ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΡΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΧΗΣ.ΜΕΤΑΞΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΥΡΑΥΛΩΝ: Ο ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

 

 

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ στο έργο του «Εισαγωγή στην ψυχανάλυση» έγραφε: «Σκεφτείτε την υπερβολική βία, τη σκληρότητα και την υποκρισία που επικρατούν σήμερα στον πολιτισμένο κόσμο. Πιστεύετε πραγματικά ότι μια χούφτα από καιροσκόπους και διεφθαρμένους χωρίς συνείδηση θα κατάφερναν να εξαπολύσουν όλα αυτά τα κακά πνεύματα, αν εκατομμύρια άνθρωποι που τους ακολουθούν δεν είχαν και αυτοί το μερίδιο ευθύνης τους;»

 

Δεν μπορούμε πλέον να προσποιούμαστε ότι η βία είναι έργο λίγων. Είναι βιολογικά και ηθικά ψευδές. Το κοπάδι συμμετέχει, το κοπάδι εγκρίνει, το κοπάδι παρατηρεί σιωπηλά. Από την Ηθολογία γνωρίζουμε ότι η επιθετικότητα δεν είναι μια απόκλιση, αλλά μια δυνατότητα εγγεγραμμένη στη δομή μας. Ο Konrad Lorenz έδειξε πώς τα ζώα αναπτύσσουν μηχανισμούς που αναστέλλουν τη βία προς τα άτομα του ίδιου είδους. Ο άνθρωπος, παραδόξως, έχει λιγότερους. Η απουσία νυχιών και κυνόδοντων, η τεχνολογική μεσολάβηση, η συναισθηματική απόσταση, έχουν μετατοπίσει το πεδίο της βίας προς μια απάνθρωπη εξουσιοδότηση. Πατάμε ένα κουμπί. Βλέπουμε ένα βίντεο. Κάνουμε scroll. Και σήμερα, ο πολιτισμός μας κάνει scroll εικόνες παιδιών που έχουν κομματιαστεί στη Ράφα, πυραύλους που εκτοξεύονται σε νοσοκομεία στο Χάρκοβο, άρματα μάχης σε ουκρανικά και παλαιστινιακά χωριά. Με το ένα χέρι τρώμε, με το άλλο βάζουμε μια καρδούλα ή αλλάζουμε κανάλι. Όλα αυτά ενώ ο εγκέφαλός μας, υποβαλλόμενος σε αυτή την επαναλαμβανόμενη έκθεση, αλλάζει. Μια πληθώρα νευροεπιστημονικών μελετών αποδεικνύει ότι η χρόνια έκθεση σε βίαιες εικόνες ενεργοποιεί αρχικά την περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται αμυγδαλή,τη μεταιχμιακή δομή που είναι υπεύθυνη για την ανίχνευση της απειλής, αλλά με την επανάληψη του ερεθίσματος, αυτή η αντίδραση εξασθενεί δραστικά. 

 

 

 

Παρατηρείται μια νευροφυσιολογική απευαισθητοποίηση, συνοδευόμενη από μείωση της δραστηριότητας στον μεσαίο προμετωπιαίο φλοιό (mPFC), μια περιοχή που εμπλέκεται στη ρύθμιση της ηθικής, στη θεωρία του νου και στην ικανότητα ενσυναίσθησης (μελέτες που πρέπει να διαβάσετε, που έχουν επιβεβαιωθεί από πολλούς άλλους: Kelly et al., 2007; Funk et al., 2004; Bushman & Huesmann, 2006). Ταυτόχρονα, η ντοπαμίνη απελευθερώνεται με διαστρεβλωμένο τρόπο, δημιουργώντας μια ασαφή σύνδεση μεταξύ οπτικής διέγερσης και ικανοποίησης. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η μείωση του ορίου της συναισθηματικής αντίδρασης : συμβαίνει μια πραγματική αναδιάρθρωση των εγκεφαλικών κυκλωμάτων που εμπλέκονται στην προκοινωνική αντίδραση. 

Μελέτες fMRI δείχνουν ότι, μετά από επαναλαμβανόμενη έκθεση, τα υγιή άτομα εμφανίζουν μειωμένη ενεργοποίηση στον προκούνιο (ἀνώτερος βρεγματικός λοβός) , στην κροταφο-παριακή σύνδεση και στον πρόσθιο φλοιό του προσαγωγίου , όλες περιοχές που εμπλέκονται στην επεξεργασία του πόνου των άλλων. 

 

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν είναι απλά πιο απογοητευμένος: είναι νευροχημικά πιο αναίσθητος, πιο πρόθυμος να ανεχτεί τον τρόμο, πιο έτοιμος να προσαρμοστεί σε αυτόν σαν περιβαλλοντικό υπόβαθρο. Όσο περισσότερο κάνουμε scroll, χωρίς να σταματάμε, χωρίς να επεξεργαζόμαστε, τόσο λιγότερο «αισθανόμαστε» τον πόνο του άλλου. Οι επεξεργασίες σβήνουν σαν φώτα σε μια εγκαταλελειμμένη γειτονιά. Και όταν σβήσει και το τελευταίο φως, κανείς δεν θα βλέπει πια αυτά τα βίντεο.

 Όχι επειδή δεν θα τα βλέπει. Αλλά επειδή δεν θα βλέπει πια τίποτα.

 

Όπως πάντα, όμως, η φιλοσοφία μας εξηγεί καλύτερα τη νευροχημεία της ίδιας της νευροχημείας. Η Σούζαν Σόνταγκ, στο Παρατηρώντας ον πόνο των άλλων, καταρρίπτει την ψευδαίσθηση της «συλλογικής μνήμης» και μας υπενθυμίζει ότι αυτό που ονομάζουμε συλλογική μνήμη είναι στην πραγματικότητα μια συμφωνία, μια συμβολική επεξεργασία, μια συλλογική εκπαίδευση, γι' αυτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται, επειδή είναι μια συμφωνία, όχι ένα «συναίσθημα»: «Στην πραγματικότητα, η συλλογική μνήμη – που ανήκει στην ίδια οικογένεια ψευδών εννοιών με την συλλογική ενοχή – δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η συλλογική εκπαίδευση. Κάθε ανάμνηση είναι ατομική, ανεπανάληπτη και πεθαίνει μαζί με το άτομο. Αυτό που ονομάζουμε συλλογική μνήμη δεν είναι καθόλου το αποτέλεσμα μιας ανάμνησης, αλλά ενός συμφώνου, με το οποίο συμφωνούμε για το τι είναι σημαντικό και για το πώς πήγαν τα πράγματα, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες για να καταγράψουμε τα γεγονότα στο μυαλό μας».

