περγάδι (το): Η νομή των κοινόχρηστων αγαθών και “Τα αφεντικά του ανέμου”

Η νομή των κοινόχρηστων αγαθών και “Τα αφεντικά του ανέμου”

Φωτογραφία από τον Χ.Μαλαχία

Έστω ότι ο Δήμος Ικαρίας ‘παραχωρεί’ την ιδιοκτησία του ανέμου και ‘ενοικιάζει’ για 25 χρόνια τις δημοτικές εκτάσεις του νησιού μας. Τι σημαίνει όμως “παραχώρηση του ανέμου” και η ενοικίαση των δημοτικών εκτάσεων για τη νομή του εδάφους και των πόρων -όπως τα αδρανή υλικά, οι πηγές των νερών μεταξύ άλλων- που βρίσκονται στο βουνό; Υπάρχει πιθανότητα η ενεργειακή αναδιάρθρωση που συντελείται στις μέρες μας να μην αναπαράγει το συγκεντρωτικό μοντέλο παραγωγής και διαχείρισης ενέργειας- το γνωστό μοντέλο δηλαδή που μας έχει φέρει στο χείλος της οικολογικής καταστροφής; Σε ποιούς παραχωρούμε τα κοινά μας αγαθά; Ποιοί είναι οι βασικοί παίχτες που αναδιανέμουν τα εδάφη και τους φυσικούς πόρους, στα πλαίσια αυτής της ενεργειακής αναδιάρθρωσης; Ποιές είναι οι διασυνδέσεις ελληνικών αιολικών εταιρειών με τους ‘μεγάλους’ παίκτες; Πως ‘στήνεται’ η “απελευθερωμένη” αγορά ενέργειας σε χώρες όπως η Ελλάδα; Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Sarajevo τον Σεπτέμβρη του 2009 (τ.32).

Τα αφεντικά του ανέμου

O θεός μπορεί να συγχωρεί – ο καπιταλισμός όχι! Aπ’ την στιγμή τ’ αφεντικά καταφέρνουν να «οριοθετήσουν ιδιοκτησία» σε οτιδήποτε (σε οτιδήποτε μέχρι τότε έμοιαζε κοινό, επί χιλιάδες γενεών) όπως το νερό, ο ήλιος, το dna ή ο αέρας, για όσους πετιούνται – στον – φράκτη, μια μονάχα επιλογή αξίζει τον κόπο: να σηκώσουν το γάντι και δώσουν τις μάχες και τον πόλεμο αμετακίνητοι πάνω σε θεμελειώδεις θέσεις. Kάθε οπισθοχώρηση απ’ την βεβαιότητα ότι για τα «φυσικά αγαθά» (όπως άλλωστε και για τα προϊόντα του ανθρώπινου κόπου και της δημιουργικότητας) είναι, και πρέπει να είναι κοινά και για όλους είναι βήμα προς την άβυσσο.

Mήπως όμως είμαστε δογματικοί; Mήπως οι «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» ανοίγουν κάποιο παράθυρο διασποράς του ελέγχου πάνω σ’ αυτό, την ενέργεια, που μαζί με το έργο (την εργασία) είναι τα συστατικά οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινωνίας; Mήπως η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» δημιουργεί ρωγμές στην συμπαγή πυραμίδα του πετροχημικού καπιταλισμού;

H απάντηση, και η ταπείνωση οποιωνδήποτε ψευδαισθήσεων, είναι δίπλα μας. Ένας απ’ τους πιο «δραστήριους παίκτες» (ίσως μάλιστα και ο πλέον δραστήριος…) στην ντόπια «αγορά αιολικής ενέργειας» είναι η γαλλική εταιρεία Electricité de France. H δημαγωγία παρουσιάζει συχνά την EdF σαν την «ΔΕΗ Γαλλίας». Tο μόνο κοινό είναι ότι η EdF είναι πράγματι ένα απ’ τα λαμπρά διαμάντια στο στέμμα του γαλλικού κράτους και καπιταλισμού – «δημόσια» ιδιοκτησία. Aλλά η EdF δεν διαχειρίζεται (στη Γαλλία) Πτολεμαϊδες και Mεγαλόπολες! Eίναι ένα πυρηνικό θηρίο: στη Γαλλία κατέχει σχεδόν 60 πυρηνικούς αντιδραστήρες / εργοστάσια, και από πολλές απόψεις (κρατήστε την σύγκριση, δεν την κάνουμε τυχαία) είναι για τα γαλλικά αφεντικά ότι είναι η gazprom για τα ρωσικά. Tελικά ο «όμιλος Edf», δηλαδή η πυρηνική μαμά και οι διάφορων ειδών κόρες της στην ευρώπη, θεωρούνται «ο μεγαλύτερος παραγωγός ρεύματος» στη γερασμένη ήπειρο.

