Ο πραγματικός γιός του Αντρέα

 Σωτήρ ο Γ'

Εκπληκτική παράσταση -για ΟΣΚΑΡ- του Τσίπρα στην Λαμία στις 29 Νοέμβρη του 2014.
Απίστευτος!!! 

Βασίλειος Λιάκος Πριν από 14 λεπτά

Εύγε! Αυτόν θελουμε γιά πρωθυπουργό! Όχι σάν τόν προδότη τόν Τσίπρα που άλλα έλεγε κι άλλα έκανε. Ο άνθρωπος λέει τήν αλήθεια, δέν βλέπετε τό "καθαρό" του βλέμμα; Άχ, παιδί μου ό Θεος σ΄έστειλε γιά νά μάς σώσης από τούς ψεύτες καί τούς απατεώνες!

Κι όμως υπήρχε εναλλακτική λύση!

 Πρέ­πει επο­μέ­νως να απο­δε­χθού­με τη μια ή την άλλη εκ­δο­χή του ΤΙΝΑ; 

του Γιάννη Μηλιού

 1  «Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» στο Μνημόνιο 3;

Η πλειο­ψη­φία όσων στη­ρί­ζουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ευ­ρύ­τε­ρα όσων ανή­κουν στην Αρι­στε­ρά, αλλά και η πλειο­ψη­φία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας συμ­φω­νούν ότι η κυ­βέρ­νη­ση υπέ­στη μια οδυ­νη­ρή ήττα στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της 12ης Ιου­λί­ου, όταν συ­νο­μο­λό­γη­σε το 3ο Μνη­μό­νιο.
Η συ­ντρι­πτι­κή αυτή ήττα, που έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά συν­θη­κο­λό­γη­σης, οδη­γεί αυ­θόρ­μη­τα στην απο­δο­χή της άπο­ψης ότι «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση» (το πε­ρί­φη­μο θα­τσε­ρι­κό ΤΙΝΑ). Αυτό υπο­στη­ρί­ζουν πρω­τί­στως τα κόμ­μα­τα της Δε­ξιάς και «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής» αντι­πο­λί­τευ­σης και οι οπα­δοί τους.

Αλλά όχι μόνο.

Ακόμα και η κυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται να προ­σχω­ρεί με τον τρόπο της σε μια πα­ραλ­λα­γή της ιδέας της ΤΙΝΑ. Δη­λώ­νει πως έπρα­ξε «μέχρι το τέλος» ό,τι ήταν δυ­να­τό και τε­λι­κώς υπέ­κυ­ψε σε ένα αδυ­σώ­πη­το εκ­βια­σμό: Μνη­μό­νιο ή η κα­τα­στρο­φι­κή πρό­τα­ση Σόι­μπλε για Grexit. Ισχυ­ρί­ζε­ται πως συν­θη­κο­λό­γη­σε «ηρω­ι­κώς μα­χό­με­νη» απέ­να­ντι σε έναν αντί­πα­λο με συ­ντρι­πτι­κά υπέρ­τε­ρες δυ­νά­μεις, επι­λέ­γο­ντας το μι­κρό­τε­ρο κακό. Επο­μέ­νως σχε­δόν τί­πο­τα δεν ήταν δυ­να­τό αλλά ούτε και θα είναι δυ­να­τό να αλ­λά­ξει (ΤΙΝΑ), αφού ο αντί­πα­λος θα έχει πάντα υπέρ­τε­ρες δυ­νά­μεις και το μόνο που θα επι­διώ­κει θα είναι η συ­νέ­χι­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής.

Το δί­λημ­μα στο οποίο ισχυ­ρί­ζε­ται ότι βρέ­θη­κε η κυ­βέρ­νη­ση, να επι­λέ­ξει ανά­με­σα στο Μνη­μό­νιο 3 και στο «κα­τα­στρο­φι­κό σε­νά­ριο» για έξοδο από το ευρώ, προ­κα­τα­λαμ­βά­νει μια άλλη πα­ραλ­λα­γή του ΤΙΝΑ, που ανα­δύ­ε­ται αυ­θόρ­μη­τα στο εσω­τε­ρι­κό της Αρι­στε­ράς αλλά και της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας:

Την εκ­δο­χή ότι «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση (ΤΙΝΑ) εντός της Ζώνης του Ευρώ». 