 

Η Ευρώπη, εν τω μεταξύ, κοιτάζεται στον καθρέφτη. Συνεργός. Ανίκανη να αντισταθεί πραγματικά στην αλυσίδα της συνενοχής μεταξύ πολεμικής βιομηχανίας, προπαγάνδας και φαινομενικής ουδετερότητας. Οι πολίτες της ταλαντεύονται μεταξύ της προκληθείσας αγανάκτησης και της ανακούφισης που δεν βρίσκονται κάτω από αυτές τις βόμβες. Αλλά αν ο ανθρώπινος νους αλλάζει, αν η ενσυναίσθηση σβήνει, αν η βαρβαρότητα γίνεται αλγόριθμος και storytelling, τότε ο τρόμος θα γίνει δομή.Στην Ιταλία, αφαιρούμε παλαιστινιακές σημαίες, στέλνουμε την αστυνομία να σφαγιάσει τους διαδηλωτές, αλλά πάνω απ' όλα συνεχίζουμε να πουλάμε όπλα στο Ισραήλ και να αγοράζουμε ακόμη και στις πρώτες μήνες του 2024, οι άδειες εξαγωγής όπλων προς το Τελ Αβίβ έχουν αυξηθεί σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, παρά τις συνεχείς αποφάσεις του ΟΗΕ και τη δημόσια καταδίκη των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον αμάχων.

 

Οι βόμβες πέφτουν και με τη σιωπηλή και διοικητική συνενοχή μας, υπογεγραμμένη σε γραφεία που μυρίζουν μοκέτα και γραβάτες. Κάθε βόμβα που εκρήγνυται σε ένα σχολείο, σε ένα νοσοκομείο, σε ένα παλαιστινιακό σπίτι, φέρει ένα κομμάτι ευθύνης και της Ιταλίας. Και αυτή η συνενοχή δεν έχει σταματήσει: το 2025, ενώ οι κάμερες καταγράφουν σφαγές στη Ράφα και οι ανθρωπιστικές εκκλήσεις πολλαπλασιάζονται, η Ιταλία συνέχισε να διατηρεί και να ανανεώνει στρατιωτικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ιταλικού Δικτύου για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό και της Υπηρεσίας Τελωνείων, τους πρώτους μήνες του 2025 εγκρίθηκαν περαιτέρω προμήθειες εξαρτημάτων για πυραύλους, πυροκροτητές, βόμβες με λέιζερ, με εξαγωγές αξίας άνω των 5,2 εκατομμυρίων ευρώ, παρά τις επίσημες δηλώσεις αναστολής. Παράλληλα, καταγράφηκαν 42 νέες άδειες εισαγωγής ισραηλινών όπλων στην Ιταλία, αξίας σχεδόν 155 εκατομμυρίων ευρώ.

 

 

Αυτή η πραγματικότητα διαψεύδει κάθε ειρηνιστική ρητορική: η Ιταλία οπλίζει τους δήμιους και αγοράζει τις τεχνολογίες που έχουν δοκιμαστεί σε πολίτες. Διότι, όπως είπα παραπάνω, το πρόβλημα δεν είναι ο Νετανιάχου, αλλά εκείνα τα «εκατομμύρια άνδρες που τον ακολουθούν» που «έχουν και αυτοί το μερίδιό τους στην ευθύνη». Για να ολοκληρώσω: «Στους δήμιους της διπλανής πόρτας. 1941: η σφαγή της εβραϊκής κοινότητας του Jedwabne στην Πολωνία (2001), ο Jan T. Gross περιγράφει πώς σε μια μόνο μέρα του Ιουλίου του 1941 οι καθολικοί κάτοικοι της πόλης Jedwabne σκότωσαν 1600 εβραίους γείτονές τους. 

 

Στο βιβλίο του Golden Harvest: Events at the Periphery of the Holocaust (2012), ο Γκρος παραθέτει έναν αυτόπτη μάρτυρα μιας άλλης μαζικής εξόντωσης Πολωνών Εβραίων στις πρώτες εβδομάδες του πολέμου του Χίτλερ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος «δυσκολευόταν να ονομάσει πολίτες που δεν είχαν λεηλατήσει τα σπίτια των Εβραίων ενώ οι ιδιοκτήτες τους καίγονταν σε έναν μεγάλο αχυρώνα». 

Αργότερα, η επιθυμία να επωφεληθούν από την Τελική Λύση θα οδηγούσε σε οικονομική άνθηση των κατοίκων των χωριών που ζούσαν γύρω από τα στρατόπεδα εξόντωσης της Τρεμπλίνκα και του Σόμπιμπορ. Όταν στη Γαλλία, όπως παρατήρησε ο Ζαν Αμέρι, «οι επιζώντες και οι εξόριστοι επέστρεφαν και ζητούσαν να τους επιστραφούν τα παλιά τους σπίτια, συνέβαινε απλές νοικοκυρές, σε ένα παράξενο μείγμα ικανοποίησης και ενόχλησης, να λένε: «Tiens, ils reviennent, on ne les a tout de même pas tous tué»» (Να, επιστρέφουν, δεν τους σκοτώσαμε όλους τελικά!).

 Lavinia Marchetti

 

Η ΝΕΑ ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Χθες το Ισραήλ εγκαινίασε την πιο τρομακτική φάση αυτού που, σύμφωνα με κάθε παράμετρο του διεθνούς δικαίου, μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία: την χερσαία εισβολή σε ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας.

Δεν μιλάμε πλέον για στοχευμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά για μια συστηματική, σκόπιμη, ιδεολογική καταστροφή.