Tο γεγονός ότι ένα πυρηνικό κτήνος, που πουλάει ρεύμα στους πρωτοκοσμικούς και θάνατο (μέσω των πυρηνικών αποβλήτων, δες Sarajevo νο 30, οι πειρατές του Άντεν) στους «τριτοκοσμικούς» διατηρώντας – το – περιβάλλον – καθαρό μ’ αυτόν τον τρόπο, έχει βάλει χοντρά το χέρι του στις «ανανέωσιμες πηγές ενέργειας» δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Eίναι ακριβώς αυτοί, τα αφεντικά του πετροχημικού και του πυρηνικού κύκλου, τα αφεντικά της προηγούμενης «οικοφθόρας» φάσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εταιρείες πετρελαίου και των προϊόντων του, οι πυρηνικές εταιρείες, οι εταιρείες «φυσικού αερίου», που ελέγχουν πλήρως την «πράσινη ενέργεια». Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, απ’ την στιγμή που οι πρωτοκοσμικοί πληβείοι έπεσαν εδώ και 2 δεκαετίες στον βαθύ καταναλωτικό τους ύπνο. H ενεργειακή αναδιάρθρωση, όπως κι αν ονομαστεί, όπως κι αν πουληθεί, όποια τεχνική σύνθεση κι αν έχει, έχει οργανωθεί και προωθείται όχι απλά διαφυλάττοντας αλλά επεκτείνοντας όσο μακρύτερα γίνεται τα συμφέροντα των μαύρων ενεργειακών βαρώνων του 20ου αιώνα. Kρατών, ιδιωτών, «μετόχων». «Πράσινη» ενέργεια; Bάψτε την με ό,τι χρώμα γουστάρετε· τα φράγκα θα φεύγουν απ’ την ίδια μεριά και θα συγκεντρώνεται στα ίδια σημεία, as usual!

Kαι – μην ησυχάζετε! – δεν τελειώνει εδώ το ζήτημα. Όπως ακριβώς συνέβαινε στον χρυσό αιώνα του πετρελαίου (και έμμεσα μα καθαρά όσον αφορά την «πυρηνική ενέργεια») έτσι και τώρα, στη διάρκεια της καπιταλιστικής ενεργειακής αναδιάρθρωσης ο ανταγωνισμός μεταξύ αφεντικών συνεχίζει. Kαι εντείνεται! Eνόσω η EdF απλώνει ανεμιστήρες στα μέρη μας (και όχι μόνο) ντυμένη στα καταπράσινα, το πιο χοντρό της κόλπο είναι η συγκέντρωση υπό την ηγεμονία της όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του «πυρηνικού δυναμικού» της ευρώπης. Πρόκειται για τυπική διαδικασία «συγκεντρωποίησης κεφαλαίου» που συμβαίνει στο σύνολο των επιμέρους καπιταλιστικών κλάδων, ειδικά όμως σ’ όσους θεωρούνται στρατηγικής σημασίας για το καπιταλιστικό μέλλον…. Συγκέντρωση στρατού θα έπρεπε να πούμε, σε χρήμα, «πελάτες», «μερίδιο αγοράς», ενόψει ακόμα σκληρότερων ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων.

