«Ε. Ντυνάν»: Πώς να τιμωρήσεις ένα σκάνδαλο που αποδέχθηκες;

«Ε. Ντυνάν»: Πώς να τιμωρήσεις ένα σκάνδαλο που αποδέχθηκες;

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Μια εξεταστική επιτροπή που καλείται να ερευνήσει ένα καραμπινάτο πολιτικό και τραπεζικό σκάνδαλο μετατρέπεται σε ένα ανώδυνο για τα συμφέροντα θέατρο κουτσομπολιού και φτηνιάρικων καταγγελιών. Ουσιώδη ντοκουμέντα παραμερίζονται για να αξιοποιηθούν αναξιόπιστοι μάρτυρες. Η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του «Ε. Ντυνάν» φέρνει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με τα πολιτικά της αδιέξοδα.

Φυτώριο σκανδάλων», «πάρτι εκατομμυρίων», «λεηλασία». Είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά στελέχη, μεταξύ αυτών και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όταν αναφέρονται στις πολιτικές των προκατόχων τους στον χώρο της υγείας και ιδίως στην υπόθεση του «Ερρίκος Ντυνάν».

Αυτή η ιστορία άλλωστε είναι και η πρώτη από τα «σκάνδαλα» που ελέγχει η περίφημη εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Συμμετέχει ο ίδιος κορμός κυβερνητικών βουλευτών που αξιοποιήθηκε και για την εξεταστική σχετικά με τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που ούτε αυτήν τη φορά θα καταλήξει σε αποτέλεσμα.

Το μεγάλο  όπλο…

Είναι αλήθεια ότι για την υπόθεση του «Ερρίκος Ντυνάν» και τις ευθύνες της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα σημαντικό ντοκουμέντο. Ένα στοιχείο που δείχνει πώς ακριβώς λειτούργησε η εκτελεστική εξουσία εκείνη την περίοδο, πώς μεθόδευσε τα πράγματα έτσι ώστε ένα νοσοκομείο να φτάσει μέσω πλειστηριασμού στα χέρια μιας θυγατρικής της Τράπεζας Πειραιώς, την ΗΜΙΘΕΑ και μάλιστα σε πολύ χαμηλό τίμημα, με το Δημόσιο ζημιωμένο αφού δεν διεκδικήθηκαν χρέη προς το κράτος ύψους 4,5 εκατ. ευρώ.

Πρόκειται φυσικά για το περίφημο «μνημόνιο» ανάμεσα στον τότε υπουργό Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη και το ίδρυμα. Ένα κείμενο που έγινε –πολύ λογικά– πρωτοσέλιδο στην Αυγή και επιδείχθηκε δεόντως από τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο κεντρικός εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξεταστική, ο Σπύρος Λάππας, το περιέγραψε ομολογουμένως με πολύ γλαφυρό τρόπο. Όπως τόνισε στην επιτροπή, είναι ένα «μνημόνιο που υπάρχει μεταξύ του Υπουργείου Υγείας, του Ερρίκος Ντυνάν και του κυρίου Σάλλα, ήταν το Μνημόνιο διάσωσης του Ερρίκος Ντυνάν.

 Θεωρώ ότι το έγγραφο του Μνημονίου που υπάρχει στην ποινική δικογραφία πρέπει να διασπαρεί σε όλη την οικουμένη, σε κρατικούς αξιωματούχους, υπαλλήλους, Υπουργούς, Πρωθυπουργούς, για να καταλάβουν τι σημαίνει η Ελλάδα ως χώρα, πώς οι κρατικοί αξιωματούχοι υπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και τις δημόσιες επιχειρήσεις.

 Τέτοια υποτακτικότητα, τέτοια αναξιοπρέπεια, τέτοια υποτέλεια απέναντι σε έναν τραπεζίτη δεν έχει όρια. Πραγματικά, ντράπηκα διαβάζοντας το έγγραφο του Μνημονίου και δεν το λέω για να κάνω αντιπολίτευση. Αν ήταν και δικός μας Υπουργός θα έλεγα ακριβώς τα ίδια. Ένιωσα ντροπή και αισχύνη, κύριοι συνάδελφοι, από τη σύσταση ενός Υπουργού, ο οποίος, αφού την παρέπεμψε στην επόμενη παραιτημένη διοίκηση, έστειλε έγγραφο ο αρμόδιος Υπουργός, κ. Γεωργιάδης,  με το οποίο έλεγε το εξής καταπληκτικό και ακούστε το “η επιθυμία του κ. Σάλλα είναι να παραιτηθείτε”»! Πρόσθεσε ότι στη σελίδα 14 αναγράφεται πως «η αγορά του δανείου του Ερρίκος Ντυνάν από τον Σάλλα επετεύχθη με συντονισμένες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης» (πρόκειται για δάνειο προς τη Marfin του Α. Βγενόπουλου που εξαγόρασε η Πειραιώς προκειμένου να έχει τα χρέη του νοσοκομείου).

…δεν έχει σφαίρες

Πράγματι. Αυτό ακριβώς αναφέρει το εν λόγω έγγραφο. Ένας υπουργός Υγείας δίνει εντολή στη διοίκηση ενός οργανισμού που εποπτεύει να φύγει, διότι αυτό θέλει η τράπεζα που θα το αγοράσει. Μια συμπεριφορά που και από την κατάληξη των πραγμάτων αποδεικνύεται επίμεμπτη. Η κυβερνητική πλειοψηφία, λοιπόν, έχει στα χέρια της ένα μεγάλο όπλο. Το θέμα όμως είναι αν θέλει, αν μπορεί και αν έχει το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσει.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι αρνητική. Ο λόγος καθαρά πολιτικός και… ολίγον τραπεζικός. Ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης και η Νέα Δημοκρατία απαντούν σε αυτή την κατηγορία με τον πολύ απλό –και ίσως για κάποιους κυνικό– τρόπο: Ναι, θέλαμε να πουλήσουμε το νοσοκομείο και να πληρωθούν τα χρέη του, αλλιώς το Δημόσιο θα αναλάμβανε χρέη 300 εκατ. ευρώ. Στη συνέχεια επίσης θέτουν το επίσης πολύ απλό ερώτημα: 

Αυτή η κυβέρνηση ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό; Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην επιτροπή ο βουλευτής της ΝΔ Γιώργος Γεωργαντάς,«η παρούσα Κυβέρνηση, εάν θεωρεί ότι δεν έγινε σωστά η διαδικασία του πλειστηριασμού, θα μπορούσε να ζητήσει να επανακτηθεί το συγκεκριμένο νοσηλευτικό ίδρυμα από το Δημόσιο, με την ανάληψη, από την πλευρά του Δημοσίου, όλων των οφειλών, του συγκεκριμένου αυτού ιδρύματος, που είναι 300 εκατομμύρια ευρώ και να το πάρει υπό μια κρατική λειτουργία και εποπτεία».

