Οι περισσότεροι αριστεροί έχουν πέσει θύματα της εμπιστοσύνης τους στο κράτος

 

MILENA RAMPOLDI «Οι περισσότεροι αριστεροί έχουν πέσει θύματα της εμπιστοσύνης τους στο κράτος»: Michael Schneider για τη συνεχιζόμενη «διεθνική βιοπολιτική κατάληψη της εξουσίας».

 

Milena Rampoldi, ProMosaik, 1/2/2022

Συνέντευξη με τον καθηγητή Μίχαελ Σνάϊντερ, (γεννημένος το 1943) με θέμα τον COVID-19 και τη σχέση μεταξύ ιατρικής και ολοκληρωτισμού. Ο Σνάιντερ συγγραφέας και στρατευμένος σοσιαλιστής,είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για τη συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα του 1968, ως συγγραφέας του έργου «Neurose und Klassenkampf» [Νεύρωση και πάλη των τάξεων,Εκδόσεις Ράππα,1982] και την ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού θεάτρου δρόμου στο Δυτικό Βερολίνο. Ο Μίχαελ Σνάϊντερ ξεχωρίζει για την οξυδερκή κριτική του στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, άρα και στην εκφυλιστική «κορωνοϊακή» νεύρωση που κυριαρχεί και συγκεντρώνει πολλά στοιχεία όχι μόνο πολιτικά, αλλά και νευρωτικά. Τα πράγματα, όμως, σήμερα διαφέρουν κάπως. Η εξουσία σήμερα είναι διαφορετική. Και ο ολοκληρωτισμός είναι διαφορετικός.

               

Στην εποχή του κορωνοϊού , η σχέση ιατρικής, εξουσίας και ολοκληρωτισμού διαφεύγει από πολλούς, για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σας;

Εάν η σχέση μεταξύ ιατρικής, εξουσίας και ολοκληρωτισμού διαφεύγει από τόσους πολλούς ανθρώπους, σε αυτήν την περίοδο κρίσης λόγω του κορωνοϊού, αυτό οφείλεται κυρίως στη φύση αυτής της νέας ιστορίας, εξαιρετικά εκλεπτυσμένη και αποτελεσματική ως προς τον αντίκτυπό της στη ψυχολογία της μάζας : ότι ο Sars- Ο Cov-2 είναι ένας δολοφονικός ιός που απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα, εναντίον του οποίου θα πρέπει να «κηρύξουμε τον πόλεμο», όπως ανακοίνωσε ο Γάλλος πρόεδρος τον Απρίλιο του 2020.

Σε περιόδους πολέμου και κρίσης, κυβέρνηση και πολίτες πάντα σχεδόν ενώνουν τις δυνάμεις τους. Ο «πόλεμος ενάντια στον κορωνοϊό» και τις νέες «επικίνδυνες παραλλαγές» του μοιάζει με το 1984 του Όργουελ, όπου οι άνθρωποι κινητοποιούνται συνεχώς και ωθούνται σε εικονικούς πολέμους ενάντια σε νέους εχθρούς που κανείς δεν βλέπει ποτέ. Ακόμη πιο εκλεπτυσμένα, από κάποια σχεδόν σαδιστική ιδιοφυΐα (κάτι σαν ψυχολογικός πόλεμος): η ιστορία (σκηνοθετημένη από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και τις δεξαμενές σκέψης)  ενός αόρατου και πανίσχυρου εχθρού που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή και  μπορεί να κρυφτεί μέσα στον καθένα μας, στον διπλανό σου, στον συνάδελφό σου, ακόμα και ανάμεσα στα αγαπημένα σου πρόσωπα και, ακόμα χειρότερα, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η υπόθεση του «ασυμπτωματικού ασθενούς», που βάζει σε κίνδυνο όλους τους άλλους ως «υπερμολυντική», είναι ιδιαίτερα ύπουλη, γιατί τροφοδοτεί την καχυποψία όλων εναντίον όλων και οδηγεί σε πλήρη ακύρωση του βάρους των αποδεικτικών στοιχείων: στον αγώνα ενάντια στον αόρατο εχθρό, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνητικά υγιείς, αλλά δυνητικά άρρωστοι. Κάθε άτομο είναι ένα ύποπτο κρούσμα που δεν έχει ακόμη επαληθευτεί, ένας κίνδυνος που θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του μέσω των ευρημάτων (επιχρίσματα) ή των εμβολίων που ενημερώνονται καθημερινά. Εάν δεν το κάνει, η περιθωριοποίηση και οι περιορισμοί μετακίνησης είναι μέτρα αυτοάμυνας που εγκρίνονται από την κοινωνία.