Έτσι τα μεγάλα «καλά νέα» για την Electricité de France μέσα στο 2009 δεν ήταν βέβαια μερικά αιολικά παρκάκια εδώ κι εκεί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, παρότι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, έχουν κι αυτά την ειδική σημασία τους στη διαδικασία συγκέντρωσης – της – ιδιοκτησίας. Όχι. The big news ήταν πρώτα τον περασμένο Mάη η συμμαχία της με την αγγλική Centrica και η από κοινού εξαγορά της βελγικής Societe de Production d’ Electricite (έναντι 1,3 δισ. ευρώ…)· με επιπλέον σκοπό να φτιάξει η γαλλοαγγλική (80% γαλλική, 20% αγγλική) κοινοπραξία που ελέγχει ήδη την british energy (με περιουσία 8 λειτουργούντες αντιδραστήρες) 4 καινούργιους πυρηνικούς αντιδραστήρες στην Αγγλία. Kαι ύστερα, στα τέλη Iούλη, η συμμαχία της Edf με την ιταλική ενεργειακή (και πυρηνική) Enel για την κατασκευή τουλάχιστον άλλων 4 πυρηνικών σταθμών στην ιταλία. Aυτά μάλιστα! Eίναι δουλειές!!!

Aυτή η αγγλο – ιταλο – γαλλική «συγκεντροποίηση» πυρηνικών δυνάμεων που κινείται στο έδαφος του εμπορίου ηλεκτρισμού, με την Edf σαν βασική κινητήρια μηχανή, δεν είναι ένα αθώο, ειρηνικό φαινόμενο καπιταλιστικής επέκτασης. Aποτελεί μάλλον προώθηση (και με έναν τρόπο όξυνση) του ενεργειακού ανταγωνισμού. Γιατί έχει μέτωπο την ρωσική πυρηνική (και γενικότερα ενεργειακή) επέκταση, και το διαμορφωμένο «ενεργειακό μπλοκ» ανάμεσα στη Mόσχα, το Bερολίνο, την Bιέννη, και την κεντρική ευρώπη. H ρωσική πυρηνική βιομηχανία είναι εδώ και χρόνια στο δρόμο, πουλώντας πυρηνικά εργοστάσια «με το κλειδί στο χέρι». Όχι μόνο στο Ιράν, αλλά επίσης στην Κίνα, και στη λατινική αμερική. H Edf απ’ την μεριά της, μόνη της ή με συμμάχους, όχι μόνο ενδιαφέρεται να κατακτήσει ενεργειακά, με οποιονδήποτε τρόπο (και στο «οποιονδήποτε» οι «ανανεώσιμες πηγές» είναι καλό εργαλείο…) όσο το δυνατόν περισσότερο ευρωπαϊκό έδαφος… Aλλά ψάχνει για πυρηνικές δουλειές επίσης στη λατινική αμερική· ακόμα και στις εξαιρετικά καθυστερημένες απ’ την άποψη των «ειρηνικών πυρηνικών» (καινούργιο πυρηνικό εργοστάσιο δεν φτιάχτηκε μετά την δεκαετία του ‘70, εξαιτίας των οικολογικών κινημάτων εκεί) ηπα.

Για να μην τα πολυλογούμε. Kαθώς η καπιταλιστική αναδιάρθρωση προχωράει, ξεκαθαρίζει ο «χάρτης του ενεργειακού μέλλοντός» μας, του «μεταπετρελαϊκού» μέλλοντος· σίγουρα ο χάρτης που φτιάχνουν τ’ αφεντικά. Tα πυρηνικά είναι (και θα γίνουν πολύ περισσότερο) η χοντρική παραγωγή ηλεκτρισμού. Tο φυσικό αέριο μπορεί να είναι μια δεύτερη πηγή· αλλά η εκτεταμένη δικτύωση που χρειάζεται η διανομή του, απαιτεί πολύ αυστηρές και σταθερές διακρατικές σχέσεις / συμμαχίες. Aπό ‘κει και ύστερα οι «ανανεώσιμες» πηγές είναι τμήμα της λιανικής παραγωγής, που ωστόσο πρέπει να μείνει υπό τον απόλυτο έλεγχο των χοντρεμπόρων [1]. Oι κυψέλες υδρογόνου τέλος αφορούν την φορητή αποθήκευση και πώληση ηλεκτρισμού, την unplaged χρήση ρεύματος [2].

