Στο μπρίφινγκ της Κομισιόν, η εκπρόσωπος Ανίκα
Μπράιτχαρτ δέχθηκε καταιγισμό ερωτήσεων σε ειρωνικό ύφος από γάλλους,
βέλγους και ιταλούς δημοσιογράφους, αφότου ξεστόμισε την ενθουσιώδη
αξιολόγησή της για το γεγονός ότι «ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς
αποφάσισε να παρουσιάσει ως υποψήφιο τον κ. Σταύρο Δήμα, πρώην Επίτροπο
και πεπεισμένο Ευρωπαίο». Δεν συνέβη ασφαλώς το ίδιο με τους έλληνες
συναδέλφους τους…
Ἔτσι μιὰ εἰρωνεία
θὰ καταντήσουν πιά, καὶ παίγνιο μὲς στὴν Ρώμη
τὰ γένη των.
Κ.Π. Καβάφης
Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα δεν βρήκαν τίποτε το προβληματικό – απ” όσα τέλος πάντων έκριναν ότι το θέμα ήταν καν άξιο δημοσίευσης. «Κομισιόν: «Ισχυρό σήμα» για Ευρώπη και αγορές η επιλογή Δήμα και η επίσπευση της εκλογής» τιτλοφορεί τη σχετική ανάρτησή του το skai.gr. «Εύσημα από Κομισιόν στην υποψηφιότητα Δήμα» διαπιστώνει η kathimerini.gr. Και πάει λέγοντας…
Στο μπρίφινγκ της Κομισιόν, πάλι, η εκπρόσωπος Ανίκα Μπράιτχαρτ δέχθηκε καταιγισμό ερωτήσεων σε ειρωνικό ύφος από Γάλλους, Βέλγους και Ιταλούς δημοσιογράφους, αφότου ξεστόμισε την ενθουσιώδη αξιολόγησή της για το γεγονός ότι «ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποφάσισε να παρουσιάσει ως υποψήφιο τον κ. Σταύρο Δήμα, πρώην Επίτροπο και πεπεισμένο Ευρωπαίο».
Επρόκειτο βέβαια για γκάφα – καθώς ποτέ άλλοτε η Κομισιόν δεν είχε παρέμβει τόσο ανοιχτά, με την υιοθέτηση υποψηφίου, σε εσωτερική πολιτική αναμέτρηση κράτους-μέλους. Η εγκατάλειψη έως και των προσχημάτων της δημοκρατικής κυριαρχίας συνιστά, ακόμη και με το βεβαρυμένο μητρώο της Ε.Ε., ορόσημο - μεγαλύτερο απ” ό,τι διακρίνεται εκ πρώτης όψεως. Ακόμη και σε σύγκριση με τις προεκλογικές επισημάνσεις του επιτρόπου Αλμούνια το 2009 ότι «όλα τα κόμματα γνωρίζουν τη δημοσιονομική κατάσταση» ή τον ορυμαγδό κατατρομοκράτησης των ψηφοφόρων το 2012, ένα συμβολικό κατώφλι έχει ξεπεραστεί.
«Δεν ήταν στόχος να στηρίξουμε τον υποψήφιο, αλλά να κάνουμε μια καθησυχαστική δήλωση αναφορικά με την αναταραχή στις αγορές χρήματος» δήλωσε με εμφανή αμηχανία η Ανίκα Μπράιτχαρτ, η οποία στην προσπάθειά της να ανασκευάσει, πρόδωσε την πραγματική πηγή κυριαρχίας, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή εν Βρυξέλλαις.
Ωστόσο, οι γνωρίζοντες επιμένουν ότι η «γκάφα» θα έχει συνέχεια – καθώς απηχεί τη φιλοδοξία του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να είναι ένας «πολιτικός» πρόεδρος της Κομισιόν. Μόνο που η δική του μεταδημοκρατική πολιτική ενδυνάμωση δεν είναι παρά η πίσω όψη του θανάτου της πολιτικής, ως αυθεντικής επιλογής, στο επίπεδο των «δημοκρατικά κυρίαρχων» κρατών-μελών.
Μένει η ειρωνεία των ξένων δημοσιογράφων για να υπενθυμίζει ότι το περιστατικό θα όφειλε να έχει ξεσηκώσει και στην Ελλάδα γενικευμένη κατακραυγή. Όμως οι εγχώριες ελίτ, πολιτικές και άλλες, είναι βαθύτατα κολακευμένες να φέρουν στο πέτο τα «εύσημα».
Λογικό. Οι αποικίες ουδέποτε προβλεπόταν να έχουν πολιτική ζωή. Οι σύγχρονες «αποικίες χρέους» δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση.
