Προ του επιγράμματος

του ΣΤΑΘΗ*

Ψέμα, τρέλα και κλισέ! Αυτό είναι το τρίπτυχο με το οποίο κυβερνά η κυβέρνηση (που κυβερνάται από τους Επικυρίαρχους). Αυτή είναι

η Ανίερη Τριάδα (το ψέμα, η τρέλα και τα κλισέ), αυτή είναι η τρόικα των αξιών της Αριστεράς που γονάτισε μπροστά στην τρόικα των Ανάξιων (να είναι άνθρωποι). Αυτών που έχουν κάνει την πλάση ένα τσιμπούσι για τα τσιμπούρια.

Ψέματα – τα λέει ο κ. Τσίπρας προς όλους και για τα πάντα! Για το μνημόνιο, το χρέος, τις πολεμικές αποζημιώσεις, το παράλληλο πρόγραμμα, τα ισοδύναμα, για όλα. Για τον ΕΝΦΙΑ, την αξιοποίηση των υποδομών και των πόρων της χώρας, για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και τόσα άλλα, για

όλα λέει ψέματα. Ψέμα είναι και το ότι κυβερνά (ούτε καν αυταπάτη), κυβερνάται. Και το ψέμα είναι ντρόγκα.

Είναι εθισμός. Και η κυβέρνηση είναι ένας ντήλερ ψευδών. Για τα κόκκινα δάνεια, για τα εργασιακά, για όλα – χτυπάει τους ανθρώπους με το ψέμα στην καρδιά, και τους μουδιάζει.

Ενα ευρώ το ψωμί το κιλό. Για μια τετραμελή οικογένεια, δυο κιλά ψωμί ίσον δυο ευρώ την ημέρα, ίσον εξήντα ευρώ τον μήνα, ίσον 720 ευρώ τον χρόνο, ίσον ενάμισης μισθός από αυτούς τους γλίσχρους που ευλόγησε να υπάρχουν και η κυβέρνηση του Καρανίκα. Ενάμισης μισθός για το ψωμί!! Κι εκτός από το ψέμα

η τρέλα. Η άλλη, η δεύτερη ντρόγκα. Που παραλύει τη λογική και βεβηλώνει την ηθική. Σου βγάζουν το σπίτι στο σφυρί και σου λένε ότι το υπερασπίζονται. Μαζί με τον Χριστό ανασταίνουν και την ανάπτυξη που μετά γαμάνε στους φόρους. Δεν καταπιέζουμε τους φορολογούμενους, αυτοί φταίνε που είναι φορολογούμενοι. Πονάω που σου κόβω το πόδι, κάτσε να σου κόψω και το άλλο. 

Η γλίτσα ως ηθικό πλεονέκτημα.

Λέει τώρα ο κ. Τσίπρας με θράσος χιλίων πιθήκων (σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών») ότι «θα υπερασπισθεί την εργασία, όπως συνέβη με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις». Εδώ

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν έχεις από που να φύγεις. Κλείνεις τα μάτια κι αν σε βρει η σφαίρα, σε βρήκε. Ντρόγκα! φάε την παραμύθα κι αν δε σε φάει αυτή σήμερα, θα σε φάει αύριο – εγώ χρόνο να αγοράζω, αυτό είναι όλο. 

Χρόνο από τη δική σου ζωή,

ο χρόνος είναι ό, τι πολυτιμότερο έχεις. Τον αγοράζω φθηνά, τον κάνω χρόνο για την καρέκλα μου κι ας πετάω τον χρόνο της χώρας για 99 έτη στα σκυλιά. Ας μετράνε οι άνθρωποι τη ζωή τους από μείωση σε μείωση μισθών και από αύξηση σε αύξηση φόρων, το παρεάκι

να περνάει καλά,  πέντε – έξι παχυλοί μισθοί ακόμα, να τρώνε οι νεόκοποι νεόπλουτοι στα καλά ρεστοράν και να ακκίζονται με τα τζάκια, τη διαπλοκή που θα κατέστρεφαν.

Όμως η τρέλα αποβλακώνει, μωραίνει Κύριος, το ψέμα αποθρασύνει, ακονίζει τα νύχια της η Νέμεσις. Και τα κλισέ δεν μπορούν να βοηθήσουν. Λέει τώρα η κυβέρνηση: «στροφή στην καθημερινότητα» - αφού πρώτα την έκαναν μπάχαλο. Με τα μέτρα που πήραν. 