Κάπου εδώ εμφανίζονται τα… πολιτικά αδιέξοδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η τελική πράξη μεταφοράς του «Ερρίκος Ντυνάν» το 2015 έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά που οι βουλευτές του καταγγέλλουν στην εξεταστική επιτροπή τα έχει αποδεχθεί ως πολιτική και νομική πραγματικότητα. Εποπτεύει το «Ερρίκος Ντυνάν» που σήμερα είναι μια εταιρεία με τη μορφή, τους όρους, τις διαδικασίες και την ιδιοκτησία που αποφάσισε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

 Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς στην ιστοσελίδα του ιδρύματος, το «Ε. Ντυνάν» «ανήκει στην εταιρεία “ΗΜΙΘΕΑ Α.Ε.” και αποτελεί ένα από τους πλέον σύγχρονους και μεγαλύτερους νοσηλευτικούς οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στο χώρο της παροχής υπηρεσιών υγείας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης».

Το δεύτερο στοιχείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι κανένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξεταστική Επιτροπή για την Υγεία δεν θέλει να πει «κακιά κουβέντα» για την Τράπεζα Πειραιώς• η όλη κριτική εξαντλείται στο πρόσωπο του πρώην προέδρου της Μιχάλη Σάλλα. Προφανώς γιατί κανείς δεν θέλει να θίξει μία από τις βασικές συστημικές τράπεζες, γεγονός που φυσικά έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης σε αυτό τον τομέα.

Εν ολίγοις, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην εξεταστική επιτροπή οφείλουν να προσέχουν τι λένε και πώς το λένε και κυρίως να μην το πάνε και πολύ μακριά…

Ανδρέας Μαρτίνης, η πρόσφορη  λύση

Απ’ ό,τι φαίνεται, το πολιτικό αδιέξοδο που περιγράψαμε παραπάνω το αντιλαμβάνεται και η ίδια η κυβέρνηση. Έτσι, αντί να ασχοληθεί με το έγγραφο που έχει στα χέρια της και να δομήσει την επιχειρηματολογία της, επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο.

Το όνομά του: Ανδρέας Μαρτίνης. Ο ισόβιος πρόεδρος  του «Ερρίκος Ντυνάν». Ο άνθρωπος που βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα κατηγορούμενος για την υπόθαλψη όλων των πρακτικών διαφθοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος γίνεται… το στήριγμα της κυβερνητικής προσπάθειας.

Ένας άνθρωπος  που, σύμφωνα με τους εισαγγελείς που ερεύνησαν την υπόθεση, δεν ήταν αξιόπιστος εκτός φυλακής μετατρέπεται σε αξιόπιστο μάρτυρα εντός φυλακής!

Οι απόψεις και η εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στην ιδιωτικοποίηση του «Ερρίκος Ντυνάν» καταγράφηκαν από τις ανακριτικές αρχές. Στη συνέχεια από τα πρωτοσέλιδα πολλών εφημερίδων και τελικά σε μία τριήμερη κατάθεση από την ίδια την εξεταστική επιτροπή. Τα στοιχεία λίγο πολύ γνωστά. 

Κατονόμασε τους υπουργούς Ανδρέα Λοβέρδο, Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη ως τους υπουργούς που προετοίμασαν την ιστορία. Ιδιαίτερα εστιάζει στον δεύτερο, αφού εκτιμά ότι ο Α. Λοβέρδρος προετοίμασε το έδαφος και ο Μ. Βορίδης πιέστηκε για να καλύψει μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων όσα έγιναν. Παράλληλα καταγγέλλει ρουσφέτια, λίστες, διορισμούς, δωρεάν νοσηλείες και γενικώς όλα όσα έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς στον Τύπο το προηγούμενο διάστημα.

Έτσι, στον βουλευτή του Ποταμιού Γιώργο Μαυρωτά, που μετέχει στην επιτροπή, γεννιέται μία –πολύ λογική, θα λέγαμε– απορία την οποία και διατυπώνει στις 14 Ιουνίου: «Γιατί όλα αυτά που καταγγέλλετε τώρα και που είναι σοβαρά, δεν τα καταγγείλατε στην ώρα τους και τα λέτε τώρα που είστε κατηγορούμενος;»

Ο Α. Μαρτίνης απαντά: «Εάν το έκανα τότε, υπήρχε ένας κλοιός για την οικογένειά μου και για το ΝΤΥΝΑΝ. Εάν δεν περνούσα το πικρό ποτήρι των φυλακών, αυτά τα οποία κατέθεσα τώρα, θα νόμιζαν ότι τα λέω σαν αντάλλαγμα για να μην θιγώ για προσωπικό μου θέμα».

Ο Γ. Μαυρωτάς θα επιμείνει: «Τώρα δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι τα λέτε αυτά για να έχετε μια ευνοϊκότερη μεταχείριση;» Ο Α. Μαρτίνης θα απαντήσει ξανά: «Τα λέω αυτά διότι υπάρχει δικαστικό σκάνδαλο, καλώς ή κακώς είμαι ο μόνος Έλληνας που με αναπηρία 67% δεν έχω αποφυλακιστεί. Δεν ζητώ ρουσφέτια από κανέναν. Ζητώ εφαρμογή του νόμου ή τουλάχιστον όχι κατάργηση του νόμου μόνο για μένα».

