ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΟΥΡΕΣ ΧΘΕΣ ΣΤΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ

 

Από χθες μπήκαν κι οι εκπαιδευτικοί στο χορό: 10 EUR για Rapid test, 40 λεπτά αναμονή στην ουρά, δεκάδες προσπάθειες για να «κατέβει» το πιστοποιητικό από την υπερφορτωμένη πλατφόρμα + οι μετακινήσεις, κι όλα αυτά  Χ δύο φορές τη βδομάδα. Αλλά όπως το rapid test αντικατέστησε το self test, πιθανότατα σειρά έχει το PCR test, και τελικά ο υποχρεωτικός εμβολιασμός.

Έχει περάσει αρκετός χρόνος, δεν υπάρχει κανείς απληροφόρητος σχετικά με την πανδημία, οι καθηγητές είναι μάλλον μορφωμένοι, άρα ο καθένας είχε την ευκαιρία να ενημερωθεί και να επιλέξει ποια ρίσκα θέλει να πάρει ανάλογα με την ηλικία, την κατάσταση της υγείας του, αλλά ακόμη γενικότερα να αποφασίσει τι θα κάνει ανάλογα με τον τρόπο που καταλαβαίνει τον κόσμο και τη θέση του μέσα σε αυτόν. 

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν εξίσου τον ιό. ΑΝ το εμβόλιο προστατεύει από κάτι, τότε ίσως μετριάζει τη βαριά νόσηση. Επομένως το "τείχος ανοσίας" δεν πρόκειται να επιτευχθεί ακόμη κι αν οι εμβολιασμοί φτάσουν στο 100% του πληθυσμού. Επομένως δεν μπαίνει θέμα "κοινωνικής ευθύνης" των ανεμβολίαστων όπως υποκριτικά λέγεται. Απόδειξη όχι μόνο το Ισραήλ όπου η αποτελεσματικότητα των εμβολίων βούτηξε από 95% στο 34%, αλλά διαπιστώνεται κι εμπειρικά: οι περισσότεροι ξέρουμε πλέον πλήρως εμβολιασμένους που ασθένησαν και μετέδωσαν τον ιό σε άλλους. Επίσης, τα νοσοκομεία δεν διακρίνουν ανάμεσα σε εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους, για να μπει κάποιος απαιτείται τεστ.

Είναι ολοφάνερο ότι ο χειρισμός της κατάστασης που βιώνουμε με την τρομακτική πίεση για εμβολιασμούς, με τα Lock downs, κλπ είναι ένα καθαρά πολιτικός που χρησιμοποιεί σαν άλλοθι μια υγειονομική πρόφαση. Μια κυβέρνηση που απέλυσε 35.000 υγειονομικούς (και τους έκοψε την ασφάλιση) δεν πείθει ότι ενδιαφέρεται για την υγεία των πολιτών της. Ζούμε έναν βιοπολιτικό εφιάλτη όπου για να κυκλοφορήσουμε, να δουλέψουμε, να αθληθούμε, να κοινωνικοποιηθούμε, πρέπει διαρκώς ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ότι είμαστε υγιείς με συγκεκριμένες πιστοποιήσεις. Αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν αντιδράσουμε σθεναρά.

Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τους κινδύνους των εμβολιασμών και να κάνει ανάλογα τις επιλογές του,  δεν έχει νόημα  η κόντρα εμβολιασμένων - ανεμβολίαστων, αυτό που  πρέπει να καταδικαστεί είναι η υποχρεωτικότητα.  

Παραθέτω σε αυτό το link μια ανοικτή επιστολή εκπαιδευτικών για το ζήτημα αυτό για όποιον ενδιαφέρεται: 

https://dimobio.gr/?p=1360...

[---->]

Ο ΚΟΡΟΝΑΪΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ... «ΒΑΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ»

 

Δεν είμαι φυσικά ειδικός, ωστόσο πιστεύω ότι σε επίπεδο κοινωνίας οι «παράπλευρες συνέπειες» της επιδημίας του κοροναϊού θα είναι μακράν σημαντικότερες και πολύ πιο μακροχρόνιες από τα ίδια τα προβλήματα υγείας που θα προκαλέσει.

