Η «gig economy» και το τέλος της εργασίας






Από τα «ελαστικά» ωράρια 
στην «εργασία του τηλεφωνήματος»






Μέχρι πρόσφατα η λέξη «gig» ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ροκ μουσική: τα gigs δεν ήταν άλλο από ευκαιρίες για συναυλίες, κυρίως για νέα και ανερχόμενα συγκροτήματα - οι «μεγάλοι» του χώρου έδιναν «κονσέρτα».



Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό κυρίως με την ταχεία ανάπτυξη των δικτύων της κινητής τηλεφωνίας και γενικότερα της πληροφορικής, ο όρος της... μόδας, ιδίως στις ΗΠΑ, είναι  «gig economy», ή «κατά παραγγελία» (on demand) εργασία, και πολλοί οικονομολόγοι και εργατολόγοι εκτιμούν - και ανησυχούν... - ότι οι «gig» δουλειές είναι το μέλλον της εργασίας και το τέλος της μισθωτής εργασίας.

Τι είναι η gig οικονομία
Σύμφωνα με το λεξικό του Κέμπριτζ, «η gig οικονομία είναι μια μέθοδος εργασίας που βασίζεται στη λογική ότι οι εργαζόμενοι έχουν προσωρινές δουλειές ή κάνουν διαφορετικά κομμάτια μιας δουλειάς και πληρώνονται χωριστά, αντί να έχουν σχέση μισθωτής εργασίας».

Για να γίνει πλήρως κατανοητό το νόημα της gig οικονομίας, το καλύτερο παράδειγμα μας το δίνει η εταιρεία Uber. H Uber, αν το δούμε με πολύ «στενή» προσέγγιση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαδικτυακή εφαρμογή που φέρνει σε επαφή ανθρώπους με αυτοκίνητα και ανθρώπους που χρειάζονται κάποιον να τους πάει κάπου.

Ωστόσο η εταιρεία αυτή είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες επιχειρήσεις στον κόσμο, γι’ αυτήν «εργάζονται» χιλιάδες άνθρωποι και έχει βρεθεί και στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου, καθώς η σταδιακή επέκτασή της και εκτός ΗΠΑ έχει προκαλέσει αναταραχή στα απανταχού συνδικάτα ταξί.

Πολύ χοντρικά, η Uber λειτουργεί ως εξής: Κάτοχος αυτοκινήτου ελέγχεται από την εταιρεία αν καλύπτει κάποια βασικά χαρακτηριστικά και στη συνέχεια καταχωρίζεται στο «μητρώο» της εταιρείας. Όποτε αυτός το επιθυμεί ή και όποτε τον βολεύει, μέσω της διαδικτυακής εφαρμογής της Uber μετατρέπει το ιδιωτικό του αυτοκίνητο σε «ταξί» αντί αμοιβής, ενώ και οι χρήστες της εφαρμογής ανά πάσα στιγμή μπορούν να δουν ποιοι συνεργάτες της εταιρείας είναι κοντά τους και μπορούν να τους μεταφέρουν στον προορισμό τους.

Η Uber δεν είναι εργοδότης αυτού που προσφέρει το αυτοκίνητό του για τη μεταφορά άλλων ανθρώπων: αυτό που κάνει, είναι να διαχειρίζεται την παροχή και ζήτηση μεταφορικών υπηρεσιών και να καθορίζει το κόμιστρο, το οποίο χρεώνεται απευθείας στην πιστωτική κάρτα του επιβάτη. Ο οδηγός, επίσης, δεν λαμβάνει μισθό, αλλά επίσης δεν είναι υποχρεωμένος να εργαστεί για συγκεκριμένο χρόνο - π.χ. οκτάωρο -, αλλά μόνο όσο ο ίδιος επιθυμεί.