Η κυ­βέρ­νη­ση ταυ­τί­ζει την έξοδο από το ευρώ με το «κα­τα­στρο­φι­κό σε­νά­ριο», με το επι­χεί­ρη­μα πως για να μην κα­ταρ­ρεύ­σει η συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κή ισο­τι­μία του νέου εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, απαι­τού­νται συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κά δια­θέ­σι­μα σε διε­θνές νό­μι­σμα, επο­μέ­νως ένα νέο δη­μό­σιο δά­νειο, άρα πα­ρό­μοιοι μνη­μο­νια­κοί όροι για τη σύ­να­ψη αυτού του δα­νεί­ου.
Στους όρους αυ­τούς θα προ­στε­θούν η μεί­ω­ση της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης μι­σθω­τών και συ­ντα­ξιού­χων από την «ελεγ­χό­με­νη υπο­τί­μη­ση» που θα υπάρ­ξει έτσι κι αλ­λιώς, η δια­τή­ρη­ση των υφι­στά­με­νων ιδιω­τι­κών χρεών σε διε­θνές νό­μι­σμα κ.ο.κ.

Πρέ­πει επο­μέ­νως να απο­δε­χθού­με τη μια ή την άλλη εκ­δο­χή του ΤΙΝΑ; Ή, για να δια­τυ­πώ­σω το ίδιο ερώ­τη­μα με πιο «επί­και­ρο» τρόπο: Βρέ­θη­κε η κυ­βέρ­νη­ση σε ένα πρω­το­φα­νή εκ­βια­σμό, και συν­θη­κο­λό­γη­σε διότι δεν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κός δρό­μος;
Η απά­ντη­ση είναι ναι, όμως ναι, διότι η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση είχε εξαρ­χής επι­λέ­ξει το δρόμο που οδη­γού­σε σε αυτό το αδιέ­ξο­δο και σε αυτόν το συμ­βι­βα­σμό. 

Είχε επι­λέ­ξει να λει­τουρ­γή­σει ως κυ­βέρ­νη­ση του «υπάρ­χο­ντος», ως κυ­βέρ­νη­ση του υπαρ­κτού ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, θε­ω­ρώ­ντας ότι το τέλος της λι­τό­τη­τας μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το «κοινό πρό­γραμ­μα» κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας.

Οποία αυ­τα­πά­τη! Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι έλ­λει­ψη υπε­ρα­ξί­ας, όχι έλ­λει­ψη ζή­τη­σης. Γι’ αυτό και το κε­φά­λαιο, η άρ­χου­σα τάξη στην Ελ­λά­δα όπως και πα­ντού γνω­ρί­ζει μόνο μία στρα­τη­γι­κή για έξοδο από την κρίση, σε αντι­στοι­χία με τα τα­ξι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα: Τη λι­τό­τη­τα, την απα­ξί­ω­ση και πο­λι­τι­κή-συν­δι­κα­λι­στι­κή υπο­βάθ­μι­ση της ερ­γα­σί­ας, την ιδιο­ποί­η­ση του δη­μό­σιου από το ιδιω­τι­κό, τη συρ­ρί­κνω­ση του κρά­τους πρό­νοιας.

