Προσφορά

 

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ : ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ

 

Israeli warplanes attacked hundreds of towers and civilian 'targets' in the Gaza Strip. (Photo: Mahmoud Ajjour, The Palestine Chronicle

Η στάση της Δύσης χαρακτηρίζεται από εθνοκεντρισμό και ρατσισμό: από τις εισβολές των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή μέχρι την ανοχή των νεοναζιστικών ομάδων. Και επίσης από απόλυτη αδιαφορία για τους Παλαιστίνιους υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή για πάνω από πέντε δεκαετίες....

Του Ίλαν Παπέ

Σύμφωνα με την  USA Today, η viral φωτογραφία ενός ουκρανικού πολυώροφου κτιρίου που χτυπήθηκε από ρωσικούς βομβαρδισμούς απεικόνιζε στην πραγματικότητα ένα πολυώροφο κτίριο στη Λωρίδα της Γάζας, το οποίο ισοπεδώθηκε από την ισραηλινή αεροπορία τον Μάιο του 2021.

Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών είχε παραπονεθεί στον Ισραηλινό πρεσβευτή στο Κίεβο: «Μας συμπεριφέρεστε όπως στη Γάζα», είπε εξαγριωμένος, υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ δεν είχε καταδικάσει τη ρωσική εισβολή και ότι ενδιαφέρεται μόνο να βγάλει τους Ισραηλινούς πολίτες  από τη χώρα (Haaretz, 17 Φεβρουαρίου 2022).

Ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών αναφερόταν στην αναγκαστική εκκένωση Ουκρανίδων παντρεμένων με Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας τον Μάιο του 2021, αλλά ήθελε και να υπενθυμίσει στο Ισραήλ την πλήρη υποστήριξη του Ουκρανού προέδρου στην ισραηλινή επίθεση κατά της Λωρίδας, μια  υποστήριξη στην οποία θα επιστρέψω στη συνέχεια.

Πράγματι, οι επιθέσεις κατά της Γάζας θα πρέπει να ληφθούν δεόντως υπόψη κατά την αξιολόγηση της τρέχουσας κρίσης στην Ουκρανία. Το γεγονός ότι οι εικόνες είναι συγκεχυμένες δεν είναι απλή σύμπτωση: στην Ουκρανία δεν χτυπήθηκαν πολλοί ουρανοξύστες, ενώ στη Γάζα αυτό συνέβαινε συχνά.

Ωστόσο, όταν η ουκρανική κρίση αναλύεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αυτό που αναδεικνύεται δεν είναι μόνο η υποκρισία των δυτικών για την Παλαιστίνη. Ολόκληρο το σύστημα διπλών στάνταρντ που ακολουθεί η Δύση θα πρέπει να κατηγορηθεί, χωρίς να αδιαφορήσουμε, ούτε στιγμή, για τις ειδήσεις και τις εικόνες που μας έρχονται από τις περιοχές των συγκρούσεων στην Ουκρανία: τραυματισμένα παιδιά, μεγάλες ουρές προσφύγων, κατεστραμμένα κτίρια από τους βομβαρδισμούς και την ουσιαστική απειλή ότι αυτή είναι μόνο η αρχή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής στην καρδιά της Ευρώπης.

Ταυτόχρονα, όμως, όσοι όπως εμείς ζουν, αναλύουν και καταγγέλλουν τις τραγωδίες που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, δεν μπορούν παρά να παρατηρήσουν την υποκρισία της Δύσης, ούτε να σταματήσουν να την καταγγέλλουν, ενώ διατηρούν, παράλληλα, ισχυρό το συναίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και την ενσυναίσθηση με τα θύματα κάθε πολέμου. .

Πρέπει να γίνει, διαφορετικά η ηθική ανεντιμότητα που ενυπάρχει στις επιλογές της δυτικής άρχουσας τάξης και των μέσων ενημέρωσης θα τους επιτρέψει, για άλλη μια φορά, να καλύψουν τον ρατσισμό τους και να απολαύσουν πλήρη ατιμωρησία, ενώ θα συνεχίσουν να διασφαλίζουν την ασυλία στο Ισραήλ και τις πολιτικές καταπίεσης κατά των Παλαιστινίων.

Εντόπισα τέσσερα ψευδή αξιώματα στα οποία βασίζεται η εμπλοκή του δυτικού κατεστημένου στην ουκρανική κρίση και σκέφτηκα να τα αναπτύξω σε τέσσερα μαθήματα.

 

ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ : ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ,ΌΧΙ.

Η συλλογική και άνευ προηγουμένου απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ανοίξει τις πόρτες της στους Ουκρανούς πρόσφυγες, ακολουθούμενη από μια πιο προσεκτική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, δεν περνά απαρατήρητη, λαμβάνοντας υπόψη το κλείσιμο των συνόρων που εφαρμόζουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες απέναντι στους πρόσφυγες από τον αραβικό κόσμο ή την Αφρική, από το 2015.

Η ξεκάθαρη επιλογή πάνω σε φυλετική βάση, που ξεχωρίζει  τους πρόσφυγες με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία και την εθνικότητα είναι αποτρόπαια, αλλά προορίζεται να διαρκέσει χρονικά. Ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ντρέπονται καν να εκφράσουν δημόσια τον ρατσισμό τους, όπως στην περίπτωση του Βούλγαρου πρωθυπουργού, Κίριλ Πέτκοφ :

«Αυτοί (οι Ουκρανοί πρόσφυγες) δεν είναι οι πρόσφυγες που έχουμε συνηθίσει, είναι Ευρωπαίοι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και μορφωμένοι. Δεν είναι οι πρόσφυγες που έχουμε συνηθίσει, οι άνθρωποι των οποίων την ταυτότητα δεν γνωρίζουμε, με ασαφές παρελθόν, που θα μπορούσαν να είναι τρομοκράτες».

Ο Πέτκοφ δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι . Τα δυτικά μέσα μιλούν συνεχώς για «πρόσφυγες σαν εμάς» και αυτός ο ρατσισμός είναι αρκετά εμφανής στα σύνορα μεταξύ της Ουκρανίας και των γειτονικών ευρωπαϊκών χωρών.

Αυτή η ρατσιστική στάση, με έντονη ισλαμοφοβική χροιά, δεν είναι ένα προσωρινό φαινόμενο, δεδομένης της άρνησης του ευρωπαϊκού κατεστημένου να αποδεχθεί τον πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό χαρακτήρα των κοινωνιών του σε ολόκληρη την ήπειρο.

Μια πραγματικότητα, που δημιουργήθηκε μετά από χρόνια ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού, την οποία οι σημερινές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιμένουν να αρνούνται και να αγνοούν ενώ ακολουθούν μεταναστευτικές πολιτικές με βάση τις ίδιες φυλετικές αρχές που έχουν διαποτίσει την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό τους στο παρελθόν.

 

ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ : μπορείτε να εισβάλετε στο Ιράκ, αλλά όχι στην Ουκρανία.

Η απροθυμία των δυτικών μέσων ενημέρωσης να εντάξουν τη ρωσική απόφαση για εισβολή σε μια ευρύτερη –και προφανή– ανάλυση του πώς άλλαξαν οι κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού από το το 2003 είναι αρκετά ανησυχητική.

Είναι δύσκολο να βρεθεί μια ανάλυση που να υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία παραβίασαν το διεθνές δίκαιο και την κυριαρχία ενός κράτους όταν, με έναν συνασπισμό δυτικών χωρών, εισέβαλαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

Η κατοχή μιας χώρας για την επίτευξη των πολιτικών στόχων δεν είναι μια έννοια που εφευρέθηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν αυτόν τον αιώνα: την εισήγαγε και τη δικαιολόγησε ως πολιτικό εργαλείο η ίδια η Δύση.

ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ,ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΕΚΤΟΙ.

Οι αναλύσεις παραλείπουν επίσης ορισμένα από τα βάσιμα επιχειρήματα του Πούτιν για την Ουκρανία, τα οποία σίγουρα δεν δικαιολογούν την εισβολή, αλλά πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την εισβολή.

Πριν ξεσπάσει αυτή η κρίση, προοδευτικά δυτικά μέσα ενημέρωσης, όπως το The Nation, η Guardian, η Washington Post, μας προειδοποίησαν ενάντια στην αυξανόμενη δύναμη των νεοναζιστικών ομάδων στην Ουκρανία που θα μπορούσε να επηρεάσει το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου. Οι ίδιες εφημερίδες σήμερα υποτιμούν την έκταση του νεοναζισμού στην Ουκρανία.

Στις 22 Φεβρουαρίου 2019, η The Nation έγραφε:

«Οι ολοένα και συχνές αναφορές για επεισόδια βίας από την ακροδεξιά και τη διάβρωση των θεμελιωδών ελευθεριών διαψεύδουν την αρχική ευφορία της Δύσης. Γίνονται πογκρόμ κατά των Ρομά, ολοένα και συχνότερα επιθέσεις κατά φεμινιστριών και ομάδων LGBT, λογοκρισία βιβλίων και εξύμνηση συνεργατών των Ναζί από το κράτος».

Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 15 Ιουνίου 2017, η Washington Post υποστήριζε, με μεγάλη διορατικότητα, ότι μια πιθανή αντιπαράθεση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν θα έπρεπε να μας κάνει να ξεχάσουμε τη δύναμη των νεοναζιστικών ομάδων στην Ουκρανία: 

«Καθώς ο αγώνας της Ουκρανίας ενάντια στους υποστηριζόμενους από τη Ρωσία αυτονομιστές συνεχίζεται, το Κίεβο αντιμετωπίζει άλλη μια απειλή για τη μακροπρόθεσμη κυριαρχία του: τις ισχυρές δεξιές υπερεθνικιστικές ομάδες της ακροδεξιάς.

Οι ομάδες αυτές δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν βία για να πετύχουν τους στόχους τους και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την εικόνα της ανεκτικής δημοκρατίας με δυτικό προσανατολισμό που επιδιώκει να γίνει το Κίεβο».

Ωστόσο σήμερα η Washington Post υιοθετεί μια απορριπτική στάση και χαρακτηρίζει μια τέτοια περιγραφή ως «ψευδή»:

«Στην Ουκρανία υπάρχουν αρκετές εθνικιστικές παραστρατιωτικές ομάδες, όπως το τάγμα Azov και ο Δεξιός τομέας, που ασπάζονται τη νεοναζιστική ιδεολογία. Αν και είναι υψηλού προφίλ, δεν φαίνεται να έχουν ισχυρή λαϊκή υποστήριξη. Μόνο ένα ακροδεξιό κόμμα, το Svoboda, εκπροσωπείται στο ουκρανικό κοινοβούλιο, με μία μόνο έδρα».

Οι προηγούμενες προειδοποιήσεις ενός μέσου όπως το The Hill (9 Νοεμβρίου 2017), το μεγαλύτερο ανεξάρτητο ειδησεογραφικό site στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν τώρα ξεχαστεί : «Υπάρχουν, αναμφισβήτητα, νεοναζιστικές ομάδες στην Ουκρανία και αυτό έχει επιβεβαιωθεί από σχεδόν όλα τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Το γεγονός ότι οι αναλυτές μπορεί να το υποτιμούν ως προπαγάνδα της Μόσχας είναι πολύ ανησυχητικό. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό δεδομένης της τρέχουσας αύξησης των νεοναζί και ιδιαίτερα της εκθετικής ανάπτυξης των νεοναζιστικών ομάδων και των οπαδών της υπεροχής των λευκών, παγκοσμίως».

