ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ vs ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 

❚ του Κώστα Μελά, Οικονομολόγου Πανεπιστημιακού

 

Με αφορμή την επανεμφάνιση διαφόρων… κεντροαριστερών-αριστερών με προτάσεις για το μέλλον της οικονομίας.

 

1.

Με την επίκληση της «ηθικής του σκοπού», πολιτικά κόμματα αναρριχώνται στην εξουσία κι ευθύς σπεύδουν να υιοθετήσουν την «ηθική της ευθύνης», δηλαδή την ανημποριά να έλθουν σε ρήξη με την πραγματικότητα που την προηγούμενη περίοδο κατάγγειλαν ότι θα τη διαλύσουν με ένα νόμο και σε μια μέρα.

Ασκούν στην πράξη μια πολιτική διάσωσης της καθεστηκυίας κατάστασης –τη λεγόμενη «ηθική του καθήκοντος– ταυτιζόμενα πλήρως με αυτή, και εγκαταλείπουν την όποια δική τους βούληση.

Η σύγχρονη εμπειρία δείχνει ότι και τα λεγόμενα κόμματα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (*) (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΕΛ), όταν ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, όχι μόνο ενσωματώθηκαν στην «ηθική της ευθύνης» αλλά υπερακόντισαν στα κελεύσματά της αποδεχόμενα πλήρως τη λογική της. Τα χιλιάδες «επιχειρήματα και οι μυριάδες δικαιολογίες αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς αποτελούν απλά… εκλογικεύσεις και μάλιστα του εσχάτου επιπέδου. Απλά διότι η αδήριτη πραγματικότητα είναι αψευδής μάρτυρας της συμπεριφοράς τους.

Η κυβερνητική θητεία και των δύο κομμάτων έδειξε με απόλυτη σαφήνεια την απουσία οποιασδήποτε θεωρητικής προσέγγισης στο επίπεδο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής πρότασης που να εκφράζει «αριστερό ριζοσπαστισμό».

Αλλά δεν είναι μόνο η ιστορική περίοδος της κυβερνητικής πρακτικής η οποία αποτελεί καθρέπτη της συμπεριφοράς τους. Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σοβαρό που θέτει ερωτήματα που αγγίζουν την ίδια την ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων που αυτοαποκαλούνται «ριζοσπαστική αριστερά».

Πρόκειται για την παντελή θεωρητική ένδεια που είναι παρούσα σε όλες τις επιμέρους εκφάνσεις μιας βαθύτερης συζήτησης για τα σύγχρονα (και συγχρόνως διαχρονικά) ζητήματα που τίθενται στο τραπέζι των θεωρητικών προβληματισμών.Απουσιάζει παντελώς, κάτι που να λειτουργεί ως θεωρητικό πλαίσιο με βάση το οποίο να προσανατολίζονται τα επιδιωκόμενα βήματα των πράξεων τους. Ανυπόφορες ρητορείες χωρίς καμία θεωρητική προσέγγιση.Καμία θεωρητική βάση. Τσαλαβούτημα σε θολά νερά που επιτηδευμένα λαμβάνουν μορφή μιας ενδελεχούς αναζήτησης αλλά που στη ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσπάθεια κάλυψης μια όλο και μεγαλύτερης άγνοιας. Μια άγνοια, που από τη στιγμή δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια,καθίσταται άκρως επικίνδυνη καθόσον αυτοεξαπατά εαυτούς και στη συνέχεια εξαπατά τους άλλους.

 

 

2.

Η ιστορία των ιδεών αποτελεί ένα συνεχές πεδίο μάχης (από τα πολλά) όπου οι στοχαστές αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό τους είτε μια ομάδα ανθρώπων στη βάση κοινών συμφερόντων και επιδιώξεων,αναμετρούνται με άλλους στοχαστές που εκπροσωπούν αντίθετες δεσμευτικές αξιώσεις ισχύος. Οι ιδέες είναι τα όπλα που χρησιμοποιούν σε αυτή τη διαμάχη, γι’αυτό και από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτε. Μόνο εφ’ όσον τις εγκολπωθεί μια παράταξη και τις αντιπαραθέσει σε εκείνες της αντίπαλης αποκτούν λειτουργία και εκτόπισμα στην Ιστορία.

