Είναι γνωστό πως η βασική εξήγηση της κυβέρνησης για
την μεγάλη ήττα που υπέστη αρθρώνεται γύρω από δύο άξονες: 1. Έφταιξε ο
συσχετισμός δύναμης και 2. Είμαστε υπερβολικά βολονταριστές στις
επιδιώξεις μας.
Έωλα, όπως έχει εξηγηθεί και από αυτήν την στήλη πολλές φορές, και τα δύο. Γιατί:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τον συσχετισμό δύναμης και είχε διατυπώσει πρακτικές αντιμετώπισης –Μόνο, που η κυβέρνηση, αυθαιρέτως, κινήθηκε ακριβώς ανάποδα, στη λογική των νταουλιών και της υπαναχώρησης της Μέρκελ μέρα μεσημέρι και
2. Όχι μόνο δεν είναι βολονταρισμός η εξήγηση της αποτυχίας, αλλά, αντίστροφα, στο όνομα των μη μονομερών ενεργειών, δεν έγινε το παραμικρό βήμα σε όλα τα ουσιώδη για την άσκηση πολιτικής, δηλαδή το φορολογικό, το εργασιακό και το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτές οι εξηγήσεις. Είναι πολλές άλλες. Αν κάτι δε τις διατρέχει όλες είναι πως στη βάση τους ως σταθερά εμφανίζεται πάντοτε η παραβίαση της δημοκρατίας. Και ένα πολύ καλό παράδειγμα είχαμε, εκ νέου, πριν από δυό μέρες μόλις, με την προκήρυξη των εκλογών. Δεν είναι μόνο πως τα κομματικά όργανα αγρόν ηγόραζαν – η ΠΓ συγκλήθηκε ενώ ο Μεϊμαράκης ήδη περιέφερε την πρώτη διερευνητική.
Είναι, κυρίως, η απόλυτη και επιδεικτική περιφρόνηση του αρχηγικού κέντρου απέναντι στην πολλαχώς εκφρασμένη και απολύτως πλειοψηφική άποψη πως των αναγκαίων εκλογών έπρεπε, οπωσδήποτε, να προηγηθεί το έκτακτο Συνέδριο, όπως είχε αποφασίσει η τελευταία Σύνοδος της ΚΕ.
Άλλωστε, τι λογικότερο από αυτό; Εφόσον το ίδιο το Μαξίμου διαρρέει (οποία αριστερή αναφορά!) επί καιρό πως, μετά τα όσα συγκλονιστικά βιώσαμε -καλύτερα, υποστήκαμε- απαιτείται σε βάθος συζήτηση και «αναπροσαρμογή», ποιος θα το κάνει αυτό; Το periodista;
Υπάρχει δε και κάτι άλλο. Την τελευταία βδομάδα είχε φανεί πως ένα σημαντικό τμήμα της Αριστερής Πλατφόρμας συντάσσονταν στην προσπάθεια να προφυλαχθεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ με την ανοιχτή, δημοκρατική και σε βάθος συζήτηση στην πορεία προς το Συνέδριο –η δήλωση παραίτησης του Αλέκου Καλύβη είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το coup d’ État της Πέμπτης έκλεισε οριστικά, νομίζω, αυτήν την τελευταία μας δυνατότητα να αποτρέψουμε τη διάλυση, στην πραγματικότητα, του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η βάση της εξήγησης, λοιπόν, των όσων μας συνέβησαν και μας συμβαίνουν είναι αυτή: η πλήρης περιφρόνηση της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της δημοκρατίας. Η πλήρης περιφρόνηση, δηλαδή, όσων αποτελούν τον πυρήνα της ίδιας της ιδέας του σοσιαλισμού. Περιφρόνηση που εκδηλώνεται εδώ και καιρό. Πράγμα που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας καθιστά όλους όσους πήραμε μέρος σε αυτήν την προσπάθεια υπεύθυνους. Πολλά από αυτά ήταν στο χέρι μας να αποτραπούν και τα αφήσαμε.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς, εδώ και τώρα, παίρνουμε το διαρκές μάθημα, που πολλοί άλλοι προηγουμένως έχουν πάρει από τις «εκτροπές», για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που πάντοτε άρεσε πολύ στην κυβέρνηση. Ο σταλινισμός, στις, τότε κι εκεί, συνθήκες είναι η αγριότερη ιστορικά εκδοχή. Σήμερα λέγεται «μεταδημοκρατία» και αξιοποιεί προνομιακά το postmodern new speak.