Αυτή η ιστορία είναι καινούργια, και βρίσκει ανταπόκριση επειδή βάζει στην υπηρεσία της πριν απ' όλα κοινοτικά ιδανικά όπως η αλληλεγγύη, η ευθύνη απέναντι στους άλλους κ.λπ., τόσο προσφιλή στην αριστερά. Να γιατί  η δόλια φύση της δεν αναγνωρίζεται από τους περισσότερους αριστερούς, τους σοσιαλδημοκράτες και τους αριστερούς σοσιαλιστές, πόσο μάλλον που οι τελευταίοι έχουν πέσει θύματα της εμπιστοσύνης τους στο κράτος ακριβώς σήμερα, στην κρίση λόγω του κορωνοϊού : το γεγονός ότι, μετά από τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερων στερήσεων και πολιτικών μεγάλων περικοπών (όπως στον τομέα της δημόσιας υγείας), το μέχρι τότε αδύναμο κράτος παίρνει ξαφνικά τα ηνία στα χέρια του και καθιστά την υγεία των πολιτών το υπέρτατο σημείο της δράσης του, από αυτούς εκλαμβάνεται ως απόδειξη της ηθικής διάστασης που ανακαλύπτει και πάλι η πολιτική. Για ποιο λόγο όμως οι αδίστακτες κυρίαρχες ελίτ, αποφάσισαν μεταξύ άλλων, να μπλοκάρουν την παγκόσμια κερδοσκοπική μηχανή μπροστά σε ένα παθογόνο παράγοντα που επηρεάζει σχεδόν αποκλειστικά τους «μη παραγωγικούς», τους άνω των 80;

                                          John Melhuish Strudwick, Μια χρυσή κλωστή,1885

 

Σε ποιο βαθμό η εξουσία σήμερα διαφέρει από την εξουσία με την παραδοσιακή έννοια του όρου;

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές δικτατορίες και τα ολοκληρωτικά συστήματα, τα οποία είναι ή ήταν, ως επί το πλείστον, οργανωμένα σε εθνική βάση (που σε καμία περίπτωση δεν αποκλείει την οποιαδήποτε σχέση μεταξύ τους – και μόνο να σκεφτούμε τις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία) που εξόντωναν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή τους έκλειναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με μια διεθνική βιοπολιτική κατάληψη της εξουσίας  που «ξεκινά από τις κυβερνήσεις και εισβάλλει βαθιά στο επίπεδο κυριαρχίας του ατόμου», όπως έδειξε ο Van der Pijl, καθηγητής διεθνούς πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ, στο εξαιρετικό έργο του Καταστάσεις έκτακτης ανάγκης : States of emergency: Keeping the Global Population in Check, ( Ελέγχοντας τον παγκόσμιο πληθυσμό) : «Η εγκαθίδρυση καθεστώτος κατάστασης έκτακτης ανάγκης σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη ήταν κατά κύριο λόγο μια πολιτική κίνηση, η οποία αποδείχθηκε ότι προετοιμαζόταν εδώ και αρκετό καιρό και συντονίστηκε από μια σειρά διεθνικών δεξαμενών σκέψης και υπερεθνικών οργανισμών όπως ο ΠΟΥ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Με βάση τις συμβουλές και τις οδηγίες τους, οι κυβερνήσεις έχουν υποτάξει ολόκληρους πληθυσμούς. Άλλωστε, πρόκειται για την επιβίωση της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης πραγμάτων, η οποία από κοινωνική, οικονομική και οικολογική άποψη είναι ημιθανής».

Το πρόγραμμα που ακολουθήθηκε μετά την «πανδημία», η λεγόμενη «Μεγάλη Επαναφορά» (όπως επισημαίνεται στην προγραμματική εργασία του ίδιου του Klaus Schwab και του Thierry Malleret) δεν έχει καμία σχέση με την υγεία αλλά μάλλον, είναι ζήτημα διατήρησης της ολιγαρχίας στην εξουσία, της διεθνικής άρχουσας τάξης, η οποία συγκεντρώνεται γύρω από ένα νέο μπλοκ εξουσίας που αποτελείται από μυστικές υπηρεσίες, γίγαντες της πληροφορικής και ομίλους μέσων ενημέρωσης.

Μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, η διεθνική αυτή ολιγαρχία ένιωσε να απειλείται από έναν αναστατωμένο και εξεγερμένο πληθυσμό σε πολλές χώρες, που απαιτούσε μια αυστηρή επαναρρύθμιση του ασταθούς παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και μια διόρθωση των παράλογων ανισοτήτων που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, πολύ περισσότερο που το τελευταίο αδυνατεί όλο και περισσότερο να ανακόψει την διαρκώς αυξανόμενη μαζική ανεργία στις χώρες της Νότιας Ευρώπης και στις Αραβικές χώρες. 

Ας θυμηθούμε σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ άλλων, την Αραβική Άνοιξη, το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, την αρχικά πολύ επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία του δημοκρατικού-σοσιαλιστή υποψήφιου για την Προεδρία Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος κατάφερε να κινητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής νεολαίας,το κίνημα Black Lives Matter (οι ζωές των μαύρων έχουν αξία) και το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, που κατάφεραν να οδηγήσουν το κράτος σε κρίση αλλά και τις μεγάλες αναταραχές στην Ινδία και τους αγώνες των Χιλιανών για ένα νέο δημοκρατικό σύνταγμα, που υποστηριζόταν από μαζικότατες διαδηλώσεις. Για πολλές κυβερνήσεις που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση λόγω των αναταραχών και των εξεγέρσεων, η «πανδημία» ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να παραλύσει τα πολιτικά κινήματα διαμαρτυρίας και την κοινωνική ζωή μέσω του λοκντάουν.

