Περισσότερη υποκρισία… πεθαίνεις !

Τα στοιχεία που ακολουθούν δεν είναι απ'την Βενεζουέλα του Μαδούρο, αλλά απ΄την ''δημοκρατία'' που έχει εγκαταστήσει στην Γαλλία ο Μακρόν.

 Ο τραγικός απολογισμός των 13 εβδομάδων για τα κίτρινα γίλεκα.

12 νεκροί, 3.200 τραυματίες, εκατοντάδες νοσηλεύονται, 6 βρίσκονται σε κώμα, 300 ακρωτηριασμένοι από τα νέα όπλα της αστυνομίας που χτυπούν το πλήθος σε ευθεία βολή (flash-ball) ,ρίψη 9228 σφαιρών τύπου LBD (πλαστικές σφαίρες), από τις οποίες έχουν προκληθεί μη αναστρέψιμες βλάβες σε εκατοντάδες διαδηλωτές.

Οι συλληφθέντες έχουν φτάσει στους 8.300.

Από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες οι 1.100 και περιμένουν στη σειρά οι υπόλοιποι.

Και ήδη οι 400 πρώτοι έχουν οδηγηθεί στη φυλακή...

Αυτή είναι η απάντηση του φρέσκου – δημοκρατικού αέρα Μακρόν.

Απέναντι στον εχθρό-λαό που τόλμησε να αμφισβητήσει τις βαθιά αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, που τον έχουν γονατίσει, ο δήθεν θεματοφύλακας της Δημοκρατίας ανέσυρε την κλασική δοκιμασμένη λύση, εξαπέλυσε τη λυσσασμένη καταστολή.

Και σα να μην έφταναν τα παραπάνω εγκρίθηκε ο ''ελευθεριοκτόνος'' νόμος, που δίνει τη δυνατότητα απαγόρευσης κινητοποι­ήσεων, προβλέπει το φακέλωμα και την ποινικοποίηση διαδηλωτών, την απαγόρευση συμμετοχής στις διαδηλώσεις όσων χαρακτηρίζονται ως ''ταραχοποιοί'' – ακόμα και την ανάρτησή των στοιχείων τους σε αρχείο με καταζητούμενους μέχρι την άρση της απαγόρευσης !

Επιπλέον, εισάγοντας μια σειρά πιο ασφυκτικών μέτρων, όπως οι εκτεταμένες έρευνες και οι έλεγχοι στη διάρκεια των συγκεντρώσεων, λύνει τα χέρια των διωκτικών αρχών να προβαίνουν σε αυθαίρετες προσαγωγές και συλλήψεις.

Κατά τα άλλα ο Μακρόν δηλώνει ''αλληλέγγυος'' στους διαδηλωτές που μάχονται ενάντια στην Κυβέρνηση Μαδούρο . Περισσότερη υποκρισία… πεθαίνεις !

Μετά τα τελευταία γεγονότα στη Βενεζουέλα και την μεθοδευμένη επέμβαση των Αμερικάνων με την στήριξη των Ευρωπαίων και ανάμεσά τους της Γαλλικής Κυβέρνησης του Μακρόν, δήθεν για την ''αποκατάσταση'' της δημοκρατίας στη χώρα, είναι σαφές τι ακριβώς θέλουν να ''αποκαταστήσουν''.

Όπως ''αποκατέστησαν'' την δημοκρατία στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Συρία, την Λιβύη, την Νιγηρία ,την Υεμένη, την Γεωργία, την Ουκρανία…

                             

[--->]

Η συμμορία

                            

Αυτό το μούτρο είναι η υπουργός Εξωτερικών του Καναδά, Κρίστια Φρίλαντ, διοργανώτρια του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα μαζί με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Η ενεργός προσπάθεια της, να ανατρέψει τον Μαδούρο, ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια με τη δημιουργία του αποκαλούμενου "Ομίλου Λίμα".

