«Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων

Έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. 

Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων

 του Παναγιώτη Σωτήρη

 Οι αλλαγές στους όρους με τους οποίους θα προκηρύσσουν απεργία τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι μία από τις σημαντικότερες τομές που φέρνει το νέο πολυνομοσχέδιο για την τρίτη αξιολόγηση. Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη ανατροπή στο δίκαιο περί της απεργίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όπως είναι γνωστό το άρθρο 211 του νομοσχεδίου για την τρίτη αξιολόγηση αναφέρει τα εξής:

«Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του ν. 1264/1982 (Α’ 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής: “Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών”».

Η κυβέρνηση λέει ότι ουσιαστικά η αλλαγή αφορά μόνο την απαρτία που από το ένα τρίτο (1/3) πάει στο ένα δεύτερο (1/2). Βέβαια, και αυτό το 1/3 δεν ισχύει μια που στην πραγματικότητα το ισχύον καθεστώς για τα πρωτοβάθμια σωματεία ουσιαστικά όριζε το 1/5. Η ισχύουσα διατύπωση για την απαρτία είναι η ακόλουθη:

«Με την επιφύλαξη των άρθρων 99 και 100 του Α.Κ. όπως και κάθε άλλης διάταξης µε την οποία προβλέπεται ειδική απαρτία και εφόσον το καταστατικό δεν ορίζει διαφορετικά, για να γίνει συζήτηση και για να ληφθεί απόφαση, κατά τις Συνελεύσεις, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (1/3) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Αν δεν υπάρχει απαρτία κατά την πρώτη συζήτηση συγκαλείται νέα συνέλευση µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε (15) µέρες, κατά την οποία απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τετάρτου (1/4) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Εάν δεν υπάρξει απαρτία κατά τη δεύτερη συνέλευση συγκαλείται µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε µέρες Τρίτη κατά την οποία είναι αρκετή η παρουσία του ενός πέµπτου (1/5) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών».

Βλέπουμε ότι το ισχύον καθεστώς δεν όριζε το 1/3 όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά το 1/5, έναν αριθμό που και η εμπειρία όποιας/ου έχει περάσει έστω και από συνέλευση δείχνει ότι είναι ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικός και τεχνικά εφικτός. Αντίθετα, τώρα η κυβέρνηση φέρνει αυξημένη πλειοψηφία για τις αποφάσεις για απεργία, καθώς ορίζεται ως απόλυτο όριο η παρουσία του 1/2 των ταμειακώς τακτοποιημένων μελών.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει εξασφαλίσει ότι η ρύθμιση δεν αφορά τα πανελλαδικά σωματεία ή τα σωματεία που εκπροσωπούν εργαζομένους επιχείρησης ή κλάδου σε ευρύτερη περιφέρεια. Για την ακρίβεια αυτό δεν το εξασφάλισε η κυβέρνηση αλλά υπήρχε ως διατύπωση από ήδη στο άρθρο 20, παρ. 1 του ν. 1264/1982: «Η απεργία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ευρύτερης περιφέρειας ή πανελλαδικής έκτασης κηρύσσεται µε απόφαση του διοικητικού συµβουλίου, εκτός αν το καταστατικό ορίζει διαφορετικά.»

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι, επειδή από κυβερνητική πλευρά έχουν γραφτεί διάφορα. Η έννοια της ευρύτερης περιφέρειας του 1982 αναφερόταν σε σωματεία που κάλυπταν σημαντικό μέρος της χώρας π.χ. σωματεία που είχαν αναφορά στη «Βόρεια Ελλάδα» ή «Αττική και νήσοι». Δεν αναφερόταν στην Αττική και γενικά στα όρια ενός νομού ή μιας περιφέρειας.

Από κυβερνητική πλευρά η ρύθμιση αυτή έχει γίνει προσπάθεια να ωραιοποιηθεί μέσα από αναφορές στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα. Πρόκειται για μια ιδιότυπη ιησουίτικη καζουιστική που αντιστρέφει την πραγματικότητα.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα ως προς το ποια σωματεία αφορά πραγματικά η ρύθμιση. Λέμε λοιπόν ότι η ρύθμιση αυτή δεν φτιάχτηκε για ένα επιχειρησιακό σωματείο σε μια επιχείρηση με 200 εργαζομένους όπου ψηφίζουν (και άρα καταβάλουν εισφορές και άρα είναι ταμειακώς τακτοποιημένοι) 100 εργαζόμενοι το οποίο μπορεί να έχει απαρτία με 51 εργαζομένους και απόφαση με 26.

 Ο λόγος είναι ότι ένα τέτοιο σωματείο ούτως ή άλλως είχε πάντα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει σημαντικότερα από το θέμα της απαρτίας: την εργοδοτική τρομοκρατία και το γεγονός ότι θα κινδύνευαν να βρεθούν απολυμένοι, ούτως ή άλλως, οι συμμετέχοντες. Ένα τέτοιο σωματείο από μόνο του θα επεδίωκε πολύ μεγάλη συμμετοχή στη συνέλευση, δέσμευση ότι θα υπάρξει πλειοψηφική συμμετοχή, θα ζητούσε στήριξη από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Ούτε φτιάχτηκε η ρύθμιση αυτή για ένα κλαδικό σωματείο των 200 ψηφισάντων σε έναν κλάδο 5000, όπου θα αρκούσε απαρτία 101 μελών και ψήφοι υπέρ 51.

 Και εδώ, εάν το σωματείο δεν θα ήθελε να είναι σφραγίδα ή απλώς «πολιτική πρωτοβουλία» (ή ακόμη χειρότερα μηχανισμός διαμόρφωσης συσχετισμών σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο), η έγνοια θα ήταν για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή. Ή για να το πω διαφορετικά: τέτοια σωματεία χωρίς σκληρή δουλειά και συστηματική απεύθυνση απλώς με τα ενεργά τους μέλη δεν μπορούν να κάνουν απεργία με επιπτώσεις: δεν κατορθώνουν να κλείσουν ρολά ή να κατεβάσουν διακόπτες. Για να το κάνουν σημαίνει όντως πολύ μαζική συνέλευση και συσπείρωση.

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή βάζει εμπόδια και σε αυτά τα σωματεία. Για παράδειγμα κλαδικά σωματεία του ιδιωτικού τομέα με αναφορά στην Αττική, που προσπαθούν να κάνουν μια μαζική δουλειά και να ανασυνθέσουν συνδικαλιστικές πρακτικές, και που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν αρκετές εκατοντάδες ή και παραπάνω ενεργά μέλη και αυτά δυσκολεύονται να κηρύξουν απεργία ή υποχρεώνονται να ζητήσουν κάλυψη από τις ομοσπονδίες (να προκηρύξουν απεργία για λογαριασμό τους), παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις τέτοια σωματεία φτιάχτηκαν ακριβώς για να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων.

Πολύ χειρότερα, όμως, θα γίνουν τα πράγματα σε μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία και του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ όπου όχι μόνο υπάρχει μαζική συμμετοχή στις εκλογές αλλά σε αρκετές περιπτώσεις οι εισφορές στα συνδικάτα εισπράττονται από όλους τους εργαζομένους κάθε αντίστοιχου κλάδου ή επιχείρησης, μέσω της μισθοδοσίας. Σε αυτά τα σωματεία «ταμειακώς τακτοποιημένοι» μπορεί να είναι το σύνολο των εργαζομένων, αφού τους παρακρατείται εισφορά υπέρ του σωματείου. Σε αυτά τα σωματεία είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί συνέλευση με το 50%+1 των εργαζομένων για τη λήψη απόφασης.

Ακόμη και εάν πάμε με τον αριθμό των ψηφισάντων στις τελευταίες αρχαιρεσίες πάλι πάμε σε τεράστιους αριθμούς που καθιστούν ανέφικτη την αυτοτελή κήρυξη απεργιών. Για παράδειγμα η ΕΙΝΑΠ είχε 3870 ψηφίσαντες στις τελευταίες αρχαιρεσίες της που σημαίνει ότι η απαρτία για απόφαση από συνέλευση είναι 1936!

