Οκτώ σημεία κατεύθυνσης για τη Λαϊκή Ενότητα

της Νάντιας Βαλαβάνη

 

Αναγκαία μια εφικτή πολιτική πρόταση,που θα ξεκινά από τις εκρηκτικές ανάγκες των ανθρώπων και θα καθοδηγείται από ένα απελευθερωτικό όραμα για την κοινωνία

  

Ζούμε σ’  ένα σκηνικό διεθνούς κι εσωτερικής ρευστότητας, που ταυτόχρονα θωρακίζει κι αποσταθεροποιεί τις δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία στην Ευρώπη, στα εθνικά της κράτη και στη χώρα μας.

 

Με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία και τις στρατοκρατούμενες Βρυξέλλες στον ανώτατο βαθμό επιφυλακής  επ’  αόριστο. Με 60 χώρες να έχουν κηρύξει πόλεμο στο μεσαιωνικό αναχρονισμό του ISIS, και μερικές δεκάδες να τον στηρίζουν – κάποιες μεταξύ τους αλληλοκαλυπτόμενες. Ένα πόλεμο ασύμμετρο, μπλεγμένο στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που οδήγησαν στη διάλυση μεγάλων οργανωμένων κρατών στην ευρύτερη περιοχή και στην έκρηξη των προσφυγικών ροών, αλλά και στο γόρδιο δεσμό των αντιτιθέμενων γεωπολιτικών συμφερόντων: Όπως αυτά αντανακλούν στον τρόπο της γιγάντωσης του Χαλιφάτου αλά Αλ-Κάιντα νο 2.

 

Με το Γ’ Μνημόνιο στην Ελλάδα να βαθαίνει την πολιτική εσωτερικής υποτίμησης: Xαρατσώνοντας με την ανώτατη κλίμακα ΦΠΑ μέχρι και τη μη καθετοποιημένη παραγωγή βιβλίων των μικρών εκδοτικών επιταχύνοντας τον αφανισμό τους υπέρ των συγκροτημάτων που στο περιθώριο της κύριας εκδοτικής τους παραγωγής έχουν και best seller.

Tινάζοντας στον αέρα τη ρύθμιση χρεών 1 εκ. ανθρώπων, ενώ με τη μνημονιακή διάλυση του ΣΔΟΕ οδηγεί σε μαζικό πλυντήριο «λίστες», εξοπλιστικά, μίζες και «μαύρο» πολιτικό χρήμα. Ανοίγοντας δρόμο για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. «Θάβοντας» κτηνοτρόφους κι αγρότες - και μαζί τους επίσης τις δυνατότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή.

 

Οργανώνοντας την κατάρρευση συντάξεων που έχουν επωμιστεί ρόλο ευρύτερης κοινωνικής πολιτικής και την παραπέρα περικοπή του μισθολόγιου δημοσίων υπαλλήλων και ΔΕΚΟ. Σ’  αυτή την Ελλάδα, με επαπειλούμενο το σφράγισμα των οδών προς τη Βόρεια Ευρώπη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να εγκλωβιστούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες δρομολογώντας έκτακτες πολιτικές εξελίξεις.

 

Σ’  αυτό το πλαίσιο παρακολουθούμε μια επιταχυνόμενη φθορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δεν αντανακλά ωστόσο ακόμη σε μαζικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία.

Επειδή οι παλιές πολιτικές δυνάμεις συν το Ποτάμι αυτής της καταθλιπτικά μνημονιακής Βουλής, στην οποία η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν αξιώνεται να οργανώσει ούτε την εκλογή του αρχηγού της, είναι εξαιρετικά φθαρμένες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα είναι από την αρχή υπονομευμένη και η προετοιμαζόμενη διεύρυνση των κομμάτων σε συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ χάρη στο μνημονιακό βάθος αυτής της Βουλής: Μια νέα κατάσταση που θα περιπλέξει εξαιρετικά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας – ή, μάλλον, τον τρόπο εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, που είναι ό,τι απέμεινε στην ελληνική κυβέρνηση από την άποψη της διακυβέρνησης χάρη στη μνημονιακή εξαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Και βέβαια επειδή δεν προβάλλει αυτή τη στιγμή η Λαϊκή Ενότητα – ή οποιοσδήποτε άλλος – ως διέξοδος: Από την άποψη μιας εφικτής πολιτικής πρότασης, που θα ξεκινά από τις εκρηκτικές ανάγκες μιας ζωής που ασφυκτιά μέσα στη σημερινή επιδεινούμενη μιζέρια - και θα καθοδηγείται από ένα απελευθερωτικό όραμα για την κοινωνία, τον εργαζόμενο και προπαντός το νέο άνθρωπο. Από την άποψη μιας πειστικής επίδειξης ικανότητας διακυβέρνησης, που δε θα χαρακτηρίζεται από τον ερασιτεχνισμό της πρώτης κυβερνητικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα υπάρχει πραγματικό κυβερνητικό πρόγραμμα κι όχι αυτοσχεδιασμοί. Και φυσικά από την άποψη ενός ελκτικού πολιτικού προφίλ.

 

Σήμερα στην Πανελλαδική Σύσκεψη μας ενδιαφέρει να διερευνήσουμε κυρίως αυτό το δεύτερο «επειδή». Μερικές παρατηρήσεις και - περισσότερο - ερωτήσεις για σκέψη:

 Πρώτον, πρόγραμμα σημαίνει πριν απ’  όλα θέσεις εφαρμόσιμες.  Πώς π.χ. από τη θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους φτάσαμε στη χθεσινή εισήγηση να ενσωματώνεται η θέση ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ολική διαγραφή του χρέους, κάτι που δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου; Καθώς ακόμα και το χρέος που βρήκε και αρνήθηκε να πληρώσει η Οκτωβριανή Επανάσταση – τονίζω, Επανάσταση – πληρώθηκε τελικά εξ ολοκλήρου από τη Ρωσική Ομοσπονδία;   

     

Δεύτερο, ένα εναλλακτικό πρόγραμμα αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη είναι θέμα ενός «πονήματος», όπως λέχθηκε από ομιλητή, που θα μας μοιραστεί ή μιας διεθνούς διάσκεψης επιστημόνων, για να υιοθετήσουμε ό,τι αποφασίσει; Μήπως είναι κυρίως θέμα μια σοβαρής προγραμματικής συζήτησης μεταξύ μας;