 

ΜΑΘΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ :  Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΩΡΟΦΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΕΊΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Το ουκρανικό καθεστώς δεν έχει μόνο σχέση με αυτές τις νεοναζιστικές ομάδες και στρατούς, είναι ανησυχητικά και ενοχλητικά φιλοϊσραηλινό.

Μία από τις πρώτες πράξεις του Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι ήταν να αποχωρίσει η Ουκρανία από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την Άσκηση των Αναπαλλοτρίωτων Δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού Λαού - το μόνο διεθνές δικαστήριο που διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν αρνητές του ξεριζωμού 700.000 και πλέον Παλαιστινίων από τις εστίες τους (Nakba) και ότι αυτό δεν θα ξεχαστεί.

Την απόφαση αυτή έλαβε ο Ουκρανός πρόεδρος, ο οποίος δεν έδειξε ενσυναίσθηση για την τραγωδία των Παλαιστινίων προσφύγων, τους οποίους δεν θεωρεί θύματα κανενός εγκλήματος. Σε συνεντεύξεις του στη διάρκεια των άγριων ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας τον Μάιο του 2021, ισχυρίστηκε ότι η μόνη τραγωδία στη Γάζα ήταν αυτή που βίωσαν οι Ισραηλινοί. Αν είναι έτσι, τότε μόνο οι Ρώσοι υποφέρουν στην Ουκρανία.

Αλλά ο Ζελένσκι δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Στην περίπτωση της Παλαιστίνης, η υποκρισία φτάνει σε απίστευτα επίπεδα. Ένα κενό πολυώροφο κτίριο που χτυπήθηκε στην Ουκρανία έγινε πρωτοσέλιδο παντού, πυροδοτώντας συζητήσεις και βαθιές αναλύσεις για την ανθρώπινη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά του Πούτιν.

Οι βομβαρδισμοί αυτοί πρέπει φυσικά και πρέπει να καταδικαστούν, αλλά οι ηγέτες που σήμερα δηλώνουν εξοργισμένοι παρέμειναν σιωπηλοί όταν το Ισραήλ ισοπέδωνε την πόλη Τζενίν το 2000, τη συνοικία Al-Dahaya στη Βηρυτό το 2006 και την πόλη της Γάζας σε μια επιχείρηση μετά την άλλη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Δεν έχουν καν συζητηθεί κυρώσεις κατά του Ισραήλ, πόσο μάλλον να εφαρμοστούν, για όλα τα εγκλήματα πολέμου που αυτό έχει διαπράξει από το 1948 μέχρι σήμερα. Πράγματι, σε πολλές δυτικές χώρες που σήμερα συγκαταλέγονται στους υποστηρικτές των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ακόμη και η απλή αναφορά της πιθανότητας επιβολής κυρώσεων στο Ισραήλ θεωρείται παράνομη και κατηγορείται για αντισημιτισμό.

Ακόμη και όταν ακούγονται φωνές γνήσιας αλληλεγγύης προς την Ουκρανία, και σωστά, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς το ρατσιστικό και εθνοκεντρικό τους πλαίσιο. Η μαζική συλλογική αλληλεγγύη της Δύσης είναι μόνο για όσους επιλέξουν να ενταχθούν σε αυτό το μπλοκ και να υποταχθούν σε αυτήν τη σφαίρα επιρροής.

Την ίδια ενσυναίσθηση δεν την βλέπουμε όταν ασκείται παρόμοια, ή ακόμη χειρότερη, βία εναντίον μη ευρωπαϊκών πληθυσμών γενικά, και του παλαιστινιακού πληθυσμού ειδικότερα.

Ως υποκείμενα με τη δική τους συνείδηση, έχουμε το δικαίωμα να αναρωτιόμαστε για τις αντιδράσεις σε καταστροφές και έχουμε την ευθύνη να αναδεικνύουμε την υποκρισία που, κατά κάποιο τρόπο, άνοιξε το δρόμο για παρόμοιες καταστροφές.

Η διεθνής νομιμοποίηση της εισβολής σε κυρίαρχες χώρες και η σιωπή για τις διαδικασίες αποικισμού και καταπίεσης εναντίον άλλων, όπως η Παλαιστίνη και ο λαός της, θα οδηγήσει σε περαιτέρω τραγωδίες στο μέλλον, στην Ουκρανία όπως και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.

* Ο Ίλαν Παπέ είναι καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο του Exeter και ήταν καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Είναι ο συγγραφέας των «The Ethnic Cleansing of Palestine» και «Ten Myths About Israel». Ο Pappé θεωρείται ως ένας από τους «νέους ιστορικούς» που, μετά τη δημοσίευση βρετανικών και ισραηλινών εγγράφων από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ξαναέγραψε την ιστορία της ίδρυσης του Ισραήλ το 1948.

 

https://www.palestinechronicle.com/navigating-our-humanity-ilan-pappe-on-the-four-lessons-from-ukraine/

 

Η Ουκρανία στο κρεβάτι του Προκρούστη

 

 

Aπό τη στιγμή που η Ουκρανία, με ευθύνη του διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού της κατεστημένου, μπλέχτηκε στη διελκυστίνδα που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, θα έπρεπε οι Ουκρανοί πολίτες να ανησυχούν πάρα πολύ για το μέλλον της χώρας τους, και των ιδίων ατομικά.

Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, σε όποιο σημείο του κόσμου έφταναν οι έλξεις και οι τριβές από το τέντωμα του σχοινιού,οι χώρες και οι λαοί άθελά τους βίωναν τραγωδίες και υφίσταντο ανυπολόγιστες καταστροφές. Σε τι να πρωτοαναφερθεί κανείς; Στην Ελλάδα το 1946-49 ή στην Κορέα το 1950-53; Στο Βιετνάμ, την Καμπότζη και το Λάος, ή στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν,τη Λιβύη και τη Συρία στις μέρες μας; Όλοι γνωρίζουν ότι καμία απ’ αυτές τις χώρες, ποτέ, δεν απείλησε ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Ευρώπη. Κι όμως, ισοπεδώθηκαν και διαλύθηκαν ή καταστράφηκαν εκ θεμελίων!

Οι πολίτες της Ουκρανίας, από το Λουγάνσκ μέχρι το Λβιβ (Λβοβ) και από τη Γιάλτα μέχρι το Κίεβο, δυσκολεύονταν να αντιληφθούν την επικινδυνότητα της κατάστασης,αν και είχαν πρόσφατο το πάθημα της κοντινής τους Γεωργίας. Οι εσωτερικές διενέξεις, και ιδίως αυτές που υποκινούνται από το εξωτερικό, μόνο σε καλό δεν βγάζουν τις μικρές σε ισχύ χώρες. Το φλερτ της Γεωργίας με τις ΗΠΑ επί προεδρίας Σακασβίλι κόστισε πάρα πολύ ακριβά. Το να θέλει μια ομάδα συμφερόντων να βάλει το ΝΑΤΟ μέσα στη Γεωργία, αναπόφευκτα θα οδηγούσε τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες.

Ο Σακασβίλι, όταν οι Γεωργιανοί στράφηκαν εναντίον του, το έσκασε στην Ουκρανία – όπου όχι μόνο πήρε ουκρανική υπηκοότητα, αλλά έγινε από πρόεδρος της Γεωργίας περιφερειάρχης της Οδησσού! Μέχρι που τον κυνήγησαν και οι Ουκρανοί... Απ’ αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, η Γεωργία,που είχε ήδη χάσει την Αμπχαζία στη δεκαετία του 1990, έχασε και τη Νότια Οσετία, καταλήγοντας να είναι πολύ πιο μικρή απ’ ό,τι ήταν το 1991.

Σοβαρή απώλεια

Το άμεσο αποτέλεσμα της διελκυστίνδας ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία πάνω στο σώμα που είχε η Ουκρανία όταν κηρύχτηκε η ανεξαρτησία της το 1991, είναι η απώλεια δύο πολύ σημαντικών τμημάτων της: της Κριμαίας στο Νότο και του Ντονμπάς στην Ανατολή.

Η Κριμαία αποτελεί στρατηγικό κόμβο στη Μαύρη θάλασσα.Εποπτεύει ολόκληρη τη Μαύρη Θάλασσα και όλη την παρευξείνια ζώνη, που τη μοιράζονται έξι χώρες (Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία,Βουλγαρία, Τουρκία και Γεωργία).

Εκτός από τα εμπορικά λιμάνια της, έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες ιδίως στον τουρισμό λόγω θέσης, κλίματος και φυσικής ομορφιάς και, ασφαλώς, των μοναδικών στη Μαύρη Θάλασσα ελληνικών αρχαιοτήτων.

Η περιοχή των αυτόνομων περιοχών Ντονιέτσκ και Λουγάνσκ έχει το πλεονέκτημα ότι συνορεύει με τη Ρωσία, έχει πρόσβαση στην Αζοφική Θάλασσα και τη Μαύρη Θάλασσα, διαθέτει τεράστια κοιτάσματα άνθρακα και πολλές μεγάλες βαριές βιομηχανίες, έχει σύγχρονα αστικά κέντρα και εκτεταμένο αγροτικό τομέα. Το κάρβουνο, τα βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα κάλυπταν ένα πολύ μεγάλο μέρος των ουκρανικών εξαγωγών.

Τα δύο αποσχισθέντα τμήματα κατοικούνται από περίπου 4,5 εκατομμύρια πολίτες. Που σημαίνει ότι η Ουκρανία έχασε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εδάφους της και του παραγωγικού τομέα της οικονομίας της, αλλά και ένα

μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τη γενικότερη μείωση του πληθυσμού σε πανουκρανικό επίπεδο,άλλαξε όλο το δημογραφικό στάτους της χώρας. Ήδη η Ουκρανία ανήκει στις πρώτες δέκα χώρες του κόσμου με το μεγαλύτερο δημογραφικό πρόβλημα.

Συρρίκνωση

Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και η μέχρι τότε Δημοκρατία της Ουκρανίας έγινε ανεξάρτητο κράτος, ο πληθυσμός της ανερχόταν στα 51.463.105 άτομα (World Meter). Σήμερα, ο πληθυσμός της είναι 43.308.710 άτομα! Αφαιρώντας δε τους κατοίκους της Κριμαίας (που έχει ενσωματωθεί στη Ρωσία) και του Ντονιέτσκ-Λουγάνσκ (που έχουν κηρύξει την αυτονομία τους), ο πραγματικός πληθυσμός είναι περίπου στα 39 εκατομμύρια – πολύ κοντά στον πληθυσμό που είχε η Ουκρανία το 1950, λίγα χρόνια μετά τις τρομακτικές απώλειες που είχε υποστεί από τη γερμανική εισβολή και κατοχή στη διάρκεια του Β ́Παγκόσμιου Πολέμου. Από τα 51 στα 39, σημαίνει ότι έχασε το 22% του πληθυσμού της. Και η μείωση συνεχίζεται.

