Γκύντερ_Άντερς: Ένα κείμενο του 1956 (!) για τη χειραγώγηση των μαζών....

 

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. 𝜜𝝆𝜿𝜺ί 𝝂𝜶 𝜹𝜼𝝁𝜾𝝄𝝊𝝆𝜸𝜼𝜽𝝄ύ𝝂 𝜺𝝃𝜶𝝆𝝉ή𝝈𝜺𝜾ς 𝝉ό𝝈𝝄 𝜾𝝈𝝌𝝊𝝆ές ώ𝝈𝝉𝜺 𝜼 𝜾𝜹έ𝜶 𝜿𝜶𝜾 𝝁ό𝝂𝝄 𝝉𝜼ς 𝜺𝝃έ𝜸𝜺𝝆𝝈𝜼ς 𝝂𝜶 𝝁𝜼𝝂 έ𝝆𝝌𝜺𝝉𝜶𝜾 𝝈𝝉𝝄 𝝁𝝊𝜶𝝀ό 𝜿𝜶𝝂𝜺𝝂ός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον 𝝳𝞀𝝰𝞂𝞃𝝸𝝹ό 𝝿𝝴𝞀𝝸𝝾𝞀𝝸𝞂𝝻ό 𝞃𝝶ς 𝝿𝝰𝝸𝝳𝝴ί𝝰ς, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «𝛙𝛖𝛘𝛂𝛄𝛚𝛄𝛊𝛋ά» 𝛑𝛒𝛐𝛄𝛒ά𝛍𝛍𝛂𝛕𝛂 𝛑𝛐𝛖 𝛉𝛂 𝛋𝛐𝛌𝛂𝛋𝛆ύ𝛐𝛖𝛎 𝛑𝛒𝛚𝛕ί𝛔𝛕𝛚ς 𝛕𝛐 𝛔𝛖𝛎𝛂ί𝛔𝛉𝛈𝛍𝛂 𝛋𝛂𝛊 𝛕𝛂 έ𝛎𝛔𝛕𝛊𝛋𝛕𝛂.Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται.....

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε 𝛈 𝛅𝛊𝛂𝛗𝛈𝛍𝛊𝛔𝛕𝛊𝛋ή 𝛆𝛖𝛗𝛐𝛒ί𝛂 𝛎𝛂 𝛄ί𝛎𝛆𝛊 𝛕𝛐 𝛍𝛐𝛎𝛕έ𝛌𝛐 𝛕𝛈ς 𝛂𝛎𝛉𝛒ώ𝛑𝛊𝛎𝛈ς 𝛆𝛖𝛕𝛖𝛘ί𝛂ς 𝛋𝛂𝛊 𝛖𝛑ό𝛅𝛆𝛊𝛄𝛍𝛂 𝛕𝛈ς 𝛆𝛌𝛆𝛖𝛉𝛆𝛒ί𝛂ς.

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ότι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

------------------

[Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

ΟI ΣΧΕΣΕΙΣ ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ ΓΡΙΦΟ

 

του  Gabriele Germani

 

https://www.sinistrainrete.info/articoli-brevi/29561-gabriele-germani-le-relazioni-tra-israele-e-turchia-nel-rebus-siriano.html

 

Ένα  τέλος της χρονιάς περιπετειώδες  για την παγκόσμια πολιτική, με τους πρωταγωνιστές να ακονίζουν τα όπλα τους και να ετοιμάζονται να μας δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Η Τουρκία, όπως συνηθίζει πλέον, επιδεικνύει μια ζωτικότητα και έναν δυναμισμό που η γηραιά Ευρώπη δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί.

 

Οι κινητοποιήσεις της κοινωνίας των πολιτών συνεχίζονται, απαιτώντας ακόμη πιο αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση για την υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης. Αυξάνονται οι φόβοι ότι θα είναι οι επόμενοι στο στόχαστρο των Ισραηλινών, με δεδομένη την επέκταση της περιοχής που ελέγχει το Τελ Αβίβ στη Συρία και την μη εφαρμογή της εκεχειρίας με τη Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ προχωρά στην καταστροφή σπιτιών -ή ακόμη χειρότερα, ολόκληρων χωριών-, αλλά κυρίως παραμένει σε λιβανέζικο έδαφος, κατά παράβαση της συμφωνίας που προέβλεπε την αποχώρηση των IDF εντός των ισραηλινών συνόρων και της Χεζμπολάχ βόρεια του ποταμού Λιτάνι- τα στρατεύματα του Τελ Αβίβ θα έπρεπε επομένως να παραχωρήσουν τον έλεγχο των εδαφών στον λιβανέζικο στρατό.

