Πόσο νεοφιλελεύθερος είναι τελικά ο Μακρόν;

του Διονύση Ελευθεράτου

 Εσχάτως ασχολείται συστηματικά - και σχεδόν υστερικά - με τον μέγα «κίνδυνο» που απορρέει από τη μετανάστευση. Πάντα όμως βρίσκει χρόνο και αφορμές ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (στο εξής Α.Α) να επιστρέφει σε θεματολογία, που θυμίζει κάπως περισσότερο τον «κλασσικό», παλιότερο εαυτό του. Στις 10 Δεκεμβρίου ερέθισμα του έδωσαν η Γαλλία, τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Μακρόν. Κι έγραψε στο Twitter:

«Ανόητοι ισχυρίζονται πως ο Μακρόν απέτυχε επειδή είναι νεοφιλελεύθερος. Ξεχνούν όμως πως υπήρξε ο darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο εξέφραζε ο Φιγιόν. Εξ άλλου αποδομήθηκε επειδή η κυβέρνησή του έβαλε κι άλλους φόρους. Ν/Φ και φόροι;».

Μαζεμένα… μαργαριτάρια, μα ενδιαφέροντα. Διότι πιστοποιούν πως οι «φιλελέδες», όταν αμύνονται, πανεύκολα απαρνούνται τους «δικούς τους», αλλά και τη φορολογική – φορομπηχτική διάσταση των «πρακτικών εφαρμογών» που βρίσκουν οι ιδέες τους.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πρώτος ισχυρισμός: Όλος ο κόσμος, λοιπόν, είναι… ανόητος, διότι ο γόνος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, Εμ. Μακρόν, δεν είναι νεοφιλελεύθερος. Καταλάβατε; Ο άνθρωπος που έλεγε προεκλογικά ότι θα μείωνε κατά 120.000 τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και κατά 60 δισ. ευρώ τις δημόσιες δαπάνες φαίνεται πως ενσάρκωνε κάποιο είδος «σοσιαλμανούς» και «κρατικιστή», μόνο και μόνο επειδή ένας άλλος υποψήφιος – ο Φ. Φιγιόν – ευαγγελιζόταν μια ακόμη βιαιότερη «δημοσιονομική προσαρμογή» (μείον 500.000 οι υπάλληλοι, μείον 100 δισ. οι δαπάνες). Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να ισχυρίζεται κάποιος πχ ότι ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι ακροδεξιός, επειδή υπάρχει η «Χρυσή Αυγή»…

Για λόγους που έχουν πλειστάκις αναλυθεί, η πολιτική του Μακρόν κινήθηκε σε τροχιά καθαρόαιμου, επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Από τις «μεταρρυθμίσεις» στα εργασιακά έως την κατάργηση του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αυτή ακριβώς τη σφραγίδα φέρει η «γραμμή του». Τα περί «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού» συνιστούν έναν άγαρμπο αυτοσχεδιασμό του Α.Α. Εκτός αν μισεί το νεοφιλελευθερισμό και ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος τον Απρίλιο του 2017 δήλωσε (στη web TV του «Spiegel») ότι, αν ήταν Γάλλος, μάλλον τον Μακρόν θα ψήφιζε.

Δεύτερος ισχυρισμός: Αφ’ ης στιγμής ο Μακρόν επέβαλλε νέους φόρους, έθεσε αυτομάτως τον εαυτόν του εκτός νεοφιλελεύθερου φάσματος. Διότι το φάσμα αυτό και οι φόροι δεν συμβιβάζονται… Και ποιος, παρακαλώ, αναμασά εν προκειμένω αυτό το σκοροφαγωμένο- περί ασυμβίβαστου- μύθευμα; Ο Α. Α, υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη 1990 – 1993, συνάδελφος του «γενικού υπεύθυνου» για την οικονομική πολιτική Στέφανου Μάνου, που «έμεινε στην ιστορία» συν τοις άλλοις για την επιβολή εκείνου του τσουχτερού φόρου – 50 δραχμές ανά λίτρο- στη βενζίνη. Αλα Μακρόν…

Μήπως λοιπόν, έγινε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκείνης της εποχής «darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού»; Αλλά γιατί, όχι; Εδώ, λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1989, είχε «γίνει» και η… Μάργκαρετ Θάτσερ, επιβάλλοντας το διαβόητο χαράτσι («poll tax») που εξόργισε και έβγαλε στους δρόμους πολλές χιλιάδες ανθρώπους της βρετανικής μεσαίας τάξης.