Μια τελική σφαγή.

Οι μαρτυρίες που φτάνουν, λίγες, όλο και λιγότερες, επειδή οι δημοσιογράφοι έχουν εξοντωθεί φυσικά ή σιγήσει τεχνικά, περιγράφουν μια σκληρότητα που δεν έχει προηγούμενο.

Στήλες αρμάτων προχωρούν πάνω στα ερείπια των περιοχών που είχαν ήδη χαρακτηριστεί «ασφαλείς», ισοπεδώνοντάς τις με πυροβολισμούς από πυροβόλα όπλα.

Η αεροπορία χτυπά ασταμάτητα. Οι βόμβες ακολουθούν η μία την άλλη σαν μετρονόμος της καταστροφής. Κάθε νύχτα μια νεκρική συμφωνία.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας της Γάζας, τις τελευταίες σαράντα οκτώ ώρες τουλάχιστον εκατόν πενήντα τρία άτομα έχουν σκοτωθεί και πάνω από τετρακόσια πενήντα έχουν τραυματιστεί από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, με συνεχείς και συγκεντρωτικές επιθέσεις στη Ράφα, το Χαν Γιούνις και τους διαδρόμους της ανθρωπιστικής εκκένωσης.

Αυτή η εντατικοποίηση αποτελεί μέρος της επιχείρησης «Αρματα του Γιδεών» , που ξεκίνησε στις 17 Μαΐου 2025 από τις ισραηλινές δυνάμεις. Το όνομα παραπέμπει στη βιβλική φιγούρα του Γιδεών, δικαστή και ηγέτη που, σύμφωνα με το Βιβλίο των Κριτών, οδήγησε μια μικρή εμπροσθοφυλακή στη νίκη εναντίον των Μαδιανιτών. Η επιχείρηση παρουσιάζεται ως αποστολή για την εξάλειψη της Χαμάς και την απελευθέρωση των ομήρων, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει τη συστηματική καταστροφή περισσότερων από 150 στόχων σε 24 ώρες, μεταξύ των οποίων τα απομεινάρια νοσοκομείων, σχολείων και καταφυγίων αμάχων.

Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας. Είναι μια δηλωμένη στρατηγική.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου έχει επαναλάβει δημοσίως ότι ο στόχος είναι «να εξαφανιστεί η Χαμάς», αλλά η γλώσσα της πραγματικότητας είναι λιγότερο αφηρημένη: ολόκληρες γειτονιές καταστρέφονται, οικογένειες σκοτώνονται στα σπίτια τους, ολόκληρες γενεές εξοντώνονται.

Όσοι επιζήσουν θα περιοριστούν σε ένα κομμάτι γης στο άκρο νότια, στα σύνορα με την Αίγυπτο, όπου το Ισραήλ έχει ήδη αρχίσει να κατεδαφίζει κάθε κτίριο που έχει απομείνει, καθιστώντας αυτό το κομμάτι του κόσμου ακατάλληλο για ζωή.

Και δεν θα σταματήσουν εκεί.

Σύμφωνα με διπλωματικές και στρατιωτικές πηγές, μεταξύ των οποίων και η Financial Times, στις Ηνωμένες Πολιτείες ήδη καταρτίζεται σχέδιο για την απέλαση ενός εκατομμυρίου Παλαιστινίων στη «μη-κράτος» Λιβύη: ένα κατακερματισμένο έδαφος, που διοικείται από πολιτοφυλακές, όπου σήμερα χιλιάδες μετανάστες βασανίζονται σε κέντρα κράτησης που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Ιταλία να πρωτοστατεί.

Αυτό είναι το πλαίσιο: ένας λαός κλεισμένος σε μια παγίδα, πεινασμένος, βομβαρδισμένος, εξοντωμένος και καταδικασμένος, αν επιβιώσει, σε αναγκαστική εξορία.

Και όσοι παρακολουθούν, σιωπούν. Ή, χειρότερα, συγκινούνται τώρα.

Τις τελευταίες ημέρες, ακόμη και ιστορικά συνένοχες εφημερίδες άρχισαν να δημοσιεύουν άρθρα με ψεύτικη αγανάκτηση: η Corriere della Sera, η Financial Times, ακόμη και η Le Monde.

Πολλοί, διαβάζοντάς τα, ανασαίνουν με ανακούφιση: επιτέλους κάτι κινείται, επιτέλους μια αλλαγή ρυθμού.

Ψευδαίσθηση.

Αντίθετα: ακριβώς επειδή το χειρότερο έχει ήδη γίνει, ακριβώς επειδή είναι σίγουροι ότι κανείς δεν θα παρέμβει, μπορούν τώρα να «καταδικάσουν» χωρίς κίνδυνο, να αγανακτήσουν χωρίς συνέπειες και να χτίσουν για το μέλλον την εικόνα εκείνων που «δεν συμφωνούσαν».

Όπως έγραψε η Χάνα Άρεντ, «το πιο ριζικό κακό γεννιέται εκεί όπου οι άνθρωποι γίνονται περιττοί».

Και αυτό είναι που συμβαίνει: οι ζωές των Παλαιστινίων έχουν γίνει περιττές, θυσιάσιμες, διαγράψιμες.

Αλλά προσοχή: όχι μόνο για τους δολοφόνους. Αλλά και για όσους προσποιούνταν ότι δεν γνώριζαν.

Αυτά τα τελευταία editorial είναι καθυστερημένες ομολογίες, προληπτικά άλλοθι, κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται ενώ το αίμα είναι ακόμα ζεστό.

Όσοι υποστήριξαν για δεκαεννέα μήνες μια ατελείωτη πολεμική μηχανή, τώρα προσπαθούν να καθαρίσουν τη συνείδησή τους προσποιούμενοι ότι βρίσκονται «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Είναι το άσεμνο παράδοξο της εποχής μας: οι συνεργοί μεταμφιέζονται σε αντιφρονούντες.

Δημιουργούν μια καθαρή μνήμη τη στιγμή που η πραγματικότητα φτάνει στο πιο βρώμικο σημείο της.

Όσοι δεν μίλησαν πριν, όταν το να μιλήσεις σήμαινε κίνδυνο, τώρα φωνάζουν μόνο για να σώσουν τη φήμη τους.

