"ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΟΜΕΝΩ"

Κλασική ιστορία: μεταλλευτική εταιρία διχάζει τις τοπικές κοινωνίες με την υπόσχεση θέσεων εργασίας, δωροδοκεί τους δημάρχους της περιοχής κι έτσι όλοι κάνουν τα στραβά μάτια όταν συμβαίνουν τα πρώτα “ατυχήματα”, η δε εταιρία, εννοείται πως δεν αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία αποκατάστασης της περιβαλλοντικής καταστροφής.

Όταν πλέον το νερό δεν πίνεται, τα ζώα ψοφάνε και οι καλλιέργειες δεν αποδίδουν, όταν συμβαίνει ένα ακόμη “ατύχημα” που προκαλεί τη ρύπανση τεσσάρων ποταμών και δύο λιμνών,με αλουμίνιο, κυάνιο, αρσενικό και βάριο, αρχίζουν οι κάτοικοι να αντιδρούν.

Αρχικά επιλέγουν τη νομική οδό και τρώνε πολλά γκολ στη σειρά, όσο η εταιρία συνεχίζει το εγκληματικό της έργο. Κάποια στιγμή, κάποιος ελεγκτικός μηχανισμός διατάζει την εταιρία να σταματήσει τη λειτουργία της, αλλά - ποιος θα το περίμενε - εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη! Όσοι και όσες είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για δικαίωση μέσω της νομικής οδού, πέφτουν από τα σύννεφα και παραιτούνται, αντίθετα, κάποιοι άλλοι και κάποιες άλλες αρχίζουν να υιοθετούν πιο συγκρουσιακές μορφές δράσης. Ο αγώνας κορυφώνεται όταν 300 άτομα κάνουν κατάληψη στις εγκαταστάσεις της εταιρίας, δίνοντας μάχη σώμα με σώμα με 120 (!) αστυνομικούς.

Η παραπάνω ιστορία εκτυλίσσεται από το 2011 στην κοινότητα Πουμαγιάκτα κοντά στο Κούσκο του Περού, όπου πραγματοποιεί εξορύξεις χρυσού η εταιρία Anabi S.A.C. Αυτή τη στιγμή τα πρόσωπα της φωτογραφίας, μαζί με άλλους οκτώ αγωνιστές και αγωνίστριες αντιμετωπίζουν κατηγορίες για απαγωγές, δολιοφθορές, κλοπές και δύο εμπρησμούς.

Μάλλον δεν έχει νόημα να πούμε “πριν φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο οικολογικής καταστροφής, κοινωνικής διαίρεσης, ποινικοποίησης όσων αντιδρούν, ας αποκομίσουμε τα διδάγματα που χρειάζεται από ιστορίες όπως αυτή στο μακρινό Περού”, τη στιγμή που οι ομοιότητες είναι προφανείς με αυτό που ήδη συμβαίνει στη Χαλκιδική. Μάλλον είναι παραπάνω από αυτονόητο, το να πούμε ότι το ίδιο αναμένεται να συμβεί στα Άγραφα, στη Σαμοθράκη, στον Αχελώο και σε τόσα άλλα σημεία αυτής της χώρας που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο του ενεργειακού – εξορυκτικού καπιταλισμού, εάν δεν αντισταθούμε.

Με ποιον τρόπο; Παραθέτουμε ως τροφή για σκέψη μία φράση της Φράνσια Μάρκες, της κολομβιανής αγωνίστριας που τιμήθηκε με το βραβείο Γκόλντμαν: “αντιστέκομαι δε σημαίνει απλώς υπομένω. Σημαίνει μετασχηματίζω τη σύγκρουση”.

 

[---->]