Eurogroup: Αδέξιοι μπλοφατζήδες, κακοί σκηνοθέτες

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο συμβιβασμός ΔΝΤ- Ευρωζώνης στο Eurogroup για το χρέος δίνει χρόνο στο Ταμείο για τελικές αποφάσεις - Όλα παίζονται σε νέα έκθεση βιωσιμότητας μέχρι το τέλος του χρόνου

Μια συνεδρίαση του «άτυπου» Eurogroup με τρία θέματα και προγραμματισμένη διάρκεια 4-5 ωρών, εξελίχθηκε σε 12ωρο μαραθώνιο. Καμιά έκπληξη, κανένα θρίλερ. Συνέβη το αναμενόμενο. Η Ελλάδα απορρόφησε το 90% του χρόνου που αφιέρωσαν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης και οι αξιωματούχοι των «θεσμών». 

Απ’ όλους τους «παίκτες» ο μόνος που είχε κάψει όλα τα χαρτιά του, εξαντλώντας κάθε όριο υποχώρησης, ήταν η ελληνική κυβέρνηση. Μέσα σε τρεις εβδομάδες πέρασε από τη Βουλή –με τις γνωστές συνοπτικές διαδικασίες- πράγματα αδιανόητα μέχρι πριν λίγους μήνες για τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, νομοθετήματα που δεσμεύουν την ελληνική κοινωνία μέχρι και για έναν αιώνα. 

Όλοι οι άλλοι «παίκτες» προσήλθαν με τα «θέλω» τους, τα «όχι» και τα «ναι μεν αλλά» τους. Καθένας και η ιδιαίτερη πολιτική ατζέντα του. Αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές Τόμσεν και Σόιμπλε. Δική τους ήταν η διαπραγμάτευση. Οι υπόλοιποι ήταν απλοί κομπάρσοι, το πολύ δευτεραγωνιστές του σόου.

 Ούτε τα πολύπλοκα οικονομετρικά μοντέλα της έκθεσης του ΔΝΤ, ούτε τα σενάρια του ESM για το χρέος, ούτε οι αποκλίνουσες προβλέψεις για τα δημοσιονομικά στοιχεία και την απόδοση των μέτρων, που τις προηγούμενες ημέρες κυριάρχησαν σε έναν ευρωατλαντικό «πόλεμο» διαρροών, επίσημων ανακοινώσεων και δηλώσεων, απασχόλησαν πραγματικά την πολύωρη συνεδρίαση. Το μόνο που κυριάρχησε στο στρογγυλό τραπέζι του Eurogroup ήταν οι πολιτικές σκοπιμότητες. Πολλές, διαφορετικές και συχνά συγκρουόμενες. 

Δόση με δόσεις και υποσημειώσεις 

 Η αξιολόγηση έκλεισε όπως έμελλε να κλείσει. Με μια πολιτική απόφαση που επισήμως λέει ότι η ελληνική κυβέρνηση εκπλήρωσε τις βασικές υποχρεώσεις της (με μερικές υποσημειώσεις για νομοτεχνικές βελτιώσεις στα ήδη ψηφισμένα μέτρα –ασφαλιστικό, «κόκκινα» δάνεια και ταμείο αποκρατικοποιήσεων!), και ανεπισήμως λέει ότι η Ευρωζώνη δεν αντέχει νέα ελληνική περιπέτεια, με απρόβλεπτες παρενέργειες.

 Η κυβέρνηση κερδίζει μια δόση σε… δύο δόσεις (10,3 δισ.), προορισμένη να επιστρέψει κατά 70% στους δανειστές. Κερδίζει επίσης τον χώρο και χρόνο μιας μεσοπρόθεσμης σταθεροποίησης, κι αυτή με πολλούς αστερίσκους. Έτσι κι αλλιώς, ούτε αυτή ούτε ενδεχόμενη άλλη που θα την διαδεχθεί σε περίπτωση «ατυχήματος» θα κυβερνά πλέον μόνη. Στη θέση της τρόικας ή του κουαρτέτου με τα δαπανηρά πήγαινε έλα τους, υπάρχουν πλέον μόνιμοι μηχανισμοί επιτήρησης, εγκατεστημένοι στο νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων ή στην ανεξάρτητη (από το ελληνικό κράτος!) αρχή δημοσίων εσόδων, που είναι ο υπεράνω ελέγχου υπερ-υπουργός Οικονομικών. Κι υπάρχει κι η «αυτόματη λιτότητα» του δημοσιονομικού κόφτη. 

Εκεί, όμως, που οι «παίκτες» του Eurogroup ξεπέρασαν τους εαυτούς τους σε μπλόφες και παραπλάνηση ήταν στο θέμα του χρέους. Αν η όλη σκηνοθεσία των προηγούμενων ημερών, η υποτιθέμενη σκληρή σύγκρουση ΔΝΤ και Σόιμπλε (κυρίως) έγινε για να καταλήξουν στον «οδικό χάρτη αναδιάταξης του χρέους» που παρουσίασαν τη νύχτα, τότε είναι και αδέξιοι μπλοφατζήδες και κακοί σκηνοθέτες. 

Όλα υπό την αίρεση νέας έκθεσης 

Το ΔΝΤ δαπάνησε τη φαιά ουσία δεκάδων στελεχών του για να παρουσιάσει με περίπου 50 γραφήματα και πίνακες τη θέση ότι το τρίτο Μνημόνιο δεν είναι βιώσιμο και το μόνο που μπορεί να το κάνει υποφερτό είναι μια βαθιά αναδιάρθρωση του χρέους για την οποία οι δανειστές δεν χρειάζεται να δώσουν χρήμα, μόνο άφθονο χρόνο.

 Για να γίνει «βιώσιμη» η εξυπηρέτηση του χρέους (και όχι το ίδιο το χρέος) χρειάζεται μια συνταγή μακρόχρονης, μόνιμης, αλλά «βιώσιμης» λιτότητας. Και πάλι, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι η ελληνική οικονομία θα σταθεί πάλι στα πόδια της, όχι τα επόμενα χρόνια, αλλά τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Απλώς, οι δανειστές της πρέπει να την ανεχτούν.

Αν το ΔΝΤ εννοούσε αυτά που λέει στην έκθεσή του, δεν θα έπρεπε να συμβιβαστεί με τον «οδικό χάρτη» που επέβαλε ο Σόιμπλε. Ο Τόμσεν θα έπρεπε απλώς να αποχωρήσει, κι όχι να δίνει συνέντευξη τύπου με τους Ντάισελμπλουμ, Ρέγκλινγκ και Μοσκοβισί. Εκεί,υποσχέθηκε ότι θα φέρει στο ΔΣ του ΔΝΤ πρόταση για συμμετοχή στον δανεισμό, αλλά αφού συντάξει μέχρι το τέλος του χρόνου νέα έκθεση βιωσιμότητας του χρέους, που θα ενσωματώνει τα «βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα» μέτρα που υπόσχεται η Ευρωζώνη, κι αυτά με ορίζοντα το 2018, και υπό τον όρο πλήρους εφαρμογής του Μνημονίου. Επομένως, τίποτα δεν αποκλείει η νέα έκθεση να βγάλει «απαγορευτικό» για τη συμμετοχή του ΔΝΤ.

Μπλόφα στη μπλόφα, η υπόθεση του χρέους καταλήγει σε μία «σούπα» που δεν ξεκαθαρίζει πλήρως τον ρόλο του ΔΝΤ. Ο Σόιμπλε πήρε περίπου αυτό που ήθελε, αλλά τι πήρε το ΔΝΤ κι αποφάσισε να μείνει στο limbo του τρίτου Μνημονίου; Πήρε απλώς χρόνο, περίπου 6 μήνες, για να καταλήξει οριστικά στις αποφάσεις του. Πήρε και μια άρρητη υπόσχεση επανεξέτασης του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% μετά το 2018.

 Η πόρτα εξόδου μένει ανοικτή 

Αλλά, για το ΔΝΤ το πρόβλημα είναι πολιτικό, όχι οικονομικό. Το να παραμείνει ως τεχνικός σύμβουλος είναι απλό, δεν του κοστίζει τίποτα. Αλλά ως δανειστής; Αν αυτό συμβεί έστω και συμβολικά, με ένα ελάχιστο ποσό που θα ικανοποιήσει το πρεστίζ της γερμανικής ηγεσίας, το ΔΝΤ εγκλωβίζεται σε ένα «οικονομικό Βιετνάμ», πράγμα ολέθριο για το νέο προφίλ που θέλει να πουλήσει διεθνώς. 

Το 2018 θα έχει συμπληρώσει 9 χρόνια στα ελληνικά μνημόνια, με έναν απολογισμό παταγώδους αποτυχίας. Βάλε και τις δόσεις εξόφλησής του που φτάνουν μέχρι το 2025, πάμε για δεκαπενταετία. Αυτό δεν το θέλει με τίποτα η ηγεσία του ΔΝΤ, ούτε ο μέγας χορηγός του, οι ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ ψάχνει αφορμή και πρόσχημα απεγκλωβισμού. Και πιθανότατα το ίδιο θέλει, για τους δικούς της λόγους, η αμερικανική ηγεσία. 

Οι δυσοίωνες προβλέψεις που συχνά πυκνά διατυπώνονται από το ΔΝΤ για ενδεχόμενο ενός νέου γύρου στην κρίση χρέους (διόλου παράδοξα και η ΕΚΤ προειδοποιεί για κάτι ανάλογο στην Ευρωζώνη), σημαίνει ότι το ΔΝΤ μπορεί σύντομα να έχει δουλειές με… φούντες στην Ασία, στην Αφρική ή στην Λατινική Αμερική. Κι η παρουσία του εκεί έχει κρίσιμη σημασία και για την αμερικανική αυτοκρατορία. Είναι πολυτέλεια να χάνει χρόνο στο μικρό ευρωπαϊκό «Βιετνάμ» του. Στο κάτω κάτω, η Ευρωζώνη έχει ήδη το δικό της ΔΝΤ, τον ESM. Ας κάνει αυτός τη βρομοδουλειά. 

Επομένως; Πιθανότατα θα περιμένουμε κι άλλο γύρο στο πόκερ ΔΝΤ και Ευρωζώνης.

www.dikaiologitika.gr

Τα φρικτά στοιχεία για την ελληνική οικονομία που θα αρνηθούν κυβέρνηση και ΕΕ

24/05/2016 

Φρικτή εικόνα για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, και της Ελλάδας εν γένει, παρουσιάζει η έκθεση βιωσιμότητας του χρέους που εξέδωσε το ΔΝΤ.

Μεταξύ άλλων η έκθεση αναφέρει ότι ο στόχος του πλεονάσματος 3.5% είναι πρακτικά ανέφικτος ακόμη και με νέα δρακόντεια μέτρα λιτότητας.

Αναλύοντας την έκθεση η οικονομολόγος Frances Coppola από το περιοδικό Forbes σημειώνει ότι η μόνη διέξοδος είναι το Grexit, το οποίο όμως δεν θα γίνει δεκτό από την ελληνική κυβέρνηση η οποία θα συνταχθεί απόλυτα με την ΕΕ και τους Ευρωπαίους δανειστές και θα αρνηθεί τα συμπεράσματα του ΔΝΤ.

Από τα στοιχεία του ΔΝΤ, το Forbes υποστηρίζει ότι συνεχίζοντας τη σημερινή πολιτική η χώρα θα φτάσει το 2060 να προσφέρει το 60% των δημοσίων δαπανών της στους δανειστές.