Αυτή τη στιγμή έχουν σημειωθεί πάνω από διακόσιες σαράντα επιθέσεις από τη λήξη των εχθροπραξιών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν νεκροί και τραυματίες.

 

Στην Άγκυρα αυξάνονται οι φόβοι ότι θα είναι το επόμενο θύμα. Στην πραγματικότητα, το Τελ Αβίβ πραγματοποιεί καθημερινά γενοκτονία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, κατέχει τον νότιο Λίβανο, βομβαρδίζει και προκαλεί το Ιράν και τη Συρία, τμήματα της οποίας έχει επίσης καταλάβει,  βομβαρδίζει την Υεμένη (ο Νετανιάχου έχει δηλώσει ότι θα συνεχίσουν να χτυπούν τη χώρα μέχρι να «εξαλείψουν τον ιρανικό άξονα του κακού»).

Από το Κατάρ έρχεται η είδηση ότι οι προσπάθειες εκεχειρίας με τη Χαμάς έχουν μποϊκοταριστεί: κάθε φορά που μια συμφωνία είναι έτοιμη να κλείσει, ο Νετανιάχου αλλάζει τους όρους.

 

Η Τουρκία αισθάνεται επίσης ότι απειλείται λόγω της υποστήριξής της προς τη Χαμάς. Πολλοί δυτικοί αναλυτές τείνουν να υποβαθμίζουν τον ρόλο του Ερντογάν στο παλαιστινιακό ζήτημα, επισημαίνοντας ότι πρόκειται περισσότερο για μια πράξη υποκρισίας για να ενώσει την τουρκική κοινωνία απέναντι σε έναν εχθρό, παρά για μια πραγματική πολιτική κατεύθυνση.

 

Η ανησυχία για το Ισραήλ έχει τη δική της βάση. Μετά την πτώση του Άσαντ, θα περίμενε κανείς να μειωθεί η ανάμειξη του στη Συρία, αντίθετα είδαμε πρώτα να καταλαμβάνεται η ουδέτερη ζώνη του 1974, στη συνέχεια οι νότιες περιοχές που συνορεύουν με την Ιορδανία και τον Λίβανο, και στο μεταξύ να βομβαρδίζει ολόκληρη την επικράτεια καταστρέφοντας το στόλο, τα εργαστήρια και τις αποθήκες όπλων της κυβέρνησης Μπααθ.

 

Η επιθετικότητα αυτή συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη δήλωση του Αλ Τζουλανί (νυν Αλ Σάρα) ότι ο λαός του έχει κουραστεί από τον πόλεμο και δεν σκοπεύει να επιτεθεί στο Ισραήλ. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι ποιος κυβερνά στη Δαμασκό ή ποιες είναι οι προθέσεις τους, αλλά το μεγάλο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή που έχουν οραματιστεί στο Τελ Αβίβ: μια Συρία σε κρίση είναι πολύ μεγάλη μπουκιά για να την αφήσουν να τους φύγει.

 

Ήδη στις 11 Νοεμβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών Γκίντεον Σάαρ δήλωσε ότι το Ισραήλ πρέπει να συνεργαστεί με όλες τις μειονότητες στην περιοχή, αναφερόμενος ρητά στους Κούρδους, οι οποίοι είναι γνωστό ότι υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Στην κατηγορία των μειονοτήτων ανήκουν και οι Δρούζοι, οι οποίοι είναι πιο κοντά στις απαιτήσεις του σιωνισμού και βρίσκονται κυρίως στις νότιες περιοχές, όπου εισχωρεί ο ισραηλινός στρατός.

 

Το Τελ Αβίβ δεν στοχεύει μόνο να κόψει τον χερσαίο κλοιό μεταξύ του Ιράν και της Χεζμπολάχ ή να εξαλείψει την επιρροή της Τεχεράνης στη Δαμασκό, αλλά να καταλάβει μόνιμα το Γκολάν και να επηρεάσει τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή. Τις τελευταίες ημέρες, κυκλοφόρησαν ειδήσεις για ορισμένα χωριά των Δρούζων που φέρονται να έχουν υποβάλει αίτημα να ενταχθούν στο κατεχόμενο Γκολάν, πρακτικά για να προσαρτηθούν στο Ισραήλ- πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις και πιθανώς έντεχνα δημιουργημένες, αλλά αυτό μας κάνει να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται.

 

Ο Νετανιάχου φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια ομοσπονδιακή Συρία, από την οποία θα καταλάβει κάποια εδάφη, θα καταστρέψει αποθήκες όπλων και έτσι θα αποτρέψει την ειρήνευση, βοηθώντας το σχέδιο καντονοποίησης της χώρας, μέρος του οποίου θα είναι και οι Κούρδοι.

 

Η προσπάθεια της HTS φαίνεται να πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Αλ-Σάρα έχει πράγματι υποσχεθεί πλήρη ειρήνευση, τερματισμό των παρεμβάσεων στις υποθέσεις του Λιβάνου, μη πολεμική στάση με το Ισραήλ και αφοπλισμό όλων των φατριών στο εθνικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων (δέσμευση που ανέλαβε με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών).

 

Στη Συρία βλέπουμε να δρον περισσότερες δυνάμεις εναντίον του άξονα της αντίστασης, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα:

 

Η HTS φαίνεται να θέλει να προτείνει τον εαυτό του ως μια νέα εθνική ενιαία κυβέρνηση, προσπαθώντας ίσως με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσει αυτονομία και από τον μεγάλο αδελφό Τουρκία.

 

Το Ισραήλ δείχνει μεγάλη προσαρμοστικότητα και στοχεύει όλο και πιο ψηλά.

 

Οι Κούρδοι προσπαθούν να βρουν ένα modus vivendi με την εγγύηση των ΗΠΑ.

 

Η Τουρκία και ο  υποστηριζόμενος από αυτή Συριακός Εθνικός Στρατός (SNA) θέλουν να κλείσουν το κουρδικό ζήτημα. Η Άγκυρα θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο τη διάσπαση της Συρίας.

 

Οι ΗΠΑ, οι οποίες κι αυτές τις τελευταίες ημέρες πραγματοποίησαν αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή Deir ez-Zor για να πλήξουν στόχους που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS).

Ο στρατηγός Πατ Ράιντερ (εκπρόσωπος Τύπου του Πενταγώνου) ανέφερε ότι ο αριθμός των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και τη Συρία μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ό,τι έχει δηλωθεί επίσημα και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 1100 επιπλέον στρατιώτες στη Συρία για επιχειρήσεις ασφαλείας, πέραν των 900 γνωστών. Αραβικές πηγές σχολίασαν ότι από την πλευρά των ΗΠΑ αυτό αποτελεί σιωπηρή αναγνώριση των μεγάλων διακυμάνσεων στο προσωπικό που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια.

 

Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να διαβαστούν ως προετοιμασία για την προεδρία Τραμπ. Ο Ντόναλντ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι θέλει να αποσύρει στρατεύματα από τη Μέση Ανατολή, ιδίως από τη Συρία. Μια στρατηγική που θα ευνοηθεί από μια αυξημένη διείσδυση των συμμάχων στην περιοχή, της Τουρκίας και του Ισραήλ in primis, αλλά όχι μόνο.

 

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια σιωπηρή συμφωνία Άγκυρας-Τελ Αβίβ για να μοιραστούν τα λάφυρα ή να αρνηθεί τη συμμαχία μεταξύ HTS και SNA (άρα και με την Τουρκία). Πολλαπλοί παίκτες ακολουθούν δυναμικά συμφέροντα επί του εδάφους και κινούνται ανάλογα με τις συνθήκες.

