Το «ουφ!» και το «ωχ!»

(26/05/2014, ένα ποστ μετεκλογικών επιφωνημάτων)

 

Τι πιο απλό, πιο εύγλωττο, πιο πειστικό από ένα "'όχι στις Βρυξέλλες";

Και πρώτα το «ουφ!»

Όσοι είχαν την υπομονή, το βράδυ της Κυριακής, να παρακολουθήσουν ή να κάνουν ζάπινγκ στους μετεκλογικούς τηλεοπτικούς μαραθωνίους της ακατάσχετης φλυαρίας θα παρατήρησαν την ανακούφιση στα βλέμματα των άνκορμαν και των ομιλουσών κεφαλών που από νωρίς είχαν πιάσει στασίδι στα πάνελ. Τα βλέμματα έλεγαν: «το χειρότερο απετράπη, έστω κι αν το κακό έγινε». Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Peanuts. Ολίγη ανησυχία για την άνοδο της ΧΑ, μερικές φιλοφρονήσεις στον νικητή ΣΥΡΙΖΑ, καλές πάσες στους πασόκους, που έμπλεοι χαράς θριαμβολογούσαν για την «έκπληξη»  της πράσινης «Ελιάς»,  κι ένα γερό «σέρβις» στον Σαμαρά, του οποίου την εκλογική συντριβή παρουσίασαν ως απολύτως διαχειρίσιμη κατάσταση που του δίνει τη δυνατότητα να εξαντλήσει την τετραετία. Όλες, και οι τουλάχιστον 35 ώρες φλυαρίας που καταγράφηκαν στα πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια, οι χιλιάδες λέξεις που εκτοξεύτηκαν στον τηλεοπτικό αέρα, θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε έναν αχό, μια συλλαβή, τρία γράμματα: ένα εκτονωτικό, λυτρωτικό «ουφ!».

Το γεγονός ότι η πολιτική επιρροή του κυβερνητικού συνασπισμού περιορίστηκε σε μόλις 31% του εκλογικού σώματος, το ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχασαν περίπου 800.000 ψηφοφόρους από τον Ιούνιο του 2012, το ότι το 17% των ψηφοφόρων δεν εκπροσωπούνται καν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το ότι η ΧΑ κέρδισε άλλους 100.000 ψηφοφόρους, που είτε επιδοκιμάζουν τη νεοναζιστική φυσιογνωμία της, είτε δεν έχουν πιστέψει λέξη από όσα έχουν αποκαλυφθεί σε βάρος της στην επιχείρηση εξουδετέρωσής της, το γεγονός ότι η όψιμη αντιναζιστική στροφή της κυβέρνησης οδηγήθηκε σε παταγώδη πολιτική αποτυχία, αυτά κι άλλα πολλά δεν απασχόλησαν και δεν απασχολούν. Αρκεί που τα αποτελέσματα επέτρεψαν αυτό το «ουφ!» της ανακούφισης.

Το καθεστώς είχε τους λόγους του και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αντίδρασή του. Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ότι μπορούσε για να στρογγυλέψει κάθε οξεία γωνία στον δημόσιο λόγο του, επιλέγοντας μια απολύτως καθησυχαστική πολιτική, το καθεστώς συμπεριφέρθηκε αυτή τη φορά αληθινά ως καθεστώς και έκανε το καθήκον του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Του επιτέθηκε λυσσωδώς, υιοθετώντας ανοικτά και χονδροειδώς τη ρητορική του Μαξίμου περί της «επερχομένης αποσταθεροποίησης αν…» και του «ατυχήματος Τσίπρα». Τα editorial, τα επιθετικά άρθρα, σχόλια και ρεπορτάζ που γράφτηκαν και υπογράφτηκαν από το μιντιακό λόμπι, ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο σε γραφικότητα. Σε βαθμό που να διακινδυνεύεται και να θυσιάζεται ακόμη και η εμπορική φήμη συγκεκριμένων ΜΜΕ, ο «επαγγελματισμός» των λειτουργών τους και η σχέση τους με το κοινό τους. Όσοι είχαν το μεράκι – ή τη διαστροφή- να διαβάσουν τα σχόλια των αναγνωστών κάτω από τα πιο εμβληματικά άρθρα αντισυριζικής υστερίας, εκτός του ότι θα διασκέδασαν με το χοντρό δούλεμα που έπεφτε, θα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Ωστόσο, και η ανάγνωση των αποτελεσμάτων από τον ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύτηκε από ένα ανάλογο «ουφ!» ανακούφισης. Τη διαφορά την κάνει η πρωτιά και οι σχεδόν τέσσερις μονάδες απόσταση από τη ΝΔ, αλλά δυστυχώς το μέγεθος εξακολουθεί να μετράει. Η νίκη είναι κυρίως συμβολική, αλλά μέχρι εκεί.  Ο ΣΥΡΙΖΑ μετράει κι αυτός τις απώλειές του- περίπου 130.000 ψηφοφόροι του 2012 αποδείχθηκαν «περαστικοί»-, ο νέος διπολισμός που έχει επιβάλει η άνοδός του παραμένει ατελής, μια τεράστια δεξαμενή πολιτών (όπως, για παράδειγμα, το 20% και πλέον των εκτός ευρωβουλής κομμάτων, συν τους «άκυρους» και «λευκούς» που αντιστοιχούν σε 1,5 εκατ. ψηφοφόρους) παραμένει σκορπισμένη σε ανίσχυρες, σοβαρές ή γραφικές, δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες επιλογές.  Πάντως, το ελληνικό «ουφ!» δεν κατάφερε να γίνει το μεγάλο «ωχ!» της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.