Ακόμη και αν η ελληνική οικονομία μπει σε τροχιά ανάπτυξης η ανεργία δεν προβλέπεται να πέσει κάτω από το 12% μέχρι το 2040, δηλαδή όταν ένας νέος των 25 ετών θα φτάνει στα 50 του χρόνια. Ως εκ τούτου, εκτιμά το Forbes, η αιμορραγία νέου εργατικού δυναμικού θα συνεχιστεί αμείωτη καθώς οι άνθρωποι θα επιχειρούν να επιβιώσουν εγκαταλείποντας τη χώρα.

Οι επιπτώσεις όμως είναι ακόμη πιο τραγικές για τους σημερινούς εργαζόμενους και τους συνταξιούχους οι οποίοι θα πρέπει να συνεχίζουν να εργάζονται για πολλά ακόμη χρόνια.

Ανάμεσά σε άλλα το Forbes υπενθυμίζει ότι οι τράπεζες θα ζητήσουν άλλα 10 δισεκατομμύρια ευρώ (επιπλέον των 43 που έχει ήδη δανειστεί η κυβέρνηση για να τις σώσει)

H Coppola υποστηρίζει ότι αν δεν υπάρξει μια παρέμβαση ανάλογη του σχεδίου Μάρσαλ στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα θα χρειαστεί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα «για να συνέλθει από την ζημιά που της προκάλεσαν ηθελημένα η ΕΕ και το ΔΝΤ προκειμένου να διασώσουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα».

Όπως φαίνεται η αντιπαράθεση Ουάσινγκτον – Βερολίνου με αφορμή και την Ελλάδα φέρνει στο φως πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την οικονομική κατάσταση της χώρας τα οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ επιχειρεί να αποκρύψει.

Τις επόμενες ημέρες, όπως προβλέπει και το Forbes, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσουν να διαψεύσουν τα δεδομένα της έκθεσης καθώς σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η έξοδος από το ευρώ θα φαντάζει ως η μοναδική επιλογή – κάτι που δεν συμφέρει ούτε το Βερολίνο αλλά ούτε και τους Κουίσλινγκ της «Αριστεράς» που έχουν συνδέσει το πολιτικό τους μέλλον με το ενιαίο νόμισμα.

Α.Χ

 [--->]

Εκβιασμοί συνείδησης (σχετικά με τον Στάθη Δρογώση)

Την πάτησε ο Στάθης Δρογώσης. Τον κρέμασαν στα μανταλάκια. Γιατί; Επειδή είναι οργισμένος με την εξαπάτηση, την κοροϊδία, τη συνέχιση του αφανισμού. Δεν τον γνωρίζω τον Δρογώση, πέρα από τα τραγούδια του. Όμως βρίσκω το θράσος να του πω: «Γραψ’τους στ΄ αρχίδια σου και συνέχισε με τα τραγούδια σου».

Αυτό το παιχνιδάκι με το αν κάνεις κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είσαι αυτομάτως με τους «άλλους» είναι καλό για τα γουρούνια που κυλιούνται στην ίδια λάσπη, αλλά δεν αξίζει μία για όσους αρνήθηκαν το λασπόλουτρο των γουρουνιών. Έγραψε ο Δρογώσης στο twitter «Ο ΕΝΦΙΑ έριξε τον Σαμαρά. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τον καταργεί, αλλά τον αυξάνει. Νομίζω τον αδικήσαμε τον Σαμαρά. Χωρίς πλάκα» κι έσπευσαν από το Πρώτο Φλέμα μέχρι το enikos  να λένε ξεκάθαρα ή να αφήνουν υπονοούμενα ότι ο Δρογώσης στηρίζει Σαμαρά.