2.  H στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου μετά την κρίση του 2008
Η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρίση του 2008 δη­μιούρ­γη­σε νέα δε­δο­μέ­να στην Ευ­ρώ­πη αλλά και πα­γκο­σμί­ως. Δια­μορ­φώ­θη­κε μια νέα πο­λι­τι­κή «διε­θνής» του κε­φα­λαί­ου, με ση­μαία τη λι­τό­τη­τα και τον άγριο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Η λι­τό­τη­τα απο­τε­λεί την πλέον προ­σή­κου­σα πο­λι­τι­κή για την αντι­με­τώ­πι­ση της πτώ­σης της κε­φα­λαια­κής κερ­δο­φο­ρί­ας (της «κρί­σης του κε­φα­λαί­ου»), καθώς απο­τε­λεί συ­νι­στώ­σα της ευ­ρύ­τε­ρης στρα­τη­γι­κής για μεί­ω­ση του κό­στους ανά μο­νά­δα πα­ρα­γό­με­νου προ­ϊ­ό­ντος.
Οι στρα­τη­γι­κές μεί­ω­σης του κό­στους είναι εξ ορι­σμού πο­λι­τι­κές συρ­ρί­κνω­σης της ζή­τη­σης και ως εκ τού­του αρ­χι­κά πα­ρά­γουν απο­τε­λέ­σμα­τα ύφε­σης, προ­σβλέ­πο­ντας όμως σε μια μελ­λο­ντι­κή ανά­πτυ­ξη μέσω της αυ­ξη­μέ­νης κερ­δο­φο­ρί­ας.

Τα πα­ρα­πά­νω ση­μαί­νουν ότι η αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να είναι μόνο συ­γκρου­σια­κή, πο­λι­τι­κή ρή­ξε­ων με το κε­φά­λαιο, πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής υπέρ της ερ­γα­σί­ας: Ανα­δια­νο­μής πλού­του, ει­σο­δή­μα­τος και ισχύ­ος (συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα, δη­μο­κρα­τι­κοί θε­σμοί, πλαί­σιο συ­νερ­γα­τι­κής-αλ­λη­λέγ­γυας ανα­διορ­γά­νω­σης το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας κ.λπ.). Αυτό ήταν άλ­λω­στε το πε­ριε­χό­με­νο του Προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως εγκρί­θη­κε και από το ιδρυ­τι­κό 1ο Συ­νέ­δριό του.

3 Το πρό­γραμ­μα που δεν υλο­ποι­ή­θη­κε -  Η στρα­τη­γι­κή που πρέ­πει να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σου­με
Μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2014, όταν ανα­δεί­χθη­κε πρώτο κόμμα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διο­λί­σθη­σε σε μια στρα­τη­γι­κή «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού», ου­σια­στι­κά προ­α­ναγ­γέλ­λο­ντας μια κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής ενό­τη­τας»:

Εξο­μά­λυν­ση και άμ­βλυν­ση των κοι­νω­νι­κών αντι­θέ­σε­ων, με «κοινό για όλους» «εθνι­κό στόχο» την ανά­πτυ­ξη της ελ­λη­νι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας (κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη που κατ’ ευ­φη­μι­σμόν ονο­μά­ζε­ται «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση») και την προ­στα­σία των θυ­μά­των εκεί­νων των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, που βρέ­θη­καν σε συν­θή­κες ακραί­ας φτώ­χειας («αντι­με­τώ­πι­ση αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης»).

Το «Πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης» απο­τύ­πω­νε αυτό το συμ­βι­βα­σμό, καθώς απ’ αυτό απου­σί­α­ζαν αφε­νός όλες οι πο­λι­τι­κές για την προ­ώ­θη­ση εναλ­λα­κτι­κών μορ­φών πα­ρα­γω­γής απέ­να­ντι στην κα­πι­τα­λι­στι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα και τις αγο­ρές, και αφε­τέ­ρου όλες οι προ­τά­σεις φο­ρο­λό­γη­σης του κε­φα­λαί­ου και του με­γά­λου πλού­του.

Η στρα­τη­γι­κή του «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού», απο­τέ­λε­σε εξαρ­χής, αλλά και απο­δεί­χθη­κε τε­λι­κώς, αυ­τα­πά­τη, και συ­νέ­πειά της δεν μπο­ρού­σε να είναι παρά μόνο η ήττα της αρι­στε­ρής στρα­τη­γι­κής.