Κι όμως, αυτή η αναίσθητη νομενκλατούρα έχει κάθε λόγο να αφήσει ένα απεγνωσμένο και πανικόβλητο «ωχ!». Ο Γιούνκερ κι ο Σουλτς βιάστηκαν να κάνουν την άθροιση και να υπολογίσουν ότι, παρά τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν οι «δεινόσαυροι» του ευρωπαϊκού Λεβιάθαν, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, τα κουκιά τους βγαίνουν άνετα. Μαζί με τους «εύκολους» Πράσινους συγκεντρώνουν πάνω από 500 στους 751 ευρωβουλευτές. «Ο πρόεδρος βγαίνει. Ουφ!». Ναι, αλλά μπορεί να είναι πρόεδρος μιας Κομισιόν σε μια ΕΕ υπό διάλυση. Το μεγάλο «ωχ!», που το έπνιξαν με γραφειοκρατικό σιγαστήρα, προέρχεται από τους σεισμούς που προκάλεσαν ο θρίαμβος της Λεπέν και του Φάραζ στη Γαλλία και στη Βρετανία, η πρωτιά του εθνικιστικού, αντιμεταναστευτικού κόμματος στη Δανία, κι οι πολλές ρωγμές που υπέστη το ευρωπαϊκό συνονθύλευμα στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, ή στις «νέες χώρες» της ΕΕ, όπου ο ενθουσιασμός της ένταξης έχει εξαφανιστεί κι έχει δώσει τη θέση του σε μια μοιρολατρική δυσπιστία ή απάθεια, αποτυπωμένη σε ποσοστά συμμετοχής στις ευρωεκλογές μεταξύ 13% και 35%.

Αν οι ευρωδεινόσαυροι είχαν έναν στοιχειώδη ρεαλισμό και επίγνωση, θα έπρεπε όχι απλώς να φωνάζουν «ωχ!» και να εκδηλώνουν υποκριτικές ανησυχίες περί της ανόδου της ακροδεξιάς, αλλά να έχουν ήδη συγκαλέσει σύνοδο κορυφής για «επανίδρυση» της ΕΕ. Τα πράγματα είναι απλά: ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Βρετανοί έγιναν ξαφνικά φασίστες. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι κοινωνίες σε δύο κεντρικές χώρες της Ευρώπης αμφισβητούν εκ βάθρων το «ευρωπαϊκό σχέδιο». Αν βγάλει κανείς τη Γαλλία από τον ευρωπαϊκό χάρτη, όλο το οικοδόμημα- ιστορικά «γαλλικό», παρά τη γερμανοποίησή του- καταρρέει. Αν η Βρετανία στο δημοψήφισμα του 2017 αποφασίσει να χωρίσει τα τσανάκια της με την ηπειρωτική Ευρώπη ή να διαμορφώσει από το μηδέν την «ειδική σχέση» της, οι παρενέργειες είναι ανυπολόγιστες. Το γερμανικό «ευρωπαϊκό σχέδιο» βάλλεται πανταχόθεν, υπάρχουν τόσοι ιδιαίτεροι, «εθνικοί ευρωσκεπτικισμοί» όσες και οι χώρες, άλλα είναι τα κίνητρα και τα αίτια του γαλλικού ευρωσκεπτικισμού, άλλα του βρετανικού, του ελληνικού ή του σκανδιναβικού, αλλά υπάρχει μια κοινή βάση: το «ευρωπαϊκό σχέδιο» έχει πλημμυρίσει δυσφορία τις κοινωνίες της Γηραιάς Ηπείρου και αμφισβητείται στον σκληρό του πυρήνα. Αργά ή γρήγορα, οι πολιτικές ελίτ πολλών χωρών, κατ’ αρχάς για να σώσουν τα τομάρια τους, θα πλημμυρίσουν τα ευρωπαϊκά fora με αιτήματα «ειδικής σχέσης» και «αυτοεξαίρεσης» από τους σιδερένιους κανόνες της λιτότητας, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της τραπεζικής ενοποίησης, της εξίσωσης των μισθών προς τα κάτω, της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών κι όλης της νεοφιλελεύθερης «εργαλειοθήκης». Η ΕΕ και η Ευρωζώνη, ανά πάσα στιγμή, μπορούν να εξελιχθούν σε πεδία εθνικών ανταγωνισμών, να χαθούν σε διαλυτικές διαδικασίες διμερών αναδιαπραγματεύσεων. Η γερμανική ηγεσία και οι στενοί της σύμμαχοι, που προς το παρόν παρακολουθούν απαθώς τα τεκταινόμενα, έχουν δύο επιλογές: ή να ετοιμάσουν τον επόμενο «ευρωπαϊκό συμβιβασμό», με μικροπαραχωρήσεις που θα αναστηλώνουν το γαλλικό, το βρετανικό και άλλα πληγωμένα εθνικά γόητρα, ή να ετοιμάσουν το αληθινό «Plan z», για μια ΕΕ άνευ Γαλλίας και άλλων χωρών.

Υπάρχει σ’ όλα αυτά,  βεβαίως, κι ένα χρήσιμο συμπέρασμα για την ευρωπαϊκή Αριστερά κι όσους επένδυσαν πολλά στο σενάριο ενός «αριστερού σεισμού» στην Ευρώπη. Ο σεισμός αποδείχθηκε κυρίως ακροδεξιός. Γιατί άραγε; Μονοσήμαντη απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά η ευελιξία με την οποία η Λεπέν ή ο Φαράζ αμφισβήτησαν ριζικά και ριζοσπαστικά το αυτονόητο της θέσης των χωρών τους στην ΕΕ επιβραβεύτηκε. Έστω κι αν οι ψηφοφόροι τους χρησιμοποιούν διαπραγματευτικά την απειλή της εξόδου, έστω κι αν μαζί με το ευρωδίλημμα «ψωνίζουν» κι όλα τα ιδεολογικά σκουπίδια της ακροδεξιάς και του εθνικισμού, καταφέρνουν να προκαλέσουν μια υπαρξιακή κρίση στον ευρωπαϊκό Λεβιάθαν. Πράγμα που η ευρωπαϊκή αριστερά απετάξατο με δέος, από τον φόβο μην και παρασυρθεί από το θολό ποτάμι του ευρωσκεπτικισμού. Κι όμως, ένας αριστερός, ριζοσπαστικός ευρωσκεπτικισμός είναι ό,τι έχουν περισσότερο ανάγκη οι ευρωπαϊκές κοινωνίες...