Όταν μάλιστα ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει αποδέσμευση από το κοινό νόμισμα μιας ολοκλήρωσης, που έχει εισχωρήσει και στο παραμικρό γρανάζι λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας; Και όταν μάλιστα απευθυνόμαστε σε ένα κόσμο που χρειάζεται να πείσουμε και πάλι από την αρχή ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές και η κοινωνία μπορούν ν’  αλλάξουν; Με ορατό κίνδυνο,  σε κάποια αυριανή καμπή το GREXIT να σκάσει στα χέρια μιας κυβέρνησης με συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο χαώδη,  άναρχο και καταστροφικό τρόπο;

 

Τρίτο, θεωρούμε τελικά ότι χάσαμε τις εκλογές επειδή δεν προβάλλαμε καθαρά την προοπτική εξόδου από Ευρωζώνη και ΕΕ; Γι’  αυτό συμπληρώθηκε στη χθεσινή εισήγηση η θέση της προεκλογικής διακήρυξης για δημοψήφισμα για τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ σε περίπτωση που ορθωθούν ανυπέρβλητα εμπόδια από μέρους της, με τη διευκρίνιση ότι σε αυτό το δημοψήφισμα η Λαϊκή Ενότητα θα ψηφίσει «όχι»; Δε μπορώ να δω πιο καθαρό τρόπο υιοθέτησης - από το παράθυρο - της θέσης ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο και από την  ΕΕ.

 

Τέταρτο, σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε πολιτικά; Στον κόσμο του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ή στη μεγάλη δεξαμενή των εργαζόμενων και άνεργων ανθρώπων που απομακρύνονται από τις μνημονιακές πολιτικές των κομμάτων που υποστήριζαν, πριν απ’  όλα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Να θυμίσω ότι τελικά και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάνω από τρία χρόνια της όποιας αριστερής διαπαιδαγώγησης, καθώς στη μεγάλη του πλειοψηφία κερδήθηκε μέσα στην τελευταία τριετία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

 

Πέμπτο, διακρίνω μια υποβάθμιση της μεγάλης μάχης και του αποτελέσματος του ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες, μιας παγκόσμιας μοναδικότητας, που αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα το κοντινότερο στην αγωνιστική και αυτόβουλη ενεργοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε περιβάλλον σφοδρής κι απροκάλυπτης επίθεσης από μεριάς του συνόλου των media.

 

Μια τέτοια υποβάθμιση προκαλεί προφανώς το γεγονός ότι, μετά από τη μετατροπή του «όχι» σε «ναι» στην πρακτική πολιτική, οι νέοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δε συμμετείχαν στην τελευταία εκλογική μάχη, ενώ οι μεγαλύτεροι ξαναψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

 

Θεωρούμε ότι αυτό είναι άσχετο με τη μειωμένη ελκτική δύναμη της δικής μας παρουσίας; Μήπως θεωρούμε ότι η δυναμική του ΟΧΙ εξαντλήθηκε και δε μπορεί να αντληθεί ξανά δύναμη απ’  αυτήν για τη στήριξη μιας – μελλοντικά - ριζικά διαφορετικής προοπτικής; Αν ωστόσο κάνω λάθος και δεν υποτιμούμε το ΟΧΙ, τότε δε θα έπρεπε να είναι αυτό που θα μας καθοδηγήσει σε ποιον κόσμο απευθυνόμαστε με στόχο να ενεργοποιηθεί, άρα και με τι θέσεις και τρόπους;

 

Έκτο, να θυμίσω το γεγονός ότι το ΟΧΙ διεμβόλισε όλα τα κόμματα. Αυτό σημαίνει ότι η Λαϊκή Ενότητα ως μέτωπο θα πρέπει να είναι τόσο ανοιχτή ώστε να συμπεριλαμβάνει, ως μέλη είτε ως συνεργαζόμενους, όχι μόνο δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και ριζοσπαστικές δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις που αντιτίθενται πριν απ’  όλα στην εξαέρωση της όποιας κυριαρχίας είχε απομείνει στη χώρα.

 

Γενικότερα η Λαϊκή Ενότητα θα πρέπει να παλέψει να συμπεριλάβει ή να συνεργαστεί με όποια σοβαρή πρωτοβουλία κινείται σήμερα σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένης και της δράσης Δημάρχων που αποδεσμεύτηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ.

 

Έβδομο, η επιδίωξη μας, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας να βρεθεί στο προσκήνιο, δε σημαίνει ότι συγκροτούμε ένα κινηματικό φορέα προσανατολισμένο στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων. Η Λαϊκή Ενότητα πρέπει να είναι πολιτικό μέτωπο, που ενισχύει όλους τους αγώνες και την πρωτοβουλιακή οργάνωση τμημάτων της κοινωνίας ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ξεκινώντας από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και των ανέργων για αξιοπρεπή δουλειά: με τρόπο που να ενώνεται κι όχι ν’  αποχωρίζεται απ’  ό,τι ήδη υπάρχει ως συλλογική μορφή εκπροσώπησης.

 

Όγδοο, τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνικές συμμαχίες με τα μεσαία στρώματα αποσπώντας τα από τις εξαρτήσεις τους από την οικονομική ολιγαρχία. Αυτό είναι πολύ πιο εύκολο σήμερα, που οι μνημονιακές πολιτικές μεταμφιεσμένες σε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, κατατείνουν απροκάλυπτα στο μαζικό «θάνατο του εμποράκου», στην καταστροφή νέου κύκλου εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων: αυτών που κυρίως «κρατούν» και τους υπολειπόμενους εργαζόμενους.

 

Σήμερα, που οι ίδιες πολιτικές υπονομεύουν με σφοδρότητα τους τομείς ακριβώς που υπάρχει συγκριτικό πλεονέκτημα από την άποψη μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος του λαού και του τόπου: την αγροτική και γενικότερα πρωτογενή παραγωγή, τον τουρισμό, την ενέργεια, αλλά και τους τελευταίους επιζώντες ζωτικούς κλάδους της βιομηχανίας, όπως είναι το φάρμακο.

                                               ---------------------------

Η χειρότερη προοπτική μέσα απ’  τη σημερινή κατάσταση είναι τυφλά ξεσπάσματα απόγνωσης χωρίς συγκεκριμένες διεκδικήσεις, που το σύστημα μέσα απ’  όλη τη γκάμα των μέσων που διαθέτει, καταστολής όσο και συναίνεσης, τελικά θ’  αφομοιώνει χωρίς ορατά ίχνη πίσω τους.