Η τηλεργασία που ήδη δοκιμάζεται πιλοτικά σε αρκετούς κλάδους, θα σημάνει πολλές απολύσεις και την επιτάχυνση εφαρμογής ενός νέου μοντέλου εργασιακών σχέσεων που ήδη το ζαχαρώνουν αρκετό καιρό τώρα οι επιχειρήσεις αλλά και το Δημόσιο.  Ειδικά στην εκπαίδευση,  οι «εξ΄αποστάσεως εκπαιδεύσεις», κατάλληλες για να εφοδιάζουν με ... «πιστοποιημένες δεξιότητες» μαθητές – πελάτες και να ιεραρχούν «αξιοκρατικά» το ανθρώπινο δυναμικό, εσκεμμένα αγνοούν κάθε κοινωνική διάσταση της διαδικασίας που λέγεται μάθηση. Εξ΄άλλου, το σημερινό εκπαιδευτικό μοντέλο ήταν κουμπωμένο στις ανάγκες ενός έθνους – κράτους που πλέον είναι μια παραφωνία στην καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση.

Αλλά το κυρίως θέμα μου είναι άλλο: η οικονομία. Όλοι εμείς οι οπισθοδρομικοί που γκρινιάζαμε για τη διάλυση της πραγματικής παραγωγής, που πιστεύουμε ότι η οικονομία πρέπει να στοχεύει στην κάλυψη των αναγκών μας, εισπράτταμε την απαξίωση των «ψαγμένων» που προτάσσουν το «συγκριτικό πλεονέκτημα» και την εξειδίκευση σε «υπηρεσίες» εντός ενός παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας. Ναι, παλικάρια, αλλά τώρα πάμε back to the basics. Εκτός από τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία, που φυσικά είναι στην πρώτη γραμμή σε κατάσταση επιδημίας, θα μείνουν ανοιχτά μόνο τα super market, οι φούρνοι, κι όποιος άλλος φτιάχνει κάτι υλικό και χρήσιμο.

Κυβερνήσεις δεκαετιών και παπαγάλοι των ΜΜΕ που βάφτιζαν τα rooms to let, τα μπαρ, και τα μπιτσόμπαρα, τις «ξενοδοχειακές μονάδες υψηλών υπηρεσιών» που καταπατούσαν τις παραλίες, τις καφετέριες αλλά και τα καζίνα, «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας», καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στην «προκλητική γείτονα χώρα».

Οι απολίτιστοι αυτοί που ποτέ δεν τα κατάφεραν, όπως εμείς, να μπούνε στην ΕΕ, ούτε αξιώθηκαν ποτέ τους να συναλλαχθούν με ευρώ, παράγουν τώρα από τηλεοράσεις, αυτοκίνητα και πλοία, μέχρι drones, τανκς και ελικόπτερα. Αντίθετα εμείς, τα γκαρσόνια της Ευρώπης, θα το ρίξουμε στα ευχέλαια μήπως και πατήσει φέτος κανένας τουρίστας...

[---->]

Η αθλιότητα της “πράσινης ανάπτυξης” και η θλιβερή αφέλεια των πολιτών

του Ν.Προγούλη

Υποστηρίξαμε κι αλλού ότι οι υποτιθέμενες “οικολογικές ανησυχίες” και οι λύσεις της “πράσινης ανάπτυξης” συνήθως έχουν να κάνουν με business και όχι με το περιβάλλον. Όταν μάλιστα τα μέτρα και οι δράσεις συνδυάζονται (ή καλύτερα επαφίενται) στις “δυνάμεις της αγοράς” τα αποτελέσματα είναι τόσο παραμορφωμένα που δυσκολεύεται να τα πιστέψει κανείς.

Για να μη μιλάμε θεωρητικά, ας δούμε μια συγκεκριμένη περίπτωση που την αναδεικνύει ένα ντοκυμαντέρ του Γερμανικού κρατικού WDR (το link στο τέλος).

Στη Γερμανία, όπως και παντού, η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ανεβαίνει διαρκώς. Ο πολιτισμός μας είναι τόσο εξαρτημένος από το ηλεκτρικό ρεύμα που σχεδόν οποιαδήποτε αύξηση της τιμής θα γίνει αποδεκτή. Ναι, αλλά επειδή η mainstream οικολογική σταυροφορία μας έχει εξηγήσει ότι το περισσότερο ρεύμα παράγεται ακόμη από “βρώμικες” μονάδες, κι εμείς σαν ευσυνείδητοι καταναλωτές πρέπει να έχουμε ενοχές που συμμετέχουμε σε αυτή την καταστροφή, κάποιες εταιρείες εμπορίας ρεύματος στη Γερμανία είδαν ότι εδώ ανοίγεται μια νέα αγορά και προσφέρουν ένα ιδιαίτερο προϊόν:  ο καταναλωτής μπορεί να επιλέξει να πληρώσει κάτι παραπάνω στο λογαριασμό του και να είναι ήσυχος ότι το σπίτι ή η επιχείρησή του θα τροφοδοτηθεί με 100% οικολογικό ρεύμα. Άρα, ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι, ο συνειδητοποιημένος καταναλωτής δεν συμμετέχει στο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται και κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του, την οικογένεια του και τους συμπολίτες του.