ΚΙΜΠΙ

[--->] 

Μετέφρασαν όπως τους γούσταρε το ρεπορτάζ των "FT"

Διαστρέβλωση και εκβιασμοί

Από τη σειρά των δημοσιευμάτων των «Financial Times» και ύστερα, επί πολλές ημέρες, μια σειρά πολιτικοί και μιντιακοί προπαγανδιστές έδωσαν τα ρέστα τους προκειμένου να μας πείσουν ότι η Ελλάδα, το 2012, βρέθηκε μια ανάσα πριν από την εκδίωξη από το ευρώ, ότι ο κίνδυνος της εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και ότι η αποφασιστική μεταστροφή του Σαμαρά από τον κακό μνημονιακό του εαυτό στο πεδίο της σωφροσύνης και του ρεαλισμού έσωσε την παρτίδα – και την πατρίδα.

Ο φόβος της επανάληψης των εκλογικών επιδόσεων της Ν.Δ. το 2012 και η προφανής απειλή τής εκ νέου συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ κινητοποιούν, όπως φαίνεται, τα διλήμματα και τους εκβιασμούς που το 2012 έσωσαν εκλογικά τη Ν.Δ. και απέτρεψαν αυτό που σήμερα διαφαίνεται ότι θα συμβεί στο ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, από την αφήγηση των προπαγανδιστών λείπει ένα βασικό στοιχείο. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο το... ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας, το οποίο δεν φαίνεται να τους δικαιώνει.

Bank run και σχέδιο «Ζ»
Οι «F.T.» περιγράφουν: «Την Παρασκευή πριν από τις βουλευτικές εκλογές – τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα – (σ.σ.: στις 15 Ιουνίου 2012) η χώρα φαινόταν να βυθίζεται στον πανικό. Εκείνη την ημέρα οι Έλληνες απέσυραν πάνω από 3 δισ. ευρώ από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ή περίπου 1,5% του ΑΕΠ. Η Τράπεζα της Ελλάδος παρακολουθούσε τους πολίτες να μεταφέρουν χρήματα από τις τράπεζες στα στρώματά τους τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά ποτέ σε τέτοια κλίμακα».

Είναι οι ημέρες που κορυφώνεται η απειλή περί εκδίωξης από το ευρώ, εκ μέρους της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και των συμβεβλημένων με τα μνημόνια ΜΜΕ, αναφερόμενα στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές.

Το κλίμα πανικού, το οποίο καλλιεργήθηκε εκείνες τις ημέρες, η αβεβαιότητα για τις γερμανικές προθέσεις, η διαρκής σπερμολογία για δέσμευση καταθέσεων, αλλά και η αιφνίδια χρεοκοπία χιλιάδων οικογενειών που απέσυραν τις οικονομίες τους για να επιβιώσουν, ήταν οι κυριότεροι από τους παράγοντες που προκαλούσαν επί μακρό διάστημα μαζική εκροή χρήματος από το τραπεζικό σύστημα.

Λίγο παρακάτω το δημοσίευμα αναφέρει: «Ωστόσο, εν αγνοία σχεδόν ολόκληρου του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, μια μικρή ομάδα αξιωματούχων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ εργαζόταν μυστικά για μήνες προετοιμαζόμενη για την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών. Το μυστικό τους πρόγραμμα δράσης, γνωστό και ως σχέδιο “Ζ”, ήταν ένα λεπτομερές κείμενο για το πώς θα αναδομούνταν η οικονομική και η τραπεζική υποδομή της Ελλάδας σε περίπτωση που έφευγε από το ευρώ».

Το σχέδιο «Ζ», λοιπόν, για το οποίο τόσος λόγος έγινε, το οποίο συστηματικά παρουσιάστηκε σαν σχέδιο εκδίωξης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με το οποίο απειλήθηκε συστηματικά ο ελληνικός λαός καθ’ όλη τη διάρκεια των μνημονίων και ειδικότερα στις εκλογές του 2012, ήταν ένα σχέδιο άμυνας για την περίπτωση οικειοθελούς αποχώρησης της χώρας μας. Ιδού πώς ακριβώς το περιγράφουν οι «F.T.»:

«Το σχέδιο συγκροτήθηκε από περίπου είκοσι αξιωματούχους, σε μικρές ομάδες εργασίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη Φραγκφούρτη και στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Αξιωματούχοι που εργάστηκαν στο μέχρι πρότινος κρυφό σχέδιο επέμειναν ότι δεν ήταν ένας χάρτης για να αναγκαστεί η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ. Ήταν ακριβώς το αντίθετο».

«Εκρηκτικές οι συνέπειες»
Τι θα σήμαινε αυτή η αποχώρηση, κατά την κρίση των Ευρωπαίων αξιωματούχων;
«Οι ίδιοι φοβούνταν ότι το Grexit θα είχε εκρηκτικές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές, προκαλώντας μαζικές τραπεζικές αναλήψεις σε άλλες δοκιμαζόμενες οικονομίες της ευρωζώνης και δημιουργώντας ερωτήματα για το ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα φύγει από το ευρώ».