 

Ποια είναι τα κύρια θέματα του δοκιμίου σας «Το κουτί του Πανκορωνοϊού και το κρυμμένο μυστικό του» *;

 Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που περιγράφονται εδώ και που οδήγησαν σε ένα παγκόσμιο πραξικόπημα της διεθνικής ολιγαρχίας, αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του δοκιμίου μου. Αλλά πριν απ 'όλα αναλύω την πολιτική και μηντιακή  «στρατηγική σοκ» (Ναόμι Κλάιν) εξαιτίας της οποίας οι πληθυσμοί έχουν βυθιστεί σε μια κατάσταση μόνιμου φόβου του υποτιθέμενου  «δολοφονικού ιού» Sars-Cov-2, και τις διαβόητες μεθόδους προπαγάνδας μέσω των οποίων ο μόνιμος αυτός φόβος και ο πανικός τροφοδοτούνται συνεχώς : με τις καθημερινές ανακοινώσεις του αριθμού των κρουσμάτων που ανακοινώνονται με θορυβώδη τρόπο, τις χειραγωγημένες στατιστικές, τους αριθμούς των λοιμώξεων και θνησιμότητας χωρίς τιμές αναφοράς και με την συστηματική προσφυγή σε πειθήνιους ιατρικούς «ειδικούς», ενώ επικριτές γιατροί, ιολόγοι, ανοσιολόγοι κ.λπ., που καταγγέλλουν δημόσια τον εμβολιασμό του πληθυσμού με τα νέα εμβόλια mRNA που μόλις δοκιμάστηκαν, εκτίθενται στην πρωτοφανή μανία των μέσων ενημέρωσης, συχνά καταγγέλλονται και εμποδίζονται να ασκήσουν το επάγγελμά τους.

Ένα άλλο θέμα που αναπτύσσω είναι η όλο και πιο ανορθολογική και παράλογη εκστρατεία εμβολιασμού. Βέβαια, η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα πρέπει τώρα να παραδεχτεί ότι όλο και περισσότεροι εμβολιασμένοι γεμίζουν το ίδιο τα νοσοκομεία και τις μονάδες εντατικής θεραπείας - πράγμα που σημαίνει ότι η στρατηγική εμβολιασμού που εφαρμόζεται μέχρι τώρα είναι μια πλήρης αποτυχία- αλλά δεν βρίσκει τίποτα άλλο να πει από το συνηθισμένο « Ας συνεχίσουμε έτσι!», που επαναλαμβάνεται καθημερινά. Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί την ανάγκη για μαζικό «ενισχυτικό εμβολιασμό» και την επικείμενη θέσπιση της νομικής υποχρέωσης εμβολιασμού σε όλα τα κανάλια - η οποία, προς μεγάλη ευχαρίστηση της φαρμακευτικής βιομηχανίας και της βιομηχανίας εμβολιασμού, θα πρέπει να οδηγήσει τον πληθυσμό σε μια δια βίου συνδρομή στο εμβόλιο. Τον τελευταίο μάλιστα, δεν φαίνεται να τον απασχολεί το γεγονός ότι ο μαζικός εμβολιασμός και το υποχρεωτικό πάσο εμβολιασμού αποτελεί την πόρτα εισόδου  ενός προτοφανέρωτου απολυταρχικού καπιταλισμού της επιτήρησης (Shoshana Zuboff )

 

 Ποια η σημασία μιας διεπιστημονικής προσέγγισης για την καλύτερη κατανόηση αυτής της ιστορικής κρίσης του κορωνοϊού;

Νομίζω ότι απαιτείται επειγόντως μια διεπιστημονική προσέγγιση για να κατανοήσουμε καλύτερα  τη ιστορική κρίσης του κορωνοϊού. Διότι, αυτή, δεν επηρεάζει μόνο όλες τις πτυχές της ζωής μας, αλλά  στο πέρασμά της αποκαλύπτεται  ένας ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και του σημερινού τρόπου παραγωγής συνολικά, αν και η πλειοψηφία των επιστημόνων και των διανοουμένων, το αρνείται, εν αγνοία της ή από οπορτουνισμό.

 Η βιομηχανία 4.0 υπό την καθοδήγηση των κολοσσών της πληροφορικής δεν θα οδηγήσει μόνο στην καταστροφή το λιανικό εμπόριο και τις μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις, των οποίων τα σημερινά μερίδια αγοράς έχουν ήδη μεταφερθεί εμφανώς στην Amazon και σε άλλες αλυσίδες διαδικτυακού εμπορίου. Η εξελισσόμενη αυτοματοποίηση μέσω της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης θα οδηγήσει σε πρωτοφανή μαζική ανεργία. Η «Μεγάλη Επανεκκίνηση» του Schwab που το προβλέπει κρίνει ότι είναι απαραίτητη η εισαγωγή ενός καθολικού (όχι άνευ όρων) βασικού εισοδήματος  σε συνδυασμό με την  κατάργηση των μετρητών και την παγκόσμια εισαγωγή του ψηφιακού χρήματος, πράγμα που σημαίνει σε τελευταία ανάλυση ότι ο κάτοχος του ψηφιακού χρήματος θα είναι πλήρως στο έλεος των κεντρικών τραπεζών.