 

Το Ιράν βγαίνει ζημειωμένο από τα πρόσφατα γεγονότα και η παλαιστινιακή υπόθεση υφίσταται ανεκτίμητη ζημιά. Οι πρώτες συναντήσεις της νέας κυβέρνησης στη Δαμασκό έγιναν με την Τουρκία, την Ιορδανία (σύμμαχος των ΗΠΑ) και το Κατάρ (σε άξονα με την Τουρκία). Το τελευταίο, εξέφρασε ενδιαφέρον για τη χρηματοδότηση νέων υποδομών στη Συρία «λιμάνια και αεροδρόμια» και στον ενεργειακό τομέα. Στις 24 Δεκεμβρίου, το τουρκικό υπουργείο Ενέργειας δήλωσε ότι θα αποσταλεί αντιπροσωπεία στη Συρία για να εξετάσει το δίκτυο και τις υποδομές για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης ηλεκτρικής ενέργειας.

 

Αλλά μεγάλος χαμένος φαίνεται να είναι όχι μόνο το ηττημένο Ιράν, αλλά και η Σαουδική Αραβία: ο πιστός σύμμαχος της Ουάσιγκτον και αντίπαλος του άξονα Τουρκίας-Κατάρ. Το Ριάντ μετά από ένα μακρύ διπλωματικό έργο, υπό την επίβλεψη της Κίνας για το θέμα των σχέσεων με τη Δαμασκό (θυμηθείτε την επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο και την πρόσφατη επίσκεψη του Άσαντ στο βασίλειο) θα βρεθεί εκτός παιχνιδιού. Από αυτή την άποψη, ενδιαφέρον παρουσιάζουν πάντα οι δηλώσεις του Πενταγώνου: ο Σαουδάραβας στρατηγός Fayyad Al-Ruwaili σε συνάντηση με τον Αμερικανό στρατηγό CQ Brown λέγεται ότι μίλησε για την περιφερειακή ασφάλεια, αναφερόμενος ιδιαίτερα στις υποθέσεις της Συρίας.

 

Η αμερικανική επιφυλακτικότητα στο κουρδικό ζήτημα (συμπεριλαμβανομένων ανεπίσημων προειδοποιήσεων προς την Τουρκία και τον SNA να μην περάσουν τον Ευφράτη ποταμό) θα μπορούσε να κάνει κάποιον να υποψιαστεί ένα άλλο σχέδιο. Δεν είναι υποχρεωτικό όλο το αμερικανικό κατεστημένο να συμφωνεί με την ιδέα της ανάθεσης της Συρίας στην Άγκυρα, και ότι αυτό το τμήμα θα μπορούσε να υπολογίζει στους  Σαουδάραβες, οι οποίοι επίσης καίγονται αυτή τη στιγμή από την ξαφνική πτώση του Άσαντ.

 

Ορισμένες δηλώσεις της HTS υποδηλώνουν ότι αν οι καλοκαιρινές εκκλήσεις του Ερντογάν για αποκλιμάκωση είχαν γίνει αποδεκτές από τον Άσαντ, η κατάσταση θα ήταν πιθανώς διαφορετική σήμερα. Πιθανώς μια τουρκο-συριακή συνάντηση θα περιελάμβανε τους ηγέτες της Ιντλίμπ και θα οδηγούσε σε επίλυση των προηγούμενων εντάσεων.

 

Η επαναπροσέγγιση με τους Σαουδάραβες και η αρνητική στάση στον Ερντογάν συνεπάγονται από την πλευρά του Άσαντ μια ψυχρότητα των σχέσεων με το Ιράν (που έχει ήδη εμπλακεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ) και μια συνέχιση της αντιπαλότητας έναντι του άξονα Τουρκίας-Κατάρ.

 

Στο σημείο αυτό, ο κόσμος παραμένει με τα μάτια στραμμένα στον Λευκό Οίκο- η νέα προεδρία Τραμπ θα είναι αυτή που θα σηματοδοτήσει τη μοίρα της Συρίας και θα καθορίσει μια αποφασιστική στιγμή στην περιφερειακή ισορροπία.