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι, αν μη τι άλλο, ο πρώην πρόεδρος του «Ερρίκος Ντυνάν» δεν αποτελεί και… υπόδειγμα μάρτυρα που δεν αποζητά ανταλλάγματα επιδεικνύοντας αυτό που ο ίδιος θεωρεί «καλή συμπεριφορά».

Ο αποκαλυπτικός κύριος Σούρλας

Η μαρτυρία του Γιώργου Σούρλα ήταν αυτή που προβλήθηκε λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη έγινε στην Εξεταστική Επιτροπή για τα Σκάνδαλα της Υγείας. Βλέπετε, ο άνθρωπος που νομοθέτησε ως υπουργός προκειμένου να δημιουργηθεί το «Ερρίκος Ντυνάν» και στη συνέχεια θήτευσε ως γραμματέας αντιμετώπισης της διαφθοράς δεν είχε… εντυπωσιακές λίστες με ρουσφέτια να παραθέσει. Δεν έβγαλε κανένα κουτσομπολιό, δεν είπε γενικώς και αορίστως ονόματα, δεν είχε να συνεισφέρει με κάποια γαργαλιστική λεπτομέρεια. Παρότι ρωτήθηκε επιμόνως.

Ήξερε όμως, όπως προκύπτει από την κατάθεσή του, γιατί δημιουργήθηκε το «Ερρίκος Ντυνάν». Ήξερε, επίσης, ποια είναι τα όρια της συγκεκριμένης εξεταστικής επιτροπής. Ήξερε, τέλος, πώς λειτουργεί η νομοθετική εξουσία σε σχέση με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Τα είπε όλα αυτά. Μάλιστα με μία ειλικρίνεια που η απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική μπορεί να δικαιολογήσει επαρκώς. Μόνο που δεν ταιριάζουν στο… έπος της αποκάλυψης των σκανδάλων που έχει προσκηνοθετηθεί.

Γιατί δημιουργήθηκαν νοσοκομεία σαν το «Ε. Ντυνάν»;

Ο Γιώργος Σούρλας δήλωσε ξεκάθαρα ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση του πρόσφατα αποθανόντος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δημιούργησε το «Ντυνάν». Όπως είπε, «είχε προηγηθεί ο Νόμος 2071/1992, που προέβλεπε ότι μπορούν να συσταθούν και να λειτουργήσουν και νοσηλευτικά ιδρύματα ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Και από κει, ανοίγει πλέον ο δρόμος για να γίνουν αυτά τα νοσηλευτικά ιδρύματα». Με βάση αυτό τον νόμο ξεκινούν να λειτουργούν τα μισο-ιδιωτικά νοσοκομεία «Ερρίκος Ντυνάν», Ωνάσειο και «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη.

Στο γιατί τα συγκεκριμένα ιδρύματα, ο Γ. Σούρλας είναι σαφής: Αφενός «γιατί υπήρχαν δωρεές» (στην περίπτωση του «Ντυνάν» από τον Ερυθρό Σταυρό). Αφετέρου γιατί τα ιδρύματα αυτά θα άνοιγαν τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Ο Γ. Σούρλας ήταν ξεκάθαρος:

«Ο άλλος λόγος, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, ήταν ότι, πέραν από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, που λειτουργούσαν όπως λειτουργούσαν, πιστεύω ότι χρειάζεται να κάνουμε και κάποια άλλα νοσοκομεία που να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, για να συγκρίνουμε πώς δουλεύει το κρατικό νοσοκομείο και πώς δουλεύει το νοσοκομείο Ν.Π.Ι.Δ». Όλοι γνωρίζουμε ποιες ήταν οι πολιτικές αντιλήψεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και φυσικά δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας για το τι ακριβώς δήλωσε ο Γ. Σούρλας.

Μπορεί η εξεταστική να τιμωρήσει όσους νομοθέτησαν;

Όμως, εξίσου ειλικρινής ήταν ο υπουργός Υγείας της περιόδου 1990-1993 σχετικά με το πού μπορεί να φτάσει η έρευνα αυτής της επιτροπής. Ποια είναι τα πραγματικά της όρια. Στοιχείο που αντιπαρέβαλε με… τον ενθουσιασμό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η Αννέτα Καββαδία παρέθεσε ένα από βασικά επιβαρυντικά στοιχεία που, σύμφωνα με την πλειοψηφία της εξεταστικής, υπάρχουν εναντίον του Μάκη Βορίδη. Δηλαδή την τροπολογία που κατέθεσε το 2014 και απάλλαξε από αστική και ποινική ευθύνη τους διοικούντες το «Ερρίκος Ντυνάν» την επίμαχη περίοδο. Η τροπολογία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 19 Σεπτεμβρίου –μόλις 5 ημέρες πριν από τον πλειστηριασμό που έφερε στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς το νοσοκομείο– κι ενώ όλα έδειχναν ότι τελείωνε ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το περιεχόμενό της ξεκάθαρο και δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη στόχευσή της: «Τα μέλη του Δ.Σ. του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που έχουν διοριστεί με δικαστική απόφαση, καθώς και τα μέλη του Δ.Σ. του “Ερρίκος Ντυνάν” που εκλέχθηκαν από την παραπάνω διοίκηση δεν διώκονται για τις πράξεις και παραλείψεις τους, που αφορούν σε φορολογικές, ασφαλιστικές και εργοδοτικές υποχρεώσεις τους, οι οποίες τελέστηκαν κατά τη διάρκεια της προσωρινής θητείας τους ούτε και για χρέη του σωματείου ή του ιδρύματος, που έγιναν ή γεννήθηκαν κατά την ίδια ως άνω περίοδο και ουδεμία ποινική, αστική ή άλλη ευθύνη φέρουν για αυτά ανεξαρτήτως από το χρόνο βεβαίωσής τους». Δηλαδή, απαλλάσσει για τα πάντα τη διοίκηση του «Ντυνάν».

