Χρονικό και διδάγματα της κρίσης

Το κείμενο προέρχεται από το αφιέρωμα του ΤΡΡ «Τέλος και αρχήτων μνημονίων»

του Κωνσταντίνου Πουλή

Τι ξέρουμε τώρα που δεν το ξέραμε στην αρχή της κρίσης; Θα απαριθμήσω μερικές πληροφορίες που θα ήταν χρήσιμες, αλλά πέρασε καιρός μέχρι να εδραιωθούν στον δημόσιο διάλογο. Δεν ήταν όλες άγνωστες, αλλά μπορεί να ακούγονταν στο περιθώριο της συζήτησης. Σε τι μας χρησιμεύουν; Βλέποντας πού κάναμε λάθος, ενδέχεται να καταφέρουμε να μάθουμε να συζητάμε και να αναλύουμε καλύτερα. Να μάθουμε από τα λάθη μας, όπως λένε, δηλαδή να εντοπίσουμε τα τυφλά σημεία και της σημερινής συζήτησης.

•  Πάνω από 95% των χρημάτων επέστρεφαν στις τράπεζες, για χάρη των οποίων σχεδιάστηκε το υποτιθέμενο πρόγραμμα διάσωσης. Το επιχείρημα με το οποίο απαντούσε σταθερά στην κριτική η μνημονιακή ενημέρωση των πρώτων ετών ήταν πως αν δεν παίρναμε αυτά τα χρήματα, δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Η αποκάλυψη πως το ποσό που επέστρεφε στις τράπεζες έφτανε το 95% αποτελεί συντριπτική επιβεβαίωση της άποψης ότι το μνημόνιο δεν ήταν «ένας πρωτόγνωρος μηχανισμός στήριξης», όπως έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου στο Καστελόριζο, αλλά η μεγαλύτερη απόπειρα συλλογικής εξαπάτησης ενός λαού, προκειμένου να παίρνουμε χρήματα που θα  επιστρέφαμε στο ακέραιο από την άλλη τσέπη. Τώρα έχουμε τη δήλωση του Ντάισελμπλουμ, την παραδοχή τουΔΝΤ για τον πολλαπλασιαστή, τις μελέτες που δείχνουν τα οφέλη της Γερμανίας κλπ., μικρές ψηφίδες που αμφισβητούν την εικόνα των ευεργετημένων τεμπέληδων. Αυτά λέγονταν, και από ανθρώπους που ξέρουν τι λένε και από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι λένε, αλλά δεν ήταν ένα εδραιωμένο στοιχείο του δημόσιου διαλόγου. Τώρα είναι.

Εκεί που τελειώνουν τα μνημόνια,αρχίζουν οι φαντασιώσεις

 


Το κυβερνητικό αφήγημα για την "έξοδο από τα μνημόνια" είναι μια επικοινωνιακή κατασκευή, όπως ήταν και η "έξοδος από τα μνημόνια" της κυβέρνησης Σαμαρά. Ούτε τότε, ούτε τώρα υπήρξε ή υπάρχει κάποια έξοδος. 

Αυτό που συμβαίνει περιγράφεται με ακρίβεια ως "το τέλος της χρηματοδότησης των προγραμμάτων". 

Αυτό που τελειώνει είναι ο δανεισμός (για να ξεκινήσει το κυνήγι του δανεισμού από τις περιβόητες αγορές, ακριβότερα).

 Όλα τα υπόλοιπα, περικοπές, περιοριστικές πολιτικές, υπερφορολόγηση, εργασιακή ζούγκλα, τράπεζες- νταβατζήδες, έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, των εσόδων του κράτους και της δημόσιας περιουσίας από τεχνοκράτες- εντεταλμένους των δανειστών παραμένουν. 

Τα μνημόνια τελειώνουν για την ακρίβεια το 2114. γιατί τότε τελειώνει και η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας.

Αυτά θα ισχύουν την 21η Αυγούστου και αφού θα συνεχίσουν να ισχύουν, δεν υπάρχει καμία "έξοδος". 

Απόψεις

-Μπήκαμε στα ΜΝΗΜΟΝΙΑ με ποσοστό 125% του ΑΕΠ και "βγαίνουμε" με ποσοστό 185% του σημερινού ΑΕΠ που μάλιστα είναι και μικρότερο του 2010 (222,15 δισ. ευρώ στο τέλος του 2010 έναντι 183,7 δισ. ευρώ το α’ τρίμηνο του 2018)

-Μόνον που δεν μπήκαμε στα μνημόνια για να μειωθεί το χρέος, αλλά για να σωθούν οι δανειστές, να επιβληθεί η εσωτερική υποτίμηση και το οικονομικό μοντέλο του ευρώ.

Κρέας για σφαγή : Στην Ιαπωνία, μετανάστες και άστεγοι χρησιμοποιούνται για να καθαρίσουν τα ραδιενεργά ερείπια του Φουκουσίμα

 

Σε έγγραφο του ΟΗΕ αποκαλύπτεται μια σκληρή πραγματικότητα. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που ασχολούνται με τον καθαρισμό του πυρηνικού σταθμού Φουκουσίμα-1 ίσως έχουν παραπλανηθεί ως προς τους κινδύνους της έκθεσης τους σε ακτινοβολία και διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο.

Πάλι εκτός ελέγχου το δημόσιο χρέος;

 

Εξαιρετικής πολιτικής σημασίας είναι τα στοιχεία για την πορεία του δημόσιου χρέους που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Παρασκευή 17 Αυγούστου από τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, με αφορμή την έκδοση του δελτίου του υπ. αρ. 90, μηνός Ιουνίου 2018 (εδώ).

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Με βάση λοιπόν τα δικά του δεδομένα, το χρέος της κεντρικής διοίκησης στις 30 Ιουνίου 2018 έφτασε τα 345,38 δισ. ευρώ, από 343,74 δισ. ευρώ στις 31 Μαρτίου, μόλις δηλαδή τρεις μήνες πριν. Προς αποφυγή παρανοήσεων να υπογραμμίσουμε ότι το χρέος της κεντρικής διοίκησης διαφέρει από το χρέος της γενικής κυβέρνησης, το οποίο κυρίως εξετάζουμε, καθώς στο χρέος της γενικής κυβέρνησης συνυπολογίζουμε πέραν του χρέους της κεντρικής διοίκησης, που είναι και η βασική του συνιστώσα, τα εξής: το ενδοκυβερνητικό χρέος, το χρέος των ΔΕΚΟ, των Νομικών Προσώπων, των ΟΤΑ και των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης (ΟΚΑ). Για να φανεί η διαφορά να αναφέρουμε ότι στις 31 Δεκεμβρίου 2017 όταν το χρέος της γενικής κυβέρνησης ήταν 317,4 δισ. ευρώ (ή 178,6% του ΑΕΠ) το χρέος της κεντρικής διοίκησης ήταν 328,70 δισ. ευρώ (με βάση το τριμηναίο δελτίο του ΟΔΔΗΧ, υπ. αρ. 89, εδώ).