Νευρικότητα επικρατεί στην αγορά αιολικής ενέργειας

 

Η αρχή έγινε με την ομιλία του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στην ετήσια τακτική γενική συνέλευση της εταιρείας,  που βρήκε ευρεία δημοσιότητα στις 14 Ιουνίου. Ο  Γ. Περιστέρης, αφού στηλίτευσε τις «πρωτοβουλίες που επιζητούν την καθολική απαγόρευση χωροθέτησης αιολικών πάρκων σε διάφορες περιοχές, ακόμα και με τη δαιμονοποίηση επενδυτών και έργων», πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα λέγοντας: «Εκφράζονται φόβοι για τις ανεμογεννήτριες – που στην τελική όταν επιτελέσουν το σκοπό τους απλά απομακρύνονται χωρίς καμία επίπτωση – ενόσω οι αιγιαλοί καταλαμβάνονται από πλήθος αυθαίρετων κατασκευών και τα βουνά και τα ρέματα υφίστανται μη αναστρέψιμες και καταστροφικές παρεμβάσεις, που οδηγούν συχνά και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών.».[1]

 

Τη σκυτάλη πήρε, την επόμενη ημέρα, ο Π. Παπασταματίου, Γενικός Διευθυντής της ΕΛΕΤΑΕΝ δηλώνοντας ότι «Το δίλημμα: «Ενεργειακή ανεξαρτησία, φθηνή ενέργεια και προστασία του κλίματος» vs «Ψηλά βουνά και Natura», δεν υφίσταται. Τα αιολικά πάρκα, ως  φιλοπεριβαλλοντικές δραστηριότητες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας και συνεχώς καταβάλλονται προσπάθειες για να ελαχιστοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι όποιες επιπτώσεις υπάρχουν.».[2]

 

Υπήρξαν και άλλα δημοσιεύματα, του τύπου «Το αστείο με τις αντιδράσεις κατά των ΑΠΕ πρέπει να τελειώνει», με αναφορά σε κατ’ επάγγελμα «οικολόγους» που έχουν κτίσει προσοδοφόρες καριέρες συμμετέχοντας σε κάθε εκδήλωση κατά των ΑΠΕ.[3]

 

    Διαπιστώνει κανείς εύκολα, ότι κοινός τόπος όλων αυτών των δηλώσεων είναι ότι τα «επιχειρήματα» δεν έχουν επικαιροποιηθεί ούτε στο ελάχιστο, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι που τα εκφέρουν και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που τα αναπαράγουν, διανθισμένα  με πρόσθετα ειρωνικά και προσβλητικά σχόλια, σε άλλες περιπτώσεις παραθέτουν μια σειρά από δεδομένα που τα διαψεύδουν.  Γιατί δεν μπορεί να μη γνωρίζει ο προέδρος της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ ότι δεν υπάρχει «100% καθαρή, εγχώρια και δωρεάν ενέργεια» από αέρα και ήλιο και ότι η αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από αιολικά και φωτοβολταϊκά και από φυσικό αέριο, προχώρησαν μαζί ενώ η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μειώνεται όλο και περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν η νέα μονάδα φυσικού αερίου στην Κομοτηνή ισχύος  877 MW  των ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – MOTOR OIL αναμένεται να τεθεί σε εμπορική λειτουργία στις αρχές του 2024.[4] Ούτε ό Γενικός Διευθυντής της ΕΛΕΤΑΕΝ μπορεί να υποστηρίζει ότι «Χάρη στις ΑΠΕ διοχετεύθηκαν σχεδόν 5 δις ευρώ σε επιδοτήσεις στους λογαριασμούς ρεύματος… Το συντριπτικό μέρος αυτών των επιδοτήσεων (πάνω από 75%) προήλθε από τα αιολικά πάρκα.», όταν τα χρήματα αυτά προέρχονταν από υπερκέρδη του Χρηματιστηρίου Ενέργειας που υπερέβαιναν τις συμβάσεις για την αποζημίωση της ηλεκτρικής ενέργειας από αιολικούς σταθμούς.

 

Πιέσεις προς την πολιτεία για περισσότερα προνόμια και συστάσεις προς τους απείθαρχους

 

Αμέσως μετά από τις εκλογές οι φορείς της αιολικής ενέργειας, ο Σύνδεσμος Ηλεκτροπαραγωγών από ΑΠΕ (ΕΣΗΑΠΕ) και η Επιστημονική Ένωση Αιολικής Ενέργειας (ΕΛΕΤΑΕΝ) ζήτησαν τον επανασχεδιασμό των έργων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας παρουσιάζοντας «Οδικό χάρτη με 5 προτεραιότητες για την πράσινη ενεργειακή μετάβαση».[5]

 

Ειδικότερα ζήτησαν:

1. Εθνικό Ενεργειακό Σχεδιασμό, δηλαδή αναθεωρημένο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το κλίμα (ΕΣΕΚ), με «ισορροπημένο» μείγμα τεχνολογιών ΑΠΕ, δηλαδή αυξημένους στόχους για τα χερσαία αιολικά πάρκα.

2. Αποτελεσματική προώθηση της Αποθήκευσης Ενέργειας με κατάλληλο μίγμα μπαταριών και αντλησιοταμιευτικών έτσι ώστε να μην αυξηθούν οι περικοπές ενέργειας που ήδη γίνονται λόγω υπερπροσφοράς «πράσινης ενέργειας».

3. Επιτάχυνση, ολοκλήρωση και εμπλουτισμό της αναβάθμισης και επέκτασης των ηλεκτρικών δικτύων της χώρας και ιδιαίτερα των εγχώριων και διεθνών διασυνδέσεων, με στρατηγικό στόχο να καταστεί η Ελλάδα την επόμενη δεκαετία καθαρός εξαγωγός πράσινης(!) ενέργειας.

