Μια παλιά ιστορία από τη Δίκη της Νυρεμβέργης με γνώριμους, σύγχρονους πρωταγωνιστές
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία, γραμμένη σχετικά πρόσφατα με διαφορετική αφορμή αλλά ολόιδια αιτία, ολόιδιους πρωταγωνιστές και ολόιδια συναισθήματα σιχαμάρας για τη δράση συγκεκριμένων εκδοτών…
Εκδότες – υμνητές των δολοφόνων:
Για τη δράση αυτών που δεν δίστασαν με ψεύτικα ρεπορτάζ να επιχειρούν
να εξανθρωπίσουν τους μαχαιροβγάλτες δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, αυτών
που δεν δίστασαν να προσπαθήσουν να μας κάνουν να συμπαθήσουμε μέσα από
talk show ακόμη και τον Καιάδα και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.
Εκδότες – προπαγανδιστές του ρατσισμού και του μίσους:
Για τη δράση αυτών που με εμετικά ρεπορτάζ, με ψεύδη και διαστρεβλώσεις
δημιουργούν το πεδίο για τη διενέργεια πογκρόμ, οπλίζουν τα μαχαίρια,
δημιουργούν φόβο και ανασφάλεια.
Εκδότες – καταδότες:
Για τη δράση αυτών που δεν δίστασαν έχοντας κάνει τα παραπάνω για να
πουλήσουν δυο φύλλα παραπάνω να κάνουν εξώφυλλο τα θύματα των δολοφόνων
που έχουν κατ” εξακολούθηση αβαντάρει. Για τη δράση αυτών που σήμερα την
πρώτη μέρα της δίκης της Χρυσής Αυγής δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν όλα
τα ονόματα των μαρτύρων κατηγορίας με διευθύνσεις, τηλέφωνα και
ιδιότητες (πλην των 5 προστατευμένων)…
«Μα είμαι απλά ένας εκδότης»
Του Κώστα Αρβανίτη (Λέσχη Ανυπότακτης Θεωρίας)
To 1946 στη δίκη της Νυρεμβέργης
καταδικάζονται σε θάνατο δι’απαγχονισμού 11 ηγέτες των Ναζί. Αυτοί είναι
οι: Χέρμαν Γκέρινγκ (θα αυτοκτονήσει πριν εκτελεστεί), Γιοακίμ φον
Ρίμπεντροπ, Βίλεμ Κάιτελ, Ερνστ Καλτενμπρούνερ, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ,
Χανς Φρανκ, Βίλεμ Φρικ, Γιούλιους Στράιχερ, Φριτς Ζάουκελ, Άλφρεντ
Γιοντλ, Άρτουρ Ζέις-Ίνκουαρτ.
Μέσα σε αυτούς βρίσκονται στρατιωτικοί
καριέρας (Γιοντλ, Γκέρινγκ, Κάιτελ), κυβερνήτες κατεχόμενων περιοχών
(Φρανκ, Φρικ, Ίνκουαρτ), στελέχη της κυβέρνησης όπως ο Ζάουκελ
(αρχιτέκτονας του προγράμματος εργασίας δούλων), ο υπουργός εξωτερικών
Ρίμπεντροπ, ο ιδεολόγος της Άρειας Φυλής και της εξόντωσης των υπόλοιπων
Ρόζενμπεργκ και ο ανώτατος αρχηγός της αστυνομίας και των SS
Καλτενμπρούνερ. Όλοι βρίσκονται βαθιά μπλεγμένοι στα ναζιστικά
εγκλήματα.
Οι κατηγορίες για τις οποίες καταδικάστηκαν οι παραπάνω ήταν:
Εγκλήματα κατά της Ειρήνης:
Συγκεκριμένα ο σχεδιασμός, η προετοιμασία, η έναρξη, η εξαπόλυση πολέμου
ή επίθεσης ή πολέμου κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή
διαβεβαιώσεων, ή συμμετοχή σε κοινό σχέδιο συνωμοσίας για την επίτευξη
οποιουδήποτε από τους παραπάνω στόχους.
Εγκλήματα Πολέμου: Συγκεκριμένα,
παραβιάσεις των νόμων και των κανόνων του πολέμου. Σε αυτά
περιλαμβάνονται – δεν περιορίζονται όμως σε αυτά – δολοφονίες,
κακομεταχείριση ή εκτόπιση για καταναγκαστική εργασία ή οποιοδήποτε
άλλου σκοπό ιδιωτών από κατακτημένη χώρα, δολοφονία ή κακομεταχείριση
αιχμαλώτων πολέμου ή ναυτικών, εκτέλεση ομήρων, λεηλασίες δημόσιας ή
ιδιωτικής περιουσίας, απρόκλητη καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων ή χωριών ή
καταστροφές μη υπαγορευόμενες από στρατιωτική ανάγκη.
Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος:
Συγκεκριμένα, δολοφονία, εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση και άλλες
απάνθρωπες πράξεις διαπράχθηκαν κατά πολιτών πριν ή κατά τη διάρκεια του
πολέμου. διώξεις λόγω πολιτικών, φυλετικών ή θρησκευτικών
αιτίων ή σχετικών με οποιοδήποτε έγκλημα το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ότι,
εκτελέσθηκε, είτε παραβίασε την τοπική νομοθεσία είτε όχι, της χώρας
στην οποία διαπράχθηκε.