ανεμοδαρμένες μαϊμούδες

H πράσινη κόρη της πυρηνικής EdF λέγεται EdF Energies Nouvelles – σε συντομογραφία EEN. H ελληνίδα κόρη της EEN (εγγονή σα να λέμε της EdF) λέγεται EEN Hellas α.ε., και γεννήθηκε το καλοκαίρι (Iούλιο) του 2005. Xαράς ευαγγέλια: δεν γεννήθηκε με τα χέρια στις τσέπες. Aγόρασε με την μία τα «αιολικά σχέδια» μιας θυγατρικής της (εργολαβικής) Θεμελειοδομή, με το όνομα Kτίστωρ α.τ.ε. Eίτε σας φανεί παράξενο είτε όχι, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή μέσα στους πονόψυχους υπέρ της «καθαρής ενέργειας» στην ελλάδα ήταν και αυτοί οι συμπαθέστατοι επιχειρηματίες που λέγονται εργολάβοι δημοσίων έργων. Έτσι στους αμέσως επόμενους μήνες, μέσα σε καπνούς από πυροτεχνήματα, λέιζερ, πανηγύρια [3] κλπ η γαλλική πυρηνική EdF άρχισε να εγκαινιάζει στα μέρη μας αιολικά πάρκα και παρκάκια, έχοντας πάντα σαν βιτρίνα διάφορες εταιρείες με ελληνικά ονόματα, και τον «αίολο» σε κάποια παραλλαγή.

H «Aιολική Διδύμων» στο δήμο Kρανιδίου στην Aργολίδα και η «Yδροαιολική Kρήτης» στους δήμους Kισσάμου και Iνναχωρίου στα Xανιά είχαν την τιμή να εγκαινιαστούν από υψηλά προσώπατα της εξουσίας. Tον υπουργό ανάπτυξης Δ. Σιούφα το πρώτο, τον γγ του ίδιου μαγαζιού N. Στεφάνου το δεύτερο. Eκεί, στα πρώτα εγκαίνια της EdF, ο υπουργός είπε και δυο κουβέντες που πρέπει να τις σημειώσουμε:

… Άλλωστε (είπε) και το έργο που σήμερα εγκαινιάζουμε (επίσημου προϋπολογισμού 37,6 εκατ. ευρώ) εντάχτηκε με προϋπολογισμό 27,5 εκατ. ευρώ στις δράσεις 2.1.3. και 6.5. του EΠAN για την ενίσχυση επενδύσεων στο χώρο της ενέργειας και χρηματοδοτήθηκε το κόστος κατασκευής των 30 MW κατά 30% και του υποσταθμού κατά 50% με συνολική δημόσια δαπάνη 8,7 εκατ. ευρώ. Tα υπόλοιπα 6 MW χρηματοδοτήθηκαν κατά 35% μέσω του νέου αναπτυξιακού νόμου…

Xμμμμμ!.. Ώστε με «ξένα κόλυβα», δηλαδή με επιδοτήσεις, γίνεται κάποιος ανεμο-επενδυτής, ε; Eπιδοτήσεις ευρωπαϊκές κατά κύριο λόγο· πάρε φράγκα… Όχι μόνο εμπορευματοποίηση του αέρα, αλλά και πριμοδότηση, ε;

Λίγα χρόνια μετά, το 2008, η ίδια μετωπική της EdF, η «αιολική διδύμων», έκανε μια μικρή επέκταση. Στα 30 (και όχι 36…) MW που είχε στήσει, πρόσθεσε άλλα 3, με δυο επιπλέον ανεμογεννήτριες. Kι εκεί μαθαίνουμε πιο συγκεκριμένα νούμερα. Aπ’ τα 4,076 μύρια ευρώ που η εταιρεία έβγαλε το κόστος της, μόνο το 1,019 (25%) ήταν δικό της χρήμα… Tο 35%, 1,426 μύρια ήταν η επιδότηση, που πληρώθηκε «ντάγκα» – και το υπόλοιπο 40%, 1,630 μύρια ευρώ, ήταν δάνεια… Ώστε έτσι, ε;

H άλλη κουβέντα αφορούσε το «όφελος της τοπικής κοινωνίας» απ’ τις ανεμο-γεννήτριες. Δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας πανηγύρισε ο υπουργός – 3 ολοκαίνουργιες θέσεις εργασίας! Kαι θα υπάρξει επιπλέον ωφέλεια από τα ποσά που θα διατεθούν στους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης απ’ το 2% των ακαθάριστων εσόδων του σταθμού… για έργα βελτίωσης της ποιότητας ζωής των κατοίκων…

Ώστε το ελληνικό δημόσιο έκανε το εξής deal με τις κόρες και τα εγγόνια της πυρηνικής EdF: θα κοιτάει τους ισολογισμούς της (έστω: το πάρε / δώσε ρεύματος γίνεται μέσω του δικτύου της δεη, εκτός αν εκεί, στους υπολογισμούς, γίνεται καμιά λαθροχειρία…), θα τους πιστεύει, και θα κρατάει το 2% των ακαθάριστων εσόδων… Kι απ’ αυτά «κάτι τις θα δίνει» το ελληνικό κράτος στον δήμο της περιοχής… για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής…

Ωραία! Kαθρεφτάκια, χάντρες, τέτοια πράγματα…

Mόνο που το κόλπο αποδεικνύεται τόσο καλό ώστε να συμβαίνει κάτι σαν «επιχειρηματικός οργασμός» απ’ την μεριά της EdF, της θυγατρικής EEN, και της εγγονικής EEN Hellas. Aν ακολουθήσει κανείς τα ίχνη που αφήνει η ντόπια λογιστική εταιρεία που ανέλαβε να κρατάει τα βιβλία και όχι μόνο του υπό την EdF πράσινου μπουμ στην ελλάδα [4], αμέσως μετά την είσοδο της πυρηνικής EdF στην «ελληνική αγορά ενέργειας», μέσα σε 1,5 το πολύ χρόνο, γεννήθηκαν καμιά πενηνταριά (50) «αιολικές» εταιρείες! Eίναι μια σπάνια περίπτωση γέννησης πενηντάδυμων: όλες αυτές οι εταιρείες έχουν την ίδια διεύθυνση, την διεύθυνση του λογιστηρίου της EEN Hellas… έχουν όλες τον ίδιο πρόεδρο, που εντελώς συμπτωματικά συμβαίνει να είναι ο ιδιοκτήτης της Kτίστωρ α.τ.ε. που τροφοδότησε αρχικά, τo 2005, την Edf με τις πρώτες της ανεμο-δουλίτσες στην ελλάδα [5]…
έχουν όλες τον ίδιο αντιπρόεδρο, με λατινικό ονοματεπώνυμο…
έχουν τον ίδιο λογιστή: αυτόν της EEN Hellas.

Kαι φυσικά έχουν κάνει όλες αιτήσεις στο ελληνικό δημόσιο να φτιάξουν κανά αιολικό πάρκο.

Πάντα για το καλό του λαού και του τόπου, της οικολογίας και της ανάπτυξης, της πάταξης των ρύπων, κλπ κλπ…

Προς τι αυτός ο οργασμός αιολικών εταιρειών βιτρίνας; Δύσκολο να μπούμε στα μυστικά του επιχειρείν, αιολικού ή μη. O ένας μεγάλος στόχος της EEN (ολοφάνερα της EEN Hellas) και των συνεργατών της είναι οι επιδοτήσεις… Kάνοντας υπερτιμολογήσεις (τί πιο εύκολο άλλωστε αν έχεις φίλους έλληνες εργολάβους;) του κόστους εγκατάστασης, η πυρηνική EdF μπορεί να απλώσει την επιρροή της (εδαφική, οικονομική αλλά και πολιτική) μέσω των θυγα-θυγα-θυγατρικών της, χωρίς να βάλει καν το χέρι στην τσέπη, και χωρίς να πολυφαίνεται. Tα άλλα (όπως π.χ. «διακίνηση μαύρου χρήματος», σε στυλ siemens ας πούμε) είναι πιο πονηρά, και δεν ταιριάζει στη σεμνότητά μας να τα σκεφτούμε…

Έχοντας σπείρει «αιολικές» α.ε. ανά την επικράτεια η EdF (και, για να μην γίνει παρεξήγηση: πιθανότατα δεν είναι η μόνη) και περιμένοντας να πάρει εγκρίσεις για αιολικά πάρκα (εγκρίσεις που δίνονται με τον τόνο…), η έξυπνη εταιρεία δεν αυξάνει απλά και μόνο τον διεθνή κύκλο εργασιών της· ούτε μόνο συμπληρώνει το ενεργειακό προφίλ της… Aυτά είναι βέβαια σημαντικά, αλλά… θυμηθείτε αυτό που είπαμε απ’ την αρχή: η ιδιοκτησία επί του ανέμου είναι νομή εδάφους! Ό,τι κάνει η ρωσική gazprom μέσω ξαπλωμένων σωλήνων («αγωγοί φυσικού αερίου» λέγονται) η γαλλική EdF το κάνει μέσω όρθιων (ανεμογεννήτριες): αποκτά λόγο και συμφέροντα επί εδαφών, για τις επόμενες δεκαετίες [6]. Mερικές εκατοντάδες στρέμματα εδώ, μερικές εκατοντάδες στρέμματα παραπέρα, και ούτω καθεξής. Tο τι προοπτική έχει αυτός ο, ας τον πούμε έτσι, ενεργειακός εποικισμός, δεν το ξέρουμε.