 

Είναι συχνό το λάθος να θεωρούμε τα κράτη ως ενιαίο μπλοκ με ενιαία κατεύθυνση. Αντιθετα, αυτά αποτελούν ένα συνονθύλευμα συμφερόντων, ενίοτε αντικρουόμενων, και η πολυπολική φάση κάνει αυτές τις διαφορές ακόμη πιο εμφανείς.

ΣΥΝΑΞΗ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ

«Ήταν μια κακή χρονιά», είπε η Ζηνοβία, που πήρε το όνομά της από τη βασίλισσα της Παλμύρας και ξέρει να γιατρεύει την ποδάγρα, τον τσιγαρόβηχα και τους καημούς του έρωτα.

«Είναι ένα κομπολόι από κακοχρονιές», είπε η Αουρέλια, που ειδικεύεται στις φυτικές βαφές. Βάφει χειλάκια πετροκέρασα με το χυμό των πατζαριών, τις μαύρες κάπες της Ζηνοβίας και της Φραξυλάνθης με το μελάνι της σουπιάς, ροδίζει τα μάγουλα των χλωμών γυναικών με τις αχτίνες του ήλιου και ξασπρίζει τα γαριασμένα κοντοβράκια τους, με μια μυστική συνταγή για λουλάκι απ’ τα λουλούδια του μπλουμπάγκο.

Γιατί και οι τρεις φορούν χοντρά κοντοβράκια, καθώς η σέλα του σκουπόξυλου δεν είναι και η πιο βολική, ειδικά για μεγάλα ταξίδια πάνω από τη θάλασσα και πέρα από τα όνειρα.

«Θα έρθουν καλύτερες χρονιές», είπε η Φραξυλάνθη, που έχει πάντα την ελαφράδα της μοσχομυριστής αφροξυλιάς, απ’ όπου πήρε τ’ όνομα της και που ξέρει να φτιάχνει μαγικά ματζούνια, για να γιατρεύει κάθε είδους φαγούρα και να δροσίζει κάθε λογής πυρετούς.

Και πώς να μην την πιστέψουν, αφού κατάφεραν και οι τρεις  να επιβιώσουν από τον προηγούμενο Μεσαίωνα, τότε δηλαδή που οι όχλοι κατέβαιναν στις πλατείες και παρακολουθούσαν την καύση των μαγισσών, με τον ίδιο σαδομαζοχισμό που σήμερα παρακολουθούν τηλεόραση.

Χάρη σε μιαν απροσδόκητη νεροποντή, ο όχλος σκόρπισε, την ώρα που οι φλόγες άγγιζαν κιόλας τα ακροδάχτυλα των ποδιών τους,  οι δήμιοι έτρεξαν να μη βραχεί η κουκούλα τους και χώθηκαν στα ιεροξεταστήρια, όπως χώνονται οι αρουραίοι στις τρύπες τους και όπως χώθηκαν  οι κουκουλοφόροι δοσίλογοι σε υπουργεία και σε έδρανα.

Μεθυσμένες και οι τρεις σ' αυτή τη σύναξη, με το κρασί που έφτιαξε η Ζηνοβία, απ’ τα σταφύλια της οργής που έχει πάντα κρεμασμένα στη ζώνη της, επεξεργάζονται - μυστικά - ένα σχέδιο ανατροπής του τωρινού Μεσαίωνα.

Είπαμε, αν δεν βρίσκεις παραμύθι, φτιάξ’ το μόνος σου.

[----->]

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΥ ΛΙΘΟΥ ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

 

 

Του Πολ Λαρούντι*

 

Από το1 9 4 6 (οπότε ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλία) μέχρι σήμερα η Συρία αντιστεκόταν στις απόπειρες να καταστεί υποτελές κράτος.

Πλήρωσε ακριβά –καθιστάμενη στόχος ανατροπής, πολέμου, κατοχής και των πιο επαχθών οικονομικών κυρώσεων στον κόσμο– τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντισιωνισμό της, την υποστήριξή της στην αντικατοχική Παλαιστινιακή αντίσταση, και τη συμμετοχή της στον άξονα της Αντίστασης (που αποτελείται από τις παλαιστινιακές οργανώσεις, τη Χεζμπολά, τη Συρία, την ιρακινή αντίσταση, το Ιράν και την Υεμένη, καθώς και συμμαχικές χώρες και κινήματα στον αραβικό, μουσουλμανικό και αντιιμπεριαλιστικό κόσμο).

