Παλαιστίνη. Η ντροπή όλου του κόσμου σε αυτά τα αθώα μάτια…..

 

ΕΥΡΩΒΟΥΛΗΣ (ΜΗ) ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ

 

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (που από φέτος θα έχει 720 έδρες αντί των έως τώρα 705, ενώ τα εθνικά κοινοβούλια «πρέπει» να συρρικνωθούν) είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Δεν υπάρχει παγκοσμίως άλλο τέτοιο κατ’ όνομα νομοθετικό σώμα το οποίο να…μην νομοθετεί. Παλιότερα αυτό ονομαζόταν, ευσχήμως, «δημοκρατικό έλλειμμα», αφού τις αποφάσεις που σφραγίζουν τον βίο των Ευρωπαίων πολιτών (ορθότερα, υπηκόων) τις έπαιρναν αποκλειστικά διορισμένοι «θεσμοί».

Η ευρωβουλή περιοριζόταν σε φλυαρίες και ψηφίσματα χωρίς αντίκρισμα. Τα τελευταία χρόνια η ευρωκρατία παριστάνει πως το έλλειμμα αυτό καλύφθηκε:

α) Από τη  Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δίνει στην ευρωβουλή το δικαίωμα «συναπόφασης» με το Συμβούλιο (το οποίο έχει βέβαια τον τελευταίο λόγο) για ορισμένες από τις πολιτικές της Ε.Ε. Σε άλλες εξακολουθεί να ισχύει η διαδικασία της «διαβούλευσης». Δηλαδή με απλά λόγια η ευρωβουλή απλώς λέει τη γνώμη της.

β) Από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που δίνει στην ευρωβουλή το «δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας»: αυτός ο παραπλανητικός όρος δεν σημαίνει ότι η ευρωβουλή μπορεί να νομοθετήσει, αλλά ότι δικαιούται(!) να καλεί την Επιτροπή να υποβάλει πρόταση για κάποιο ζήτημα.

γ) Από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ, που δίνει στην ευρωβουλή το δικαίωμα να εγκρίνει όποιον/όποια πρόεδρο της Κομισιόν προταθεί(από το Συμβούλιο βέβαια).

Με άλλα λόγια, σχεδόν μισό αιώνα μετά τις πρώτες ευρωεκλογές, η ευρωβουλή θυμίζει ακόμα τη «Συμβουλευτική» της χούντας του Παπαδόπουλου – διότι η ευρωκρατία φοβάται ότι μπορεί κάποια στιγμή να χάσει τον ασφυκτικό έλεγχο που της ασκεί σήμερα μέσω των πειθήνιων ευρωομάδων. Οπότε εκλέγουμε ευρωβουλευτές που χρυσοπληρώνονται για να παριστάνουν τους… θαμώνες ελληνικού καφενείου («αν είχα εγώ εξουσία, να δεις τι θα έκανα!»). Για να κατανοηθεί το πρόβλημα, αρκεί η ανάγνωση προπέρσινου ψηφίσματος της ευρωβουλής, στο οποίο δηλώνεται πως «οι Συνθήκες θα πρέπει να αναθεωρηθούν ώστε το Κοινοβούλιο, ως το μόνο άμεσα εκλεγμένο θεσμικό όργανο της Ε.Ε., να αποκτήσει γενικό και άμεσο δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας»*.

Να και πόσο ωραία απάντησε η Κομισιόν: «Μια τέτοια ιδέα θα απαιτούσε πολύ διεξοδικό προβληματισμό σχετικά με τις αντίστοιχες αρμοδιότητες των θεσμικών οργάνων και την ισορροπία μεταξύ τους, καθώς και σχετικά με τις νομικές,διαδικαστικές και πρακτικές επιπτώσεις»! Κατόπιν τούτων, μόνο γέλωτα προκαλεί η επιτίμηση της δήθεν αδιαφορίας των πολιτών (βλ. αποχή, με τις κατηγορίες περί «καναπέ» να συγκαλύπτουν ότι σε μεγάλο βαθμό είναι πολιτική στάση). Και ποιοι κουνάνε το δάχτυλο; Αυτοί ακριβώς που καμώνονται ότι είναι φυσιολογικό να έχουμε ένα κοινοβούλιο-βιτρίνα. Γι’αυτό άλλωστε προτιμούν τις γενικολογίες και αποφεύγουν κάθε συζήτηση σχετικά με τον βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της «ευρωπαϊκής οικογένειας», τον θεσμικά κατοχυρωμένο ακραίο νεοφιλελευθερισμό της, τον νέο ολοκληρωτισμό που προωθεί, και βέβαια το γεγονός ότι πλέον ντύνεται στο χακί.

* Ψήφισμα 242 της 9/6/2022(www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2022-0242_EL.html).

 

Δρόμος της αριστεράς,1/6/2024

Haaretz: Το Ολοκαύτωμα μπορεί να μην προστατεύει πλέον το Ισραήλ

«Πλησιάζει η ώρα, και ίσως έχει ήδη φτάσει, που η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν θα εμποδίζει πλέον τον κόσμο να δει το Ισραήλ όπως είναι».

Σχολιάζοντας την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης για την ανάγκη τερματισμού της επίθεσης στη Ράφα, παραθέτουμε όσα έγραψε στη Haaretz  ο Hagal el-Ad στις 15 Μαΐου σε άρθρο με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Τι θα συμβεί όταν το Ολοκαύτωμα δεν θα εμποδίζει πλέον τον κόσμο να δει το Ισραήλ όπως είναι;».

Haaretz: l'Olocausto potrebbe non proteggere più Israele (piccolenote.it)

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

«Τι θα συμβεί όταν το Ολοκαύτωμα δεν θα εμποδίζει πλέον τον κόσμο να δει το Ισραήλ όπως είναι;»

Και η εισαγωγή του άρθρου: «Για όποιον ενδιαφερόταν να δει την αλήθεια, αυτή ήταν ήδη περισσότερο από εμφανής το 1955: “Μεταχειρίζονται τους Άραβες, αυτούς που έμειναν πίσω, με έναν τρόπο που, από μόνος του, θα ήταν αρκετός για να στρέψει ολόκληρο τον κόσμο εναντίον του Ισραήλ”, έγραψε η Χάνα Άρεντ».

«Αλλά αυτό το 1955, μόλις μια δεκαετία μετά το Ολοκαύτωμα - τη μεγάλη μας καταστροφή και, ταυτόχρονα, το προστατευτικό κέλυφος του Σιωνισμού. Οπότε όχι, αυτό που είδε τότε η Άρεντ στην Ιερουσαλήμ * δεν ήταν αρκετό για να ξεσηκώσει την αντίθεση του κόσμου στο Ισραήλ».

«Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια. Στο μεταξύ, το Ισραήλ έχει εξαρτηθεί τόσο από το καθεστώς του, το οποίο χαρακτηρίζεται σύμφωνα με το μοντέλο της εβραϊκής υπεροχής έναντι των Παλαιστινίων, όσο και από την ικανότητά του να εκμεταλλεύεται τη μνήμη του Ολοκαυτώματος με τέτοιο τρόπο ώστε τα εγκλήματα που διαπράττει εναντίον τους να μην προκαλούν την αντίθεση του κόσμου».

«Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν εφευρίσκει τίποτα: ούτε τα εγκλήματα ούτε την εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος με τέτοιο τρόπο ώστε να σιγήσει η συνείδηση του κόσμου». Μια τέτοια διολίσθηση, σύμφωνα με τον Ελ-Αντ (και την Άρεντ), ήταν ήδη παρούσα. Αλλά υπό την επί δεκαετίες ηγεσία του Νετανιάχου, το Ισραήλ «έχει κάνει άλλο ένα αποφασιστικό βήμα προς ένα μέλλον στο οποίο ο παλαιστινιακός λαός θα διαγραφεί από το προσκήνιο της ιστορίας.

Σταδιακά, βήμα , βήμα, αυτή η προοπτική έχει τελικά «δηλωθεί δημόσια τόσο στον Βασικό Νόμο για το Ισραήλ ως το έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού του 2018  , όσο και στις κατευθυντήριες γραμμές της τελευταίας κυβέρνησης Νετανιάχου, όπου αναφέρεται: “Ο εβραϊκός λαός έχει αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα σε όλα τα μέρη της Γης του Ισραήλ”».

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ IRON DOME  (Σιδερένιος Θόλος) TOY ΙΣΡΑΗΛ

«Η αλήθεια είναι ότι ο Νετανιάχου απολαμβάνει ευρείας υποστήριξης όσον αφορά μια τέτοια προοπτική. Εξάλλου, ποιος στο Ισραήλ δεν εκτίμησε την ευφυή κίνησή του την παραμονή της 7ης Οκτωβρίου 2023, να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, προκειμένου να αποτυπωθεί στη συνείδηση των Παλαιστινίων ότι είναι ένα ηττημένο έθνος;».