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία.

Ναι, αλλά δεν πρέπει η απόφαση για κινητοποίηση να γίνεται από τις/τους ίδιες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους; Σωστό, αλλά αυτό αφορά τη δημοκρατία στα συνδικάτα, αφορά την προσπάθεια να οργανώνονται συνελεύσεις και να είναι όσο πιο μαζικές, αφορά πρακτικές που να εξασφαλίζουν ότι οι διοικήσεις των σωματείων είναι υπόλογες απέναντι στα μέλη και δεν αποφασίζουν ερήμην των μελών. Αυτό δεν έχει σχέση με τη θέσπιση ορίων απαρτίας που απλώς καθιστούν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία.

Και βέβαια όλες κι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες ρυθμίσεις είναι μόνο η αρχή. Η προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία, κύρια μέσα από ρυθμίσεις που επιβάλλουν μεγάλες πλειοψηφίες και κάθε λογής υποχρεωτικής διαβουλεύσεις πριν από την κήρυξη, υπήρξε βασική πλευρά των αστικών πολιτικών και διεκδίκηση των εργοδοτικών ενώσεων, σε παγκόσμια κλίμακα, εδώ και δεκαετίες.

 Εάν περάσει αυτή τη ρύθμιση, ανοίγει ο δρόμος για ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και συνολική αποδόμηση του εργατικού δικαίου. Ανοίγει ο δρόμος για αποφάσεις για επέκταση αυτή της ρύθμισης και στα πανελλαδικά ή «ευρύτερης περιφέρειας» σωματεία (που σημαίνει μεγάλο μέρος των ενεργών σήμερα σωματείων των τραπεζών, των Υπουργείων, ορισμένων ΔΕΚΟ), για ρυθμίσεις καθολικής ψηφοφορίας όλων των εργαζομένων, για επέκταση τέτοιων πρακτικών και στις ομοσπονδίες και συνολικά για ένα τοπίο όπου θα είναι πολύ πιο δύσκολο να απεργήσει οποιοσδήποτε κλάδος.

Ένας λόγος παραπάνω για να κατέβουμε στο δρόμο αυτές τις μέρες. Γιατί όντως για κάποια δικαιώματα χύθηκε πολύ αίμα, κυριολεκτικά, για να τα αφήσουμε να καταργηθούν.

[--->]

Το παιχνίδι είναι στημένο

 

 Ορισμένες επισημάνσεις για την διαιτησία μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και ELDORADO GOLD

Μοιάζει να είναι η πρώτη στα χρονικά περίπτωση διαιτησίας στην οποία εκείνος που την προκαλεί,το Ελληνικό Δημόσιο,έχει και σχεδόν όλες τις πιθανότητες να χάσει. Και δεν θα φταίνε γι'αυτό κυρίως οι διαιτητές αλλά οι συγγραφείς του κειμένου της,γιατί το παιχνίδι φαίνεται να έχει συμφωνηθεί ήδη από τα αποδυτήρια

 

της Μαρίας Καδόγλου

Η δικαστική διαιτησία προβάλλεται από τον Υπουργό ΠΕΝ κ. Σταθάκη ως ο μόνος τρόπος να δοθεί «μόνιμη λύση» στη διαφορά μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και «Ελληνικός Χρυσός».  Η διαδικασία προβλέπεται να  λήξει στις αρχές  Απριλίου  2018,έχοντας ήδη πάρει δίμηνη παράταση από την αρχικώς προβλεπόμενη τρίμηνη διάρκεια. 