Συνιδρυτής του Ομίλου και ο υπουργός Εξωτερικών του Περού, Ρικάρντο Λούνα.

Σκοπός της συμμορίας "η δημιουργία προϋποθέσεων, ώστε το καθεστώς Μαδούρο ν΄αναγκαστεί να διαπραγματευτεί, όχι μόνο την έξοδο απ΄την κρίση, αλλά και την έξοδο του, από το πολιτικό σύστημα", σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν στη συνάντηση του Ομίλου στο Τορόντο, στις 26 Οκτωβρίου του 2017.

Προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον ΟΗΕ, σ΄αυτό το πραξικόπημα, επικαλούμενοι το κεφάλαιο 8 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, για "διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας", λες και ο Μαδούρο κήρυξε πόλεμο σε κάποια χώρα.

Οι γονείς της Φρίλαντ ήταν Ουκρανοί, υποστηριχτές των ναζί, στον Β΄ΠΠ. Διέφυγαν στον Καναδά με την βοήθεια των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, μαζί με άλλους 2.000 συνεργάτες των ναζί.

Ενας απ΄αυτούς έφτασε μάλιστα να γίνει και Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτας. 

Αυτός, λοιπόν, ο πρώην στρατιωτικός των Waffen SS, που έγινε Πρόεδρος του Πανεπιστημίου και δημιούργησε το τμήμα Ουκρανικών μελετών, ήταν ο Μάικλ Τσόμιακ, που έζησε στην Αλμπέρτα, ως αγρότης, χωρίς ποτέ να συλληφθεί και τα έγγραφα αναγνώρισης του, αποκαλύφθηκαν, από την Πολωνική κυβέρνηση, το 1960. Κολλητός φίλος του Τζωρτζ Σόρος, παθιασμένου υποστηρικτή του πραξικοπήματος Ομπάμα στην Ουκρανία.

Αυτός ήταν ο πατέρας της Φρίλαντ, που αγαπάει και θαυμάζει και μένει πιστή στη μνήμη του και στις ακροδεξιές του πεποιθήσεις τις οποίες υποστηρίζει περήφανα.

Αυτή είναι και η "φιλελεύθερη" πλευρά του φασισμού που κυβερνά πλέον σχεδόν όλον τον κόσμο.

[--->]

Ο ιμπεριαλισμός ως ειρηνοποιός δύναμη

του Δημήτρη Μπελαντή 

Kατά το τελευταίο διάστημα, αναπτύσσεται  σε  ορισμένες  δυνάμεις  της  Αριστεράς μια ιδιάζουσα τοποθέτηση, όλως διαφορετική από την ιστορική τοποθέτηση της Αριστεράς στην Μεταπολίτευση. Διαπιστώνεται μια παράδοξη αντίφαση ανάμεσα στον βασικά «θετικό» ή και «πολύ θετικό» χαρακτήρα της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία επιλύει μια χρόνια διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ και δημιουργεί, κατά την άποψη  αυτήν,  συνθήκες  ειρήνης,  φιλίας,  συνεργασίας  κ.λπ.,  και στο νατοϊκό-αμερικανικό πλαίσιο που καθόρισε και επέβαλε αυτήν την συμφωνία.

Μια τέτοια τοποθέτηση υποστηρίζεται άμεσα ή έμμεσα από αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες ή στελέχη και διανοούμενους της Αριστεράς σε ατομικό επίπεδο, στο όνομα της κατανίκησης και αποτροπής του εθνικισμού (βλ. λ.χ., ενδεικτικά, την τοποθέτηση της συλλογικότητας «Δικτύωση για μια Ριζοσπαστική Αριστερά –  Η  Ζωή  Μετά»,  της  23/01/2019,  με  τίτλο  «Για  τις  Πρέσπες»).  Επίσης, άλλες οργανώσεις της Αριστεράς τοποθετούνται μεν κατά της Συμφωνίας ως αμερικανονατοϊκής και αρνητικής επιβολής, αλλά δεν κινητοποιούνται μαζικά καθόλου εναντίον της, όταν κυρώνεται,  για  να  μην  συμβάλλουν  στον  εθνικισμό,  χαρακτηριστική περίπτωση του οποίου, κατά την άποψή τους, συνιστά η στάση του ΚΚΕ (τέτοιαν στάση κράτησε λ.χ. στο σύνολο της, δυστυχώς, η Ανταρσύα την 24/01/19).