Παρ’ όλα αυτά, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και χωρίς να αμφισβητήσει κανείς τις ειλικρινείς προθέσεις της να διαλευκανθεί η υπόθεση αυτή, προσέκρουσε στο απλούστατο επιχείρημα ότι η εν λόγω τροπολογία ψηφίστηκε από τη Βουλή. Το οποίο εξίσου ειλικρινά παρέθεσε ο Γ. Σούρλας, χωρίς μάλιστα να διστάσει να δηλώσει ότι ο ίδιος έχει γίνει μάρτυρας τροπολογιών που συντάχθηκαν έξω από τη Βουλή, από συγκεκριμένα συμφέροντα και μετά ήρθαν για ψήφιση.

 Δείτε τον χαρακτηριστικό διάλογο που καταγράφεται στα πρακτικά της εξεταστικής:

«ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Η τροπολογία συζητήθηκε στη Βουλή; ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Ναι, βεβαίως. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Πήρατε θέση;

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΑΠΠΑΣ: Μα πέρασε νύχτα.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Εγώ τι να πω παραπάνω, το συζητήσατε, τοποθετηθήκατε.

ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Η άποψή σας ποια είναι; Αυτή η τροπολογία δεν έχει κάτι περίεργο;

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Όχι, ό,τι έρχεται στη Βουλή και συζητείται και ψηφίζεται παύει να έχει περίεργα πράγματα.

ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Παρέχει ασυλία, κύριε Σούρλα. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ:  Όταν έρχεται στη Βουλή κάτι και ψηφίζεται παύει να είναι περίεργο. Εκεί να ψάξετε λίγο να βρείτε τη διαδικασία λειτουργίας του Νομοθετικού Σώματος, που είναι άκρως, χρόνια υποβαθμισμένο, είναι ενεργούμενο της Εκτελεστικής Εξουσίας και μάλιστα, Εκτελεστικής, καθ’ υπαγόρευση των μεγάλων συμφερόντων, διότι αλλού γινόταν τους καιρούς εκείνους, που ήμουν και εγώ Βουλευτής, μερικές φορές οι διατυπώσεις των νομοθετημάτων και έρχονταν μέσω Εκτελεστικής Εξουσίας στη Βουλή. Προσπαθήστε να αναβαθμίσετε το Νομοθετικό Σώμα».

Τι έκανε το 2014  ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μάλιστα, δυστυχώς για την κυβερνητική πλειοψηφία, η τοποθέτηση του Γ. Σούρλα ενισχύεται από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίφημη εκείνη συνεδρίαση όπου συζητήθηκε η τροπολογία αρκέστηκε σε μία γενικόλογη παρατήρηση από τον εισηγητή του Κ. Ζαχαριά.

Αυτός στις 10 Σεπτεμβρίου είχε δηλώσει ότι «πρέπει να λήξει αυτή η ιστορία, πρέπει να βγει στην επιφάνεια όλη η τριγωνική αμαρτωλή σχέση μεταξύ Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Νοσοκομείου “Ερρίκος Ντυνάν” και Νοσοκομείου “Ερυθρός Σταυρός”. Πρέπει να υπάρξει διαφάνεια και τιμωρία των υπευθύνων που κατάντησαν ένα ίδρυμα μη κερδοσκοπικό σε αυτήν τη δεινή οικονομικά θέση, να χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια. Πρέπει το ίδρυμα αυτό να αξιοποιηθεί προς χάρη του ελληνικού δημόσιου συστήματος υγείας, πράγμα που έχουμε υποστηρίξει όλες τις προηγούμενες φορές».

Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε μεν για το «Ντυνάν» αλλά ούτε καν δήλωσε ρητά ότι καταψηφίζει την τροπολογία για την οποία σήμερα εγκαλεί τον Μάκη Βορίδη!

Προφητείες;

Στην ίδια συνεδρίαση –πάντα στις 10 Σεπτέμβρη του 2014– είχε τοποθετηθεί και ο τότε βουλευτής και μετέπειτα υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός. Στην ομιλία του έμοιαζε… να προφητεύει όσα θα έκανε 3 χρόνια αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είχε πει, «αυτήν την ιστορία περί του “πάρτι”, της συναλλαγής και της διαφθοράς στο σύστημα υγείας την ακούμε εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Κάθε Υπουργός που αναλαμβάνει, μιλάει για τα “πιράνχας”, για τα “τρωκτικά” του συστήματος και λέει ότι θα τα καταπολεμήσει, αλλά δεν έχει γίνει τίποτα, ακριβώς διότι υπήρχε πολιτική ασυλία στο κομμάτι του υγειονομικού σώματος και κυρίως του επιχειρηματικού τομέα στον τομέα της υγείας, οι οποίοι διασπάθιζαν ασύστολα και ασύδοτα το δημόσιο χρήμα».

Στη συνέχεια όμως εξηγεί και την αιτία της ασυλίας αυτής: «Ο λόγος που υπήρχε πολιτική ασυλία είναι ακριβώς η νεοφιλελεύθερη εμμονή σας ότι ο χώρος της υγείας είναι ένα πεδίο αγοράς, ανταγωνισμού ιδιωτικών επενδύσεων και κερδοφορίας». Να υποθέσουμε ότι σήμερα… έχουν αποσυρθεί τα ιδιωτικά συμφέροντα από τον χώρο της υγείας;

Τελικά…

Η πολύ πιο πρόσφατη δήλωση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία το «Ερρίκος Ντυνάν» δεν προκάλεσε ζημιά στο ελληνικό δημόσιο αλλά μόνον στο ίδιο το ίδρυμα, προκάλεσε εντύπωση. Ίσως είναι το πρώτο δείγμα ότι η κυβέρνηση τα μαζεύει… Παρ’ όλα αυτά, το θέμα συνεχίζει να αποτελεί την επικοινωνιακή ναυαρχίδα από τη οποία αντλούν όλα τα φίλια ΜΜΕ.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, σε όσους παρακολουθούν, ότι το «Ερρίκος Ντυνάν» αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφθοράς στον χώρο της υγείας. Ότι πρόκειται για ένα ίδρυμα που αφού αποτέλεσε όχημα λεηλασίας του κρατικού χρήματος στη συνέχεια μεθοδεύτηκε η παράδοσή του στην «ιδιωτική πρωτοβουλία». Στοιχειώδης πολιτική γνώση δείχνει ότι υπάρχουν σαφέστατες πολιτικές ευθύνες και αυτές ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Η κοινή λογική επαναστατεί στην ιδέα να μην υπάρξουν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων…

