Χωρίς τσίπα!

Γιώργος Αλεξάτος

Χωρίς τσίπα! Χωρίς ντροπή, έβγαλαν ανακοίνωση με την οποία αποδοκιμάζουν την απόφαση του Αρείου Πάγου για έκδοση στην Τουρκία του σ. Τουργκούτ Καγιά. Αποφεύγοντας την όποια αναφορά στην κυβέρνηση και χωρίς την όποια απαίτηση να μην επιτρέψει την παράδοση του συντρόφου μας στους δήμιούς του.

Πρόκειται για το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που στηρίζει τον κοινωνικό δολοφόνο Τσίπρα, που καμάρωνε γιατί έχει την ίδια άποψη για τη δημοκρατία με τον Τραμπ. Αυτόν που σφίγγει ενθουσιασμένος το χέρι του μακελάρη Νετανιάχου.

Πρόκειται για το Τμήμα συγκάλυψης του βιαστή Κοντονή, που δεν έβγαλε ούτε μια ανακοίνωση για τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα που νομιμοποιεί τον εξευτελισμό των κρατουμένων με το αναγκαστικό ξεγύμνωμα και τον χυδαίο σωματικό έλεγχο.

Σιγά μην ένιωθαν τώρα ντροπή για έναν κούρδο κομμουνιστή!

Η Ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, οι Κοινωνικές Ανάγκες και το Δημόσιο Συμφέρον.

   του Πάνου Τότσικα

Ο χώρος του πρ. αεροδρομίου Ελληνικού αποτελεί έναναπό τους εναπομείναντες μεγάλους ελεύθερους δημόσιους χώρους στην Αττική που απέμειναν αδόμητοικαι «αναξιοποίητοι».

Η «αξιοποίηση» του Ελληνικού αποτελεί σήμερα κοινό αίτημα. Το ζήτημα ωστόσο που έχει τεθεί είναι: «αξιοποίηση» για ποιόν και για τι;. Για την κάλυψη των σημερινών και μελλοντικών κοινωνικών αναγκών και την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος ή για την εξυπηρέτηση και την κερδοσκοπία ιδιωτικών συμφερόντων. Οσοι συμφωνούν με την δεύτερη αυτή εκδοχή, θεωρούν αυτονόητη την «ιδιωτικοποίηση» του χώρου, δηλαδή την μακροχρόνια απόδοσή του σε κάποιους ιδιώτες «επενδυτές», ντόπιους και ξένους, για «αξιοποίηση» του.

Με το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας (2012), καθορίστηκαν οι χρήσεις γης και οι όροι δόμησης του χώρου του πρ.αεροδρομίου Ελληνικού και της παραλίας του Αγίου Κοσμά, με τους οποίους δίνεται ουσιαστικά η δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας πόλης 30.000 κατοίκων και 3.600.000 τ.μ μπετόν.

Στη συνέχεια, μέσω ενός σκανδαλώδους «διαγωνισμού», με τον οποίο αγνοήθηκε ο λεγόμενος «υγιής ανταγωνισμός» επιλέχθηκε ο μοναδικός διαγωνιζόμενος, ο Όμιλος Λάτση, ως ο κατάλληλος «Επενδυτής» για την αξιοποίηση του συνολικού χώρου των 6.200 στρ, και το 2014 υπογράφτηκε εσπευσμένα από την καταρρέουσα κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου μια απαράδεκτη Σύμβαση.

Τον Οκτώβριο του 2016, υπό την πίεση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε μια «βελτιωμένη» εκδοχή της Σύμβασης, την οποία ψήφισε και στη Βουλή. Τον Δεκέμβριο του 2017 η κυβέρνηση ενέκρινε το λεγόμενο Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (Σ.Ο.Α), που κατέθεσε ο «Επενδυτής» και προώθησε το σχέδιο Π.Δ στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο το έκρινε συνταγματικό και νόμιμο.

Ωστόσο, παρά την έγκριση του Π.Δ για το Ελληνικό, τίθενται επιτακτικά και μια σειρά ζητήματα που αφορούν τις πολιτικές επιλογές που προωθούνται.