 

Η καλύτερη προοπτική – και πιστεύω ότι αποτελεί μια απολύτως ρεαλιστική προοπτική – είναι, μακριά από θέσεις-πολιτικοϊδεολογικά δοκίμια, αλλά ξεκινώντας από τις συγκεκριμένες ανάγκες των ανθρώπων, μια αντιπολίτευση που θα προκαλέσει την επιστροφή της Λαϊκής Ενότητας στο κοινοβούλιο: Για την ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ικανή να προκαλεί τα black out στην υιοθέτηση κι εφαρμογή τους που πετύχαινε ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ αλλά, σε αντίθεση μαζί του, με την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων που αφορούν - ξεκινώντας απ’  το ασφαλιστικό και την προστασία της λαϊκής στέγης.

 

Στην προοπτική μιας κυβέρνησης – ας πούμε, λαϊκού μετώπου -  ικανής να κάνει αυτό που δεν κατάφερε να κάνει η πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: Απεμπλοκή από τις μνημονιακές πολιτικές, με όλες τις εναλλακτικές λύσεις σοβαρά μελετημένες και ανοιχτές.

 

Είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση;

[--->]

Με... ελληνική υπογραφή η πτώση της τιμής του λαδιού

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Με την υπογραφή του Έλληνα υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Βαγγέλη Αποστόλου, όταν ο ομόλογός του Ιταλός, που θα περίμενε κανείς ότι θα συμφωνούσε, είπε "όχι" σε μια τέτοια εξέλιξη σε βάρος των ελαιοπαραγωγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν αρχίσει ή ίσως και να ολοκληρώθηκαν οι εισαγωγές αδασμολόγητου τυνησιακού ελαιολάδου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός πάνω στο οποίο στηρίζονται οι Ισπανοί και ρίχνουν τις τιμές του ελληνικού ελαιολάδου.

Ως σκάνδαλο χαρακτηρίζουν στην Κρήτη την τακτική της Ελλάδας απέναντι στη σοβαρή αυτή υπόθεση, αφού όταν οι τιμές των παραγωγών πέφτουν χαμηλά, κανείς δε δείχνει την ανάλογη ευαισθησία στις Βρυξέλλες και την Αθήνα, για να στηρίξουν τα συμφέροντα των ελαιοπαραγωγών της χώρας μας!

Δες και μάθε πώς σου σκάβουν το λάκκο.

Χρωστάτε στην τράπεζα. Τι θα συμβεί αν κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητας βρείτε αγοραστή για την κύρια κατοικία σας και μάλιστα σε τιμή μεγαλύτερη από την οφειλή σας στην τράπεζα; Όχι μόνο η τράπεζα δικαιούται να πάρει το ποσό της οφειλής σας προς αυτήν, αλλά και το 50% του υπολοίπου!

Δηλαδή; Αν π.χ. χρωστάτε στην τράπεζα 50.000 ευρώ με υποθήκη την κύρια κατοικία σας και βρείτε να την πουλήσετε για 80.000 ευρώ, τι θα συμβεί; Η τράπεζα δικαιούται να πάρει όχι μόνο τα 50.000, αλλά και 15.000 ευρώ από το υπόλοιπο ποσό. Κι έτσι ο δανειολήπτης και κάτοχος της πρώτης κατοικίας έχει δικαίωμα να κρατήσει όχι τα 30.000 ευρώ, αλλά μόνο τα 15.000.

Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά έτσι θεσμοθετήθηκε με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή. Ο λόγος; Απλός. Ακόμη ένα νταβατζιλίκι υπέρ των τραπεζιτών. Με έναρξη ισχύος από 1η Ιανουαρίου 2016.

Απαιτούμε απαντήσεις αντί εξαγγελιών από την νέα κυβέρνηση

 

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστων συμπολιτών μας δεν μπορούν να περιμένουν άλλο και δεν αρκούν υποσχέσεις και αοριστολογίες.
Οι επιπτώσεις στον τομέα της Υγείας από την εφαρμογή των Μνημονίων μέχρι τώρα είναι καταστροφικές.
Γιαυτό ζητάμε από τη νέα κυβέρνηση να απαντήσει άμεσα και συγκεκριμένα στα ερωτήματα που παραθέτουμε, δείχνοντας τη σοβαρότητα που επιβάλλει το τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Και γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι, ας μας πει η νέα κυβέρνηση τι θα κάνει:

1) Με την χρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ). Πόσο τοις % επί του ΑΕΠ θα είναι; Πόσα χρήματα για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) και πόσα για τα νοσοκομεία;

2) Με τους ανασφάλιστους. Θα δοθεί επιτέλους η πολυπόθητη ελεύθερη, χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια, πλήρης και δωρεάν πρόσβαση στο ΕΣΥ; Και το Μάιο η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα βοηθούσε τους ανασφάλιστους. Τώρα μιλάνε για τον Δεκέμβριο. Τα ποσά που ακούγονται για να χρηματοδοτηθεί το εγχείρημα είναι πολύ λίγα. Ο νέος Υπουργός Υγείας γνωρίζει καλά ότι χρειάζονται το λιγότερο 250 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

3) Με την Εταιρεία Συστήματος Αμοιβών Νοσοκομείων ΑΕ (ΕΣΑΝ ΑΕ). Θα καταργηθεί; Ή η κυβέρνηση θα επιτρέψει την πλήρη ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης όλου του προϋπολογισμού της δευτεροβάθμιας υγείας; Με λίγα λόγια η ΕΣΑΝ Α.Ε. θα διαχειρίζεται όλα τα χρήματα του ΕΣΥ προς δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, ενώ την ίδια ώρα θα αξιολογεί και τις δημόσιες δομές; Δηλαδή μια ιδιωτική εταιρεία θα ελέγχει όλο το δευτεροβάθμια σύστημα υγείας της χώρας μας;

4) Με την μείωση των δαπανών για την πρόνοια; Το νέο (3ο) μνημόνιο προβλέπει μείωση των δαπανών κατά περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε 3 χρόνια. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στον γενικό πληθυσμό και πώς θα αντιμετωπιστούν; Έχουν κάνει κάποια μελέτη τα Υπουργεία Υγείας και Εργασίας ή και αυτές οι περικοπές έχουν γίνει στο πόδι;

5) Με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) τι θα κάνει το Υπουργείο Υγείας; Η υποστελέχωση και η σταδιακή κατάρρευση της ΠΦΥ, έχει οδηγήσει όλο και περισσότερους ασφαλισμένους και ανασφάλιστους στα νοσοκομεία (δευτεροβάθμια υγεία), όπου καθημερινά συσσωρεύονται πολίτες που κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε αυτά.