Είναι όμως εξίσου σαφές ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τις αναδείξει. Με απλά λόγια, δεν είναι δυνατόν να πάρεις τις σωστές απαντήσεις αν δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Από πότε και από ποιους σχεδιάστηκε η ιδιωτικοποίηση; Ποια οικονομικά συμφέροντα θέλησε να εξυπηρετήσει; Ποιος ο ρόλος της διοίκησης της Τράπεζας Πειραιώς συνολικά; Τι έκανε η εποπτεύουσα αρχή του τραπεζικού συστήματος; Ποιο νομοθετικό πλαίσιο αξιοποιήθηκε και πώς θα αλλάξει; Μπορεί να ακυρωθεί ο πλειστηριασμός; Πώς θα πάρει τα χρήματά του το Δημόσιο; Πώς θα ενταχθεί το «Ε. Ντυνάν» στο ΕΣΥ; Τι ρόλο παίζουν αυτά τα ιδρύματα; Ποιος πρέπει να πληρώσει τα χρέη;

Μόνο που η κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει τέτοια θέματα. Όχι τουλάχιστον χωρίς να αμφισβητήσει κεντρικές επιλογές της για την «ελεύθερη αγορά» και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και μάλιστα στη ρίζα τους.

Έτσι θα αρκεστεί σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Τον έλεγχο της ουσίας ήδη αντικαθιστούν κουτσομπολιά που ξεκινούν από το αν ήταν αργόμισθος ο σύζυγος της Φ. Γεννηματά ή αν διορίστηκε η πεθερά του Δ. Αβραμόπουλου, αν δίνονταν δώρα σε κυρίες υπουργών από τον «Λαλαούνη» έως το αν προμήθευε το νοσοκομείο με ημερολόγια ο αδερφός του Άδωνη Γεωργιάδη.

Η υπόθεση, λογικά, θα κλείσει με ένα θεωρητικό και ασαφές πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά…

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 [--->]

Η φαντασία στην εξουσία

Αμβούργο -Σύνοδος Κορυφής της G20 : Τα μέτρα αποκλιμάκωσης της βίας  της γερμανικής αστυνομίας, στις σημερινές διαδηλώσεις.

  

[--->]

Δύο χρόνια από το «όχι» στο δημοψήφισμα

της Νάντιας Βαλαβάνη

Δυο χρόνια από το δημοψήφισμα, το μεγάλο «Οχι» της 5ης Ιουλίου 2015 παραμένει η σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης: η στιγμή που μια εκπληκτικά μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε συνθήκες πρωτοφανείς στην παγκόσμια ιστορία -εκλογική διαδικασία με κλειστές τράπεζες- εγκαταλείποντας στάσεις ανάθεσης ετοιμάζεται να πάρει την τύχη της στα δικά της χέρια.

Το γεγονός ότι μία βδομάδα αργότερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., με τη στήριξη της συντριπτικά ηττημένης μνημονιακής «αντιπολίτευσης», εξαέρωνε τη σημαντικότερη λαϊκή στήριξη που προσφέρθηκε ποτέ σε κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη μεταπολεμικά μάχη αντίστασης και χειραφέτησης, δεν μειώνει σε τίποτα τη σημασία της λαϊκής νίκης.

Κάνει, ωστόσο, πολιτικά αποκρουστικότερη τη μεταστροφή που ακολούθησε την άνευ όρων συνθηκολόγηση μιας κυβέρνησης που είχε εκλεγεί με ηχηρή απελευθερωτική εντολή.

Και όχι μόνο πολιτικά αποκρουστική: Η λαϊκή απόφαση να μην υπογραφεί ένα καινούργιο -τρίτο- Μνημόνιο ήταν συντριπτική και ως προς την έκταση της λαϊκής συμμετοχής.

Ξεπερνώντας με άνεση το συνταγματικό όριο γνωμοδοτικής απόφασης σε δημοψήφισμα, κατέστησε τη λαϊκή βούληση απελευθέρωσης από την τροϊκανική τυραννία και τη μνημονιακή δουλεία ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ και ΑΝΕΚΛΗΤΗ.

Ο παραμερισμός μιας δεσμευτικά εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, χωρίς οποιαδήποτε συνέπεια -η πιο τρανταχτή απ’ όλες τις περιπτώσεις παραβίασης της τυπικής και ουσιαστικής λειτουργίας της πολιτικής δημοκρατίας και νομιμότητας-, άνοιξε έναν μεγάλο λογαριασμό· μέχρι σήμερα επίσης συνταγματικά ανεξόφλητο.

Δύο χρόνια αργότερα, όντως «οι μάσκες έχουν πέσει»: η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα την ερημοποίηση της χώρας και το ρήμαγμα της ζωής της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, συνεχίζεται για όγδοη χρονιά.

Μετά τη δημοσιοποίηση, μέσα στο τελευταίο δίμηνο, των τριών επίσημων σεναρίων ως προς την προοπτική και βιωσιμότητα του χρέους (ESM / γερμανικού ΥπΟικ, ΔΝΤ και, πιο πρόσφατα, Ε.Ε.) οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη κριτική ικανότητα κατανοεί τον κοινό τόπο όλων των «υπολογισμών» των δανειστών: η πολυδιαφημιζόμενη από την κυβέρνηση προοπτική «εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία το 2018» -στρωμένη ήδη με προνομοθετημένα μέτρα για πρωτογενές πλεόνασμα «αίματος» 3,5%, οριστικής μετατροπής των συντάξεων σε επιδόματα και ολοκλήρωσης του φορολογικού τσακίσματος των εισοδηματικά ασθενέστερων, που συνιστούν μια πρώτη δέσμη «μέτρων» ενός τέταρτου Μνημονίου- οδηγεί σε μια μνημονιακή «μεταμνημονιακή» εποχή πολύ πέραν του 2022.