Κάπου εδώ, λοιπόν, αποκτά ιδιαίτερη αξία μια άλλη παράμετρος του ρεπορτάζ, η οποία αποτυπώνει τη διαφορά στάσης μεταξύ των Ευρωπαίων αξιωματούχων και του ελληνικού πολιτικού συστήματος: οι ευρωκράτες είχαν πάντα την πρόνοια να διαμορφώνουν σχέδια για κάθε ενδεχόμενο, ενώ στην Ελλάδα – από τον Γ. Παπανδρέου και τον Λ. Παπαδήμο μέχρι τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο – κανένα εναλλακτικό σχέδιο δεν διαμορφώθηκε ποτέ. Ιδού η περιγραφή των «F.T.»:

«Από τις αρχές τους 2012, πολλοί εξ αυτών των αξιωματούχων πίστευαν πως ήταν ανεύθυνο να μην είναι προετοιμασμένοι για έξοδο της Ελλάδας. “Πάντα λέγαμε: είναι στόχος μας να τους κρατήσουμε μέσα” ανέφερε ένας εκ των μελών της ομάδας. “Είναι μηδενική η πιθανότητα να φύγουν; Όχι. Αν είναι κανείς στο συμβούλιο μιας εταιρείας και έχει πιθανότητα μόλις 10% για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προετοιμάζεται για το χειρότερο” σημείωσε».

Αυτά συμβαίνουν μεν σε μια οποιαδήποτε εταιρεία, αλλά όχι σε μια ολόκληρη χώρα...

Ο ΣΥΡΙΖΑ... τους φόβισε
«Σε καμία άλλη στιγμή της κρίσης το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης δεν βρισκόταν σε μεγαλύτερο κίνδυνο κατάρρευσης από τις εβδομάδες πριν και μετά τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Ο σχεδιασμός του Grexit έγινε πιο επιτακτικός όταν άρχισε να φαίνεται ότι το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ – καθοδηγούμενο από τον αντιμνημονιακό “επαναστάτη” Αλέξη Τσίπρα – βρισκόταν μια ανάσα από τη νίκη. “Αυτή ήταν η στιγμή που είπα στον εαυτό μου: Πρέπει να τελειώσουμε αυτή τη δουλειά” είπε πρόσωπο που συμμετείχε στο σχέδιο “Ζ”».

Ακόμη και ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ο οποίος θα μπορούσε, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του, να αμφισβητήσει τους όρους του μνημονίου, δεν κινητοποίησε ανακλαστικά... εκδίωξης της χώρας, αλλά τον φόβο ότι η χώρα μπορεί να έβγαινε μόνη της από το ευρώ. Συνεπώς η απειλή ότι «θα μας διώξουν», η οποία αποτέλεσε το βασικό «μότο» της μνημονιακής προπαγάνδας, δεν ήταν ποτέ πραγματική. Επρόκειτο για έναν εσωτερικό πολιτικό εκβιασμό. Ήταν όμως ανύπαρκτη η συζήτηση για την εκδίωξη της Ελλάδας; Προφανώς όχι. Η συζήτηση υπήρχε. Αλλά μόνο ως συζήτηση, η οποία μάλιστα κατέληξε στην... εγκατάλειψη κάθε τέτοιας ιδέας:

«Ανώτατοι αξιωματούχοι ανέφεραν πως το παρ’ ολίγον ατύχημα εκείνου του καλοκαιριού και οι συνεχείς συζητήσεις για την παραμονή της Ελλάδας συνέβαλαν στο να ξεκαθαρίσει η στάση των πολιτικών της ευρωζώνης – ειδικά στο Βερολίνο, όπου οι διαμάχες για το αν έπρεπε να φύγει η Ελλάδα μαίνονταν πάνω από τρεις μήνες, προτού αποφασίσει να τις τελειώσει η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ».


Δεν υπήρχε Grexit στις Κάννες!
«Όταν το 2011 το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας άρχισε να ταλανίζεται, το ζήτημα μεταφέρθηκε από τις σκονισμένες εκθέσεις της Ε.Ε. σε συνεδριάσεις κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των πιο ισχυρών Ευρωπαίων ηγετών. Σύμφωνα με πολλούς αξιωματούχους της Ε.Ε., ο Σόιμπλε, ο πανίσχυρος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, έγινε ο πιο ένθερμος συνήγορος του Grexit.

Μέχρι τις αρχές του 2012, ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης γινόταν σε θεωρητικό επίπεδο, κυρίως από οικονομολόγους και διάφορα υπουργεία Οικονομικών, καθώς και από το οικονομικό διευθυντήριο της Επιτροπής, που προσπάθησε να υπολογίσει τον αντίκτυπο που θα είχε το Grexit στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Επί της ουσίας, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ο σχεδιασμός εναλλακτικών σχεδίων ήταν περιορισμένος, ίσως και ανύπαρκτος. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο επικεφαλής της ΕΚΤ έως τον Νοέμβριο του 2011, απέκλεισε κάθε συζήτηση για Grexit από φόβο πως ακόμα και μία υποψία ότι το σκέφτεται η κεντρική τράπεζα θα οδηγούσε σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ανέφεραν πρώην αξιωματούχοι της ΕΚΤ.

Στις Βρυξέλλες, μια ομάδα υπό τις οδηγίες του Μάρκο Μπούτι, επικεφαλής του οικονομικού διευθυντηρίου της Κομισιόν, είχε συγκεντρώσει, κρυφά, δεδομένα, με στόχο να πείσει τη Γερμανία και τους εταίρους ότι το Grexit θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερο χάος από αυτό που υπολόγιζαν. Όμως δεν έγιναν πιο συγκροτημένες κινήσεις σχεδιασμού από φόβο ότι θα υπάρξουν διαρροές. Μόνο στο ΔΝΤ, το οποίο είχε τεράστια εμπειρία από κάθε είδους καταστροφές, είχε αρχίσει να γίνεται σοβαρή δουλειά.