Στην πρώτη δεκαετία του ανεξάρτητου κράτους, η μείωση του πληθυσμού κατά τρία εκατομμύρια οφειλόταν στην κακή οικονομική κατάσταση και στο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Ρωσία και την Ευρώπη. Η εκτόξευση των αυτοκτονιών προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990 είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό των δυσκολιών εκείνης της περιόδου.

Η από το 2000 και μετά μικρή βελτίωση της αρνητικής πορείας του μεγέθους του πληθυσμού, που συνδυάστηκε με κάποια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων στρωμάτων, ανεκόπη στα χρόνια της μεγάλης αναταραχής (2012-14), και έκτοτε εξελίσσεται εντονότερα καθοδικά. Έτσι ανέβηκε ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού, και οι διεθνείς οργανισμοί υπολογίζουν ότι το 2050 ο πληθυσμός της Ουκρανίας, εάν δεν αλλάξει κάτι πολύ σημαντικό, θα είναι μόλις λίγο πάνω από τα 30 εκατομμύρια!

Από τα 50 στα 30, η μείωση είναι πραγματικά ξουθενωτική. Κι αν καταμετρήσει κανείς μόνο τους «βέρους» Ουκρανούς, ο αριθμός είναι πολύ μικρότερος. Η δε αιμορραγία συνεχίζεται με μαζικές αναχωρήσεις νέων ανθρώπων, με υψηλότερο από τους παλαιότερους μετανάστες μορφωτικό επίπεδο.

Για παράδειγμα, το 2018, σε μισό χρόνο, μετανάστευσαν στο εξωτερικό πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες νέοι.Ένα άλλο στοιχείο, χαρακτηριστικό της εθνικής υσπραγίας,είναι η ισοτιμία του ουκρανικού νομίσματος η οποία το 2000 ήταν 5,6 γρίβνες για κάθε δολάριο, αλλά με την κρίση του 2014-15 η αξία του υποτιμήθηκε κατά 70%, και σήμερα η επίσημη ισοτιμία κυμαίνεται στις 31 γρίβνες ανά δολάριο και στις 35 ανά ευρώ!

Πόλεμος στη συνύπαρξη

Μέχρι το 2014, σε πανουκρανικό επίπεδο, δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις μεταξύ των Ουκρανών και Ρώσων, που συζούσαν αρμονικά. Από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, η ειρηνική συνύπαρξη των εθνοτήτων ήταν εδραιωμένη στο σύνολο της μεγάλης χώρας. Και πολιτισμικά,κοινωνικά, ιστορικά και φυλετικά,ήταν σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις έναν Ουκρανό από ένα Ρώσο.Κάθε διάκριση θεωρείτο αμελητέα και αδελφική. Στις περισσότερες οικογένειες ήταν ανάμεικτοι Ρώσοι και Ουκρανοί σύζυγοι, γονείς και πρόγονοι. Οι πολίτες της Ουκρανίας, από τη Δύση ως την Ανατολή και από το Νότο ως το Βορρά, μιλούν και ρώσικα και ουκρανικά – τα οποία,εξάλλου, περισσότερα κοινά έχουν παρά διαφορές, και βασίζονται και οι δύο στο κυριλλικό αλφάβητο. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί και Ρώσοι είναι χριστιανοί και, μάλιστα, στη συντριπτική τους πλειονότητα ορθόδοξοι,ανέκαθεν καθιστούσε αυτήν την ταύτιση εύκολη και αυτονόητη.

Ουκρανοί, Ρώσοι και Ρωσο-Ουκρανοί ή Ουκρανο-Ρώσοι, διαπαιδαγωγούνταν με τον Πούσκιν και με τον Σεβτσένκο στα ρώσικα ή τα ουκρανικά.Κι αυτή η πολιτισμική και κοινωνική σύμπνοια δημιουργούσε και το εύφορο έδαφος για να ευδοκιμούν και οι κουλτούρες των μειονοτήτων, της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης. Πραγματικά, το άρωμα αυτής της φυσικής συνύπαρξης των λαών και των εθνοτήτων στην Ουκρανία ήταν έντονο και διάχυτο.

Η υπονομευτική παρέμβαση των Αμερικάνων, συνεπικουρούμενων από τους Ευρωπαίους συμμάχους, μόλυνε την Ουκρανία με ένα διχαστικό δηλητήριο με σκοπό να καταστρέψει αυτήν την ομοψυχία των δεκάδων διαφορετικών εθνικών ομάδων που συναποτελούν το λαό της Ουκρανίας, να αναζωπυρώσει φυλετικές και εθνικιστικές διαφορές που καλλιεργούσαν οι φιλοναζιστικές ομάδες του παρελθόντος, και να κατασκευάσει νέες. Επένδυσαν σε διεφθαρμένους πολιτικούς πρόθυμους να υπονομεύσουν την ενότητα των λαών με μοναδικό σκοπό να αποσπάσουν την Ουκρανία από την επιρροή της Ρωσίας και να την εντάξουν στο άρμα της Δύσης. Δηλαδή, να εφαρμόσουν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που η αποικιοκρατία επεξεργάστηκε με πολλές παραλλαγές ανάλογα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες. 

Απ’ την άλλη, η ρώσικη εξουσία, επαναπαυμένη στη φυσική συγγένεια μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών, στα κοινά τους ιστορικοπολιτισμικά γνωρίσματα και την κοινή τους πάλη ενάντια στο ναζισμό, στήριξε την πολιτική και οικονομική της επιρροή σε επίσης διεφθαρμένους πολιτικούς. Από την ίδια πάστα είναι ο Ποροσένκο και ο Γιανουκόβιτς. Εξάλλου, ο πρώτος ήταν υπουργός του δεύτερου! Κι έτσι, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κάθε απόχρωσης συνέβαλαν ενεργητικά ή παθητικά στην υπονόμευση αυτής της ενότητας και στη δημιουργία συνθηκών εμφυλίου πολέμου.

Οργάνωση της διχόνοιας

Έχει ενδιαφέρον το πώς μεθοδεύτηκε αυτή η διχόνοια, τι μέσα χρησιμοποιήθηκαν και πώς τελικά ο λαός υπέστη τα όσα υπέστη παρά τη θέλησή του, και πώς η Ουκρανία ακρωτηριάστηκε.

Λίγες μέρες πριν από την εκλογική ήττα του, το 2019, ο πρόεδρος Ποροσένκο υπέγραψε και πρόβαλε το νόμο για τη γλώσσα ως το πιο σημαντικό του επίτευγμα για να πείσει τους Ουκρανούς πολίτες να τον ψηφίσουν για μια δεύτερη θητεία. Κι αυτοί τον μαύρισαν με ένα πολύ χαμηλό ποσοστό 15,95%!

Έτσι είχαν αποδοκιμάσει και τον προηγούμενο πρόεδρο, τον Γιούσενκο, που είχε αναδειχτεί το 2004 που κι αυτός ενώ είχε ηγηθεί του αντιρωσικού μετώπου αποκαθηλώθηκε από τους ψηφοφόρους με το ταπεινωτικό ποσοστό 5,45%!

Η συντριπτική πλειονότητα των Ουκρανών πολιτών δεν υιοθετούσε ούτε τις πολιτικές της διχόνοιας ούτε τους πολιτικούς της διαφθοράς. Ούτε έδωσε ψήφους στα κόμματα της άκρας Δεξιάς που,παρ’ όλο τον ντόρο που έκαναν,δεν έπιασαν ούτε το όριο του 3% για να μπουν στο κοινοβούλιο. Οι «ΔεξιόςΤομέας»,«Σβόμποντα»και άλλοι ακροδεξιοί σχηματισμοί με δυναμική ένοπλη παρουσία στους δρόμους, δεν ευδοκίμησαν στις κάλπες. 

Όμως, έτσι όπως είναι φτιαγμένο το πολιτικό σύστημα (υπό τον έλεγχο των πανίσχυρων ολιγαρχών που διαμοιράστηκαν τον πελώριο δημόσιο πλούτο που κληρονόμησε η Ουκρανία από τη Σοβιετική Ένωση και ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου, αλλά και υπό την ασφυκτική πίεση  των ξένων δυνάμεων που πριμοδοτούν ολιγάρχες και πολιτικούς),οι επιλογές των πολιτών είναι πολύ ισχνές, καθώς Περιορίζονται στα πρόσωπα που ορίζει το ίδιο το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας. Για τους πολίτες τα περιθώρια είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»!

Κι αυτά έγιναν ακόμα πιο στενά μετά το 2014, αφού ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, κόμματα και βουλευτές, αποκλείστηκαν αυθαίρετα από την εκλογική διαδικασία, όπως το «Κόμμα των Περιφερειών» που κυβερνούσε μέχρι τότε και το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ήταν ευκαιριακό και συμμετείχε σε όλες τις εκλογές, έχοντας πάρει 13,18% το 2012.

 Απαγορεύοντας, με την προτροπή των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων, τη συμμετοχή των δύο αυτών κομμάτων (που αθροιστικά συγκέντρωναν περίπου το 50% των ψήφων, με ποσοστό που έφτανε στο 75% στην ανατολική και νότια ρωσόφωνη Ουκρανία), ήταν πολύ εύκολο να επικρατήσουν,χωρίς αντιπολίτευση, τα φιλοαμερικάνικα και φιλοευρωπαϊκά κόμματα που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στη βίαιη ανατροπή του προέδρου Βίκτoρ Γιανουκόβιτς –ο οποίος είχε εκλεγεί το 2012 με ποσοστό 48,95%!

Για την ιστορία, ο Ποροσένκο, σε περίοπτη θέση ενόσω ήταν πρόεδρος και στις δύο λίστες Panama Papers και Paradise Papers, κατηγορείται στην Ουκρανία για προδοσία!

Τελικά, έχοντας ο λαός απορρίψει ουσιαστικά όλους τους προέδρους που είχε προωθήσει το σύστημα,επιλέχτηκε για την προεδρία –έξω από το πολιτικό προσωπικό– ένας ηθοποιός του οποίου η καμπάνια χρηματοδοτήθηκε από ΜηΚυβερνητικές Οργανώσεις που δεν υποχρεούνταν να γνωστοποιήσουν τις ύποπτες πηγές αυτών των χρημάτων. Με αυτόματο τρόπο στήθηκε για να τον στηρίξει και ένα κόμμα που ονομάστηκε «Υπηρέτης του λαού», παίρνοντας

το όνομά του από το τηλεοπτικό σίριαλ στο οποίο έπαιζε ο υποψήφιος πρόεδρος! 

Φίμωση

Με το νόμο που υπέγραψε ο Ποροσένκο λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο, η ουκρανική γλώσσα φιμώνει επί της ουσίας κάθε άλλη γλώσσα πλην της... αγγλικής. Χωρίς Εγγλέζους στη χώρα, αλλά με πάνω από 8.000.000 Ρώσους, το 30% του πληθυσμού με τη ρώσικη ως μητρική γλώσσα και σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό της Ουκρανίας δίγλωσσο, ο νόμος καταργεί τον προηγούμενο του 2012, που όριζε ότι όπου οι ρωσόφωνοι πολίτες ήάλλες μειονοτικές ομάδες υπερβαίνουν το 10% των κατοίκων, η ρωσική ή όποια άλλη μειονοτική γλώσσα θα διδάσκεται στα σχολεία μαζί με την ουκρανική και θα χρησιμοποιείται ισότιμα στη δημόσια σφαίρα, στα σχολεία,τα δικαστήρια κ.λπ. Πράγματι,πολλές περιφέρειες (Οδησσός,Χάρκοβο, Χερσών, Σεβαστόπολη, Ντνιπροπετρόφσκ, Λουγάνσκ, Ντονιέτσκ, Ζαπορίζια κ.ά.) εφάρμοσαν τη διάταξη. Με απόφασή του, όμως, το Συνταγματικό Δικαστήριο ικανοποίησε τους καθεστωτικούς με μια απόφαση που υποχρεώνει τους ρωσόφωνους να ξεχάσουν τα ρώσικα!

Περιορισμοί και απαγορεύσεις επιβλήθηκαν και στις τέχνες, τα γράμματα και τα ΜΜΕ. Οι ταινίες που προβάλλονται πρέπει να είναι σε ποσοστό 90% ουκρανικές και τα βιβλία σε ποσοστό 50%. Ο νόμος ορίζει και πόσα ουκρανικά τραγούδια είναι υποχρεωμένος να παίζει κάθε ραδιοσταθμός! Μία εφημερίδα ρωσόφωνη πρέπει να δημοσιεύει την ίδια ύλη στα ουκρανικά! Ο νόμος θέτει περιορισμούς ακόμη και στα κιόσκια πώλησης των εφημερίδων και περιοδικών. Αυτοί οι περιορισμοί δεν ισχύουν για την αγγλική, τη γαλλική ή γερμανική γλώσσα...

Ταυτόχρονα επιβάλλεται αποκλειστικά η χρήση της ουκρανικής γλώσσας στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακόμα και σε περιοχές, πόλεις και χωριά που οι κάτοικοι είναι ρωσόφωνοι.

Από την Επιτροπή της Βενετίας, που συμβουλεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ζητήματα συνταγματικών δικαιωμάτων, η αντίδραση υπήρξε χλιαρή και χαμηλόφωνη, για προφανείς λόγους: περιορίστηκε στη διαπίστωση ότι ο νόμος «απέτυχε να διασφαλίσει μια δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στην ουκρανική γλώσσα και τις γλώσσες των μειονοτήτων». Αλλά και το σχόλιο της οργάνωσης Human Rights Watch ήταν εξίσου light.

Μόνο η Ουγγαρία διαμαρτυρήθηκε εντονότερα, επειδή ο νόμος έπληξε και την ουγγρική μειονότητα στα Καρπάθια. Κανένας άλλος Ευρωπαίος πολιτικός, απ’ αυτούς που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έθιξε το θέμα.

Η επίθεση στη γλώσσα, την επικοινωνία και την εκπαίδευση για να βαθύνει ο διχασμός ήταν η πιο σημαντική, αλλά όχι η μοναδική. Μετά το 2014, σαρώθηκαν χιλιάδες σύμβολα που καθ’ οιονδήποτε τρόπο συνδέονταν με τη σοβιετική εποχή, τη Ρωσία ή τη ρωσο-ουκρανική ιστορία και κουλτούρα,αλλά και τις τεράστιες θυσίες των λαών.

 Γκρεμίστηκαν μνημεία των εκατομμυρίων πεσόντων στον αντιφασιστικό πόλεμο καθώς και τα αγάλματα του Λένιν και άλλων προσωπικοτήτων, ακόμα και του Πούσκιν, που είχαν παραμείνει άθικτα στα πρώτα δεκατέσσερα χρόνια της ειρηνικής ανεξάρτητης Ουκρανίας. Αλλά δεν ξηλώθηκαν μόνον αυτά. Εκδιώχθηκαν παράνομα όλοι οι δήμαρχοι που δεν ήταν του νέου καθεστώτος ή δεν ήταν εκατό τοις εκατό Ουκρανοί.

Υποχρεώθηκαν σε παραίτηση πρυτάνεις και καθηγητές πανεπιστημίων και αντικαταστάθηκαν διευθυντές σχολείων, βιβλιοθηκών, μουσείων και πολιτιστικών κέντρων. Ελάχιστοι ρώσικης καταγωγής ή ύποπτοι για ρωσοφιλία πολίτες της Ουκρανίας παρέμειναν σε κάποιο πόστο ή δεν παρενοχλήθηκαν από το νέο καθεστώς. Κι ας αποτελούν οι Ρώσοι πάνω από το 20% του πληθυσμού της χώρας και σε ορισμένες περιοχές μέχρι και το 80%, όπως στην Κριμαία.

Όλα αυτά, από το 2014 και μετά, δημιούργησαν ένα πάρα πολύ καταθλιπτικό διχαστικό κλίμα ανάμεσα στους λαούς της Ουκρανίας. Έγινε φανερό ότι όποιος δεν είναι καθαρόαιμος Ουκρανός θεωρείται θεσμικά δεύτερης κατηγορίας πολίτης ή ξένος, που αν δεν τιμωρείται με υψηλό πρόστιμο για κάθε παράβαση του νόμου για τη «μία γλώσσα» και την «απορωσοποίηση»,οπωσδήποτε θα φέρει το στίγμα και θα αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από το κράτος και εχθρικά από τους φανατικούς εθνικιστές.