Κατά κοινή ομολογία όλων των δανειστών, διάρκειας τουλάχιστον μισού αιώνα.

Αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα σε οποιονδήποτε άνθρωπο καλής θέλησης ό,τι ξέραμε ήδη τότε όλοι όσοι αντιταχθήκαμε και αντιπαλέψαμε την παραβίαση της λαϊκής εντολής της 5ης Ιουλίου 2015 ότι το τίμημα απεμπόλησης της λαϊκής εντολής για ανάκτηση κυριαρχίας -η συνομολόγηση ενός τρίτου Μνημονίου- κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση οποιασδήποτε εκδοχής απαλλαγής από τις μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν συστηματικά ό,τι απέμεινε από τη χώρα και τον παραγωγικό της ιστό.

Οτι το τρίτο Μνημόνιο δεν αποτελεί παρά τον τρίτο «σταθμό» στην προαλειφόμενη μακριά διαδρομή της λεγόμενης «εντατικής επιτήρησης» (intensive surveillance, Ευρωπαϊκός Κανονισμός 472/2013 για τις χώρες που είχαν μνημόνια) - δηλαδή της διαδικασίας υποβίβασης ενός κυρίαρχου κράτους σε προτεκτοράτο μέσω μονιμοποίησης της μετατροπής του σε «αποικία χρέους».

Στις 15 Ιουλίου 2015 η απεμπόληση μιας συντριπτικής λαϊκής εντολής απελευθέρωσης οδήγησε στο βάθεμα της επιβολής καθεστώτος πλιάτσικου εκ μέρους των δανειστών με τη συναίνεση μιας μνημονιακής, πλέον, από τις 15 Ιουλίου 2015, κυβέρνησης και της, παλαιόθεν μνημονιακής, «αντιπολίτευσης»: Με «αρπαγή της Ελλάδας», καθώς η δημόσια περιουσία οδηγείται για «ρευστοποίηση» επί 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» και η ιδιωτική θα «απαλλοτριώνεται» από τράπεζες και funds μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Με «απαγωγή των δημοσίων εσόδων» μέσω της απόσπασης της ΓΓΔΕ/ΑΑΔΕ από το υπουργείο Οικονομικών οποιασδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και τη «μεταφορά» της υπό τον έλεγχο των δανειστών -μοναδικά σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα-, και μάλιστα μια χρονιά που μισθωτοί, επαγγελματίες και αγρότες θα πληρώσουν για ίδια με τα περσινά εισοδήματα έως και 40% μεγαλύτερο φόρο.

Με τη μετανάστευση των νέων -που η ψήφος τους καθόρισε τη συντριπτική έκταση της νίκης τού «Οχι» δύο χρόνια πριν- να προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά της μεγαλύτερης από τις τρεις μέχρι τώρα ελληνικές μεταναστεύσεις.

Σε αυτή τη δεύτερη επέτειο, γίνεται πολύ περισσότερο ξεκάθαρος ο δρόμος μπροστά στον λαό: να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Πριν παγιωθεί η ερημοποίηση της χώρας.

Πριν η προαλειφόμενη «συνταγματοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος» μετατρέψει το Σύνταγμα των Ελλήνων σε συνθήκη θεσμοποίησης μόνιμων δεσμών οικονομικού και πολιτικού καταναγκασμού σε βάρος του λαού και επιβολής σταθερού καθεστώτος υποτέλειας στη χώρα.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένα ανοιχτό απελευθερωτικό κίνημα που, στην εξέλιξη της δυναμικής του, θα κατορθώσει να εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ: όλους τους Ελληνες πολίτες, λαϊκούς ανθρώπους και μεσαία στρώματα, νεαρότερους και ηλικιακά μεγαλύτερους, άντρες και γυναίκες, που αψηφώντας το κλίμα φόβου και τερατολογίας σε συνθήκες «προπαγάνδας της πράξης» των κλειστών τραπεζών, όρθωσαν το ανάστημά τους παρά και ενάντια σε όλους τους φόβους και τις αμφιβολίες τους.

Αυτή την κατεύθυνση, για την ανάκτηση ολόπλευρα της κυριαρχίας της χώρας -κρατικής, οικονομικής, φορολογικής, νομισματικής- προκειμένου να ξανασταθεί στα πόδια της και βέβαια για την κατάκτηση της ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα ενισχύσει καταλυτικά η ευρύτερη δυνατή δημοκρατική, πατριωτική, προοδευτική, ριζοσπαστική, αντιμνημονιακή συμπαράταξη όλων των δυνάμεων και μεμονωμένων ανθρώπων που είναι ήδη σήμερα αποφασισμένοι: Η παρακμή της χώρας, η μετανάστευση των νέων και η αποσάθρωση της ζωής της μεγάλης πλειονότητας της κοινωνίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.

Πώς από “βολεμένος σκουπιδιαραίος” μπορείς να μετατραπείς σε “ευσυνείδητο εργαζόμενο”

Το ημερολόγιο έγραφε 1 Φεβρουαρίου του 1968, όταν οι εργάτες καθαριότητας Echol Cole και Robert Walker έπεφταν νεκροί την ώρα της δουλειάς τους, στο Μέμφις των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο θάνατός τους, στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει μια γενικευμένη απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα, που ζητούσαν αναγνώριση του συνδικάτου τους, καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση του μισθού τους. Η απεργία κράτησε δύο μήνες και τελικά στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.