4. Αναθεώρηση των υπό διαβούλευση Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών (ΕΠΜ ) έτσι ώστε να μην μπορούν να ορίζουν «τεράστιες ζώνες a priori αποκλεισμών». Η αδειοδότηση των έργων να γίνεται με βασικό εργαλείο τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ). Επιπλέον, ο ΕΣΗΑΠΕ και η ΕΛΕΤΑΕΝ αναφέρθηκαν σε «μελέτες, κρατικές πρωτοβουλίες ή και αποφάσεις σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, με τυφλούς οριζόντιους αποκλεισμούς εκτεταμένων περιοχών όπως π.χ. η πρωτοβουλία για τα «Απάτητα Βουνά»».

5. Να μην διαψεύσει η Ελλάδα τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει στη διεθνή αγορά της θαλάσσιας αιολικής ενέργειας. Να δημοσιοποιηθεί άμεσα το Εθνικό Πρόγραμμα για τους Θαλάσσιους Αιολικούς Σταθμούς (ΘΑΠ) και να διασφαλιστούν –ούτε λίγο ούτε πολύ- η απορρόφηση της παραγωγής των ΘΑΠ μέσα από το σχεδιασμό, η εγκατάσταση νέων υποθαλάσσιων δικτύων και η μεγάλη αποθήκευση.

 

Έκλεισαν επισημαίνοντας ότι  «οι τοπικές κοινωνίες υπόκεινται σε συνεχή παραπλάνηση και παραπληροφόρηση» και βάζοντας στο στόχαστρο την ελληνική πολιτεία που «δεν έχει φροντίσει να εξηγήσει η ίδια, απλά και συστηματικά, τα οφέλη για την κοινωνία που προκύπτουν από την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων, ούτε έχει εξασφαλίσει ακόμα την έγκαιρη και τακτική πληρωμή των ανταποδοτικών τελών στους κατοίκους των κοινοτήτων που φιλοξενούν τα αιολικά πάρκα».

 

Κανονισμός για την αποκατάσταση της φύσης

 

Κι ενώ αυτά γινόταν στην Ελλάδα, με το αιολικό λόμπι να ζητάει να ενσωματωθούν στο αδειοδοτικό πλαίσιο για τους αιολικούς σταθμούς οι «αναλυτικές προβλέψεις του REPowerEU», εννοώντας τις προβλέψεις της υπό αναθεώρηση Οδηγίας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στις Βρυξέλλες διεξαγόταν άλλες μάχες χαρακωμάτων για να επιτευχθεί συμφωνία των κρατών – μελών σχετικά με τον Κανονισμό για την αποκατάσταση της φύσης, που αποτελεί άλλη βασική συνιστώσα της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας.[6]

 

Στο Συμβούλιο Υπουργών Περιβάλλοντος στις 20 Ιουνίου, τα κράτη μέλη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, έδωσαν το «πράσινο φως» για να προχωρήσει η έγκριση του Κανονισμού. Επειδή όμως, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) επιδιώκει την απόσυρση του Κανονισμού, το σχέδιο είναι ήδη αποδυναμωμένο από πλήθος «συμβιβαστικών» προτάσεων και τροπολογιών που η συζήτησή τους εκκρεμεί.[7] Τα συμφέροντα της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές κατάφεραν προς το παρόν να τεθούν τα έργα αυτά σε καθεστώς εξαίρεσης μαζί με τα έργα εθνικής άμυνας, αφού «Το Συμβούλιο πρόσθεσε ένα νέο άρθρο που προβλέπει ότι ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η λειτουργία εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, καθώς και η σύνδεσή τους με το δίκτυο, το ίδιο το σχετικό δίκτυο και οι μονάδες αποθήκευσης θεωρείται ότι εξυπηρετούν υπέρτερο δημόσιο συμφέρον. Αυτό σημαίνει ότι θα επωφελούνται από παρέκκλιση ως προς τις υποχρεώσεις συνεχούς βελτίωσης και μη υποβάθμισης (ΣΗΜ: του περιβάλλοντος)…».[8]

 

‘Eτσι εξηγείται η νευρικότητα του αιολικού λόμπι. Η νευρικότητα αυτή δεν σχετίζεται μόνο με τις εκλογές στην Ελλάδα αλλά και με τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Είναι φανερό ότι η αντίθεση ανάμεσα στα «πράσινα» ενεργειακά συμφέροντα και στην προστασία και την αποκατάσταση της φύσης και της βιοποικιλότητας είναι πολύ δύσκολο να επιλυθεί.

 [---->]

 

Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΑΠΟΔΟΛΑΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (I)

 

Sergio Rodriguez Gelfenstein

Σε προηγούμενα άρθρα είπαμε ότι η δύναμη της αυτοκρατορίας βασίζεται σε τρεις πυλώνες: τον μεγάλο στρατιωτικό μηχανισμό της, την αναμφισβήτητη υπεροχή της όσον αφορά τον έλεγχο του παγκόσμιου πολιτιστικού-μηντιακού μηχανισμού και την αυτοδικαιούμενη ισχύ του κατόχου και μοναδικού εκδότη του δολαρίου, ενός νομίσματος που παίζει τον ρόλο του κύριου ανταλλακτικού μέσου  στο παγκόσμιο εμπόριο.

 

Σε επόμενα άρθρα θα αναφερθούμε εκτενέστερα στις δύο πρώτες, η κατάσταση των οποίων είναι διαφορετική και παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, διότι ενώ η στρατιωτική υπεροχή αρχίζει να εξασθενεί, η υπεροχή στον τομέα του πολιτισμού και των επικοινωνιών έχει καταστεί το κύριο εργαλείο για τη διατήρηση της ηγεμονίας της.