Όταν το θέμα του Grexit εθίγη πρώτη φορά δημοσίως, στη διάρκεια της συνεδρίασης του G20 στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011 – οπότε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί πίεζαν για δημοψήφισμα εξόδου ή όχι από το ευρώ – δεν υπήρχε σχέδιο αν η Ελλάδα επέλεγε να αποχωρήσει.

Αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ε.Ε. δήλωναν έκπληκτοι που η Μέρκελ και ο Σαρκοζί είχαν προβάλει την ιδέα της εθελοντικής εξόδου από την Ε.Ε., την οποία προηγουμένως αρνούνταν επίμονα. Ακόμη και αξιωματούχοι που εργάζονταν στενά με τους δύο ηγέτες αιφνιδιάστηκαν. “Έπεσα από την καρέκλα μου” δήλωσε ένας από αυτούς που συμμετείχαν στις κλειστές συζητήσεις με τους δύο ηγέτες». Στις Κάννες, λοιπόν, δεν υπήρχε σχέδιο για Grexit. Κι όμως, Σαμαράς και Βενιζέλος συναίνεσαν και συνωμότησαν με στόχο την εκδίωξη του ΓΑΠ, την έλευση Παπαδήμου, την πρωθυπουργία Σαμαρά και την ανάληψη του ΠΑΣΟΚ από τον Βενιζέλο, και αποδέχθηκαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία με το PSI. Τόσο απλά και, κυρίως, αβίαστα...


Η Μέρκελ δεν ήθελε να ξέρει!
Τόσο, λοιπόν, εκτός τόπου και χρόνου θεωρούνταν η συζήτηση περί Grexit (ακόμη και εθελοντικής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ), ώστε ο φόβος του χάους και της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» απαγόρευε ακόμη και την τήρηση πρακτικών ή τη σύνταξη αλληλογραφίας:

«Σύμφωνα με έναν παράγοντα των συνομιλιών, δεν συντάχθηκε ποτέ ούτε ένα έγγραφο του σχεδίου και οι συνομιλητές δεν αντάλλαξαν ούτε ένα e-mail σχετικά με το έργο τους. “Ήταν απολύτως προστατευμένο, ακόμη και εντός των θεσμών” δήλωσε ο αξιωματούχος. “Ακόμη και ανάμεσα στις ομάδες υπήρχε τείχος προστασίας”. Αποφασίστηκε να μην συμμετέχουν Έλληνες αξιωματούχοι, λόγω του φόβου διαρροών.

Τα τείχη προστασίας απέδωσαν. Κατά τη διάρκεια δείπνου μεταξύ του προέδρου της Κομισιόν Μ. Μπαρόζο και της Α. Μέρκελ στην καγκελαρία στο Βερολίνο δύο εβδομάδες σχεδόν πριν από τις ελληνικές εκλογές, η Α. Μέρκελ ζήτησε από τον Μπαρόζο να της επιβεβαιώσει ότι υπάρχει σχέδιο στην περίπτωση που η Ελλάδα απορρίψει τις προϋποθέσεις της διάσωσης και επέλθει το Grexit.

Ο κ. Μπαρόζο παραδέχτηκε την ύπαρξη του σχεδίου και προσφέρθηκε να της το παρουσιάσει, εκείνη όμως απάντησε ότι της φτάνει ο λόγος του, σύμφωνα με τις πληροφορίες. Στο γερμανικό σύστημα, η Bundestag έχει δικαίωμα να απαιτήσει να δει τέτοιου είδους έγγραφα και οι ανώτατοι Γερμανοί αξιωματούχοι φοβούνταν ότι θα υποχρεωνόταν να αποκαλύψει το σχέδιο αν το είχε σε χαρτί».

Τι ήταν όμως επί της ουσίας το σχέδιο «Ζ»; Η απάντηση δίνεται από τους «F.T.» ως εξής:

«Για πολλούς που εργάστηκαν στο έργο, το σχέδιο “Ζ” ήταν μια άσκηση τόσο επιχειρημάτων, όσο και πράξεων. Ήθελαν να δείξουν στους υπέρμαχους του Grexit ότι ήταν ένας ηράκλειος άθλος, κάτι που δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν, όταν καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι. Αλλά το καλοκαίρι του 2012 οι Έλληνες ψηφοφόροι σχεδόν τους υποχρέωσαν».

Με άλλα λόγια, ένας λαός «στα κάγκελα», εκείνη την περίοδο, υποχρέωσε τη γερμανική «αυτοκρατορία» και την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία να ασχολούνται συστηματικά με το εφιαλτικό για τους ίδιους ενδεχόμενο να αμφισβητηθεί ακόμη και η βιωσιμότητα της ευρωζώνης, της μεγαλύτερης οικονομικής μπίζνας που είδε εδώ και πολλές δεκαετίες η Ευρώπη.

Δίχως μάλιστα να υπάρχει έτοιμη απάντηση. Τουλάχιστον όχι τέτοιας ισχύος ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρο σε μια ηγεσία αποφασισμένη να διαπραγματευθεί, έστω, τα στοιχειώδη.

Κι όμως, μια ελληνική ηγεσία χωρίς γνώση, χωρίς σθένος, δεν τόλμησε να διεκδικήσει έστω μερικά από τα πολιτικά ψίχουλα που θα έπεφταν από το τραπέζι της γερμανικής «αυτοκρατορίας», τα οποία ενδεχομένως θα ήταν αρκετά ώστε να αποφευχθεί η σημερινή οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή.

Αντιθέτως το ελληνικό σύστημα εξουσίας, ένα παράσιτο που επί δεκαετίες τρεφόταν από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και μίζες, ένα άβουλο ενεργούμενο – ένοχο και εξαρτημένο καθώς ήταν –, παραδόθηκε αμαχητί φορτώνοντας σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό τις πομπές του ιδίου, των υπαλλήλων και των συνενόχων του (το μεγαλειώδες παγκαλικό «Μαζί τα φάγαμε»...).