Συνωμοσία για το σχεδιασμό και την εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών και άλλων εγκλημάτων κατά της Παγκόσμιας Ειρήνης.
Ενδιαφέρον μέσα στους παραπάνω παρουσιάζει η περίπτωση του Julius Streicher.
Ο Στράιχερ όπως ανέφερε η υπεράσπισή του
δεν ήταν ούτε μέλος της Κυβέρνησης, ούτε υπήρξε τμήμα της γερμανικής
πολεμικής προσπάθειας ή αναμίχθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο ρόλος
του σαν προπαγανδιστής των Ναζί και εκδότης της εφημερίδας Der Sturmer
είχε σαν βασικό στόχο την αντισημιτική προπαγάνδα:
«Θα γίνουμε σκλάβοι των Εβραίων! Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να τους διώξουμε» έγραφε
στην εφημερίδα του.
Ο Στράιχερ ήθελε, με το έντυπό του, να προσελκύσει
τον κοινό μέσο άνθρωπο, τον εργαζόμενο που δεν μπορούσε να διαθέσει πολύ
από τον ελεύθερο χρόνο του για να διαβάσει μια κανονική εφημερίδα.
Για
το σκοπό αυτό ήταν μόνο τετρασέλιδη, περιείχε άρθρα μικρά με σύντομες
προτάσεις, απλό λεξιλόγιο και σκίτσα (για τα οποία αργότερα θα γινόταν
περιζήτητη) ενώ είχε πολύ λίγες διαφημίσεις.
Ο εκδότης της τη
χρησιμοποίησε, επίσης, για να κατακεραυνώσει και τους προσωπικούς του
εχθρούς.
Μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία «Η
προπαγάνδα του Στράιχερ συνεχίστηκε. Αγαπημένη του θεματολογία ήταν η
“μόλυνση” του αγνού γερμανικού αίματος που είχαν οι νεαρές γερμανίδες με
το μιασμένο εβραϊκό των εκμαυλιστών τους, τους οποίους παρουσίαζε με
μεγάλες γαμψές μύτες, εξογκωμένα μάτια, αξύριστους, κοντούς και
χοντρούς, συχνά με τη μορφή σκουληκιού, φιδιού ή αράχνης, ενώ τις
γυναικείες μορφές των αμόλυντων νεαρών γερμανίδων γυμνές ή ημίγυμνες. (…) Οι
υπερβολές των αφηγήσεων, η χοντροκοπιά των ιστοριών και των σκίτσων
είχαν φθάσει στο σημείο να προκαλέσουν την απέχθεια ακόμη και υψηλά
ισταμένων αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος»
[Τον Στράιχερ έχει καθόλου τυχαία υμνήσει σε παλαιότερο άρθρο του ο Χρήστος Παππάς της Χρυσής Αυγής.]
Όταν τον συνέλαβαν (στις 23 Μαϊου 1945,
στο Waidring της Αυστρίας) ο Στράιχερ προσπάθησε να παραστήσει ότι ήταν ο
ζωγράφος “Γιόζεφ Σάιλερ”, αλλά δεν τα κατάφερε. Καταδικάστηκε από το
δικαστήριο της Νυρεμβέργης, κατά φοβερή ειρωνεία στον τόπο που υπήρξε
παντοδύναμος.
Η υπεράσπιση του, τα επιχειρήματα της οποίας γράφτηκαν δεν
κατάφερε να πείσει το δικαστήριο για τους ισχυρισμούς του, ενώ το
σκεπτικό με το οποίο κρίθηκε ένοχος, την 1η Οκτωβρίου 1946, για
εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας ανέφερε: «…για την επί
εικοσιπενταετία δράση του με γραπτά, λόγους και κηρύγματα μίσους
εναντίον των Εβραίων, ήταν ευρέως γνωστός ως ο υπ’ αριθμόν ένα διώκτης
των Εβραίων.
Με τα άρθρα και τους λόγους του, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα,
μόλυνε τη γερμανική σκέψη με τον ιό του αντισημιτισμού και προέτρεπε το
γερμανικό λαό να αναλάβει ενεργό ρόλο σε διώξεις…»
Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
Ο Γιούλιους Στράιχερ καταδικάστηκε στην
κρεμάλα από το Διεθνές Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, παρότι σύμφωνα με το
ίδιο το Δικαστήριο η αποκλειστική ιδιότητα σύμφωνα με την οποία
κατηγορήθηκε ήταν εκδότης. Εκδότης μίσους και υμνητής των ναζί. Σας θυμίζει κάτι;
Και άλλοι απλοί εκδότες δηλώνουν. Δεν
είναι μέλη στη Χρυσή Αυγή των φονιάδων του Παύλου Φύσσα.
Δεν ξυλοκόπησαν
ούτε μαχαίρωσαν ποτέ μετανάστη και κανένα αγωνιζόμενο συνδικαλιστή,
φοιτητή ή οτιδήποτε.
Δεν οικοδόμησαν καμία Αμυγδαλέζα. Δεν συμμετείχαν
ποτέ στις τόσες βαρβαρότητες των δυνάμεων καταστολής τόσα χρόνια.
Δηλώνουν Αθώοι.
Το δικαστήριο δεν κάνει τα επιχειρήματα τους δεκτά.