«Αλλά οι Παλαιστίνιοι, αυτός ο πεισματάρης λαός, δεν έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Με κάποιο τρόπο και μέσα από όλα αυτά τα χρόνια και την καταπίεση, τους εποικισμούς και τα πογκρόμ στη Δυτική Όχθη και τις «κυκλικές» επιθέσεις στη Γάζα, τη βία του στρατού, την ατιμωρησία -και τις απαλλοτριώσεις - στην Ιερουσαλήμ, στη Νεγκέβ και στην κοιλάδα του Ιορδάνη, οπουδήποτε ένας Παλαιστίνιος προσπαθεί να κρατήσει τη γη του -μετά από πολλά χρόνια και πολλή αιματοχυσία και πολλά εγκλήματα, το ανακυκλωμένο κόλπο της ισραηλινής Hasbara [... ] έχει αρχίσει να χάνει την αποτελεσματικότητά του, αφού η κοινότυπη αλήθεια έχει γίνει ξεκάθαρη ότι όχι, δεν είναι αντισημίτης όποιος βλέπει τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπινα όντα με δικαιώματα».

«Μετά ήρθε ο πόλεμος της Γάζας με την  βιβλικών διαστάσεων καταστροφή της Λωρίδας και τους δεκάδες χιλιάδες σκοτωμένους Παλαιστίνιους. Τόσο πολύ αίμα χύθηκε και τόση καταστροφή προκλήθηκε που το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης άρχισε να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο γενοκτονίας».

«Έτσι, επιστρέφοντας σε αυτό που έγραψε η Άρεντ, αυτό που κάνουμε στους Παλαιστίνιους - αυτούς που έχουν απομείνει ακόμα στη Γάζα - δεν έχει ακόμη προκαλέσει την αντίθεση του κόσμου στο Ισραήλ. Αλλά ο κόσμος επιτρέπει τώρα στον εαυτό του να το σκεφτεί δυνατά».

Αντί όμως να το ξανασκεφτεί, συνεχίζει ο δημοσιογράφος της Haaretz, το Ισραήλ το μόνο που κάνει είναι να εφαρμόζει τη Hasbara (επιθετική προπαγάνδα) . , κατηγορώντας όλους τους επικριτές του για αντισημιτισμό.

Και το συμπέρασμα του άρθρου: «Πλησιάζει η στιγμή, και ίσως έχει ήδη φτάσει, που η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν θα εμποδίζει πλέον τον κόσμο να δει το Ισραήλ όπως είναι. Η στιγμή που τα ιστορικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του λαού μας θα πάψουν να λειτουργούν ως το Σιδηρούν Θόλο, η προστασία που μέχρι τώρα μας εμπόδιζε να λογοδοτήσουμε για τα εγκλήματα που διαπράττουμε στο παρόν εναντίον του έθνους με το οποίο μοιραζόμαστε μια ιστορική πατρίδα. Ακόμη και αν αυτή η στιγμή έχει μέχρι στιγμής καθυστερήσει, είναι καιρός να έρθει».

«[...] Ίσως είναι καλύτερα να ανοίξουμε τα μάτια μας και να υιοθετήσουμε μια διαφορετική στάση απέναντι στους Παλαιστίνιους : ήρθε η ώρα να τους δούμε ως ανθρώπινα όντα ίσα με εμάς . Αυτό θα ήταν σίγουρα ένα πολύ καλύτερο μάθημα από το Ολοκαύτωμα και η Αρεντ, ίσως, θα συμφωνούσε».

* Η κοινοτοπία του κακού: Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: Μια έκθεση για την κοινοτοπία του κακού, 1963, είναι ένα από τα πιο γνωστά δοκίμια της Χάνα Άρεντ.

Haaretz: l'Olocausto potrebbe non proteggere più Israele (piccolenote.it)

ΕΥΡΩΠΗ Ή ΑΠΑΤΗ

 

του Giorgio Agamben

Είναι πιθανό ότι πολύ λίγοι από όσους θα ψηφίσουν στις ευρωεκλογές έχουν αμφισβητήσει την πολιτική σημασία της πράξης τους. Εφόσον καλούνται να εκλέξουν ένα απροσδιόριστο «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο», μπορεί να πιστεύουν λίγο-πολύ καλόπιστα ότι κάνουν κάτι που αντιστοιχεί στην εκλογή των κοινοβουλίων των χωρών των οποίων είναι πολίτες. Θα πρέπει να διευκρινιστεί αμέσως ότι αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Όταν μιλάμε για την Ευρώπη σήμερα, η μεγάλη διαφορά είναι πρωτίστως η πολιτική και νομική πραγματικότητα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ότι πρόκειται για μια πραγματική διαφορά είναι εμφανές από το γεγονός ότι αποφεύγεται με κάθε κόστος μια αλήθεια τόσο ενοχλητική όσο και προφανής. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι από την άποψη του συνταγματικού δικαίου, η Ευρώπη δεν υπάρχει: αυτό που αποκαλούμε «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι τεχνικά ένα σύμφωνο μεταξύ κρατών, το οποίο αφορά μόνο το διεθνές δίκαιο. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1993 και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη σημερινή της μορφή, είναι η απόλυτη κύρωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας ως μια απλή διακυβερνητική συμφωνία μεταξύ κρατών.

 Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι το να μιλάμε για δημοκρατία σε σχέση με την Ευρώπη δεν είχε επομένως κανένα νόημα, οι αξιωματούχοι της ΕΕ προσπάθησαν να αναπληρώσουν αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα καταρτίζοντας το σχέδιο ενός λεγόμενου ευρωπαϊκού συντάγματος.

Είναι ενδεικτικό ότι το κείμενο που φέρει αυτό το όνομα, το οποίο συντάχθηκε από επιτροπές γραφειοκρατών χωρίς λαϊκό έρεισμα και εγκρίθηκε από διακυβερνητική διάσκεψη το 2004, απορρίφθηκε πανηγυρικά όταν τέθηκε σε λαϊκή ψηφοφορία, όπως στη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες το 2005. Μπροστά στην αποτυχία της λαϊκής έγκρισης, η οποία ουσιαστικά κατέστησε το αυτοαποκαλούμενο σύνταγμα άκυρο, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε σιωπηρά - και ίσως θα έπρεπε να πούμε ντροπιαστικά - και αντικαταστάθηκε από μια νέα διεθνή συνθήκη, τη λεγόμενη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007. Είναι αυτονόητο ότι, από νομική άποψη, το έγγραφο αυτό δεν αποτελεί σύνταγμα, αλλά για άλλη μια φορά μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, η μόνη ουσία της οποίας αφορά το διεθνές δίκαιο και την οποία φρόντισαν, ως εκ τούτου, να μην την υποβάλουν σε λαϊκή έγκριση. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το λεγόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που θα εκλεγεί δεν είναι, στην πραγματικότητα, κοινοβούλιο, διότι δεν έχει την εξουσία να προτείνει νόμους, η οποία εξουσία βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, το ζήτημα του ευρωπαϊκού συντάγματος είχε δώσει, άλλωστε, αφορμή για μια συζήτηση μεταξύ ενός Γερμανού νομικού, την επάρκεια του οποίου κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει, του Ντίτερ Γκριμ  και του Γιούργκεν Χάμπερμας , ο οποίος, όπως και οι περισσότεροι από αυτούς που αυτοαποκαλούνται φιλόσοφοι, στερείται παντελώς νομικής παιδείας. Απέναντι στον Χάμπερμας, ο οποίος πίστευε ότι θα μπορούσε τελικά να στηρίξει ένα σύνταγμα στην κοινή γνώμη, ο Ντίτερ Γκριμ είχε εύκολο έργο υποστηρίζοντας το ανέφικτο ενός συντάγματος για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός και επομένως κάτι σαν την συντακτική εξουσία δεν είχε καμία βάση. Αν αληθεύει ότι η συντεταγμένη εξουσία προϋποθέτει μια συντακτική εξουσία, τότε, η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας είναι η μεγάλη απούσα στο διάλογο για την Ευρώπη.

Επομένως, από τη σκοπιά της υποτιθέμενης συγκρότησής της, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμία νομιμοποίηση. Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητό ότι μια πολιτική οντότητα χωρίς κάποιο νόμιμο σύνταγμα δεν μπορεί να εκφράσει μια δική της πολιτική. Η μόνη επίφαση ενότητας επιτυγχάνεται όταν η Ευρώπη ενεργεί ως υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών, συμμετέχοντας σε πολέμους που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στα κοινά συμφέροντα και ακόμη λιγότερο στη βούληση των λαών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του ΝΑΤΟ (το οποίο ΝΑΤΟ είναι το ίδιο μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ κρατών).

Γι' αυτό, παραφράζοντας όχι και τόσο ειρωνικά τη γνωστή διατύπωση που χρησιμοποίησε ο Μαρξ για τον κομμουνισμό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας είναι το φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη και κανείς δεν τολμά να επικαλεστεί. Ωστόσο, μόνο μια τέτοια συντακτική εξουσία θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και την πραγματικότητα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, διότι - αν απατεώνας είναι, σύμφωνα με τα λεξικά, «αυτός που αναγκάζει τους άλλους να πιστεύουν κάτι ξένο προς την αλήθεια και να λειτουργούν σύμφωνα με αυτή την ευπιστία» - δεν είναι σήμερα τίποτα περισσότερο από μια απάτη.

Μια άλλη ιδέα για την Ευρώπη θα γίνει εφικτή μόνο όταν θα έχουμε ξεκαθαρίσει το πεδίο από αυτή την απάτη. Για να το θέσω χωρίς προσχήματα ή επιφυλάξεις: αν θέλουμε πραγματικά μια πολιτική Ευρώπη, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να βγάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μέση - ή τουλάχιστον να είμαστε έτοιμοι για τη στιγμή που αυτή θα καταρρεύσει.

[----->] null

Αναβαθμίσεις