του Toni Capuozzo
Προσπαθώ να συγκρατηθώ. Όπως όλοι, μπορώ να κάνω λάθη,
υπάρχουν όμως λάθη που ξέρω ότι δεν θέλω
να τα κάνω. Έχω μπροστά μου ένα βίντεο, που γυρίστηκε κοντά στο Μπούχα, μια
ενέδρα των Ουκρανών σε βάρος μιας ομάδας Ρώσων στρατιωτών που υποχωρούν.
Οι Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται στο έδαφος και από τις λίμνες
αίματος και από το λαιμό κάποιου από αυτούς φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν
σφαχτεί. Οι Ουκρανοί περιφέρονται ανάμεσά τους, ένας στο έδαφος κουνάει ένα
χέρι, τον πυροβολούν. Είναι η σκηνή ενός μικρού εγκλήματος πολέμου. Τι νόημα
έχει να το δείχνεις; Για να πάρεις μέρος στις κερκίδες των αντίπαλων φανατικών;
Για να δείξεις ότι οι Ουκρανοί, όσο κι αν δέχτηκαν επίθεση, δεν είναι τίποτα
πρόσκοποι; Για να εξισορροπήσεις τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν;
Το κρατάω, αυτό το βίντεο. γιατί μπορείς να δεις τα πρόσωπα
των πρωταγωνιστών, περήφανοι, να ζητωκραυγάζουν «Δόξα στην Ουκρανία», και ίσως
κάποια μέρα γίνει μια μικρή έρευνα (το βίντεο είναι δικό τους, δεν είναι
κλεμμένο, είναι μια πομπώδης παρουσίαση της πράξης τους). Όχι, δεν προσθέτει
τίποτα που να μην το γνωρίζω ήδη: ο πόλεμος χειροτερεύει τους πάντες, μέρα με
τη μέρα, και ακόμη κι αν διαφεύγει από τους άσχετους, στον πόλεμο οι εχθροί
τείνουν να μοιάζουν, τελικά: μίσος και φόβος, εκδίκηση για τον σκοτωμένο φίλο ,
απώλεια αθωότητας.
Από την άλλη, δεν κρατιέμαι να μην κάνω κι άλλες ερωτήσεις.
Γιατί δεν συμμετείχε ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός στον τόπο της σφαγής της Μπούχα;
Ολοι γνωρίζουν ότι αυτό είναι το πρώτο
βήμα όταν θέλεις να καταγγείλεις ένα έγκλημα, να συγκεντρωθούν τα ευρήματα, να
συλλεχθούν ανεξάρτητες μαρτυρίες. Παράβλεψη; Ο φόβος ότι θα δουν, για
παράδειγμα, τη σκηνή που σας περιέγραψα νωρίτερα; Ή μήπως ότι θα έκαναν
αδιάκριτες ερωτήσεις;
Χθες δημοσίευσα την ουκρανική εφημερίδα που στις 2 Απριλίου ανακοίνωσε
την επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων για τον εντοπισμό Ρώσων σαμποτέρ και
συνεργατών τους. Τι κατάληξη είχε αυτή η επιχείρηση ; Ρώτησαν, αναρωτήθηκαν οι
δημοσιογράφοι που πήγαν στο σημείο; Κανείς δεν απαντά-
Υπάρχει μια αρκετά εξεζητημένη τεκμηρίωση που κυκλοφορεί στο
διαδίκτυο που δείχνει ότι η περίφημη δορυφορική φωτογραφία των New York Times
τραβήχτηκε την 1η Απριλίου. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο, γιατί ακόμα κι αν
τραβήχτηκε στις 19 Μαρτίου, δεν υπάρχει κανένα σώμα που να έχει μείνει σε εξωτερικό
χώρο για σχεδόν δεκαπέντε μέρες και να
έχει συντηρηθεί τόσο καλά.
Οι New York Times κάνουν τη δουλειά τους. Το ίδιο κάνει και η
Corriere della Sera. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τα πτώματα είναι απίθανο
να βρίσκονται στο δρόμο επί15 μέρες.
Έχετε δει όμως ποτέ ένα τόπο σφαγής, έστω και μετά από μόλις 2
ημέρες ;
Ξαναρωτάω: αν υποθέσουμε ότι οι Ρώσοι κατά τη διάρκεια της
κατοχής της Μπούχα σκότωσαν πράγματι και διέπραξαν εγκλήματα, με μάρτυρες τους
ομαδικούς τάφους, όπου οι πολίτες της Μπούχα έθαβαν τους νεκρούς τους
προκαλώντας τον κατακτητή, γιατί ξαφνικά, στις αρχές Απριλίου, οι νεκροί στο
δρόμο δεν είναι θαμμένοι πλέον σε αυτούς τους λάκκους;
Αν αμφισβήτησες τον κατακτητή και έθαψες από συμπόνοια τους
νεκρούς, γιατί δεν το ξανάκανες όταν η Μπούχα απελευθερώθηκε ;
Μήπως επειδή άλλοι τους σκότωσαν;
Ο πρώτος φωτογράφος που έφτασε στο σημείο είπε στην εφημερίδα
Repubblica ότι είχε δει σε ένα κελάρι νεκρούς με λευκά περιβραχιόνια,
συνεργάτες των Ρώσων. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα αυτή η λεπτομέρεια
εξαφανίζεται. Του παίρνουν συνεντεύξεις , αλλά δεν τον ξαναρωτάνε . Και αυτός,
επειδή πρέπει να γυρίσει εκεί, δε στέκεται σε αυτό.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει για τη Μπούχα ως ένα σημείο χωρίς
επιστροφή. Αν έψαχναν μια αιτία για να συνεχίσουν στο μονοπάτι του πολέμου, τη
βρήκαν.
Δεν ξέρω αν πίσω από αυτή τη σφαγή υπάρχουν ψέματα ή κάτι
άλλο, ξέρω ότι, τελικά, ήταν σφαγή, όποιοι κι αν ήταν αυτοί οι νεκροί και
όποιος κι αν τους σκότωσε. Ξέρω όμως ότι ακόμα και να μεταφέρω ένα σώμα νεκρού
για να το δείξω στους φωτογράφους αυτό με πονάει πολύ. O ίδιος ο νεκρός, αλλά ας μην το συνεχίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου