ΨΑΧΝΩ ΤΗ ΛΕΞΗ

 

Το πρώτο ποίημα  της σπουδαίας  Πολωνής ποιήτριας Wislawa Szimborszka ( Βισουάβα Σιμπόρσκα) έχει τον τίτλο ΨΑΧΝΩ ΤΗ ΛΕΞΗ. Μήπως δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος να ορίσουμε την ίδια την ποίηση; Μια αναζήτηση ικανή να κάνει το ακατόρθωτο: να βρει, ή μάλλον να δημιουργήσει λέξεις που αποτυπώνουν το νόημα.

Γραμμένο το 1945, μπορούμε να το διαβάσουμε σαν να γράφτηκε σήμερα. Ας το διαβάσουμε :

 

 

ΨΑΧΝΩ ΤΗ ΛΕΞΗ

Θέλω να τους ορίσω με μία μόνο λέξη: πώς είναι;

Παίρνω κοινές λέξεις, από τα λεξικά κλέβω μερικές,

Τις μετράω, τις ζυγίζω τις δοκιμάζω:

Καμία δεν ταιριάζει.

Οι πιο γενναίες, δειλές,

Οι πιο προσβλητικές, αθώες.

Οι πιο σκληρές, πάρα πολύ φιλεύσπλαχνες,

Οι πιο μισητές, ελάχιστα αξιόπιστες.

Η λέξη αυτή πρέπει να είναι σαν ηφαίστειο, που χτυπά, παρασύρει και γκρεμίζει, σαν την οργή του φοβερού Θεού, σαν το μίσος που καίει.

Θέλω μια λέξη ωμή

ποτισμένη με αίμα,

που σαν τα τείχη μιας φυλακής

να κλείνει μέσα της όλους τους ομαδικούς τάφους.

Που να περιγράφει καθαρά και με ακρίβεια

Ποιοι ήταν αυτοί, όλα όσα έγιναν

Γιατί αυτό που ακούω,

Αυτό που γράφεται -

Δεν είναι αρκετό.

Δεν είναι ποτέ αρκετό.

Η γλώσσα μας ανίσχυρη,

Οι ήχοι της, ξαφνικά φτωχοί.

Ψάχνω, πιέζω το μυαλό μου

Ψάχνω αυτή τη λέξη

Και  δεν μπορώ να τη βρω.

 

 

-------------------

 

 

Η ΛΕΞΗ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ

Η Szimborska είχε γνωρίσει τους Ναζί και λέει ότι δεν μπορεί να βρει τη λέξη που θα τους ορίσει. Σήμερα γνωρίζουμε τους Τραμπιστές, τους Σιωνιστές, τους σαδιστές που στο όνομα της λευκής ανωτερότητας της Δύσης εξαπολύουν μια αποκρουστική βία και δεν έχουμε τη λέξη για να ορίσουμε την ιχνογραφία του κακού που οργιάζει.

 

 

Βλέπουμε την Κρίστι Νόεμ, την dominatrix να τρέχει με τακούνια στιλέτο και στενά παντελόνια μπροστά στα κλουβιά που  είναι κλειδωμένες ομάδες ανδρών με τατουάζ.

 

Βλέπουμε οπλισμένους εποίκους του Smotrich να επιτίθενται σε αγόρια στους δρόμους της Δυτικής Όχθης, να επιτίθενται σαν αγέλη γουρουνιών στους ιερούς τόπους του παλαιστινιακού πληθυσμού. Γινόμαστε μάρτυρες του θεάματος, αλλά μας λείπει η λέξη για να ορίσουμε την επίδειξη της φρίκης.

 

Η λέξη «αποκρουστική» δεν είναι αρκετή για να ορίσει τη γεύση της ταπείνωσης κάποιου υποταγμένου, που δεν μπορεί να επαναστατήσει, όπως ο καημένος ο Ζελένσκι που σπρώχνεται από τους Αμερικανούς να θυσιάσει τον ουκρανικό λαό, και στη συνέχεια σταυρώνεται από άλλους Αμερικανούς προς τέρψη των Αμερικανών θεατών.

 

Για να ορίσουμε όλη αυτή τη φρίκη που εισβάλλει στον πλανήτη σαν να έχουν σκάσει όλοι οι υπόνομοι μαζί, μας λείπει η λέξη, αλλά δεν είναι θέμα γλώσσας. Το λεξικό αναμασά λέξεις όπως αποτρόπαιος, ειδεχθής, φρικτός, κατάπτυστος, κακός, εξευτελιστικός, αηδιαστικός, σπαρακτικός, βασανιστικός, αποκρουστικός, τρομακτικός,  κακός, σκληρός, άθλιος, αποτρόπαιος.

 

Καθεμιά τους συνδέεται με τη συμπεριφορά εκείνων που έχουν καταλάβει την πολιτική και οικονομική εξουσία και την ασκούν με απειλές, εκβιασμούς και βία.

Αυτό που δεν μας εξηγούν όμως αυτές οι λέξεις είναι πώς είναι δυνατόν η πλειοψηφία των λαών να επιλέγει με ενθουσιασμό αυτά τα τέρατα.

 

Ίσως δεν καταλαβαίνουμε γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ο ανθρώπινος νους ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη λογική και διαθέτει ανθρώπινα συναισθήματα. Το ανθρώπινο μυαλό έχει τροποποιηθεί και δεν έχει σχεδόν τίποτα το ανθρώπινο, επειδή το ανθρώπινο έχει διαγραφεί, περιμένοντας το αυτόματο να αναλάβει τελικά την εξουσία.

Το κλειδί της επιτυχίας βρίσκεται στο τερατούργημα : η επίδειξη της απανθρωπιάς έχει γίνει το νέο όριο της ψυχαγωγίας. Το τερατώδες είναι αυτό που συναρπάζει.

Η λέξη «τερατώδες» είναι η λέξη κλειδί για να κατανοήσουμε τα πράγματα.

 

 

......Σήμερα, 26 Μαΐου, ένας λαός ζόμπι παρελαύνει στους δρόμους της πόλης της αιώνιας εκδίκησης φωνάζοντας: Η Ιερουσαλήμ είναι δική μας, Θάνατος στους Άραβες, Αυτή η πόλη είναι δική μας, ο Θεός μας την έδωσε.

Λίγο πιο πέρα, η γενοκτονία συνεχίζεται.

 

  

[---->]