 

Σήμερα θα δώσουμε κάποια στοιχεία για να εκθέσουμε την πρόοδο της διαδικασίας απο-δολαριοποίησης που φαίνεται να είναι η πιο ενεργή και αυτή που παρουσιάζει την πιο γλήγορη πρόοδο όσον αφορά την αποδυνάμωση της παγκόσμιας ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι αριθμοί μιλούν καθαρά: το 2001, τα παγκόσμια αποθέματα σε δολάρια αποτελούσαν το 73% του συνόλου, ενώ το 2021 το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 55% και το επόμενο έτος στο 47% . Αυτό αποκαλύπτει ότι πέρυσι το μερίδιο του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία μειώθηκε 10 φορές ταχύτερα από τον μέσο όρο των δύο τελευταίων δεκαετιών, γεγονός που αναμφίβολα αποτελεί ένα στοιχείο με εξαιρετικό αντίκτυπο. Σύμφωνα με τον Βραζιλιάνο  αναλυτή Pepe Escobar: "Τώρα δεν θεωρείται πλέον παράλογο να προβλέπουμε ένα παγκόσμιο μερίδιο του δολαρίου μόλις στο 30% μέχρι το τέλος του 2024, που συμπίπτει με τις επόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ".

Το περίεργο είναι ότι, η αιτία αυτής της απότομης πτώσης ήταν το πάγωμα των ρωσικών αποθεμάτων στη Δύση (ένα ποσό μεγαλύτερο από 300 δισεκατομμύρια δολάρια), το οποίο έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το ότι δεν ήταν πλέον ασφαλές να έχει κανείς αποθέματα σε δολάρια στο εξωτερικό. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ξεκίνησε μια πραγματική χιονοστιβάδα απο-δολαριοποίησης όπως αποδεικνύεται μέσα από τις αποφάσεις χωρών και διεθνών συμμαχιών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 

Αν και η διαδικασία αυτή εξελίχτηκε σταδιακά, το σημείο μεγαλύτερης επιτάχυνσης θα μπορούσε να είναι ο μήνας Απρίλιος. Ισως, αν θέλαμε για ιστορικούς λόγους να πούμε ποιο γεγονός εξέφραζε αυτή την πορεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν τότε που ο πρόεδρος της Βραζιλίας Lula da Silva προβληματίστηκε φωναχτά για το θέμα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Κίνα τον περασμένο Απρίλιο : "Κάθε βράδυ αναρωτιέμαι γιατί όλες οι χώρες πρέπει να συναλλάσσονται με βάση το δολάριο [...] Γιατί δεν μπορούμε να συναλλάσσονται με βάση τα δικά μας νομίσματα; Ποιος αποφάσισε ότι το δολάριο ήταν το (παγκόσμιο) νόμισμα μετά την εξαφάνιση του κανόνα του χρυσού; Γιατί όχι το γουάν ή το ρεάλ ή το πέσο;"

 

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 30 Μαρτίου, η Βραζιλία και η Κίνα είχαν ανακοινώσει μια εμπορική συμφωνία που θα τους επέτρεπε να χρησιμοποιούν τα νομίσματα των δύο χωρών, το γουάν και το ρεάλ, αντίστοιχα. Η απόφαση αυτή, αν και δεν ήταν η πρώτη, εντασσόταν σε μια δυναμική που θα ακολουθούσαν και θα επηρέαζε και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και περιοχές να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο.

 

Έτσι, η Αργεντινή, σε μια κατάσταση βαθιάς οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης  από την έλλειψη ξένου συναλλάγματος, η οποία κρίση επιδεινώθηκε από τις επιβολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και μια δύσκολη διαπραγμάτευση για την πληρωμή του χρέους, αποφάσισε να εγκαταλείψει το δολάριο ως νόμισμα αποπληρωμής του χρέους αυτού και κατέφυγε στο κινεζικό γιουάν, όχι μόνο για να συναλλάσσεται με το Πεκίνο, αλλά και για να πληρώνει το δικό της χρέος προς το ΔΝΤ.

Τον ίδιο μήνα, τον Απρίλιο, τις ίδιες διαδικασίες άρχισαν να αποφασίζουν και σε άλλα μέρη του πλανήτη. Έτσι, η Ταϊλάνδη και η Κίνα άρχισαν συνομιλίες για παραπέρα προώθηση των εθνικών τους νομισμάτων στο διμερές εμπόριο, τα οποία χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια στις μεταξύ τους συναλλαγές. Επιπλέον, η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας δημιούργησε μηχανισμούς συνεργασίας με το Υπουργείο Οικονομικών της Ιαπωνίας, την Κεντρική Τράπεζα της Μαλαισίας και την Τράπεζα της Ινδονησίας για τη χρήση των εθνικών νομισμάτων στο εμπόριο, τις επενδύσεις και τις πληρωμές στον ιδιωτικό τομέα.

 

Και άλλες χώρες έχουν ενταχθεί στην απο-δολαριοποίηση, όπως η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία, η Λευκορωσία, το Ιράν και η Αίγυπτος, οι οποίες προωθούν τη χρήση εθνικών νομισμάτων για διμερείς εμπορικές συναλλαγές, και όλα αυτά έχουν σημάνει συναγερμό στην Ουάσιγκτον, η οποία παρακολουθεί απτόητη να καταρρέει ένας από τους πυλώνες στήριξης της παγκόσμιας κυριαρχίας της. Υπό αυτή την έννοια, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο, δήλωσε ότι: "αν συνεχιστεί αυτή η τάση, σε 5 χρόνια ο Λευκός Οίκος δεν θα μπορεί να επιβάλει κυρώσεις σε καμία χώρα". Το ίδιο και η Τζάνετ Γέλεν , η Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία επιβεβαίωσε ότι ενώ είναι δύσκολο να σταματήσει η χρήση του δολαρίου, ωστόσο  αναγνώρισε ότι αν αυτό συνέβαινε, θα είχε πολύ σοβαρές συνέπειες για τη χώρα της. Σε μια πράξη περίεργης ενδοτικότητας, η Γέλεν παραδέχθηκε ότι "οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας έχουν ωθήσει τα έθνη να σταματήσουν να χρησιμοποιούν το αμερικανικό νόμισμα".

