Θεσμοί αίματος

[...] Ανασκουμπώνομαι. Λιομαζώματα στ' Απεράθου της Νάξου· προπολεμικά. Ψηλά στα δέντρα οι άντρες ραβδίζουν και τα γυναικόπαιδα χάμω συγκεντρώνουν τον καρπό. Ξάφνου σπάει ένα κλαρί κι ο Γερμάνος πέφτει με πάταγο στο έδαφος. Αναστάτωση. Συντρέχουν οι πάντες να τον βοηθήσουν. Γερό κόκαλο, όμως, δεν μασάει από ατυχήματα και βρίσκεται μετ' ολίγον πάλι στη θέση του.

Γελαστός ο Μπεολοθέτης, όστις, καθ' όλο το διάστημα που μεσολάβησε, έμεινε σιωπηλός και ατάραχος στη διπλανή ελιά, κάνει τότε σκωπτικά στον Γερμάνο: «Αφού ήτονε να ξανανεβείς, ήντα 'θελες κι ήρχουσου κάτω;». Τουτέστιν, αφού ρε Καραμήτρο επρόκειτο να υπογράψεις ταπεινωτική συμφωνία, προς τι οι κόνξες πεντέμισι μήνες τώρα; Αν δεν ήξερες, ας ρώταγες. Η πολιτική, δυστυχώς, είναι αμείλικτη και κρίνεται από το αποτέλεσμα.

Ηττα οικτρή, και όχι μόνο για τον ελληνικό λαό, αποτελεί τούτη η συνθηκολόγηση. Το να καθορίζει τους όρους του ο ισχυρός στον αδύνατο σε μια διαπραγμάτευση είναι σύνηθες. Δεν ματάγινε, εν τούτοις, να επιλέγει και τους εκπροσώπους του στο τραπέζι. (Περίπτωση Βαρουφάκη). Ούτε να εκδιώκεις τον Φλεβάρη τον Τόμσεν, ως ειδεχθή τροϊκανό, και να ζητάς την τεχνική του συνδρομή τον Ιούλιο, στη διατύπωση της πρότασής σου προς τους θεσμούς... αίματος. Αχ πού 'σαι νιότη που 'δειχνες...

Δημήτρης Νανούρης
[--->]