Όπως επισημαίνεται σε σχετικό ρεπορτάζ του Associated Press (1 Απριλίου 2021) από τη βασικά ρωσόφωνη Μαριούπολη, όσοι πολίτες δεν συμμορφώνονται υφίστανται μπούλινγκ και βρίσκουν στις πόρτες και τους τοίχους του σπιτιού ή του μαγαζιού τους συνθήματα του τύπου «Θάνατος στους εχθρούς».Με την πλήρη κάλυψη, αν όχι συναίνεση και υπόθαλψη, της Δύσης, επιβλήθηκε ένα καθεστώς πρωτόγνωρο για την πλούσια σε πολιτισμούς Ουκρανία. Κι έτσι,μια χώρα για όλους τους πολίτες της, μετατράπηκε σε αρένα με άγρια θηρία.

Άννα Στροβιλίδου

 Δρόμος της Αριστεράς, φύλλο 579,26/2/2022

Ακούστε τον αρχηγό της ουκρανικής νεοναζιστικής ομάδας C14

 

Ακούστε τον Yevhen Karas, αρχηγό της ουκρανικής νεοναζιστικής ομάδας C14, να εξηγεί τη μακροπρόθεσμη στρατηγική των δεξιών πολιτοφυλακών στην Ουκρανία νωρίτερα τον περασμένο μήνα.

 

«Μας έδωσαν τώρα τόσα όπλα, όχι επειδή όπως λένε κάποιοι, «η Δύση μας βοηθάει» - όχι επειδή θέλουν το καλύτερο για εμάς, αλλά επειδή εκτελούμε τα καθήκοντα που έχει θέσει η Δύση», διακηρύσσει.

 

Η C14, η οποία συμμερίζεται τους στόχους του διαβόητου νεοναζιστικού τάγματος Azov, είναι η πτέρυγα της νεολαίας του υπερεθνικιστικού κόμματος Svoboda. Ενώ το κόμμα έχει πολύ μικρή επιρροή σε κοινοβουλευτικό επίπεδο στην Ουκρανία, είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2014. Το κόμμα τερμάτισε επίσημα τη συσχέτιση με την παραστρατιωτική πτέρυγά του, η οποία διαλύθηκε στο τάγμα του Αζόφ, παρά το γεγονός ότι παρέμεναν άτυποι δεσμοί.

Πηγή το redfish με πάνω από 800.000 ακόλουθους στην Ευρώπη που το Facebook μόλις απαγόρευσε :

Το Facebook μόλις απαγόρευσε τη σελίδα μας με πάνω από 800.000 ακόλουθους στην Ευρώπη. Αυτή είναι μια κατάφωρη επίθεση στο θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, για το οποίο 🇪🇺 αρέσει να υπερηφανεύεται. ΔΕΝ θα φιμωθούμε. #UnblockRedfish

TIKTOK: https://tiktok.com/@redfishstream

ΤΗΛΕΓΡΑΜΜΑ: https://t.me/redfishstream

Σκέψεις

 

Θα πω κάτι προκλητικό και ας μου συγχωρεθεί. Το στρατιωτικό επίπεδο, όπως ήξερε ο Κλαούζεβιτς, αλλά και ο Λένιν και ο Μάο, έχει μια αυτονομία σχετική από το πολιτικό επίπεδο. Αυτά τα έχει γράψει στην Θεωρία του Πολέμου και ο Παναγιώτης Κονδύλης ,άσχετο που κάποιοι που όμνυαν σε αυτόν έχουν γίνει πλέον θεραπαινίδες της Ουάσιγκτον.

Αν υποθέταμε λοιπόν ότι η Ρωσία για να ανακόψει την νατοποίηση της Ουκρανίας και την στρατιωτική επέμβαση της Ουκρανίας στο Ντονμπάς ήθελε και δικαιούτο να κάνει μια στρατιωτική επέμβαση ,δεν θα μπορούσε να σταματήσει στο Ντονμπάς.

Θα έπρεπε να πλήξει το κέντρο επικοινωνιών και τις γραμμές εφοδιασμού του αντιπάλου αν δεν ήθελε να υποστεί μια εκτεταμένη αντεπίθεση από την πλευρά της Ουκρανίας ,και λαμβανομένου υπόψιν και του κινδύνου  στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ. Μερικά πράγματα, εφόσον η πολιτική περνά στο στάδιο του πολέμου, έχουν την δική τους λογική και τον δικό τους χρόνο.

Γι αυτό άλλωστε και καλύτερα να μην χρειάζεται να φτάσει κανείς στον πόλεμο . Παρ όλα αυτά,η επίθεση της Ρωσίας  στο Κίεβο και στις βασικές πόλεις της Ουκρανίας δεν φαίνεται να συνοδεύεται από λουτρά αμάχων, αν και  βέβαια σε έναν καθολικό πόλεμο δεν υφίσταται πραγματικά αυτό που καθιερώθηκε μετά την Γιουγκοσλαβία 99 να λέγεται " χειρουργικό πλήγμα", πάντα την πληρώνουν και  πολλοί άμαχοι.

Συμπερασματικά : όταν θέλει κάποιος να κερδίσει έναν πόλεμο τον διεξάγει πλήρως- χωρίς με αυτό να εννοώ βέβαια τα εγκλήματα πολέμου. 

Ούτε οι Βρετανοί υπερασπίστηκαν την Βρετανία το 39-40 μόνο μέσα στα βρετανικά σύνορα, αλλά τσακίζοντας τις γερμανικές πόλεις, ούτε οι Έλληνες μέσα στον ελληνοϊταλικό μπορούσαν, όπως έλεγε το ΚΚΕ, να σταματήσουν αυτόματα στην γραμμή των συνόρων, ούτε οι Σοβιετικοί σταμάτησαν στην γραμμή των παλιών γερμανοσοβιετικών συνόρων του 1941,όταν πέρασαν στην αντεπίθεση κατά των ναζί. Το " ποιος ποιον" που έλεγε ο Λένιν στον πραγματικό πόλεμο έχει την δική του απόλυτη λογική.

[---->]