Είναι πραγματικά γκροτέσκο: ενώ η έντονη δημόσια αντιπαράθεση περιστρέφεται εδώ και μήνες γύρω από τα υπέρ και τα κατά του εμβολιασμού και την «πανδημία των μη εμβολιασμένων», στην οποία αποδίδεται η ευθύνη για τον νέο μεταλλαγμένο ιό «Όμικρον», στα παρασκήνια μπαίνουν οι βάσεις ενός κράτους απόλυτου ελέγχου και επιτήρησης, μπροστά στο οποίο αυτό του Όργουελ θα μοιάζει με τεχνικά καθυστερημένο πρόδρομό του.

Και όπως λέει μια γαλλική παροιμία: «Ένας λαός προβάτων θα έχει κυβέρνηση λύκων».

                       

Τι είναι επίκαιρο σήμερα στη «Νεύρωση και ταξική πάλη» και γιατί;

Το βιβλίο μου Νεύρωση και ταξική πάλη εμφανίστηκε στην ακμή του φοιτητικού κινήματος του 1968. Αν έγινε διεθνές μπεστ σέλερ, είναι χάρη στην προσπάθειά μου να συνδυάσω τον μαρξισμό με την ψυχανάλυση, αντί να τα θεωρώ ως μεθοδολογικά και ιδεολογικά αντίθετα και ασυμβίβαστα μεταξύ τους, όπως συνέβαινε γενικά στην κυρίαρχη πολιτική σκέψη της εποχής. Εκείνη την εποχή, με απασχολούσε πρωτίστως η σύνοψη των πολιτικών, οικονομικών και ψυχολογικών δυνάμεων της καπιταλιστικής κοινωνίας και της «ψυχοπαθολογίας της καθημερινής και επαγγελματικής της ζωής», καθώς και του άρρωστου καταναλωτισμού της - που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από τότε. Μια παρόμοια συγκριτική και διεπιστημονική προσέγγιση, με μάτια διάπλατα ανοικτά στην ταραγμένη εποχή που εξελίσσεται στο όνομα και στη σκιά της κρίσης του κορωνοϊού, (την κακώς εννοούμενη ως «υγειονομική κρίση» που οδηγεί αποκλειστικά σε μονοαιτιώδεις ιατρικές και ψευδοϊατρικές εξηγήσεις, σήμερα είναι όχι μόνο απαραίτητη αλλά και επείγει.

                                                      Hijack, "Πανδαιμόνιο",2020

 

 Γιατί η ψυχολογία και η ιστορία είναι σήμερα πιο απαραίτητες από ποτέ για τη δημιουργία μιας νέας αυθεντικής δημοκρατίας από τα κάτω και για να βγούμε από το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Χάινριχ Χάινε στο οποίο είμαστε (σχεδόν) όλοι βυθισμένοι;

Δυστυχώς, η κυρίαρχη πανεπιστημιακή ψυχολογία σήμερα βρίσκεται εντελώς υπό την επίδραση μιας θετικιστικής και περιορισμένης αντίληψης της επιστήμης, ενώ η εμπειρική έρευνα περιορίζεται κυρίως σε στατιστικές έρευνες. Η ψυχολογία και η ιστορία δεν εξετάζονται πλέον μαζί εδώ και αρκετό καιρό, ενώ μια μαζική και ταξική ψυχολογία και κοινωνιοπαθολογία με βάση τον ιστορικό υλισμό (όπως ανέφερα στο «Νεύρωση και ταξική πάλη») έχει από καιρό εξοβελιστεί από τις προτάσεις για διδασκαλία. Ωστόσο, η κρίση του κορωνοϊού ,ειδικότερα, δείχνει πόσο η τρέχουσα πολιτική καθορίζεται από γενναιόδωρα αμειβόμενους κοινωνιοπαθείς, όπως ο σημερινός υπουργός Υγείας  Καρλ Λάουτερμπαχ (τον οποίο ο Οσκαρ Λαφοντέν εύστοχα χαρακτήρισε ως «ηχητική σημαδούρα του κορωνοϊού»). Όσο η πλειοψηφία του γερμανικού πληθυσμού εμπιστεύεται τέτοια άτομα, δεν μπορούμε να περιμένουμε μια πλήρη ανανέωση της δημοκρατίας, πόσο μάλλον μια πραγματική δημοκρατία από τα κάτω.

Ωστόσο, ακόμη και σε τέτοιες θλιβερές στιγμές, το μότο του Μπρεχτ εξακολουθεί να ισχύει: «Τα πράγματα δεν θα μείνουν όπως είναι»!