6) Τα δημόσια νοσοκομεία το ένα μετά το άλλο αδυνατούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες των ασφαλισμένων, πόσο μάλλον των ανασφάλιστων αφού η ελάχιστη χρηματοδότηση που λαμβάνουν (μειωμένη πάνω από 50% σε σχέση με το 2009) τα έχει οδηγήσει ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Ρωτάμε το Υπουργείο Υγείας:
– Τι θα γίνει με τους (ασφαλισμένους) άπορους πολίτες που συνεχίζουν να κατακλύζουν τα κοινωνικά ιατρεία για τα φάρμακα τους – αντί να τα λαμβάνουν από τα δημόσια νοσοκομεία δωρεάν, μόνο και μόνο γιατί τα νοσοκομεία δεν έχουν τα τους τα δώσουν;
– Τι θα γίνει με τις κλειστές Μονάδες Εντατικής Θεραπείας; θα επαναλειτουργήσουν; Το κόστος αυτών των κλειστών μονάδων είναι ανθρώπινες ζωές που χάνονται!
– Τι θα γίνει με την εγκληματική (!) αναμονή – μέχρι και 5 μήνες – των καρκινοπαθών για ακτινοθεραπείες; Θα συνεχίσουμε να τους θυσιάζουμε στον βωμό των μνημονίων και της λιτότητας;

7) Με την μετανάστευση των νέων γιατρών; Θα σταματήσει ο παραλογισμός, να υπάρχουν τεράστιες ανάγκες γιατρών στο ΕΣΥ και η χώρα μας να αιμορραγεί από την μετανάστευση των νέων γιατρών που δεν μπορούν να βρουν εργασία εδώ, όταν μάλιστα έχουμε δαπανήσει ως χώρα τεράστια ποσά για να τους εκπαιδεύσουμε;

8) Με την κάλυψη οδοντιατρικής περίθαλψης στον ΕΟΠΠΥ, που ουσιαστικά δεν υφίσταται; Τι σκοπεύει να κάνει το Υπουργείο Υγείας; Θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται οι ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι από την έλλειψη προσωπικού και υλικών;

Αναμένουμε τις άμεσες απαντήσεις στα παραπάνω από το Υπουργείο Υγείας και την κυβέρνηση. Άδειες υποσχέσεις με μειωμένους προϋπολογισμούς – πάνω από 50% μέσα σε 5 χρόνια – δεν οδηγούν πουθενά αλλού εκτός από την οριστική διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και αυτό κοστίζει ζωές!
Ας σταματήσουν επιτέλους η κοροϊδία και οι άδειες υποσχέσεις.

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

[--->]

Η φαντασίωση του κυβερνοΣΥΡΙΖΑ

Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του όταν διαβάζει τις απεργιακές ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που λένε, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να μείνει μόνη της τώρα που δίνει μάχη με τους δανειστές και άρα είναι αναγκαία (και ισχυρό όπλο της κυβέρνησης) η απεργία και η μαχητική κοινωνική κινητοποίηση ενάντια στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Σε ελεύθερη μετάφραση, όποιος αντιδρά στα κυβερνητικά μέτρα είναι… φίλος της κυβέρνησης.

Σκουριές: Ήταν κάποτε το ρέμα Καρατζά

 

Η «ανάπτυξη» έφτασε στη Χαλκιδική… Δείτε πώς έχει καταντήσει ο Λάκκος Καρατζά από τις εργασίες της Εldorado Gold στις Σκουριές.
H εταιρεία δουλεύει πυρετωδώς, μέρα-νύχτα, για να κατασκευάσει ένα φράγμα ύψους 150 μέτρων στην κοίτη του ρέματος και να το μπαζώσει με τα απόβλητα του μεταλλείου. Ένα φράγμα σαν αυτό που έσπασε πριν από δυο εβδομάδες στη Βραζιλία, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή και απώλεια ανθρώπινων ζωών. Νομίζουμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλες χώρες, αλλά μια τέτοια μελλοντική καταστροφή ετοιμάζεται εδώ, δίπλα μας. Στη Β. Χαλκιδική.
Η ώρα να τους σταματήσουμε είναι ΤΩΡΑ. Αργότερα απλώς θα κλαίμε πάνω στα συντρίμμια του τόπου μας.
Οι φωτογραφίες είναι του iosifsk.

Τα δίδυμα του Εξορκιστή

Τον Αύγουστο του 2013 ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, έλεγε σε διάφορες συνεντεύξεις του: «Κανείς δεν θέλει να εξαιρούμε τους κακοπληρωτές από την πληρωμή των κόκκινων δανείων τους, διότι αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει στεγαστική πίστη. Δεν πρόκειται ποτέ τράπεζα να ξαναδώσει δάνειο», έθετε ζήτημα σταδιακής επανεκκίνησης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία και δήλωνε πως «δεν μπορούμε να μην κάνουμε κάτι, γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσουν οι τράπεζες». Διαβεβαίωνε δε, ότι «θα τεθούν κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, ώστε να προστατεύονται αυτοί που έχουν πραγματικά ανάγκη και να μην βρίσκουν ευκαιρία να αποφύγουν την καταβολή των δόσεων οι κακοπληρωτές».

Δύο χρόνια μετά και «αριστερά». Προχθές, στην πανηγυρική συνέντευξη Τύπου που δόθηκε από τους κ.κ. Τσακαλώτο και Σταθάκη σχετικά με τη συμφωνία που υπήρξε και για τα κόκκινα δάνεια με το… κουαρτέτο, τονίστηκε ότι με τη συμφωνία γίνεται το πρώτο βήμα προκειμένου οι τράπεζες να απαλλαγούν από το πρόβλημα των κόκκινων δανείων ώστε να μπορέσουν να ξαναδώσουν δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Επίσης κατά τη χθεσινή του ομιλία στη Βουλή, ο κ. Τσακαλώτος μας συγκίνησε λέγοντας: «Πράγματι υπάρχουν αυτοί που δεν προστατεύονται, αλλά αφορά αυτούς που έχουν χρήματα.