Κίνδυνος ο... Σαμαράς!
Όπως περιγράφει με συγκλονιστικές λεπτομέρειες το ρεπορτάζ των «F.T.», η Μέρκελ ανησυχούσε πολύ πριν από τις εκλογές του 2012 για το θέμα της Ελλάδας και αναζητούσε συμβουλές από «κάθε πολιτικό και οικονομικό μυαλό σε όλη την Ευρώπη».

Όταν μάλιστα προσπαθούσαν να την καθησυχάσουν ότι ο Σαμαράς θα κέρδιζε τις εκλογές στην Ελλάδα και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αυτή απαντούσε ότι «για τον Σαμαρά ακριβώς ανησυχούσε, αφού συντασσόταν με την εκστρατεία κατάργησης του προγράμματος».

Ήταν η εποχή της «αντιμνημονιακής» εκστρατείας του Σαμαρά, των «Ζαππείων», των πολιτικών... κεραυνών κατά του ΠΑΣΟΚ και της ψεύτικης υπόσχεσης περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Ακόμη και αυτή η καταφανώς ψευδής ρητορεία αρκούσε, όπως αποκαλύπτουν οι «Financial Times», για να προκληθεί υπαρξιακή κρίση στην ευρωζώνη.


Η υποχώρηση της Μέρκελ
Στη Γερμανία βεβαίως η αντιπαράθεση μαινόταν και η πλευρά του Grexit – στην οποία συνωστίζονταν, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, όλοι όσοι θεωρούσαν ότι η Ελλάδα είναι ένα «μολυσμένο πόδι» που πρέπει να κοπεί για να μην μολυνθεί το υπόλοιπο σώμα – έδινε τη δική της μάχη για να επικρατήσει η άποψή της.

Ωστόσο αυτή η επιλογή δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα, όπως αναφέρθηκε και πριν, διότι οι συνέπειες ήταν εντελώς άγνωστες και πρακτικά αδύνατον να προϋπολογιστούν. Η Μέρκελ, αναζητώντας συνεχώς το οικονομικό και πολιτικό κόστος αυτής της επιλογής, λάμβανε σταθερά την απάντηση ότι «ήταν τρελό να προσπαθήσει να προβλέψει το κόστος ενός Grexit». Δεν άργησε να λάβει την απόφασή της.

Η αναλυτική περιγραφή των «Financial Times» παραμένει συγκλονιστική:
«Στα μέσα Ιουλίου η Μέρκελ έφυγε για τις καλοκαιρινές διακοπές έξι εβδομάδων για να σταθμίσει τις συμβουλές που είχε λάβει. Αν και δεν είχε αποφασίσει, η κακοφωνία ανώτατων Γερμανών πολιτικών που δημοσίως καλούσαν την Ελλάδα να φύγει είχε φτάσει σε κορύφωση. (...)

Εν τέλει, πάντως, το θέμα κατέληγε στη Μέρκελ, η οποία, ύστερα από έξι εβδομάδες ξεκούρασης, γύρισε στο Βερολίνο έχοντας αποφασίσει. Δεν υπήρχε επιστημονική βεβαιότητα. Ως προσεκτική πολιτικός εκ φύσεως δεν θα προχωρούσε στο Grexit αν κανείς από τους συμβούλους της δεν μπορούσε να συμφωνήσει για τις συνέπειες.

“Όλοι λέτε: Συγγνώμη, αλλά δεν ξέρουμε. Αν δεν ξέρετε, τότε δεν θα πάρω αυτό το ρίσκο” θυμάται ένας σύμβουλος ότι είπε. (...) Η συζήτηση για το Grexit εντός της ευρωζώνης υποχώρησε.

Η Μέρκελ έκανε μια υψηλού συμβολισμού επίσκεψη στην Αθήνα τον Οκτώβριο. Στις Βρυξέλλες, ύστερα από μια σειρά συναντήσεων των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, συμφωνήθηκε ένα αναθεωρημένο σχέδιο διάσωσης, στο οποίο υποσχέθηκαν στην Αθήνα περισσότερη ανακούφιση χρέους αμέσως μόλις πετύχαινε πρωτογενές πλεόνασμα, όπως έγινε το 2013».

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η Άνγκελα Μέρκελ, η ισχυρότερη ηγέτης της Ευρώπης, ποτέ δεν αποδέχθηκε να αναλάβει το ρίσκο να εκδιώξει την Ελλάδα από το ευρώ, όσα και αν λένε οι επαγγελματίες εκβιαστές και οι ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα.


«Ελεγχόμενοι πολιτικοί»
Η Ελλάδα τρόμαζε την Ευρώπη και τη Γερμανία. Το Grexit προκαλούσε πανικό στον άξονα Βερολίνου - Βρυξελλών λόγω του άγνωστου μεγέθους των συνεπειών του. Η εκδίωξη της Ελλάδας δεν υπήρξε ποτέ απόφαση ή προτεραιότητα, παρά το υψηλό στάτους των υποστηρικτών του – ακόμη και ο Σόιμπλε το επικροτούσε.

Κι όμως, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ουδέποτε επιχείρησε να διαπραγματευθεί. Ο Αντώνης Σαμαράς, από σταυροφόρος του «αντιμνημονίου πέρασε στην πλήρη συμμόρφωση.
Το πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα προτίμησε να εκβιάσει, να εκφοβίσει και να ξυλοφορτώσει τον τότε ξεσηκωμένο ελληνικό λαό αντί να τον χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό όπλο. Και η Ελλάδα παραδόθηκε δεμένη χειροπόδαρα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή ανακουφίζοντας, ενισχύοντας και οδηγώντας στην αποχαλίνωση τη Γερμανία.

Το ερώτημα για τα περιθώρια διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα, διότι κανείς στην Ελλάδα δεν επιδίωξε καν να τα διερευνήσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς... προπαγάνδα.