  

* To δοκίμιο θα εκδοθεί σύντομα από τον εκδοτικό οίκο  Sodenkamp & Lenz (Βερολίνο) στο συλλογικό έργο: Almuth Bruder-Bezzel, Klaus-Jürgen Bruder & Jürgen Günther (επιμ.): «Corona. Die Inszenierung einer Krise» [Κορωνοϊός. Το σκηνικό μιας κρίσης]

  

Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί το πιστοποιητικό εμβολιασμού;

 

Οι εμβολιασμένοι σε Ελλάδα και Ευρώπη που κατέχουν το πάσο (αν)ελευθερίας και ΕΧΟΥΝ ΒΓΕΙ ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΙΟ Ή ΝΟΣΟΥΝ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, να μπαινοβγαίνουν σε εστιατόρια, καφέ, καταστήματα να ταξιδεύουν με αεροπλάνα, πλοία, τρένα, μέσα μαζικής μεταφοράς… μιας και το πάσο τους το διάστημα που νοσούν παραμένει ενεργοποιημένο!

Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί το πιστοποιητικό εμβολιασμού;

Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, δίνει το πράσινο φως για την περαιτέρω μετάδοση του κορωνοιού!

ΥΓ.  Το ρεπορτάζ  πραγματοποιήθηκε χθες σε πόλεις της Ελλάδα. Η ίδια διαπίστωση - επαλήθευση, έγινε και με νοσούντες στο εξωτερικό και αποδεικνύει πως το πάσο στο μόνο που δεν συμβάλλει είναι η προστασία μας!

Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου για το ρεπορτάζ

[---->]

 

Αν περνάνε όμορφα στο Μάτριξ, γιατί θέλουν να βγουν;

 

Ξανά λοκ ντάουν. Μερικό αλλά λοκ ντάουν.

Όπως παλιά. Μην ξεσυνηθίζουμε.

Λοκ ντάουν όχι μόνο για τους ανεμβολίαστους. Για όλους αυτήν την φορά.

"Μετά από εμάς, έρχονται για εσάς" έγραφε ένα πλακάτ σε μία συγκέντρωση απολυμένων υγειονομικών.

Δεν δώσαμε σημασία, δεν το έδειξε και η τηλεόραση. Ήταν και "ψέκες" όλοι αυτοί, τι ψάχνεις...

Λοκ ντάουν, λοιπόν, το παραδοσιακό, το οριγκινάλε.

Εκεί οδήγησε η λογική που επιβλήθηκε "κάντε το εμβόλιο και μην σας νοιάζει τίποτα". Όχι τυχαία. Με μαθηματική ακρίβεια.

Οπότε;

Πρωτοχρονιά πάλι με φίλους σε σπίτια. Σαν την Μέρα της Μαρμότας. Όχι ότι είναι άσχημα να περνάς τις γιορτές ήρεμα, σε σπίτια, με λίγους καλούς φίλους. Είναι που μετά από τόση ταλαιπωρία είμαστε ξανά στο ίδιο σημείο. Ίσως και πιο πίσω. Αυτό είναι το στενάχωρο. Ή το εξοργιστικό.

Πέρυσι τέτοια εποχή η κυβέρνηση υποδεχόταν τα πρώτα εμβόλια και εξήγγειλε την "Επιχείρηση Ελευθερία". Ένα χρόνο μετά, μετράμε 100 νεκρούς την ημέρα με το ΕΣΥ ακόμα πιο αποδεκατισμένο και κουρασμένο.

Έχουμε όμως ψηφιακό φακέλωμα, άρση του ιατρικού απορρήτου, κατάργηση του δημόσιου χώρου, σκληρές πολιτικές τύπου Απαρτχάιντ, καθιέρωση των λοκ ντάουν και των περιορισμών, εξοντωτικά πρόστιμα σε ανεμβολίαστους.

Και ο πρωθυπουργός για σκι...

Καραγκιόζηδες; Κάφροι; Ανίκανοι; Επικίνδυνοι; Τι από όλα; Ή όλα μαζί;

Και η ουδέτερη Επιστήμη που παλεύει για να σώσει την Ανθρωπότητα; Πήγε κουβά κι αυτή. Βγήκε το ευηπόληπτο CDC (οι ανακοινώσεις του οποίου είναι - σαν να λέμε - η Βίβλος των απανταχού λοιμωξιολόγων) και μείωσε τις μέρες της καραντίνας από δέκα σε πέντε στους ασυμπτωματικούς ασθενείς. Και γιατί δεν τις κάνετε δύο τις μέρες ρε μάγκες; Ή καμία. Σιγά τη διαφορά.

Η Ιατρική στην υπηρεσία όχι της Ανθρωπότητας αλλά της Αγοράς. Ξεκάθαρα.

Η Επιστήμη που παλεύει μακριά από συμφέροντα να ανοίξει τα μάτια του κοσμάκη είναι ένα ωραίο παραμύθι. Για παιδάκια ή για αφελείς.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Ντι Κάπριο, ούτε Τζένιφερ Λόρενς που τρέχουν να αφυπνίσουν τους ανθρώπους για το επικείμενο Αρμαγεδώνα. Μόνο στο σινεμά αυτά.

Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιοι δεν βρίσκουν κονδύλια για έρευνα και δανείζονται από συγγενείς και φίλους για να κάνουν γιορτές.

Στον αληθινό κόσμο δημόσιο βήμα έχουν κατά κύριο λόγο οι τσάτσοι.

Παπαγάλοι με διδακτορικά και καθηγητικές έδρες.

Μακράν πιο επικίνδυνοι και πιο αποτελεσματικοί από τα παραδοσιακά "παπαγαλάκια".

