Απαιτείται σοβαρότητα

Βαθύτερα ελλείμματα και αδυναμίες αναδεικνύουν οι χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν

Η απόφαση να μη συμπεριλη­φθεί η Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε γεγονός όχι μικρής σημασίας. Δρομολόγησε εξελίξεις και γέν­νησε ερωτηματικά και προβληματισμούς, αναδεικνύοντας σοβαρά ζητήματα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα γεγονότα από την αρχή.

Η πρόταση για τη συγκεκριμένη υποψη­φιότητα τέθηκε υπ' όψιν των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να προκύψει, μέχρι και τη συνεδρίαση της Κ. Ε. του κόμματος, κάποια σοβαρή ένσταση ή αντίρρηση. Κανένα στοιχείο δεν παρουσιάστηκε εναντίον της υποψηφιότητας, που συγκέντρωσε 152 θετικές ψήφους σε σύνολο ι8ο στην Κεντρική Επιτροπή.

«Ταμάμ...»

Σε αντίθεση με υποτιθέμενους διάλογους που παρουσιάζονται από Μέσα Ενημέρωσης να έγιναν στη συγκεκριμένη συνεδρία­ση, η πραγματικότητα είναι διαφορετι­κή. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (από το χώρο της μειονότητας) χωρίς να παρουσιάσει στοιχεία ή καταγγελίες,δήλωσε απλά ότι η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν εκ­φράζει τη μουσουλμανική μειονότητα στο σύνολο της. Όταν του απαντήθηκε ότι δεν πρόκειται να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος όλης της μειονότητας και ρωτήθηκε αν έτσι θα λυνόταν το θέμα, η απάντηση ήταν μονολεκτική: «Ταμάμ...». 

Λίγα 24ωρα αργότερα, και χωρίς να εί­ναι σαφές τι μεσολάβησε,άρχισαν να σημειώνονται μεγάλες αντιδράσεις από παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούσαν τον αποκλεισμό της Σ. Σουλεϊμάν από το ψηφοδέλτιο, παρά το γεγονός ότι η υποψηφιότητα είχε την έγκριση της Κ.Ε.

Οι αντιδράσεις από Οργανώσεις Μελών δεν φαίνεται να αποτελούν πειστική απάντηση για τον τρόπο που ελήφθη η απόφαση της άμεσης αποπομπής, μια και σε ανάλογες πρόσφατες περιπτώσεις,δεν έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στις τελικές αποφάσεις του κόμματος. 

Δεν είναι στην πρόθεση μας να κρίνουμε όλες τις προτεινόμενες υποψηφιότητες -τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Ούτε και αυτήν της Σ. Σουλεϊμάν. 

Το ζήτημα είναι ότι οι χειρισμοί που έγι­ναν, όχι μόνο έβλαψαν (για μια ακόμα φορά) την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αναδεικνύουν μια σειρά ελλείμματα πο­λιτικής, όπως και ηθικής τάξης. Γιατί δεν βρέθηκε μια άλλη λύση όπως, για παράδειγμα, της τοποθέτησης και ενός αριστερού υποψηφίου από το πλειοψη­φικό τμήμα της μειονότητας, χωρίς την αποπομπή της Σ. Σουλεϊμάν; 

Ακόμα κι αν κάποιος έχει σοβαρές εν­στάσεις για τη συγκεκριμένη υποψηφι­ότητα, τι εξυπηρέτησε η εξαπόλυση μιας τέτοιας επίθεσης (χωρίς τις αντίστοιχες αποδείξεις) σε ένα πρόσωπο που το ίδιο το κόμμα και οι διαδικασίες του ανέδειξαν πριν από λίγες μέρες;

Η επανεμφάνιση του DEP

Υπάρχει, όμως, ένα γενικότερο πλαίσιο το οποίο δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας. Είναι γνωστό ότι με την υποστήριξη του τουρκικού προξενείου, στις Ευρωεκλογές επανεμφανίστηκε και κατέρχεται αυτόνομα με επικεφαλής τον Μουσταφά Αλί Τσαβούς (της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης), το Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (DEP) του μακαρίτη μειονοτικού Αχμέτ Σαδίκ. Με βάση αυτή την εξέλιξη, μια σειρά παράγοντες της μειονότητας έχουν δεχθεί πιέσεις να μην κατέβουν υποψήφιοι με κανένα άλλο κόμ­μα. Χαρακτηριστική είναι η άρνηση του στελέχους της ΔΗΜΑΡ, Ιλχάν Αχμέτ, να αποδεχθεί την πρόταση του Φώτη Κουβέλη να μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος «χάριν της διασφάλισης ενότητας και ομοψυχίας στη μειονότητα μας».

Η εξέλιξη αυτή γίνεται σε μια στιγμή που οι γεωπολιτικές αναστατώσεις σε όλη την ευρύτερη περιοχή, κάθε άλλο παρά έχουν κοπάσει. Ο διαγκωνισμός Ρωσίας και «Δύσης», οι εξελίξεις στην Ουκρανία, οι επιδιώξεις της Τουρκίας και του Ισραήλ, ο πόλεμος στη Συρία, όσα δρομολογούνται στην Κύπρο φαντάζουν σε εμάς μακρινά; Προφανώς και δεν είναι μακρινά, οπότε οι κινήσεις που γίνονται σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούν παρά να μελετώνται με σοβαρότητα. 

Είναι ανα­κόλουθο όσοι δηλώνουν ότι στρατεύονται στο «διμέτωπο αγώνα» ενάντια σε δύο εθνικισμούς (ελληνικό και τουρκικό) να συμπεριφέρονται στην πραγματικότητα σαν να μην υπάρχει, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κανένα θέμα τουρκικού εθνι­κισμού, επιθετικότητας ή επεκτατισμού. Χαρακτηριστική, από αυτή την άποψη, είναι μια άλλη περίπτωση, αυτή του Αχμέτ Κουρκ, προέδρου της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου για την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη.

Ο Κουρκ, όπως έγινε γνωστό, όχι μόνο υποστήριξε ανοιχτά το τοπικό μειονοτι­κό κόμμα για τις Ευρωεκλογές (και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά είχε στο παρελθόν συναντηθεί και φωτογραφηθεί και με τον ηγέτη του εθνικιστικού κόμματος των Γκρίζων Λύκων. Ο Κουρκ, βεβαίως, μετά από αυτά παραι­τήθηκε αλλά μάλλον προς δυσαρέσκεια στελεχών που, κατά τ' άλλα, εμφανίζονται σε διμέτωπη αντιπαράθεση με όλους τους εθνικισμούς.

Ταυτόχρονα, πρέπει να πούμε ότι δεν συνιστούν απάντηση οι αιτιάσεις πως και στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας πλήθος στελεχών διατηρούν άριστες σχέσεις με το τουρκικό προξενείο ή ότι έχουν δηλώσει αναφανδόν υποστήριξη στο DEB. 

 Είναι γνωστό ότι τα κυβερνητικά κόμματα, στο παρελθόν, από τη μια μεριά ενορχήστρω­ναν την καταπίεση της μειονότητας και από την άλλη εγκόλπωναν στο εσωτερικό τους στελέχη φιλικά προς την τουρκική πολιτική, προς άγραν ψήφων. Αυτό φυσικά και πρέπει να επισημαίνεται -και ίσως βραχυπρόθεσμα «ισοφαρίζει» κάποιες εντυπώσεις. Δεν είναι, όμως, σαφές ότι ο κόσμος από την Αριστερά είναι που περιμένει μια άλλη πολιτική κι όχι δηλώσεις που επιτείνουν την αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι»;

Ζητείται σοβαρότητα...

Σε πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση, απαντώντας στην τοποθέτηση υποψή­φιου ευρωβουλευτή με το κόμμα του Στ. Θεοδωράκη που δήλωνε άγνοια για βασικά θέματα της πολιτικής ζωής, ο Π. Σκουρλέτης εύστοχα ρώτησε: «Γιατί το λέτε Ποτάμι το κόμμα και όχι... Ελβετία;».

Αντίστοιχα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πραγματικότητας οποιαδήποτε πολιτική δύναμη επιδιώκει, σήμερα, σημαντικούς μετασχηματισμούς στην Ελλάδα χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν το γενικότερο πε­ριβάλλον στο οποίο βρίσκεται η χώρα.

Δυστυχώς, οι χειρισμοί που γίνονται φαί­νεται να υποτιμούν κάτι σημαντικό. Οι πολίτες είναι αρκετά ευαίσθητοι με τα εθνικά θέματα και απαιτούν σοβαρό­τητα από όσους χειρίζονται υποθέσεις που άπτονται τέτοιων θεμάτων. Μπορεί σε άλλα θέματα κάποιοι ερασιτεχνισμοί να συγχωρούνται ή να αποδίδονται σε μια σχετική απειρία, αλλά σε ζητήματα κρίσιμα αυτοί στοιχίζουν και βλάπτουν ανεπανόρθωτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακριβώς ένα μήνα πριν από μια σημαντική πολιτική μάχη. Η αναμέτρηση των Ευρωεκλογών θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις επόμενες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Θα διασωθεί το κυρί­αρχο πολιτικό σύστημα, μαζεύοντας τα κομμάτια του και διατηρώντας δυνάμεις; 

Ή μια ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το δρόμο σε άλλες, ελπιδοφόρες εξελίξεις;

Αυτό το δίλημμα επιβάλλει μια σοβαρή στάση που να ευθυγραμμίζεται με τη λα­ϊκή απαίτηση για μια μεγάλη αλλαγή, μακριά από εσωκομματικά επεισόδια και χειρισμούς που δείχνουν να κινούνται σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. 

Από την εφημερίδα δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014

Πλεόνασμα βαρβαρότητας

Παναγιώτης Σωτήρης 

 

Η εξαγγελία Σαμαρά ότι το 2015 η χώρα θα μπορέσει να έχει όχι απλώς πρωτογενές πλεόνασμα αλλά και δημοσιονομικό πλεόνασμα, δηλαδή ακόμη και μετά την αποπληρωμή τόκων, στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με προκαταβολική εξαγγελία κοινωνικού πολέμου.

Δεν θα σταθούμε στο στοιχείο εξαπάτησης που έχει,  ούτως ή άλλως, η εξαγγελία πλεονασμάτων, όταν αυτή στηρίζεται στην αυθαίρετη παραδοχή ότι οι τεράστιες ενισχύσεις δημόσιου χρήματος προς το τραπεζικό σύστημα δεν αποτελούν «δημόσια έξοδα» και κατά συνέπεια δεν αυξάνουν το πρωτογενές έλλειμμα, το οποίο, εάν συνυπολογίζονταν οι ενισχύσεις προς τις τράπεζες, θα έφθανε για το 2013 στο ύψος των 15,887 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Πάνω από όλα θα σταθούμε στην  ίδια την ουσία της εξαγγελίας Σαμαρά. Είναι προφανές ότι για να μπορέσει να υπάρξει ένα τόσο μεγάλο πλεόνασμα που να μπορεί να καλύπτει και τις ανάγκες αποπληρωμής τόκων και ληξιπρόθεσμων ομολόγων που για το 2014 προβλέπονται να φτάσουν τα 33,6 δισεκατομμύρια ευρώ και το 2015 τα 25,9 δισεκατομμύρια ευρώ, χρειάζεται μεγάλη αύξηση των εσόδων ή/και μείωση δαπανών. Όμως, με δεδομένη την όλη συνθήκη ύφεσης και συρρίκνωσης της οικονομίας αλλά και το γεγονός ότι τα μεγαλεπήβολα σχέδια για δεκάδες δισεκατομμύρια έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις μετατράπηκαν σε μαζική εκποίηση μπιρ παρά (αγγλιστί fire sale) δημόσιας περιουσίας, ένας μόνος δρόμος μένει: ένας ακόμη πιο άγριος γύρος δραματικών περικοπών δαπανών.

Όπως συνέβη με το «πρωτογενές πλεόνασμα» έτσι και το «δημοσιονομικό πλεόνασμα» θα το μετρήσουμε σε νέα  μαζικά κύματα απολύσεων από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε νέες μειώσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, σε ακόμη περισσότερα κλειστά σχολεία και νοσοκομεία. Αυτό θα σημαίνει ένα μόνιμο πλεόνασμα φτώχειας, ακύρωσης των όποιων πρακτικών αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών, επιδείνωσης των πλευρών ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη είναι παραπάνω από εμφανή, διάλυσης των δημόσιων υποδομών.

Ακόμη χειρότερα, η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η αποπτώχευση μιας κοινωνίας γίνονται οι αναγκαίες συνθήκες για να «ψηφίσουν οι αγορές», για να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη αγαπημένη έκφραση του πρωθυπουργού. Όσο περισσότερο ακυρώνεται κάθε έννοια δημοκρατικής συζήτησης και αντιπαράθεσης για τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής, τόσο περισσότερο μεταβαίνουμε σε μια «δημοκρατία των επενδυτών», σε μια διαδικασία απόφασης όπου όλα κρίνονται με βάση την απαίτηση, ιδίως από τη μεριά των αγορών χρήματος, για άμεση απόδοση και εύκολη κερδοφορία.

Ότι αυτή η πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις των αγορών, που αποτελεί άλλωστε και τον πυρήνα της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης, σήμερα επενδύεται ιδεολογικά σε εθνικό στόχο δεν αποτελεί μόνο ένδειξη της ηγεμονικής  ρηχότητας των οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Αποτυπώνει, επίσης, και μια διεστραμμένη προσπάθεια να επενδυθεί φαντασιωτικά η κοινωνική καταστροφή, να αποτελεί αντικείμενο επιθυμίας η ίδια η συνθήκη της εξαθλίωσης. 

Αρκεί μια ματιά στη έντεχνα σκηνοθετημένη αναμονή των ανακοινώσεων πλεονασμάτων στα δελτία των 8 για να φανεί ο μηχανισμός αυτός.

Γι’ αυτό το λόγο και είναι δομικά αλυσιτελής κάθε προσπάθεια να αρθρωθεί μια άλλη πολιτική που δεν θα στηρίζεται σε μια δομική «αλλαγή παραδείγματος». Η συμμόρφωση προς την τήρηση των δανειακών συμβάσεων και των όρων αποπληρωμής του χρέους, η υπεράσπιση «εξ αριστερών» της δυνατότητας πλεονασμάτων, η αποδοχή του ευρώ ως απόλυτου ορίου, μικρά περιθώρια αφήνουν για ανακοπή ενός δρόμου καταστροφής, παρά μόνο με την μορφή επίσης φαντασιωτικών επικλήσεων για ένα «Σχέδιο Μάρσαλ».

Απέναντι στην κυνική βιοπολιτική της απελπισίας που σήμερα εκβιάζει τα θύματα να επενδύσουν ιδεολογικά στην ίδια τη συνθήκη απελπισίας τους, η όποια επικοινωνιακή διαχείριση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου μικρή υπηρεσία προσφέρει. Ακόμη χειρότερα, βάζοντας στο απυρόβλητο τον πυρήνα του ζητήματος –την πειθαρχική λειτουργία του ευρώ, των ευρωπαϊκών συνθηκών και του μηχανισμού του χρέους– συντηρούν την αίσθηση ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» και τη μετατροπή της αγανάκτησης σε κυνικό εξατομικευμένο αγώνα για την επιβίωση. Μόνο που έτσι η ανατροπή γίνεται πολυκαιρισμένο σύνθημα σε αφίσα και όχι συλλογική δράση…

Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

 

 

[--->]  

Κίνα: Άγριος ξυλοδαρμός μελών της δημοτικής αστυνομίας έπειτα από δολοφονία πολίτη

 

Εξαγριωμένο πλήθος περικύκλωσε μέλη δημοτικής αστυνομίας της επαρχίας Zhejiang και προχώρησε στον άγριο ξυλοδαρμό τους, αφού ανακοινώθηκε η δολοφονία 36χρονου, που επιχείρησε να φωτογραφήσει την βίαιη συμπεριφορά τους έναντια σε πλανόδια πωλήτρια

Όλα ξεκίνησαν όταν ο 36χρονος Huang επίχειρησε να τραβήξει φωτογραφίες των μελών της Chengguan - κωδική ονομασία δημοτικής υπηρεσίας ασφαλείας - να βιαιοπραγούν ενάντια σε γυναίκα που πουλούσε στο δρόμο σόμπες αερίου.

Μόλις τον αντιλήφθηκαν, σύμφωνα με πλήθος μαρτύρων, ο άνδρας ξυλοκοπήθηκε με απίστευση βαναυσότητα από περισσότερους από 10 άνδρες της Chengguan, με αποτέλεσμα λίγο αργότερα να χάσει την ζωή του.

Η είδηση κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτυωσής, με αποτέλεσμα πολλές εκατοντάδες πολίτες να βγουν στους δρόμους, περικυκλώνοντας βαν, στο οποίο βρήκαν καταφύγιο πολλά μέλη της Chengguan.

Αξίζει να σημειωθεί πως λίγες εβδομάδες νωρίτερα η είδηση της δολοφονίας συνταξιούχου από μέλη της ίδιας υπηρεσίας είχε προκαλέσει κύμα οργής σε ολόκληρη την χώρα.

Από διαφημιστική καμπάνια της αστυνομίας… σε δριμύ «κατηγορώ» για την αστυνομική αυθαιρεσία

 
Σε επικοινωνιακή γκάφα υπέπεσε η αστυνομία της Νέας Υόρκης, που εγκαινίασε το hashtag @myNYPD στο πλαίσιο διαφημιστικής καμπάνιας προβολής του έργου της το οποίο  ωστόσο κατέληξε σε διεθνή εκστρατεία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ενάντια στην αστυνομική βία.
Παρότι, το Αστυνομικό Τμήμα της Νέας Υόρκης (NYPD) κάλεσε τον κόσμο να μοιραστεί «θετικές» φωτογραφίες των αστυνομικών της πόλης, γρήγορα το σχετικό hashtag γέμισε  με υλικό από αστυνομικούς που συγκρούονται με διαδηλωτές.

Πάρτε μία γεύση από τα tweets που ανέβηκαν εδώ.
#myELAS

Με αφορμή την καμπάνια της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, πλήθος φωτογραφιών και δημοσιευμάτων σχετικά με τα έργα και τις πράξεις της ΕΛΑΣ έχουν κατακλίσει και το ελληνικό twitter.
Γρήγορα το σχετικό hashtag έγινε πρώτο στις προτιμήσεις των χρηστών του ελληνικού twitter, οι οποίοι ανεβάζουν στιγμιότυπα της αστυνομίας στις… επαφές τους με ανέργους, εκπαιδευτικούς, καθαρίστριες, γιατρούς, συνταξιούχους, νέους, μετανάστες κλπ.

Δείτε τα tweets εδώ.

[--->]

Γ. Κύρτσος: «Ανύπαρκτο το πρωτογενές πλεόνασμα»

 “ Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος, σε άρθρο του, μιλά για δημιουργική λογιστική, θεωρητική βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης, μιας πολιτικής μυθολογίας, αλλά και προσπάθειας αναζήτησης ενός success story της κυβέρνησης Σαμαρά, για ένα πλεόνασμα, το οποίο είναι κατασκευασμένο και κατόπιν συμφωνίας της κυβέρνησης με τους εταίρους και την τρόικα ”

Πέμπτη, 24 Απριλίου 2014 09:49

Η ανακοίνωση του πρωτογενούς πλεονάσματος από τη Eurostat και οι πανηγυρισμοί κυβέρνησης, τρόικα και Κομισιόν, είναι κάτι που μάλλον δεν συμμερίζεται ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος, ο οποίος πριν από λίγο καιρό έκανε λόγο για ένα ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα, καθώς φορείς του Κράτους, όπως τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι χρεοκοπημένα.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το γεγονός ότι ουσιαστικά ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος μιλά για δημιουργική λογιστική, θεωρητική βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης, μιας πολιτικής μυθολογίας, αλλά και προσπάθειας αναζήτησης ενός success story της κυβέρνησης Σαμαρά, για ένα πλεόνασμα, το οποίο είναι κατασκευασμένο και κατόπιν συμφωνίας της κυβέρνησης με τους εταίρους και την τρόικα.

Έγραφε χαρακτηριστικά ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, Γιώργος Κύρτσος στη «Free Sunday»:

Πολλή συζήτηση γίνεται για το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να πλησιάσει το 1 δισ. ευρώ το 2013 και να ανοίξει το δρόμο σε κάποιες παροχές και σε μια νέα ρύθμιση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου.

Πολιτική επιτυχία

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο εφόσον δεν βασίζεται στις οικονομικές και δημοσιονομικές επιδόσεις της χώρας. Προκύπτει μέσα από μία πολιτική συμφωνία της κυβέρνησης Σαμαρά και της τρόικας για τον τρόπο υπολογισμού της λεγόμενης «άσπρης τρύπας» των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, των ΟΤΑ και ορισμένων ΔΕΚΟ. Η κυβέρνηση ζήτησε να υπολογιστεί η «άσπρη τρύπα» με ένα τρόπο που εγγυάται την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος το 2013 για να μπορεί να επιχειρηματολογεί υπέρ του ελληνικού success story. Από την πλευρά τους, οι εκπρόσωποι των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου δέχτηκαν την ευνοϊκή ερμηνεία των στοιχείων για τη δημοσιονομική διαχείριση, δίνοντας άλλη διάσταση στη λεγόμενη δημιουργική λογιστική, για να οργανώσουν τη νέα ρύθμιση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου και να υποστηρίξουν ότι μπορεί να γίνει βιώσιμο σε βάθος χρόνου.