Όλες αυτές οι αποκαλύψεις, οι οποίες δεν γίνονται από Έλληνες «εξτρεμιστές», αλλά από κέντρα παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής ισχύος, γραμμένες από τον αρχισυντάκτη των «F.T.» στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ, μαρτυρούν τα πραγματικά πολιτικά μεγέθη του ελληνικού συστήματος εξουσίας.
Ο ίδιος ο Σπίγκελ, μιλώντας στην «Καθημερινή» και τη δημοσιογράφο Ελένη Βαρβιτσιώτη, εκμυστηρεύεται κάτι που το «Ποντίκι» και topontiki.gr έγραφαν κατ’ επανάληψη εκείνη την εποχή:

«Για μένα η συζήτηση ποιος και πότε έπρεπε να λάβει πιο σκληρά ή χαλαρά μέτρα δεν έχει νόημα. Αυτό που θέλω να αναδείξω με αυτά τα άρθρα είναι το πόσο λίγο έλεγχο έχουν πια οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όχι μόνο οι Έλληνες, στις χώρες τους»...
Όπως σημειώνει η δημοσιογράφος της «Καθημερινής», «με τη ματιά του κ. Σπίγκελ συνάγεται ότι οι τρεις “βασικοί” Έλληνες πολιτικοί εκείνη την εποχή, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, “ελέγχονται” από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο».

Το τελικό δίδαγμα από όλη αυτήν την ιστορία, όση προπαγάνδα και αν έχει επενδυθεί πάνω της, είναι ότι το περιθώριο για διαπραγμάτευση, ακόμη και μιας χρεοκοπημένης χώρας, όπως είναι η Ελλάδα, διευρύνεται ή ελαχιστοποιείται ανάλογα με την πολιτική ικανότητα των κυβερνητών της.

Ας μείνει όχι μόνο ως κριτήριο ψήφου στις επόμενες ευρωπαϊκές και εθνικές εκλογές, αλλά και ως παρακαταθήκη και εξοπλισμός της επόμενης – ανεξαρτήτως σύνθεσης – ελληνικής κυβέρνησης...

  [--->]

Ο ΑΝΤ1 προειδοποιεί: Μια ήττα της ΝΔ θα φέρει το τέλος του κόσμου

τάδε έφη SPY

23 Μαΐ 2014 , 12:40 μ.μ.

Ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός του εφοπλιστή Μίνου Κυριακού, από αγάπη για τον τόπο και το ευρώ, δίνει κι αυτός τη δική του ανιδιοτελή προεκλογική μάχη για τη σωτηρία της χώρας.

Μια προεκλογική μάχη που τελείως συμπτωματικά ταυτίζεται με αυτή του Αντώνη Σαμαρά.

Μέσα από εκπομπές και δελτία ειδήσεων, οι δημοσιογραφικοί υπάλληλοι του σταθμού προειδοποιούν ακούραστα και με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για τη βιβλική καταστροφή που θα βιώσει η χώρα εάν χάσει στις Ευρωεκλογές το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Παρουσιάζουμε μερικά στιγμιότυπα από το χθεσινό δελτίο ειδήσεων:

Κλείνοντας, και θέλοντας να εκφράσουμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας στον τίμιο και ανιδιοτελή προεκλογικό αγώνα του καναλιού, για το επόμενο δελτίο του έχουμε να του προτείνουμε και το εξής:

  

[--->] 

Ασε που-το κυριότερο- θα μειωθεί δραστικά το τουριστικό ρεύμα αφού, ως γνωστόν, στίφοι τουριστών έρχονται για να απολαύσουν από κοντά το Σα(χλα) μαρά

Δεν είναι επενδύσεις. Είναι εκκαθάριση εν λειτουργία... Εκχώρηση προνομίων με νεοαποικιοκρατικούς όρους

Από τον Νοέμβριο του 2011 έχω αποφύγει να ασχοληθώ με θέματα άλλα από αυτά που σχετίζονται με την απάτη των ΑΠΕ, αλλά με το τελευταίο σποτάκι...

Όλα όσα έχω ακούσει για "επενδύσεις" και "απασχόληση", τα θεωρώ φαιδρά:

Οι ΑΠΕ (για να αρχίσω με το εύκολο), δεν είναι "επενδύσεις". Είναι το σύγχρονο αντίστοιχο του Κατοχικού Δανείου.  Αναγκαζόμαστε να αγοράσουμε (με δανεικά) πράγματα από "Ευρωπαίους", τα οποία θα αποπληρώνουμε από φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος.  Πράγματα που ωστόσο δεν θα ηλεκτροδοτούν και δεν εξυπηρετούν εμάς. Το ότι μερικοί από εμάς βγάζουν προμήθειες, ή "απασχολούνται" κάνοντας τον πλασιέ, ή τον εισπράκτορα, δεν διαφέρει από την "απασχόληση" των μαυραγοριτών στην Κατοχή.

Η πώληση της ΕΥΔΑΠ ή της ΕΥΑΘ σε τρίτους, με ή χωρίς την μεσιτεία Ελλήνων Χωματουργών δεν είναι "επένδυση". Είναι εκχώρηση προνομίων "κοινής ωφέλειας" σε τρίτους, που δεν θα διαφέρει σε πολλά από αποικιοκρατικούς φόρους στο αλάτι (ή στα σπίρτα). Και δεν έχει σχέση με την πτώχευσή μας, είναι απάτη σε βάρος μας που έχει στηθεί από τουλάχιστον το 1996 (αν όχι από το 1990).

