Η πατρίδα μου δεν είναι η πορτογαλική γλώσσα Καμία γλώσσα δεν
αποτελεί πατρίδα.
Η πατρίδα μου είναι η
τρυφερή μαλακή γλοιώδης γη όπου
γεννήθηκα
Και ο αέρας που φυσάει
στο Μασεγιό. Είναι τα καβούρια που
τρέχουν μες στη λάσπη
των βάλτων Κι ο ωκεανός που τα κύματα του
βρέχουν συνέχεια τα
πόδια μου όταν ονειρεύομαι.
Πατρίδα μου είναι οι
νυχτερίδες που κρέμονται από τα δοκάρια
στις σκοροφαγωμένες
εκκλησίες,
Οι τρελοί που χορεύουν
το σούρουπο στο ίδρυμα κοντά στη
θάλασσα.
Κι ουρανός
βαρυφορτωμένος με τους αστερισμούς. Πατρίδα μου
είναι οι σειρήνες των
πλοίων Κι ο φάρος στο λόφο ψηλά.
Πατρίδα μου είναι το
χέρι του ζητιάνου στο φωτεινό πρωινό. Είναι
τα σαπισμένα ναυπηγεία
Και τα ναυτικά νεκροταφεία όπου οι φυματικοί και με ελονοσία
πρόγονοι μου δεν σταματάν να βήχουν και να τουρτουρίζουν τις
κρύες νύχτες
Και η μυρωδιά της
ζάχαρης στις αποθήκες του λιμανιού
Και οι τίγγες που λυσσομανούν στα δίχτυα των ψαράδων
Και οι αρμαθιές τα
κρεμμύδια κουλουριασμένες στο σκοτάδι
Και η βροχή που πέφτει
πάνω στα ιχθυοτροφεία.
Η γλώσσα που
χρησιμοποιώ δεν είναι ούτε ήταν ποτέ πατρίδα μου.
Καμία προδότρα γλώσσα
δεν είναι πατρίδα.
Χρησιμεύει μόνο να εξυμνήσω τη μεγάλη και φτωχιά βουβή
πατρίδα μου,
Την ξεδοντιασμένη και
δυσεντερική πατρίδα μου, χωρίς
γραμματική και χωρίς λεξικό,
Την πατρίδα μου χωρίς
γλώσσα και χωρίς λέξεις.
Lêdo Ivo, Η θάλασσα
και τα πλοία, Κοινωνία των (δε) κάτων