Αυτά βέβαια συνέβαιναν το μακρινό 1968, στις ακόμα πιο μακρινές ΗΠΑ. Στη σημερινή Ελλάδα, τα πράγματα φαίνεται πως είναι κάπως διαφορετικά. Στη σημερινή Ελλάδα, όταν μια 62χρονη γυναίκα που δουλεύει σε συνθήκες κάυσωνα και σε διπλή βάρδια, πεθάνει από ανακοπή, πρόκειται για ένα δυστυχές γεγονός που ήταν σχεδόν θέλημα Θεού και όλα τα σκυλιά των χορτασμένων θα γαβγίσουν συγχρονισμένα πως δεν υπάρχει καμία ευθύνη.

Όπως ας πούμε στην περίπτωση της Ντανιέλας Πρελορέντζου, μητέρας τεσσάρων παιδιών, μεταξύ των οποίων ενός ΑμΕΑ και μιας ανήλικης.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου ήταν εργαζόμενη στη καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου. Το συνδικάτο το οποίο είναι υπεύθυνο για τον τομέα εργασίας της, είναι η ΠΟΕ-ΟΤΑ και δεν αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζε το αντίστοιχο συνδικάτο στο Μέμφις του 1968. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ δηλαδή, είναι αναγνωρισμένο συνδικάτο και οι δράσεις του είναι θεωρητικά νόμιμες και μη διωκόμενες. Πρόεδρος όμως της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι ο Νίκος Τράκας.

Ο Νίκος Τράκας, είναι ένας άνθρωπος του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε μέλος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και μέλος της Γραμματείας της Συντονιστικής Eπιτροπής της ΠAΣKE-OTA. Ο Νίκος Τράκας είναι ο εκπρόσωπος ενός θεσμού, που αναλαμβάνει να προστατεύσει εργαζόμενους από αυθαιρεσίες, κακές συνθήκες εργασίας και χαμηλές αμοιβές. Ο Νίκος Τράκας όμως, επέλεξε να γράψει στα παλιότερα των υποδημάτων του, αφενός το ρόλο του και αφετέρου τη νεκρή συνάδελφό του, αφού όταν κλήθηκε να σχολιάσει το περιστατικό, δήλωσε:

Αυτοί είναι οι εργάτες Καθαριότητας! Εργάτες της δουλειάς και όχι των απεργιών! Αυτό μόνο ζητάνε! Εργασία για ζωή! Ας είναι “ελαφρύ το χώμα” που θα σκεπάσει τη συνάδελφό μας…

O Νίκος Τράκας είναι εκλεγμένος. Πράγμα που σημαίνει πως αξίζουν συγχαρητήρια για τις επιλογές τους, τόσο στο ΠΑΣΟΚ που περικλείει πραγματικούς αγωνιστές στις τάξεις του, όσο και στους εργαζόμενους που τον ψήφισαν. Ο Νίκος Τράκας έχει και facebook. Μπορείτε να του στείλετε και εσείς συγχαρητήρια, εδώ.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ΠΟΕ-ΟΤΑ. Όπως είπαμε, ΠΟΕ-ΟΤΑ αποκαλούμε το συνδικάτο εκείνο που έχει τη συνδικαλιστική ευθύνη για την αποφυγή περιστατικών όπως αυτό της Ντανιέλα Πρελορέντζου. Το να πεθαίνεις δηλαδή στο δρόμο, εν μέσω διπλοβάρδιας και καύσωνα, μαζεύοντας σκουπίδια στα 62 σου.

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ πριν μερικές μέρες είχε ξεκινήσει απεργία. Αιτήματά της, πέρα από τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, ήταν και η μη κατάργηση επιδόματος για Επικίνδυνη και Ανθυγιεινή Εργασία. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ σταμάτησε την απεργία της 11 μέρες μετά την έναρξη, χωρίς να έχει ικανοποιηθεί κανένα απολύτως αίτημά της, μετά από ψηφοφορία που στήριξε η ΣΥΝΑΝ (πρώην ΠΑΣΚΕ) και η ΔΑΚΕ. ΣΥΝΑΝ και ΔΑΚΕ έχουν τα περισσότερα μέλη στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΠΟΕ-ΟΤΑ, τα οποία προέκυψαν μετά από εκλογές. Συγχαρητήρια λοιπόν αξίζουν και σε αυτούς που τους ψήφισαν.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου δούλευε στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου. Δήμαρχος, είναι η Τίνα Καφατσάκη – Βλάχου, μέλος ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δηλώνει πως ο Δήμος βρίσκεται στο πλευρό της οικογένειας της “αδικοχαμένης εργάτριας”. Η Τίνα Καφατσάκη – Βλάχου βέβαια, δήμαρχος Ζωγράφου και μέλος ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να είχε βρεθεί στο πλευρό της υπαλλήλου της, πριν εκείνη ξεψυχήσει. Η Τίνα Καφατσάκη – Βλάχου, θα μπορούσε να μην είχε στήσει διπλοβάρδιες εν μέσω καύσωνα για την αποκομιδή των σκουπιδιών. Η Τίνα Καφατσάκη – Βλάχου είναι και αυτή εκλεγμένη και συγχαρητήρια αξίζουν και σε αυτούς που την ψήφισαν.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου ζούσε επίσης σε μια χώρα, όπου κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Μία κυβέρνηση δηλαδή, που προσπαθεί να ακολουθεί κατά γράμμα την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. ΟΟΣΑ είναι ένα διακρατικό καφενείο, όπου αργόσχολοι και τεμπέληδες πάνε και ανταλλάσσουν απόψεις για το πόσο σκληρά πρέπει να δουλεύει η πλέμπα και πώς αυτές οι απόψεις θα γίνουν νόμοι από διάφορες κυβερνήσεις χωρών. Μία τέτοια άποψη, ήταν πως η εργασία στην καθαριότητα, δε θα πρέπει να θεωρείται βαριά και ανθυγιεινή δουλειά. Μία τέτοια κυβέρνηση ήταν των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Και μία ακόμα από την πλέμπα ήταν η Ντανιέλα Πρελορέντζου. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, βγήκαν και αυτοί με εκλογές, οπότε μην παραλείψετε να δώσετε συγχαρητήρια και σε όσους τους ψήφισαν.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου ζούσε επίσης στη χώρα όπου αξιωματική αντιπολίτευση είναι η ΝΔ. Αξιωματική αντιπολίτευση, αποκαλούμε εκείνο το κομμάτι του πολιτικού κόσμου, που περιμένει να πάρει την εξουσία από την εκάστοτε τρέχουσα κυβέρνηση, με στόχο να εφαρμόσει την ίδια ακριβώς πολιτική. Ακόμα και έτσι όμως, η κάθε αξιωματική αντιπολίτευση, αναμένεται συνήθως να αξιοποιήσει επικοινωνιακά οτιδήποτε πλήττει τους αδύναμους, προκειμένου να κερδίσει ψήφους από την πλέμπα και να την κυβερνήσει μια ώρα αρχύτερα. Η ΝΔ όμως δεν είναι τέτοια. Για παράδειγμα ο Δένδιας, ούτε λίγο ούτε πολύ, απέδωσε εύσημα στη νεκρή εργάτρια για την “ευσυνειδησία της να πεθάνει εν ώρα εργασίας, αντί να κάνει κοπάνα”.