Σε αυτόν τον άξονα, η Συρία αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο, τόσο από γεωγραφική όσο και από στρατηγική άποψη. Η απομάκρυνση αυτού του ακρογωνιαίου λίθου θα σημάνει τον μαρασμό και την αποδυνάμωση του άξονα ανατολικά και δυτικά της Συρίας – με πιο δραματικό τρόπο στην περίπτωση της Χεζμπολά. Και είναι επίσης ο λόγος που αυτή η απώλεια γίνεται σωσίβιο για το κατά τα άλλα παραπαίον κράτος του Ισραήλ…

 

Ο πραγματικός σκοπός της εκεχειρίας Ισραήλ-Λιβάνου

Αρχικά, η εκεχειρία απλώς επέτρεψε και στις δύο πλευρές να σταματήσουν την αιμορραγία τους. Δυστυχώς, ο πραγματικός σκοπός της είχε καθοριστεί μήνες ή και χρόνια νωρίτερα, από την Τουρκία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους μισθοφόρους τους (κυρίως τακφίρι**) στη Συρία. Στόχος της ήταν δηλαδή να ξαναρχίσει ο πόλεμος κατά της συριακής κυβέρνησης, ο οποίος ξεκίνησε το 2011, αλλά είχε σε μεγάλο βαθμό παγώσει από το 2020. Όπως γνωρίζουμε τώρα, οι μισθοφόροι τακφίρι, υποστηριζόμενοι και εξοπλισμένοι από την Τουρκία, τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, διέλυσαν τις κυβερνητικές δυνάμεις σε μια χώρα στην οποία έχει απομείνει μόνο το ήμισυ του αρχικού πληθυσμού των23 εκατομμυρίων. Υπάρχουν ορισμένες αναφορές ότι η επιχείρηση είχε προγραμματιστεί για την άνοιξη του 2025, αλλά επισπεύσθηκε λόγω των απωλειών που υπέστη το Ισραήλ, της πολιτικής αναταραχής στο εσωτερικό του, καθώς και της εγκατάλειψής του από σημαντικό ποσοστό των υποστηρικτών του. Καθένας από τους συμμετέχοντες στο σχέδιο είχε τους δικούς του στόχους, οι οποίοι τώρα καρποφορούν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

 

Οι επιδιώξεις των ακραίων ισλαμιστών

Για τις δυνάμεις των τακφίρι ,που επιδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Τουρκία, τη CIA και το Πεντάγωνο (καθώς και, σε μικρότερο βαθμό, από Ουκρανούς στρατιωτικούς συμβούλους, τον ισραηλινό στρατό, τη Μοσάντκ.ά.), ο στόχος ήταν η κατάκτηση της Συρίας και η επιβολή ενός καθεστώτος βασισμένου σε μια ακραία και ρατσιστική εκδοχή του Ισλάμ. Οι μισθοφόροι τακφίρι έχουν στρατολογηθεί από τουλάχιστον 82 χώρες, με τον μεγαλύτερο αριθμό τους να προέρχεται από την κεντρική Ασία και τον αραβικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας. Αυτοί και οι οικογένειές τους αποτελούσαν μια φανατική μειονότητα της τάξης του5-10% του συριακού πληθυσμού, συμμαχώντας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και με τηνΑλ Κάιντα και τις παραφυάδες της (όπως το Ισλαμικό Κράτος).

 

 

Όλες αυτές οι ομάδες προσπαθούσαν εδώ και δεκαετίες να εγκαθιδρύσουν στη Δαμασκό ένα καθεστώς που θα επέβαλε τους δρακόντειους νόμους τους στον υπόλοιπο πληθυσμό. Στις περιοχές της Συρίας που είχαν καταλάβει κατά καιρούς από το2011 έδειξαν πώς θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο καθεστώς, σφαγιάζοντας και υποδουλώνοντας μεγάλο μέρος του μη μουσουλμανικού, μη σουνιτικού και πιο εκκοσμικευμένου μουσουλμανικού πληθυσμού.

