Το σχέδιο Βαρουφάκη για το χρέος και η αλήθεια για το κούρεμα-Ανάλυση

Από το κούρεμα έως το «μενού ανταλλαγών χρέους» η απόσταση μπορεί να είναι από μηδενική έως χαοτική. Αναλόγως με το εάν τη μετρούν εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ή η ίδια - ημεδαπή και αλλοδαπή – διανόηση που έχυσε τόνους δακρύων για το… casual look Βαρουφάκη στην πόρτα της Ντάουνινγκ Στρητ.

Η δε πολιτική αλήθεια ορίζεται από τρεις αντικειμενικές και απολύτως υπαρκτές παραμέτρους: Από το τι είπε χθες ο Γιάννης Βαρουφάκης στους Financial Times παρουσιάζοντας το σχέδιό του για το χρέος και το τι έλεγε ο ίδιος προεκλογικά, από το τί λένε οι καθαροί αριθμοί για τη βιωσιμότητα του χρέους και από το μέγιστο που μπορεί ρεαλιστικά να αποδεχθεί η Ευρώπη σε μια διαπραγμάτευση εθνικής επιβίωσης.


Το σχέδιο που παρουσίασε ο Βαρουφάκης στους FT

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, λοιπόν, είπε με μεγάλη σαφήνεια στους Financial Times και τον Tony Barber ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί ονομαστικό «κούρεμα» χρέους, αλλά την ελάφρυνση μέσω ενός «μενού από debt swap» (μενού ανταλλαγών χρέους) και την δημιουργία δυο νέου τύπου ομολόγων.
Ο πρώτος τύπος, που θα συνδέεται με την ονομαστική οικονομική ανάπτυξη, θα αντικαταστήσει τα ευρωπαϊκά δάνεια διάσωσης και ο δεύτερος, που χαρακτήρισε ως «ομόλογα χωρίς λήξη» (perpetual bonds), θα αντικαταστήσει τα ελληνικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Είπε ακόμη ότι η πρόταση του για ανταλλαγή χρέους θα είναι μια μορφή «έξυπνης μηχανικής του χρέους» (smart debt engineering) η οποία «θα αποφεύγει την χρήση όρων όπως «κούρεμα», που είναι πολιτικά μη αποδεκτοί στην Γερμανία και σε άλλες πιστώτριες ώρες γιατί ακούγεται στους φορολογούμενους ως άμεση ζημία».

Κατόπιν τούτων ακολούθησε ο γνωστός ορυμαγδός περί «κυβίστησης», «εγκατάλειψης της διακήρυξης για κούρεμα του χρέους», υιοθέτησης της «επιμήκυνσης» και άλλων συναφών. Και μπορεί να ήταν κι έτσι εάν παρεμπιπτόντως, προεκλογικά, προφορικά και γραπτά, ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν είχε επανειλημμένως πει τα ίδια πράγματα με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια.

ΠΕΡΙ ΔΙΗΝΕΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ, ΕΞΥΠΝΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Του ΠEΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ανακούφιση, ακόμη και ευφορία προκάλεσαν σε μεγάλο τμήμα του κόσμου που βλέπει με ελπίδα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές υποστήριξης ή συμβιβασμού από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού: απροσδόκητα ισχυρή παρέμβαση Ομπάμα, φιλική κατανόηση από τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, αναγνώριση από πλευράς Γιούνκερ ότι η τρόικα είναι «τελειωμένη». Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που κυκλοφορούσε τις προάλλες με εξώφυλλο τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του «τρελλού οδηγού», που οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα και απειλεί να προκαλέσει καραμπόλα στην Ευρώπη, λέει τώρα ότι «Ήρθε η ώρα του συμβιβασμού με την Ελλάδα».
Είναι κατανοητή η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει αυτές τις ρωγμές στο διεθνές σύστημα για να ηρεμήσει τις αγορές, αποτρέποντας τα σχέδια όσων συνεχίζουν να εκβιάζουν ένα επικίνδυνο bankrun, και να καθησυχάσει τα πιο ευάλωτα στην εκστρατεία του τρόμου κοινωνικά στρώματα. Άλλο να καθυχάσουν, όμως, κι άλλο να αποκοιμίσουν το λαό, ίσα- ίσα την ώρα που είναι όσο ποτέ αναγκαία η δυναμική παρέμβασή του στη σκληρή μάχη που εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη. Γιατί οι όποιες ρωγμές στο ευρωατλαντικό σύστημα δεν δικαιολογούν σε τίποτα την αμέριμνη αισιοδοξία όσων πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν.