Το παραμύθι πως ο νεοφιλελευθερισμός «βγάζει σπυράκια» με τους φόρους, γενικώς και αορίστως, αδυνατεί να αντέξει όχι μόνο σε κριτική, αλλά και σε απλές υπομνήσεις πεπραγμένων. Επιλέγει καλά ο νεοφιλελευθερισμός ποιους και πότε θα επιβαρύνει και ποιους θα απαλλάξει από φορολογικά βάρη. Αυτό είναι πασιφανές και διαχρονικό. Να το αρνείται κάποιος, μόνο και μόνο για να μην χρεωθεί η… πίστη του αποτυχίες, δεν φαντάζει καθόλου πειστικό.

Αλλά μιας και θυμηθήκαμε το φόρο του Στ. Μάνου στα καύσιμα, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και μερικά συνολικότερα «κατορθώματα» εκείνης της κυβέρνησης. Της μοναδικής, ίσως, στην Ελλάδα, την οποία ο Α.Α θα αναγνώριζε ως νεοφιλελεύθερη. Αφήνουμε για επόμενο, ξεχωριστό σημείωμα την τρομακτική, αδιανόητη -έως τότε- ταυτόχρονη αύξηση δημόσιου χρέους και ελλειμμάτων, στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης από το καθαρόαιμο νεοφιλελεύθερο τρίο «Μ.Α.Μ», δηλαδή Μητσοτάκης – Ανδριανόπουλος – Μάνος. Πάμε σε μερικούς άλλους δείκτες. Με συγκρίσεις.

Δείκτης πρώτος: Ανάπτυξη. Ξέρετε, αυτήν που θα κόμιζαν οι απελευθερωμένες – και λόγω ιδιωτικοποιήσεων- δυνάμεις της αγοράς, κλπ, κλπ. Μια απλή επεξεργασία των επίσημων στοιχείων του ΥΠΕΘΟ καταδεικνύει ένα μεγαλοπρεπές «άνθρακες ο θησαυρός».

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης στην περίοδο 1984 – 1989 ήταν 1,8%, μολονότι το 1986 «έκλεισε» με ένα πενιχρότατο 0,5% και το 1987 με αρνητικό πρόσημο, μείον 2,3%. Στα έτη 1990 – 1993 ο μέσος ετήσιος ρυθμός έπεσε στο 0,55%. Ειδικά κατά το 1993, επήλθε ύφεση του 1,6%.

Εν ολίγοις, το τρίο «Μ.Α.Μ» των «αστείρευτων δημιουργικών δυνάμεων της αγοράς» παρέδωσε το 1993 μια οικονομία σε ύφεση, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά από το 1987 και για δεύτερη από το 1983. Τόσο «καλά»…

Δείκτης δεύτερος: Βιομηχανία – μεταποίηση. Έτσι, για να δούμε πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον πυρήνα της «πραγματικής οικονομίας».

Πότε με θετικό πρόσημο, και πότε με αρνητικό κινήθηκε στη δεκαετία 1980 – 1989 το συνολικό προϊόν μεταποίησης. Οριακά αυξητικός (0,48%) ήταν ο μέσος ετήσιος ρυθμός κατά τη συγκεκριμένη περίοδο. Κατά πολύ καλύτερος εμφανίστηκε στην υπο-περίοδο 1988 - 1989, τη διετία που προηγήθηκε της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε καταγράφηκαν ποσοστά αύξησης 4,5% και 2,2% αντίστοιχα.

Ε, ανέλαβε το «Μ.Α.Μ» και μονιμοποιήθηκαν τα αρνητικά πρόσημα. Μείον 2,6% το 1990, μείον 0,8% το 1991, μείον 1,5% το 1992 και, για επίλογο, μείον 4,3% το 1993. Τα θετικά πρόσημα επέστρεψαν το 1994 (1,2%).

Δείκτης τρίτος: Ιδιωτικές ακαθάριστες επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου. Για να δούμε πόσο συγκινήθηκε η «ιδιωτική πρωτοβουλία» από την πολιτική εκείνων που ορκίζονταν στο όνομά της.

Στα πρώτα πέντε χρόνια της δεκαετίας του 1980 η πορεία του συγκεκριμένου δείκτη ήταν διαρκώς πτωτική, κάτι που ίσως σχετίζεται και με τα συμπτώματα της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 1979, της δεύτερης μεγάλης που βίωσε ο μεταπολεμικός κόσμος (προηγήθηκε εκείνη του 1973). Από το 1985 και έως το 1990 όμως, η ροή των πραγμάτων άλλαξε. Κατά το 1990 μάλιστα η αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων ιδιωτικού κεφαλαίου έφθασε στο εκπληκτικό 14,7%, ποσοστό που είχε να… φανεί από το 1977.