Για την εργαλειακή χρήση της φωτογραφίας

 

[...] Μια εικόνα κλισέ (Ντελέζ), μια εικόνα που μας αναγκάζει να δούμε τα πράγματα όπως "πρέπει"  να τα βλέπουμε, και όχι όπως θα μπορούσαμε να τα δούμε .

Εικόνες που χρησιμεύουν για να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι μπορούμε να "δούμε τα πάντα", ενώ αντίθετα "κάνουν αόρατα  χιλιάδες πράγματα" (Γκοντάρ). 

Φωτογραφίες υπερφωτισμένες .

Εικόνες που δεν μας επιτρέπουν να δούμε, αφού έτσι μας κρύβουν καλύτερα τις λογοκριμένες.  .

Τι πρέπει να γίνει με τις τράπεζες και τα "κόκκινα" δάνεια;

Το όλο ζήτημα με τα "κόκκινα" δάνεια έχει περιοριστεί στο αν θα μπουν σε πλειστηριασμό και οι πρώτες κατοικίες, από ποιό ύψος αξίας και πάνω, με βάση ποιά εισοδηματικά κριτήρια. Με άλλα λόγια το όλο πρόβλημα έχει περιοριστεί απλά και μόνο στο ποιός θα χάσει το σπίτι του πρώτος και ποιός δεύτερος. Ακόμη και οι γνωστές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ περιορίζονται αποκλειστικά στο να διεκδικήσουν την αποτροπή του πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας.

Κουβέντα για την ταμπακέρα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το τοκογλυφικό και σαράφικο τραπεζικό σύστημα, που σήμερα έχει μετατραπεί σε καταβόθρα εκατοντάδων δις και ακινήτων για να διασωθούν τα υπερκέρδη της χρηματοτραπεζικής συμμορίας. Προσέξτε όμως πόσο ωραία μας βάζουν να συζητάμε αυτό που τους συμφέρει.

Λίγη ιστορία : Ανθούπολη- Η Εξέγερση του κάρβουνου

Σε λίγες μέρες θα γίνουν τα εγκαίνια του νέου σταθμού του Μετρό Ανθούπολη, στο Περιστέρι. Για τους παλιούς Περιστεριώτες η περιοχή του σταθμού (στον πρώτο σχεδιασμό) είναι κοντά στο “Κάρβουνο”.  Εδώ βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις του παλιού λιγνιτωρυχείου.

Αν οι υπεύθυνοι του Μετρό ήθελαν να διακοσμήσουν το νέο  σταθμό με στοιχεία της ιστορίας του τόπου, όπως το συνηθίζουν σε κάποιες περιπτώσεις, εδώ θα έπρεπε να αναρτήσουν φωτογραφίες από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση  των κατοίκων της Ανθούπολης το Μάιο του 1956 που έμεινε γνωστή σαν “Η εξέγερση του κάρβουνου”.

Ήταν η εξέγερση που έβαλε τέλος στην παράνομη και ληστρική εκμετάλλευση του υπεδάφους. Χιλιάδες αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, και έδωσαν πραγματική μάχη με όπλα αλλά δεν κατάφεραν να υποτάξουν τους εξεγερμένους. Οι εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς. Δεν ξαναλειτούργησαν!

Μια ιστορία που έμεινε και παραμένει στο περιθώριο.  Αλλά ήταν η πιο σημαντική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα σε λιγότερο από εφτά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου. Και τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη της εποχής γιατί ήταν σημάδι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε με τη νίκη της στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Δυο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1958,  η ΕΔΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα.  Έτσι επέλεξαν την τακτική της αποσιώπησης του συμβάντος.

Το μεγάλο σκάνδαλο της 3ης ανακεφαλαιοποίησης

1. «Οι υπεύθυνοι θα κάτσουν στο σκαμνί»

...Συνεπώς, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα τεράστιο σκάνδαλο που όμοιό του σε μέγεθος και ωμότητα δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν στη χώρα. Στην πράξη, με αντίτιμο 4 δισ. ευρώ παραδίδεται όλη η ελληνική οικονομία στους ξένους να τη διαχειριστούν κατά την κρίση τους.

Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή που είπε ο Τσίπρας στις 30/3/2014, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα επειδή ο λαός δεν ξεχνά: «Οι υπεύθυνοι θα καθίσουν στο σκαμνί. Θα δώσουν λόγο για τις υπογραφές και την εμπλοκή τους εκείνοι που διαπράττουν αυτό το έγκλημα, εις βάρος των Ελλήνων».

ολόκληρο το κείμενο [εδώ]

2. Μέσα σε αυτό το κλίμα του ευτελούς ξεπουλήματος, πανάκριβα αποκτημένου δημόσιου πλούτου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος [$], φέρεται να δήλωσε στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του Συ.Ριζ.Α. ότι «αυτός που με εισόδημα 1.200 ευρώ, αγόρασε ένα οίκημα 180 τ.μ. στην Αγία Παρασκευή για λόγους νεοπλουτισμού, ίσως είναι προτιμότερο να μένει στο Περιστέρι. Δεν μπορούμε να καλύψουμε και αυτόν».

Καλά το είπε ο κ. υπουργός, έτσι, για να καταλάβουμε επιτέλους και οι πλέον αδαείς ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς συνθήματα του ύφους, «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» και άλλα τέτοια γραφικά.

ολόκληρο το κείμενο εδώ:
“Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”

[--->] 

[$]  Ποιος είναι ο Τσακαλώτος; Ενας άνθρωπος που θησαύρισε έχοντας στην κατοχή του «χαρτοφυλάκια» της JP Morgan, και της Black Rock. Μιλάμε για επενδυτικούς κολοσσούς με καταστροφικό για τον ελληνικό λαό ρόλο οι οποίοι «κερδοσκοπούν λεηλατώντας και πτωχεύοντας την Ελλάδα», όπως έγραψε ένας πρώην σύντροφος του Τσακαλώτου (Ο Στέλιος Ελληνιάδης στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»).
[--->]

Το Παρίσι μετά τη Βηρυτό

 του Raffaele Sciortino

 

