Τζόζεφ Στίγκλιτς: "Το τέλος του ευρώ δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου "

Σε συνέντευξη στο περιοδικό Le Nouvel Observateur,ο Στίγκλιτς καταδικάζει τις ευρωπαϊκές  πολιτικές λιτότητας, την  ευελιξία χωρίς προστασία στην αγορά εργασίας, και δηλώνει ότι έξω από το ευρώ είναι καλύτερα από το να ακολουθούνται  αυτοκτονικές πολιτικές.

Ο Αμερικανός οικονομολόγος και νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς από το περιοδικό Le Nouvel Observateur απαντά σε ερωτήσεις των αναγνωστών.

 

Ποια νομίζετε ότι είναι τα αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Είναι απλά μία "κλασική" κρίση υπερπαραγωγής;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Δεν είναι μια κρίση υπερπαραγωγής. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη της ζήτησης. Όμως, πίσω από αυτό υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα: οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξουν τη δομή των οικονομιών τους. Αυτό επείγει.

Στο δέκατο ένατο αιώνα, περάσαμε από τη γεωργία στη βιομηχανία. Οι αγρότες ήταν περισσότεροι  από όσους χρειαζόντουσαν. Έπρεπε να στραφούν σε κάτι διαφορετικό και αυτό το άλλο ήταν η βιομηχανία. Τώρα βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση.

Περνάμε από τη βιομηχανία στις υπηρεσίες. Έχουμε μια βιομηχανία που λειτουργεί πολύ καλά, που είναι πολύ παραγωγική. Αλλά αυτή παρέχει πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με πριν. Πόσο μάλλον που ένα μέρος της κατευθύνεται προς τις αναδυόμενες χώρες. Οι αγορές ως προς αυτό, δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες. Υπάρχει χώρος  παρέμβασης των κυβερνήσεων.



Θα ήθελα να ξέρω τη γνώμη σας για την ευρωπαϊκή κρίση και τα περιοριστικά μέτρα και τα μέτρα λιτότητας που  οι ηγέτες της ευρωζώνης επιβάλλουν ως τα μόνα και μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης αυτής της κρίσης.

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η λιτότητα δεν είναι η λύση αφού δεν επιτρέπει στις κυβερνήσεις να στηρίξουν τις επιχειρήσεις για να περάσουν από την παλιά στη νέα οικονομία. Αντιθέτως, περιορίζει τις δυνατότητες στήριξης.

Σήμερα η οικονομία της Δύσης περνάει από τη βιομηχανία στις υπηρεσίες: την εκπαίδευση, την υγεία, τον πολιτισμό, τον τουρισμό, κλπ.. Το ενδιαφέρον είναι ότι από αυτούς τους τομείς, πολλοί είναι δημόσιοι. Αυτός είναι ο λόγος που θα χρειαζόμαστε όλο και περισσότερο τις κυβερνήσεις μας, ακόμη περισσότερο από ό, τι με τη βιομηχανία, η οποία είχε ανάγκη την παρέμβαση του κράτους. Ο δημόσιος τομέας δεν θα πρέπει μόνο να κατευθύνει την στήριξη του στους  νέους τομείς της οικονομίας, αλλά και να ενισχυθεί.

Για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξοδεύουμε πάρα πολλά χρήματα για την άμυνα. Παράγουμε πολλά όπλα που δεν χρειάζονται στον πόλεμο εναντίον όλων αυτών των ανύπαρκτων εχθρών. Πρόκειται για σπατάλη  χρημάτων. Χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό οι εταιρείες, και όχι οι εργαζόμενοι. Αυτά είναι ορισμένα παραδείγματα. Οι δαπάνες μπορούν να στραφούν  σε όσα ενισχύουν  την οικονομία του μέλλοντος.



Στη Γαλλία, η ανάπτυξη έχει επιβραδυνθεί, αλλά ο Φρανσουά Ολάντ ανακοινώνει περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων που θα επιβαρύνουν την ανάπτυξη, προκειμένου να επιτευχθούν οι ευρωπαϊκοί στόχοι. Μας οδηγεί στο γκρεμό;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η μείωση των διαρθρωτικών  ελλειμμάτων, όπως προβλέπουν οι ευρωπαϊκές Συνθήκες, έχει θετικά αποτελέσματα σε συνθήκες πλήρους  απασχόλησης, αλλά όχι σε συνθήκες  ύφεσης. Είναι ανεύθυνο να προσπαθούμε να ισοσκελίσουμε ένα προϋπολογισμό ή ακόμη και ένα διαρθρωτικό έλλειμμα της τάξης του 3% σε μια οικονομία που βρίσκεται σε αδυναμία.