Παρατηρούμε, εδώ, μια παράδοξη στάση. Αντί, δηλαδή, η πιεστική και επίμονη στάση των κρατών της ιμπεριαλιστικής Δύσης υπέρ της Συμφωνίας με βάση το ωμό συμφέρον τους να δημιουργήσει σκέψεις προβληματισμού και αμφισβήτησης για το κατά πόσο μια τέτοια συμφωνία επιλύει δίκαια, σταθερά και διαρκώς την διαμάχη για το μακεδονικό ζήτημα ανάμεσα στους δύο λαούς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. 

Η δογματική εμμονή και παραδοχή στο ότι η συμφωνία αυτή αμβλύνει τους εθνικισμούς και αποτελεί βάση και αφετηρία καλής γειτονίας (στην πραγματικότητα συμβαίνει  το  τελείως  αντίθετο),  οδηγεί  στο  συμπέρασμα  ότι  ο  ρόλος του ΝΑΤΟ δεν είναι απολύτως αρνητικός και επικίνδυνος για τους λαούς και τους εργαζομένους στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και  παντού.  Μέχρι  και  απόψεις  ότι  το  ΝΑΤΟ  προστατεύει  την  ειρήνη και την ακεραιότητα των χωρών κυκλοφορούν πια από «ανέκαθεν αριστερούς» στο Διαδίκτυο.

Αλλά και χωρίς να φτάσει κανείς σε τέτοιες ακρότητες, ήδη η παραδοχή ότι το ΝΑΤΟ και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αποτελούν ουδέτερους διαιτητές και δικαστές που εγγυώνται την ειρήνη και φιλία των λαών σηματοδοτεί μια πολύ επικίνδυνη πολιτική και ιδεολογική μετατόπιση προς θέσεις νομιμοποίησης του ιμπεριαλισμού, όμοιες λ.χ. με αυτές  που  υποστήριζε  ο  φιλόσοφος  Γ.  Χάμπερμας  το  1999  για  την  δυτική  επέμβαση  στην  Γιουγκοσλαβία. 

Από  τον  προκαπιταλιστικό ιμπεριαλισμό της Pax Romana ως τον ιμπεριαλισμό του  μονοπωλιακού  καπιταλιστικού  σταδίου,  όλοι  οι  κυρίαρχοι  διεθνώς αυτό το επιχείρημα έχουν επικαλεσθεί μέχρι σήμερα: «είστε πολύ βάρβαροι ή πολύ απρόθυμοι ή πολύ αδύναμοι στο να επιλύσετε τις μεταξύ σας διαφορές. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να τις λύσω εγώ. Ως αντάλλαγμα, θα χρειαστεί να σας καταλάβω στρατιωτικά,  να  εγκαταστήσω  βάσεις,  να  σας  καταληστεύσω  τους πόρους. Κάθε καλός δικαστής ή διαιτητής χρειάζεται και μια καλή πληρωμή. Αυτή είναι, λοιπόν, η δική μου πληρωμή».Το να μην αντιλαμβάνεσαι αυτήν την διαχρονική αλήθεια, είναι ήδη  ένα  μεγάλο  πρόβλημα.  Το  να  την  συγκαλύπτεις,  κιόλας,  στο όνομα των αξιών της Αριστεράς και της ταξικής πάλης είναι ακόμη μεγαλύτερο. 

ΠΗΓΗ Δρόμος της αριστεράς,9/02/2019