Λίγες ημέρες μετά τα γεγονότα στο Παρίσι - μεταξύ πόνου και απελπισίας  των περισσότερων, και την καλά κρυμμένη υποκρισία των λίγων - μπορούμε να προχωρήσουμε, προσεκτικά, σε μια άσκηση αλήθειας;  Ίσως. Πρέπει, όμως, να πούμε, ότι αυτό θα γίνει με την προϋπόθεση ότι θα αποφύγουμε  απλουστεύσεις, και σε κάθε περίπτωση χωρίς  υποχωρήσεις στο πολιτικά ορθό. Προς το παρόν  δεν  είναι παρά μια άσκηση ανάλυσης, χωρίς πρακτικές συνέπειες, που αφορά κυρίως μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Αυτό λοιπόν, που  συνέβη στο Παρίσι είναι μια πράξη πολέμου; Ναι, αλλά τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να εμβαθύνουμε: Πόλεμος ανάμεσα σε ποιούς  και γιατί; Ωστόσο, παρά τις τόσες διαφορές  στην  πολυδιαφημισμένη κοινωνία της πληροφορίας  με την πληθώρα των κοινωνικών δικτύων, δίκτυα για όλα τα είδη ειδήσεων, ενημερωτικά δελτία, εφημερίδες και πάει λέγοντας, είναι  δύσκολο να βρεθεί μια απάντηση που να αποκλίνει  από μια (ύποπτη) ομοφωνία: ο πόλεμος της βαρβαρότητας και της τρέλας εναντίον του πολιτισμού (του  δικού μας, όπου τα όρια μεταξύ   δεξιάς  και  αριστεράς  είναι μόνο αν, πότε και  με ποιο τρόπο θα  μπορέσουν να επιβάλλουν αυτόν τον πολιτισμό και σε άλλους). 

Και ενώ οι αδύναμες φωνές που έχουν  κάποιες  αμφιβολίες θεωρούνται περιθωριακές και άνευ αξίας από τον πληθωρισμό  καταιγισμού πληροφοριών που εκλαμβάνονται  ως γνώση, η πλειονότητα έχει αρχίσει να έχει μια άποψη   (αυτοπαρηγορητική  αλλά όχι λιγότερο αποτελεσματική), ότι τελικά ακόμη και όσοι  έκαναν λάθος – χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας το Ισλαμικό Κράτος  - τώρα θα το έχει καταλάβει και όλοι μαζί, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων, θα καταφέρουμε να νικήσουμε στρατιωτικά το τέρας.

Τα  πράγματα, όμως ,δεν είναι τόσο απλά, γραμμικά. Αν πρόκειται για πόλεμο, και έτσι, είναι πρόκειται για ένα πόλεμο σύνθετο, πολυεπίπεδο, με  διεστραμμένες λογικές, όπου μεταξύ των διαφόρων Ras της περιοχής  και τους εντολείς, παγκόσμιους και περιφερειακούς, Δυτικούς ή  μη –η οποίοι από παλιά έχουν κάνει τη Μέση Ανατολή  σε  περιοχή ελεγχόμενου κυνηγιού – αυτός που βρίσκεται στο προσκήνιο πολλές φορές δεν παίζει τον  πρωταγωνιστικό  ρόλο. Μπορεί να ακούγεται ωμό, αλλά οι σφαγές του Παρισιού είναι μια παρενέργεια  αυτής  της κατάστασης  (εξωφρενική η χρήση του όρου αυτού μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για τις μάζες των πτωμάτων, χωρίς όνομα και πρόσωπο εκτός του δυτικού  κόσμου;). Vos guerres, nos morts (Οι πόλεμοι σας, οι νεκροί μας).

Ας προσπαθήσουμε να ξετυλίξουν κάπως το κουβάρι εντοπίζοντας τις  διακριτές αλλά επικαλυπτόμενες διαστάσεις των επιθέσεων στο Παρίσι, στοιχεία και παρασκήνιο, και ας δούμε αν τυχόν  υπάρχει κάποια λογική στην τρέλα.

A. Το Ισλαμικό Κράτος βρίσκεται  σε πολύ δύσκολη θέση στη Συρία, λόγω της ρωσικής παρέμβασης (Για μια πιο ολοκληρωμένη ανάλυση βλέπε εδώ: Σχετικά με τον πόλεμο στη Συρία:  διάχυτο  χάος, νέες  ισορροπίες, ή  τι άλλο ;). Εάν η παρουσία της τζιχάντ στη Συρία και το Ιράκ κατέστη δυνατή με την υποστήριξη των διαφόρων χορηγών, στα πλαίσια  της  στρατηγική της  αλλαγής  του καθεστώτος της Συρίας - όπου το Παρίσι είναι με τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία ένας από τους πρωταγωνιστές από το ξεκίνημα (2011), ας μη ξεχνάμε – η Μόσχα λειτούργησε ως καταλύτης (game changer) , άλλαξε δηλαδή, τόσο την ισορροπία δυνάμεων επί του εδάφους όσο και τη στάση της ίδιας της δυτικής κοινής γνώμης, και τα αποτελέσματα φάνηκαν αμέσως. 

Αυτό έκανε την υποστήριξη στους τζιχαντιστές ακόμα πιο δύσκολη, περίπλοκη και ασαφή, καθώς είναι πιθανό να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις Ουάσινγκτον και  τοπικούς  «σύμμαχους»  της, που έχουν ήδη κλονιστεί μετά τη συμφωνία για τα πυρηνικά του  Ιράν. Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβουμε  ότι το παιχνίδι, το χοντρό παιχνίδι , αλλάζει: οι  δυτικοί  χρηματοδότες  δεν θα έχουν κάποιο  ιδιαίτερο  συνειδησιακό πρόβλημα αν  ρίξουν και καμιά στους τζιχαντιστές, που αυτοί  οι ίδιοι έχουν  εκπαιδεύσει  και εξοπλίσει, ή ακόμη και να τους αφήσουν, άπραγους, παρά τη θέλησή τους, μέχρι νεωτέρας.

Β.  Ήταν, επομένως, προβλέψιμο ότι  το  Ισλαμικό Κράτος θα  εντείνει την τρομοκρατική δράση του. Αυτό, όμως, δεν μας λέει μόνο για μια οργάνωση που βρίσκεται στρατιωτικά  σε δύσκολη θέση και προσπαθεί να σπάσει την περικύκλωση και να ανασυντάξει τις δυνάμεις της ενόψει της νέας  διαφαινόμενης φάσης. 