Δίνοντας συνέχεια σε αυτό που στα τέλη Απριλίου φαινόταν ήδη αναπόφευκτο, ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, προέτρεψε να εγκαταλείψουν το εμπόριο σε δολάρια, προτείνοντας την αντικατάσταση του αμερικανικού νομίσματος με το κινεζικό γουάν. Σύμφωνα με τον Σύρο πρόεδρο, "...ο πόλεμος μεταξύ της Δύσης, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, και των κυρίαρχων χωρών είναι κυρίως οικονομικός, [έτσι] είναι απαραίτητο να απαλλαγούμε από τα δεσμά των συναλλαγών με το δολάριο ΗΠΑ".

 

Στις 22 Απριλίου, το Μπαγκλαντές και η Ινδία συμφώνησαν να διεξάγουν μέρος των διμερών εμπορικών συναλλαγών τους στα αντίστοιχα εθνικά τους νομίσματα, το τάκα και τη ρουπία. Σύμφωνα με τον Afzal Karim, διευθύνοντα σύμβουλο της Sonali Bank Limited, της μεγαλύτερης κρατικής εμπορικής τράπεζας του Μπαγκλαντές, η απόφαση βασίστηκε στην πεποίθηση ότι "οι διμερείς συναλλαγές με την Ινδία σε τάκα και ρουπίες θα μειώσουν την πίεση στο δολάριο ΗΠΑ, κάτι που συμφέρει και τις δύο χώρες.

 

 

Στο πλαίσιο αυτό, οι υπουργοί Εξωτερικών της ομάδας BRICS, που συναντήθηκαν στο Κέιπ Τάουν την 1η Ιουνίου, ασχολήθηκαν με το θέμα και συζήτησαν την πιθανή εισαγωγή ενός κοινού νομίσματος για την προώθηση της διαδικασίας απο-δολαριοποίησης και την πιθανή επέκτασή του, ενόψει της συνόδου κορυφής. των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του οικονομικού μπλοκ που θα πραγματοποιηθεί τον προσεχή Αύγουστο. Στο πλαίσιο αυτό, η Υπουργός Διεθνών Σχέσεων και Συνεργασίας της Νότιας Αφρικής, Ναλέντι Πάντορ , δήλωσε ότι πρόκειται για ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί και να "συζητηθεί σωστά".

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ορισμένες από τις χώρες που συμμετέχουν μέχρι σήμερα στη διαδικασία είναι μέλη της ομάδας BRICS, ότι περισσότερες από 20 χώρες έχουν ζητήσει την ενταξή τους στην ομάδα και ότι αυτή τη στιγμή, οι πέντε χώρες που απαρτίζουν την ένωση αυτή παράγουν το 32,1% του παγκόσμιου ΑΕΠ σε σύγκριση με το 29,9% της Ομάδας των Επτά (G7), ο αντίκτυπος των όσων συμβαίνουν είναι παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας.

 

Ακολουθώντας την τάση, η Ινδονησία, μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Νοτιοανατολικής Ασίας, προσχώρησε στην απόφαση της ομάδας BRICS να εγκαταλείψει το δολάριο και να συναλλάσσεται με το δικό της νόμισμα. δρομολογώντας τη διαφοροποίηση της χρήσης του νομίσματος με τη μορφή LCT [εμπόριο σε τοπικό νόμισμα]. Σύμφωνα με τον Διοικητή της Τράπεζας της Ινδονησίας, Πέρι Γουαρτζίγιο , η κατεύθυνση είναι η ίδια με αυτή των BRICS, αλλά στην πραγματικότητα, η Ινδονησία έχει λάβει πιο συγκεκριμένες αποφάσεις, δεδομένου ότι η Τζακάρτα είχε ήδη εφαρμόσει το εμπόριο σε τοπικά νομίσματα με αρκετές χώρες όπως η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, η Κίνα και η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι, το Μάρτιο, στο πλαίσιο αυτό, ως έκφραση του κινεζικού ενδιαφέροντος για τη διεθνοποίηση του νομίσματός της, το γουάν έγινε το πιο διαδεδομένο χρηματοπιστωτικό μέσο για τη διενέργεια διασυνοριακών συναλλαγών στην Κίνα, ξεπερνώντας για πρώτη φορά το δολάριο σημειώνοντας μια αύξηση 26%. από τον προηγούμενο μήνα, σύμφωνα με υπολογισμό του Reuters που βασίζεται σε στοιχεία της Κρατικής Διοίκησης Συναλλάγματος της Κίνας.

 

Τον Μάιο, ακολουθώντας αυτή την κατευθυντήρια γραμμή της διεθνούς οικονομίας, η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε ξεκίνησε την κυκλοφορία ενός ψηφιακού νομίσματος με αντίκρισμα το χρυσό για να μειώσει την εξάρτησή της από το δολάριο και να προστατεύσει τους πολίτες της από τις διακυμάνσεις του νομίσματος. Σύμφωνα με την Κεντρική Τράπεζα της Ζιμπάμπουε, (RBZ) σε πρώτη φάση, τα ψηφιακά νομίσματα που υποστηρίζονται από το χρυσό θα εκδοθούν για επενδυτικούς σκοπούς με περίοδο κατοχύρωσης 180 ημερών και θα εξαργυρώνονται με τον ίδιο τρόπο όπως τα νομίσματα.

 

Στη Νότια Αμερική, μετά τη διμερή απόφαση Βραζιλίας-Αργεντινής να συναλλάσσονται με τα τοπικά τους νομίσματα, η Βολιβία ανακοίνωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να μην συναλλάσσεται σε δολάρια ΗΠΑ και να χρησιμοποιεί το γουάν της Κίνας στις διεθνείς συναλλαγές της. 