Η διαφορά την οποία καλείται να «λύσει» το διαιτητικό δικαστήριο είναι αυτή που προέκυψε με τις από 5/6/2016 και 2/11/2016 αποφάσεις της αρμόδιας τεχνικής υπηρεσίας του ΥΠΕΝ,με υπογραφή του τότε Υπουργού Π. Σκουρλέτη. Είναι  δηλαδή  η,  οριστική  από  πλευράς  του  Υπουργείου, απόρριψη της μεταλλουργικής μεθόδου  της  ακαριαίας  τήξης  η  οποία  είχε  αδειοδοτηθεί περιβαλλοντικά το 2011.

Είναι τελικά η παραβίαση του άρθρου 3 παρ. 2 της Σύμβασης που θέτει ως βασική υποχρέωση της εταιρείας την καθετοποίηση της παραγωγής μέσω της μεταλλουργίας χρυσού και η συνακόλουθη ακύρωση κάθε προοπτικής εσόδων του Δημοσίου από την καταστροφή που συντελείται στη Χαλκιδική.

Αυτό και μόνο αυτό είναι αντικείμενο  της  διαιτησίας  και  όχι  οι  άλλες  μονομερείς από την εταιρεία τροποποιήσεις του  Επενδυτικού  Σχεδίου  στις  Σκουριές,  τα  ζητήματα νομιμότητας και επικινδυνότητας του ΧΥΤΕΑ Κοκκινόλακκα και το πλήθος των παραβάσεων των περιβαλλοντικών όρων.

Χείρα βοηθείας στην Eldorado Gold

Η διαφορά που αφορά τη μεταλλουργία έχοντας ακολουθήσει τη νόμιμη πορεία, έχει ήδη παραπεμφθεί από την εταιρεία στο μόνο αρμόδιο όργανο, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Δεν υπήρχε κανένας λόγος να τεθεί το θέμα  στην  κρίση  ενός  άλλου  σώματος  –και  μάλιστα ενός υποδεέστερου ιδιωτικού» δικαστηρίου συμβιβασμών – εκτός εάν πρόθεση του κ. Σταθάκη ήταν να βγάλει την εταιρεία από το νομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, λόγω της δικής της κακής διαχείρισης.

 Η διαιτησία είναι μια ad hoc διαδικασία για να αποφευχθεί η νόμιμη οδός του ΣτΕ που προβλέπεται ότι θα έχει αρνητικό για την εταιρεία  αποτέλεσμα,  λόγω  της  αυστηρά τεχνικής φύσης του θέματος.

Η απροθυμία του (πάντα φιλικού προς την εταιρεία) ΣτΕ να εκδικάσει τη συγκεκριμένη προσφυγή είναι παραπάνω από φανερή. Εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο  δεν  έχει  ορίσει  ούτε  την  ημερομηνία συζήτησης, ενώ σε άλλες υποθέσεις της Ελληνικός Χρυσός έσπευδε να εκδώσει απόφαση μέσα σε ελάχιστους μήνες. 

Η διαιτησία προβλέπεται να είναι μια κλειστή και αδιαφανής διαδικασία. Το δικόγραφο της διαιτησίας έδωσε στη δημοσιότητα όχι το Υπουργείο αλλά το «Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» και από την ανάλυσή του ισχυροποιείται η άποψη ότι πρόκειται για ένα «στημένο παιχνίδι». 

Από το κείμενο έχουν ταχυδακτυλουργικά εξαφανιστεί οι δύο κρίσιμες για την υπόθεση αποφάσεις της Διοίκησης (αποφάσεις Σκουρλέτη) που περιέχουν την λεπτομερή τεχνική και νομική τεκμηρίωση  των  λόγων  για  τους  οποίους  η  «καρδιά» της σύμβασης, η μεταλλουργία, δεν μπορεί να αδειοδοτηθεί και οι σχετικοί όροι της σύμβασης δεν τηρούνται.

Ζητείται από το διαιτητικό δικαστήριο να αναγνωρίσει ότι υπάρχει «ipso facto» (αναπόφευκτη εκ των πραγμάτων) μονομερής τροποποίηση του Επενδυτικού  Σχεδίου  και  παραβίαση  της  Σύμβασης εκ μέρους της εταιρείας, χωρίς όμως να δίνεται στο δικαστήριο η τεχνική βάση για να καταλήξει σε αυτήν την κρίση. Το ερώτημα είναι τόσο αδύναμο τεχνικά που φαίνεται να είναι φτιαγμένο για να καταρρεύσει. 