Τα υπέρ...
Οι «Ηρακλείς» αυτής της μορφής εργασίας υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά απελευθερώνει τον εργαζόμενο από τη ρουτίνα του υποχρεωτικού ωραρίου και του δίνει τη δυνατότητα να εργάζεται όπου αυτός θέλει, όσο θέλει και όπως θέλει. 
Ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι και οι επιχειρήσεις δεν επιβαρύνονται με μόνιμο προσωπικό, το οποίο ενδεχομένως να μην είναι διαρκώς απαραίτητο, αλλά ανά πάσα στιγμή απευθύνονται στην αγορά εργασίας για ανθρώπους που επιθυμούν και είναι καλοί σε μια συγκεκριμένη εργασία, την οποία η επιχείρηση χρειάζεται σε μια δεδομένη στιγμή και, όταν η εργασία ολοκληρωθεί, τελειώνουν και τα συμβόλαια των ανθρώπων αυτών.

Τονίζουν δε ότι η «gig economy» αλλάζει συνολικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι επιχειρήσεις, από την ανάγκη για εγκαταστάσεις (γραφεία, αποθήκες, υποδομές κ.λπ.) μέχρι και τις αμοιβές προς τους εργαζομένους (αφού δεν υπάρχει προκαθορισμένος σταθερός μισθός, συχνά μια επιχείρηση που χρειάζεται προσωπικό για ένα συγκεκριμένο project δίνει καλύτερες αμοιβές, ώστε να φέρει τους καλύτερους).

...και τα κατά
Από την άλλη πλευρά, όσοι ασκούν κριτική στην «gig οικονομία» επισημαίνουν ότι στην ουσία «καταστρέφει» ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις των εργαζομένων: ελαστικοποιεί πλήρως την εργασία, μετατρέποντάς τη σε «δουλειά κατά παραγγελία», καταργεί την έννοια του μισθού (πλέον η αμοιβή σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον... ίδιο τον εργαζόμενο) και απομυζά τεράστιους ασφαλιστικούς πόρους, αφού στην «gig economy» ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται λίγο - πολύ σαν... εργολάβος.

Παράλληλα εργατολόγοι και κοινωνιολόγοι επισημαίνουν ότι με τη μορφή αυτήν απασχόλησης ο εργαζόμενος αποσυνδέεται πλήρως από την εργασία του και χάνεται η έννοια της «καριέρας», ενώ, ταυτόχρονα, τονίζουν ότι, ακριβώς επειδή η «gig economy» στηρίζεται πολύ στη νέα τεχνολογία, όσοι δεν την κατέχουν απολύτως κινδυνεύουν να μείνουν γενικώς εκτός οικονομίας, gig ή κανονικής. 

Τέλος, εκτιμάται ότι η «gig οικονομία», αν και προσφέρει ευκαιρίες εργασίας (δεν είναι τυχαίο ότι αναπτύχθηκε ραγδαία από το 2009 και εντεύθεν, δηλαδή μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008), στην ουσία δεν αναιρεί την αβεβαιότητα για τη μακροημέρευση της θέσης αυτής.

Η κυρίαρχη τάση
Ούτως ή άλλως, πάντως, σήμερα περίπου το 30% του εργατικού δυναμικού στις ΗΠΑ εργάζεται στην «gig economy» και υπολογίζεται ότι ο αριθμός αυτός θα φθάσει το 40% έως το 2020. Σταδιακά η τάση αυτή απλώνεται και στην Ευρώπη, όπου από παλιά είχε επιχειρηθεί να εισαχθεί η έννοια της εργασιακής «ευελφάλειας», δηλαδή της ευελιξίας στην αγορά εργασίας με ταυτόχρονη ασφάλεια για τους εργαζομένους.

Φυσικά από το project έμεινε μόνο η ευελιξία, με τη σταθερή εργασία να μπαίνει σταδιακά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» και τους μισθούς να συμπιέζονται διαρκώς. Ωστόσο η ανάπτυξη της «gig economy» φαίνεται ότι θα μετατρέψει τη μισθωτή εργασία σε είδος προς εξαφάνιση.