 Η συνέχεια όμως επεφύλαξε μια μεγάλη «βουτιά» το 1991, της τάξης του μείον 10,4% και άλλες δυο στη διετία 1992-93. Μείον 2,2% και 2,6%.«Τζίφος», δηλαδή, και σ’ αυτό το πεδίο. Το «συν» επέστρεψε το 1994 (2,6%).

Δείκτης τέταρτος: Απασχόληση. Σύμφωνα με την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, ο Κων. Μητσοτάκης παρέλαβε την ανεργία στο 7,5% το 1989 και την έφερε στο 9,7% το 1993. Δεν ήταν μόνο οδυνηρή, την εποχή εκείνη, μια αύξηση άνω των δυο μονάδων, σε τόσο χρόνο. Ήταν και ασυνήθιστη.

Παράδειγμα: Στην επταετία 1983 – 1989 το επίσημο ποσοστό ανεργίας υπερέβη μόνο μία φορά το 8% (1984: 8,1%) και ήταν μίνιμουμ 7,4% (1986, 1987). Κατέβηκε στο 7% τον πρώτο χρόνο μητσοτακικής διακυβέρνησης, το 1990, αλλά στη συνέχεια πήρε την πάνω …βόλτα: 7,7% το 1991, 8,7% το 1992, 9,7% το 1993. Θα ανέβαινε πάλι κατά μία ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα έπειτα από μια πενταετία, το 1998 (10,8%). Σε απόλυτους αριθμούς: το 1989 οι άνεργοι ήταν, επισήμως, 296 χιλιάδες κι έπειτα από 3,5 έτη κυριαρχίας των… θαυματουργών δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης «δημιουργικότητας» έφθασαν τις 398,2 χιλιάδες.

Συμπερασματικά, η γενική επιδείνωση έφθασε στο απροχώρητο (ύφεση, υψηλή ανεργία, βιομηχανική καθίζηση, κ.λπ.) το 1993. Δηλαδή όχι όταν άρχιζε, αλλά όταν είχε ήδη προχωρήσει αρκετά η ετεροχρονισμένη ελληνική βερσιόν του «θατσερισμού». Και μόνη αυτή η παρατήρηση επαρκεί για να ακυρώσει τον παντελώς αστήρικτο, σχεδόν «θεολογικό» ισχυρισμό, ότι ο Κων. Μητσοτάκης και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι θα είχαν «βελτιώσει την οικονομία» (φυσικά με αυτόν τον όρο καθένας εννοεί ό,τι θέλει), εάν είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους.


Να αρνηθεί, τώρα, ο Α.Α ότι το τρίο «Μ.Α.Μ» ήταν αμιγώς νεοφιλελεύθερο, μας φαίνεται κομμάτι δύσκολο…

ΥΓ: Παραθέσαμε επίσημα στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα επεξεργασιών τους. Ο αναγνώστης μπορεί να δει αυτά τα στοιχεία συγκεντρωμένα, σε πίνακες, στο βιβλίο του καθηγητή Χρυσάφη Ι. Ιορδάνογλου «Η Ελληνική Οικονομία στη “Μακρά Διάρκεια” 1954 – 2005» (εκδόσεις Πόλις, 2008). Τα στοιχεία για το προϊόν της Μεταποίησης δημοσιεύονται σε πίνακα, στις σελίδας 179 -180. Για τις ακαθάριστες ιδιωτικές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου, στις σελ. 94 - 95. Για την έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ, στις σελ. 113- 114.

 [---->]

Πλήγμα στη Σαουδική Αραβία η αποχώρηση του Κατάρ από τον ΟΠΕΚ

Συμβολική μεν, δηλαδή χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, αλλά έμπλεη μηνυμάτων ήταν η ανακοίνωση του Κατάρ για αποχώρηση από τον Οργανισμό Πετρελαιοεξαγωγικών Κρατών (ΟΠΕΚ) από τον Ιανουάριο του 2019.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η παραγωγή του Κατάρ, μόλις 600.000 βαρέλια την ημέρα σε έναν ωκεανό πετρελαίου που υπερβαίνει τα 27 εκ. και των 15 κρατών μελών του ΟΠΕΚ, είναι τόσο μικρή ώστε ουδέποτε έκανε τη διαφορά. Ούτε και τώρα που ο ΟΠΕΚ σε στενή συνεργασία με τη Ρωσία οδεύει σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ οι οποίες ζητούν να μην περιοριστεί και να αυξηθεί η παραγωγή του πετρελαίου ώστε να διατηρηθεί η χαμηλή η τιμή του, ακόμη και μετά την πτώση των τελευταίων μηνών.

