Η αποχή και η άνοδος της ΧΑ αποτελούν φαινόμενα ομοτάξια

[...]

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πώς είδες τη δημόσια στάση του ΣΥΡΙΖΑ;

 
Καταρχάς η δήλωση «έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και στους θεσμούς» είναι το λιγότερο ατυχής μετά την απελευθέρωση τριών κατηγορουμένων.

 Έπειτα δεν γίνεται να προτάσσουμε συνεχώς τις εκλογές σαν πανάκεια. 

Δεν εννοώ, βεβαίως, ότι δεν πρέπει να τίθεται το ζήτημα των εκλογών αλλά ότι είναι αναποτελεσματικό να το ανακινούμε σε κάθε περίσταση. Εκλογές έχει νόημα να απαιτούνται επίσημα όταν η εκλογική αναμέτρηση έχει ήδη επιβληθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, όπως εξάλλου έγινε με τις εκλογές του 2012. 

Μόνο αν η κυβέρνηση καταρρεύσει από μια παλλαϊκή κινητοποίηση, οι εκλογές θα βιωθούν ως νίκη και θα αναβαθμιστούν σε κρίσιμο διακύβευμα που αφορά όλους μας.

 Επείγει να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο βαθμό έχουν απονομιμοποιηθεί στα μάτια ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, όχι μόνο η κυβέρνηση και το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αλλά και η ίδια η εκλογική διαδικασία 

 Είναι σαφές ότι  η προκήρυξη εκλογών δεν θα μπορούσε από μόνη της να επαναφέρει στις κάλπες το 40% που απείχε την τελευταία φορά.

 Μάλιστα δεν αποκλείεται αυτήν τη φορά η αποχή να ξεπεράσει ακόμα και αυτό το υψηλό ποσοστό αγγίζοντας το 50%. Η αποχή και η άνοδος της ΧΑ αποτελούν φαινόμενα ομοτάξια και απόλυτα αλληλένδετα και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν. 

Έχουμε μήπως κατορθώσει να απευθυνθούμε πραγματικά σε όσους κλείνουν τα τηλέφωνα στις δημοσκοπήσεις ή βγάζουν καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον Κανένα; Ίσως εδώ υπεισέρχεται και ένα κάποιο έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία της αριστεράς ως οργανωμένου χώρου.

 Η αριστερά δυσκολεύεται να συγκροτηθεί η ίδια σύμφωνα με ένα οργανωτικό σχήμα που να αποτελεί  έμπρακτη απόδειξη δημοκρατικής λειτουργίας, δρώντας έτσι ως  πρότυπο και προπομπός εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Ομοίως αδυνατεί να αντιπαραθέσει  στο μοντέλο της κλασικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που έχει καταλήξει οικτρή παρωδία του εαυτού του, ένα συμμετοχικό πρότυπο πραγματικής δημοκρατίας  που να θεμελιώνει εκ νέου τη συλλογικότητα και το κοινό συν-είναι. Έχουν γίνει κάποια βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση από πρωτοβουλίες σε γειτονιές, από την Ανοιχτή Πόλη κ.ά. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι ούτε επαρκή ούτε επαρκώς επεξεργασμένα. 

Αναμφισβήτητα στην ενίσχυση της αίσθησης ενός ανοιχτού και όχι εθνικο-φυλετικά προσδιορισμένου συνανήκειν συμβάλλουν αποφασιστικά οι πολλαπλές και πολύμορφες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. 

Είναι καίριο ζήτημα γιατί η προσχώρηση στη ΧΑ δεν είναι απλά και μόνο συνάρτηση της εξαθλίωσης, αλλά και απεγνωσμένη προσπάθεια ένταξης σε κάποια «εύτακτη» μορφή συλλογικότητας μέσα σε ένα κόσμο που κλυδωνίζεται.

Και σε αυτόν τον τομέα παρατηρήθηκε μια καθυστέρηση στην κινητοποίησή της Αριστεράς, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις επιφυλάξεις όσων θεωρούν την αλληλεγγύη «φιλανθρωπική δραστηριότητα» που συγκαλύπτει τα κακώς κείμενα του συστήματος και αμβλύνει τα «επαναστατικά αντανακλαστικά» των μαζών.

Ίσως όλα αυτά τα συμπτώματα να παραπέμπουν στο ιερό κοσμοείδωλο του αριστερού που κληρονομήσαμε από το σταλινισμό, ο οποίος θεωρεί ότι ένας αριστερός είναι αμετάκλητα ανοσοποιημένος απέναντι σε ξενοφοβικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα. Το φάσμα των μετεμφυλιακών διώξεων των αριστερών παρήγαγε μια αγιογραφία άσπιλων αγωνιστών που παραμένει παρούσα στο φαντασιακό της αριστεράς.

Πάντως, η εκτεταμένη αποχή και η άνοδος της ΧΑ είναι και οι δύο απότοκα μιας εξαιρετικά βαθιάς κρίσης αντιπροσώπευσης και απαξίωσης των εκλογών ως διεξόδου.

 Στη Γαλλία, σε πρόσφατες τοπικές εκλογές, βγήκε πρώτο κόμμα –ένα άλλου τύπου κόμμα, ακροδεξιό όχι ναζιστικό- το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, σε μια εκλογική αναμέτρηση με αποχή στο 66%.

 Διαπιστώνουμε ότι η συνεχής πρόταξη των εκλογών δεν συνιστά λύση. 

Δεν αποτελεί επαρκή απάντηση ότι είμαστε υπέρ της δημοκρατικής νομιμότητας -που φυσικά και είμαστε-, διότι αυτή έχει ήδη καταργηθεί και βιώνουμε συνθήκες ανομίας, τις οποίες δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε με ένα εκλογικό αποτέλεσμα.

 [...]

 Συνέχεια στο http://enosy.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html