Αφιερωμένο στους παρ' ημίν ρατσιστές ελληναράδες - με ή χωρίς σβάστικα και μεγαλέξανδρο στο μπράτσο.
Αφιερωμένο στους παρ' ημίν ρατσιστές ελληναράδες - με ή χωρίς
σβάστικα και μεγαλέξανδρο στο μπράτσο.
(Το κείμενο δανεικό από τον συνάδελφο Σαράντο Δημητριάδη)
"Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου, όταν η μητέρα μου ήταν
έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική κι
όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος ακολούθησε η μητέρα μου. Η προσαρμογή τους στην
Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, δεν γνώριζαν
κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου έμεναν σ’ ένα
δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα. Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά
σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…
Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα
απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε
τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η
μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει
μεγαλύτερες. Τότε η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει, για να βοηθήσει τον
πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα
καθαρίζει… Έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Ότι θα φτάσω στο
σημείο με τις επιδόσεις μου να έχω αρκετά λεφτά και να μην ξαναδουλέψουν.
Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή
μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί
στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά
μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει. Η
μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο, που
λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε
επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία
διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα. Το 2018, έφτασα κι εγώ
στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια
έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία
διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Κάθε μέρα έκλαιγα και
στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά.
Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν. Σήμερα που το σκέφτομαι,
μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή
και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.
Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να
γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι
γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το
πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την
Ελλάδα την αγαπώ!"
Ελίνα Τζένγκο, 20 ετών, πρωταθλήτρια Ευρώπης.
η Ελίνα μάλλον πρόφτασε ως έφηβη να ακούσει -ακόμα και από τα
στόματα παρελαυνόντων καταδρομέων μας- το ηρωϊκό σύνθημα: "δεν θα γίνεις
Έλληνας ποτέ, Αλβανέε, Αλβανέ". Παρόλα αυτά την Ελλάδα την αγαπάει. Μεγάλη
καρδιά, φοβερό DNA.
Γράψε λάθος
"Ο Πούτιν κερδίζει τον πόλεμο στις αγορές
ενέργειας". Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου του Javier Blas στο Bloomberg, το
οποίο αναδημοσιεύτηκε στην Washington Post στις 11 Αυγούστου. "Όλοι όσοι
στοιχημάτισαν ότι η ρωσική παραγωγή πετρελαίου θα συνεχίσει να μειώνεται,
συμπεριλαμβανομένου και εμού, έκαναν λάθος", γράφει ο αρθρογράφος. Και
περιγράφει λεπτομερώς πώς το ρωσικό εμπόριο πετρελαίου έχει επιστρέψει στα
επίπεδα που βρισκόταν πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και
τις αντιρωσικές κυρώσεις.
"Η δεύτερη ένδειξη [της νίκης του Πούτιν] είναι η τιμή
του ρωσικού πετρελαίου. Αρχικά, η Μόσχα αναγκάστηκε να πουλήσει το αργό της σε
πολύ μειωμένες τιμές για να προσελκύσει αγοραστές. Τις τελευταίες εβδομάδες,
ωστόσο, το Κρεμλίνο έχει ανακτήσει την τιμολογιακή δύναμη [διαμορφώνοντας την
τιμή, σ.τ.μ.], εκμεταλλευόμενο" την έλλειψη πετρελαίου.
ΈΚΑΝΑΝ ΛΆΘΟΣ...
"[...] Με το αργό τύπου Brent να κυμαίνεται γύρω στα 100
δολάρια το βαρέλι και τη Ρωσία να μπορεί να κάνει εκπτώσεις, αυξάνονται τα
έσοδα του Κρεμλίνου. Τουλάχιστον προς το παρόν, οι ενεργειακές κυρώσεις δεν
αποδίδουν...".
[...]. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, οι δυτικοί φορείς χάραξης
πολιτικής ήταν αισιόδοξοι ότι το καρτέλ του ΟΠΕΚ, με επικεφαλής τη Σαουδική
Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα εγκατέλειπε τη συμμαχία του με τη
Ρωσία. Το αντίθετο συνέβη". Και αυτό, καταγράφει ο δημοσιογράφος, παρά τις
πιέσεις του Λευκού Οίκου, με αποκορύφωμα το ταξίδι του Μπάιντεν στη Μέση
Ανατολή.
Η παγκόσμια έλλειψη ενέργειας έχει συνέπειες για τη Δύση που
είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν: "Ένας συνδυασμός κρύου καιρού, αυξανόμενης
ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και αύξησης των τιμών μέχρι το τέλος του έτους
απειλεί να υπονομεύσει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι
πολιτικοί που επιθυμούσαν να κερδίσουν διεθνή αναγνώριση επιδεικνύοντας την
υποστήριξή τους στο Κίεβο μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμοι να πληρώσουν το
λογαριασμό στις χώρες τους για να αποφύγουν την ενεργειακή φτώχεια των
ψηφοφόρων τους.
"Δημοσίως, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξακολουθούν να είναι
αποφασισμένες να απεξαρτηθούν από τη ρωσική ενέργεια. Κατ’ιδίαν ,όμως, πρέπει
να παραδεχτούν τις δυσκολίες που η κατάσταση απειλεί να επιφέρει στις
οικονομίες τους. Ο Πούτιν κερδίζει τη μάχη της ενέργειας".
Στο National Interest της 12ης Αυγούστου, από την άλλη, ο
Gerald Hyman σημειώνει ότι οι εκκλήσεις του Ζελένσκι για υποστήριξη είναι πλέον
λιγότερο ευπρόσδεκτες από ό,τι παλαιότερα (τόσο πολύ που ακόμη και τα
αφεντικά του τον κρατάνε κάπως στην
άκρη: δεν εμφανίζεται πλέον παντού, ούτε τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν, όπως
παλαιότερα, κάθε αναστεναγμό του).
Τόσο πολύ που ο Hyman γράφει πως είναι όλο και πιο πιθανό
"η επιμονή του [στο να ζητά βοήθεια, σ.σ.] να φαίνεται όλο και πιο
ευέξαπτη, υποκριτική, επιρρεπής σε μομφές, απαιτητική, αιχμηρή, ακόμη και κακιά
και άπληστη".
"Η Ουκρανία δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα [στον
κόσμο], ούτε καν το πιο σημαντικό. Και πράγματι, αν η Ρωσία μπορεί να αντέξει
έναν μακρύ, φαινομενικά ατελείωτο πόλεμο φθοράς [...] η δημοτικότητα του
Ζελένσκι μπορεί κάλλιστα να φθαρεί, καθώς το κρύο, η στέρηση, τα δάκρυα, η
καταστροφή και η ερήμωση λειτουργούν ενάντια στην οργή, στον πατριωτισμό που
μπορεί να σπάσουν όπως όταν συγκρούεται η
φουρτουνιασμένη θάλασσα με το σκληρό βράχο".
Ωστόσο, ούτε αυτό φαίνεται να είναι το μέλλον. Η στάση της
Ευρώπης για τον Ζελένσκι και τα αιτήματά του, προσθέτει ο Χάιμαν, "θα
εξασθενίσει όταν ο πόλεμος καταβάλει τον φόρο του όχι μόνο στους Ουκρανούς αλλά
και στους συμμάχους".
"Ο Ζελένσκι ήταν ξεκάθαρος ότι η Ουκρανία θα χρειαστεί 5
δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα από τους εταίρους της, μια αρχική εκτίμηση που
τώρα διπλασιάστηκε για αόριστο χρονικό διάστημα. Η επ' αόριστον εκπλήρωση αυτής
της δέσμευσης είναι απίθανη. Καθώς ο πόλεμος παρατείνεται, όλο και περισσότεροι
πολίτες και πολιτικοί θα αρχίσουν να αμφισβητούν αυτή την επένδυση. Οι
συμμαχικές οικονομίες οδεύουν προς την ύφεση και ήδη παραπαίουν κάτω από υψηλά
ποσοστά πληθωρισμού".