Το Κατάρ άλλωστε χρωστάει την περίοπτη θέση που κατέχει στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη στο φυσικό αέριο καθώς είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου. Σχεδιάζει μάλιστα να αυξήσει την παραγωγή του από 77 εκ. τόνους ετησίως σε 110 εκ.

Η ανακοίνωση του Κατάρ που έχει κι άλλα σχετικά προηγούμενα στην ιστορία τα οποία γρήγορα ανακλήθηκαν (με την Ινδονησία να αποχωρεί το 2008 και να επανέρχεται το 2016, την Γκαμπόν να αποχωρεί το 1996 και να επανέρχεται μετά από 20 χρόνια) εντάσσεται στο πλαίσιο της διαπάλης του με τη Σαουδική Αραβία. Ισοδυναμεί με πλήγμα στο Ριάντ και κλιμάκωση της αντιπαράθεσής τους, όπως ξεκίνησε το 2017 όταν μια συμμαχία τεσσάρων σουνιτικών κρατών με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία επέβαλε αποκλεισμό του Κατάρ.

Τα αιτήματά τους ξεκινούσαν από το κλείσιμο του ενημερωτικού δικτύου  Al Jazeera κι εκδίωξη των τουρκικών στρατευμάτων από τα εδάφη του Κατάρ κι έφταναν στο αίτημα για διακοπή των διπλωματικών σχέσεων του με το Ιράν. Αίτημα που αν ικανοποιούταν θα τίναζε στον αέρα τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων του Κατάρ, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου που διαθέτει εκτείνεται στο Ιράν και το εκμεταλλεύονται από κοινού… 

Η Σαουδική Αραβία επομένως, από κοινού με τα Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη δικτατορία της Αιγύπτου, στόχευαν στην εδραίωση κι εξάπλωση της σαουδαραβικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στην οικονομική εξόντωση κάθε αντίπαλου της. Τι πιο φυσιολογικό επομένως από την απόρριψη εκ μέρους του Κατάρ των αιτημάτων της ανίερης σουνίτικης συμμαχίας… Έκτοτε το Κατάρ παραμένει αμετακίνητο στις θέσεις του, παρά τον αποκλεισμό και πλήθος άλλων κυρώσεων που έχει δεχτεί όπως την απαγόρευση των πτήσεων του εθνικού του αερομεταφορέα να διέρχονται από τη Σαουδική Αραβία.

Με την αποχώρησή του από τον ΟΠΕΚ, το Κατάρ αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα και δυνατότητα της Σαουδικής Αραβίας να ηγηθεί του οργανισμού, σε μια εποχή που ο ντε φάκτο ηγέτης της σαουδαραβικής μοναρχίας και κατ’ επέκταση του ΟΠΕΚ, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, έχει την μεγαλύτερη ανάγκη εδραίωσής του ρόλου και της ηγεσίας του.

 Είναι μια εποχή που το κύρος και η υλική δύναμη του μεγαλύτερου ενεργειακού μονοπωλίου βρίσκεται σε κρίση, πριν απ’ όλα υλική εξ αιτίας των αμερικανικών σχιστολιθικών κοιτασμάτων που εισέρχονται μαζικά στην κατανάλωση. Περαιτέρω, η διεθνής απομόνωση της Σαουδικής Αραβίας μετά τη στυγερή δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι στο σαουδαραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης έχει οξύνει την κρίση νομιμοποίησης του Ριάντ στο διεθνή περίγυρο.

Η απόφαση του Κατάρ οδηγεί αυτή την κρίση ένα βήμα παραπέρα…

[---->]

Σταθάκης: Άδειες στην Eldorado από την πίσω πόρτα (του ΣτΕ) #skouries

Άλλα λέει στη Βουλή και στα δελτία τύπου του για την υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σταθάκης και άλλα πράττει ο ίδιος και το Υπουργείο του ή τουλάχιστον οι υπηρεσίες του. Στη δημόσια ρητορική του ο Υπουργός συνδέει την αδειοδότηση του μεταλλείου των Σκουριών με την απόδειξη, εκ μέρους της εταιρείας, ότι είναι σε θέση να προβεί στην απαιτούμενη από τη Σύμβαση και την ΑΕΠΟ μεταλλουργική καθετοποίηση της παραγωγής. Η θέση όμως αυτή δεν αποτυπώνεται στις ενέργειες του Υπουργείου. Η ασυνέπεια αυτή υποσκάπτει τη δυνατότητα υπεράσπισης των θέσεων του Δημοσίου στο Συμβούλιο Επικρατείας όπου έχει προσφύγει η εταιρεία και διακινδυνεύει το δημόσιο συμφέρον. Και θεωρούμε ότι επιτέλους κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια.