Η λεγόμενη «αξιοποίηση» του Ελληνικού δεν προωθεί το «δημόσιο συμφέρον».

•      Η παραχώρηση για 99 χρόνια 6.200 στρ. έναντι 950 εκ ευρώ σε βάθος 12 χρόνων, αποτελεί ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο.

•     Το 30 % της συνολικής έκτασης του Ελληνικού και της παραλίας του Αγ. Κοσμά, παραχωρείται σε ιδιώτες κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή, δηλαδή δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω στο Ελληνικό Δημόσιο.

•     Το όποιο τίμημα από το ξεπούλημα του Ελληνικού θα καταλήξει στην «μαύρη τρύπα» του χρέους που δημιούργησαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις και όχι στις σημερινές κοινωνικές ανάγκες.

Η λεγόμενη «αξιοιποίηση» του Ελληνικού δεν προωθεί τις κοινωνικές ανάγκες.

 

•     Κοινωνική ανάγκη δεν είναι η δημιουργια νέων εμπορικών κολοσσών (Μall), αλλά η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

•     Κοινωνική ανάγκη δεν είναι η κατασκευή πεντάστερων ξενοδοχείων, ουρανοξυστών 200 μέτρων, Καζίνο, γηπέδων γκόλφ.

•     Κοινωνική ανάγκη δεν είναι η κατασκευή χιλιάδων νέων διαμερισμάτων σε μια πόλη που έχει χιλιάδες κενές και κατασχεμένες κατοικίες.

•     Κοινωνική ανάγκη δεν είναι η κατάργηση του δημόσιου Αθλητικού Κέντρου του Αγίου Κοσμά και η δημιουργία στη θέση του ενός περίκλειστου πολιτελούς ιδιωτικού οικιστικού συγκροτήματος.

•     Κοινωνική ανάγκη είναι η διεύρυνση της πρόσβασης από όλους τους πολίτες προς τον παραλιακό χώρο του Σαρωνικού, όχι ο περιορισμός της προσβασης τους και η απόδοσή του σε ιδιώτες, σε επιχειρηματίες και ξενοδοχεία.

•     Κοινωνική ανάγκη είναι η δημιουργία στο Ελληνικό ενός δημόσιου Μητροπολιτικού Πάρκου υψηλού πράσινου, με παράλληλες εγκαταστάσεις πολιτισμού, αθλητισμού και κοινωφελεις δραστηριότητες

Πρόσφατα, μια σειρά κοινωνικοί φορές, συλλογικότητες και εκατοντάδες πολίτες, προσέφυγαν ξανά στο ΣτΕ ζητώντας την ακύρωση του εγκεκριμένου Π.Δ για το Ελληνικό, παραθέτοντας μια σειρά σοβαρούς λόγους που αφορούν την παραβίαση της ισχύουσας πολεοδομικής, περιβαλλοντικής, αρχαιολογικής και δασικής νομοθεσίας, καθώς και το Σύνταγμα της χώρας μας. Επίσης, κοινωνικοί φορείς και πολίτες έχουν προσφύγει στα αρμοδια ευρωπαίκά όργανα επικαλούμενοι παραβιάσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.

Το Συμβούλιο Επικρατείας αναλαμβάνοντας την ιστορική του ευθύνη, θα πρέπει να συνυπολογίσει όλα τα παραπάνω στην απόφαση που θα λάβει.

 

Τα «Ελληνικό» αποτελεί ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο, ένα πολεοδομικό τερατούργημα, ένα περιβαλλοντικό έγκλημα.

Για ποια «ανάπτυξη» καλούμαστε να θυσιάσουμε (και) το Ελληνικό;

 

Σημείωση / ΕΦ.ΣΥΝ 22.2.2018

Το Συμβούλιο της Επικρατείας  έδωσε το «πράσινο φως» για την επένδυση στο Ελληνικό, καθώς έκρινε συνταγματικό και νόμιμο το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο για την ολοκλήρωση μίας εκκρεμότητας που συνδέεται με τα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος. 