Οι λέξεις έχουν σημασία μόνο σε σχέση με τις προθέσεις όποιου τις εκφέρει –έστω και αν η αναγκαστική χρήση ορισμένων λέξεων συνετέλεσε στη διαμόρφωση αυτών των προθέσεων.Στην αέναη αυτή διαπάλη ενίοτε δεν έχει τόση σημασία το τι λέγεται.Εκείνο που βαραίνει αποφασιστικά είναι ποιος το λέει και σε ποια συγκυρία.Οι ίδιες οι λέξεις λαμβάνουν διαφορετικό νόημα ανάλογα με το πρόσωπο που τις εκφέρει…μάλιστα αν το πρόσωπο αυτό έχει επανειλημμένως εκφραστεί στο παρελθόν με τις ίδιες έννοιες και στην κυβερνητική του πορεία τις έχει εγκαταλείψει υπέρ της «ηθικής της ευθύνης». Πρόσωπα , λοιπόν, που έχουν υπηρετήσει με βάση τις «ηθικές της ευθύνης» και σε πλήρη αντίθεση με τις διακηρυγμένες αρχές της πολιτικής τους πριν αναλάβουν την κυβέρνηση, κατά γενική ομολογία παρουσιάζουν ένα πρόβλημα εμπιστοσύνης, προφανώς λόγω απουσίας ειλικρίνειας.

Μπορεί η ειλικρίνεια να είναι αστική αρετή, δεδομένου ότι αναφερόταν τόσο στην ηθική της αγοράς και στην αρχή pacta sunt servanda, αλλά δεν παύει να αφορά και στην προσωπική σφαίρα του ατόμου και δει του «αριστερού» πολιτικού στην εποχή μας.

Η πεποίθηση πως η αλήθεια, η ειλικρίνεια κι η ακεραιότητα στις συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων έχουν πολύ μεγάλη σπουδαιότητα για τη ευτυχία στη ζωή σύμφωνα με την αστική αλλά και αριστερή ηθική.

Μια ηθική που εμφανώς έρχεται σε αντίθεση με πλατωνική θεωρία του «ευγενούς ψεύδους», με το οποίο ο σοφός τροφοδοτεί και ενισχύει, επ’ ωφελεία του, την εγγενή ηλιθιότητα των «κατώτερων» ανθρώπων.

Οι συνεχείς προσπάθειες εκλογίκευσης ως λειτουργικός μηχανισμός της αυτοσυνείδησης είναι ταυτόχρονα υποβολέας αποκρύψεων και κατά πάσα πιθανότητα ψευδαισθήσεων.

 

3.

Στην οικονομική πολιτική τα δόγματα επί της ουσίας δεν είναι πολλά –δύο είναι τα κύρια– και κατά βάση δεν περιέχουν νέες απόψεις. Μάλλον όλες οι απόψεις έχουν ειπωθεί, απλά επαναλαμβάνονται με λίγο διαφορετικό περιτύλιγμα, με άλλο χρωματισμό.

Εξάλλου η οικονομική «επιστήμη» δεν είναι μέλος των εξελικτικών επιστημών (σύμφωνα με τον T.Veblen: Why is Economics not an Evolutionary Science? Quarterly Journal of Economics, 1898) ουσιαστικά είναι ένα κλειστό σύστημα όπως ακριβώς ένα σύνολο στοιχείων.(Περιγραφικά, μπορούμε να ορίσουμε την ιδιότητα της κλειστότητας σε μια πράξη που έχει οριστεί σε ένα σύνολο ως έξης: Για κάθε ζεύγος στοιχείων που ανήκουν στο σύνολο και έχουν σαν αποτέλεσμα της πράξης ένα στοιχείο, το στοιχείο αυτό ανήκει επίσης στο σύνολο). Συγχρόνως μπορεί να επεκτείνει τα όρια της αλλά αναδιατάσσοντας τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία. Αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση της εξέλιξης.

 

Αναφέρω τα παραπάνω για να υποστηρίξω ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το περιεχόμενο των λεγομένων για κάποιον που θεωρεί ότι ανήκει στην κεντροαριστερά αναφορικά με την άσκηση της οικονομικής πολιτικής: Αυτό που έχει μεγάλη,ύψιστη σημασία, είναι ποιος τα λέει και τα υποστηρίζει.

Κάποιος νέος πολιτικός μπορεί να υποστηρίζει χιλιοειπωμένες απόψεις για την οικονομική πολιτική και για διάφορους λόγους μπορεί να γίνει και πιστευτός.

Άλλωστε γι’ αυτό τον λόγο είναι εύκολο για ένα νέο άνθρωπο να κοροϊδέψει ευκολότερα τους ψηφοφόρους. Αντιθέτως όλοι όσοι χάραξαν και εφάρμοσαν εντελώς διαφορετική οικονομική πολιτική από αυτή που ευαγγελίζονταν και τώρα επανέρχονται εκ νέου με τις παλιές τους απόψεις... Λίγο δύσκολο να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών

 

.* Κ. Μελάς, Άλλος ένας προαναγγελθείς θάνατος: Η «Ριζοσπαστική» Αριστερά, Νέο Πλανόδιον, 08/09/2023, neoplanodion.gr/2023/09/08/ rizospastiki-aristera/

Από: Δρόμος της αριστεράς,9/11/2024

Γυναίκα χωρίς πέπλο

 

Oι αξιωματούχοι της γαλλικής αποικιακής διοίκησης στην Αλγερία, αφοσιωμένοι καθώς ήταν στην καταστροφή της ιδιαιτερότητας του λαού, και υπό το καθεστώς οδηγιών να επιφέρουν, με οποιοδήποτε κόστος, την αποσύνθεση των μορφών ύπαρξης που θα μπορούσαν, άμεσα ή έμμεσα, να φέρουν στον νου μια εθνική πραγματικότητα, επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στο χιτζάμπ. [...] Στο αρχικό στάδιο, υπήρξε μια καθαρή και απλή υιοθέτηση του γνωστού σλόγκαν "Ας κερδίσουμε τις γυναίκες και τα υπόλοιπα θα έρθουν." [...] 

Αυτό έφερε την αποικιακή διοίκηση στη θέση να ορίσει ένα ακριβές πολιτικό δόγμα: "αν θέλουμε να καταστρέψουμε τη δομή της αλγερινής κοινωνίας, την ικανότητά της για αντίσταση, τότε πρέπει πρώτα από όλα να κατακτήσουμε τις γυναίκες. Πρέπει να πάμε και να τις βρούμε, πίσω από το χιτζάμπ, εκεί όπου κρύβονται, και μέσα στα σπίτια, όπου τις κρύβουν οι άντρες." 

Έτσι, η αποικιακή δράση επικεντρώθηκε στην κατάσταση της γυναίκας. Η κυρίαρχη διοίκηση ανέλαβε με πάσα επισημότητα να υπερασπιστεί αυτή τη γυναίκα, την οποία παράσταινε ως ευτελισμένη, απομονωμένη, κλεισμένη σε ένα είδος μοναστήρι. 

Η αποικιοκρατία περιέγραψε τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η γυναίκα, την οποία δυστυχώς ο Αλγερινός μετέτρεψε σε ένα αδρανές, άνευ χρηματιστικής σημασίας, απανθρωποποιημένο αντικείμενο. Η συμπεριφορά του Αλγερινού έτυχε αυστηρής αποκήρυξης και περιγράφηκε ως μεσαιωνική, βάρβαρη. Με ατέρμονη επιστημονικότητα, προετοιμάστηκε μια γενική καταδίκη της "σαδιστικής και βαμπιρικής" αλγερινής συμπεριφοράς απέναντι στις γυναίκες. Γύρω απ΄ την οικογενειακή ζωή του Αλγερινού, ο κατακτητής σώρευσε μια ολόκληρη μάζα από κρίσεις, αξιολογήσεις, αιτίες, ανέκδοτα και ηθικώς ωφέλιμα παραδείγματα, προσπαθώντας έτσι να εγκλείσει τον Αλγερινό σε ένα κύκλο ενοχών.

 

Φύτρωσαν εταιρίες συμπαράστασης στις αλγερινές γυναίκες. Οργανώθηκαν θρήνοι. "Θέλουμε να κάνουμε τον Αλγερινό να ντρέπεται για τη μοίρα που επιφυλάσσει στις γυναίκες." Ήταν μια περίοδος συναρπαστική, μια περίοδος όπου μπήκε σε εφαρμογή μια ολόκληρη τεχνική διείσδυσης, στα πλαίσια της οποίας ορδές από κοινωνικούς λειτουργούς και φιλάνθρωπες κυρίες όρμηξαν στους αραβικούς συνοικισμούς.

 

Πρώτα, πολιορκήθηκαν οι φτωχές και πεινασμένες. Κάθε κιλό σιμιγδάλι που μοιράστηκε, συνοδευόταν από μια δόση αγανάκτησης ενάντια στο χιτζάμπ και τον εγκλεισμό. Η αγανάκτηση έδινε τη θέση της στις πρακτικές συμβουλές. Οι γυναίκες της Αλγερίας έπρεπε να παίξουν έναν "λειτουργικό, κεντρικό ρόλο" στον μετασχηματισμό της μοίρας τους. Πιέστηκαν να πουν όχι στην προαιώνια υποταγή. Τους περιέγραψαν τον τεράστιο ρόλο που καλούνταν να παίξουν. Σ' αυτή τη μάχη, η αποικιακή διοίκηση επένδυσε πολύ χρήμα. Αφού τέθηκε ότι η γυναίκα ήταν το κέντρο της αλγερινής κοινωνίας, κατεβλήθη κάθε προσπάθεια να αποκτηθεί έλεγχος πάνω της. [...] Η μεταστροφή της γυναίκας, το να κερδηθεί από τις ξένες αξίες, να αποκολληθεί από το στάτους που είχε, ήταν ταυτόχρονα επίτευξη μιας πραγματικής εξουσίας πάνω στον άντρα, ένα πρακτικό και αποτελεσματικό μέσο αποδόμησης της κουλτούρας της Αλγερίας.

 

Ακόμη και σήμερα, το 1959, το όνειρο μιας πλήρους υπόταξης της αλγερινής κοινωνίας με μέσο τις "χωρίς χιτζάμπ γυναίκες που βοηθούν και προστατεύουν τον κατακτητή" συνεχίζει να στοιχειώνει τις αποικιακές αρχές.

 

Όσο για τους Αλγερινούς, αποτελούν στόχο κριτικής των Ευρωπαίων ομολόγων τους, αλλά συχνότερα των αφεντικών τους. Δεν υπάρχει ευρωπαίος εργαζόμενος που, στα πλαίσια των σχέσεων στους χώρους εργασίας, να μην θέτει στον Αλγερινό τα τελετουργικά ερωτήματα: "Η γυναίκα σου, φοράει χιτζάμπ; Γιατί δεν την παίρνεις σινεμά, στο μποξ, στο καφέ;"

 

Τα αφεντικά απ' την Ευρώπη δεν περιορίζονται στην ύπουλη ερώτηση ή στην πρόσκληση με κλείσιμο του ματιού. Χρησιμοποιούν την πανουργία για να στριμώξουν τον Αλγερινό, να τον πιέσουν να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Στις γιορτές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, το αφεντικό προσκαλεί τον Αλγερινό υπάλληλο και τη γυναίκα του. Η πρόσκληση δεν είναι συλλογική. Κάθε Αλγερινός καλείται στο γραφείο του διευθυντή και λαμβάνει ονομαστική πρόσκληση να έρθει με "τη μικρή του οικογένεια". "Αφού η εταιρεία είναι μια μεγάλη οικογένεια, δεν θα ήταν ωραία κάποιοι να μην έρθουν με τις γυναίκες τους, βλέπετε;" 

 

Μπροστά από αυτή την επίσημη πρόσκληση, ο Αλγερινός αντιμετωπίζει διλήμματα. Αν πάει με τη γυναίκα του, παραδέχεται την ήττα, σημαίνει πως "εκπορνεύει τη γυναίκα του", την επιδεικνύει, εγκαταλείπει ένα μοντέλο αντίστασης. Από την άλλη, αν πάει μόνος αρνείται να δώσει ικανοποίηση στο αφεντικό. Δηλαδή, ρισκάρει να χάσει τη δουλειά του. Η μελέτη μιας τυχαίας περίπτωσης--η περιγραφή των παγίδων που στήνει ο Ευρωπαίος για να αναγκάσει τον Αλγερινό να εκτεθεί, να δηλώσει: "η γυναίκα μου φοράει χιτζάμπ, δεν θα βγει έξω", ή αλλιώς να προδώσει: "αφού θες να τη δεις, να' τη"--θα έφερνε στην επιφάνεια τον σαδιστικό και διεστραμμένο χαρακτήρα αυτών των επαφών και σχέσεων και θα έδειχνε, σε μικροκλίμακα, την τραγωδία της αποικιακής κατάστασης στο ψυχολογικό επίπεδο, τον τρόπο με τον οποίο συγκρούονται δύο συστήματα, το έπος της αποικιοκρατούμενης κοινωνίας, με τους ιδιαίτερους τρόπους ύπαρξης της, απέναντι στο πρόσωπο της αποικιοκρατικής λερναίας ύδρας.