Νομίζω ότι η απόφαση του Φρανσουά Ολάντ θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες. Η λιτότητα οδηγεί σε ύφεση(recession). Η λιτότητα στην Ισπανία οδήγησε στην οικονομική κρίση(depression).

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ωστόσο, συνεχίζουν να λένε ότι η ανάπτυξη είναι απαραίτητη. Αυτό  το επαναλαμβάνουν εδώ και χρόνια, αλλά δεν έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο προς αυτή την κατεύθυνση. Υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση και όχι αρκετή.
Για παράδειγμα, ενισχύσατε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για να μπορέσει να κάνει περισσότερες επενδύσεις. Ωστόσο, τα  μέτρα που προτείνονται είναι ελάχιστα και δεν φτάνουν για να αντισταθμίσουν τις  ζημίες από τη λιτότητα.




Υπάρχει άλλος τρόπος τόνωσης της οικονομίας; Αν ναι, γιατί οι ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών επιμένουν σε αυτή την κατεύθυνση;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Το μεγάλο λάθος της ΕΕ, και κυρίως της Γερμανίας, είναι ότι κάνουν λάθος διάγνωση του προβλήματος. Πιστεύουν ότι η κρίση οφείλεται στις υπερβολικές δαπάνες. Όμως, η Ιρλανδία και η Ισπανία πριν από την κρίση ήταν πλεονασματικές. Δεν ήταν οι δαπάνες που τις βύθισαν στον πάτο.

Η οικονομική κρίση ήταν αυτή που προκάλεσε το έλλειμμα και όχι το έλλειμμα την επιβράδυνση. Οπότε η περισσότερη λιτότητα το μόνο που θα καταφέρει είναι να επιδεινώσει την κρίση. Αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες αυτό δεν το κατανοούν.


Τι πρέπει να γίνει;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι βασικά  πρόβλημα κανόνων, και οι ηγέτες της δεν ασχολούνται με αυτό. Θα πρέπει λοιπόν:

 Να συλλογικοποιήσουν τα χρέη, να εφαρμόσουν ένα κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα ,να εναρμονίσουν τους φόρους, να αλλάξουν το ρόλο  της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
 η οποία να μην επικεντρώνεται μόνο στον πληθωρισμό, αλλά και στην απασχόληση, την ανάπτυξη και την οικονομική σταθερότητα.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές πρέπει να σχεδιαστούν και να εκτελεστούν  πολύ γρήγορα, γιατί η Ευρώπη είναι σε ύφεση και όλα αυτά έχουν κόστος  όσον αφορά τις ανισότητες και τη διάβρωση του ανθρώπινου κεφαλαίου. Οι νέοι θα πρέπει να προσπαθήσουν να αναπτύξουν τις ικανότητές τους αλλά περνούν το χρόνο τους άνεργοι, στην απογοήτευση και την απομόνωση.



Ο Τζορτζ Σόρος είπε ότι το καλύτερο για την Ευρώπη είναι να ιδρυθεί από την αρχή χωρίς τη Γερμανία (παραφράζοντας κάπως τα λόγια του). Εσείς συμφωνείτε με αυτή τη διάγνωση;


Τζόζεφ Στίγκλιτς: Νομίζω ότι έχει δίκιο όταν λέει ότι η Γερμανία θα πρέπει να διαχειριστεί, να βοηθήσει την ευρωζώνη, ή να φύγει.

Επισημαίνει ότι, αν η Γερμανία εγκαταλείψει την ευρωζώνη, αυτό θα ήταν μάλλον καλύτερο για την ίδια. Γιατί θα έπεφτε η αξία του ευρώ.  Θα γινόσαστε  πιο ανταγωνιστικοί, θα αυξάνατε τις εξαγωγές, και θα ήταν καλό για την οικονομία σας.



Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό που προτείνουν ορισμένοι  οικονομολόγοι (όχι απαραίτητα κοντά στο FN της Λεπέν) για έξοδο από το ευρώ προκειμένου να βγούμε από την κρίση;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Μια μεγάλη αγορά όπως η Ευρώπη έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αλλά αν δεν μπορείτε να τη μεταρρυθμίσετε, δεν πιστεύω ότι είναι και τόσο άσχημη μια επιστροφή στα παλιά νομίσματα σας.

