Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου.

Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος   τους δύο επόμενους μήνες του 2015, διαμορφώνονται ως εξής:

Τον Μάρτιο , η Ελλάδα πρέπει να αποπληρώσει  συνολικές υποχρεώσεις  2,496 δις ευρώ.

Τον Απρίλιο αντίστοιχα συνολικές υποχρεώσεις 0,8 δις ευρώ.

Συγκεκριμένα οι υποχρεώσεις για το Μάρτιο αφορούν:

Στην αποπληρωμή δανείων  συνολικού  ύψους  1,59 δις ευρώ προς το ΔΝΤ, εκ των οποίων  1,416 δις ευρώ  αφορούν στην αποπληρωμή κεφαλαίου και  0,174 δις ευρώ για αποπληρωμή τόκων. Η αποπληρωμή προβλέπεται να πραγματοποιηθεί σε τέσσερεις δόσεις, 6/3 : 0,31 δις ευρώ, 13/3: 0,35 δις ευρώ , 16/3: 0,58 δις ευρώ  και 20/3: 0,35 δις ευρώ.

Την αποπληρωμή  των ομολόγων που δεν υπήχθησαν στο PSI   , ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ την 01/03/2015.

Αποπληρωμή τόκων ύψους 674 εκατομμυρίων ευρώ.

Αποπληρωμή άλλων υποχρεώσεων ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ.

Επίσης έχει να αναχρηματοδοτήσει Έντοκα Γραμμάτια του Δημοσίου που λήγουν την περίοδο αυτή.

Τον Μάρτιο:

02/03/2015 ΕΓ εξάμηνης διάρκειας ύψους 1137,5 εκατομμυρίων ευρώ.

10/03/2015 ΕΓ τρίμηνης διάρκειας ύψους 1600 εκατομμυρίων ευρώ.

17/03/2015 ΕΓ τρίμηνης διάρκειας ύψους 1300 εκατομμυρίων ευρώ.

Τον  Απρίλιο :

08/04/2015 ΕΓ εξάμηνης διάρκειας ύψους 1137,5 εκατομμυρίων ευρώ.

Η πίεση για την  εξυπηρέτηση  των υποχρεώσεων είναι σημαντική και φαίνεται ότι η επιστροφή των 1,9 δις ευρώ από τα κέρδη της ΕΚΤ , τα οποία διεκδικεί η Ελλάδα, αποτελεί ,χωρίς άλλο, μάννα εξ ουρανού.
 Όμως αυτό προϋποθέτει  αξιολόγηση του προγράμματος των μεταρρυθμιστικών  προτάσεων που θα καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση  με τελική ημερομηνία την 28 Απριλίου 2015.    

[--->]

Tα ψέματα του φον Σόιμπλε

Αποστομωτική απάντηση για τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα από έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με το οποίο έχει έρθει αντιμέτωπη η νέα ελληνική κυβέρνηση στο περιθώριο της εκβιαστικής διαπραγμάτευσης είναι η σκληρή επικοινωνιακή πολιτική των δανειστών, που στηρίζεται μεταξύ άλλων και σε ευφυώς δομημένα στερεότυπα για τους Έλληνες πολίτες.

Στερεότυπα για έναν λαό κακομαθημένο, που αποτελεί την επιτομή των καλοπληρωμένων τεμπέληδων. Έναν λαό που, αφού βγήκε από το κώμα με το υστέρημα των Ευρωπαίων, τώρα ζητά, ως συνώνυμο του μπαταχτσή, να του χαρίσουν τα χρέη και να του παραχωρηθούν προνόμια, δήθεν, αδιανόητα για τους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι χαρακτηριστικό της ωμής παραπληροφόρησης και της συνολικής δυσφήμισης που επιχειρείται ότι ακόμα και η πρόθεση της κυβέρνησης για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, ένα μέτρο αυτονόητο και αναγκαίο με οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, χρησιμοποιείται ως «όπλο» για τη συντήρηση της παραμορφωτικής εικόνας που έχει δημιουργηθεί.

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι το μέτρο αυτό χρησιμοποιήθηκε για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια στελεχών της ισπανικής και της πορτογαλικής κυβέρνησης και πρωτίστως του ίδιου του Σόιμπλε.

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δήλωσε σε τηλεοπτικό σταθμό της πατρίδας του: «Αν η Ελλάδα αυξήσει πάλι τον κατώτατο μισθό πάνω από το επίπεδο άλλων ευρωπαϊκών χωρών, θα είναι δύσκολο να εξηγήσεις στους φορολογούμενους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ότι αυτό πρέπει να το χρηματοδοτήσεις εις βάρος του δικού σου προϋπολογισμού».