Τι ζητά ο Τσίπρας στο Παρίσι ;



                 Η διαπλοκή  στην εποχή της «κυβέρνησης της αριστεράς»



 του Παύλου Δερμενάκη 

Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο πρω­θυπουργός και το περιβάλλον του συνεχίζουν ακάθεκτοι να μας εκπλήσσουν αρνητικά με νέα κατορθώματα. Σαν να βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο αγώνα δρόμου προ­σπαθούν να αποδείξουν ότι μπορεί να κάνουν όλα όσα αρνητικά έκαναν οι προκάτοχοί της επί δεκαετίες. Το νέο «επίτευγμά» τους αφορά το ταξίδι αστραπή του πρωθυπουργού και του στενού του περιβάλλοντος στο Παρίσι και οι επιχειρηματικές συναντήσεις που πραγματοποιή­θηκαν.

Προφανώς το ταξίδι ήταν σχεδια­σμένο. Όμως για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση προσπάθησε να απο­κρύψει ένα τόσο σοβαρό γεγονός. Για μία ακόμη φορά χρειάστηκε να γίνει αναφορά από τρίτους, να διαρρεύσει το θέμα στον Τύπο, για να υποχρεωθεί μετά από μέρες η κυβέρνηση να ενημερώσει για το γεγονός. Μάλιστα χρειάστηκε να γίνουν αρκετά μη κολακευτικά σχό­λια για τον σκοπό του ταξιδιού του προκειμένου να δοθεί μια απάντηση. Μια απάντηση - ενημέρωση με τη συνηθισμένη τακτική της κυβέρνη­σης. Όχι επώνυμη και σταράτη, αλλά μέσω της γνωστής διαδικασίας του non paper.

Σύμφωνα με τα σχετικά ανακοινω­θέντα από τις ίδιους τους οίκους στο Παρίσι, το non paper του Μαξίμου κυκλοφόρησε μετά,ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον πρόεδρο της L'Oreal και εκπροσώπους της επενδυτικής τράπεζας Ρότσιλντ ένας από του; μεγαλύτερους και πιο σκοτεινούς παίκτες του παγκόσμιου χρηματο­πιστωτικού συστήματος. Και μόνο αυτό αρκεί για να δημιουργηθούν μια σειρά ερωτήματα και αρνητικοί συνειρμοί.

Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται «κατ' οίκον» τους επιχειρηματίες, όσο σημαντικοί και αν είναι για να συζητήσει μαζί τους και ιδιωτικά κάποια θέματα ακόμα και αν ήταν επείγοντα; Το γιατί επέλεξε να τους συναντήσει μόνος εκεί και όχι στην Ελλάδα με τους αρμόδιους; παράγοντες δεν είναι το μόνο ερωτηματικό. Τι συζήτησε, σε τι δεσμεύτηκε είναι το πιο σημαντικό. 
Σύμφωνα με τις σχετικές αναφορές οι συναντήσεις αφορούσαν, για μεν την L'Oreal το γεγονός ότι «προετοιμάζει μεγάλη επένδυση στη χώρα μας», για την δε Ρότσιλντ ότι «αποτελεί επίσημο Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ με αντικείμενο την προετοιμασία της εξόδου της χώρας στις αγορές;». Γε­γονός που έγινε γνωστό εκ των υστέ­ρων, αλλά χωρίς να υπάρχει ακόμα σύμβαση! Το πώς έγινε η επιλογή χωρίς διαγωνιστική διαδικασία εί­ναι μια μικρή λεπτομέρεια για την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η όλη κατάσταση του προσωπικού χειρισμού σημαντικών θεμάτων της χώρας, αποκλειστικά και μόνο από τον πρωθυπουργό και το πολύ στενό περιβάλλον του, δείχνουν την έλλειψη ενός συνολικού σχεδίου, αλλά και τη βαθιά περιφρόνηση στη διαφάνεια των κυβερνητικών επιδιώξεων. Θυμίζει αντίστοιχες συμπεριφορές του, που χωρίς να ενημερώσει επισήμως κανένα όργανο, μετέτρεψε το όχι του δημοψηφίσματος σε ναι. Επιπλέον δημιουργούνται μια σειρά ακόμα σκέψεις.