Πώς όμως ξέρει ότι το ρεύμα όντως παράγεται με 100% οικολογικό τρόπο; Η εταιρεία τον διαβεβαιώνει έγγραφα ότι πρόκειται για ρεύμα που έχει παραχθεί στη Νορβηγία από υδροηλεκτρικές μονάδες. Παρεμπιπτόντως, στη Νορβηγία οι υδροηλεκτρικές μονάδες παράγουν το 95% του συνολικά παραγόμενου ρεύματος σε αυτή τη χώρα.

Όμως υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο που δεν αναφέρεται πουθενά: Δεν υπάρχει αγωγός που να συνδέει τη Νορβηγία με τη Γερμανία, οπότε, πώς μπορεί να καταναλώνει κανείς “οικολογικό νορβηγικό ρεύμα”;

Λοιπόν: Η νορβηγική εταιρεία καθώς παράγει ρεύμα, εκδίδει κι ένα πιστοποιητικό, που λέγεται “Guarantee of Origin” (GoO ή GO), και προβλέπεται από το άρθρο 15 της Ευρωπαϊκής οδηγίας 2009/28/EC. Το GoO χαρακτηρίζει και πιστοποιεί την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές. Κάθε “μονάδα” GoO αντιστοιχεί σε μία Mwh και, (εδώ είναι το ενδιαφέρον) μπορεί να πουληθεί!

Η γερμανική εμπορική εταιρεία, απλώς αγοράζει το GoO και στη συνέχεια το χρεώνει στον πελάτη της, κρατώντας φυσικά κάτι και για το ταμείο της. Με άλλα λόγια, το μόνο που μεταφέρεται μεταξύ Νορβηγίας και Γερμανίας είναι το πιστοποιητικό και όχι το ρεύμα, το οποίο, φυσικά, πέφτει στο δίκτυο μαζί με το ρεύμα από τις θερμοηλεκτρικές ή τις πυρηνικές μονάδες, κλπ, όλα αυτά δεν μπορούν να διαχωριστούν.

Σε σχεδόν… μεταφυσικό επίπεδο, επειδή υπάρχει σύνδεση Νορβηγίας – Δανίας, Δανίας – Ολλανδίας και Ολλανδίας – Γερμανίας, θα μπορούσε κάποια ηλεκτρόνια (αν έτσι φανταστούμε το ρεύμα), να φτάνουν από τη Νορβηγία στο σπίτι του οικολόγου καταναλωτή, πάντως, όχι περισσότερα από όσα φτάνουν στον γείτονά του που δεν έχει τέτοιες ανησυχίες και σε κάθε περίπτωση το μείγμα “καθαρών” και “βρώμικων” ηλεκτρονίων είναι για όλους το ίδιο.

Άρα, τι είναι επί της ουσίας και πώς λειτουργεί το GoO;

Ως αξία, είναι ένας τίτλος που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι καθώς αγοράζεται και πουλιέται, ένα είδος χρήματος ειδικού σκοπού, που εκδίδεται (δημιουργείται) τη στιγμή που παράγεται οικολογικό ρεύμα, και αποσύρεται από την κυκλοφορία όταν η αντίστοιχη ποσότητα ενέργειας καταναλώνεται. Η τιμή του εξαρτάται σε τελική ανάλυση από το πόσο είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο καταναλωτής.

Από ψυχολογική άποψη (του καταναλωτή), η λειτουργία του δεν διαφέρει από εκείνη που είχαν τα συγχωροχάρτια της παπικής εκκλησίας. Ο πιστός του 16ου αιώνα ό,τι κακό κι αν συνέβαινε γύρω του ή είχε κάνει ο ίδιος στη διάρκεια της αμαρτωλής ζωής του, μπορούσε να σώσει την ατομική του ψυχή αγοράζοντας ένα πιστοποιητικό. Το ίδιο κάνει και ο καταναλωτής της πράσινης ενέργειας. Δεν πάει να βρωμίζουν οι άλλοι, αυτός βασίζεται στο πιστοποιητικό που του έδειξαν, άρα ο ίδιος δεν ρυπαίνει και δεν έχει λόγο να περιορίσει την κατανάλωσή του.