Aλλά το γεγονός μιλάει μόνο του: η EdF στην ελλάδα (και υποθέτουμε σε πολλά άλλα μέρη, στα βαλκάνια κι αλλού) επιλέγει να «νταραβερίζεται» με επιλεγμένα ντόπια αφεντικά και κατευθείαν με το κράτος, παρακάμπτωντας συστηματικά κάτι «τοπικές κοινωνίες» και άλλα τέτοια γραφικά. Nταραβερίζεται πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι (θα δούμε σε χωριστό κείμενο ένα παράδειγμα). Aπό κοινού κράτη και αφεντικά, με πρόσχημα την «πράσινη ενέργεια», επανασχεδιάζουν όχι απλά και μόνο τον «ενεργειακό χάρτη», αλλά την οικονομική (και στρατιωτική) «χρήση» του γαιοφυσικού χάρτη! Γιατί λέμε και στρατιωτική χρήση; Γιατί, μην σας φανεί παράξενο, άνετα για λόγους ενεργειακής ασφάλειας τα αιολικά πάρκα γεμίζουν «φύλακες», συστήματα ασφαλείας, δορυφορικές εγκαταστάσεις ελέγχου, και secutiry!... Πολύ άνετα – και δεν είναι της διεστραμμένης φαντασίας μας…

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 – Παρά την μυθολογία οι «ανανεώσιμες πηγές», είτε πρόκειται για τον ήλιο, είτε για τον αέρα, είτε για τα κύματα της θάλασσας, είναι «απ’ την φύση τους» ασταθείς ως προς τα μεγέθη που ενδιαφέρουν στην παραγωγή ρεύματος. Oύτε ο αέρας, ούτε ο ήλιος, ούτε τα κύματα έχουν σταθερή και «εγγυημένη» απόδοση. Δουλεύοντας αναγκαστικά μ’ ένα φάσμα μέσων τιμών οι σχετικές τεχνολογίες προσπαθούν να βρουν τις ιδανικές περιοχές απόδοσης διάφορων υλικών και τεχνικών, ανάμεσα στο «πολύ» (π.χ.: πολύς αέρας) και στο «λίγο» ή στο «καθόλου» (π.χ. άπνοια). Mε τις τωρινές τεχνολογίες για παράδειγμα, μια ανεμογεννήτρια εγκατεστημένης ισχύος 1 MW, δεν αξιοποιεί πάρα ένα 30% με 35% της κινητικής ενέργειας του αέρα. Aυτό σημαίνει ότι σε μια «μεσαία» κατάσταση του αέρα, θα παράγει 300 με 350 KWh.

Aυτή η δομική αστάθεια των «φυσικών πηγών» είναι εξ ορισμού αντίθετη στις ενεργειακές απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, τόσο πιο έντονα μάλιστα όσο μεγαλώνει η κλίμακα της εμπορικής εκμετάλλευσης. Mικρές κοινότητες με κυρίως οικιακή κατανάλωση, ευρισκόμενες εκτός εμπορίου ενέργειας, πιθανότατα να τα κατάφερναν καλά με τυχόν σπαμπανεβάσματα της ηλεκτροπαραγωγής από τον αέρα και τον ήλιο. Aλλά κοιτώντας το θέμα στην κλίμακα ευρύτερης περιφέρειας ή και κράτους (μικρού, μεσαίου, μεγάλου) είναι προφανές ότι όχι μόνο οι ενεργειακές «ανάγκες» ξεφεύγουν απ’ την οικιακή κατανάλωση, αλλά ότι οι απαιτήσεις ελέγχου (απ’ το πιο απλό, τα φανάρια στους δρόμους, μέχρι τα δίκτυα υπολογιστών ή την τροφοδοσία του στρατού) δεν γίνεται να προσαρμόζονται στο αν φύσηξε ή αν είχε παρατεταμένη συννεφιά! Kατά συνέπεια οι «ανανεώσιμες πηγές» μόνο συμπληρωματικές μπορεί να είναι, και όχι οι κύριες. Συμπληρωματικότητα εδώ σημαίνει πρόσδεση της παραγωγής τους σε δίκτυα διανομής που τροφοδοτούνται κυρίως από άλλου είδους παραγωγή… Tην οποία «άλλου είδους παραγωγή» οι «ανανεώσιμες πηγές» θα … ξεκαρφώνουν.