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε.

Αφού "μαζί θα το περάσουμε κι αυτό", όπως έγραψε στο τουήτερ το ελληνικό Νέτφλιξ με την έναρξη του νέου λοκ ντάουν.

"Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό."

Να στενοχωρηθείς; Να τσατιστείς;

Ή μήπως να χαρείς; Γιατί όχι; Να χαρείς!

Νέα καραντίνα, πιο πολύς χρόνος για ένα σωρό απολαυστικές σειρές! Τι καλά!

Άλλωστε, η "άγνοια είναι ευτυχία". Έτσι, δικαιολογεί ο Cypher στο πρώτο Μάτριξ την προδοσία του και την εγκατάλειψη του αγώνα. "Βάλτε με στο Μάτριξ και σας δίνω τον αρχηγό τους" λέει στις Μηχανές. Εφόσον, δεν γνωρίζω την αλήθεια, τι σημασία έχει αν όλη η ζωή μου είναι ένα ψηφιακό Ψέμα; Κι αυτός ήταν υποτίθεται ο κακός της ταινίας.

Όμως, από το πρώτο Μάτριξ περάσανε 20 χρόνια. Τώρα, ο Κιάνου Ριβς σε συνέντευξη του για να προωθήσει τη νέα ταινία μοιράζεται μια εμπειρία που τον ξάφνιασε:

"Περιγράφω στην έφηβη κόρη ενός φίλου την πλοκή της πρώτης ταινίας του Μάτριξ επειδή δεν την είχε δει. Της λεω ότι στο μέλλον οι Μηχανές και η Τεχνητή Νοημοσύνη, κρατάνε τους ανθρώπους φυλακισμένους σε μία ψηφιακή φυλακή, στο Μάτριξ. Στην πραγματικότητα τα σώματα τους τα χρησιμοποιούν οι Μηχανές για μπαταρίες. Η πλοκή της ταινίας είναι η προσπάθεια κάποιων να ξυπνήσουν την ανθρωπότητα από τον ψηφιακό λήθαργο."

Και τι απαντάει το κορίτσι;

"Αν περνάνε όμορφα στο Μάτριξ, γιατί θέλουν να βγουν;"

Έλα ντε...

Τελικά, το χειρότερο δεν είναι ούτε το ηλεκτρονικό φακέλωμα, ούτε τα λοκ ντάουν, ούτε οι κάθε λογής περιορισμοί που αποφασίζονται με πρόσχημα την πανδημία.

Το χειρότερο είναι το να συνηθίσεις.

Να συνηθίσεις στην απώλεια της Ελευθερίας.

Να θεωρείς φυσιολογικό - και ίσως χρήσιμο - να έχεις διαρκώς τον Μεγάλο Αδελφό πάνω (ή μέσα) στο κεφάλι σου.

Να μην μπορείς να κάνεις χωρίς τον Αλγόριθμο. "Αφού ξέρει όλα μου τα γούστα και με βοηθάει να διαλέξω ποιά νέα σειρά θα δω ή τι δώρο να πάρω στην κοπέλα μου"

Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις μία ζώη μισή.

Το χειμώνα λοκ ντάουν, το καλοκαίρι έξω.

Σαν τους φυλακισμένους.

Εγκλεισμός, προαυλισμός.

Εγκλεισμός, προαυλισμός.

Και μια στο τόσο μία άδεια δύο ημέρων.

Ζωή χωρίς Επαφή, χωρίς αληθινά Βιώματα και Εμπειρίες αφού αυτά είναι εν δυνάμει "μολυσματικά".

Θα τα ζει το άβαταρ σου αυτά σε κάποιο παιχνίδι στο PS5. Κάτι δεν είναι και αυτό;

Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις με το barcode στο κινητό και να μετακινείσαι  στην πόλη σάμπως είσαι κονσέρβα στο διάδρομο του σούπερ μάρκετ.

Ή μπαταρία.

Το χειρότερο είναι να την πατήσεις σαν τον Μπρουκς από την αγαπημένη ταινία "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ". Ο φουκαράς ο Μπρουκς μετά από 50 χρόνια στη φυλακή είχε πλέον συνηθίσει. Όταν απελευθερώθηκε, δεν ήξερε πλέον τι να κάνει την "ελευθερία" του. Είχε μάθει να ζει φυλακισμένος μία ζωή.

"Ο Μπρουκς ήταν εδώ"...