Τα ίδια έκαναν τις τελευταίες δύο εβδομάδες και στα «απελευθερωμένα» εδάφη, παρά τις προσπάθειες των δυτικών ΜΜΕ να τους παρουσιάσουν ως πιο ανεκτικούς. Μένει να δούμε πόσο χρήσιμοι θα παραμείνουν για τους χορηγούς τους.

 

Το σχέδιο της Τουρκίαςκαι οι Κούρδοι

Στην περίπτωση της Τουρκίας, οι στόχοι είναι: α) να επανεγκαταστήσει τα 3,5 εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων πίσω στη Συρία, β) να καταλάβει το βόρειο τμήμα του συριακού εδάφους για τον εαυτό της, και γ) να ανταμείψει τους Τουρκμένους και Ουιγούρους μαχητές, τους οποίους στρατολόγησε, με γη εντός της Συρίας – εκτοπίζοντας τους υπάρχοντες κατοίκους. Επιπλέον, η Τουρκία επιδιώκει να συντρίψει και να εκτοπίσει τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους θεωρεί τρομοκράτες που έχουν συμμαχήσει με τον καταπιεσμένο κουρδικό πληθυσμό της ίδιας της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η Τουρκία ήδη αποκαλεί το Χαλέπι 82η επαρχία της, και αναλαμβάνει στρατιωτική δράση κατά των Κούρδων της Συρίας, ιδίως στις δυτικές κουρδικές κοινότητες.

Ο ίδιος ο κουρδικός πληθυσμός της Συρίας είναι ένας σύνθετος συμμετέχων στις μάχες. Παρόλο που έχει διατηρήσει έναν σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο θύλακα στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας υπό την προστασία των αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων, δεν βρισκόταν σε εμπόλεμες σχέσεις με την κυβέρνηση Άσαντ. Από την άλλη, ο στόχος των Αμερικανών χορηγών των Κούρδων ήταν να αρνηθούν στη Συρία την κυριαρχία της στα κοιτάσματα πετρελαίου και στους σιτοβολώνες, με απώτερο σκοπό να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση με ένα πειθήνιο καθεστώς μαριονέτας. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να συγκρατήσουν τους Κούρδους από επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας, συμμάχου στο ΝΑΤΟ, αλλά όχι με απόλυτη επιτυχία. Δυστυχώς για τους Κούρδους, μετά την πτώση της κυβέρνησης Άσαντ οι ΗΠΑ έχουν λιγότερους λόγους να τους υποστηρίζουν, αν και μπορεί να θεωρούν ότι παραμένουν χρήσιμο εργαλείο για τον περιορισμό των προφανών περιφερειακών φιλοδοξιών της Τουρκίας.

 

Το κερδισμένο Ισραήλ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ισραήλ και ο προστάτης του, οι ΗΠΑ, κέρδισαν τα περισσότερα από την πτώση της Συρίας, η οποία για πολλές δεκαετίες ήταν πολύ υψηλή προτεραιότητα για το Ισραήλ και το έσωσε από μια πλήρη κατάρρευση. Επιπλέον, η απώλεια της Συρίας διέκοψε τη γραμμή ανεφοδιασμού μεταξύ Ιράν-Ιράκ και Λιβάνου-Μεσογείου. Παρόλο που η Χεζμπολά διατηρεί προς το παρόν αλώβητο και αχρησιμοποίητο μεγάλο μέρος της ισχύος της, είναι πιθανό να υποβαθμιστεί με την πάροδο του χρόνου, καθιστώντας ασφαλή την επιστροφή των ισραηλινών εποίκων κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο.

Ακόμα, η κατάληψη της Συρίας από τους τακφίρι επέτρεψε στο Ισραήλ να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος του αποθηκευμένου συριακού οπλοστασίου, στερώντας το από τη Χεζμπολά ή και από τους δυνητικά απρόβλεπτους τακφίρι.