Οι εργαζόμενοι στη Χημική Βιομηχανία Ελλάδος κατά Λαυρεντιάδη

 Κατά του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη στρέφονται οι εργαζόμενοι της Χημικής Βιομηχανίας Ελλάδος, τονίζοντας μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή τους πως τίποτα από όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας δεν τους εκπλήσσει.

Ανακοίνωση των εργαζομένων έχει ως εξής:

Οι ελίτ μιλούν για το τέλος του κόσμου, εμείς για «το τέλος του μήνα»

- Σημειώσεις για τα Κίτρινα Γιλέκα -


Το Σάββατο 17 και 24 Νοεμβρίου και την 1η Δεκεμβρίου στη Γαλλία πραγματοποιήθηκαν τρεις μεγάλες διαδηλώσεις, και τρεις από ένα νέο κίνημα: τα κίτρινα γιλέκα. Μέχρι στιγμής, ήταν το πρώτο κίνημα που ανάγκασε κατά κάποιο τρόπο το Μακρόν να υποχωρήσει πραγματικά. Ο οποίος, κατά μία έννοια, είχε ήδη ηττηθεί από την αρχή. Η αφορμή ήταν μια αύξηση των τιμών των καυσίμων πάνω από τον πληθωρισμό. Μια μικρή σπίθα που, ένας τεχνοκράτης αυτής της φύσης, με το τυφλό περιβάλλον του, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έβαζε μια τόσο μεγάλη φωτιά - τουλάχιστον με αυτό το τρόπο.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει την αύξηση με τη δικαιολογία ότι επρόκειτο για ένα «οικολογικό μέτρο» και αυτό έκανε την αποκαλούμενη «βαθιά Γαλλία» να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, όπως λίγες φορές είχε κάνει μέχρι τότε. Δεν ήθελαν να είναι οι μόνοι που θα πλήρωναν για άλλη μια φορά το τίμημα αυτών των «αναπόφευκτων προσαρμογών»: «οι ελίτ μιλούν για το τέλος του κόσμου, εμείς για το τέλος του μήνα», έλεγαν. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή όχι αλλά λέγεται ότι η διαδήλωση- εξέγερση; - της 1 Δεκεμβρίου, προκάλεσε τις πιο σοβαρές ταραχές που γνώρισε το Παρίσι από το Μάιο του '68.

Το κίτρινο γιλέκο δεν επιλέχθηκε τυχαία και, μάλλον, έχει λιγότερο σχέση με το χρώμα καθαυτό, παρά με ότι μπορεί να συμβολίζει. Όντας υποχρεωτικό εξάρτημα κάθε αυτοκινήτου, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση στα καύσιμα, δεν υπάρχει τίποτα πιο πρακτικό από το άνοιγμα του χώρου αποσκευών του αυτοκινήτου και το τράβηγμα προς τα έξω του κίτρινου γιλέκου.


Μια ταυτοποίηση που γίνεται άμεσα κατανοητή. Είναι πρακτικό ακόμα και για τους ποδηλάτες, δεδομένου ότι τα γιλέκα που φορούν τη νύχτα για να κάνουν βόλτα είναι τα ίδια. Όλο αυτό που τις δύο πρώτες ημέρες, με κάποια συγκεκριμένη μορφή, ξεχύθηκε στους δρόμους, ήταν μια ολόκληρη σειρά από αιτήματα και ερωτήματα. Αλλά ακόμη και έτσι η ανάλυση δεν είναι ακριβής.
Μετά από μια περίοδο έντονων κινητοποιήσεων στη Γαλλία, που κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, ήταν περίπου φυσικό όλα τα αιτήματα εκείνης της εποχής να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους στους δρόμους. Υπήρξε μια συσσώρευση συγκεκριμένων αιτημάτων. Αυτό που εμφανίστηκε τον τρίτο χρόνο και κυριάρχησε ήταν το σύνθημα: Μακρόν παραιτήσου!