Και πιο μπάχαλο με τα μέτρα που θα πάρουν. «Τελείωσαν τα δύσκολα», απλώς έρχονται τα δύσκολα του Σεπτέμβρη. «Τώρα θα κριθούμε από τη διακυβέρνηση» - γιατί; θα πάψει να κυβερνάει η Τρόικα; Θα καταργηθεί το Υπερταμείο; θα αναστηθούν οι νεκροί; Τί εστί καθημερινή διακυβέρνηση; η υποταγή της εκπαίδευσης στις ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ και του Σόρος; Η διαχείριση της φτώχειας; Οι

όλο και πιο πολλές κατασχέσεις από τους λογαριασμούς των φτωχοδιαβολών; Οι φτωχοδιάβολοι είναι που θα σας στείλουν στον Διάβολο, και θα είναι μέρα μεσημέρι.

Σκοτώσατε την ελπίδα μιας κοινωνίας. Και τη δουλεύετε κι από πάνω. Πουλάτε τρέλα και ψέμα. Και διασύρετε ταυτοχρόνως την Αριστερά και την Ελλάδα. «Δεν είμαστε Έλληνες» φωνάζουν σήμερα οι Γάλλοι στους δρόμους του αγώνα.

Ποτέ άλλοτε τόσον ολίγιστοι δεν έκαναν τόσα πολλά εναντίον τόσων πολλών μέσα σε τόσο λίγο χρόνο – αυτό είναι Ύβρις. Ύβρις με τα όλα της. Μόνον θεομπαίχτες μπορούν να τη διαπράξουν, μεταλλαγμένοι σε εχθρούς του λαού και των ανθρώπων. Αυτός που πληρώνεται και στις 20 του μηνός δεν έχει φράγκο, αυτός που δεν πληρώνεται καθόλου, αυτός που ψυχομαχάει στα νοσοκομεία, αυτός που αγωνιά θρηνεί κι εξευτελίζεται στις ουρές για ένα κομμάτι ψωμί – όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί, οι πιο πολλοί, μετράνε διαφορετικά τον χρόνο (που εσείς αγοράζετε ξεπουλώντας ιερά και όσια). Γη απ’ αυτήν που εκχωρείτε, και ύδωρ απ’ αυτό που μαγαρίζετε, δεν θα υπάρχει για να σταθείτε και για να πιείτε. Διότι η κυρίως αμαρτία σας είναι ότι διδάσκετε τον λαό ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εκ τούτου

τα εύγε του Σόιμπλε, αλλά και το επίγραμμα του βίου σας…

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

 [--->]

Το εγχειρίδιο του καλού «μεταρρυθμιστή»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μια σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης αλλαγή πολιτικού παραδείγματος στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας: Ξεχάστε τους «τεχνοκράτες» και πάρτε το πολιτικό ρίσκο των σκληρών μέτρων

Αδύνατο να προσπεράσει κανείς την καίρια παρατήρηση του προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ για το Έλληνα πρωθυπουργό. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, σε συνέντευξή του σε 6 ευρωπαϊκές εφημερίδες, περιέγραψε ως εξής την ιδανική συνταγή πολιτικής επιτυχίας στην Ευρωζώνη: «Είμαι σοσιαλδημοκράτης και θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα. Προέρχεται από την άκρα αριστερά και εξελέγη πέρυσι, αφού πρώτα υποσχέθηκε το ακατόρθωτο. Όμως έπειτα από μια κρίση το διόρθωσε. Το κόμμα του έγινε ειλικρινές και εξελέγη για δεύτερη φορά με διαφορετική εντολή. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτόν και τον Ιταλό Ματέο Ρέντσι. Προωθούν μεταρρυθμίσεις και καταφέρνουν να παραμείνουν στην εξουσία».

Στην αποστροφή αυτή συμπυκνώνεται η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος που προωθείται από ηγετικούς κύκλους της Ευρωζώνης, στην οποία πρωτοστατούν κυρίως σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης πολιτικοί.

Λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις

Αυτό που αποκαλείται «μεταρρυθμίσεις» είναι ένα εξ ορισμού αντιδημοφιλές συνονθύλευμα μέτρων νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις. Παρά τις διαφωνίες ή τις διαφοροποιήσεις στις αναλογίες της συνταγής από χώρα σε χώρα, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, με μνημόνιο ή χωρίς, προωθούν το ανάλογο πακέτο μέτρων. Η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία επέβαλε με προεδρικό διάταγμα την πιο ακραία εργασιακή μεταρρύθμιση, κάτι ανάλογο έκανε πέρσι η κυβέρνηση Ρέντσι στην Ιταλία, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πέρασε από τη Βουλή και με απροσδόκητα αδύναμες κοινωνικές αντιστάσεις το πιο ολιστικό πακέτο λιτότητας- απορρύθμισης- ιδιωτικοποιήσεων (αν και έπεται συνέχεια το φθινόπωρο).

 Το μοντέλο των «τεχνοκρατών»

 Πριν από 3-4 χρόνια αυτό φαινόταν αδιανόητο σε πολλές πολιτικά εύθραυστες χώρες της Ευρωζώνης. Σε σημείο ώστε τα τότε ηγετικά κλιμάκια της Ε.Ε. να πειραματιστούν ευρύτατα με μορφώματα κυβερνήσεων τεχνοκρατών, προκειμένου να ανακουφίσουν τα κόμματα εξουσίας από το βάρος του πολιτικού κόστους. Μάλιστα, στα τέλη του 2011 εμφανίστηκε η περίφημη «Ομάδα της Φρανκφούρτης» (Groupe de Francfort), από τους Μέρκελ, Σαρκοζί, Λαγκάρντ, Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπέι και Ρεν (όλοι τους τότε είχαν θεσμικό ρόλο), που μεταξύ άλλων προωθούσαν την εναλλακτική των «τεχνοκρατικών» ή «οικουμενικών» κυβερνήσεων.

Η ιδέα, ως γνωστόν, δοκιμάστηκε με την κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία και την κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα, με καλές «μεταρρυθμιστικές» επιδόσεις, αλλά καταστροφικές πολιτικές αποδόσεις. Χαρακτηριστικό ότι στις εκλογές του 2013 ο συνασπισμός του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού Μόντι περιορίστηκε στο 10,5%.

Το αποτυχημένο μοντέλο των «τεχνοκρατικών κυβερνήσεων», κατά κάποιο τρόπο, χρεώθηκε στον δεξιό πυλώνα της ευρωπαϊκής «συγκυβέρνησης» χριστιανοδημοκρατών- σοσιαλδημοκρατών. Στον αντίποδά του, το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, της δεύτερης εκλογικής του νίκης παρά τη στροφή 180ο και της επιβίωσης της κοινοβουλευτικής του επιβίωσης παρά τα αδιανόητα μέτρα, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα της ευρωπαϊκής ελίτ. 

Το πολιτικό παράδειγμα αντιστρέφεται: το μήνυμα είναι ότι αντί να αποφεύγεις το πολιτικό ρίσκο, πρέπει να το αναλαμβάνεις, ακόμη κι αν έχεις απέναντί σου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των ίδιων των ψηφοφόρων σου. Ο πραγματικός «μεταρρυθμιστής» που δεν ορρωδεί προ ουδενός, τελικά έχει σοβαρές πιθανότητες να επιβραβευτεί.

 Η πολιτική «ιδιοκτησία» των μέτρων

 Αυτό το νέο, υπόρρητο πολιτικό δόγμα, που ο Ντάισελμπλουμ το υπογραμμίζει με τις δηλώσεις θαυμασμού προς Τσίπρα και Ρέντσι (αλλά γιατί όχι και προς τον Ολάντ που συγκρούεται με τα συνδικάτα;), πέρασε και σε αρκετά θεσμικά κείμενα της Ευρωζώνης- της Κομισιόν, της ΕΚΤ, του Eurogroup-, μέσα από τις χαρακτηριστικές εκκλήσεις προς τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μνημόνια ή οδυνηρά «μεταρρυθμιστικά» μέτρα να αποκτήσουν την «ιδιοκτησία» των προγραμμάτων. «Πολιτική ιδιοκτησία» είναι ο σωστός προσδιορισμός και εννοεί ότι οι πολιτικές δυνάμεις που είναι στην εξουσία πρέπει να υπερασπιστούν ιδεολογικά και πολιτικά τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα των «μεταρρυθμίσεων» στην κοινή γνώμη των χωρών τους, αντί να κρύβονται πίσω από τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