Αυτό δεν είναι αναστροφή της τάσης. Είναι η επιβεβαίωση της ολοκλήρωσης. Αυτή η δήλωση ανατρέπει την αισιόδοξη ερμηνεία των πρόσφατων δημόσιων διαμαρτυριών. Το θέμα δεν είναι ότι το σύστημα διορθώνει τον εαυτό του, αλλά ότι έχει πλέον ολοκληρώσει πλήρως το καταστροφικό του σχέδιο.

Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαλεκτική σύνθεση, αλλά σε μια ολοκληρωμένη και αμετάβλητη υλοποίηση του αρνητικού πνεύματος της εποχής. Η λέξη «ολοκλήρωση» παραπέμπει τόσο στο τέλος όσο και στην επιτυχία ενός σχεδίου. Η γενοκτονία δεν είναι πλέον μια παρέκκλιση, αλλά ένα αποτέλεσμα. Οι γεννοκτόνοι το γνωρίζουν: τώρα όλα επιτρέπονται.

Είναι μια διαυγής και τραγική παράφραση της φράσης του Ντοστογιέφσκι ότι αν ο Θεός δεν υπάρχει, όλα επιτρέπονται. Εδώ ο Θεός αντικαθίσταται από τη συλλογική συνείδηση, το διεθνές δίκαιο, την ιδέα της κοινής ανθρωπότητας.

 Η κατάρρευση κάθε συμβολικού δεσμού καθιστά νόμιμη κάθε φρικαλεότητα. Μπαίνουμε σε αυτό που ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν ορίζει ως ζώνη αδιαφορίας, όπου η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει κανόνας και η γυμνή ζωή είναι διαχειρίσιμο υλικό. Και η μόνη σκέψη που διαπερνά το μυαλό των «συμμάχων» είναι μία, παγωμένη, ακατανόητη: ας ελπίσουμε ότι θα τελειώσουν γρήγορα.

Εδώ η καταδίκη δεν απευθύνεται μόνο στους εκτελεστές, αλλά και στους σιωπηλούς συνεργούς, στους κουρασμένους παρατηρητές, στον δυτικό πολιτισμό που προτίμησε τη διαχείριση του χρόνου από τη διαφωνία. Η επίκληση του «τέλους» δεν είναι πράξη οίκτου, αλλά απελευθέρωσης από την ενόχληση. Είναι η συνενοχή μεταμφιεσμένη σε κουρασμένο ανθρωπισμό.

Και έτσι, προχωράμε προς την Τελική Λύση. Το σχέδιο (από την αρχή) δεν έχει απλώς ξεκινήσει: έχει γίνει τραγικά εφικτό.

Και εμείς, ενώ παρατηρούμε σιωπηλά, ενώ τρώμε, γελάμε, σχολιάζουμε τους τίτλους των εφημερίδων, δεν είμαστε πλέον θεατές. Είμαστε το πληρωμένο κοινό, όπως οι τουρίστες που πληρώνουν για να πάνε στις βεράντες του Τελ Αβίβ για να δουν ζωντανά το ψάρεμα του τόνου..

Lavinia Marchetti

Μέσω https://www.facebook.com/cosimo.minervini.5

Μαρία Καρυστιάνου : Γιορτές και πανηγύρια….!!

 

Για να φύγουν τα  φώτα από τη  διαβίβαση της δικογραφίας σε  βάρος Υπουργών στη Βουλή για το έγκλημα των Τεμπών,  η Κυβέρνηση έχει βάλει όλη τη μαεστρία της σε επικοινωνιακά τρικ για να ρίξει λάσπη με θεωρίες ότι τα βίντεο που βρέθηκαν στον κάδο σκουπιδιών 2 χρόνια μετά,  είναι δήθεν από τη μοιραία νύχτα που μας σκότωσαν τα παιδιά μας, με θεωρίες ανάφλεξης ελαιών σιλικόνης παρά τις τοποθετήσεις επιστημόνων και του ίδιου του ΕΟΔΑΣΑΑΜ περί του αντιθέτου!, με  δημοσιογράφους που «ακολουθούν», με λειτουργούς που συμπράττουν, και κυρίως με έναν πολύτιμο -για εκείνους- ανακριτή που σιωπά ένοχα παρόλο που έχει βουίξει το σύμπαν τόσο για τα video που δεν μπήκαν ποτέ στη δικογραφία ευθύνης και χειρισμού ΤΟΥ, παρά το ότι διέταξε την κατάσχεσή τους άμεσα, όσο και για  τις απανωτές διαγραφές των αληθινών  Video  που έγιναν σε χρόνο Td,  48 ώρες μετά την τραγωδία, στις 02.03.2023!

Αναρωτηθείτε σε  τι Κράτος ζούμε που γίνονται όλα αυτά τα απάνθρωπα, τα τερατώδη και τα σκανδαλώδη  και οι εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης, αυτοί που έχουν ορκιστεί να  υπερασπίζονται το δίκαιο,  τον πολίτη και τη χώρα ΣΙΩΠΟΥΝ και άρα ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, ΣΥΜΠΡΑΤΤΟΥΝ, ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ!

Ούτε καν  οι φωνές των νεκρών παιδιών  μας  την ώρα που μαρτυρικά ξεψυχούσαν δεν τους ακουμπούν. Πόση αναλγησία…

H διαβίβαση της δικογραφίας από τον εφέτη-ανακριτή στην Βουλή για τη διερεύνηση  ποινικών ευθυνών Πρώην Υπουργών, και άρα και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έπρεπε να είχε ήδη γίνει από το  2023. Αποχρώσες τουλάχιστον ενδείξεις ποινικών ευθυνών υπήρχαν από τις καταθέσεις των εργαζομένων και των στελεχών των εταιρειών , οι οποίοι κατέθεσαν τις εξώδικες γνωστοποιήσεις τους για τον εγκαταλελειμμένο σιδηρόδρομο, για την ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας και για το δυστύχημα που “έρχεται”.