Για να τρέχει στο Παρίσι για μία ενδεχόμενη επένδυση ο πρωθυπουργός της χώρας, σημαίνει ότι η όλη κατάσταση της οικονομίας και της ανάπτυξης κάθε άλλο παρά σε καλή πορεία είναι, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Φυσικά αυτό το καταλαβαίνουν πρώτοι οι επενδυτές, που συνομιλούν μαζί του, με αποτέλεσμα να πιέζουν για όλο και περισσότερα προνόμια και διευκο­λύνσεις όπως αναφέρουμε παρακάτω στο ειδικότερο θέμα.

Η όλη εσπευ­σμένη διαδικασία συνάντησης με τη Ρότσιλντ χωρίς τους αρμόδιους κρατικού; λειτουργούς (υπουργό οικονομικών και ΟΔΔΗΧ), θυμίζει πρακτικές Σημίτη με την Goldman Sachs και το περίφημο swap και ερμηνεύεται ότι ενδεχομένως να βρισκόμαστε ξανά ως χώρα, παρά το 3ο μνημόνιο, στην κόψη του ξυ­ραφιού. Γι' αυτό ο πρωθυπουργός αναζητά εναγωνίως κάποιες λύσεις. Λύσεις και βοήθεια από τους τρα­πεζίτες, από αυτούς που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα και ως λαός. 

Συνοπτικά οι ενέργειες του πρωθυ­πουργού και της κυβέρνησή; του, από τα γεγονότα στο Παρίσι, δεί­χνουν ότι βρίσκονται σε πανικό και ότι, ακόμα και αν δεν είναι αυτός ο σκοπός τους, συμπεριφέρονται ως ντίλερ συμφερόντων.

Ο οίκοs Ρότσιλντ
Η οικογένεια Ρότσιλντ υπήρξε ένας από τους δημιουργούς του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αναπτύχθηκε χρηματοδοτώντας τις σφαγές των λαών με τους πολέμους στην εποχή του Ναπολέοντα. Χρηματοδοτούσε ταυτόχρονα και τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Από την εποχή της ελληνικής Επανάστασης του 1821 επεκτάθηκε και στην Ελλάδα.

Οι Ρότσιλντ συμμετείχαν στο κονσόρτσιουμ που χορήγησε τα δύο ληστρικά δάνεια στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1824. Τα δάνεια αυτά δόθηκαν το πρώτο στο 59% (δανειστήκαμε ιοο, λάβαμε ως προϊόν του δανεισμού μόλις 59 και αποπληρώσαμε 100) και το δεύτερο στο 55%! 

Αντίστοιχα είχε συμμετοχή και στα δάνεια που εκδόθηκαν, με την εγγύηση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, μετά την ανακήρυξη της Ελλάδας σε ανεξάρτητο κράτος. Οι προμήθειες που εισέπραξε η οικογένεια ήταν τεράστιες σε βάρος του ελληνικού λαού. To 1841 που δημιουργήθηκε η Εθνική Τράπεζα ήταν και από τους ιδρυτικούς μετόχους της και παρέμειναν μέχρι πρόσφατα.

Μέσω της Εθνικής Τράπεζας και του προνομίου που της παραχωρήθηκε, για την έκδοση χρήματος, συνέβαλαν στη δημιουργία του τραπεζικού και νομισματικού συστήματος του νέου ελληνικού κράτους αποκομίζοντας τεράστια οφέλη.

Τα τελευταία χρόνια ήταν σύμβουλοι του ελληνικού κράτους στις διαδικασίες ξεπουλήματος της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου, καθώς και σύμβουλοι, με τις γνωστές «χρυσές» αμοιβές, σε διαδικασίες εξαγορών, συγχωνεύσεων και αυξήσεων κεφαλαίου τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων όπως η Cosmote, ta ΕΛΠΕ, η Eurobank κ.ά. Η δραστηριότητα του Οίκου Ρότσιλντ στις μέρες μας έχει απλωθεί σε ολόκληρα τον κόσμο. Αν και ο οικογενειακός πλούτος έχει διαιρεθεί μεταξύ πολλών απογόνων και κληρονόμων όλα αυτά τα χρόνια, οι Ρότσιλντ εξακολουθούν να συγκαταλέγονται μεταξύ των πλουσιότερων οικογενειών στον κόσμο.