Το νόημα του νέου πολιτικού παραδείγματος είναι απλό: μπορείς να είσαι χριστιανοδημοκράτης, σοσιαλδημοκράτης ή αριστερός, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι καλός «μεταρρυθμιστής». Να κάνεις ιδιοκτησία σου το τρίπτυχο λιτότητα- απορρύθμιση-ιδιωτικοποιήσεις, ανεξάρτητα από το πώς θα το «συσκευάσεις». Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται μια μεγαλύτερη ομογενοποίηση του πολιτικού φάσματος γύρω από τα νεοφιλελεύθερα θεμέλια της Ε.Ε. και μια ευρύτερη συμμαχία απόκρουσης όσων συλλήβδην αποκαλούνται «λαϊκιστές» και «ευρωσκεπτικιστές».

Σοσιαλιστές και Αριστερά

Φυσικά, αυτή η εξέλιξη έχει για κάποιους και στενότερες πολιτικές στοχεύσεις. Για την παραπαίουσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξουθενωθεί έπειτα από σχεδόν δυο δεκαετίες προσκόλλησης στα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς, είναι μια ευκαιρία να επιπλεύσει. Η σταθερή πια πρόσκληση του Αλ. Τσίπρα στις συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είναι η αρχή μιας σχέσης με μέλλον. Χρήσιμης και σε εναλλακτικές, κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας που δεν θα διακινδυνεύουν τον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού σχεδίου (βλέπε Πορτογαλία σήμερα, Ισπανία προσεχώς). Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέσο διεμβολισμού, εξουδετέρωσης ή αφομοίωσης της - κατά Ντάισεμπλουμ- ευρωπαϊκής «άκρας αριστεράς» από τη σοσιαλδημοκρατία.

www.dikaiologitika.gr

Στο τραπέζι η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού

 Νέο σοκ περιμένει την αγορά εργασίας το φθινόπωρο, με μειώσεις του εργατικού κόστους, περικοπές 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, ντόμινο απολύσεων, πλήρη αναδιάρθρωση της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο λήψης της απόφασης των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής (5/6), ουσιαστικά πρόκειται για το «πακέτο μέτρων για τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα» το οποίο θα κληθεί να αποδεχτεί και να υλοποιήσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης προκειμένου να απελευθερωθεί η επόμενη δόση του δανείου το ερχόμενο φθινόπωρο.

Το σκληρότερο μέτρο που θα δοκιμάσει τη συνοχή και τις αντοχές της κυβέρνησης αφορά την κατάργηση δύο μισθών (δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα και επίδομα αδείας), κυρίως για τους νεοπροσλαμβανόμενους, αφού για τους ήδη εργαζόμενους αναμένεται να προταθεί ο επιμερισμός των ποσών αυτών στους εναπομείναντες 12 μισθούς.  

   

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΑΛΑ ΓΑΛΛΙΚΑ!  

Εντείνονται οι πιέσεις των δανειστώνγια να ανατραπούν πλήρως ταεργασιακά δεδομένα στη χώρα. ''Καταιγίδα'' αλά Γαλλικά περιλαμβάνει το νέο πακέτο μέτρων που έρχεται τονΣεπτέμβριο για την ολοκλήρωση τηςδεύτερης αξιολόγησης και την εκταμίευση της δεύτερης δόσης των 2,5δισ. Στο πακέτο μέτρων περιλαμβάνονται η νέα μείωση του κατώτατου μισθού, η πλήρης ευελιξία της αγοράς εργασίας, οι ομαδικές απολύσεις και οσυνδικαλιστικός νόμος.

Ως βάση συζητήσεων η τρόικα θέτει και τα ''μοντέλα'' που εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως είναι η επίκληση από μια επιχείρηση ''σημαντικής έλλειψης ρευστότητας'' ή ''εταιρικής αναδιοργάνωσης'' για να μπορεί να προχωρήσει σε ομαδικές απολύσεις, καθώς και εφαρμογή παντού των επιχειρησιακών συμβάσεων, που στην πράξη μειώνουν τον κατώτατο μισθό των 586,08 ευρώ ακόμα και στα 500 ευρώ. Επίσης, προτείνουν πλήρη ευελιξία στην αγορά και νέες μορφές εργασίας (όπως η ''μικροεργασία'' ή τα συμβόλαια λίγων ωρών'') χωρίς καθόλου ασφαλιστική κάλυψη, καθώς και αλλαγές στο νόμο για τις απεργίες και τα δικαιώματα των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, οι οποίοι δεν θα έχουν πλέον ασυλία.