Διαγραφή του χρέους με χιονοστιβάδα χαρτιού

του Claudio Conti

Γράφουν  ότι η Ελλάδα  αναζητά  "απελπισμένα"  συμμάχους πρόθυμους να στηρίξουν το αίτημά της για  αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. Ύστερα, στις ίδιες εφημερίδες, αν συσχετίσουμε  ειδήσεις που τις κρατούν  αποκομμένες τη μία από την άλλη - ηθελημένα ή από δημοσιογραφική ανεπάρκεια; - θα ανακαλύψουμε ότι έξω από την  πόρτα της κυβέρνησης Τσίπρα  συνωστίζονται ΗΠΑ, Ρωσία και  Κίνα. Οχι και τίποτα μικροί ,δηλαδή ...

Ο Ομπάμα  είπε τα δικά του για την ανάγκη "να σταματήσουν  να πιέζουν  χώρες που βρίσκονται σε ύφεση".  Όλοι κατάλαβαν ότι αυτή ήταν μια σπόντα  για τη Μέρκελ, τη Γερμανία, τη "λιτότητα" που ωφελεί μόνο τον πιστωτή και  σκοτώνει  τον  οφειλέτη.

Η Ρωσία είδε να ανοίγεται  ένας χώρος για να σπάσει η Ευρωατλαντική περικύκλωση, με το όχι  της Ελλάδας  στο αίτημα για επιβολή νέων κυρώσεων  της ΕΕ εναντίον της Μόσχας και προσφέροντας  με τη σειρά της  "οικονομική βοήθεια" (η οποία απορρίφθηκε, προς το παρόν, αλλά ακόμα και αυτή η  απλή προσφορά προκάλεσε ήδη μια έμμεση αντίδραση στις σχέσεις εντός της ΕΕ).

Η Κίνα είδε  να επιβεβαιώνονται – η μοναδική  εξαίρεση στο γενικότερο πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων  που ήθελε η Τρόικα – οι προσδοκίες της  όσον αφορά τη διαχείριση του λιμανιού του Πειραιά. Για άλλες μορφές συνεργασίας είναι σίγουρο ότι υπάρχουν  μεγάλα περιθώρια, αλλά οι Κινέζοι ξέρουν να περιμένουν.

Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι καθόλου απομονωμένη. Η ευρωπαϊκή περιοδεία του Τσίπρα και του  Βαρουφάκη – που σήμερα (ΣτΜ.χθες) θα βρεθεί στη Ρώμη για συνομιλίες με τον ιταλό ομόλογο του  Παντοάν – γεννά  προσδοκίες, δίνει την  αφορμή  για  προτάσεις και   προβληματισμό  για το ρόλο των  εκρηκτικών  Ελλήνων  στη δομή των οικονομικών συμφωνιών  που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και που στραγγαλίζουν την Ιταλία και τη Γαλλία και σε διαφορετικό  βαθμό την Ισπανία, την Πορτογαλία, την  Ελλάδα, την  Κύπρο, Ιρλανδία.

Μετά τη χθεσινή συνάντηση μεταξύ Βαρουφάκη  και του   βρετανού υπουργού  Οικονομικών, George Osborne, ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: η διάσταση απόψεων σχετικά με το ελληνικό χρέος μεταξύ  Ευρωπαϊκής Ένωσης και  κυβέρνησης Τσίπρα είναι "ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία. "

Αυτό εξήγησε ο πιο σημαντικός μηχανόβιος του κόσμου, Γιάννης Βαρουφάκης, σε συνέντευξη του στους Financial Times. Το ελληνικό σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος του χρέους έχει  τη μορφή μιας διπλής ανταλλαγής χρέους  (menu of debt swaps) .Το  swap είναι μια ανταλλαγή. Ως εκ τούτου, η Αθήνα θα προτείνει να "αντικαταστήσει" τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που βρίσκονται στα χέρια των ευρωπαϊκών χωρών με νέα ομόλογα που θα εκδοθούν επί τούτου.

Η διαφορά βρίσκεται  στην τυπολογία.Τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν ήδη οι ευρωπαϊκές  χωρες είναι δεικτοποιημένα  πολύ διαφορετικά μεταξύ τους  (σταθερό  επιτόκιο  περισσότερο ή λιγότερο υψηλό, μικρής και μεγάλης διάρκειας, συνδεδεμένα  με τον πληθωρισμό ή άλλες μεταβλητές). Τα ομόλογα όμως  που θα εκδοθούν θα ακολουθούν το "ρυθμό αύξησης του ελληνικού ΑΕΠ".Αν το ελληνικό ΑΕΠ αυξάνεται, θα υπάρχουν και τα χρήματα για την αποπληρωμή των τόκων (όχι το κεφάλαιο, δηλαδή το ίδιο το χρέος) διαφορετικά δεν θα παίρνουν  τίποτα. 