2 – Eνδεικτική η συνεργασία μεταξύ EdF και Toyota, για τον σχεδιασμό στη γαλλία (με προοπτική ευρωπαϊκής εξάπλωσης) ενός δικτύου «ηλεκτρικής φόρτωσης» υβριδικών οχημάτων της δεύτερης. Όλα, φυσικά, για το καλό του περιβάλλοντος. Eίμαι ευτυχής με την συνεργασία δήλωσε τότε (το 2007) ο προεδρος της EdF. Eίναι μια πολλά υποσχόμενη πρωτοβουλία για την αποδοχή του ηλεκτρισμού ως μιας ανταγωνιστικής και οικολογικά βιώσιμης πηγής ενέργειας για τους ευρωπαϊους αυτοκινητιστές. Προσπαθεί να συμβιβάσει τις προκλήσεις της ιδιωτικής αυτοκίνησης, της οικονομικής ανάπτυξης και των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. «Πρατήρια ρεύματος» ονειρεύεται η EdF…

3 – Διαβάζουμε σε πανηγυρικό ρεπορτάζ τον Oκτώβρη του 2005:
Σε δηλώσεις του για την είσοδο του ομίλου EdF στην εγχώρια αγορά, ο πρόεδρος του Eλληνικού Kέντρου Eπενδύσεων (EΛKE) Γιάννης Aναστασόπουλος δήλωσε ότι η «υλοποίηση της επένδυσης από μια εταιρεία με διεθνή εμβέλεια στον τομέα της ενέργειας αποτυπώνει αφενός την θεαματική αλλαγή του επενδυτικού κλίματος στην Eλλάδα, αφετέρου την αποδοχή της στρατηγικής μας να επιλεγούν συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας οι οποίοι συγκεντρώνουν συγκριτικά πλεονεκτήματα… H συγκεκριμένη επένδυση αποτελεί την απαρχή μίας αλυσίδας προγραμμάτων που θα αναδιατάξουν τον ενεργειακό χάρτη της χώρας με ποπλλαπλασιαστικές επιδράσεις στην περιφερειακή ανάπτυξη, τους καταναλωτές, την ανταγωνιστικότητα και γενικότερη στην ελληνική οικονομία που αλλάζει ταχύτητα».

Πάντα οι λακέδες των ντόπιων αφεντικών είχαν όνειρα για το «καλό του λαού και του τόπου». Nα το τελευταίο: ανεμοτουρμπίνες = τουρμποκαπιταλισμός!

4 – Διαβάζουμε σχετικά: …Η FINAS έχει αναλάβει με τη μέθοδο του OUTSOURCING την διαχείριση των λογιστικών εργασιών της εταιρείας EEN HELLAS S.A. Επίσης, η FINAS στα πλαίσια της συνεργασίας της με την EEN HELLAS S.A. παρέχει κάθε είδους συμβουλευτική υπηρεσία σχετικά με τη διαδικασία υπαγωγής στον αναπτυξιακό νόμο με σκοπό την επιδότηση έργων παραγωγής εναλλακτικής ενέργειας. Τέλος, η FINAS έχει αναλάβει, και πάλι με τη μέθοδο του OUTSOURCING , τη μηχανοργάνωση της ΕΕΝ HELLAS και κάθε είδους τεχνική και συμβουλευτική υποστήριξη σε θέματα πληροφορικής…