Κι αν σας φαίνονται «βαριές κουβέντες» αυτά, νομίζω, κάνετε μεγάλο λάθος.
[--->]
Του Χρήστου Λάσκου
Έωλα, όπως έχει εξηγηθεί και από αυτήν την στήλη πολλές φορές, και τα δύο. Γιατί:
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τον συσχετισμό δύναμης και είχε διατυπώσει πρακτικές αντιμετώπισης –Μόνο, που η κυβέρνηση, αυθαιρέτως, κινήθηκε ακριβώς ανάποδα, στη λογική των νταουλιών και της υπαναχώρησης της Μέρκελ μέρα μεσημέρι και
2. Όχι μόνο δεν είναι βολονταρισμός η εξήγηση της αποτυχίας, αλλά, αντίστροφα, στο όνομα των μη μονομερών ενεργειών, δεν έγινε το παραμικρό βήμα σε όλα τα ουσιώδη για την άσκηση πολιτικής, δηλαδή το φορολογικό, το εργασιακό και το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτές οι εξηγήσεις. Είναι πολλές άλλες. Αν κάτι δε τις διατρέχει όλες είναι πως στη βάση τους ως σταθερά εμφανίζεται πάντοτε η παραβίαση της δημοκρατίας. Και ένα πολύ καλό παράδειγμα είχαμε, εκ νέου, πριν από δυό μέρες μόλις, με την προκήρυξη των εκλογών. Δεν είναι μόνο πως τα κομματικά όργανα αγρόν ηγόραζαν – η ΠΓ συγκλήθηκε ενώ ο Μεϊμαράκης ήδη περιέφερε την πρώτη διερευνητική.
Είναι, κυρίως, η απόλυτη και επιδεικτική περιφρόνηση του αρχηγικού κέντρου απέναντι στην πολλαχώς εκφρασμένη και απολύτως πλειοψηφική άποψη πως των αναγκαίων εκλογών έπρεπε, οπωσδήποτε, να προηγηθεί το έκτακτο Συνέδριο, όπως είχε αποφασίσει η τελευταία Σύνοδος της ΚΕ.
Άλλωστε, τι λογικότερο από αυτό; Εφόσον το ίδιο το Μαξίμου διαρρέει (οποία αριστερή αναφορά!) επί καιρό πως, μετά τα όσα συγκλονιστικά βιώσαμε -καλύτερα, υποστήκαμε- απαιτείται σε βάθος συζήτηση και «αναπροσαρμογή», ποιος θα το κάνει αυτό; Το periodista;
Υπάρχει δε και κάτι άλλο. Την τελευταία βδομάδα είχε φανεί πως ένα σημαντικό τμήμα της Αριστερής Πλατφόρμας συντάσσονταν στην προσπάθεια να προφυλαχθεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ με την ανοιχτή, δημοκρατική και σε βάθος συζήτηση στην πορεία προς το Συνέδριο –η δήλωση παραίτησης του Αλέκου Καλύβη είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το coup d’ État της Πέμπτης έκλεισε οριστικά, νομίζω, αυτήν την τελευταία μας δυνατότητα να αποτρέψουμε τη διάλυση, στην πραγματικότητα, του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η βάση της εξήγησης, λοιπόν, των όσων μας συνέβησαν και μας συμβαίνουν είναι αυτή: η πλήρης περιφρόνηση της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της δημοκρατίας. Η πλήρης περιφρόνηση, δηλαδή, όσων αποτελούν τον πυρήνα της ίδιας της ιδέας του σοσιαλισμού. Περιφρόνηση που εκδηλώνεται εδώ και καιρό. Πράγμα που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας καθιστά όλους όσους πήραμε μέρος σε αυτήν την προσπάθεια υπεύθυνους. Πολλά από αυτά ήταν στο χέρι μας να αποτραπούν και τα αφήσαμε.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς, εδώ και τώρα, παίρνουμε το διαρκές μάθημα, που πολλοί άλλοι προηγουμένως έχουν πάρει από τις «εκτροπές», για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που πάντοτε άρεσε πολύ στην κυβέρνηση. Ο σταλινισμός, στις, τότε κι εκεί, συνθήκες είναι η αγριότερη ιστορικά εκδοχή. Σήμερα λέγεται «μεταδημοκρατία» και αξιοποιεί προνομιακά το postmodern new speak.
Κι αν σας φαίνονται «βαριές κουβέντες» αυτά, νομίζω, κάνετε μεγάλο λάθος.
[--->]