Για τον πούτσο καβάλα. Άραγε είναι ή το παίζουν τόσο ηλίθιοι ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι τα περί «αδικίας Σαμαρά» δε σημαίνουν δικαίωση Σαμαρά, αλλά ακριβώς το αντίθετο; Τι να κάνουμε τώρα; Να βάλουμε κι ελληνικούς υπότιτλους στα ελληνικά;  Φυσικά έσπευσαν και οι ροζ σύντροφοι να ενοχληθούν από το τουί του Δρογώση και να τον κατατάξουν στους απεχθείς «άλλους». 

Βασικά, ποιοι «άλλοι»; Ίδιοι είναι, ίδια πολιτική ακολουθούν, κόντρα στο ξεπούλημα κάνουν, σπρώχνονται για το ποιος θα καταστρέψει ευκολότερα τους μικρομεσαίους, ποιος θα ρίξει στη μεγαλύτερη πείνα τους συνταξιούχους και θα αυξήσει τους άνεργους. Το κόλπο, λοιπόν, αν δεν είσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ είσαι με τη ΝΔ είναι εντελώς άνευ ουσίας. Οι τεράστιες ομοιότητες στα πάντα δεν αφήνουν χώρο για διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Το αν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία ενδοοικογενειακή κόντρα για το ποιος θα έχει την επικαρπία της Εξουσίας είναι καθαρά δικό τους ζήτημα.

Πάμε στην ουσία αυτού που έγραψε ο Δρογώσης: «Νομίζω τον αδικήσαμε τον Σαμαρά. Χωρίς πλάκα». Λοιπόν, ας μιλήσουμε ειλικρινά μεταξύ μας, ποιος από εμάς δε σκέφτηκε ότι ο Σαμαράς βλέποντας τα μέτρα που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ν΄ ανοίγει ρουθούνι, δεν τραβάει τα μαλλιά του; Ποιος από όλους εμάς που πίστευε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας τύχει, δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη πως τελικά υπήρχε κάτι ακόμη χειρότερο που είναι η σημερινή κυβέρνηση;

Ο Σαμαράς δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν δεξιός με ακροδεξιές συμπάθειες και νεοφιλελεύθερη οπτική της οικονομίας. Ήταν ξεκάθαρος εχθρός. Κι έτσι αντιμετωπίστηκε. Και σωστά αντιμετωπίστηκε έτσι. Όμως ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει ότι κρύφτηκε κάτω από τα φουστάνια της αριστερής ελπίδας και της πρόστυχης εκμετάλλευσης του ριζοσπαστισμού για να κερδίσει τις εκλογές, να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους και να ικανοποιήσει με χυδαία δουλικότητα τους δανειστές; Το έκανε ο Τσίπρας. Και ναι, ο τρόπος που εξαπατήθηκε ο λαός κάνει τον Τσίπρα χειρότερο από τον Σαμαρά.

Προσωπικά, θεωρώ τον Τσίπρα χειρότερο από τον Σαμαρά και για έναν ακόμη λόγο. Ο Σαμαράς δεν έβλαψε την Αριστερά με την πολιτική του. Το αντίθετο έκανε. Την ενίσχυσε με τους ψηφοφόρους που της έστειλε, τη μετέτρεψε σε ελπίδα των πολλών, την καθιέρωσε ως ελπίδα για πραγματική αλλαγή, την «πρότεινε» σαν καταφύγιο των απεγνωσμένων θυμάτων της πολιτικής του ΓΑΠ και των Σαμαροβενιζέλων. Αυτός που βίασε την Αριστερά,  που την ξεφτίλισε, που της στέρησε τη δύναμη και την ευκαιρία της να λειτουργήσει ως πραγματική Αριστερά ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Και για αυτό τον λόγο, ναι, ο Τσίπρας είναι χειρότερος από τον Σαμαρά.