Ο τρό­πος που έγινε η δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές κα­θο­ρί­στη­κε από­λυ­τα από τον τρόπο που ασκή­θη­κε η πο­λι­τι­κή στο εσω­τε­ρι­κό, δη­λα­δή από τον «ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το κε­φά­λαιο, και την πο­λι­τεία μιας κυ­βέρ­νη­σης που λει­τουρ­γού­σε ως οιο­νεί κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής ενό­τη­τας»:
Τη­ρού­με «κάθε λέξη» του Συ­ντάγ­μα­τος και πλη­ρώ­νου­με τα χρέη μας στο ακέ­ραιο (μέχρι να εξα­ντλη­θούν όλα τα τα­μεια­κά δια­θέ­σι­μα του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου). Η συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου επι­βε­βαί­ω­σε αυτή τη συμ­μόρ­φω­ση της κυ­βέρ­νη­σης στις επι­τα­γές του κε­φα­λαί­ου και των δα­νει­στών.

Έτσι και η δια­πραγ­μά­τευ­ση σύρ­θη­κε σε ένα «κα­θη­συ­χα­στι­κό» κλίμα, που προ­δί­κα­ζε την επερ­χό­με­νη κα­τά­λη­ξη: Τον τε­λι­κό εκ­βια­σμό, μετά την απο­δυ­νά­μω­ση των τρα­πε­ζών και την εξά­ντλη­ση των τα­μεια­κών δια­θε­σί­μων του Δη­μο­σί­ου.

Αντί­θε­τα με αυτή την πο­ρεία, από το Πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέρ­ρεε μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή:
Κα­θυ­στέ­ρη­ση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου ήδη από τον Φε­βρουά­ριο, μέχρι την επί­τευ­ξη συμ­φω­νί­ας αντί­στοι­χης με τη λαϊκή εντο­λή, δια­σφά­λι­ση των ανα­γκαί­ων για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος δη­μό­σιων εσό­δων μέσα από τη φο­ρο­λο­γία του πλού­του και του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, προ­ώ­θη­ση μέ­τρων και ενός νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου για τον πε­ριο­ρι­σμό του χώρου εξου­σί­ας της αγο­ράς, μέσα από συ­νε­ται­ρι­στι­κά-συ­νερ­γα­τι­κά σχή­μα­τα που θα «ενώ­νουν» το άνερ­γο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό με το αρ­γούν πα­ρα­γω­γι­κό δυ­να­μι­κό των κλει­στών επι­χει­ρή­σε­ων, ενερ­γη­τι­κή άσκη­ση των δι­καιω­μά­των του Δη­μο­σί­ου επί των τρα­πε­ζών κ.λπ.

Αυτό το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υλο­ποι­ή­θη­κε ποτέ.

Και επει­δή ποτέ δεν δο­κι­μά­στη­κε, η «δια­πί­στω­ση» πως «δεν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή λύση» πέρα από τη συν­θη­κο­λό­γη­ση, είναι άτοπη. Το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­ϋ­πέ­θε­τε μία άλλη δια­κυ­βέρ­νη­ση και μία άλλη δια­πραγ­μά­τευ­ση με πυ­ξί­δα τη με­ρο­λη­ψία υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων! Αυτό θα απο­τε­λού­σε την εναλ­λα­κτι­κή στρα­τη­γι­κή.

Οι δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου στην Ελ­λά­δα δεν έχουν αντι­μα­χό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα με τους δα­νει­στές. Είναι όλοι αυτοί που μαζί με τους συμ­μά­χους τους και τους κάθε λογής εκ­προ­σώ­πους τους πά­λε­ψαν με φα­να­τι­σμό για να υπε­ρι­σχύ­σει το «Ναι» στο πρό­σφα­το δη­μο­ψή­φι­σμα, οι «πα­τρί­κιοι» που ητ­τή­θη­καν από το 61% της ψήφου των «πλη­βεί­ων».

