Του Δημήτρη Μηλάκα
Η ελληνική κυβέρνηση με κάθε δυνατό τρόπο (δηλώσεις, διαρροές
πληροφοριών κλπ) προσπαθεί να
δικαιολογήσει και να αναλάβει την πατρότητα της απόφασης για την απέλαση
των Ρώσων διπλωματών όπως ταιριάζει σε μια ανεξάρτητη από έξωθεν
παρεμβάσεις κυβέρνηση μιας ισχυρής
χώρας.
Ωστόσο, το πόσο ανεξάρτητη
είναι η κυβέρνηση και πόσο ισχυρή
είναι η χώρα αποδεικνύεται από μια άλλη ιστορία η οποία «τρέχει» παράλληλα αυτές τις μέρες: Η ελληνική κυβέρνηση
για να μπορέσει να μειώσει τον ΦΠΑ στα νησιά, όπως είχε ανακοινώσει ο
πρωθυπουργός, και να λάβει η χώρα την τελευταία δόση από το κλείσιμο της
αξιολόγησης υποχρεώνεται να ικανοποιήσει
τις γερμανικές απαιτήσεις σε μια διμερή ελληνογερμανική συμφωνία για το
προσφυγικό που καθιστά τη χώρα αποθήκη ανθρώπων προσφύγων και μεταναστών που θα
εκδιωχθούν από τη Γερμανία!
Αν απέναντι στη Γερμανία το μέτρο της ελληνικής ανεξαρτησίας
και ισχύος εμφανίζεται μειωμένο, απέναντι στις ΗΠΑ εκμηδενίζεται και θα πρέπει
κάποιος να κοιτάξει πολύ πίσω στο χρόνο, στις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις και
πριν τη μεταπολίτευση, για να βρει ελληνική κυβέρνηση τόσο σφικτά δεμένη στο
αμερικανικό άρμα:
- Οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή κράτησαν απόσταση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιλέγοντας να δέσουν τη χώρα στην Ευρώπη
- Οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου όσο κι αν δεν ενόχλησαν τα αμερικανικά μείζονα συμφέροντα «πούλησαν» συστηματικά αντιαμερικανισμό κρατώντας τα προσχήματα μιας χώρας που κινείται ανεξάρτητα με γνώμονα τα συμφέροντά της
- Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρ ότι προσπάθησε να έρθει πιο κοντά στις ΗΠΑ δεν πρόλαβε
- Οι κυβερνήσεις Σημίτη παρά το «ευχαριστώ στους Αμερικάνους» ήταν στενά προσανατολισμένη και δεμένη στους Γερμανούς της ΕΕ
- Οι κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή του νεότερου «ζόρισαν» τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και στο κυπριακό (υπονόμευση του σχεδίου Ανάν) και στην ΝΑΤΟποίηση των δυτικών Βαλκανίων (βέτο για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ)
- Ο Γιώργος Παπανδρέου πρόσφερε τεράστια υπηρεσία στην Ουάσιγκτον (διέλυσε την ελληνορωσική προοπτική ενεργειακής συνεργασίας και άνοιξε την πόρτα εισόδου στην Ευρώπη για το αμερικανικό ΔΝΤ) αλλά δεν ολοκλήρωσε το έργο του…
Αυτό ακριβώς το έργο, της απόλυτης ελληνικής προσαρμογής στα
αμερικανικά σχέδια στην περιοχή, η συγκυρία και η ειρωνεία που κάποιες φορές
κρύβει η ζωή έχει αναλάβει και υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Σε μια εποχή που η χώρα εξακολουθεί να λειτουργεί με
οικονομικό αναπνευστήρα και στην περιοχή (Νοτιοαναλοτική Ευρώπη, Βαλκάνια, Μέση
Ανατολή) εξελίσσεται το μεγάλο παιχνίδι και η σύγκρουση των ισχυρών, η
κυβέρνηση της χώρας έχοντας πράγματι λίγες επιλογές στη διάθεσή της, επέλεξε να
ταχθεί αποκάλυπτα με την πλευρά της Ουάσιγκτον.
Καθώς η αμερικανορωσική σύγκρουση στα Βαλκάνια κορυφώνεται η
ελληνική κυβέρνηση πρόσφερε στους Αμερικανούς δύο μείζονες εξυπηρετήσεις:
- Συμφώνησε με την είσοδο της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ
- Συμφώνησε με την παραχώρηση της Αλεξανδρούπολης (δημιουργία σταθμού για την μεταφορά αμερικανικού υγροποιημένου σχιστολιθικού φυσικού αερίου και στρατιωτικής βάσης)
Οι εν λόγω εξυπηρετήσεις ουσιαστικά «τελειώνουν» τη ρωσική
προσπάθεια δημιουργίας νότιου δρόμου μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου προς τις
ευρωπαϊκές αγορές.
Είναι, λοιπόν, προφανές, ότι οι ρωσικοί μηχανισμοί κατέβαλαν
και καταβάλλουν κάθε δυνατή
προσπάθεια αξιοποιώντας τις γνωστές από
καιρό επιρροές που διαθέτουν στην περιοχή (στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ)
προκειμένου να αποτρέψουν τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Προφανές επίσης είναι
ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες εφοδιάζουν με πληροφορίες και οδηγίες
αντιδράσεων τους υποτελείς τους σε Αθήνα και Σκόπια.
Αυτά που δεν είναι προφανή είναι όσα ισχυρίζεται η ελληνική
κυβέρνηση, περί ισχυρής και ανεξάρτητης χώρας η οποία αποφασίζει με γνώμονα το
συμφέρον της. Κάτι που επίσης δεν είναι προφανές πόσο θα κοστίσει τελικά η
«ατυχής» επιλογή να βρεθεί η χώρα εκεί ακριβώς που συγκρούονται τα βουβάλια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου