ΠΟΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑΝΝΝΗ Μ’;

«Έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά» λέει ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας.

Βήμα της Κυριακής. 19/8/ 2012. http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=471278

 Αυτά δήλωσε ο υπουργός οικονομικών. Μια δήλωση ενός κοτζάμ υπουργού, και μάλιστα των οικονομικών, είναι φυσικά αδύνατο να αμφισβητηθεί η αλήθεια της. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτός φέρει και άλλους βαρύγδουπους τίτλους. Καθηγητής των οικονομικών παρακαλώ. Πρόεδρος του μεγαλύτερου think tank της ελληνικής αστικής τάξης, του ΙΟΒΕ. Επί μακρά σειρά ετών πρόεδρος  τραπεζών και λοιπών κοινωφελών ιδρυμάτων. Βασικού συντελεστή της τεράστιας εθνικής επιτυχίας της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωζώνη και της απώλειας της  κυριαρχίας στη νομισματική πολιτική. Με τέτοιο βιογραφικό το μόνο που δε μου περνά από το μυαλό είναι να ισχυριστώ πως λέει ψέματα ο κ. καθηγητής. Επίσης η αυθεντία του και μόνο αρκεί για να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του. 

   Εγώ όμως, ο ουτιδανός, ο κανένας, είμαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ τις απόψεις του υπουργού ΜΟΥ  από τις επιθέσεις των ανθελλήνων αναρχικών και κομμουνιστών. Επειδή όμως είμαι ο κανένας και δε με καλύπτει το κριτήριο της αυθεντίας και επειδή κανένας δεν θα πει για μένα «αυτός έφα» είμαι υποχρεωμένος να ανατρέξω στην εύρεση των στοιχείων εκείνων που  τεκμηριώνουν την άποψη του αυθέντη και να σας τα παρουσιάσω. Ας δούμε επομένως τα δεδομένα για το κοινωνικό κράτος στη Ελλάδα όπως δίνονται από τους διεθνείς οργανισμούς. Τους οργανισμούς δηλαδή εκείνους από τους οποίους αντλεί την αυθεντία του και ο υπουργός μας, καθηγητής μας, κ.λπ, κ.λπ.

 Ας προσπαθήσουμε στα επόμενα να δούμε την πραγματικότητα για τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα και για το πολυθρύλητο κοινωνικά πολυδάπανο ελληνικό δημόσιο τόσο στην ιστορική πορεία του αλλά άλλο τόσο, και κυρίως, σε σύγκριση με τα άλλα αναπτυγμένα κράτη. Το τελευταίο είναι απόλυτα αναγκαίο γιατί μόνο η σύγκριση με την ομάδα των κρατών στα οποία κατατάσσεται η Ελλάδα μπορεί να μας οδηγήσει σε αξιόπιστα συμπεράσματα αλλά και γιατί ο κ υπουργός κ.τ.λ, κ.τ.λ. σε αυτό αναφέρθηκε. Εκτός αυτού θα προχωρήσουμε και σε μια διερεύνηση της κατανομής των κοινωνικών δαπανών ανά κατηγορία γιατί τότε τα συμπεράσματα θα είναι ολοκληρωμένα αφού, όπως θα διαπιστώσουμε, οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες παρουσιάζουν κάποιες ιδιομορφίες σε σχέση με τις  υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες.

Στο επόμενο διάγραμμα βλέπουμε τις κοινωνικές δαπάνες, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, για τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ όπως δίνονται από τον ίδιο τον οργανισμό και για την περίοδο 1980 -2003 για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια εικόνα για τις κοινωνικές δαπάνες στην ιστορική τους διάσταση πριν προχωρήσουμε στην παράθεση των δεδομένων για το σήμερα.

Διάγραμμα 1 

 

http://stats.oecd.org/OECDStatDownloadFiles/OECDSOCX2007InterpretativeGuide_En.pdf

   
Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από το διάγραμμα είναι πως οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες είχαν αυξητική πορεία σε όλο το παραπάνω χρονικό διάστημα. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1980  οι αποκλίσεις στο ποσοστό του ΑΕΠ που κατευθυνόταν στις κοινωνικές δαπάνες ήσαν πολύ μεγάλες μεταξύ των διαφόρων χωρών. Βλέπουμε χώρες, όπως η Σουηδία, το Βέλγιο, η Αυστρία, και η Δανία το ποσοστό αυτό να κυμαίνεται μετά 25 και 30% του ΑΕΠ. Σε μια δεύτερη σειρά χωρών όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Νορβηγία, η Φιλανδία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ολλανδία, η Ισπανία   και ο Καναδάς οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες κυμαίνονταν μεταξύ του 15 με 25% του ΑΕΠ. Στην τρίτη ομάδα χωρών αποτελούμενη από την Αυστραλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιαπωνία οι κοινωνικές δαπάνες βρίσκονταν στο 10% του ΑΕΠ περίπου. Σε μια τέταρτη ομάδα χωρών, που ουσιαστικά κατατάσσονται στις αναπτυσσόμενες χώρες και αποτελείται από την Τουρκία, το Μεξικό και την Κορέα οι κοινωνικές δαπάνες κυμαίνονταν γύρω στο 5% του ΑΕΠ.

Σε όλο το παραπάνω χρονικό διάστημα οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ακολουθούσαν γενικά τη μεταβολή του μέσου όρου των κοινωνικών δαπανών στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ. Στο τέλος της περιόδου που εξετάσαμε η κατανομή των δημόσιων κοινωνικών κατατάσσονταν στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ όπως δείχνει το επόμενο διάγραμμα.  

Συνέχεια στο

 http://eparistera.blogspot.gr/2011/07/blog-post_17.html.

Τα αιολικά δεν είναι μόνο άχρηστα για ηλεκτροπαραγωγή, αλλά και για σκραπ!

http://www.energypress.gr/news/14.000-anemogennhtries-pethainoyn-sthn-allh-meria-toy-Atlantikoy

Πολλές από αυτές μπήκαν μετά από τις πετρελαϊκές κρίσεις του 1973-1979.  Και τότε ένα σορός ψευτοπροφήτες και καταστροφολόγοι μιλούσαν για το τέλος του πετρελαίου μέχρι το 1990 ή 1995... Και πολλοί μηχανολόγοι προσπάθησαν να βρουν λύσεις σε αιολικά και φ/β και ηλιακούς θερμοσίφωνες, και Ισπανικά ηλιοθερμικά με καθρέφτες (τεχνολογία 1960 αγάπες μου). Το ΜΟΝΟ που άλλαξε από το 1979, είναι (α) η αποτελεσματικότητα των φ/β (από μηδαμινή σε μικρή), (β) το κόστος των φ/β (από αστρονομικά υπέρογκο σε επίγεια πανάκριβο, (γ) το μέγεθος των Α/Γ (οι μεγάλες παράγουν στατιστικά περισσότερη ενέργεια από όση καταναλώθηκε για να φτιαχτούν -- αλλά ποτέ δεν μπορούν αιολικά να παράξουν αρκετή χρήσιμη ενέργεια για να κατασκευαστεί έστω και ένα ρουλεμάν Α/Γ (αν σκεφτείτε ότι τα αιολικά παράγουν τυχαίο ρεύμα, και τα χυτήρια και η μεταλλουργία δεν ...αστειεύονται)...

Και αυτές είναι επουσιώδεις αλλαγές. Αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ άλλαξε είναι ο γερμανικός νόμος EEG, αυτός με τις ταρίφες, που λέει "δώστε τους όσα τους λείπουν για να κονομάνε", που όσο υπάρχουν ορδές ηλιθίων (και διεφθαρμένων) θα είναι η σημαντικότερη εξαγωγή της Γερμανίας (Γερμανός το είπε αυτό, όχι εγώ).

Και, όπως θα περίμενα από επιδοτούμενες απάτες, ακόμα και αυτή η αξία του σκραπ, είναι μικρότερη από το κόστος αποξήλωσης. Μπετά, μία σιδηροσωλήνα και γρανάζια και μαγνήτες στα 100 μέτρα ύψος. Το φάϊμπεργκλας είναι άχρηστο.  Σαβούρες από το παρελθόν, σε σημερινούς σκουπιδότοπους. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την ΡΑΕ ή το ΥΠΕΚΑ. Αυτοί ακούνε μόνο τι λένε οι Περιστεροκοπελουζομυτιληναίοι, και τα Γερμανικά αφεντικά.


[--->]

Το "λίπος" τελειώνει...

Τραπεζικούς λογαριασμούς με μέσο υπόλοιπο μικρότερο από 2.000 ευρώ έχουν οι 8 στους 10 Ελληνες.

Αυτό δείχνουν τα στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, που δημοσιοποιήθηκαν σήμερα και αποτυπώνουν την οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τέλος Δεκεμβρίου 2009 τα υπόλοιπα των καταθετικών λογαριασμών νοικοκυριών και επιχειρήσεων ήταν 237,53 δισ. ευρώ και στο τέλος Ιουλίου φέτος είχαν μειωθεί στα 153,89 δισ. ευρώ. Δηλαδή μέσα στους 31 μήνες της κρίσης «χάθηκαν» καταθέσεις ύψους 83,6 δισ. ευρώ ή το 35%.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕΤ στις 30 Ιουνίου 2012, το 93% των φυσικών προσώπων-καταθετών των τραπεζών διέθεταν καταθέσεις συνολικού ύψους έως 10.000 ευρώ, ενώ μόλις το 0,4% αυτών είχαν καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, ποσό που συνιστά και το ανώτατο όριο αποζημίωσης ανά καταθέτη από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ).
Καταθέσεις με υπόλοιπα από 2.000- 10.000 ευρώ έχει μόνο το 11% των Ελλήνων και το 6% έχει ποσά κατάθεσης μέχρι 50.000 ευρώ. Το 0,9% των καταθετικών λογαριασμών έχει υπόλοιπο ως 100.000 ευρώ και μόλις το 0,4% ποσά άνω των 100.000 ευρώ.

[--->]