Μας θέλουν πρόβατα επί σφαγή. Και μας λένε να το βουλώσουμε γιατί αν δεν κάτσουμε αδιαμαρτύρητα να μας σφάξει ο Τσίπρας, τότε θα μας σφάξει χειρότερα ο Κούλης. Ακόμη και τα πρόβατα, όμως, όταν βλέπουν τον λύκο παλεύουν να σωθούν. Από τον προβατόσχημο λύκο κινδυνεύουν περισσότερο επειδή  τα πιάνει στον ύπνο. Τι να κάνουμε λοιπόν, τώρα που είδαμε τον νεοφιλελεύθερο λύκο με την αριστερή προβιά; Να μην τον κράξουμε; Να μην αναζητήσουμε λύσεις; Να μην αντιδράσουμε για να σωθούμε; Πρέπει να υποκριθούμε ότι εκτός από πρόβατα είμαστε και ηλίθια πρόβατα για να μην ενοχλήσουμε τους νέους δυνάστες;

Αν σε αυτό ήλπιζαν κάποιοι, απλώς έχασαν. Τα γκεμπελίστικα κόλπα ας τα χρησιμοποιήσουν οι τζάμπα μάγκες των επιτροπών της Βουλής που δίνουν καθημερινά φτηνές  παραστάσεις μπουλουκιού και  οι χειροκροτητές τους που καταφέρνουν να βρίσκουν προοδευτικά στοιχεία και αριστεροσύνη στα μνημόνια. Εκβιασμοί συνειδήσεων από ασυνείδητους, τέλος.

 [--->]

Οι χειρότεροι...

Η κυβέρνηση ΣYΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ύστερα από ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης, οχυρώνεται πίσω από τα εξής επιχειρήματα: Οι προηγούμενοι κατέστρεψαν τη χώρα, εμείς διαπραγματευόμαστε για το καλό των ασθενέστερων. Πολλά από αυτά που ψηφίζουμε δεν θα εφαρμοστούν, γιατί η οικονομία θα πάει καλά. Όσοι, μάλιστα, στελεχώνουν κομματικό και κρατικό μηχανισμό διαρρέουν έντεχνα και το ερώτημα: «Τι νομίζετε, θα ήταν καλύτερα με τον Μητσοτάκη;».

 Η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η χειρότερη κυβέρνηση των μνημονιακών χρόνων. Πολύ απλά διότι αυτά που προωθούν, αυτά που ψηφίζουν, τα έργα και τα πεπραγμένα τους ωχριούν μπροστά στα όσα ψήφισαν όλες μαζί οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Τα μέτρα επί ημερών της κοινοπραξίας ΣYΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα τολμούσε να τα φέρει ούτε προς συζήτηση οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση γνωρίσαμε.

 Το πρώτο κριτήριο, λοιπόν, είναι τα πεπραγμένα και όχι η προπαγάνδα που τα στηρίζει. Η παράδοση της χώρας ολοκληρώνεται με τον πιο φαντασμαγορικό και κυνικό τρόπο από μια κυβέρνηση «Αριστεράς». Με αντάλλαγμα ένα πινάκιο φακής (είσοδος στους θαλάμους της εγχώριας και ευρωενωσιακής εξουσίας και διαπλοκής) η χώρα και η κοινωνία ρημάζονται, ξεπουλιούνται, ξεζουμίζονται.

 Το δεύτερο κριτήριο στο προσδιοριστικό «χειρότεροι» είναι η ταύτισή τους με το διαρκές ψέμα. Δεν υπήρξε κυβέρνηση, τα τελευταία χρόνια, που να χρησιμοποίησε τόσο πολύ και σε τέτοια έκταση το ψέμα όσο το σημερινό Μαξίμου. Αυτή η ανοικτή κοροϊδία του συνόλου των πολιτών έχει κοντά ποδάρια και σύντομα ο θυμός και η οργή θα εκφραστούν μαζικά.

 Και αυτό θα συμβεί διότι η συστηματική, διαρκής προσβολή της νοημοσύνης δείχνει μια βαθύτατη δομική περιφρόνηση για το λαϊκό άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν η εξαπάτησή του θεωρείται μαγκιά και «αρετή». Μόνον οι διαδικασίες-εξπρές και τα κόλπα που χρησιμοποιεί η «παρέα» εντός του Κοινοβουλίου σε 6 μήνες ξεπέρασαν όσα είχαν κάνει από κοινού οι υπόλοιπες δυνάμεις σε 4,5 χρόνια.