Και όχι μόνο να καταρρεύσει, αλλά και να οδηγήσει στην απαλλαγή της εταιρείας από τη σημαντικότερη υποχρέωσή της που,με δική της ευθύνη, δεν τήρησε.

Κερδισμένη η εταιρεία σε κάθε περίπτωση.

Το Δημόσιο μπορεί να «κερδίσει» τη διαιτησία και  να  ακολουθήσει  τροποποίηση  της  σύμβασης  με  αφαίρεση  της  υποχρέωσης  κατασκευής  μεταλλουργίας  ή  να  τη  «χάσει»,  να  αποφανθεί δηλαδή το διαιτητικό δικαστήριο ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει παραβίαση της  σύμβασης. Με  τη  βοήθεια  «κατάλληλα  επιλεγμένων» (και με το κατάλληλο κίνητρο) τεχνικών  πραγματογνωμόνων,  οι  διαιτητές  θα μπορούσαν να οδηγηθούν στην κρίση ότι η  ακαριαία  τήξη  είναι  τεχνικά  εφαρμόσιμη  και ασφαλής όπως εγκρίθηκε περιβαλλοντικά – παρά το ότι κατά την αρμόδια τεχνική υπηρεσία  του  Δημοσίου  δεν  είναι. 

 Και  ότι  μια  μονάδα  μεταλλουργίας  στην  οποία  θα  πτητικοποιούνται ετησίως 20.000 τόνοι του τοξικότατου στοιχείου αρσενικού (παγκόσμιο ρεκόρ έκθεσης της δημόσιας υγείας σε κίνδυνο) μπορεί να λειτουργήσει με ασφάλεια στη Χαλκιδική, ενώ παρόμοιας επικινδυνότητας μονάδα δεν λειτουργεί πουθενά στον κόσμο. Έτσι η μεταλλουργία απλά θα στοιχειώσει στα συρτάρια του ΥΠΕΝ, αφού μια μη εφαρμόσιμη τεχνολογία δεν μπορεί να γίνει με δικαστική απόφαση εφαρμόσιμη.Και στις δύο περιπτώσεις η εταιρεία φαίνεται να πετυχαίνει το στόχο της: τη συνέχιση μιας κουτσουρεμένης «επένδυσης» χωρίς το βασικότερο κομμάτι της, από το οποίο αποκλειστικά εξαρτάται το δημόσιο όφελος: τη μεταλλουργία.

 Το Δημόσιο δεν θα πάρει ούτε ένα  ευρώ  και  η  Χαλκιδική  θα  καταλήξει  με  εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους επικίνδυνων αποβλήτων και ένα ρημαγμένο περιβάλλον. Η  Ελληνικός  Χρυσός  κατάφερε  να  κάνει  το  παιχνίδι «κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις». Μοιάζει να είναι η πρώτη στα χρονικά περίπτωση διαιτησίας στην οποία εκείνος που την προκαλεί έχει και σχεδόν όλες τις πιθανότητεςνα χάσει. Και δεν θα φταίνε γι’ αυτό κυρίως οι διαιτητές αλλά οι συγγραφείς του κειμένου της, γιατί το παιχνίδι φαίνεται να έχει συμφωνηθεί ήδη από τα αποδυτήρια.

Οι άνθρωποι του Σταθάκη

Υπενθυμίζεται ότι το προσχέδιο της διαιτησίας έχει  συντάξει  το  δικηγορικό  γραφείο  του  κ.  Δρυλλεράκη, γνωστού για τη σχέση του με τα Μεταλλεία  Κασσάνδρας  καθώς  ήταν  μέλος  του ΔΣ της προηγούμενης εκμεταλλεύτριας εταιρείας  και  συνάδελφος  των  σημερινών  ανώτατων  στελεχών  της  Ελληνικός  Χρυσός. 