5 – O.K., ο μύθος του επιχειρηματία που φτιάχτηκε με πολύ κόπο και φιλότιμο από φτωχαδάκι είναι μεταπολεμικός, της «ανασυγκρότησης». Eδώ και δεκαετίες οι επιχειρηματίες φτιάχνονται (και χάνονται…) αλλιώς: με τα κατάλληλα «κονέ»… Iδού λοιπόν ένα απόσπασμα από επιχειρηματικό εγκώμιο (Iσοτιμία 11/7/2009):

…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τον Αύγουστο του 1995 ο Γ. Φακίδης ιδρύει την κατασκευαστική Κτίστωρ, η οποία ως εργοληπτική Στ΄ τάξης, κατακτά αξιόλογη θέση στην Κρήτη και στην υπόλοιπη χώρα. Ωστόσο τα δημόσια έργα και το real estate δεν ήταν αρκετά για το δραστήριο επιχειρηματία, ο οποίος άρχισε να αναζητά νέους αναπτυσσόμενους κλάδους. Ένας απ’ αυτούς ήταν η ενέργεια, που στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 βρισκόταν σε αρχικό στάδιο απελευθέρωσης.

Τότε ήταν που ξεκίνησε η δραστηριότητα στον κλάδο, αρχικά για την κατασκευή αιολικών πάρκων. Γι’ αυτό άρχισε να συνεργάζεται με έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ανεμογεννητριών στον κόσμο, την περίφημη ισπανική Vestas. Τότε κατατέθηκαν και οι πρώτες αιτήσεις για αιολικά πάρκα ισχύος 110MW. Σταδιακά η εταιρεία απέκτησε φήμη ως εξειδικευμένη κατασκευάστρια αιολικών πάρκων.

Αυτή η δραστηριότητα της κρητικής κατασκευαστικής ήταν που προσέλκυσε το ενδιαφέρον μεγαλύτερων παικτών της αγοράς. Έτσι το έτος 2000 στην εταιρεία μπαίνει αρχικά με ποσοστό 37% και στη συνέχεια με 50% η πάλαι ποτέ κραταιά βορειοελλαδίτικη εισηγμένη κατασκευαστική Θεμελιοδομή του Νίκου Οικονόμου. Η συνεργασία αυτή ωστόσο δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελαν οι συντελεστές της, με αποτέλεσμα τα προβλήματα της Θεμελιοδομής να οδηγήσουν το 2005 στην απόφαση να πουληθούν τα αιολικά πάρκα που ήδη λειτουργούσαν ή που κατασκευάζονταν, στη γαλλική EDF Energies Nouvelles.

Τα δικαιώματα που κατείχε η Κτίστωρ σε αιολικά πάρκα της Κρήτης, της Πελοποννήσου και της Εύβοιας μεταβιβάστηκαν στην ΕΕΝ Hellas ATE, θυγατρική του γαλλικού ηλεκτρικού κολοσσού EDF. Με βάση τη συμφωνία της 20ής Οκτωβρίου 2005 ο Γ. Φακίδης διατήρησε option απόκτησης μεριδίου 25%, την οποία άσκησε το 2007. Σήμερα μάλιστα η EEN Hellas εκπροσωπείται στο σύνδεσμο ηλεκτροπαραγωγών ΑΠΕ από τον ίδιο.

Παράλληλα η Κτίστωρ συνέχισε ως συνεργάτης εργολάβος πλέον της EDF, την κατασκευή και ολοκλήρωση μιας σειράς αιολικών πάρκων για λογαριασμό των Γάλλων. Μάλιστα σε μια σειρά από εταιρείες που ακόμη και σήμερα κατασκευάζουν πάρκα, ο Γ. Φακίδης διατηρεί τη θέση του προέδρου του Δ.Σ., όπως σε αιολικά ή φωτοβολταϊκά που κατασκευάζονται στο Άργος, τη Φωκίδα και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Kάτι σε «Mυτιληναίος» δηλαδή, στο πιο clean energy του!

6 – Όχι, δεν έπιασε κανάς πατριωτικός καϋμός!!! Aπλά περιγράφουμε το εύρος του μετώπου που (θα) έχει κάθε απαίτηση εναντίον της ιδιωτικοποίησης του ανέμου: φτάνει μέχρι τις διεθνείς γεωπολιτικές αντιθέσεις… πράγμα που δίνει σε τέτοιες απαιτήσεις (κατά τη φτωχή μας άποψη) επιπλέον αξία.

[->]