Αυτή τη φορά, όμως, μιλάμε για διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, στη Γαλλία, και όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις όπου ο αγώνας κρατάει ακόμα, όπως στη Νάντη. Σε όλη τη χώρα, έγιναν καταλήψεις διοδίων αυτοκινητοδρόμων και δρόμων.
Κοντά στη Ρουέν αποκλείστηκε ένας τερματικός σταθμός πετρελαίου. Η Λυών, το Μπορντό, η Μασσαλία, η Τουλούζη, η Σεντ Ετιέν, όλες αυτές οι πόλεις είδαν ημέρες που είχαν να δουν πολλά χρόνια . Μεσαίου μεγέθους πόλεις όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα, όπως η Τουρ στη, κεντροδυτική Γαλλία, έγιναν μάρτυρες άγριων γεγονότων, μεγάλης συμμετοχής και βίας. Στη Ντιζόν, πυρπολήθηκε το κτίριο της Περιφέρειας.

Στην πόλη Λε Πουζέν μια πόλη μόλις τριών χιλιάδων κατοίκων, που βρίσκεται στη μέση της περιοχής των Αρδεννών, είχαμε συγκρούσεις με την αστυνομία που κράτησαν εννέα ώρες. Στην Puy-en-Velay, κάηκε η Νομαρχία. Στη Μαρτινίκα, τα Κίτρινα Γιλέκα σκηνοθέτησαν ένα είδος Flash mob [*] σε ένα εμπορικό κέντρο, ενώ στο χωριό Commercy απαιτούν την άμεση δημιουργία τοπικών επιτροπών, κυρίαρχων και αυτόνομων, κάτι που ξεπερνάει την άμεση δημοκρατία, δηλαδή:Κομούνες.

Η καταστολή, ωστόσο, ήταν παντού έντονη. Αλλά στις περιφέρειες και όχι σε ένα οποιοδήποτε μέρος, στις υπερπόντιες επαρχίες όπου, η καταστολή έδειξε το πραγματικό της πρόσωπό, δεδομένου ότι μόνο στη Ρεϋνιόν κλήθηκε να παρέμβει ο γαλλικός στρατός. Στο Παρίσι, στις 24 Νοεμβρίου, ένας διαδηλωτής έχασε το χέρι του, και το ίδιο έπαθε ένας άλλος την 1η Δεκεμβρίου στην Τουρ, και οι δύο από χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.

Στο Παρίσι, την 1η Δεκεμβρίου, η σύγχυση ήταν τέτοια που δεν υπήρχαν αρκετές αστυνομικές δυνάμεις. Τα ΜΑΤ (CRS) αναγκάστηκαν να ζητήσουν βοήθεια από άλλες αστυνομικές μονάδες και διαμαρτυρήθηκαν δημοσίως ότι ορισμένες μονάδες είχαν κληθεί να φυλάνε κτίρια αντί να μετακινηθούν στις πόλεις - που είναι και η ειδικότητά τους. Σύμφωνα με μαρτυρίες, 20 χρόνια είχαν να δουν τέτοιο πράγμα. Ενας φίλος, διαδηλωτής δεν είχε ποτέ αντιμετωπίσει το ιππικό και για μια στιγμή νόμισε ότι είχε κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν. Και κατέληξε ότι σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι στα προάστια του Παρισιού, δεν θα υπήρχαν αρκετοί αστυνομικοί. Αλλά προς το παρόν, τίποτα δεν έχει συμβεί ακόμα.

Λέγεται ότι υπάρχουν πολλοί διαδηλωτές που επισκέπτονται την πρωτεύουσα για πρώτη φορά. Ένα μεγάλο μέρος όσων χρωματίζουν τους δρόμους του Παρισιού με κίτρινο, δεν ζουν στην πρωτεύουσα, ούτε στη γύρω περιοχή. Μετακινούνται στην πρωτεύουσα μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις και το κύριο σημείο συνάντησης ήταν η Αψίδα του Θριάμβου, όπου για λίγο, την 1η Δεκεμβρίου, αφού κατάφεραν να διώξουν από εκεί τα ΜΑΤ , κατέλαβαν το χώρο πανηγυρίζοντας σαν να είχαν νικήσει. Όλα αυτά τρόμαξαν πολλούς τουρίστες που βρισκόντουσαν στα Ηλύσια Πεδία που δεν είναι συνηθισμένοι να βλέπουν αυτοκίνητα να καίγονται , οι κάδοι απορριμμάτων να ανατρέπονται και στη συνέχεια να καίγονται.

