Ο covid-19
νίκησε τελικά τον αγαπημένο μας Λουίς Σεπουλβέδα, ο οποίος πέθανε σήμερα το
πρωί στην αγαπημένη του Αστούριας, σε ηλικία 70 ετών.
Και μόνο η προσωπική ιστορία του Λουίς Σεπουλβεδα θα έφτανε να
γραφτεί ένα περιπετειώδες ρομάντζο ευαισθησίας και πολιτικής δράσης: μόλις 15
χρονών γίνεται μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας της Χιλής, ενώ το 1969 με την
ολοκλήρωση των σπουδών του, σκηνοθεσία θεάτρου στο Σαντιάγο, ταξιδεύει με
πενταετή υποτροφία σε Πανεπιστήμιο της Μόσχας.
Λίγους μήνες αργότερα τον διαγράφουν,
γιατί συγχρωτιζόταν με διάφορους «αντιφρονούντες». Επιστρέφει στην πατρίδα και
συμμετέχει στην Unidad
Popular που είχε συγκροτηθεί υπό
την ηγεσία του Σαλβαδόρ Αλιέντε και μάλιστα στην προσωπική του φρουρά. Αφού
βιώνει όλο τον εφιάλτη του πραξικοπήματος και την δολοφονία του Χιλιανού
Προέδρου, συλλαμβάνεται και βασανίζεται άγρια. Τον καταδικάζουν επί εσχάτη
προδοσία σε ποινή 28 ετών και μετά από δυόμισι χρόνια φυλάκισης τον
απελευθερώνουν, ύστερα από παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας και, φυσικά, τον
εξορίζουν.
Περιφέρεται ανάμεσα στο Εκουαδόρ, την Κολομβία και το Περού, αλλά
και στον Αμαζόνιο με τους Ινδιάνους Σουάρ, και γράφει διηγήματα, θεατρικά έργα
και ποιήματα -όταν δεν στήνει θιάσους. Το 1979 εντάσσεται στους Σαντινίστας της
Νικαράγουα και μάλιστα, στην Διεθνή Ταξιαρχία Σιμόν Μπολίβαρ και μπαίνει
νικηφόρος στην πρωτεύουσα Μανάγουα. Παραμένει λίγους μήνες για να βοηθήσει στο
στέριωμα της επανάστασης και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 1980 εγκαθίσταται
στην Ευρώπη -σήμερα στην Ισπανία- και γίνεται μάχιμος με την Greenpeace.
Σε αυτήν τη βαριά ατομική κληρονομιά, ο πολυβραβευμένος και
πολυμεταφρασμένος Σεπουλβεδα επιστρέφει συχνά στα διηγήματά του και εκεί
διαλέγει καταστάσεις για να τις εκθέσει δημιουργικά. Πολλά είναι τα γνωστά του
βιβλία όπως “Ο κόσμος του τέλους του κόσμου” ή το “Ένας γέρος που διάβαζε
ιστορίες αγάπης”.
Το 2015 είχαμε παρουσιάσει τον «Μουγκό Ουζμπέκο», με εννέα
«ιστορίες παρανομίας» που γράφει στον υπότιτλο, ιστορίες με νεαρούς ανθρώπους
που -εκεί γύρω στα τέλη του ’60- θέλησαν με πάθος να φέρουν την δικαιοσύνη και
να αλλάξουν το κόσμο. Είναι, δε, το απελευθερωτικό χιούμορ τού συγγραφέα που
ποτίζει τούτες τις ιστορίες της πολιτικής, και όχι μόνο, ενηλικίωσης , στις
οποίες προσδίδει ενδιαφέρον αλλά και απόλαυση, μέρος της οποίας οφείλεται και
στην μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.
#ToPeriodikoGR
Η συνέχεια ΕΔΩ