Να προσέχουμε την υγεία μας. Και των αγαπημένων μας

Να αγωνιζόμαστε για την ανθρωπινότητα και για την ανθρωπιά μας

Να μην συνηθίσουμε την Μηχανή και τον Αλγόριθμο

Να είμαστε αυθεντικοί

Και να λέμε πιο συχνά "σ'αγαπώ"

Καλή χρονιά

[------>]

Ο ολοκληρωτισμός είναι νεωτερικό φαινόμενο

 

Ορισμένοι νομίζουν απόλυτα  λανθασμένα ότι καθεστώτα όπως ο ναζισμός και ο φασισμός διακρίνονταν αποκλειστικά από τον ανορθολογισμό η τον ακραίο φιλοσοφικό  ιδεαλισμό ( θεωρίες υπερανθρώπου, φυλετικής ρατσιστικής καθαρότητας, τάσεις προς τον παγανισμό και την μαγεία κλπ).Το φιλοσοφικό αυτό σφάλμα ξεκινά σε μεγάλο βαθμό από το ότι αυτά τα στοιχεία ήταν τα πιο εξόφθαλμα και παράλογα αλλά και από το γεγονός ότι ένα τμήμα της αριστερής διανόησης μεταπολεμικά ( πχ ο Λούκατς στο περίφημο έργο του " Η Καταστροφή του Λόγου") εστίασε- λανθασμένα-  στον ναζισμό αποκλειστικά ως αντιεπιστημονικό και αντιδιαφωτιστικό  ανορθολογισμό. 

Ομως, η σωστή διανοητική περιγραφή του ναζισμού είναι αυτή που συνδυάζει τα καθαρά ανορθολογικά του στοιχεία με έναν δυστοπικό  μεσσιανισμό ορισμένου τύπου ( η τέλεια φυλετική  και εθνικιστική κοινωνία) και ιδίως με μια έξαρση του εργαλειακού ορθολογισμού και της τεχνοκρατίας ,που ως ποιότητες αποσυνδεδεμένες από την ηθική και τον ανθρωπισμό, από το ηθικώς πράττειν, υπηρέτησαν τυφλά τους εξουσιαστικούς  σκοπούς.

Εχω επανειλημμένα αναφέρει και πολλές πηγές για αυτήν την σκέψη και δεν θα τις επαναλάβω σε αυτήν εδώ την ανάρτηση.

Με άλλο τρόπο, το ίδιο ίσχυσε και για τον " σταλινικό κομμουνισμό", για την στάση του ιμπεριαλισμού προς τους λαούς των αποικιών ,και ήταν πάντοτε και μια ενύπαρκτη τάση ιδίως στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, η οποία τώρα τείνει να γιγαντωθεί. Ολοκληρωτισμός χωρίς έξαρση της τεχνοκρατίας και συστηματική της οργάνωση και μόνο με ανορθολογικές όψεις δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ γιατί ο ολοκληρωτισμός είναι νεωτερικό φαινόμενο καθαρά. Εκεί έγκειται και η διαφορά λχ του ιστορικού ναζισμού από μια εγκληματική  συμμορία παραφρόνων  δολοφόνων όπως εκείνη του Μάνσον. Στο ότι διαθέτει όλα τα μέσα του εργαλειακού επιστημονικού και τεχνολογικού ορθολογισμού προς χρήση των εξουσιαστικών του σκοπών.

[---->]

Με υπομονή και επανεκκίνηση της σκέψης

 

Ακόμη κι αν προσπαθείς απεγνωσμένα να επικεντρωθείς στις παραδοσιακές ευχές των εορταστικών ημερών, είναι αδύνατο να μείνεις απαθής απέναντι σε αυτά που ζούμε.

Μετά από σχεδόν 2 χρόνια, είναι πλέον ατελείωτη και ασταμάτητη η φαρσοκωμωδία που ζούμε. Η Όμικρον προκαλεί διεθνή πανικό, σα να είναι πρωτόγνωρο γεγονός ότι ο ιός μπορεί να μεταλλαχθεί. Συμπτωματικά, το ίδιο ακριβώς συνέβη με τη Δέλτα. Κλειστά αεροδρόμια και μεταφορές για να μην μεταφερθεί η μετάλλαξη από τη μία χώρα στην άλλη και, παρόλα αυτά τα «σκληρά μέτρα», η Όμικρον βρίσκεται παντού. Όπως είχα γράψει στις 24 Δεκεμβρίου 2020, το κλείσιμο των αεροδρομίων «Είναι σα να κλείνουμε τις κουρτίνες και να περιμένουμε ότι δεν θα βγει ο ήλιος το επόμενο πρωί» (ποστ: https://tinyurl.com/jctsdfyd).

Και αναρωτιέται κανείς, οι μεγάλοι επιδημιολόγοι και σύμβουλοι των κυβερνήσεων έπεσαν από τα σύννεφα μαθαίνοντας σήμερα για πρώτη φορά ότι ο ιός μεταλλάσσεται;

Δεν ξέρω αν οι επιδημιολόγοι πέφτουν από τα σύννεφα, πάντως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ιός πέφτει από τα σύννεφα και μας μολύνει. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιστροφή στις παλιές «καλές εποχές» της μάσκας όταν περπατάμε μόνοι μας στο δρόμο, τότε που η μάσκα ήταν το εμβόλιο πριν το εμβόλιο και θα σταματούσε την πανδημία και τη μετάδοση. Μόνο που δεν τη σταμάτησε ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τώρα θα έχουμε και το βάλε-βγάλε τη διπλή μάσκα, φυσικά σε συνθήκες απόλυτης ασηψίας (με τα χέρια βγαίνει η μάσκα, μπαίνει στην τσέπη, ξαναβγαίνει για να φορεθεί, πετιέται σε ενα συρτάρι για να ξαναχρησιμοποιηθεί την επόμενη ημέρα, και το πάρτι των συγχρωτισμένων μικροβίων συνεχίζεται).