Σε συνέντευξη Τύπου στις 10 του ίδιου μήνα, ο πρόεδρος της Βολιβίας Λουίς Άρσε δήλωσε ότι η Αργεντινή και η Βραζιλία, που είναι οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες της περιοχής, εμπορεύονται ήδη σε γουάν σε συμφωνίες με την Κίνα και εξήγησε ότι παρά το γεγονός ότι παραδοσιακά η περιοχή ήταν υπό την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών, σήμερα πολλές χώρες έχουν περισσότερες εξωτερικές συναλλαγές με την Κίνα παρά με τη βορειοαμερικανική χώρα, προσθέτοντας ότι η τάση στην περιοχή θα είναι αυτή. Με βάση αυτή τη διάγνωση, ο Άρσε πρόσθεσε ότι: "Βολιβία δεν θα μπορούσατε να μείνει μακριά από τις εξελίξεις ενώ εμπορεύεται άμεσα με την Κίνα, [οπότε] δεν χρειάζεται να συναλλάσσεται σε δολάρια.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα του πρέπει να προσχωρήσει ένα σύστημα στο οποίο "το χρήμα δεν θα χρησιμοποιείται για να υποδουλώσει τους λαούς", και ότι η Βενεζουέλα πρέπει να "συμπεριληφθεί στην πρωτοβουλία απο-δολαριοποίησης του κόσμου". Την ίδια στιγμή που ζητούσε από το υπουργικό του συμβούλιο να μελετήσει άλλες εναλλακτικές λύσεις για τις εμπορικές συναλλαγές προκειμένου να αποφευχθεί η πολιτική χρήση που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο νόμισμά τους, ο μπολιβαριανός πρόεδρος εξηγούσε ότι "καθώς ο κόσμος γίνεται πιο πολυπολικός, πολυκεντρικός και ισορροπημένος, θα προκύψει ένα [ευρύτερο] καλάθι νομισμάτων για το εμπόριο και τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές".

 

[------>]

 

 

 

 

 

Προς όλους τους ανεύθυνους, ανίδεους μικροαστούς που θέλουν μόνο την ησυχία τους

 

 

Προς όλους αυτούς τους ανεύθυνους, ανίδεους  μικροαστούς που δεν γνωρίζουν, μιλάνε χυδαία για τους νέους της Γαλλίας και θέλουν μόνο την ησυχία τους.

Αφιερωμένο στα παιδιά των γαλλικών προαστίων.

Ξέρετε πώς μεγαλώνουν και ζουν αυτά τα παιδιά της δεύτερης και τρίτης γενιάς στα βόρεια προάστια του Παρισιού και σε πολλά προάστια άλλων μεγάλων πόλεων της Γαλλίας;

Θα σας απαντήσω γιατί είχα την τεράστια τύχη να περάσω 5 χρόνια από τη ζωή μου με τα παιδιά αυτά ακριβώς στις περιοχές που εξεγείρονται. Στις λεγόμενες banlieues parisiennes ή banlieues dangereuses στις περιοχές της Nanterre, της Mantes la jolie (που μόνο jolie δεν είναι), στη Sartrouville, στην Trappes και σε εκατοντάδες άλλες συνοικίες των Βόρειων και Ανατολικών προαστίων του Παρισιού στη Περιφέρεια της île de France. Είχα την τιμή να κάνω το διδακτορικό μου μεταξύ 1988 και 1993 στους νέους αυτούς της δεύτερης γενιάς και στους γονείς τους, πηγαίνοντας κάθε μέρα εκεί επί τόπου και ζώντας μαζί τους για να κατανοήσω τις συνθήκες ζωής τους και τι φταίει, ποιός φταίει για την κατάσταση αυτή και γιατί κανένας δεν κάνει τίποτα.

Ξέρετε λοιπόν ότι αυτά τα παιδιά, όλα Γάλλοι γεννημένα στη Γαλλία μεγαλώνουν σε απαράδεκτες συνθήκες γκετοποίησης από το γαλλικό κράτος που 'τακτοποίησε" στα γρήγορα τους γονείς τους όταν προσκλήθηκαν να δουλέψουν στις γαλλικές βιομηχανίες μετά το τέλος των αποικιών μεταξύ 1960-90 και ότι όταν έκλεισαν οι βαριές γαλλικές βιομηχανίες οι γονείς έμειναν όλοι χωρίς δουλειά; Ότι ζουν εδώ και δεκαετίες μόνο με επιδόματα και ότι οι άνθρωποι αυτοί πετάχτηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο εν μια νυκτί παρόλο που είχαν φτιάξει οικογένειες και ζούσαν 30 και 40 χρόνια στη Γαλλία.

Ξέρετε ότι τα παιδιά τους έχουν δει μόνο ανέργους γονείς με ότι αυτό παράγει, μέσα στη φτώχεια και την αποστέρηση και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το γαλλικό σχολείο το συνηθέστερο στο Γυμνάσιο για να πάνε να δουλέψουν και να βοηθήσουν τις οικογένειές τους; Ότι δεν βρίσκουν δουλειά, όχι κανονική, τίποτα, γιατί η ανεργία χτυπάει 60% στα προάστια αυτά; Και όταν επιτέλους φτάσουν μπροστά σε έναν εργοδότη για συνέντευξη το πρώτο που τους ρωτάει πριν το ονοματεπώνυμο, είναι που μένετε; Μόλις ακούσουν συγκεκριμένες περιοχές δεν προχωρούν καν στη συνέντευξη. Ότι ζουν κυριολεκτικά στο δρόμο μήπως και βρουν κάτι, να αρπάξουν κανένα λάστιχο για να το πουλήσουν και ότι σε καθημερινή βάση συγκρούονται με την αστυνομία και τους πάντες;

Ξέρετε ότι αυτά τα παιδιά, ενώ ζουν δίπλα στο φωτεινό Παρίσι και έχουν προαστιακό να μετακινηθούν δεν έχουν πατήσει τα περισσότερα το πόδι τους στο Παρίσι; Ξέρετε ότι ονειρεύονται μια άλλη ζωή και αν κάποιος από αυτούς τα καταφέρει να ξεφύγει από τη ζωή των προαστίων αυτόν τον άνθρωπο τον λατρεύουν και τον έχουν σαν πρότυπο; Ότι αυτοί οι ίδιοι, οι λεγόμενοι "beures" (αναστροφή των συλλαβών της λέξης arabe) έχουν απίστευτη αλληλεγγύη μεταξύ τους, δεν την έχω ξαναδεί πουθενά και μπορεί να μοιράζονται και ένα κιλό στάρι για να φάνε όσοι μπορούν περισσότερο;