Η πώληση ή η ενοικίαση παραλιών σε τρίτους, για εμπορική εκμετάλλευση, επίσης δεν είναι "επένδυση".  Απλά θα μπουν περιφράξεις σε κάτι που ήταν σήμα κατατεθέν του Ελληνικού τουρισμού, και από εκεί που ζούσαν κοινότητες και μικροαστοί από αυτή την τουριστική δραστηριότητα, τώρα αυτοί ίσως καταφέρουν να γίνουν υπάλληλοι. Θα γίνουμε θεατές της λίγης ποιότητας ζωής που μας είχε απομείνει.

Η "απελευθέρωση" της ΔΕΗ και η αναγκαστική μεταπώληση κομματιών της σε τρίτους, δεν είναι "επένδυση".  Είναι εκχώρηση κυριαρχίας και εκχώρηση προνομίων στους 2-3 αγοραστές των κομματιών. Η πώληση πχ του ΑΔΜΗΕ δεν εξυπηρετεί εμάς. Απλά θα βάλουμε κάποιον τρίτο να υλοποιήσει "Ευρωπαϊκά" σχέδια, πάλι με δικά μας λεφτά.

Και έχω βαρεθεί την πιπίλα περί δήθεν φοροδιαφυγής που ανακάλυψε η ΝΔ. Ο μπακάλης, πράγματι μπορεί να φοροδιαφεύγει. Η πολυεθνική αλυσίδα σουπερμάρκετ δεν χρειάζεται να φοροδιαφεύγει. Με λίγο έξυπνο "sourcing" αποφεύγει κάθε φόρο. Ο μπακάλης ενοχλεί. Το σουπερμάρκετ όμως...

Επειδή αν τα διαβάζετε αυτά θα αναρωτιέστε αν είμαι κομμουνιστής ή επαναστάτης, σας ενημερώνω ότι μάλλον οπαδός του ...Milton Friedman είμαι... Και καταλήγω ότι΄"μακάρι να φύγουν και να πάνε στον αγύριστο", αν και δεν αισιοδοξώ περί αυτού. Είμαστε σε εκκαθάριση εν λειτουργία και απλά μας δίνουν την εντύπωση ότι έχουμε επιλογές στο ποιός θα είναι ο εκκαθαριστής. Και τσακωνόμαστε για το ποιός θα ροκανίσει τα διάφορα ΕΣΠΑ που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ρευστότητα που διατηρεί την εκκαθάριση.

[--->]

Κομισιόν: Ο νόμος για τον αιγιαλό είναι μνημονιακή δέσμευση και θα εφαρμοστεί άμεσα

Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό το οποίο προκάλεσε «θύελλα» αντιδράσεων και από κυβερνητικούς βουλευτές είναι μνημονιακή δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης και θα εφαρμοστεί άμεσα, όπως προκύπτει από απάντηση της Κομισιόν στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Χουντή.

Ο Νίκος Χουντής, ανέφερε στην ερώτησή του, με βάση πληροφορίες από δημοσιέυματα, «κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα συζητήθηκαν θέματα χωροταξίας, πολεοδομίας, περιβάλλοντος, καθώς και θέματα που αφορούν στους υδάτινους πόρους», ζητούσε να μάθει από την Κομισιόν «ποια ήταν τα συγκεκριμένα θέματα που συζητήθηκαν για κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες και τι τελικά συμφωνήθηκε».

Στην απάντησή του, ο επίτροπος Οικονομικών Siim Kallas, που αντικαθιστά τον Όλι Ρεν, χωρίς να κρύβει τα λόγια του, ομολογεί ότι αποτελεί μνημονιακή δέσμευση της Ελλάδας να θεσπίσει ταχέως νομοθεσία για τις παράκτιες ζώνες, επισημαίνοντας μάλιστα ότι το νομοσχέδιο αυτό θα πρέπει να έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, «τη διευκόλυνση των “στρατηγικών επενδύσεων” και τις “ιδιωτικοποιήσεις”».

Στη συνέχεια της απάντησής του, ο S. Kallas ενημερώνει ότι, «οι αρχές θα θεσπίσουν επίσης ένα νέο νόμο περί δασοκομίας για να αποσαφηνίσουν  τον ορισμό των δασών και των δασικών γαιών».

Αναλυτικά η απάντηση του επιτρόπου Kallas
 «Στο πλαίσιο της τέταρτης αναθεώρησης του δεύτερου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα διεξάχθηκαν περαιτέρω συζητήσεις για τα μέτρα βελτίωσης της χρήσης γης  με στόχο την οικονομική ανάπτυξη. Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύθηκε να θεσπίσει ταχέως νομοθεσία για τον καθορισμό των παράκτιων ζωνών, καθώς και νόμο περί χωροταξίας για να εξορθολογίσει την εθνική διαδικασία χωροταξικού σχεδιασμού. Οι στόχοι αυτού του δεύτερου νόμου συνίστανται στο να μειώσει τον αριθμό των ιεραρχικών σχεδίων που πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη, να διευκολύνει τις στρατηγικές επενδύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις και να αναθέσει εξουσίες σε τοπικό επίπεδο για να τροποποιηθούν τα υπάρχοντα σχέδια σύμφωνα με τις οικονομικές ανάγκες. Οι αρχές θα θεσπίσουν επίσης ένα νέο νόμο περί δασοκομίας για να αποσαφηνίσουν  τον ορισμό των δασών και των δασικών γαιών και να εξορθολογίσουν τη δασική υπηρεσία. Επιπλέον, η κυβέρνηση σημείωσε πρόοδο όσον αφορά την πρόσκληση υποβολής προσφορών για έργα σχετικά με το κτηματολόγιο και τους δασικούς χάρτες για να εξασφαλισθεί η ολοκλήρωσή τους μέχρι το 2020. Πέραν τούτου, η ελληνική Κυβέρνηση δεσμεύθηκε να εγκρίνει μέχρι το φθινόπωρο του 2014 το παράγωγο δίκαιο που εκκρεμεί σχετικά με την περιβαλλοντική άδεια». 

[--->]