Πρακτικά,, ενώ η κατάρριψη του ρωσικού  αεροπλάνου στο Σινά (με την υλικοτεχνική υποστήριξη ποιου;) και η βομβιστική επίθεση στον  σιιτικό τομέα της Βηρυτού εντάσσονται σε γενικές γραμμές στη γραμμική λογική  του ασύμμετρου  πολέμου κατά του εχθρού με άμεση παρουσία  επί του εδάφους, οι επιθέσεις  στο Παρίσι – όπως πιθανόν και αυτές στην Τουρκία  - θα μπορούσαν  με τη σειρά τους να αντιστοιχούν σε μια άλλη λογική, διαφορετική αλλά συμπληρωματική της πρώτης. Δηλαδή τη λογική των τρομοκρατικών εκβιασμών: στους (σχεδόν πρώην) χρηματοδότες τους, από την ηγεσία του Ισλαμικού Κράτους. 

Προς τους  συμμάχους, από τη Σαουδική Αραβία,η οποία βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση  με την κίνηση των Ρώσων, τη στασιμότητα της εισβολής της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, την εσωτερική αστάθεια που αυξήθηκε με τη μείωση των εσόδων από την  πώληση του πετρελαίου, την άνοδο του  σιιτικού  άξονα στη Μέση Ανατολή. 

Αν έτσι έχουν τα πράγματα,τότε  βρισκόμαστε  μπροστά σε ένα ακραίο επεισόδιο  «σκληρής  επαναδιαπραγμάτευσης», το οποίο είναι περίπου βέβαιο,ότι είναι έξω από τα χρονικά όρια των νέων  περιφερειακών  συνθηκών. Ετσι, ενώ είναι αλήθεια ότι η Γαλλία το τελευταίο διάστημα είχε μπει έντονα στον πειρασμό να παίξει ένα δικό της  ρόλο προσεγγίζοντας  τη δυναμική Σαουδική Αραβία,   δεν είναι όμως, σε θέση να ηγηθεί της επίθεσης κατά της  κυβέρνησης  Άσαντ στη Συρία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μελλοντικά  τα παιχνίδια υποστήριξης της Δύσης  και των άλλων στον ισλαμικό τζιχαντισμό δεν  θα συνεχιστούν  με διαφορετικά ακρωνύμια κατάλληλα σχεδιασμένα . 

Είναι μια ταινία που την έχουμε ξαναδεί  στο πρόσφατο παρελθόν.

Εξάλλου, δεν τους είναι ακόμη χρήσιμη αυτή η τακτική σήμερα στη Λιβύη, όπου οι μαχητές της Τζιχάντ σε ρόλο αντι-Καντάφι ,εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν από Γάλλους και Βρετανούς στρατιώτες , καθώς και Σαουδάραβες και Καταριώτες, με τις ΗΠΑ να καθοδηγούν από πίσω  τον πόλεμο εναντίον του κάθε φορά «δικτάτορα», για να τον βγάλουν από τη μέση; Και γιατί να μη το κάνουν και  αύριο  οι συνήθεις χρηματοδότες και σε άλλες περιοχές (μία στην τύχη: στο ρωσικό Καύκασο);
Εάν τώρα η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται να κλίνει προς ένα συμβιβασμό με τη Μόσχα στο θέμα της  Συρίας, και να ασκεί την ισχύ της υπό προϋποθέσεις  - κάτι που  συνεπάγεται ότι  οι ΗΠΑ θα πρέπει να ξεφορτωθούν το χαρτί Ισλαμικό Κράτος – ωστόσο, η στρατηγική του χάους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή δεν υποχωρεί και αν θέλει να έχει ένα δυναμικό στρατηγικό πλεονέκτημα επί του εδάφους, αυτό μόνο οι τζιχαντιστές μπορούν να τις το παρέχουν (εκτός  από μια ενδεχόμενη  εμπλοκή τμήματος των Κούρδων, καθόλου  εύκολη  και με ένα πλαίσιο δράσης ελάχιστα διαφοροποιούμενο  και  ευέλικτο). Θα δούμε τι θα γίνει όταν εκλεγεί η επόμενη κυβέρνηση, των Δημοκρατικών ή των  Ρεπουμπλικάνων.

Γ. Είναι αναμφισβήτητο, ωστόσο - αν θέλουμε να αποφύγουμε "συνωμοσιολογικές" ή υπεραπλουστευτικές αναγνώσεις  - ότι στις βομβιστικές επιθέσεις των  τζιχαντιστών μια ένοπλη  πρωτοπορία κάνει  μια έντονη πολιτικό-θρησκευτικού χαρακτήρα  έκκληση  σε ένα  κοινωνικό ακροατήριο που είναι διατεθειμένο να την  ακούσει.
Την ταινία αυτή την έχουμε ξαναδεί. Με δύο ιδιαιτερότητες, που τελικά συγκλίνουν, σε σχέση με άλλα ιστορικά προηγούμενα: όχι  τόσο τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά από μόνα τους  όσο σε συνδυασμό  με ένα είδος (techno) αυτοκτονικού  μηδενισμού - αντίδραση στην ματαιότητα μιας  ζωής υπό το κεφάλαιο  με ένα Ισλάμ  να επιστρέφει,  να έχει πληγεί  αλλά και να  έχει ενισχυθεί από την παγκοσμιοποίηση - με τον  ακραίο προσδιορισμό με βάση τη φυλή (racialization) του χάσματος μεταξύ γαλλικών προαστίων / κέντρου, χαρακτηριστικό των γαλλικών μητροπόλεων. 

Και όλα αυτά να δημιουργούν ένα φοβερό και εκρηκτικό μίγμα μίσους, ώστε η  αποτυχία των γνήσιων στοιχείων  (όχι βέβαια όλων) της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης να έχει σίγουρα αυξήσει την προσφυγή στη βία. Κι αυτός ο παράγοντας – ο ταξικός, ακόμα κι αν είναι σε μορφές παραμορφωμένες  και αγνώριστες – είναι αυτός που δίνει μια σχετική αυτονομία στους  μαχητές τζιχαντιστές από τους διάφορους χορηγούς: κανένας  δεν σκοτώνεται  για τα πολιτικά παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων.

 Ελάχιστα κατάλοιπα αυτονομίας όμως, αν ισχύει  ότι η πορεία  του ριζοσπαστικού Ισλάμ, το οποίο ξεκίνησε από ένα «αντι-ιμπεριαλισμό» (αντιδραστικό), μετατράπηκε σε μίσος κατά των σιιτών, σε σύγκρουση μεταξύ Μουσουλμάνων, σε  παντελή έλλειψη διάκρισης  μεταξύ κυβερνήσεων και λαών της Δύσης, σε έναν ακραίο τακτικισμό  ως προς  τις συμμαχίες.