Ήταν επίσης μια ευκαιρία για το Ισραήλ να καταλάβει επιπλέον εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της «αμφισβητούμενης» περιοχής των λιβανέζικων αγροκτημάτων Σεμπάα κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου. Κατέλαβε επίσης μεγάλο μέρος του στρατηγικού όρους Ερμών, περιλαμβανομένης της υψηλότερης κορυφής του, που παρέμενε μέχρι τώρα υπό συριακό έλεγχο. Οι εξελίξεις αυτές είναι πιθανό να μειώσουν ή να σταματήσουν τη φυγή από το Ισραήλ, και ίσως να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των ισραηλινών στην ηγεσία τους. Τώρα καθίσταται δυνατή η «αποσυμφόρηση» της Λωρίδας της Γάζας, και ο επανεποικισμός της με ισραηλινούς εποίκους.

 

Παρόλο που οι γενοκτονικές πολιτικές του Ισραήλ έχουν αποξενώσει μεγάλο μέρος του πλανήτη, καθώς και ένα αυξανόμενο τμήμα της εβραϊκής Διασποράς, το Ισραήλ και οι σκληροπυρηνικοί σιωνιστές διατηρούν την επιρροή τους στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και άλλων κρατών, αποσπώντας ό,τι χρειάζονται για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Υπάρχει, τέλος, ένα ακόμη πιθανό όφελος για το Ισραήλ στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Το 1967, ο στρατηγός Μοσέ Νταγιάν διακήρυξε ότι το Ισραήλ είχε επιτύχει όλους τους [άμεσους] εδαφικούς του στόχους – εκτός από τον Λίβανο, τον οποίο εποφθαλμιούσε ήδη πριν την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Τουλάχιστον τέσσερις φορές από τότε το Ισραήλ έχει εισβάλει στην περιοχή, αδειάζοντάς την από το μεγαλύτερο μέρος του γηγενούς πληθυσμού της. Κάθε φορά, η αντίσταση του Λιβάνου τελικά απέκρουε και νικούσε την εισβολή. Με την πτώση της Συρίας, ωστόσο, και την πιθανή μείωση της ισχύος της Χεζμπολά, ο στόχος αυτός γίνεται πιο ρεαλιστικός.

 

 

Μια μεγάλη ήττα

Για τις ΗΠΑ, η πτώση της Συρίας σημαίνει μια σημαντική αναδιάταξη των δυνάμεων στη Δυτική Ασία – ένα εξαιρετικά σημαντικό τμήμα του πλανήτη από στρατηγική άποψη. Ενισχύει την Τουρκία, το Ισραήλ και άλλους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή. Αποδυναμώνει τη Ρωσία, τη Χεζμπολά και το Ιράν, και ανοίγει τη δυνατότητα να διασφαλιστεί ότι οι μοναρχίες του Κόλπου θα παραμείνουν σταθερές, αποθαρρύνοντας παράλληλα την αντίσταση. Επίσης, δυνητικά επιτρέπει στις ΗΠΑ να μειώσουν τις δυνάμεις τους στην περιοχή και να τις στείλουν στην Ανατολική Ασία, όπου έχουν αναβάλει τη σχεδιαζόμενη αντιπαράθεσή τους με την Κίνα.

Η απώλεια της Συρίας είναι επομένως μια μεγάλη νίκη για τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό στη Δυτική Ασία, και μια μεγάλη ήττα για τον άξονα της Αντίστασης και την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση και την κυριαρχία των εθνικών κρατών, τόσο στην περιοχή όσο και δυνητικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

 

* Ο Πολ Λαρούντι είναι Αμερικανός ιρανικής καταγωγής, στέλεχος του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και της πρωτοβουλίας « Ένα Καράβι για τη Γάζα». Εδώ αποδίδονται, με μεσότιτλους της Σύνταξης, αποσπάσματα από άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 16/12/2024στον δικτυακό τόπο Dissident Voice (dissidentvoice.org). Βλ.παλιότερα άρθρα του στα φύλλα 504 και 667, και συνέντευξή του στον Δρόμο στο φύλλο 638.

 

 

 

** Ο όρος τακφίρι χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να περιγράψει έναν φανατικό ισλαμιστή-τζιχαντιστή ο οποίος συκοφαντεί, αφορίζει αυθαίρετα και καταδιώκει τους ομοθρήσκους του. 

ΠΗΓΗ: Δρόμος της αριστεράς,21/12/2024