Το ΣτΕ επεξεργάστηκε νομοπαρασκευαστικά το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την «έγκριση του Σχεδίου Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) του Μητροπολιτικού Πόλου Ελληνικού-Αγίου Κοσμά περιφέρειας Αττικής» και αποφάνθηκε ότι δεν προσκρούει σε συνταγματικές και νομοθετικές διατάξεις, αν και οι δικαστές υπογράμμισαν ότι πρέπει να τηρηθούν με ευλάβεια οι περιβαλλοντικές, πολεοδομικές, αρχιτεκτονικές κ.λπ. νομοθετικές προβλέψεις και διατάξεις. Εξάλλου, υπογραμμίστηκε ότι οι προβλεπόμενες κατασκευές, κ.λπ. είναι σύμφωνες με το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας.

Αναφορικά με τους προβλεπόμενους ουρανοξύστες που πρόκειται να κατασκευαστούν, οι δικαστές επισήμαναν ότι «οι παρεκκλίσεις από τις πάγιες πολεοδομικές διατάξεις ως προς τους όρους δόμησης και τη δυνατότητα κατασκευής υψηλών κτιρίων, δικαιολογούνται για την εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος («έντονου» κατά τη διατύπωση του νόμου 4062/2012)».

Όπως αναφέρουν, το δημόσιο συμφέρον «συνίσταται στη δημιουργία μητροπολιτικού πόλου πολλαπλών λειτουργιών εθνικής εμβέλειας και διεθνούς αναφοράς, στην κατασκευή και συντήρηση μητροπολιτικού πάρκου πρασίνου και αναψυχής στην Αττική και στην ίδρυση μητροπολιτικού πόλου ανάπτυξης στην περιοχή, με πολλαπλούς ειδικότερους στόχους που αφορούν, μεταξύ άλλων, στην αντιμετώπιση της οξείας οικονομικής κρίσης, την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, την αύξηση της απασχόλησης και στη μείωση της ανεργίας, στην καταπολέμηση της φτώχειας, την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, τη μείωση του δημοσίου χρέους, την ανάδειξη της Αθήνας σε πολιτιστική μητρόπολη, σε τουριστικό πόλο διεθνούς ακτινοβολίας, σε σημαντικό κέντρο οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας κ.ά.».

Κατά συνέπεια, «μπορεί να επιτρέπεται η κατασκευή πολύ υψηλών κτιρίων ειδικής αρχιτεκτονικής σχεδίασης ή άλλων υψηλών κτιρίων πρωτότυπης αστικής ανάπτυξης ή και ειδικού κτιρίου εντός του μητροπολιτικού πάρκου πρασίνου και αναψυχής».

[--->]

Μεταξύ οικουμενικού φιλελευθερισμού και φασισμού

του Δημήτρη Μπελαντή

Από τότε που έχει επικρατήσει (εδώ και πάνω από μία δεκαετία) η πολιτική ορθότητα, «οφείλουμε» σε κάθε κρίση ή σοβαρό γεγονός να λαμβάνουμε μια κοινώς αποδεκτή αφετηριακή θέση, και μετά να προχωρούμε σε μια πιο ουσιαστική συζήτηση. Παρά το ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι πολιτικά ουδέτερη, ας την ακολουθήσουμε προς αποφυγήν βαρετών παρεξηγήσεων: κανείς δεν εγκρίνει τον βάναυσο ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη από ακροδεξιά άτομα και στοιχεία.

                                                                      ***

Όμως, η υπόθεση που εκτυλίσσεται σε αναφορά με το περιστατικό αυτό δεν είναι χρονικά απομονωμένη, έχει παρελθόν και μέλλον. Η Αριστερά διεθνώς, σε μεγάλο βαθμό, έχει εκπαιδευθεί να είναι αποκλειστικά αντινεοφιλελεύθερη αλλά όχι αντιφιλελεύθερη δύναμη. Ιδίως μάλιστα, εφόσον ο ατομικιστικός φιλελευθερισμός προσδιορισθεί πιο λεπτά ως «δικαιωματισμός», και συνδυασθεί με κάποια κοινωνική ευαισθησία, αποτελεί πεμπτουσία της σύγχρονης Αριστεράς και πυρηνικό της στοιχείο.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι: στα κινήματα του 1968 και για αρκετό χρόνο μετά, η αλληλεγγύη στις γυναίκες, τους μετανάστες, τους/τις ομοφυλόφιλους/ες και οι δίκαιοι αγώνες αυτών των κατηγοριών για τα ιδιαίτερα δικαιώματά τους συνδέονταν με μια κοινωνική και εργατική ενότητα και όχι με έναν κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, συνδέονταν με τη συλλογική κοινωνική χειραφέτηση από τον καπιταλισμό. Επίσης, συνδέονταν με μια ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών ηθών: το ζήτημα ήταν λ.χ. να αμφισβητηθεί η παραδοσιακή οικογένεια και όχι να υπάρχει ισονομία στη συγκρότηση οικογένειας.