Να εδώ, μαθαίνουμε πως αν η μάνα σας, η αδερφή σας ή η κόρη σας, πεθάνει μετά από διπλοβάρδια μέσα στον καύσωνα, θα έχει κερδίσει το σεβασμό του Δένδια, αφού θα έχει αποδειχθεί "ευσυνείδητη που θα μπορούσε να είχε κάνει κοπάνα". video από https://goo.gl/7fpSDs

Η ΝΔ δηλαδή, είναι από τις σπάνιες εκείνες αξιωματικές αντιπολιτεύσεις, που ιεραρχούν πιο ψηλά και από την εξουσία, την όρεξη να δουν να τσακίζονται οι εργάτες, οι φτωχοί και οι αδύναμοι. Η ΝΔ εκλέγεται και αυτή, οπότε συγχαρητήρια αξίζουν και σε αυτούς που θα την ψηφίσουν.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου είχε επίσης την ατυχία να ζει σε μια χώρα όπου η Τέταρτη Εξουσία δεν έκανε και πολύ καλά τη δουλειά που υποτίθεται πως πρέπει να κάνει.

Ως Τέταρτη Εξουσία, αποκαλούμε άτυπα τους οργανισμούς εκείνους που έχουν αναλάβει την ενημέρωσή μας για όσα κάνουν οι άλλες Τρεις Εξουσίες κάθε αστικής δημοκρατίας που σέβεται τον εαυτό της. Τους υπαλλήλους δηλαδή, μεγάλων εφοπλιστών και βιομηχάνων, που είναι πρόθυμοι να πάνε κόντρα στα συμφέροντα των εργοδοτών τους και στην κρατική εξουσία, για να ενημερώσουν τον πεινασμένο, ποιο είναι το συμφέρον του.

 Αυτό βέβαια, μερικές ελάχιστες φορές και για λόγους αδιευκρίνιστους, τελικά δε συμβαίνει. Όπως δε συνέβη και στην περίπτωση της 62χρονης νεκρής εργάτριας, για την οποία μαθαίνουμε από μεγάλα ΜΜΕ, είτε πως πέθανε από τον καφέ, είτε πως πέθανε την ώρα που πήγαινε να πιάσει δουλειά.

 

 Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, έζησε σε μία από τις λίγες χώρες στον πλανήτη, όπου η σάτιρα, δε στρέφεται ενάντια στην εξουσία, αλλά ενάντια στον υποταγμένο.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, έζησε στη χώρα όπου η Δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρεται και πολύ για το αν θα αποδοθούν ποινικές ευθύνες για το θάνατό της.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, έζησε στη χώρα όπου ο κομματικοποιημένος “πνευματικός κόσμος” την αποκαλούσε “σκουπίδι”, όταν απεργούσε.

 

 Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, έζησε στη χώρα όπου στα 62 σου πρέπει να δουλεύεις ακόμα σε βαριές χειρωνακτικές εργασίες, γιατί είσαι ακόμα μακριά από τα 67. Γιατί οι τράπεζές μας περνάνε δύσκολες ώρες, τα ασφαλιστικά μας ταμεία είναι άδεια από λεφτά και οι άνθρωποι πλέον δεν πεθαίνουν κιόλας!

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, δε θα ταφεί δημοσία δαπάνη, η σωρός της δε θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα και το όνομά της δε θα μπει σε κάποιο δρόμο, γιατί… εντάξει, πέθανε ενώ μάζευε σκουπίδια.

Η Ντανιέλα Πρελορέντζου, θα ξεχαστεί σύντομα. Το σωματείο της δε θα κάνει καμία απεργία και το όνομά της ίσως να μνημονεύεται καμιά φορά, όταν “τυχαίνει” να πεθαίνει κάποιος άλλος εργάτης σε παρόμοιες συνθήκες.

Ίσως όμως αυτή να μην είναι η στιγμή για να μιλήσουμε για τη Ντανιέλα Πρελορέντζου. Ίσως θα έπρεπε να μην ειπωθεί τίποτα. Γιατί αν πεις κάτι, θα κάνεις προπαγάνδα με την “ευκαιρία” μιας νεκρής εργάτριας. Γιατί θα πρέπει να περιμένεις να μιλήσεις για το τι έφταιξε, όταν ξεχαστεί η Ντανιέλα Πρελορέντζου. Τότε που θα είναι πιο εύκολο να αποκαλέσεις το σινάφι της “βολεμένους σκουπιδιαραίους”. Τότε που οι χορτασμένοι και τα σκυλιά τους, δε θα έχουν επικοινωνιακό πρόβλημα, να παραδεχτούν ότι και να πεθάνεις στα 62 σου μαζεύοντας σκουπίδια μέσα σε καύσωνα, δεν έγινε και κάτι. Τότε δηλαδή που στη θέση της Ντανιέλας, μπορεί να είναι η δικιά σου μάνα, το δικό σου παιδί, ή εσύ ο ίδιος.

Πηγή: katiousa.gr - Σπασμένο Παράθυρο

 [--->]