Ο αγώ­νας των λαϊ­κών τά­ξε­ων για βελ­τί­ω­ση της ζωής τους και αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας δεν μπο­ρεί να έχει ως κέ­ντρο, ως «Γε­νι­κό Επι­τε­λείο», μια κυ­βέρ­νη­ση που έχει οδη­γή­σει τον εαυτό της στο να υλο­ποι­ή­σει το 3ο Μνη­μό­νιο, δη­λα­δή ένα πρό­γραμ­μα οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών ενταγ­μέ­νο από­λυ­τα στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο εμπέ­δω­σης των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συμ­φω­νία δεν πρέ­πει να πε­ρά­σει!

Πηγή: rproject.gr

[--->]

Βουλευτές transformers #mnimonio3

[--->]

Και τη δευτέρα (αν παραμένω λιοντάρι και δεν το ψήφησα) λέω, στηριζω όμως τη κυβέρνηση......

Κι εσείς τι προτείνεται ; ''Δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ προτείνει ο Τσίπρας''

Πρωτοβουλία για τη διενέργεια δημοψηφίσματος σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αναλαμβάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και για τον σκοπό αυτό θα επικοινωνήσει τις επόμενες ώρες με τους επικεφαλής των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΔΗΜΑΡ) και τους ανεξάρτητους βουλευτές, προκειμένου να συγκεντρωθούν υπογραφές 120 βουλευτών κάτω από το αίτημα για το δημοψήφισμα, όπως προβλέπει το άρθρο 44 του Συντάγματος.

 Αυτό ανακοίνωσε ο κ. Τσίπρας στη διάρκεια εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ στον Πνευματικό Κέντρο του Αμυνταίου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων φορέων και αιρετών της Αυτοδιοίκησης.
 

«Μόνον ο ελληνικός λαός έχει αρμοδιότητα να πάρει μια τέτοια απόφαση» είπε και επιτέθηκε στη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, λέγοντας: «Τελείωσαν τα ψέματα. Δεν θα παίζουν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος με το μέλλον του τόπου, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το κόμμα που θα επωμιστεί μια εθνική καταστροφή. 

Δεν θα την πάρουν εν κρυπτώ την απόφαση για διάλυση και εκποίηση της ΔΕΗ. 
Αν έχουν τα κότσια, ας την πάρουν στο φως της μέρας».

Κατήγγειλε, επίσης, την κυβέρνηση ότι «κινείται εκδικητικά και καίει ότι βρίσκεται μπροστά της για να παραδώσει καμένη γη στον ΣΥΡΙΖΑ».

 ΕΘΝΟΣ On Line
14:23 2/7/2014 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=64030985

Απεργία ή η πάλη των τάξεων

απ΄ αυτούς που δουλεύουν

Θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη (1976) με αφορμή την απεργία σε ένα εργοστάσιο ελαστικών του Βελγίου το 1970.  Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί την εισαγωγή του Πρώτου Μέρους στην έντυπη έκδοση.[1] 

Τον Οκτώβρη του 1969 στο εργοστάσιο-κολαστήριο της Μισελέν  στη φλαμανδική πόλη Σιντ Πίτερς Λιού άρχισε να οργανώνεται η πάλη των εργατών, πολλοί από τους οποίους ήταν μετανάστες. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν μέχρι τον Ιούνιο του 1970, οπότε το εργοστάσιο καταλήφθηκε από τους εργάτες που απαιτούσαν υψηλότερες αμοιβές,  τήρηση του οκταώρου, βελτίωση και ασφάλεια συνθηκών εργασίας. [2]  

Την κατάληψη ακολούθησαν η επέμβαση της αστυνομίας, με τις πλάτες των εργατοπατέρων, οι μαζικές απολύσεις και οι απελάσεις μεταναστών.[3]   

ΟΜΙΛΗΤΗΣ Α΄ … ως εκ τούτου, τα όρια του κέρδους των επιχειρήσεων, έχουν τελευταίως μειωθεί αισθητώς, τόσον εις εθνικά όσον και εις πολυεθνικά επίπεδα. Η μείωσης αύτη –η οποία, βεβαίως, εξετάζεται εις άμεσον σχέσιν προς τας ολονέν μεγαλυτέρας επενδύσεις κεφαλαίων- δεν δύναται να αντιμετωπισθεί επιτυχώς, ειμή μόνον με την ελάττωσιν του κόστους εκάστης μονάδας παραγωγής, η οποία ελάττωσις επιτυγχάνεται δια τριών, κυρίως, τρόπων.