Εκτιμάται ότι η οικογένεια Ρότσιλντ ελέγχει πάνω από 2 τρισ. δολάρια στο ενεργητικό της, δηλαδή 8 φορές περισσότερα από τους 8 πλουσιότερους του κόσμου μαζί. Σήμερα, οι επενδύσεις τους, εκτείνονται σε μια σειρά διαφορετικών βιομηχανιών, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, των ακινήτων, των ορυχείων, της ενέργειας, κλπ. Υπάρχουν μερικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα συμφερόντων Rothschild nou εξακολουθούν να λειτουργούν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της ΝΜ Rothschild & Sons Ltd στο Ηνωμένο Βασίλειο, και της Edmond de Rothschild Ομίλου στην Ελβετία.

Η οικογένεια διαθέτει επίσης επιχειρήσεις στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη, τη 

Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία. Η Rothschild & CO αποτελεί 

μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες οικονομικές συμβουλευτικές ομάδες 

παγκοσμίως.

Παρέχει οικονομικές συμβουλές όχι μόνο σε επιχειρήσεις και ομίλους, αλλά και σε 

κυβερνήσεις, όσον αφορά επενδύσεις, διαχείριση χρέους, αναδιαρθρώσεις κ.α. 

ενώ απασχολεί πάνω από 3-300 εργαζομένους, με 50 γραφεία σε όλο τον κόσμο. 

Έχει βαθιά ιστορία στον χρηματοπιστωτικό τομέα, έχει συνεργαστεί με εταιρείες-

κολοσσούς, σε περιπτώσεις εξαγορών και αναδιαρθρώσεων, αλλά και με 

κυβερνήσεις, όπως των ΗΠΑ και άλλες πολλές. 


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η στενή σχέση και τακτική επικοινωνία της 

τραπεζικής δυναστείας με τη Χίλαρι Κλίντον όλο το διάστημα που αυτή  

διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών, καθώς και η συμφωνία με την κυβέρνηση του 

Ισραήλ για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και των πετρελαϊκών  

κοιτασμάτων στα υψώματα του Γκολάν στην κατειλημμένη Συρία.


Σήμερα, με την αποδυνάμωση της συριακής κυβέρνησης κατάφερε και πήρε 

δικαιώματα επένδυσης για λογαριασμό της ενεργειακής εταιρείας Genie  

Energy, συμφερόντων Rothschild.

Αυτή η κίνηση ίσως ρίχνει φως σχετικά με τις ισραηλινές βομβιστικές επιθέσεις 

στη Συρία. Άλλωστε, η οικογένεια δεν έκρυψε ποτέ τη στήριξή της στις  

σιωνιστικές πολιτικές. Μετά από όλα αυτά ηώς να μην σκεφτεί κανείς ότι κάτι 

πολύ σκοτεινό, σε βάρος του λαού, κρύβεται πίσω από αυτά τα «αλισβερίσια»).

Η εμπειρία λέει ότι όλους αυτούς τους συμβούλους τους έχουμε πληρώσει τα  

τελευταία 25 χρόνια «χρυσούς» για να συμβάλλουν, από την πλευρά τους, στη  

μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους.

Η συνάντηση με τη L'Oreal 
 Η άλλη συνάντηση του κ. πρωθυπουργού ήταν με τον πρόεδρο της εταιρείας 

καλλυντικών L'Oreal κ. Jean-Paul Agone. Ο συγκεκριμένος, πριν αναλάβει  

πρόεδρος του παγκόσμιου ομίλου, ήταν επικεφαλή; της L'Oreal στην Ελλάδα και  
έχει βίλα σε κοσμοπολίτικο νησί της χώρας μας την οποία επισκέπτεται συχνά, 

ενώ μιλά άπταιστα τα ελληνικά και γνωρίζει άριστα την «ελληνική  

πραγματικότητα».