Στην συνέχεια, ήδη από την δεκαετία του 1980, ο μεταμοντέρνος φιλελεύθερος καπιταλισμός έσπασε βίαια αυτόν τον συνδετικό κρίκο, με αποτέλεσμα το δικαίωμα στην ταυτότητα και την «διαφορά» να προσλαμβάνει συχνά την μορφή ενός δικαιώματος να διαθέτεις τα σώμα σου και το πορτοφόλι σου χωρίς καμία ανισότητα/διάκριση μέσα σε ένα πέλαγος καπιταλιστικών εμπορευμάτων. Μετέτρεψε, δηλαδή, την άρση μιας υπαρκτής κοινωνικής καταπίεσης σε δύναμη κίνησης του κεφαλαίου μέσα από την ανοχή της πολυμορφίας.

Αν τα πράγματα στον χώρο των δικαιωμάτων ορίζονται πια έτσι, τότε ένας ακραίος νεοφιλελεύθερος πολιτικός όπως ο Μπουτάρης, εκπρόσωποι της φιλελεύθερης Κεντροαριστεράς αλλά και εκπρόσωποι της ποικιλόμορφης Αριστεράς, με ή χωρίς εισαγωγικά, συγκλίνουν βαθύτερα στα «δικαιώματα» και μάλιστα μπορεί να ισχυρισθούν ότι, έναντι της Χρυσής Αυγής ή του Άνθιμου ή του παρακράτους της Θεσσαλονίκης, συγκροτούν κάτι σαν το πάλαι ποτέ «Ενιαίο Μέτωπο κατά του φασισμού-εθνικισμού-ρατσισμού».

Αυτό το συμπέρασμα είναι παραπλανητικό: μπορεί σε ζητήματα δικαιωμάτων στην διαφορά, οι απόψεις του Μπουτάρη να είναι πολύ συμπαθέστερες από εκείνες του ακροδεξιού χώρου, όμως ο Μπουτάρης και οι πολιτικοί αυτού του τύπου (κεντροδεξιοί-κεντροαριστεροί-ποταμίσιοι-συριζοειδείς) δεν είναι δημοκράτες, ούτε καν με την έννοια της παραδοσιακής αστικής δημοκρατίας. 

Απεχθάνονται βαθιά τα κοινωνικά-εργασιακά δικαιώματα, συμπαθούν έκδηλα τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την «κοινοβουλευτική κατάσταση εξαίρεσης» που μας έχει φορεθεί εδώ και οκτώ χρόνια και με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, όπως, βεβαίως, και με την εξουσία του κεφαλαίου. Δεν είναι φασίστες αλλά είναι fan ενός μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού που μισεί τον «δήμο» και τον λαό, αλλά παθιάζεται με τα ατομικά δικαιώματα. Παρ’ όλα αυτά, το φιλελεύθερο προφίλ τους τούς μεταμορφώνει αξιωματικά σε μια δήθεν πρωτοπορία κατά του φασισμού (!).