Το πλεονέκτημα για την Ελλάδα είναι σαφές: Αν μας αφήσετε να ακολουθήσουμε  μια επεκτατική οικονομική πολιτική, θα πάρετε κάποιο ποσό, αν θέλετε να μας στραγγαλίσετε περισσότερο, δε θα πάρετε τίποτα. Όποιος δεν είναι ηλίθιος καταλαβαίνει  ότι από αυτό θα υπάρξει  (ένα σχετικό) κέρδος και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού : η Αθήνα δεν θα καταρρεύσει, δεν θα βρεθεί εκτός ενιαίου  νομίσματος  οπότε δεν θα ανάψει άθελα της το φυτίλι της βόμβας που θα τινάξει στον αέρα την Ευρώπη. Είναι σαφές και το ποιος θα χάσει σίγουρα κάτι: η Γερμανία, η οποία δεν θα μπορεί έτσι να εκβιάζει  κανέναν.

Το τμήμα του ελληνικού χρέους που κατέχει η ΕΚΤ, θα ήταν προτιμότερο - πρόσθεσε - να εξοφληθεί με μια ανταλλαγή  νέων ομολόγων "με λήξη στο διηνεκές". Χωρίς καταληκτική ημερομηνία για την αποπληρωμή τους ,με λίγα λόγια. Ένας τρόπος για να πει στην ΕΚΤ "Βρείτε τα μόνοι σας , από εδώ δεν θα πάρετε δεκάρα, αλλά έτσι κι αλλιώς μόνο εσείς μπορείτε να τυπώσετε χρήμα, έτσι δεν είναι;"

Η ιδέα του Βαρουφάκη μοιάζει με ένα μέτρο  "δημιουργικής οικονομίας", όπως πολλές άλλες, αλλά με εντελώς αντεστραμμένο πρόσημο. Αντί να υποχρεωθεί  σε μια άνιση ανταλλαγή – χαρτί  (δάνεια) έναντι ακίνητων περιουσιακών στοιχείων (ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, δημόσια αγαθά που πωλήθηκαν έναντι πινακίου φακής, επιστροφή χρημάτων για την αποπληρωμή των δανείων) –η  Ελλάδα αποσκοπεί στην ανταλλαγή χαρτί  με χαρτί.

Τα υπέρ της  επιχειρήματα  είναι εξαιρετικά: τα δανεικά που δόθηκαν στην Αθήνα δεν έκαναν στάση ούτε για  μια στιγμή στην ελληνική επικράτεια. Η  Τρόικα "δάνειζε"  την Αθήνα και τα χρήματα πήγαιναν  αμέσως στις ξένες τράπεζες, αφήνοντας την Ελλάδα  να πληρώσει το λογαριασμό, πιο αλμυρό  από  πριν. Όπως είπε κάποιος σοβαρός χρηματοπιστωτικός φορέας "ο οφειλέτης έχει πάντα την υποχρέωση να αποπληρώσει τα δάνεια που πήρε, αλλά και οι δανειστές θα πρέπει να εκτιμούν  σωστά πόσα και σε ποιον δανείζουν." Εάν κάνουν λάθος εκτίμηση, τότε  είναι προφανές ότι θα πρέπει να το πληρώσουν! Η  Τρόικα, αντίθετα, φρόντισε να διασώσει τις τράπεζες  αδειάζοντας τα ταμεία της Ελλάδας  για δύο γενιές.

Ακόμη κι ένας τραπεζίτης διεθνούς φήμης όπως ο Matthieu Pigasse, Διευθύνων Σύμβουλος της Lazard, δεν βλέπει να προκύπτουν σοβαρά προβλήματα  με το κούρεμα μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους: "από τα 320 δισεκ. ευρώ και κάτι του χρέους, περίπου το 75% διακρατείται από τον επίσημο τομέα. Η αναδιάρθρωση πρέπει να αφορά αυτό το τμήμα του δημόσιου χρέους. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά  εργαλείων  που μπορεί να χρησιμοποιηθούν, από την επιμήκυνση  του χρόνου αποπληρωμής μέχρι την μείωση των επιτοκίων, μέχρι  μια ακόμη πιο ριζοσπαστική, η οποία αποκαλείται haircut, μια απομείωση του χρέους, ένα μεγάλο κούρεμα. Πιστεύω πως αν το χρέος αυτό μειωθεί κατά 50%  μειωθεί δηλαδή  κατά 100 δισεκατομμύρια από αυτά τα 200 δισεκατομμύρια,αυτό θα  επέτρεπε  στην Ελλάδα  να ανακτήσει τον αποδεκτό  λόγο χρέους προς  ΑΕΠ, δηλαδή περίπου στο  100-120% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με τη σημερινό 170 τοις εκατό". Αυτό δεν θα έχει ουσιαστικές δημοσιονομικές επιπτώσεις αφού κατά βάθος, "Αυτό το χρέος έχει ήδη εκδοθεί γι 'αυτό έχει ήδη ενσωματωθεί στις αναλογίες χρέους-ΑΕΠ των ευρωπαϊκών χωρών  Η ακύρωση του, δεν  θα έχει καμιά πραγματική δημοσιονομική επίπτωση(…).Η μόνη επίπτωση  είναι λογιστικού χαρακτήρα "Πού βλέπετε το σκάνδαλο; "Εμείς" των τραπεζών  αυτό το κάνουμε κάθε μέρα...