Οι νομισματικές ενώσεις συχνά διαρκούν μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δοκιμάζουμε, και ή λειτουργεί ή δεν λειτουργεί. Το καθεστώς του Bretton Woods κράτησε τριάντα χρόνια. Η Ιρλανδία κέρδισε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο και δημιουργήσε το δικό της νόμισμα. Όταν συμβεί αυτό, θα είναι ένα μεγάλο γεγονός, αλλά αυτό συμβαίνει. Και μπορεί να συμβεί.

Η ιδέα ότι θα πρόκειται για το τέλος του κόσμου είναι λάθος. Θα είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή, αλλά το τέλος του ευρώ δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου.

Κοιτάξτε την Ισπανία: η χώρα βρίσκεται σε κρίση, το 50% των νέων της είναι άνεργοι. Και τι κάνει η Ευρώπη; Βοηθάει, αλλά υπό όρους. Και αυτοί οι όροι είναι αυτοί που οδήγησαν την Ισπανία στην οικονομική κρίση. Αυτή είναι η θεραπεία που σκοτώνει τον ασθενή! Το να πεις "εγώ θα σας βοηθήσω, αλλά πρώτα εσείς θα πρέπει να αυτοκτονήσετε",  δεν νομίζω ότι δίνει και πολλές ελπίδες.



Δεν θα μπορούσαν, για παράδειγμα, μορφές προστατευτισμού, με  κριτήρια κοινωνικά  και περιβαλλοντικά, να σταθεροποιήσουν την παγκόσμια οικονομία και να ενθαρρύνουν τις χώρες που εφαρμόζουν το κοινωνικό και περιβαλλοντικό ντάμπινγκ ως βασική οικονομική στρατηγική να συγκλίνουν προς μοντέλα που σέβονται  περισσότερο τη φύση και τους ανθρώπους;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η επιβολή του προστατευτισμού θα ήταν λάθος, γιατί εισάγεται και εξάγεται. Αν σταματήσετε να κάνετε εισαγωγές, τότε οι άλλες χώρες δεν θα αγοράζουν τα προϊόντα σας. Οπότε, αυτό δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σε καθεστώς ευέλικτης συναλλαγματικής ισοτιμίας, αντί για ένα κοινό νόμισμα, μπορείτε να ρυθμίσετε την ισοτιμία ώστε τα προϊόντα σας να γίνουν πιο ανταγωνιστικά. Και εδώ το ευρώ έχει βάλει έναν περιορισμό, όπως ο χρυσός κανόνας στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει το ίδιο: μπορείτε να λύσετε τα προβλήματα του ευρώ; Η απάντηση είναι ναι, αν αλλάξουν οι κανόνες του ευρώ.

Αυτό που χρειάζεται είναι να μπορέσετε να μετακινήσετε τα άτομα από τομείς λιγότερο ανταγωνιστικούς σε τομείς πιο ανταγωνιστικούς. Αυτό σημαίνει  στήριξη της απασχόλησης, εγγύηση ότι οι τράπεζες θα χρηματοδοτήσουν τους ανθρώπους να αλλάξουν εργασία ή να δημιουργήσουν νέες επιχειρήσεις, επενδύσεις στα πανεπιστήμια για περισσότερους ερευνητές, οι οποίοι θα εργαστούν σε πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.



Ενώ πολλοί άνθρωποι θλίβονται με την αποβιομηχάνιση, μήπως τελικά η βιομηχανία πάψει να υπάρχει στις πλουσιότερες χώρες, όπως  έχει σχεδόν εξαφανιστεί η γεωργία και ορισμένες βιομηχανίες, όπως οι εξορυκτικές;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Στη Γαλλία, μπορείτε να ξαναφέρετε πίσω θέσεις εργασίας που έχουν ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες. Αλλά πάνω απ 'όλα, θα  πρέπει να θυμάστε ότι η αύξηση της παραγωγικότητας είναι τέτοια ώστε, σε κάθε περίπτωση, θα χρειάζονται λιγότεροι εργαζόμενοι, σε επιχειρήσεις που ή έχουν μετεγκατασταθεί ή όχι. Αυτό γίνεται παντού. Ακόμη και στην Κίνα, στη μεταποίηση η απασχόληση μειώθηκε. Πρέπει να το αποδεχθούμε, είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Η Γαλλία,η  Γερμανία και η Ιταλία από αυτή την άποψη έχουν καλύτερες προοπτικές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εσείς έχετε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ποιότητας, μια παράδοση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που ειδικεύεται στον σχεδιασμό και την υψηλή τεχνολογία, το οποίο εμείς δεν διαθέτουμε.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ειδικευτεί στην παραγωγή μεγάλης κλίμακας και χαμηλού κόστους. Και σε αυτό το παιχνίδι, η Κίνα έχει κερδίσει. Είναι δύσκολο για μας να την ανταγωνιστούμε. Αλλά για σας, σε ένα επίπεδο υψηλής ποιότητας, είναι πιο εύκολο.

Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι αναγκαία  η αναδιάρθρωση  της  οικονομίας σας.


Σε ποιους τομείς μπορούμε να πετύχουμε στη Γαλλία;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η Γαλλία έχει π.χ. ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης πολύ αποτελεσματικό και ισότιμο. Και υπάρχουν ασθενείς σε όλο τον κόσμο που ζητούν αυτό το επίπεδο περίθαλψης. Μπορείτε να πουλάτε τις υπηρεσίες σας, όχι μόνο στους πολίτες σας αλλά και στους άλλους.
Χωρίς να ειδικεύεστε αποκλειστικά σε αυτό. Εχετε, επίσης, από τους καλύτερους σπουδαστές μηχανικούς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι τα καλύτερα στοιχεία μας. Πρόκειται για έναν τομέα που πρέπει να στραφεί κανείς. Θα πρέπει να επενδύσουμε στα σχολεία σας.



Πολλοί πιστεύουν ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των γαλλικών επιχειρήσεων συνδέεται με το κόστος της εργασίας. Θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή ο ΠΟΕ δεν θα μπορούσαν να παρέμβουν για να σταματήσει την κούρσα προς τα κάτω και ο κοινωνικός κίνδυνος  που συνεπάγεται;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η ιδέα ότι τα οικονομικά προβλήματα θα λυθούν με μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας έχει εντελώς απαξιωθεί από την κρίση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την πιο ευέλικτη αγορά εργασίας μεταξύ των δυτικών βιομηχανικών χωρών, και ακόμα και σήμερα, ένας στους έξι Αμερικανούς ψάχνει για εργασία πλήρους απασχόλησης και δε βρίσκει. Το «πράγμα» δεν δούλεψε.
Δεν θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ευελιξία. Πρέπει να αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θα κινηθούν οι άνθρωποι από παλαιούς  σε νέους τομείς. Αυτό σημαίνει ευελιξία, αλλά και ασφάλεια και κατάρτιση. Δεν θα πρέπει να αυξάνουμε την αγωνία των εργαζομένων, αυτό το μόνο που καταφέρνει είναι να εμποδίζει την ομαλή λειτουργία της αγοράς εργασίας.

Τι πρέπει να κάνουμε;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Οι εργαζόμενοι χρειάζονται μια μακροπρόθεσμη προοπτική. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν η οικονομία είναι σε άσχημη κατάσταση, οι εταιρείες μπορούν να απολύουν. Το σύστημα είναι ελαστικό. Απολύονται και άνθρωποι  ειδικευμένοι, και ορισμένοι πολύ.Μερικές φορές συμβαίνει να τους προσλαμβάνουν και πάλι, όταν η κρίση τελειώσει. Αυτό δεν είναι πολύ αποτελεσματικό, υπονομεύει την εμπιστοσύνη και δημιουργεί μεγαλύτερες ανισότητες. Δεν λειτουργεί.

Ως εκ τούτου, θα πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τον τρόπο που βαδίζουμε προς τα εμπρός. Οι εταιρείες πρέπει να είναι σε θέση να πουν:

"Όλοι καταλαβαίνουμε  ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν θα σας πετάξουμε στο δρόμο. Θα φροντίσουμε να σας  μετακινήσουμε από τη μία δουλειά στην άλλη. "

  Πώς μπορούμε να περιορίσουμε τη δύναμη των τραπεζών, όπως η Goldman Sachs, η οποία τώρα διευθύνει ορισμένες χώρες (όπως η Ελλάδα);

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, για να συμπεριφέρονται οι τράπεζες καλύτερα; Ναι, ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι:

 -για τράπεζες που είναι πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν.

-για διαφάνεια.

-για την υπερβολική ανάληψη κινδύνων.

-για συγκρούσεις συμφερόντων.