Η επιλογή του κυρίου  Μπακαίμη να περιμένει και την απολογία των δύο διευθυντικών  στελεχών  του Υπουργείου Μεταφορών, οι οποίοι κατέθεσαν ότι είχαν συντάξει και ενημερώσει με εκθέσεις  τους τον πρώην Υπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή,  για τα προβλήματά υποδομής του σιδηροδρόμου δεν προσέδωσε κανένα επιπλέον στοιχείο  από αυτά που ήδη είχε στα  χέρια του, και άρα από αυτήν την αδράνεια του χάθηκαν σχεδόν δυόμιση χρόνια και έτσι οι υπόλογοι ήδη βγήκαν κερδισμένοι από την ολιγωρία.                                                                                                 

Επί της ουσίας , ο εφέτης ανακριτής για κάποιον άγνωστο λόγο “ενεργοποιήθηκε” μόνο μετά  από αυτές τις απολογίες, οι οποίες μάλιστα προέρχονται από πρόσωπα που είναι ήδη κατηγορούμενα  στην δικογραφία,  ενώ δεν έδωσε καμία αξία στις  καταθέσεις κομβικών μαρτύρων -  εργαζομένων, που είχαν  χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου πολύ καιρό πριν ανέβουν τα παιδιά μας στο τρένο του θανάτου.

Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι και η  εξεταστική παρωδία υπό την προεδρία του κ. Μαρκόπουλου κατά το ίδιο χρονικό διάστημα αγνόησε ομοίως τους ανωτέρω εργαζόμενους της ως μάρτυρες και δεν κάλεσε κανέναν από αυτούς να καταθέσει ενώπιον της. Πόσο βολικό και πόσο επαίσχυντο! Απάνθρωπο…

Το ίδιο ευνοϊκό κλίμα  συνεχίζεται για τον κ. Καραμανλή  ακόμη και τώρα που μετά από καθυστέρηση δύο ετών η δικογραφία επιτέλους εστάλη στην Βουλή. 

Αυτή τη φορά μάλιστα η βοήθεια  έχει ευρωπαϊκό αέρα καθώς η δικαιολογία της  “ασθένειας” του κυρίου Τζιτζικώστα, Ευρωπαίου Επίτροπου για τις  Βιώσιμες (πόσο ειρωνικό) Μεταφορές, είχε ως αποτέλεσμα να μην μάθουμε ουσιώδεις λεπτομέρειες για τη Σύμβαση  717 και για την υπολειτουργία των συρμών, αμφότερα βοηθητικά για να στοιχειοθετηθούν με πληρότητα τα επίκαιρα κατηγορητήρια για τους πρώην υπουργούς και υφυπουργούς.

Λες και είναι πιο σημαντικό από το να μάθουμε  τα πορίσματα της Επιτροπής Μεταφορών, το άτομο που θα τα μας τα πει, ακόμη και αν αυτό “ασθενούσε”. 

Είναι καθήκον μας να  αντιδράσουμε.

Τα σκάνδαλα είναι απανωτά.

Δεν υπάρχει πάτος  στο βαρέλι της αλαζονείας και της διαφθοράς ….

 

[---->]

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

                                      

https://www.sinistrainrete.info/.../30400-alessandra...

Φαίνεται ότι κανείς δεν πρόσεξε την έκδοση του βιβλίου των Jean-Piere Bouche και Michel Collon, με τίτλο Israël. Les 100 pires citations (Ισραήλ. Τα 100 χειρότερα αποσπάσματα από κείμενο, ομιλία ή έργο),  που κυκλοφόρησε το 2023  χάρη στην Investig'action, μια πολυμεσική ιστοσελίδα που διαχειρίζεται ο ίδιος ο Collon.

Και φυσικά ο λόγος είναι προφανής: αφού το βιβλίο περιέχει ειδήσεις, φράσεις, εκφράσεις, συλλογισμούς ισραηλινών πολιτικών ηγετών, από τα οποία μπορεί κανείς να διακρίνει τη σαφή διαφορά μεταξύ των επίσημων δηλώσεων και της πραγματικής σκέψης των ιδρυτών, των προέδρων, των υπουργών και των στρατιωτικών του Ισραήλ, οι οποίοι από το 1895 έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ποια είναι η στρατηγική και ο τελικός τους στόχος.

Όλα αυτά τα στοιχεία, που συχνά συσκοτίζονται, αναδεικνύουν το ισραηλινό αποικιακρατικό σχέδιο, το οποίο δεν είναι λιγότερο σκληρό από τις προηγούμενες ευρωπαϊκές αποικιακές περιπέτειες.

Θεωρώ σημαντικό να τονίσω καταρχάς ότι ο κύριος στόχος του Collon, όπως εκφράζεται στο σύνθημα της Investig'action, Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς ανεξάρτητη πληροφόρηση (Pas de Paix sans Info Indépendente), είναι να αναλύει μεθοδικά τα περιεχόμενα που μας παρέχουν καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δείχνοντας πώς αυτά αλλοιώνουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να μας χειραγωγήσουν και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.

Ο Collon είναι ειδικός σε αυτόν τον τομέα, έχοντας μελετήσει όλες τις ιδεολογικές χειραγωγήσεις που συνδέονται με τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, εξαγωγείς δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Αξίζει να αναφερθεί το βιβλίο του για τις εικόνες που διαδόθηκαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, στο οποίο δείχνει ότι ουσιαστικά οι διαδικασίες χειραγώγησης και παραποίησης είναι πάντα οι ίδιες.

Μια από τις πλέον τεκμηριωμένες απόψεις είναι ότι οι περίοδοι πολέμου γεννούν πάρα πολλά ψέματα, όπως είχε ήδη τεκμηριώσει ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Marc Bloch στο έργο του Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου (1921).

