Εκεί που τελειώνουν τα μνημόνια,αρχίζουν οι φαντασιώσεις

 


Το κυβερνητικό αφήγημα για την "έξοδο από τα μνημόνια" είναι μια επικοινωνιακή κατασκευή, όπως ήταν και η "έξοδος από τα μνημόνια" της κυβέρνησης Σαμαρά. Ούτε τότε, ούτε τώρα υπήρξε ή υπάρχει κάποια έξοδος. 

Αυτό που συμβαίνει περιγράφεται με ακρίβεια ως "το τέλος της χρηματοδότησης των προγραμμάτων". 

Αυτό που τελειώνει είναι ο δανεισμός (για να ξεκινήσει το κυνήγι του δανεισμού από τις περιβόητες αγορές, ακριβότερα).

 Όλα τα υπόλοιπα, περικοπές, περιοριστικές πολιτικές, υπερφορολόγηση, εργασιακή ζούγκλα, τράπεζες- νταβατζήδες, έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, των εσόδων του κράτους και της δημόσιας περιουσίας από τεχνοκράτες- εντεταλμένους των δανειστών παραμένουν. 

Τα μνημόνια τελειώνουν για την ακρίβεια το 2114. γιατί τότε τελειώνει και η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας.

Αυτά θα ισχύουν την 21η Αυγούστου και αφού θα συνεχίσουν να ισχύουν, δεν υπάρχει καμία "έξοδος". 

Το αντεπιχείρημα σ΄αυτά που αναφέρω είναι ότι θα υπάρχει κάποια "ευελιξία" και έτσι η κυβέρνηση θα μπορέσει να αμβλύνει τις περιοριστικές πολιτικές. 

Μύθος. 

Η παραμικρή έστω άμβλυνση των περιοριστικών πολιτικών απαιτεί τη συναίνεση των δανειστών- εταίρων. Ο πρωθυπουργός της χώρας, από το 2010, μέχρι και σήμερα, αλλά και μέχρι το 2060 (σύμφωνα με τα όσα έχουν ψηφιστεί) δεν μπορεί να αλλάξει ούτε τον ΦΠΑ στα μπρόκολα, χωρίς να πάρει έγκριση από τους δανειστές. 

Αυτή είναι πραγματικότητα. Η χώρα είναι μια αποικία χρέους και έτσι της συμπεριφέρονται. ΟΙ δείκτες - ορισμένοι δείκτες για την ακρίβεια- βελτιώνονται, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβεί και στη ζωή των πολιτών.

Θα συνεχιστεί το κυνήγι των καταστροφικών υπερπλεονασμάτων, οι συντάξεις θα συρρικνωθούν κι άλλο (είναι λεπτομέρεια αν αυτό θα γίνει το Ιανουάριο ή κάποιους μήνες αργότερα) οι μισθοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται ακόμα και στα επίπεδα των 150 και 200 ευρώ, η επιδοματική πολιτική θα συνεχίσει να εξαντλείται στο "κάτι περίσσεψε στο τέλος του χρόνου, έλα να σου δώσω κανένα 300αράκι να πάρεις κουραμπιέδες για τα Χριστούγεννα".

Η κάθε κυβέρνηση μπορεί να δημιουργεί όσα αφηγήματα θέλει, να βλέπει "εξόδους" και "κανονικότητες".

 Η ζωή όμως των περισσότερων δεν βιώνεται με αφηγήματα. Βιώνεται ως μία οδυνηρή καθημερινότητα, χωρίς καμία προοπτική, που δεν μπορεί να πασπαλιστεί με καμία χρυσόσκονη.

[--->]