Ασφαλώς μη αγαπητοί μου δεν τα ξέρετε ούτε αυτά τα παιδιά ούτε καν τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν. Ούτε που σας πέρασαν ποτέ από το μυαλό γιατί προς το παρόν η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτά τα μαζικά φαινόμενα γκετοποίησης και φτώχειας. Και άντι να στέκεστε προσοχή μπροστά στον αγώνα αυτών των χιλιάδων νέων να επιβιώσουν όσο μπορούν καλύτερα, εσείς τα βρίζετε, οι αρχές τα βρίζουν και το κράτος τα σκοτώνει καθημερινά γιατί εκεί ο θάνατος των νέων είναι καθημερινό συμβάν. Επειδή η ζωή τους δεν αξίζει μία, ούτε για τους ευγενείς γάλλους ούτε για όλους του μικροαστούς και μεσοαστους της Ευρώπης.

Το λέω ξεκάθαρα: Αγάπησα αυτά τα παιδιά σαν παιδιά μου, τα ένιωσα, τα έζησα καθημερινά και νιώθω ότι είναι τιμή μου αυτά που έζησα μαζί τους εκείνη την εποχή, μια εποχή αισθητά καλύτερη από τη σημερινή, και τη μοιράστηκα μαζί τους.

Θα διαγράφω οποιονδήποτε και οποιαδήποτε αντιληφθώ ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτά που γράφω, όχι αυτά που έχει στο μυαλό του, αυτά που μόλις διάβασε, απλά, ανθρώπινα και χωρίς τίποτα  από την επιστήμη που υπηρετώ.

Σας ευχαριστώ.

-----------------------------------------------------------------------

O δολοφονημένος από την γαλλική αστυνομία 17χρονος Nahel.

Η μητέρα του Nαέλ, έμενε με τον μονάκριβο γιο της σε ένα δημοτικό διαμέρισμα στη Nanterre, το μέρος που κάποτε στέγαζε τη μεγαλύτερη παραγκούπολη για Αλγερινούς μετανάστες.

Μετά το σχολείο, ο Nαέλ έπιασε δουλειά ως ντελίβερι, ενώ έπαιζε επίσης τακτικά πρωτάθλημα ράγκμπι για τους Pirates της Nanterre. Ο Nαέλ γράφτηκε στο κολέγιο του Suresnes, σε μια σειρά μαθημάτων ηλεκτρολόγων, αλλά το ιστορικό παρακολούθησης του ήταν φτωχό.

Μαρτυρίες φίλων και γνωστών κάνουν λόγο για ένα αγαπητό μέλος της αλγερινής κοινότητας, ένα νέο αγόρι με ενέργεια και διάθεση για τη ζωή. Ποτέ δεν γνώρισε τον πατέρα του, οπότε η ζωή δεν ήταν πάντα τόσο εύκολη για εκείνον, ενώ συχνά γινόταν στόχος διακρίσεων από την αστυνομία που μέσα σε διάστημα σχεδόν δύο ετών υποβλήθηκε σε τουλάχιστον πέντε αστυνομικούς ελέγχους, και τον προσεχή Σεπτέμβριο έπρεπε να παρουσιαστεί σε δικαστήριο ανηλίκων για «αποτυχία συνεργασίας» του με τις αρχές.

 Ήταν επίσης ύποπτος για κατάχρηση προσωρινής άδειας οδήγησης.

 [---->]

ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΙΣ "ΔΕΞΙΈΣ" ΚΑΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΈΣ" ΑΝΑΓΝΏΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΡΑΧΏΝ ΣΤΗ ΓΑΛΛΊΑ

του Andrea Zhok

Στην ανάλυση των ταραχών στη Γαλλία (που από χθες επεκτάθηκε και στη Λωζάνη), συνεχίζει να ενεργοποιείται επίμονα ένας παραπλανητικός ερμηνευτικός μηχανισμός. Συνεχίζουν να αντιπαρατίθενται δύο αναγνώσεις που παραδοσιακά συνδέονται με την "αριστερά" και τη "δεξιά".

Η πρώτη είναι μια οικονομιστική ανάγνωση που βλέπει στην εξέγερση μια αμφισβήτηση της κατάστασης φτώχειας και εκμετάλλευσης.

Η δεύτερη είναι μια εθνοπολιτισμική ανάγνωση που βλέπει στην εξέγερση μια αμφισβήτηση του ντόπιου πολιτισμού και της κουλτούρας από μια διαφορετική εισαγόμενη κουλτούρα, που συνδέεται με τους μετανάστες.

Το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται αυτές οι δύο ερμηνείες ως αντιθετικές και ως εναλλακτικές είναι ένα ακόμη παράδειγμα του γεγονότος ότι σήμερα οι κατηγορίες που καλλιεργούνται μονομερώς από τη δεξιά και την αριστερά είναι παρωχημένες και άχρηστες. Είναι επίσης ένα σημάδι της ολοένα και πιο διαδεδομένης φτώχειας της θεωρίας ότι δεν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τα αφηρημένα απλουστευτικά σχήματα.

Με την υιοθέτηση αυτής της διπλής ανάγνωσης πολλά πράγματα παραμένουν κρυμμένα και συγκεκαλυμμένα.