Σε μια σελίδα, στην οποία αναφέρεται στην ψυχολογία των μαρτυριών, γράφει: «Ψευδείς ιστορίες έχουν ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι ψευδείς ειδήσεις, σε όλες τις διαφορετικές μορφές τους – απλές φήμες, απάτες, θρύλοι – έχουν γεμίσει τη ζωή της ανθρωπότητας. Πώς γεννιούνται; Από ποια στοιχεία αντλούν τη συνοχή τους; Πώς διαδίδονται, κερδίζοντας σε έκταση καθώς περνούν από στόμα σε στόμα ή από γραπτό σε γραπτό; Κανένα ερώτημα δεν αξίζει περισσότερο να απασχολήσει όσους αγαπούν να στοχάζονται την ιστορία». Ο Bloch αυτά τα έγραφε όταν ακόμη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ήταν τόσο διαδεδομένα όπως σήμερα οπότε, εστίαζε περισσότερο την προσοχή του στις ψευδείς ειδήσεις που δημιουργούνταν αυθόρμητα μεταξύ των στρατιωτών.

Σε αυτές τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι, αν ο καθένας από εμάς χρειάζεται για να ζήσει μια αντίληψη του κόσμου στον οποίο λειτουργεί, η εξουσία σε όλες τις μορφές της πρέπει πάντα να παρέχει μια αντίληψη που να δικαιολογεί ή τουλάχιστον να μην βλάπτει την ύπαρξή της, όπως είχε ήδη δείξει ειρωνικά ο Jonathan Swift .

Τη θέση αυτή υιοθετούν ο Bouche και ο Collon  γιαυτό και ανατρέχουν απευθείας στις πηγές του σιωνισμού με μια στάση που δεν είναι σε καμία περίπτωση αντισημιτική, πράγμα που θα ήταν παράλογο, δεδομένου ότι από γλωσσική και πολιτιστική άποψη, οι Άραβες και οι Παλαιστίνιοι είναι Σημίτες, αλλά αντισιωνιστική, δηλαδή αντίθετη σε ένα πολιτικό σχέδιο γεμάτο μεσσιανισμό, που πηγάζει από τον εβραϊκό και αγγλοσαξονικό θρησκευτικό φονταμενταλισμό και είναι βαθιά ριζωμένο στην αποικιακή ιδεολογία.

Όπως γνώριζαν καλά οι ιδρυτές της πρώτης υπηρεσίας ιδεολογικής διάδοσης De Propaganda Fide, οι Bouche και Collon υπογραμμίζουν ότι μια αποτελεσματική προπαγάνδα θα πρέπει να απευθύνεται στο συναίσθημα, το οποίο παρακάμπτει τη λογική και την εμποδίζει να αναζητήσει τα στοιχεία που λείπουν και τις βαθιές αιτίες των συγκρούσεων, όταν δεν διαδίδει καθαρά ψέματα, όπως δήλωσε το 1992 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Σαμίρ: «Μπορείς να λες ψέματα για το καλό του Ισραήλ».

Οι αναφορές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο προέρχονται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του Ισραήλ (εκτός από το αριστερό κόμμα Μερέτζ), όπως η Εργατική Αριστερά, το Λικούντ, οι Κεντρώες, οι θρησκευόμενοι  σιωνιστές και οι υπερορθόδοξοι εβραίοι.

Αποκαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν καταρριφθεί ούτε καν από τη γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως «το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», «η βία μας είναι απαραίτητη επειδή πολεμάμε τους τρομοκράτες», «είναι οι Άραβες αυτοί που μας απορρίπτουν» κ.λπ. Τα αποσπάσματα προέρχονται από τα χιλιάδες που υπάρχουν στον ιστότοπο https://palcit.net/, μια βάση δεδομένων που συγκεντρώνει εκφράσεις, σχόλια και απόψεις που σημάδεψαν την σιωνιστική αποικιοποίηση της Παλαιστίνης.

Μια πρώτη πραγματικά διαφωτιστική αναφορά γίνεται στο βιβλίο του Theodor Herzl, Εβραίου-Ούγγρου συγγραφέα, γνωστού ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, Το Κράτος των Εβραίων, που εκδόθηκε το 1896. Ασφαλώς ο Herzl είχε κάθε λόγο να ανησυχεί για τις συνθήκες των Εβραίων στην Ευρώπη (μεταξύ άλλων, βρισκόταν στο Παρίσι την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους), αλλά σίγουρα οι μέθοδοι που περιγράφει για την απόκτηση γης για τους Εβραίους δεν είναι ηθικά αποδεκτές.  Κρίνετε εσείς: «Θα πρέπει να απαλλοτριώσουμε με ευγένεια την ιδιωτική περιουσία στα εδάφη που θα μας παραχωρηθούν (δεν γινόταν ακόμη λόγος για την Παλαιστίνη, θα μπορούσαν να είναι και στην Ουγκάντα). Θα παροτρύνουμε τον πληθυσμό που δεν έχει μέσα να περάσει τα σύνορα, εξασφαλίζοντάς του εργασία στη χώρα διέλευσης και αποκλείοντάς τον από κάθε εργασία στη χώρα μας. Η απαλλοτρίωση και η εκδίωξη των φτωχών πρέπει να γίνουν με διακριτικότητα και σύνεση».

Είναι πλέον γνωστό ότι κυρίως το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριζε με επιμονή την εκδίωξη των Παλαιστινίων και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους, όπως προκύπτει από αυτό το σημαντικό απόσπασμα από άρθρο του Ουίνστον Τσώρτσιλ το 1920: «Φυσικά, η Παλαιστίνη είναι πολύ μικρή για να φιλοξενήσει περισσότερο από ένα μέρος της εβραϊκής φυλής, ούτε και  η πλειοψηφία των εθνικών Εβραίων επιθυμεί να πάει εκεί. Αλλά αν, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί, κάποτε στις όχθες του Ιορδάνη δημιουργηθεί ένα εβραϊκό κράτος υπό την προστασία της βρετανικής κορώνας, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Εβραίους, αυτό θα ήταν ένα γεγονός επωφελές από κάθε άποψη στην ιστορία και θα ήταν ιδιαίτερα επωφελές για τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας». Επομένως, το αποικιοκρατικό σχέδιο δεν προήλθε μόνο από τον σιωνισμό, αλλά βρήκε στήριξη στις βρετανικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, που έβαλαν ένα εμπόδιο στον αραβικό κόσμο, εμποδίζοντας την ανάπτυξή του.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά το σιωνιστικό σχέδιο δεν δυσαρεστούσε καθόλου τη ναζιστική κυβέρνηση, όπως συνάγεται από αυτό το μακρύ απόσπασμα από διπλωματική εγκύκλιο του Vicco Von Bülow-Schwante (1891-1971),του υπεύθυνου για το εβραϊκό ζήτημα στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών: «Υπάρχει ένα τμήμα του ιουδαϊσμού που απορρίπτει την πιθανότητα αφομοίωσης των Εβραίων στη χώρα υποδοχής και, ως εκ τούτου, προωθεί τη μετανάστευση και τη συγκέντρωση των Εβραίων που είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο στην πολιτική τους κοινότητα.