Ήδη, τα κυβερνητικά στελέχη έχουν λάβει τα σχετικά μηνύματα τόσο από τους δανειστές όσο και από τους εγχώριους κύκλους, με τον Υπουργό Οικονομικών να προαναγγέλλει ότι θα υπάρξουν ισχυρές πιέσεις για τον συνδικαλιστικό νόμο και τα εργασιακά μετά το καλοκαίρι και να ζητεί στήριξη από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ώστε αυτές να αποτραπούν.

Στην ''καταιγίδα'' που έρχεται στα εργασιακά (που αποτελούν βασικό στοιχείο της επόμενης αξιολόγησης), περιλαμβάνονται τα εξής:

-Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Οι δανειστές ζητούν να καταργηθεί με νόμο τουπουργικό βετο για τις ομαδικές απολύσεις, το οποίο σήμερα έχει στην πράξης υποκατασταθεί από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, που εγκρίνει ή όχι τις απολύσεις. Επικαλούνται μελέτες ότι πουθενά στην Ευρώπη -πλην Ολλανδίας- δεν ασκείται βέτο για τις απολύσεις. Ως ενδιάμεση ''λύση'' προβάλλεται το ''γαλλικό μοντέλο'', που ορίζει ότι εάν μια επιχείρηση επικαλεστεί ''σημαντική έλλειψη ρευστότητας'' ή ''εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας'', τότε ενισχύεται η δυνατότητα της να προχωρεί σε απολύσεις.

-Σημειώνεται ότι το ΣτΕ έχει ζητήσει τη συνδρομή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου(η υπόθεση συζητήθηκε στα τέλη Απριλίου) ύστερα από προσφυγή ελληνικής επιχείρησης για το κατά πόσο οι διατάξεις του νόμου για τις ομαδικές απολύσεις παραβιάζουν το κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα προσκρούουν στην κοινοτική οδηγία 98/59 για τις ομαδικές απολύσεις και στις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί ελευθερίας εγκατάστασης και ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων.

-Ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας με εφαρμογή νέων μορφών απασχόλησης. Όπως ο θεσμός της λεγόμενης ''μικροεργασίας'' (mini job), στην οποία προβλέπονται πολύ χαμηλές αμοιβέςκαι χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, τα ''συμβόλαια μηδενικών ωρών'' (zero hours contracts) που αντιστοιχούν σε δουλειά όσο, όταν κι όποτε θέλει ο εργοδότης, καθώς και διάφορες παραλλαγέςαυτών, όπως τα ''συμβόλαια λίγων ωρών'' (low hour contracts) ή ''συμβόλαια με το τηλέφωνο'' (on call contracts) κ. α.

--Μείωση του κατώτατου μισθού και επιχειρησιακές συμβάσεις παντού. Το ''γαλλικό μοντέλο'' προβλέπει ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τις κλαδικές, γεγονός που ουσιαστικά υπονομεύει ανοιχτά τις διαπραγματεύσεις κάθε κλάδου. Ένα από τα πρώτα ''θύματα'' αυτής της ανατροπή είναι οι μισθοί των εργαζομένων (μαζί με τα βασικά επιδόματα), αφού και αυτοίαποσυνδέονται από τις κλαδικές συμβάσεις και εξαρτώνται από τη συμφωνία που θα επιτευχθεί μέσα σε κάθε επιχείρηση ξεχωριστά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σύμβαση που υπεγράφη ανάμεσα σε εταιρεία και Ένωση Προσώπων στην επιχείρηση και προβλέπει βασικό μισθό στα 500 ευρώ. Μάλιστα, πληθαίνουν οι καταγγελίες για την ύπαρξη και άλλων επιχειρησιακών συμβάσεων που ''σπάνε το φράγμα'' του κατώτατου μισθού.

-Σειρά αλλαγών επί τα χείρων στον συνδικαλιστικό νόμο. Όπως η αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση των απεργιών, η αύξηση στον ευρωπαϊκό μέσο όρο τουχρόνου προειδοποίησης για απεργία, η μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, οπεριορισμός των αμειβομένων αδειών στις απολύτως απαραίτητες, ο περιορισμός των προσώπωνπου δικαιούνται άδειες, αλλά ακόμη και οι απολύσεις συνδικαλιστικών εκπροσώπων.  

 [--->]