Αλήθεια, όμως, τι εξηγήσεις να δώσουμε; Έχουμε τον υψηλότερο κατώτερο μισθό της Ευρώπης και η όποια αύξησή του θα επιβαρύνει τους άλλους λαούς της Ευρώπης; Και όταν ο Σόιμπλε λέει ότι θα αυξήσουμε «πάλι» τον κατώτατο μισθό, είμαστε σίγουροι ότι αναφέρεται στην Ελλάδα;

Τα στοιχεία που παρουσίασε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του 2014 «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση» είναι καταλυτικά και αποστομώνουν κάθε κακοπροαίρετο.

Οι ερευνητές του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, για να συγκρίνουν τους κατώτατους μισθούς ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξέτασαν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία της Εurostat, που αφορούν τους κατώτατους μηνιαίους μισθούς των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση το α’ εξάμηνο του 2014.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι ο κατώτατος μηνιαίος μεικτός μισθός στην Ελλάδα, δηλαδή πριν από την αφαίρεση του φόρου εισοδήματος και των κοινωνικών εισφορών που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι, ανέρχεται πλέον σε 684 ευρώ σε 12μηνη βάση (από 863 ευρώ το 2010 και 877 ευρώ με την ΕΓΣΣΕ πριν από το μνημόνιο 2) και είναι χαμηλότερος των αντίστοιχων μισθών στη Σλοβενία (789 ευρώ), στην Ισπανία (753 ευρώ) και στη Μάλτα (718 ευρώ), ενώ έχει μειωθεί σημαντικά η απόσταση από τον κατώτατο μισθό της Πορτογαλίας (566 ευρώ).

Πιο συγκεκριμένα, ο κατώτατος μηνιαίος μισθός σε απόλυτα μεγέθη κυμαίνεται:

• Μεταξύ 1.217 και 1.921 ευρώ σε μία πρώτη ομάδα χωρών που αποτελείται από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.
• Μεταξύ 566 και 789 ευρώ σε μία δεύτερη ομάδα χωρών που αποτελείται από την Πορτογαλία, τη Μάλτα, την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Σλοβενία.
• Μεταξύ 174 και 405 ευρώ στην τρίτη ομάδα χωρών όπου βρίσκονται τα υπόλοιπα νέα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ρουμανία.

Όπως συμπεραίνουν οι ερευνητές του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, «ο κατώτατος μηνιαίος μισθός σε ευρώ στην Ελλάδα αποκλίνει πλέον σημαντικά και υστερεί κάθε φορά περισσότερο έναντι των κατώτατων μισθών των πλουσιότερων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στις οποίες υπάρχει θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός σε εθνικό επίπεδο και ξεπερνά τα 1.200 ευρώ), δεδομένου ότι μετά τη μείωση κατά 22% τον Φεβρουάριο του 2012 ανέρχεται πλέον μόλις στο 46% του αντίστοιχου κατώτατου μισθού της πρώτης ομάδας χωρών».

Αντίθετα ακόμα και μετά τη δραστική μείωση κατά 22% που έγινε με το μνημόνιο 2, ο κατώτατος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο μισθό που ισχύει στην πλειονότητα των νέων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εξαίρεση τη Σλοβενία και τη Μάλτα.

Πόσο μειώθηκαν οι μισθοί
Σύμφωνα με την έκθεση, στη διάρκεια των ετών 2010-2013, σε τρέχουσες τιμές, οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων μειώθηκαν κατά 41 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου επιβλήθηκε ονομαστική μείωση 22% στον κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο και 32% αντίστοιχα για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών.

Η πραγματική μείωση του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου εκτοξεύεται όμως εάν υπολογιστεί η συντριπτική πτώση της αγοραστικής δύναμης. Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, «παράλληλα, η καθίζηση της αγοραστικής δύναμης (25 εκατοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από τα επίπεδα του 1984) του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα, δεν επιδέχεται σύγκρισης με καμία άλλη περίπτωση ευρωπαϊκής χώρας, δεδομένου ότι, και την ίδια περίοδο 2010-2013, ο πραγματικός κατώτερος μισθός μειώθηκε κατά 25,9% και κατά 35,4% για τους νέους κάτω των 25 ετών».

Τα έγκυρα και απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία που παρέθεσε στην έκθεσή της το ΙΝΕ ΓΣΕΕ μαρτυρούν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους εταίροι και δανειστές προβάλουν αναληθή στοιχεία προκειμένου να κινητοποιήσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά λαών της Ευρώπης. Και όπως σημειώνεται στην έκθεση, «ο κατώτατος μισθός, από εργαλείο προστασίας των χαμηλά αμειβόμενων, μετατρέπεται σε εργαλείο για την επιτάχυνση της διαδικασίας γενικευμένης μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, που αποτελεί κεντρικό στόχο της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης».   [--->]

Οι «κόκκινες γραμμές» του Ντάισελμπλουμ

 του Νίκου Ρούσση
Εντύπωση προκάλεσε στους παροικούντες στην ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ, το γεγονός ότι, καμία, σχεδόν, δημοσιότητα δεν δόθηκε σ' αυτά που έγιναν στη συνεδρίαση της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, παρόντος του προέδρου του Γιούρογκρουπ Γερούν Ντάϊσεμπλούμ, δύο περίπου ώρες πριν από την περίφημη τηλεδιάσκεψη, όπου ενεκρίθη το ελληνικό αίτημα για τετράμηνη παράταση.

Και αυτό, όχι μόνον διότι, όπως προέκυψε από επίσημη ανακοίνωση της Επιτροπής, ο Ντάισεμπλουμ εμφανίστηκε "συγκρατημένα αισιόδοξος" για την πορεία της ευρωζώνης και τις ελληνικές μεταρρυθμίσεις, περιοριζόμενος να εξάρει την πρόοδο που έχουν σημειώσει η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος.

Αλλα κυρίως, διότι ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχε, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της εν λόγω Επιτροπής, με τον 14ο Αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου και ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη, έθεσε τις δικές του "κόκκινες γραμμές" που, σύμφωνα με τους πλέον καλοπροαίρετους παρατηρητές, αποτελούν τροχοπέδη στις όποιες προσδοκίες τρέφει και καλλιεργεί στο εσωτερικό της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση.

Προκαλεί δε μεγαλύτερη εντύπωση το γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ- πάντα πρόθυμα να φιλοξενήσουν τις δραστηριότητες και παρεμβάσεις του Ελληνα ευρωβουλευτή- δεν αναπαρήγαγαν ούτε λέξη από το Δελτίο Τύπου, που το γραφείο του διένειμε προς πάσα κατεύθυνση.

Αναδιανομή λιτότητας;

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Τον μέσο πολίτη, που στοιχίζεται στον δημοσκοπικό «λαό των ικανοποιημένων» από τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης, λίγο τον ενδιαφέρει αν η παράταση της δανειακής σύμβασης θα ονομαστεί «κωλοτούμπα», αθέτηση εξαγγελιών, υποχώρηση μπροστά στην αδιαλλαξία των δανειστών ή ρεαλιστικός συμβιβασμός.
Ελάχιστα τον ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση είναι original αριστερή, κοινωνικής σωτηρίας ή εθνικής ευθύνης.
Κι ακόμη λιγότερο τον νοιάζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ριζοσπαστική Αριστερά που υποστηρίζει ότι είναι, δεν είναι μια γνήσια αντικαπιταλιστική δύναμη, αλλά μια ριζοσπαστική Κεντροαριστερά που δεν υπερβαίνει το πλαίσιο του αριστερού κεϋνσιανισμού, με τον οποίο προσπαθεί να επιδράσει στην ευρωπαϊκή ελίτ και να αμφισβητήσει την ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου δογματισμού.

Αυτό που ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη, εν ολίγοις, δεν είναι αν ο «έντιμος συμβιβασμός» που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση συνιστά ιδεολογική ή πολιτική υποχώρηση, αλλά αν αφήνει περιθώρια στην κυβέρνηση να υλοποιήσει τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής της: να βάλει τέλος στη λιτότητα και να την αντιστρέψει για τα πιο τσακισμένα λαϊκά στρώματα.

Ο μέσος αριστερός πολίτης έχει, από την άλλη πλευρά, πιο περίπλοκα κριτήρια για να «μετρήσει» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. Προφανώς έβγαλε φλύκταινες με την επιλογή του δεξιού Προέδρου της Δημοκρατίας, δυσανασχέτησε για τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ., δυσφόρησε με την τοποθέτηση προσώπων που προέρχονται από την εκσυγχρονιστική και άλλες πτέρυγες του «όλου» ΠΑΣΟΚ και μελαγχόλησε με το μετεκλογικό στρογγύλεμα στις οξείες γωνίες του προεκλογικού προγράμματος.
 Πάλι, όμως, και ο μέσος αριστερός πολίτης αντιλαμβάνεται ότι αυτό που θα κρίνει τη φορά της κυβερνητικής αλλαγής είναι η παρέμβασή της στην αντιστροφή της λιτότητας. Από κάτω προς τα πάνω και από έξω προς τα μέσα.

Ο σκληρός πυρήνας της δανειακής σύμβασης ήταν η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης. Η συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 27% σε μια πενταετία δεν ήταν αστοχία, αλλά αδήλωτος (ως προς το μέγεθός του) στόχος. Συνίστατο στη δραματική μείωση της τιμής της εργασίας, των εισοδημάτων και όλων των περιουσιακών στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών.

Ο στόχος και τα συστατικά του μέρη επετεύχθησαν, και μάλιστα πάνω από τις προσδοκίες, τόσο με τις διοικητικές και νομοθετικές ρυθμίσεις των Μνημονίων υπέρ του κέρδους όσο και με τη μηχανική της ίδιας της κρίσης, η οποία δημιούργησε ευρέα πεδία σκιώδους οικονομίας τριτοκοσμικού τύπου, όπου δεν ισχύουν ούτε καν οι τυπικές «ρυθμίσεις» της απορρύθμισης.
Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού που συνοπτικά αποκαλούμε λιτότητα.

Η λιτότητα έχει βασικό προορισμό να ευνοήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αλλά στις ιδιότυπες συνθήκες της υπερχρεωμένης Ελλάδας αυτό δεν αφορούσε τόσο το εγχώριο κεφάλαιο, μέρος του οποίου αξιοποίησε φυσικά στο έπακρο την ευκαιρία, όσο το ξένο.
Και μάλιστα όχι μέσω του κλασικού παραγωγικού κύκλου, που απαιτεί επενδύσεις, αλλά κυριολεκτικά μέσω της αρπαχτής: δηλαδή της αποπληρωμής του απεχθούς χρέους και του ξεπουλήματος της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Αυτή ήταν η ιδιομορφία του ελληνικού πειράματος που εξελίχθηκε σε αποικιοποίηση της χώρας και επέβαλε, τελικά, μια αναδιανομή του πλούτου (λιτότητα) από κάτω προς τα πάνω και κυρίως προς τα έξω (με τη δουλική συναίνεση των εγχωρίων «πάνω», που πίστεψαν πως θα ωφεληθούν από την πρόσδεσή τους στο άρμα των ομολόγων τους «έξω». Οι περισσότεροι την πάτησαν).

Πώς ξηλώνεται αυτός ο καμβάς;
Το μείζον είναι να σταματήσει η εκροή πλούτου προς τα έξω, προς τους δανειστές.
 Συνελόντι ειπείν, να σταματήσει η αποπληρωμή του χρέους, να διαγραφεί το απεχθές τμήμα του, που επιβλήθηκε ακριβώς ως μοχλός εσωτερικής υποτίμησης.
Ας υποθέσουμε ότι αυτό αποτελεί μέρος μιας πιο μακροπρόθεσμης διαπραγμάτευσης, που θα εξαρτηθεί και από τους πολιτικούς συσχετισμούς οι οποίοι θα διαμορφωθούν από το «σερί» οκτώ εκλογικών αναμετρήσεων στην Ε.Ε. μέχρι το τέλος του χρόνου.

Απομένει το υπόλοιπο του σκληρού πυρήνα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, η εφαρμογή των πρώτων άμεσων μέτρων αντι-λιτότητας. Το κόστος του έχει υπολογιστεί στα 11,5 δισ. ευρώ.
Προκύπτουν αυτοί οι πόροι από τον ενδιάμεσο «έντιμο συμβιβασμό»; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα με βάση το οποίο ο μέσος πολίτης του δημοσκοπικού «λαού των ικανοποιημένων», αλλά και ο μέσος αριστερός «σκεπτικιστής» αξιολογούν τη διαπραγμάτευση και τον συμβιβασμό.

Εκ πρώτης όψεως τα νούμερα δεν βγαίνουν. Η αποδοχή έστω και μικρότερου πρωτογενούς πλεονάσματος και του ισχύοντος χρονοδιαγράμματος εξόφλησης των δανείων αφήνει ελάχιστα περιθώρια χρηματοδότησης των βασικών μέτρων αντι-λιτότητας. Δίνει όμως χρόνο, θα αντιτείνουν κάποιοι.