Πολλά οφείλονταν στο γεγονός ότι στην πόλη υπάρχουν έργα σε εξέλιξη παντού και τα οδοφράγματα πολλαπλασιάστηκαν με μια ταχύτητα πρωτοφανή. Το υλικό ήταν ήδη εκεί, έτοιμο, το πρόσφερε το δημαρχείο έτοιμο στο πιάτο. Οδοφράγματα σηκώθηκαν παντού. Και εδώ αξίζει να τονίσουμε και ένα ακόμα βασικό: ακόμα κι αν δεν είχαν έλθει για τουρισμό, ήταν σχεδόν σαν να ήταν και πήγαινανν πέρα δώθε. Δεδομένου ότι δεν είχαν συνηθίσει στις συνήθεις διαδρομές που ακολουθούν οι διαδηλώσεις, τα κίτρινα γιλέκα εμφανιζόντουσαν εκεί πού σπάνια γίνονται διαδηλώσεις στο Παρίσι. Πέρα από την κατάληψη της πιο διάσημης λεωφόρου στον κόσμο, η Οπερα, το Ριβολί, το Σεν Λαζάρ, η Πλατεία Κονκόρντ, ο Αγιος Αυγουστίνος, το Χρηματιστήριο είναι μερικά μόνο από τα μέρη που κατευθύνθηκαν τα κίτρινα γιλέκα. Οι πολυτελείς Galleries Lafayette και Printemps εκκενωθηκαν λόγω του κινδύνου ατυχημάτων.

Εκλεισαν ,ταυτόχρονα, δεκάδες εξόδους του μετρό .Και στην άλλη πλευρά της πόλης - αυτό που ήταν πάντα ο πιο συνηθισμένος χώρος των διαδηλώσεων - δεν έγινε τίποτα. Δεδομένου ότι δεν γνωρίζουν καλά την πόλη, πήγαν στα μέρη που είχαν ήδη επισκεφθεί, ή τουλάχιστον στα μέρη που είχαν ακούσει. Αυτό σημαίνει ότι τις διαδηλώσεις τις βλέπουν και τις ζουν ακόμα και όσοι είναι απλά περαστικοί . Σαν γεγονός είναι περίεργο και μιας και το Παρίσι είναι η πιο επισκέψιμη πόλη στον κόσμο, είναι κάτι νέο.

Αλλά από τη στιγμή που οι διαδηλώσεις γινόντουσαν σε μέρη που οι τουρίστες δεν πηγαίνουν ποτέ, δεν καταλάβαιναν ότι κάτι γινόταν και ενώ οι τουρίστες έβγαζαν αναμνηστικές στην Αψίδα του Θριάμβου, στη Νασιόν είχαμε συγκρούσεις. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έγινε έτσι. Πρώτα, τα πράγματα γινόντουσαν, για παράδειγμα, όπως πριν δύο χρόνια με το Κίνημα Nuit Débout. Αφού η Πλατεία Δημοκρατίας ήταν κατειλημμένη μόνο τη νύχτα, και οι τουρίστες περνούσαν από εκεί μόνο την ημέρα, κανένας δεν έβλεπε τίποτα.

Αν και σε μια πρώτη φάση, οι αριστεροί των διαφόρων τάσεων ήταν όλοι τους διστακτικοί σε σχέση με τα καλέσματα που πολύ γρήγορα πήραν μορφή, η αντίληψη τους αυτή πρακτικά άλλαξε . Ξεπεράστηκαν από το κίνημα, αλλά δεν έχασαν χρόνο και εντάχθηκαν στα Κίτρινα Γιλέκα. Αν την 17η Νοέμβρη στους δρόμους υπήρχαν κάποιες ομάδες της άκρας δεξιάς και οι αριστερές δεν είχαν έντονη παρουσία, στις 24 ένας τέτοιος συσχετισμός ήταν ισορροπημένος, και την 1η Δεκέμβρη θα μπορούσε κανείς να πει ότι η παρουσία της Αριστεράς στο δρόμο ήταν αρκετά έντονη.
Ολες αυτές τις μέρες η δεξιά συγκεντρωνόταν γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου, και δεν πήγαινε πολύ πέρα από εκεί. Η παρουσία της και η επιρροή της στο δρόμο έπεφτε καθημερινά. Κατά βάθος, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν η συνολική αποσύνδεση του με οποιοδήποτε κόμμα και οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση. Ωστόσο, σε πολλά μέρη, αν και η αλήθεια είναι ότι τα κίτρινα γιλέκα ήταν αυτά που έδιναν τον τόνο, ωστόσο, μοιραζόντουσαν τους χώρους με αρκετούς άλλους διαδηλωτές.