 Επιδιαιτητής  στο  τριμελές  διαιτητικό  δικαστήριο –και προφανώς αυτός που θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα– έχει οριστεί ο κ. Κωνταντίνος Μενουδάκος, που ήταν πρόεδρος του ΣτΕ το 2013 όταν κρίθηκαν οι προσφυγές των κατοίκων κατά της ΚΥΑ έγκρισης περιβαλλοντικών όρων της Ελληνικός Χρυσός.

 Ο κ. Μενουδάκος είναι γνώστης της απάτης με την ακαριαία τήξη από τον Ιανουάριο 2013, διότι το ζήτημα του εκτέθηκε αναλυτικά από επιτροπή κατοίκων της Χαλκιδικής που τον επισκέφθηκε.

Κατόπιν δικής του προτροπής, το αναλυτικό υπόμνημα με τα στοιχεία κατατέθηκε στην εισηγήτρια σύμβουλο της υπόθεσης, κα Σακελλαροπούλου. Εν τέλει το ΣτΕ αγνόησε την  έλλειψη  τεκμηρίωσης  της  μεταλλουργικής μεθόδου της οποίας έλαβε γνώση αν και εκπρόθεσμα  και  δεν  ακύρωσε  την  ΚΥΑ  που  ήταν προϊόν εξαπάτησης του Δημοσίου από την εταιρεία. 

 Έτσι βρισκόμαστε 5 χρόνια μετά να συζητάμε το ίδιο ακριβώς ζήτημα σε ένα διαιτητικό δικαστήριο, με αρνητικούς όρους για το Δημόσιο και με τα έργα της εταιρείας να έχουν προχωρήσει και σχεδόν ολοκληρωθεί. Στη  διαιτησία  λοιπόν  που  ήταν  προσωπική επιλογή του κ. Σταθάκη, οι κατάλληλοι άνθρωποι μπήκαν στις κατάλληλες θέσεις. 

Αυτογκόλ της ελληνικός Χρυσός; 

 Μέχρι πριν από λίγες μέρες το σενάριο όπου το Δημόσιο χάνει τη διαιτησία, φαινόταν να είναι και το επικρατέστερο. Αυτό μέχρι την προβολή του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ1 «Άγια Σκουριά» στις 29 Νοεμβρίου 2017. Εκεί ο διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός, Δημήτρης Δημητριάδης, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο εργοστάσιο μεταλλουργίας σαν αυτό που υποτίθεται ότι θα φτιάξει η εταιρεία του στη Χαλκιδική και ότι η εφαρμογή της ακαριαίας τήξης σε πυρίτες δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια «πατέντα».

 Με τις δηλώσεις του ο κ. Δημητριάδης σημείωσε ένα μεγαλοπρεπέστατο αυτογκόλ και η πιθανότητα η διαιτησία να βεβαιώσει την παραβίαση της

σύμβασης φαίνεται πλέον αρκετά πιθανή.

Το τι θα συμβεί από εκεί και πέρα δεν είναι υπόθεση  του  διαιτητικού  δικαστηρίου  αλλά  κυβερνητική απόφαση. Η θετικότερη για το δημόσιο συμφέρον και τον τόπο επιλογή είναι η  δυνατότητα που δίνει το άρθρο 4 της σύμβασης: αναστροφή της μεταβίβασης, επαναφορά του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην ιδιοκτησία του Δημοσίου και απαίτηση αποζημιώσεων λόγω υπαιτιότητας της Ελληνικός Χρυσός.

 Στη συνέχεια επανεξέταση της συνολικής αναπτυξιακής προοπτικής της ανατολικής Χαλκιδικής από μηδενική βάση και με κριτήρια αειφορίας ώστε να κλείσει μια για πάντα αυτή η πληγή. Αλλά τίποτα αυτά δεν φαίνεται να είναι στον ορίζοντα επιλογών της παρούσας κυβέρνησης.

 

Δημοσιεύθηκε στο Φύλλο 389 - 6/1/2018,του δρόμου της Αριστεράς