 

Φραντς Φανόν, "Η Αλγερία χωρίς το πέπλο της", ΜΙΑ ΘΝΗΣΚΟΥΣΑ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ, 1959

ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ: Η ΥΠΟΘΕΣΗ KLETTE ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας θέλει να δώσει το ελεύθερο στις αστυνομικές και μεταναστευτικές αρχές να συλλέγουν και να εκμεταλλεύονται κάθε φωτογραφία προσώπου στο διαδίκτυο. Το AlgorithmWatch κρούει τον κώδωνα του κινδύνου μπροστά σαυτή τη νέα μορφή μαζικής επιτήρησης, κάνοντας λόγο για απειλή κατά της ιδιωτικής ζωής. Αντί η γερμανική κυβέρνηση να πιέζει για απεριόριστη παρακολούθηση, θα πρέπει να εφαρμόζει τους υφιστάμενους νόμους και να απαγορεύσει τις μηχανές αναζήτησης αναγνώρισης προσώπου. http://xn--netzpolitik-6ei8d.org/ γράφει σχετικά.

Η Pia Sombetzki είναι υπεύθυνη πολιτικής και υποστήριξης (Policy & Advocacy Manager) στο AlgorithmWatch, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ρυθμίζει τη χρήση αλγορίθμων στη Γερμανία, ιδίως στον δημόσιο τομέα.

 

Τι κοινό έχουν εκατομμύρια Γερμανοί και ένα πρώην μέλος της  RAF;

Πιθανότατα από μια τουλάχιστον φωτογραφία χαμηλής ποιότητας στο Facebook και μια ανάρτηση με μόνο τρία likes συνελήφθη τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους η Daniela Klette, πρώην μέλος της RAF, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια διαφυγής. Πώς όμως την εντόπισαν μετά από τόσα χρόνια;

 

Οι δημοσιογράφοι βοηθούν την αστυνομία

Μια ερευνητική ομάδα του καναλιού ARD, με επικεφαλής τον Khesrau Behroz, βρέθηκε πολύ κοντά στην Klette στη διάρκεια μιας έρευνας για το podcast Legion: Most Wanted, τον Δεκέμβριο του 2023. Η ομάδα είχε την υποστήριξη του ερευνητικού δίκτυου Bellingcat, το οποίο χρησιμοποίησε τη βάση δεδομένων αναγνώρισης προσώπου PimEyes για να την εντοπίσει. Σε λιγότερο από 30 λεπτά, βρέθηκαν εικόνες της Klette σε έναν ιστότοπο ενός συλλόγου Capoeira στη συνοικία Kreuzberg του Βερολίνου.

Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, η Klette δεν ζούσε στην παρανομία, αλλά συμμετείχε ενεργά στη δημόσια ζωή. Λίγο μετά τη δημοσίευση αυτής της έρευνας, συνελήφθη και από τότε προκύπτουν πολλά ερωτήματα σχετικά με τις μεθόδους έρευνας.

Είχε διαφύγει κάτι στην αστυνομία; Θα μπορούσε η Klette να είχε βρεθεί νωρίτερα, αφού κυκλοφορούσε ελεύθερα στο Βερολίνο; Τα συνδικάτα της αστυνομίας υποστήριξαν ότι αν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εργαλεία όπως το PimEyes, η σύλληψη της θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα.