Κάποια κόμματα, όπως το NPA [Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα,New Anticapitalist Party], είχαν μια καλή παρουσία για παράδειγμα στην Τουλούζη. Αλλά οι υπεύθυνοι ενός εκρηκτικού συνδυασμού μαύρου (κόκκινου) και κίτρινου ήταν οι αναρχικοί. Η βασική συμμαχία, που γεννήθηκε στους δρόμους, ήταν αυτή των κίτρινων γιλέκων με το μαύρο κίνημα της περιφέρειας, το Comité Adama. Ενώ η πλειοψηφία των Κίτρινων Γιλέκων είναι λευκοί, ο τόνος του μαύρου που δίνεται από τον Assa Traore, ηγέτη του κινήματος, και τους συντρόφους του, δείχνει τη δυνατότητα ακόμα μεγαλύτερης επέκτασης. Αυτή η συνάντηση θα μπορούσε ίσως να είναι το θεμελιώδες μήνυμα, και αυτό συνέβη στο δρόμο.


Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν τον ρόλο τους και προσπαθούν πάση θυσία να διαχωρίζουν τους υποτιθέμενους «βανδάλους», ξεχωρίζοντάς τους από τους «πολιτισμένους», από τους ειρηνιστές διαδηλωτές. Αλλά μέχρι στιγμής αυτό δεν λειτούργησε και η κοινή γνώμη δεν έπεσε στην παγίδα. Συλλαμβάνουν πλήθος κόσμου ελπίζοντας να βρουν τους ταραξίες .

Η αστυνομία, που έλπιζε να συλλάβει μερικούς από το μαύρο μπλοκ, συνέλαβε, αντίθετα, μαραγκούς, υδραυλικούς, οδηγούς, οικογενειάρχες, πατεράδες και μανάδες. «Συνηθισμένοι άνθρωποι» που ριζοσπαστικοποιήθηκαν στο δρόμο. Ανθρωποι απλοί, από τους οποίους δεν περιμένεις κάτι τέτοιο, είναι αυτοί που σπάνε τα πάντα. Αν ίσως λείπει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, σίγουρα αυτό που δεν λείπει είναι η ριζοσπαστικότητα και το θάρρος. Για παράδειγμα, αν στην αρχή υπήρχαν πολλά Κίτρινα Γιλέκα που ζητούσαν βοήθεια, ή ακόμα χαιρετούσαν την αστυνομία, μπροστά στην έλλειψη κάποιου θετικού νεύματος από μεριά της –εκτός από τη γνωστή επιθετικότητα τους- σύντομα συνειδητοποίησαν τι έπρεπε να περιμένουν.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξεπλάγησαν βλέποντας ότι τη δεύτερη και την τρίτη μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατέβαιναν στις διαδηλώσεις πιο καλά εξοπλισμένοι και με αντιασφυξιογόνες μάσκες. Λες και οι άνθρωποι δεν αποκτούν εμπειρίες και δεν μαθαίνουν πράγματα στους δρόμους. Το καθεστώς προσπαθεί πάση θυσία να ξεκινήσει διάλογο, αλλά κανένας εκπρόσωπος των Κίτρινων Γιλέκων δεν έχει εξουσιοδοτηθεί να το πράξει. Μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι δεν υπάρχει δυνατότητα παραδοσιακής διαμεσολάβησης, ούτε εκλέγεται κάποιος εκπρόσωπος από το Κίνημα. Μεταξύ άλλων, είναι ενάντια σε κάτι τέτοιο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας, οι μαθητές συμμετείχαν στο Κίνημα και πολλά σχολεία καταλήφθηκαν (και εκκενώθηκαν), και έγινε και μια μεγάλη κινητοποίηση οδηγών ασθενοφόρων. Σε όλη τη χώρα, έγιναν συνελεύσεις και συζητήσεις για να οργανωθεί η συμμετοχή στις επόμενες κινήσεις, στις οποίες διάφορες οργανώσεις θα βρίσκονται εκεί. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος είπε ότι αυτό δεν είναι πλέον μόνο ένα πολιτικό κίνημα, αλλά μια επίθεση στη Δημοκρατία. Η γαλλίδα ιστορικός Sophie Wahnisch σύγκρινε την κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη με αυτήν των Αβράκωτων (Sans Coulottes), ενώ ο Anselm Jappe έδειξε ενθουσιασμό. Αυτό που πνέει είναι σαν μια ανάσα συλλογικότητας και σε αυτό το τέλος φθινόπωρου δεν είναι διόλου συνηθισμένο .



[* ] Flash mob είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε το 2003 για να υποδηλώσει μια ξαφνική συγκέντρωση ομάδας ανθρώπων σε δημόσιο χώρο, η οποία διαλύεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, με κοινό σκοπό την εφαρμογή στην πράξη μια ασυνήθιστης δράσης. Η συγκέντρωση συνήθως οργανώνενται μέσω του διαδικτύου ή κινητά τηλέφωνα. Από Βικιπαίδεια