Οπότε, όπως έχουμε γράψει αλλού για την τρέχουσα κλιμάκωση: η
Ουκρανία θα πρέπει να έχει κάποια επιτυχία που θα κρατήσει ζωντανή την αφήγηση
μιας πιθανής ουκρανικής νίκης, διαφορετικά γιατί να επενδύσει κανείς σε μια
χαμένη υπόθεση; Πώς θα μπορέσουν να πείσουν τους Ευρωπαίους και τους
Αμερικανούς πολίτες να αποδεχθούν τόσα μάταια βάσανα; (Καθόλου δεν νοιάζονται,
φυσικά, οι πολεμοκάπηλοι για τα ανόητα βάσανα του ουκρανικού λαού,
καταδικασμένου σε σφαγή).
ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΣΤΗ
ΖΑΠΟΡΟΖΙΕ
Έτσι, αφού η πολυαναμενόμενη (από όλα τα μέσα ενημέρωσης)
ουκρανική αντεπίθεση προς τη Χερσώνα και τη Ζαπορίζια καθυστερεί - αν ποτέ
γίνει -, κάτι πρέπει να εφευρεθεί. Εξ ου και η σημασία που αποδίδεται στις δύο
ενέργειες δολιοφθοράς στην Κριμαία την τελευταία εβδομάδα, με την έκρηξη
ορισμένων αποθηκών πυρομαχικών.
Πέρα από την πατρότητα των επιθέσεων - είναι δύσκολο να
πιστέψει κανείς ότι ήταν οι Ουκρανοί, μοιάζει περισσότερο με το χέρι κάποιας
εξειδικευμένης υπηρεσίας του ΝΑΤΟ -, πρόκειται για δύο μεμονωμένες ενέργειες,
οι οποίες ελάχιστα επηρεάζουν την έκβαση του πολέμου. Αρκεί να σκεφτεί κανείς
πως κάθε μέρα οι Ρώσοι ανατινάζουν ουκρανικές (δηλαδή νατοϊκές) αποθήκες όπλων.
Αλλά χρειάζονται επειγόντως κάποιες επιτυχίες, όπως γράφαμε παραπάνω.
Διαφορετικό πρόσημο έχει η άλλη και πιο επικίνδυνη κλιμάκωση,
η οποία αφορά τον βομβαρδισμό του ατομικού σταθμού παραγωγής ενέργειας στη
Ζαπορόζιε, τον οποίο η Δύση πιστώνει στους Ρώσους με την πεποίθηση ότι μπορεί
να προσδώσει μια επίφαση αξιοπιστίας σε αυτή την αφήγηση, παρά την αδυναμία της
(οι Ρώσοι δεν θα βομβάρδιζαν τους εαυτούς τους).
Ο σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να πιέσει τους Ρώσους να
αποσυρθούν από την περιοχή, ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη αντεπίθεση. Ακόμα
και αν αυτό δεν έχει την προσδοκώμενη επιτυχία, μπορεί πάντα να θεωρηθεί ως
νίκη, καθώς μπορεί να υποστηριχθεί η απελευθέρωση των περιοχών από τους Ρώσους
(όπως συνέβη κατά την έναρξη των εχθροπραξιών, όταν τα μέσα ενημέρωσης
εξιστόρησαν την υποχώρηση των Ρώσων από το Κίεβο στο Ντονμπάς, ως ουκρανική
νίκη).
Όμως οι πύραυλοι στον εργοστάσιο ατομικής ενέργειας μπορούν
επίσης να έχουν και ένα άλλο και πιο σκοτεινό στόχο. Εάν προκληθεί πυρηνικό
ατύχημα, το σενάριο του πολέμου θα αλλάξει απότομα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)