Η ομάδα αυτή, με πρωτεργάτη τον σιωνισμό, είναι αυτή που πλησιάζει περισσότερο τους στόχους της γερμανικής πολιτικής για τους Εβραίους. Η μετανάστευση των Γερμανών Εβραίων από εδώ και στο εξής θα προωθηθεί ενεργά από την εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, θα διατεθούν συγκεκριμένα ποσά για τη μετεγκατάσταση των Εβραίων που επιθυμούσαν να μεταναστεύσουν. Για το λόγο αυτό, οι γερμανικές αρχές συνεργάζονται πλήρως sine ira et studio ( χωρίς εμπάθεια και θυμό, αλλά και χωρίς εύνοια) με τις εβραϊκές οργανώσεις, ιδίως στην προώθηση της μετανάστευσης στην Παλαιστίνη» (1934).

Εδώ σκιαγραφείται σαφώς η προοπτική της συμφωνίας Haavara (μεταφορά), που συνήφθη το 1933 από τον Eliezer Hoofein,τον διευθυντή της Αγγλο-Παλαιστινιακής Τράπεζας, και το Υπουργείο Οικονομίας του Τρίτου Ράιχ, σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί Εβραίοι, ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιών, θα μπορούσαν να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, εάν αγόραζαν μια ορισμένη ποσότητα αγαθών που παράγονταν στη Γερμανία.  Η συμφωνία, η οποία εγκαταλείφθηκε το 1939, εξασφάλισε για ένα σύντομο διάστημα μια διέξοδο για τα γερμανικά προϊόντα.

Υπάρχουν πολλές άλλες μαρτυρίες που αποδεικνύουν την πρόθεση του Ισραήλ, με βάση τον ψευδή μύθο της αποκλειστικής ιδιοκτησίας τους της Παλαιστίνης, να προκαλέσει την έξοδο των Αράβων με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της αδιάκριτης βίας. Αν σήμερα οι ισραηλινοί ηγέτες σκέφτονται να απελάσουν τους Παλαιστινίους στην Ιορδανία, όπου ήδη ζουν πολλοί, στην Αίγυπτο ή ακόμα και στην Ουγκάντα, στις 15 Ιουνίου 1967, λίγο μετά τον πόλεμο των έξι ημερών, ο πρωθυπουργός Levy Eskhol πρότεινε τη Βραζιλία ως τόπο μετεγκατάστασής τους. Η Βραζιλία εκείνη την εποχή ήταν μια στρατιωτική δικτατορία πρόθυμη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε για να παραμείνει στην εξουσία. Το 1969, όμως, η Μοσάντ και ο δικτάτορας της Παραγουάης Alfredo Stroessner συμφώνησαν να απελάσουν στη χώρα της Νότιας Αμερικής 60.000 Παλαιστίνιους σε τέσσερα χρόνια. Πρακτικά όμως, το 1970 έφτασαν μόνο 30 και το σχέδιο δεν προχώρησε.

Όπως είπαμε, η χειραγώγηση βασίζεται κυρίως στο συναίσθημα, στις πιο έντονες εκφάνσεις του, όπως ο τρόμος, ο φρίκη, η αηδία.

Για αυτόν τον λόγο, ένα από τα κλασικά μοτίβα που χρησιμοποιούνται στην πολεμική προπαγάνδα είναι η βία κατά των παιδιών ακόμη και των νεογέννητων. Και όταν δεν υπάρχουν αποδείξεις, έγγραφα, εικόνες, πρέπει να τα επινοήσουν.

Συγκεκριμένα, η βία κατά των παιδιών χρησιμοποιείται από τα ψευδόμενα μέσα ενημέρωσης για να αποδείξουν την πλήρως απάνθρωπη συμπεριφορά των εχθρών τους, εναντίον των οποίων επιτρέπονται τα πάντα και εναντίον των οποίων μπορούν να διαπράξουν οποιαδήποτε θηριωδία, ακόμη και αν έτσι παραβιάζουν τα ίδια δικαιώματα που επικαλούνται εναντίον των εχθρών τους. Αλλά είναι γνωστό ότι η λογική δεν μπορεί να σταματήσει τα συναισθήματα όταν είναι τόσο έντονα.

Ας ξεκινήσουμε με την ανάλυση της περίφημης 7ης Οκτωβρίου, τα γεγονότα της οποίας έχουν ανακατασκευαστεί με αρκετά αληθινό τρόπο, αλλά εξακολουθούν να αμφισβητούνται. Πρώτον, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πρωταγωνιστής της επίθεσης δεν ήταν μόνο η ομάδα της Χάμας, αλλά ότι σε αυτήν συμμετείχαν και όλες οι άλλες ομάδες της παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να αντιστέκεται σε έναν στρατό που καταλαμβάνει τα εδάφη του λαού της και που δεν έχει σεβαστεί τις αποφάσεις του ΟΗΕ, ο οποίος τον έχει καλέσει πολλές φορές να αποσυρθεί από αυτά τα εδάφη.

