Θάνατο σημαίνει η καύση σκουπιδιών από τις μεγάλες βιομηχανίες
του Κώστα Γαργάλα*
Ποιος να φανταζόταν πως την Κυριακή των Βαΐων, καλά οργανωμένη
επιχείρηση μη καλυμμένων φορτηγών, φορτωμένα με μη αριθμημένους σάκους, χωρίς
σήμανση ή barcode, θα μετέφεραν το σκουπίδι της Νότιας Ιταλίας για να καεί και
να μετατραπεί σε άρωμα θανατηφόρο στους κλιβάνους της Lafarge-Holcim στον Βόλο!
Και καθώς ένα
απ’ αυτά τα
φορτηγά «αίφνης» ακινητοποιήθηκε, αποκαλύφθηκε το
περιεχόμενο του φορτίου
από συνδημότες και
ακτιβιστές που ήταν υποψιασμένοι και είχαν τελικά δίκιο. Σκουπίδι, με
περιεκτικότητα 90% τουλάχιστον σε πλαστικό και από πρώτη ματιά ούτε καν RDF.
Είναι καιρός που η άδεια που δόθηκε στην ΑΓΕΤ το 2014 επί
υπουργίας Μανιάτη για καύση «δευτερογενών» (εύηχος όρος) καυσίμων μεταξύ αυτών
και υπολείμματα επεξεργασίας σκουπιδιών
με ποικίλη ονομασία
(όσο πιο πολλά ονόματα τόσο πιο δύσκολη η κατανόηση) βρισκόταν σε μια
ήπια κατανάλωση αφού φυσικά καιγόταν μια χαρά το πετ-κοκ και το φυσικό αέριο
υπήρχε για τα μάτια του κόσμου.
Ήρθε όμως, το 2017,ο σημερινός
υπουργός Φάμελλος (ακόμα αναμένουμε την επίσκεψή του) και
νομοθέτησε εξυπηρετώντας πολύ καλύτερα
του Μανιάτη τις
τσιμεντοβιομηχανίες, επιτρέποντας η μεταφορά, της
όποιας μορφής σκουπιδιών προς
καύση,να γίνεται και με πλοία! Κι έτσι μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.
Μικρό το κόστος
μεταφοράς, μεγάλη η ποσότητα και έλεγχος ανά χίλιους τόνους στο
πλοίο αντί των
εκατό τόνων στα φορτηγά. Με
δεδομένη επίσης την προ μηνών αύξηση ορίων συγκεκριμένων ρύπων, το παιχνίδι φαίνεται
να είναι καλά στημένο αφού οι έλεγχοι που προβλέπονται είναι ελάχιστοι,
προσυνεννοημένοι και δειγματοληπτικοί.
Κυρίως όμως με ανύπαρκτο κοινωνικό έλεγχο,
ανύπαρκτες μετρήσεις από ανεξάρτητο φορέα κι όχι την επιχείρηση,
ανύπαρκτη την on line
καταγραφή και ενημέρωση
για όλους τους ρύπους, ανύπαρκτες
επιδημιολογικές μελέτες στην περιοχή, με
πρόσθετη την εκκωφαντική
αφωνία της Περιφέρειας
Θεσσαλίας, η κατάσταση
εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ξεφεύγει από μια συνήθη
πολιτική διαχείριση της δραστηριότητας μιας εταιρίας και περνάει στον χώρο της
αναγκαιότητας υπεράσπισης της
Δημόσιας Υγείας από τους ίδιους τους πολίτες αφού όλοι οι άλλοι αδιαφορούν.
Αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή και στον Βόλο.
Το παιχνίδι όμως γίνεται πολύ επικίνδυνο καθώς
η Δημοτική Αρχή Μπέου (πριν
λίγο ήταν δήμαρχος
σε αργία ως κατηγορούμενος, ως καταδικασμένος σήμερα εν ενεργεία με
τέσσερα χρόνια φυλάκιση πρωτοδίκως για δωροδοκία – ώ Ελλάς) έχει δρομολογήσει
την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής SRF, στον ΧΥΤΑ Βόλου. Αυτό ίσως να ήταν μια
ακόμα κακή επιλογή της Δημοτικής Αρχής ,αν δεν περιλαμβανόταν στην απόφαση του
Δημοτικού Συμβουλίου ότι το
παραγόμενο «προϊόν» προορίζεται
για την τσιμεντοβιομηχανία. Γιατί δηλαδή να καίμε τα ξένα
σκουπίδια; Να καίμε τα δικά μας που σκοτώνουν αλλιώς. Ίσως και καλύτερα. Κι όλα
αυτά υπό το άγρυπνο συγκαταβατικό βλέμμα της
Περιφέρειας και τις
ευλογίες του υπουργείου μας
(μέσα).
Η λύση λοιπόν δεν είναι άλλη από την άμεση
ανάκληση της τροποποίησης
της ΑΕΠΟ και
εν μέρει, ως
προς το είδος
των καυσίμων, ανάκληση
της ΑΕΠΟ λειτουργίας
του εργοστασίου της Lafarge, υποχρεωτική χρήση φυσικού αερίου με αναλόγως
εκτιμημένη τιμολόγηση και ως προς την διαχείριση απορριμμάτων απ’
τον Δήμο διαλογή
στην πηγή, ανακύκλωση, ανάκτηση και επανάχρηση, κομποστοποίηση οργανικών, ελαχιστοποίηση των υπολειμμάτων
και λειτουργία ΧΥΤΥ με στόχο την μηδενική ή αμελητέα ουσιαστικά επιβάρυνση.
Γιατί αν ανοίξει ο δρόμος για την
Lafarge θ’ ανοίξει και για όλους τους άλλους.
Κι αν ανοίξει ο δρόμος στον Βόλο τότε ανοίγει
για όλη την
Ελλάδα.
Και υπερήφανα πια θα μπορούμε να φέρουμε σαν χώρα ακόμα έναν ατιμωτικό
τίτλο. Αυτόν της «Miss Χωματερή της Ευρώπης».
Υ.Γ.: Την Κυριακή πάντως εμείς δεν ψάλαμε το «Ωσανά
ευλογημένος ο ερχόμενος» αλλά το «μας πήγαν για πλημμέλημα επί διαταράξει και
όμως τα μητρώα μας τα βρήκανε εντάξει».
Και στα ταμπούρια μας ξανά.
* Ο Κώστας Γαργάλας
είναι δημοτικός σύμβουλος Βόλου - Μέλος της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών Βόλου -
Μέλος ΤΕΕ Μαγνησίας