 

Βάσεις δεδομένων προσώπου και νομιμότητα

Στο διαδίκτυο μπορούμε να εντοπιστούμε όλοι, είτε το  αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Εταιρείες όπως η Clearview AI και η PimEyes έχουν δημιουργήσει βάσεις δεδομένων με φωτογραφίες δημοσιευμένες που δίνουν τη δυνατότητα να αναζητούμε πρόσωπα.. Ωστόσο, οι πρακτικές αυτές είναι παράνομες, όπως αποδεικνύεται από τα πολλά πρόστιμα που έχουν επιβληθεί με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, στην Clearview AI επιβλήθηκε πρόσφατα πρόστιμο ύψους 30,5 εκατομμυρίων ευρώ για τη δημιουργία παράνομης βάσης δεδομένων.

Ετσι,όταν οι αστυνομικές ενώσεις απαιτούν να τους επιτραπεί η χρήση τέτοιων εργαλείων, υποστηρίζουν σιωπηρά μια παράνομη πρακτική.

 

Το μέλλον της βιομετρικής επιτήρησης;

Οι εκκλήσεις για περισσότερες εξουσίες για  χρήση της βιομετρικής επιτήρησης δεν είναι κάτι καινούργιο. Στις διαδηλώσεις της G20 το 2017, γύρω στα 100.000 άτομα παρακολουθήθηκαν μέσω του λογισμικού Videmo 360, το οποίο παρακολουθούσε τις κινήσεις τους επί ημέρες χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν.

Αυτού του είδους η επιτήρηση υπονομεύει τα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και της ανωνυμίας και ακόμη χειρότερα, τα βιομετρικά προφίλ των εμπλεκομένων παραμένουν σε βάσεις δεδομένων της αστυνομίας.

 

Η υπόθεση Porcha Woodruff στις ΗΠΑ

Οι κίνδυνοι της αναγνώρισης προσώπου είναι εμφανείς στην περίπτωση της Porcha Woodruff, μιας Αφροαμερικανίδας η οποία το 2023 συνελήφθη στο Ντιτρόιτ ενώ ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Η αστυνομία χρησιμοποίησε τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου για να συγκρίνει την εικόνα της υπόπτου με τη βάση δεδομένων. Το αποτέλεσμα; Η Woodruff συνελήφθη κατά λάθος και υποβλήθηκε σε 11 ωρη ανάκριση.

Αυτό δείχνει πώς η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου μπορεί να βλάψει αθώους ανθρώπους, ιδίως τους μαύρους,για τους οποίους τα ποσοστά ψευδών θετικών αποτελεσμάτων είναι υψηλότερα.

 

Η επέκταση των αστυνομικών εξουσιών

Παρά τις αντιρρήσεις, η Γερμανίδα υπουργός Εσωτερικών, Nancy Faeser, αποδέχθηκε τα αιτήματα για περισσότερες εξουσίες στην αστυνομία. Η δέσμη μέτρων ασφαλείας της περιλαμβάνει τη χρήση της αναγνώρισης προσώπου, επεκτείνοντας τις εξουσίες της αστυνομίας για έρευνες, ώστε να συγκρίνει βιομετρικά δεδομένα με φωτογραφίες δημόσια προσβάσιμες στο διαδίκτυο. Οι εξουσίες αυτές δεν θα καλύπτουν μόνο τους υπόπτους, αλλά και τα θύματα, τους μάρτυρες και τους αιτούντες άσυλο.

Η δέσμη μέτρων ασφαλείας που προτείνει η κυβέρνηση περιλαμβάνει τη χρήση επεμβατικών τεχνολογιών, οι οποίες θα επιτρέπουν την παρακολούθηση των κινήσεων, της φωνής, ακόμη και των μοτίβων ομιλίας των ανθρώπων. Πρόκειται για μια νέα μορφή επιτήρησης μεγάλης κλίμακας. Δεν πρόκειται πλέον μόνο για την αποθήκευση τηλεπικοινωνιακών δεδομένων, αλλά για εξαιρετικά ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.

Εάν εφαρμοσθούν αυτές οι τεχνολογίες επιτήρησης, αθώοι άνθρωποι θα μπορούσαν να θεωρηθούν ύποπτοι λόγω λανθασμένων ενδείξεων στις βάσεις δεδομένων προσώπου. Οι προσωπικές τους φωτογραφίες, που μπορεί να τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μια ‘’σκοτεινή’’ βάση δεδομένων χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν.

[---->]