Το ζήτημα βέβαια δεν εξαντλείται εδώ. Παραμένοντας στη γεωπολιτική  του διάσταση , προς το παρόν  φαίνεται να ενισχύεται  ο παρεμβατισμός  της Μόσχας, που μπορεί να καλέσει την  Ευρώπη κατά των τζιχαντιστών  και τώρα να βρει πρόθυμα αυτιά, κυρίως η Γερμανία, αλλά πιθανόν ακόμη και η Γαλλία, που ξαναβρίσκεται  στην πολύ δυσάρεστη  θέση  του αδύναμου κρίκου της ομάδας , η πιο εκτεθειμένη στα αντίποινα εκείνων  που νόμιζε ότι ήταν του χεριού της (τα αμαρτήματα ενός μεγαλομανούς  αλλά μήπως και ο λαός  ο κατ’ εξοχή δημοκρατικός  τα έχει μέχρι στιγμής αμφισβητήσει;).

 Όσο για την Ουάσιγκτον το σενάριο είναι αμφίσημο: έχει καταφέρει να εισάγει αστάθεια και στην Ευρώπη ως μια προειδοποίηση ενάντια σε κάθε περίπτωση αυτόνομης πολιτικής – η ιστορία των προσφύγων από τη Συρία και οι επιπτώσεις της, κυρίως στην αποδυναμωμένη ηγεσία της Mutti Μέρκελ είναι πολύ αποκαλυπτική από την άποψη αυτή (εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ήταν μια κίνηση  μόνο «αυθόρμητη»). Όμως, την ίδια στιγμή, πέρα ​​από ένα ορισμένο όριο γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να παρακολουθήσουν οπωσδήποτε το παιχνίδι του χάους  των αμερικανών, πράγματι, αλλά και κοιτάνε όλο περισσότερο προς τη μεριά του Πούτιν.

Όχι μόνο οι αποφάσεις σε υψηλό επίπεδο  αλλά και τα εσωτερικά μέτωπα της Ευρώπης θα καθορίσουν  την πολιτική κατεύθυνση  που θα πάρει  η απάντηση στις επιθέσεις στο Παρίσι (και άλλες ενδεχομένως). 

Πέρα από την προφανή απάντηση που έχει να κάνει με την ασφάλεια, η δεξιά (η σοβαρή δεξιά, τύπου  Marine Le Pen) βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη  θέση όχι μόνο και όχι τόσο επειδή είναι  ρατσιστική, αντι-ισλαμική, κ.λπ. αλλά επειδή έχει καταλάβει και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό ότι θα πρέπει  να μένουμε μακριά από τους τυχοδιωκτισμούς  των αμερικανών στη Μέση Ανατολή με το κόστος της πολιτικής τους να πέφτει στην Ευρώπη και, ως εκ τούτου, να είναι  ανοικτή  προς την εξωτερική πολιτική του Πούτιν (ακολουθώντας συντηρητική πολιτική στο εσωτερικό, φυσικά). 

Αυτό είναι το καθοριστικό σημείο το οποίο  η αριστερά (αλλά ποια αριστερά;!) δεν μπορεί να κατανοήσει: το ότι η ηγεμονία των αμερικανών γίνεται όλο και πιο δαπανηρή, σε κάθε επίπεδο, και για την Ευρώπη και δεν είναι δυνατόν να μη προκαλέσει αντιδράσεις, συγκεχυμένες , αντιφατικές, δύσπεπτες, αν θέλετε, αλλά έδαφος, αναπόφευκτα, για την οικοδόμηση μιας αντικαπιταλιστικής προοπτικής. 

Η αριστερά όμως εξακολουθεί να ταλαντεύεται μεταξύ μιας  (σωστής) αντιρατσιστικής παρέμβασης  η οποία (όμως) υποβαθμίζεται σε  απλή  αλληλεγγύη στους πρόσφυγες , ανίκανη να κατανοήσει τα σκληρά  παιχνίδια που παίζονται παγκοσμίως  και  τα οποία είναι η αιτία για τα μεταναστευτικά ρεύματα, με λίγα λόγια υποβαθμίζεται σε μια υποδεέστερη παραλλαγή μιας αλληλεγγύης θρησκευτικού χαρακτήρα και του οπορτουνισμού των εκάστοτε κυβερνήσεων - και ενός  «διεθνισμού»  φιλελεύθερου τύπου, πρωταθλητή,δήθε,των ατομικών δικαιωμάτων (τα οποία κινδυνεύουν πάντα, όλως τυχαίως, από το εκάστοτε κράτος-παρία ) που καταλήγει πάντα σε  υποταγή στον Ατλαντισμό, έχοντας πειστεί για κάτι τέτοιο  ή από  την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων, όταν δεν καταλήγει ανοιχτά στον αντιρωσικό και αντικινέζικο   «ανθρωπιστικό δημοκρατισμό». Αποτέλεσμα: δεν καταλαβαίνει πια κανείς  τίποτα και υποτάσσεται σε άλλες  λογικές. (και ας μην κάνει κανείς το λάθος  να θεωρήσει  αυτό το προσχέδιο ανάλυσης  ως  πρόταση για «συμμαχίες» ...).

Κάποτε λέγαμε : ο κύριος εχθρός είναι στο εσωτερικό της χώρας, και δεν εννοούσαμε βέβαια  ότι ήταν ο  μοναδικός εχθρός.  Ή ο λαός θα  αντιδράσει- ο  γαλλικός και όχι μόνο - αν υπάρξει λαϊκή αντίδραση μέσα σ’ αυτό το κλίμα απελπισίας και φόβου που είναι φυσιολογικό να  έχει επικρατήσει, και θα θελήσει  να πληρώσουν οι δυτικές κυβερνήσεις τους  για την εξωτερική τους πολιτική, το τίμημα των ιμπεριαλιστικών  σχεδίων υπάρχει ή δεν θα υπάρξει  τρόπος  αποτελεσματικός , να αφαιρεθεί  χώρο παρέμβασης από τους τζιχαντιστές – αφού το ζήτημα  είναι πολιτικό, και δεν θα λυθεί με στρατιωτικά μέσα - και θα συνεχίσουν να φορτώνουν τις επιπτώσεις των πολεμικών σχεδίων τους στις πλάτες μας  περισσότερο από πριν.

ΠΗΓΗ  INFOaut

 [--->]