Πρώτον, η διαφορετική αυτή ερμηνεία δεν παίρνει υπόψη της το γεγονός ότι το χρήμα, η οικονομική επιτυχία, σε κοινωνίες όπως αυτές του σύγχρονου φιλελεύθερου καπιταλισμού, αντιπροσωπεύει την πρώτη μορφή κοινωνικής αναγνώρισης. Κάποιος αναγνωρίζεται ως πλήρης και νόμιμος εκπρόσωπος της κοινωνίας στο βαθμό που διαθέτει ένα συγκεκριμένο εισόδημα. Αν λοιπόν, το να βρίσκεται κανείς στην πλευρά της οικονομικής αποτυχίας, της σχετικής φτώχειας, συμπίπτει, λίγο ή πολύ, με το να είναι μη ιθαγενής (μετανάστης), είναι σαφές ότι θα αυτοπροσδιορίζεται ως ομάδα σε κατάσταση μόνιμης κατωτερότητας ως εθνοτικά ή θρησκευτικά "άλλος" (στο βαθμό που αυτή η λογική είναι εντελώς συγκυριακή).

Δεύτερον, αυτή η αμφίπλευρη ανάγνωση δεν βλέπει ότι το χρήμα στις κοινωνίες μας δεν είναι ουσιαστικά ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά ένα μέσο (και σύμβολο) εξουσίας. Στην αξιακή διαμόρφωση των φιλελεύθερων δημοκρατιών, το πρόβλημα δεν είναι ποτέ η απόλυτη φτώχεια, αλλά η σχετική φτώχεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι εξεγέρσεις προωθούνται συνήθως από μετανάστες δεύτερης γενιάς. (Αυτός, παρεμπιπτόντως, είναι ο λόγος για τον οποίο αυτό το στάδιο της υποβάθμισης δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στην Ιταλία αφού ακόμη έχουμε να κάνουμε κυρίως με μετανάστες πρώτης γενιάς). Οι μετανάστες πρώτης γενιάς προέρχονται από διαφορετικά αξιακά πλαίσια που τους σπρώχνουν να εστιάζουν την προσοχή τους στην απόλυτη φτώχεια, μια παράμετρο στην οποία η μετάβαση από μια αναπτυσσόμενη χώρα σε μια βιομηχανική χώρα αποτελεί γενικά πρόοδο: έχεις λιγότερες πιθανότητες να πεθάνεις από πείνα στα γαλλικά προάστια από ό,τι στις φτωχές περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Αλλά μόλις αφομοιωθούν οι δυτικές "αξίες", το να είσαι σταθερά στην πλευρά των ηττημένων στον χαρούμενο φιλελεύθερο ανταγωνισμό θεωρείται πολύ απλά ως απαράδεκτη κατάχρηση.

Τρίτον, η ανάγνωση αυτή ξεχνά ένα άλλο θεμελιώδες γεγονός, το οποίο έχει αναδειχθεί εδώ και καιρό στις κοινωνικοοικονομικές αναλύσεις, δηλαδή το γεγονός ότι το σύστημα αξιών που βασίζεται στο ανταγωνιστικό μοντέλο του Homo Oeconomicus, δηλαδή στο άτομο που καθοδηγείται μονοσήμαντα από τη μεγιστοποίηση του ατομικού συμφέροντος, δημιουργεί συστηματικά και αναγκαστικά "παράσιτα" (free riders,χαραμοφάηδες).

Αυτό επειδή οι κοινωνικοί κανόνες έχουν δύο πιθανές φύσεις: μπορεί να είναι κανόνες που καθοδηγούνται από το κέρδος ή κανόνες που καθοδηγούνται από μια κοινή αξία (ηθικοί κανόνες).

Στα φιλελεύθερα-δημοκρατικά μοντέλα, οι κανόνες που καθοδηγούνται από το κέρδος είναι κυρίαρχοι, σχεδόν μονοπωλιακοί, και οι κανόνες αυτοί ουσιαστικά λένε πως είναι χρήσιμο για όλους να τηρούν ορισμένους κανόνες (είναι χρήσιμο να πληρώνουν φόρους γιατί έτσι υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, είναι χρήσιμο να πληρώνουν το εισιτήριο του λεωφορείου γιατί έτσι υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες κ.λπ.) Μόνο που, αν το κίνητρο είναι η χρησιμότητα, μπορεί η χρησιμότητά μου να αυξάνεται κι άλλο αν μπορώ να παραβιάζω ιδιωτικά τον κανόνα: αν δεν πληρώσω φόρους, οι υπηρεσίες συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή πληρώνουν οι άλλοι, και εγώ έχω μόνο πλεονεκτήματα. Συνεπώς, έχω κίνητρο να ακολουθήσω τους κανόνες που βασίζονται στο κέρδος μόνο εφόσον η ζημιά που μπορώ να πάθω από την παραβίασή τους είναι χειρότερη από τα οφέλη που προκύπτουν από την παραβίασή τους. Αυτό όμως έχει μια άμεση συνέπεια: όσο λιγότερα έχω να χάσω, τόσο περισσότερο θα τείνω να παραβιάζω αυτούς τους κανόνες. Αυτό σημαίνει ότι οι παραβιάσεις των κανόνων που βασίζονται στο κέρδος σε μια φιλελεύθερη κοινωνία θα έχουν την τάση να αυξάνονται εκρηκτικά όταν υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που έχουν λίγα ή τίποτα να χάσουν.

Ταυτόχρονα, οι κανόνες με βάση το κέρδος που χαρακτηρίζουν τη Δύση έρχονται σε σύγκρουση - και μοιραία χάνουν - με τους ηθικούς κανόνες που εξαρτώνται από την παράδοση ή την κοινοτική βάση. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε λαϊκά περιβάλλοντα, και πολύ περισσότερο σε λαϊκά περιβάλλοντα με υπερ φιλελεύθερες πολιτισμικές καταβολές (π.χ. ισλαμικές, αλλά αυτό ισχύει για κάθε θρησκεία και κάθε κοινοτική κουλτούρα).