-για επισφαλή δάνεια

- και για όσα έχει κάνει η Goldman Sachs .

Το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε σε θέση να ρυθμίσουμε τη λειτουργία των τραπεζών. Αυτό το γνωρίζουμε, και στο παρελθόν το πράξαμε. Μετά τη δεκαετία του '30, οι τράπεζες μας λειτούργησαν αρκετά καλά.

Ποιο είναι το πρόβλημα τότε;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι οι τράπεζες έχουν μεγάλη δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής εξουσίας. Και οι πολιτικοί μας καθοδηγούνται από το χρήμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ειδικότερα, πρέπει να βρουν έναν τρόπο για να χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία τους. Και θα πρέπει να το ανταποδώσουν.

Ωστόσο, ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουμε κάποια καλά συστήματα ελέγχου των τραπεζών. Οχι αρκετά κατά τη γνώμη μου, αλλά πάρα πολλά, για τα γούστα των τραπεζών. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουμε τις μεθόδους.

 

Τι πρέπει να γίνει;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές δραστηριότητες των τραπεζών, για παράδειγμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτό δεν το λαμβάνουν υπόψη, αλλά είναι μια καλή ιδέα.

 

Η κατάργηση του Glass-Steagall Act [που όριζε το διαχωρισμό μεταξύ των εμπορικών δραστηριοτήτων και των επενδυτικών των τραπεζών, στμ.] από τον Πρόεδρο Κλίντον αναφέρεται συχνά ως το προπατορικό αμάρτημα της απορρύθμισης και της πηγής του οικονομικού χάους που οδήγησε στην κρίση του 2008. Τι του είχατε προτείνει εκείνη την εποχή (ο Stiglitz υπήρξε σύμβουλος του Κλίντον, στμ);

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Ο Μπιλ Κλίντον δεν κατήργησε το Glass-Steagall Act όταν ήμουν σύμβουλος του, το έκανε αργότερα. Αλλά είχαμε μια μεγάλη συζήτηση. Ήμουν κατηγορηματικά αντίθετος, και τότε είχα συγκρουστεί με τον  Robert Rubin,τον  Υπουργό Οικονομικών που προερχόταν από την Goldman Sachs.

Η Citibank ήθελε να γίνει μια παγκόσμια τράπεζα. Και ο διευθυντής της, Sandy Weil, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κάνει πολλά χρήματα, μέσω της ενοποίησης των διαφόρων δραστηριοτήτων των τραπεζών. Γιαυτό και άσκησε πιέσεις. Μέχρι που πήρε αυτό που κατά καιρούς ονομάζουν ως "ο νόμος Citibank."

Ο Υπουργός Οικονομικών Ρόμπερτ Ρούμπιν, στη συνέχεια εργάστηκε στη Citibank ... Το ενδιαφέρον είναι ότι Sandy Weil, δήλωσε πρόσφατα ότι θα πρέπει να επαναφέρει τον διαχωρισμό των τραπεζικών δραστηριοτήτων. Αυτή  την αντιστροφή θέσης τη βρήκα πολύ σοκαριστική.

 Βρεθήκατε  στην κορυφή αυτής της οικονομίας. Γιατί δεν καταφέρατε  να βελτιώσετε τα πράγματα όταν διευθύνατε διεθνείς οργανισμούς;

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Οι εξουσίες είναι πολύ ισχυρές. Αλλά από μέσα, μερικές φορές μπορείτε να κάνετε κάτι για να αρχίζουν να αλλάζουν κάπως τα πράγματα. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αλλάξουν εντελώς.

Μερικές φορές μπορείτε να κάνετε πράγματα που δεν είναι ορατά, αλλά είναι σημαντικά. Για παράδειγμα, είναι σημαντικό για τους ηλικιωμένους να μπορούν να  αγοράζουν τίτλους  που να προστατεύονται από τον πληθωρισμό. Αυτό στις τράπεζες δεν αρέσει, τους αρέσει η αβεβαιότητα. Αλλά τα καταφέραμε να δημιουργήσουμε αυτούς τους προστατευμένους τίτλους. Ο κόσμος αυτό το εκτίμησε, είχε μεγάλη επιτυχία.

Τα πάντα εξαρτώνται από το μέγεθος του αγώνα. Μπορούμε να δώσουμε πολλές μικρές μάχες. Αλλά οι μεγάλες μάχες έχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες.

[--->]

Υπενθύμιση: το περγάδι απλώς μεταφέρει