Η μέθοδος υπολογισμού της «άσπρης τρύπας» των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης συμφωνήθηκε μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας το περασμένο καλοκαίρι και περιλαμβάνεται σε ειδικό «τεχνικό μνημόνιο».

Όπως επισημαίνει σε αναλυτικό ρεπορτάζ η εφημερίδα «Ναυτεμπορική» (20 Ιανουαρίου 2014) το «τεχνικό μνημόνιο» δεν προσδιορίζει το οικονομικό αποτέλεσμα των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης στη βάση των εσόδων και των δαπανών τους, αλλά από τις καταθέσεις και τις επενδύσεις τους από τις οποίες αφαιρείται ο τραπεζικός δανεισμός τους.

Δημιουργική λογιστική

Σύμφωνα με τους νέους κανόνες, τα δισεκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν το 2013 από τον μηχανισμό στήριξης για να εξοφληθούν ένα μέρος των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, ιδιαίτερα στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και της Υγείας, μετατράπηκαν σε «πλεόνασμα». Τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν αύξησαν το ύψος των καταθέσεων των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης και μείωσαν τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους, χωρίς όμως να επιβαρύνουν το δανεισμό τους εφόσον πέρασαν απευθείας στο χρέος του ελληνικού Δημοσίου.

Με τη μέθοδο αυτή τα ουσιαστικά χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία εμφανίστηκαν, σε ό,τι αφορά τον προϋπολογισμό του 2013, να έχουν τεράστιο πλεόνασμα εξαιτίας των χρημάτων που τους δόθηκαν από τον μηχανισμό στήριξης. Η διαχείρισή τους δεν βελτιώθηκε, τα ελλείμματά τους παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα αλλά κατέγραψαν μία «άσπρη τρύπα» που βοήθησε στη μετατροπή του πρωτογενούς ελλείμματος σε πρωτογενές πλεόνασμα.

Οι αριθμοί είναι πραγματικά εντυπωσιακοί. Το ισοζύγιο των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης με βάση τους κανόνες που συμφωνήθηκαν ήταν αρνητικό κατά 2,2 δισ. το 2012 και μετατράπηκε σε θετικό κατά 5,9 δισ. το 2013. Αυτή η εντυπωσιακή διαφορά, της τάξης των 8 δισ. ευρώ, που δεν έχει καμία σχέση με τη διαχειριστική πραγματικότητα των ασφαλιστικών ταμείων αλλά απεικονίζει την επιδότησή τους από το Ταμείο Στήριξης προκειμένου να ανταποκριθούν στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους, αποτελεί το μεγάλο «μυστικό» του ουσιαστικά ανύπαρκτου πρωτογενούς πλεονάσματος. Χωρίς την κατασκευή «άσπρης τρύπας» των ασφαλιστικών ταμείων ύψους 5,9 δισ. για το 2013 ο προϋπολογισμός θα εμφάνιζε πρωτογενές έλλειμμα της τάξης των 5 δισ. ευρώ.

Με την πολιτική συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού, η οποία πρέπει να θεωρηθεί μεγάλη διπλωματική επιτυχία της ελληνικής πλευράς, όσο περισσότερα χρήματα δίνονται από τους Ευρωπαίους εταίρους και πιστωτές για να στηριχθεί το ετοιμόρροπο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας και όσο περισσότερο ανεβαίνει το δημόσιο χρέος στο οποίο συμπεριλαμβάνονται αυτά τα ποσά, τόσο μεγαλύτερη είναι η «άσπρη τρύπα» των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης και τόσο μεγαλύτερο το πρωτογενές πλεόνασμα.

Θεωρητική η βελτίωση

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης είναι σε μεγάλο βαθμό θεωρητική. Κατασκευάστηκε με την αλλαγή των κανόνων υπολογισμού της λεγόμενης «άσπρης τρύπας» και δεν έχει σχέση με τις πραγματικές δημοσιονομικές επιδόσεις που παραμένουν εξαιρετικά προβληματικές.

Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το 2014, οπότε δεν θα δοθούν και άλλα δισεκατομμύρια για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, η «άσπρη τρύπα» τους προβλέπεται, με βάση τον προϋπολογισμό του 2014, να περιοριστεί σε 277 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για μία στατιστική διαφορά της τάξης των 5,6 δισ. ευρώ από τον ένα χρόνο στον άλλο, που θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη την επίτευξη πραγματικού πρωτογενούς πλεονάσματος.

Σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, που επιτεύχθηκε με τη μέθοδο που περιγράψαμε, θα είναι 812 εκατ. ευρώ, ποσό που αναλογεί στο 0,4% του ΑΕΠ. Το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται προβλέπει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα αυξηθεί στα 2,9 δισ. ευρώ το 2014 ή 1,6% του ΑΕΠ.

Τις διαστάσεις της δημιουργικής λογιστικής μας δίνει και ο υπολογισμός της συνολικής «άσπρης τρύπας» των ασφαλιστικών ταμείων, των ΔΕΚΟ, των νομικών προσώπων του Δημοσίου και των ΟΤΑ. Η συνολική «άσπρη τρύπα» ήταν 1,4 δισ. ευρώ το 2012 και είχε προϋπολογιστεί σε 4,5 δισ. ευρώ το 2013 αλλά εκτοξεύτηκε στα 8,8 δισ. ευρώ λόγω της πολιτικής συμφωνίας του περασμένου καλοκαιριού και του νέου τρόπου υπολογισμού της. Το 2014 προβλέπεται να υποχωρήσει στα 2,4 δισ. ευρώ, επειδή θα περιοριστούν οι πιστωτικές ευκολίες προς το ελληνικό Δημόσιο.

Πολιτική μυθολογία

Το ουσιαστικά ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα αξιοποιείται από όλες τις πλευρές για να αναπτυχθεί μία ενδιαφέρουσα πολιτική μυθολογία. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης υποστηρίζει ότι τελειώνουν τα πιο δύσκολα και πως έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Σαν πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση θα μοιράσει σε διάφορες κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013, στη βάση της σχετικής συμφωνίας με την τρόικα. Στην πραγματικότητα το πρωτογενές πλεόνασμα είναι κατασκευασμένο, γι’ αυτό και επιβάλλεται η λήψη πρόσθετων μέτρων για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού την περίοδο 2014-2016.

Η τρόικα προσυπογράφει το κατασκευασμένο, στη βάση της πολιτικής συμφωνίας του καλοκαιριού του 2013, πρωτογενές πλεόνασμα προκειμένου να εισηγηθεί, μόλις οριστικοποιηθούν τα στοιχεία τον Απρίλιο του 2014, μια νέα ρύθμιση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου που υποτίθεται ότι θα το κάνει ξανά βιώσιμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιμετωπίζουν το κατασκευασμένο πρωτογενές πλεόνασμα σαν βασική προϋπόθεση για τη σκλήρυνση της διαπραγματευτικής τους στάσης έναντι των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου. Θεωρούν ότι από τη στιγμή που καταγράφεται πρωτογενές πλεόνασμα το ελληνικό Δημόσιο μπορεί να καλύψει μόνο του τις βασικές του ανάγκες και αυτό που απομένει για μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι η επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων. Οι πιστωτές μας είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν ένα «κούρεμα» του ελληνικού χρέους εφόσον στην αντίθετη περίπτωση το ελληνικό κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι καλύπτει τις βασικές του ανάγκες λόγω της επίτευξης του πρωτογενούς πλεονάσματος, δεν θα είναι υποχρεωμένο να φανεί συνεπές έναντι των πιστωτών του.

Η δημιουργική λογιστική που εμφανίζει μία θηριώδη «άσπρη τρύπα» των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης που με τη σειρά της μετατρέπει το πρωτογενές έλλειμμα σε πρωτογενές πλεόνασμα, προκαλεί μεγάλη πολιτική σύγχυση εφόσον ο σχεδιασμός των κομμάτων και η αντιπαράθεσή τους αναπτύσσεται γύρω από ένα πρωτογενές πλεόνασμα που οφείλεται σε μια διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά και δεν πρόκειται να επηρεάσει την εξέλιξη της δημοσιονομικής διαχείρισης το 2014.


[--->] 

[--->]