Να θυμηθούμε ότι η L'Oreal έχει. ένα «αμφισβητούμενο» όνομα όσον αφορά την 

αδιαφανή χρηματοδότηση πολιτικών προσωπικοτήτων. Ήταν μπλεγμένη, μέσω της 

γηραιάς κληρονόμου της εταιρείας Λιλιάν Μπετανκούρ, στο σκάνδαλο 

χρηματοδότησης κατά το παρελθόν του Ν. Σαρκοζί, τιου είχε ως συνέπεια να 

του αποδοθούν κατηγορίες για παράνομη χρηματοδότηση για την αντιπαροχή 

φορολογικών ελαφρύνσεων στη L'Oreal επί της προεδρίας του. Οι ισχυρισμοί 

της κυβέρνησης ότι η συνάντηση του πρωθυπουργού αφορούσε μεγάλη επένδυση 

που σχεδιάζει η L'Oreal στην Ελλάδα μένει να αποδειχθούν. 


To θέμα όμως που προκύπτει είναι ποιος μπορεί να είναι ο ιδιαίτερος λόγος που  

«υποχρέωσε» τον πρωθυπουργό να επισκεφτεί τον επικεφαλής της L'Oreal  

στην έδρα του αντί να συμβεί, όπως είναι φυσικό, to ακριβώς αντίθετο. Η   

απάντηση πρέπει να βρίσκεται στις ζητούμενες «5ιευκολύνσεις» από πλευράς  

L'Oreal.


Τρία είναι τα σενάρια που κυκλοφορούν χωρίς να αποκλείετε ο οποιοσδήποτε  

συνδυασμός μεταξύ τους.


Πρώτα, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο η L'Oreal Hellas αυτή την 

περίοδο  βρίσκεται στο επίκεντρο έρευνας που διεξάγει η Επιτροπή Ανταγωνισμού 

για την ύπαρξη καρτέλ στο χώρο των καλλυντικών. Στον έλεγχο εμπίπτει και η

 περίοδος που ο κ. Agone ήταν πρόεδρος της εταιρείας στην Ελλάδα.
                                                    

Δεύτερο, σύμφωνα με πληροφορίες, σε ελληνικό νησί έχει διαπιστωθεί 

η καταλληλότητα του για την καλλιέργεια φυτών που χρησιμοποιούνται για 

την  παραγωγή καλλυντικών. Η L'Oreal,άμεσα ή έμμεσα, φέρεται να έχει 

 αγοράσει μεγάλο τμήμα του νησιού  σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς η 

κατασκευή βιολογικού καθαρισμού στην  περιοχή είχε σαν συνέπεια να μειωθεί  

η αξία της γης.Ο βιολογικός καθαρισμός έχει ολοκληρωθεί εδώ και ένα σχεδόν 

χρόνο χωρίς όμως να παραδοθεί. Η μη λειτουργία του και η μεταφορά του σε 

άλλο χώρο θα εξυπηρετούσε αφάνταστα τα σχέδια της L'Oreal και θα 

πολλαπλασίαζε την αξία της γης που αγόρασε.
                                                    

Τρίτο, πάλι σύμφωνα με δημοσιεύματα η L'Oreal βρίσκεται σε συζητήσεις με την  

ελληνική εταιρεία καλλυντικών Apivita για την πραγματοποίηση επένδυσης από 

κοινού ή την εξαγορά της ελληνικής επιχείρησης. 
      
Συμπέρασμα, με αυτές τις πρακτικές είναι  απόλυτα καθαρό ότι η κυβέρνηση σίπρα συνεχίζει καν στα θέματα της διαπλοκής και της εξυπηρέτησης συμφερόντων την πορεία, τη μέθοδο και τις «αρχές» των προηγούμενων κυβερνήσεων. Το χτύπημα της διαπλοκής είναι κούφια λόγια. Στην πράξη η διαπλοκή συνεχίζεται με νέους παίκτες την «κυβέρνηση της αριστεράς».

 ΠΗΓΗ δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,φύλλο Σαββάτου 11 Φεβρουαρίου 2017