                                                                       ***

Πώς συμβαίνει, λοιπόν, και ένας πολιτικός τής ελίτ, όπως ο Μπουτάρης, παρουσιάζεται ως περίπου ο «νέος Λαμπράκης» και δημιουργεί ισχυρή έλξη μέχρις ακόμη και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αντιμνημονιακής Αριστεράς ή της αναρχίας; 

Η ποικιλόμορφη ισχύς του οικουμενικού φιλελευθερισμού πάνω στην Αριστερά, εδώ και καιρό, είναι ήδη μια σοβαρή διάσταση. Μάλιστα, όσο περισσότερο ενδυναμώνεται ο αταξικός κερματιστικός χαρακτήρας των «δικαιωμάτων στην διαφορά» , τόσο περισσότερο περιβάλλονται αυτά στο τμήμα της δικαιωματικής Άκρας Αριστεράς και αναρχίας με ένα τεχνητό ταξικό πρόσημο (π.χ. η αντίθεση στην πατριαρχία αποβαίνει κεντρικό πρόβλημα, κατά την αφήγηση αυτήν, της σύγχρονης εργατικής τάξης, λες και βρισκόμαστε στο 1970).

Επίσης, από την άλλη πλευρά, ο οικουμενικός φιλελευθερισμός και το ξερίζωμα από την εθνική ταυτότητα μεταμφιέζεται σε αντιεθνικισμό, αντιρατσισμό και, βεβαίως, διεθνισμό. Όταν κάποιος αστός πολιτικός, και μάλιστα με τρόπο προκλητικό και ουσιαστικά υβριστικό, διαχωρίζεται από το εθνικό του κράτος και Ιστορία και υποκλίνεται στην αυτοκρατορία (ΗΠΑ-Γερμανία-Ισραήλ κ.α.) ή χαϊδεύει τον «εθνικισμό του αντιπάλου», τότε οι διδαχές του αποκτούν αμέσως μια ιδιαίτερη επιβεβαίωση του «διεθνισμού» της Αριστεράς ή και της αναρχίας.

Πόσο μάλιστα που το στρατηγικό στοιχείο της φιλελεύθερης πρόκλησης (ουσιαστικά η επίθεση στην εθνική ταυτότητα ή σε άλλους παραδοσιακούς κοινωνικούς δεσμούς) αναπόφευκτα γεννά οργή και μάλιστα ιδίως σε λαϊκές ταξικές κατηγορίες που θα έπρεπε να ενδιαφέρουν την Αριστερά και που παραδίδονται βολικά στην Άκρα Δεξιά. Στην πραγματικότητα, ο οικουμενισμός πολιτικών όπως ο κ. Μπουτάρης είναι ο διεθνισμός της Σχολής του Μάντσεστερ και όχι ο διεθνισμός του Καρλ Μαρξ. Ο διεθνισμός των επιχειρηματιών και όχι των εργατών.

[--->]

Αυτός θα τύχει δίκαιης δίκης στη Τουρκία ;

Ο Άρειος Πάγος με απόφασή του, στέλνει τον 45χρονο Τούρκο αγωνιστή Τουργκούτ Καγιά στην Τουρκία, όπου μάλλον θεωρεί πως θα τύχει δίκαιης δίκης.

Ο Καγιά, μέλος του TKP/ML (Τουρκικό Κομμουνιστικό Κόμμα/ Μαρξιστικό Λενινιστικό) που χαρακτηρίζεται τρομοκρατική οργάνωση, είναι δημοσιογράφος και ιστορικός στο επάγγελμα, ενώ πρόκειται να εκτίσει ποινή για καταδίκη, σχετικά με τη δράση του υπέρ των δικαιωμάτων των Κούρδων. Ο ίδιος έχει υποστεί σοβαρές διώξεις από τις τουρκικές αρχές, όπως αυθαίρετες συλλήψεις και κρατήσεις, βασανιστήρια και κακομεταχείριση και 6ετή προφυλάκιση σε φυλακές τύπου F με βάση τον τουρκικό «αντιτρομοκρατικό» νόμο.

Αρχικά συνελήφθη στην Ελλάδα τον Απρίλη του 2015 μαζί με άλλους τρεις Τούρκους στο πλαίσιο πανευρωπαϊκή επιχείρησης κατά μελών της Συνομοσπονδίας Τούρκων Εργατών στην Ευρώπη. Απελευθερώθηκε και συνελήφθη ξανά τον περασμένο Φεβρουάριο, ύστερα από ερυθρά αγγελία της Ιντερπόλ.