Πρώτον, δια της αυξήσεως της παραγωγικότητας, δεύτερον, δια της μεγεθύνσεως του συνόλου της παραγωγής, και τρίτον και σπουδαιότερον δια της σταθερότητας των αμοιβών… Ας μην λησμονώμεν ότι είναι αναγκαίον δι΄ ημάς, η κούρσα μεταξύ αμοιβών-τιμών και κέρδους, να κερδίζεται πάντα υπό του κέρδους (Χειροκροτήματα).

Εξ όλων αυτών, έχομεν καταλήξει –διεθνώς- εις το συμπέρασμα ότι η επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότης του εργατικού δυναμικού, θα ανακούφιζε κατά πολύ την πίεσιν, η οποία εξασκείται υπό των μισθών και των τιμών, επί του κέρδους.

Με το να προσαρμόσωμεν την επαγγελματικήν εκπαίδευσιν εις τας ανάγκας της βιομηχανίας και με το να προσανατολίσωμεν τους εργαζόμενους εις καινουργή επαγγέλματα, ημπορούμεν να συμφιλιώσωμεν την πλήρη απασχόλησιν με την σταθερότητα των αμοιβών.  

Και τώρα, τι εννοούμεν λέγοντας «επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότης»; Εννοούμεν την ολονέν αυξανόμενης στρατολόγησιν εις τας τάξεις των εργαζομένων, των ηλικιωμένων εργατών, των ελαφρώς αναπήρων, των υπάνδρων ή μη γυναικών και των ανηλίκων, καθώς επίσης και την μαζικήν στρατολόγησιν ξένων εργατών, προσερχομένων εκ των υπαναπτύκτων χωρών ή των ανωμάλως αναπτυσσομένων.  

Με την στρατολόγησιν ταύτην αποκτώμεν, ουχί μόνον εν πλούσιον εις αριθμόν εργατικόν δυναμικόν, ουχί μόνον εν εργατικόν δυναμικόν πτωχόν εις απαιτήσεις, καθ΄ ότι μην ειδικευμένον και ευρισκόμενος εις ανάγκην, αλλά επίσης αποκτώμεν και την δυνατότητα των αυτομάτων απολύσεων, εις περιόδους κάμψεως (υφέσεως), άνευ αυξήσως της ανεργίας, καθ΄ ότι οι απολυόμενοι επιστρέφουν οίκαδε…. (Χειροκροτήματα)…

Θα ήθελα να επεράτωνα την σημερινήν μου ομιλίαν, με μιάν ευχή, δι΄ όλους ημάς.

Μη δυνάμενος να προΐδω τα μέλλοντα και ευελπιστών ότι η συνεργασία μας θα υπερνικά διαρκώς τα εμπόδια του ανταγωνισμού μας, εύχομαι, προς χάριν της μακροβιότητας της κυριαρχίας μας, εύχομαι λέγω, να αργήσει πολύ ή να μη γεννηθεί ποτέ, ο νέος ηγέτης του συγχρόνου προλεταριάτου. Ευχαριστώ…. (Χειροκροτήματα)

Πηγές-Προτάσεις 

[1] Παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Σκούρτη από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 

[2] Η κοινωνική σύγκρουση στο εργοστάσιο της Michelin (τέλη 1969 - μέσα 1970), στο πλαίσιο των απεργιών (στη γαλλική με ικανοποιητική αυτόματη μετάφραση) 

[3] Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τα γεγονότα (σημ. 2) 

Δημοσιεύτηκε από: Γεφυριστές 

ΠΗΓΗ : http://gefyrismoi.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html