 Η επίθεση δεν στρεφόταν κατά αμάχων ισραηλινών κοινοτήτων, αλλά κατά στρατιωτικών βάσεων και ορισμένων κιμπούτς, όπου συνήθως σταθμεύουν στρατιωτικοί και οι κάτοικοι των οποίων είναι οπλισμένοι. Μόλις πρόσφατα, ο στρατηγός Yoav Gallant, πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, παραδέχτηκε ότι στις 7 Οκτωβρίου διέταξε τους στρατιώτες του να πυροβολήσουν όλους τους παρόντες, εφαρμόζοντας την Οδηγία Αννίβα, επίσημη οδηγία του ισραηλινού στρατού που προβλέπει τη δολοφονία των ίδιων των Ισραηλινών σε περίπτωση σύλληψής τους, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο οι Παλαιστίνιοι να ζητήσουν σε αντάλλαγμα τους συμπατριώτες τους που έχουν αδικαιολόγητα φυλακιστεί στο Ισραήλ. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι ζημιές σε κτίρια και αυτοκίνητα, που τεκμηριώνονται από τις φωτογραφίες που μας έδειξαν, δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από την παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία εκείνη τη στιγμή ήταν εξοπλισμένη μόνο με ελαφρύ οπλισμό.

Ωστόσο, όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποκαλύπτονται, ούτε γίνεται αναφορά στις μαρτυρίες των Ισραηλινών που ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα, οι οποίοι κατηγορούν τον ισραηλινό στρατό ότι πυροβόλησε εναντίον τους, και η εκδοχή που προβάλλεται είναι αυτή μιας σφαγής που διαπράχθηκε αποκλειστικά από την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, η οποία προκάλεσε θάνατο και πόνο ακόμη και σε γυναίκες και παιδιά.

Πρόκειται για πληροφορίες που δεν είναι πλέον κάτι νέο, όπως εκείνη που αφορά το γεγονός ότι περίπου οι μισοί από τους νεκρούς ήταν στρατιωτικοί και αστυνομικοί, που δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, και που αγνοήθηκε από τους διάφορους τηλεοπτικούς σχολιαστές, οι οποίοι πρέπει με κάθε κόστος να δικαιολογήσουν την πραγματική γενοκτονία των Παλαιστινίων.

Όσον αφορά το ζήτημα των αποκεφαλισμένων νεογέννητων (να θυμηθούμε τα νεογέννητα που έβγαλαν από τις θερμοκοιτίδες τους οι ιρακινοί στρατιώτες, μια είδηση που αποδείχθηκε ψευδής), οι δύο συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν ότι η είδηση αυτή δόθηκε από τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στον γαλλο-ισραηλινό δισεκατομμυριούχο Patrick Drahi και την αναπαρήγαγαν κατά λέξη τα άλλα μέσα ενημέρωσης, με αποδεικτικό στοιχείο την κατάθεση ενός ισραηλινού στρατιωτικού, γνωστού για τον ρατσισμό και την αντιπαλαιστινιακή του στάση.

Όλοι γνωρίζουν ότι η τηλεόραση του Drahi αποτελεί μέσο προπαγάνδας της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία χρειάζεται «αποδείξεις» προκειμένου να αυξήσει τις σφαγές αυτών που αποκαλεί «ανθρώπινα ζώα». Παρά τα προβλήματα αυτά, την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση, σχεδόν όλες οι ιταλικές εφημερίδες, χωρίς να τις ακολουθήσουν όλες οι ευρωπαϊκές εφημερίδες, έκαναν πρωτοσέλιδο τη σφαγή που πιθανώς έλαβε χώρα σε ένα κιμπούτς στα σύνορα με τη Γάζα, γεμίζοντας τις σελίδες τους με ψευδείς και φρικιαστικές ειδήσεις, όπως ο αποκεφαλισμός 40 παιδιών και οι βιασμοί ισραηλινών γυναικών από τρομοκράτες.

Στη συνέχεια, εκπρόσωποι του ισραηλινού στρατού δήλωσαν ότι δεν έχουν αποδείξεις για τον αποκεφαλισμό ούτε για τους φερόμενους βιασμούς, αλλά η διάψευση πέρασε στο περιθώριο και, από την άλλη πλευρά, ποια εχθρική πράξη θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη μη τήρηση του διεθνούς δικαίου, τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, τη σκόπιμη δολοφονία αμάχων, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, τις μαζικές απελάσεις ανθρώπων που στερούνται κάθε μέσου διαβίωσης, πράξεις που διέπραξε το Ισραήλ με την ηθική και υλική υποστήριξη των ΗΠΑ και των υποτελών κρατών τους; Μόλις πρόσφατα, το Υπουργείο Υγείας της Γάζας δημοσίευσε τον κατάλογο με τα ονόματα των 15.613 παιδιών που σκοτώθηκαν μετά τις 7 Οκτωβρίου. Υπολογίζεται ότι κάθε 15 λεπτά ένα παιδί πεθαίνει στη Γάζα και ποιος ξέρει πόσα στα άλλα κατεχόμενα εδάφη.

Τέλος, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να επισημάνω μια κραυγαλέα αντίφαση στη σιωνιστική σκέψη μεταξύ διεκδίκησης της Παλαιστίνης ως πατρίδας και απόρριψης αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε «ανατολίτικη ψυχή». Ο  Zeev Jabotinsky  (1880-1940), Ρώσος συγγραφέας, εκπρόσωπος της φιλοφασιστικής πτέρυγας του σιωνισμού γράφει: «Εμείς οι Εβραίοι δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτό που ονομάζεται «Ανατολή», δόξα τω Θεώ.

Στο βαθμό που οι αμαθείς μάζες μας ακολουθούν αρχαίες πνευματικές παραδόσεις και νόμους που αποκαλούν Ανατολή, θα πρέπει να απογαλακτιστούν από αυτά.Πηγαίνουμε στην Παλαιστίνη, πρώτα απ' όλα για το εθνικό μας συμφέρον, [δεύτερον] για να εξαλείψουμε εντελώς κάθε ίχνος της «ανατολίτικης ψυχής». Όσο για τους Άραβες στην Παλαιστίνη, αυτό που κάνουν είναι δική τους υπόθεση· αλλά αν μπορούμε να τους κάνουμε μια χάρη, είναι να τους βοηθήσουμε να απελευθερωθούν από την Ανατολή».

Όπως φαίνεται, από τις μαρτυρίες και των ιστορικά γεγονότα η ειδυλλιακή εικόνα του Ισραήλ που σκιτσάρουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης στερείται κάθε βάσης.

Database of Palestine colonization quotes :

https://palcit.net/