Σημασία πάντως έχει τι λέει η αδιαμφισβήτητη επιστήμη, η ίδια που μιλούσε μέχρι πρόσφατα για τείχος ανοσίας, αγνοώντας την αδυσώπητη πραγματικότητα που κατέληξε στην αυτο-αμφισβήτηση της "αδιαμφησβήτητης" επιστήμης. Και φτάνουμε στο σήμερα που, σύμφωνα με μια προδημοσίευση από τη Δανία η προστασία από τη μόλυνση για το βασικό mRNA εμβόλιο έναντι της Όμικρον ξεκινά από το 55% τον πρώτο μήνα (έναντι 87% για τη Δέλτα) και καταλήγει στο 10% μέσα σε 3 μήνες (έναντι 73% για τη Δέλτα). Η μελέτη εδώ: https://tinyurl.com/3zdj7nd8 (ΕΙΚΟΝΑ). Έρχεται λοιπόν πιο κοντά το «όνειρο» για την αντλία συνεχούς, 24ωρhttps://tinyurl.com/3zdj7nd8ης έκχυσης mRNA που είχα προτείνει πριν από λίγους μήνες (17 Αυγούστου: https://tinyurl.com/2287vz26).

Και η επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν συνεχίζεται. Ανακοινώθηκαν πρόσφατα μέτρα με ορίζοντα εφαρμογής στις αρχές Ιανουαρίου, που όμως θα εφαρμοστούν νωρίτερα και που συνήθως πριν προλάβουν να εφαρμοστούν προστίθενται κι άλλα μέτρα. Η εστίαση και η διασκέδαση βασίστηκαν στον υγειονομικό ρατσισμό για την επιβίωσή τους (όπως είχα γράψει στις 10 Οκτωβρίου - https://tinyurl.com/mrynpbkw), και τελικά πληρώνουν την υπακοή τους με τον περιορισμό στο ωράριό τους. Μέσα στα μέτρα έχουμε και τους γραφικούς εκβιασμούς για κλείσιμο της μουσικής, άλλο ένα σωτήριο μέτρο με πλούσιο παρελθόν και μεγάλη αποτελεσματικότητα, ο ορισμός της παρανοϊκής γραφικότητας. Σύντομα θα έρθει (πιθανότατα) και το lockdown που θα συνοδευτεί από το πλήρες κλείσιμο εστίασης και διασκέδασης, κι τότε θα καταλάβουν τι σημαίνει οι κλάδοι αυτοί να μετατρέπονται από πρωταγωνιστές και ελεγκτές πιατοποιητικών κυκλοφορίας σε κομπάρσους.

Ταυτόχρονα, θα είναι η 4η φορά που θα λέμε ότι τώρα δεν προλαβαίνουμε να στήσουμε μια στοιχειώδη υποδομή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, άρα πρέπει να πάρουμε μέτρα που έχουμε ξαναπάρει και που απέτυχαν, αρκεί να πούμε ότι κάτι κάνουμε για την κατάσταση που βιώνουμε. Εν τω μεταξύ, καταντάει αστείο (μακάβριο όμως) να ακούμε υπουργούς (κ. Οικονόμου σήμερα, κ. Πλεύρη σε μόνιμη βάση) να κόπτονται για το πιεσμένο σύστημα υγείας όταν οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους έχουν στείλει 7000 υγειονομικούς στα σπίτια τους, όχι μόνο καταδικάζοντας αυτούς στην πείνα αλλά στερώντας κρίσιμες υπηρεσίες υγείας από όλους τους πολίτες (εμβολιασμένους και μη). Αυτό μεταφράζεται σε αυξημένη θνησιμότητα, όχι μόνο από COVID αλλά από όλα τα νοσήματα. Το απόλυτο άκρο της πολιτικής και ηθικής υποκρισίας, σε όλο της το μεγαλείο.

Όσο για τους υπόλοιπους από εμάς, σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε πόσο πίσω πήραμε την ελευθερία μας, συμμετέχοντας στην επιχείρηση που σχεδίασαν εκείνοι που μας τη στέρησαν. Εν τω μεταξύ, ακόμη περιμένουμε να μας πουν αν και πόσους έσωσαν με τη στέρηση ελευθερίας που επέβαλλαν, αλλά και πόσους έβλαψαν με τα πρακτικά άχρηστα (σε πολλές περιπτώσεις) αλλά καταστροφικά «μέτρα». Άλλες χώρες πάντως, με λιγότερες στερήσεις έχουν λιγότερους COVID θανάτους.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση όλων μας ότι η επιβολή «προστασίας» και η ασυδοσία των ακαταδίωκτων και ακαταλόγιστων δεν συνάδουν ούτε με τη δημόσια υγεία ούτε με τη δημοκρατία και το δυτικό πολιτισμό. Αφού τους διαλέξαμε για να μας προστατεύσουν όμως, ας θαυμάσουμε κι ας «διασκεδάσουμε» (δηλαδή, ας κλάψουμε) με τα επιτεύγματά τους…

Χρόνια πολλά σε όλους, με υπομονή και επανεκκίνηση της σκέψης.

 

[----->]