Οι κανόνες του χρήσιμου μπορούν να παραβιάζονται κανονικά, αν μας χρησιμεύει σε κάτι. Οι ηθικοί κανόνες, ωστόσο, καθορίζουν την προσωπικότητά σας, τη  θέση σας, και δεν μπορούν να παραβιαστούν ανάλογα με τη σκοπιμότητα. Αυτό δημιουργεί ένα διπλό δίπολο: από τη μια οι "δικοί μας" κανόνες της περιθωριακής υποομάδας, απαραβίαστοι και συχνά ενισχυμένοι με δραστικές κυρώσεις, και από την άλλη οι κανόνες "του συστήματος", διαπραγματεύσιμοι και κατά βάση πλασματικοί.

Και εδώ είναι που το εκτός Δύσης (εκτός φιλελευθερισμού) υπόβαθρο συμπίπτει και πάλι με την  συγκυριακή πραγματικότητα αυτών των εκτός κάστας ομάδων.

Οι μετανάστες δεύτερης γενιάς ζουν τυπικά σε μια κατάσταση διχασμένων αξιών. Από τη μία, η παράδοση από την οποία προέρχονται λόγω καταγωγής, κοινοτική και θρησκευτική, συν το αναγκαστικά κοινοτικό περιβάλλον στο οποίο ζουν στις συνοικίες της περιφέρειας των πόλεων, τους παρέχει μια διάσταση του ανήκειν και ηθικούς κανόνες που πρέπει να σέβονται μέσα στην ίδια τους την ομάδα, στις ίδιες τους τις συνοικίες. (Δεν χρειάζεται να φανταστεί κανείς ιδιαίτερα περίπλοκα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι περιφερειακές υποκουλτούρες δημιουργούν κώδικες και κανόνες εσωτερικής πίστης και συνύπαρξης, η παραβίαση των οποίων τιμωρείται όχι από τα δικαστήρια, αλλά με πολύ πιο ωμά μέσα). Από την άλλη πλευρά, η έκθεση στην κυρίαρχη φιλελεύθερη κουλτούρα στην οποία είναι βυθισμένοι δημιουργεί έναν χώρο πλασματικών κανόνων (οι νόμοι του κράτους) στους οποίους δεν αναγνωρίζουν καμία εξουσία και τους οποίους όποιος είναι ικανός να τους παραβιάσει κερδίζοντας ενθαρρύνεται να το κάνει.

Είναι σε αυτό το περιβάλλον που μπορεί να γεννηθεί και, ως υποπροϊόν ο ισλαμικός εξτρεμισμός που είδαμε να λειτουργεί στις επιθέσεις στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, την Ισπανία κ.λπ.. Εδώ, σε όσους στρέφονται προς το Ισλάμ,το Ισλάμ αναλαμβάνει το ρόλο ενός εσωτερικού κανονισμού, σε ηθική βάση, της κοινότητας σε αντίθεση με τους πλασματικούς κανόνες του κράτους. Αλλά θα ήταν λάθος μας να σκεφτούμε ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντίθεση μεταξύ "ισλαμικής θρησκείας" και "δυτικών αξιών". Όσοι τροφοδοτούν αυτή την ανάγνωση θεωρώντας την ως μια επανέκδοση του ματς "Χριστιανισμός εναντίον Ισλάμ" δημιουργούν ξανά, άθελά τους ίσως, μια λανθασμένη ανάγνωση που μεγεθύνει τον εθνοπολιτισμικό παράγοντα για να κρύψει τον κοινωνικοοικονομικό.

Το λάθος αυτής της ανάγνωσης βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη δυτική ιδεολογία, που τροφοδοτείται εργαλειακά επειδή είναι οικονομικά χρήσιμη: η ιδεολογία αυτή φαντάζεται ότι δεν υπάρχουν πραγματικά πολιτισμικές, εθνοτικές, παραδοσιακές διαφορές που να έχουν αυτόνομη σημασία- φαντάζεται ότι όλες αυτές θα εξαφανιστούν αυτόματα όταν έρθουν σε επαφή με τον ανώτερο οικουμενιστικό πολιτισμό της Δύσης. Αυτή η αυτάρεσκη και αυτοδικαιωμένη ιδεολογία προώθησε, και συνεχίζει να προωθεί, τους μεταναστευτικούς μηχανισμούς ως οικονομικό αγαθό (και βραχυπρόθεσμα είναι) που προορίζεται να παράγει μια αρμονική κοινωνία διάστικτη από πολυπολιτισμική ζωντάνια.

Αυτή η ειρηνική, αλαζονική και υποκριτική άποψη κρύβει συστηματικά κάτω από το χαλί ένα θεμελιώδες γεγονός, ότι δηλαδή ακριβώς στις κοινωνίες μας οι μηχανισμοί του ανταγωνισμού της αγοράς δημιουργούν δομικά κατακερματισμό, αποκλεισμό και εκμετάλλευση και ότι η μετανάστευση χρησιμεύει κυρίως ως ρυθμιστικός παράγοντας άμβλυνσης αυτής της δυναμικής για τους ενταγμένους ("Θέλεις να έχεις μια σύνταξη; Χρειαζόμαστε νέο αίμα για να δουλέψει με χαμηλές απαιτήσεις". - "Θέλετε το παιδί σας να έχει τις προοπτικές που είχατε εσείς; Χρειαζόμαστε κάποιον να μαζεύει ντομάτες και να αδειάζει βόθρους χωρίς να τραβάει την προσοχή").

Φυσικά, πρόκειται για πλασματικές, πρόσκαιρες λύσεις, που δεν αλλάζουν σε τίποτα τη δομική τάση του συστήματος, η οποία βαδίζει προς τη συγκέντρωση εξουσίας-χρήματος σε λίγα χέρια και την προλεταριοποίηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού.

Όμως ο καπιταλισμός - και οι φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες των οποίων αποτελεί τη ραχοκοκαλιά - ζουν βραχυπρόθεσμα και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Και όλα τα άλλα είναι πλήξη, μέχρι να σου κάψουν το αυτοκίνητο.

https://www.facebook.com/andrea.zhok.5