Πάμε τώρα στο πως υποτίθεται ότι λειτουργεί το GoO μέσω των “δυνάμεων της αγοράς”. Επί της ουσίας είναι μια πρόσθετη επιδότηση που εισπράττουν οι παραγωγοί πράσινης ενέργειας. Το μόνο που λέει το GoO στον καταναλωτή που το πληρώνει είναι ότι “κάπου στον κόσμο” παράγεται πράσινη ενέργεια, κι αυτός, ακόμη κι όταν δεν είναι τελείως αφελής, (να νομίζει ότι καταναλώνει “οικολογικό ρεύμα”) ελπίζει τουλάχιστον ότι με την οικειοθελή επιδότησή του χρηματοδοτεί την κατασκευή κι άλλων τέτοιων μονάδων κάπου στη γειτονιά του. Όμως, η γειτονιά του, η Γερμανία στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει τη γεωγραφική μορφολογία της Νορβηγίας ώστε να γεμίσει υδροηλεκτρικά, οι δε ανεμογεννήτριες, (αυτές κατά καιρούς επιδοτούνται) παράγουν περιοδικά και ακανόνιστα ρεύμα που δεν μπορεί ούτε να αξιοποιηθεί ούτε, φυσικά, να αντικαταστήσει τις θερμοηλεκτρικές μονάδες.

Η μεταφορά της λογικής της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστικής οικονομίας των τίτλων στο πεδίο της “οικολογίας” από τη μια πλευρά σκόπιμα παραπλανά συγχέοντας το πραγματικό με το συμβολικό, από την άλλη δημιουργεί ένα El Dorado για new business αμφίβολης αποτελεσματικότητας που όμως εγγυούνται κέρδη και “ανάπτυξη”.

Έτσι, το υλικό συμφέρον κάποιων αιτιολογείται ως αξιακό πρόταγμα κάποιων άλλων και νομίζω ότι αυτό είναι το πραγματικό “δια ταύτα” όλης της σχετικής οικολογικής εκστρατείας από τα mainstream ΜΜΕ.

https://www.ardmediathek.de/wdr/player/Y3JpZDovL3dkci5kZS9CZWl0cmFnLTMyMjExZjZjLWViMWItNDhlOC1iM2U1LWFjYjAxN2NiODc5Nw/ 

[----->]

Πού οφείλεται το οικονομικό πλεονέκτημα και ποιος φαίνεται να το κερδίζει

του Νίκου Προγούλη

Το 2003, στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, η τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις δήλωνε ότι το Ιράκ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής και ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν ψεύδεται όταν υποστηρίζει το αντίθετο. Ο πόλεμος εκείνος είχε ένα άμεσο κόστος, που το υπουργείο Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ αρχικά το εκτίμησε στα 757,8 δισ. δολάρια, αλλά μαζί με διάφορα παράπλευρα κόστη, το νούμερο αυτό άνετα ξεπερνάει τα 1,1 τρισ. δολάρια. Δεδομένου ότι το Ιράκ δεν είχε όπλα μαζικής καταστροφής και αυτό προφανώς το ήξεραν όλοι εκ των προτέρων, ήταν ο πόλεμος εκείνος μια «κακή επένδυση» για τις ΗΠΑ; Προφανώς όχι, καθώς την ίδια εκείνη περίοδο η Κοντολίζα Ράις δήλωνε ότι τα «μακρο-οικονομικά πλεονεκτήματα» των αμερικανικών εταιρειών οφείλονται στην ισχύ του αμερικανικού στρατού.

Όμως, μια στιγμή! Τι είδους «πλεονεκτήματα» είναι αυτά που δεν διδάσκονται σε καμία οικονομική σχολή; Αντίθετα, εκεί λένε ότι η τεχνολογία, οι καινοτομίες, η χρηματοδότηση, το χαμηλό εργατικό κόστος, ο τόπος εγκατάστασης, οι υποδομές, κ.λπ., κ.λπ., αποφασίζουν το ποιος έχει το οικονομικό πλεονέκτημα κι επομένως θα επικρατήσει στην αγορά πετώντας έξω τους ανταγωνιστές του.