 Αλλά ο χρόνος δεν είναι χρήμα στην περίπτωσή μας.

Και ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να αναγκαστεί η κυβέρνηση, αντί της υπεσχημένης αντι-λιτότητας, να προσφύγει σε μια πολιτική αναδιανομής της λιτότητας, και μάλιστα μεταξύ των κατ' εξοχήν θυμάτων της.

Επιθυμούμε διακαώς να διαψευστούν οι υπολογισμοί μας.
[--->]

Η επανάσταση άργησε μια μέρα…

Δημήτρης Μηλάκας
Λίγοι  είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την παράφραση ενός παλιού αναρχικού συνθήματος: «αν τα πράγματα  στην Ευρωπαική Ενωση άλλαζαν με τις εκλογές, θα τις είχαν καταργήσει». Προφανώς, οι ηγήτορες της ΕΕ δεν έχουν τέτοια ανάγκη. Οι «κανόνες» λειτουργία της ΕΕ και πολύ περισσότερο οι κανόνες λειτουργίας μιας πτωχευμένης χώρας όπως η Ελλάδα φροντίζουν ώστε το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, η όποια εναλλαγή των πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία να μην επηρεάζει την Ευρωπαική (Γερμανική) Τάξη. Αυτό, μπορούμε να φανταστούμε ότι το γνώριζαν πριν τις εκλογές τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε τη λύση των δεσμών της χώρας, όσο και αυτοί που τον ψήφισαν.

Υπάρχουν βέβαια  οι αφελείς και οι καιροσκόποι. Οι μεν φαντάστηκαν ότι με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός θα πετάξει τον Σόιμπλε στη θάλασσα, οι δε εκ των υστέρων (δηλαδή αφού κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές) τον ψέγουν γιατί δε προχωρά στην «επανάσταση». Πάντοτε θα υπάρχουν οι άνθρωποι που προτιμούν να ζουν στον κόσμο τους ή άλλοι που να προωθούν τις δικές τους προσωπικές επιδιώξεις…

Κάπου μεταξύ των αφελών προσεγγίσεων και των καιροσκοπικών υπολογισμών βρίσκεται η πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα ορίζεται από το οικονομικό χάλι της χώρας, από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, από την εκχώρηση κυριαρχίας προκειμένου να «απολαμβάνει» τα «ευεργετήματα» της ΕΕ και του ευρώ. Μέρος αυτής της πραγματικότητας είναι και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές όχι υποσχόμενος τη ρήξη με το πλαίσιο στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα (ΝΑΤΟ,ΕΕ, ευρώ) αλλά υπογραμμίζοντας ότι δεν το αμφισβητεί.

Με άλλα απλούστερα λόγια, η ελληνική κοινωνία ξεμπέρδεψε με τους προηγούμενους (Σαμαρά- Βενιζέλο) και ανέθεσε στον Τσίπρα να διεκδικήσει την αλλαγή της κατάστασης της χώρας, εντός του πλαισίου. Είναι αυτό εφικτό; Κατά τη γνώμη μας όχι, αλλά η γνώμη που μετράει είναι του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος το υπόσχεται και της ελληνικής κοινωνίας που τον εμπιστεύεται.

Τι μπορεί να κερδίσει εντός πλαισίου της ΕΕ όπου κόβουν και ράβουν οι δανειστές  η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχτεί στην πράξη. Αυτό που κατ αρχήν πάντως φαίνεται είναι ότι η νέα κυβέρνηση αναζητά τα όρια ανοχής των ευρωπαικών (γερμανικών) αρχών, ίσως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε νταραβέρια με Χριστοφοράκους,  siemens και άλλους …ευεργέτες του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.

Υ.Γ.1 Υπάρχει, πράγματι διαφορά μεταξύ ενός συμβιβασμού και ενός συμβιβασμού άνευ όρων. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, ο συμβιβασμός πονάει περισσότερο τον ανίσχυρο…

 Υ.Γ.2 Έχει πλάκα να τους  ακούς (Σαμαροβενιζέλους και…σια) να τσιρίζουν ότι «και μεις αυτά κάναμε και λέγαμε».  Αν πράγματι είναι έτσι τότε προκύπτει το ερώτημα:  γιατί χάσατε (τις εκλογές) τα αυγά και τα πασχάλια ωρέ παλικάρια;  Τόσο εύκολα σας  έπιασε κότσους ο «μικρός—όπως υποτιμητικά επιμένετε να τον αποκαλείται--  Αλέξης»;

[---->]