 

 Οι «ψηφοφορίες» κάθε Σαββατοκύριακο έχουν σπάσει τα κοντέρ. «Χθες» μόλις, χλεύαζαν τον Χρυσοχοΐδη που δεν είχε προλάβει να διαβάσει καν το 1ο Μνημόνιο (κατά δήλωσή του) και τώρα η κοινοβουλευτική σύμπραξη των 153, ως «αγέλη», ψηφίζει συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα για 99 χρόνια, χωρίς καν να έχουν ξεφυλλίσει τις 7.500 σελίδες των συμβάσεων. Τους αρκεί η εμπιστοσύνη που έχουν στους Σταθάκη, Χουλιαράκη, Τσακαλώτο, Κουρουπλή, Δραγασάκη, Παππά, Τσίπρα, Φάμελο και στ’ άλλα παιδιά…

 

Το τρίτο κριτήριο είναι η επιβεβαιωμένη διαχειριστική ανικανότητα, η προχειρότητα και η ασυναρτησία που επιτείνουν τα προβλήματα διάλυσης και παραλυσίας.

 

Τέταρτο κριτήριο είναι ο τυχοδιωκτισμός που επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση σε όλα τα γεωπολιτικά ζητήματα και το ιδιόμορφο «παιχνίδι» της με τις διευκολύνσεις που παρέχει στα αμερικανικά συμφέροντα, ως «παρενόχληση» της γερμανικής Ευρώπης.

 Δεν έχουμε σκοπό να επιλέξουμε ανάμεσα σε έναν υπηρέτη του μνημονιακού και αποικιακού καθεστώτος (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) και σε έναν χειρότερο υποτακτικό του (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση της χώρας και της κοινωνίας από τον μνημονιακό-αποικιακό ζυγό και τη διάλυση.

 Αυτό μας οδηγεί να αξιολογήσουμε το κυβερνών σχήμα ως χειρότερο από όλα τα προηγούμενα.

 Η διαχείρισή του είναι πιο λειτουργική και απολύτως συμβατή με το καθεστώς.

  Η συγκράτηση και διάλυση του λαϊκού κινήματος είναι ένα έργο που προσφέρεται με τον καλύτερο τρόπο από την κεντροαριστερή παράταξη (ΠΑΣΟΚ χτες, ΣΥΡΙΖΑ σήμερα) και αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά.

 [--->]

Νομίζουν ότι θα ξεχαστούν;

Η πολιτική τους αλητεια δεν εχει όρια..Σαλτάρη: Ούτως ή άλλως ως ελεημοσύνη λειτουργούσε το ΕΚΑΣ

«Ο ΣΥΝ καταψήφισε το 1997 το μέτρο του ΕΚΑΣ γιατί λειτούργησε ως ελεημοσύνη προς του χαμηλοσυνταξιούχους δεν έλυνε το πρόβλημα της εισφοροδιαφυγής και λειτουργούσε τυχοδιωκτικά με προεκλογικούς όρους», δήλωσε η στη Βουλή η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δρόμο που χάραξε η Ελένη Αυλωνίτου, χαρακτηρίζοντας «φοροφυγάδες» τους χαμηλοσυνταξιούχους που θα χάσουν το ΕΚΑΣ βάσει των νέων εισοδηματικών κριτηρίων, φαίνεται πως ζήλεψε η επίσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Έφη Σαλτάρη.

Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο με τα νέα μέτρα, η κ. Σαλτάρη ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι ορθώς καταργείται το ΕΚΑΣ αφού ήταν «ελεημοσύνη», άρα καλύτερα να μην χορηγείται καθόλου.

[--->]