Η ιδέα να σκεπάσουν με ένα βουνό χαρτί  όσους τους φόρτωσαν με χρέη είναι σχεδόν ιδιοφυής. Είναι σαφές  ότι το Βερολίνο και το Λονδίνο τη "λύση" αυτή τη βλέπουν ως προπέτασμα καπνού, και για το λόγο ότι θα μπορούσε γρήγορα να βρει μιμητές σε άλλες  χώρες, όπως είναι σαφές ότι μονομερείς εκβιασμούς, σε αυτή τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε με την απλή παρουσία μιας κυβέρνησης  που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από  να αντιταχθεί στην Τρόικα – μέχρι να απαιτήσει τη διάλυση της! -δεν θα μπορούν πλέον να κάνουν .

Σε αντίθετη περίπτωση, η μικρή Ελλάδα - και όλες οι άλλες χώρες των PIIGS  που μπορεί να βρεθούν στην ίδια θέση- θα αρχίσουν να ψάχνουν  εταίρους λιγότερο βαμπίρ. Σε έναν πολυπολικό κόσμο, με λίγα λόγια, υπάρχει όλο και λιγότερος χώρος για  τελεσίγραφα ... Και όσοι  αρνούνται να τα αποδεχτούν γίνονται "μεταδοτικοί". Γεωπολιτικά και όχι μόνο οικονομικά.

http://contropiano.org/economia/item/28911-cancellare-il-debito-con-una-valanga-di-carta

http://bfmbusiness.bfmtv.com/monde/peut-on-alleger-la-dette-grecque-de-100-milliards-d-euros-860548.html

Γιατί η Γερμανία προτιμά τον φόβο;..

Απολύτως λογική βρίσκει ο Πολ Κρούγκμαν την πρόταση Βαρουφάκη για ανταλλαγή χρέους και για χαλάρωση της απαίτησης να υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 4,5%.

«Δεν μπορώ να...
σκεφτώ ποιο επιχείρημα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Γερμανία για να απορρίψει εξαρχής την πρόταση» είπε ο νομπελίστας οικονομολόγος.

Επιχείρημα οικονομικού περιεχομένου σίγουρα δεν μπορούν να βρουν οι Μέρκελ και Σόιμπλε, όπως δεν έχουν βρει μέχρι σήμερα και οι σοβαροί οικονομολόγοι. Έχουν όμως πολιτικά επιχειρήματα. Δεν τα λένε δημοσίως, ωστόσο προκύπτουν από τις κινήσεις τους και από τα συμφραζόμενα των επίσημων δηλώσεών τους.

Για παράδειγμα:

♦ Δεν είναι δυνατόν εμείς, μια ισχυρή χώρα, να υποστούμε τσαλάκωμα από τη μικρομεσαία Ελλάδα.
♦ Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τότε θα ανοίξει η όρεξη και σε άλλες κυβερνήσεις να σπεύσουν να ζητήσουν κάτι ανάλογο.
♦ Δεν πρέπει να δοθεί η εντύπωση ότι η πολιτική της αντίστασης στην ηγεμονία μας αποδίδει γιατί θα εκτεθούν όλες οι υπάκουες ηγεσίες που έκαναν ό,τι τους λέγαμε αδιαμαρτύρητα.
♦ Δεν πρέπει να φανεί ότι μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να πετύχει εκεί που οι άλλοι απέτυχαν γιατί σε λίγους μήνες θα έχουμε απέναντί μας κυβέρνηση των Podemos στην Ισπανία, που έρχονται φουριόζοι και με ριζοσπαστικό πρόγραμμα εξίσου επικίνδυνο για τα συμφέροντά μας με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κυβέρνηση των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία, οι οποίοι μέχρι τώρα ήταν απολύτως πειθαρχημένοι, αλλά πήραν αέρα τα μυαλά τους με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνουν ότι η πολιτική της λιτότητας εξαντλήθηκε.
♦ Και τέλος, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η αιτία για να δημιουργηθεί ένα μέτωπο των χωρών του Νότου που θα είναι ο εφιάλτης μας. Αυτό δα έλειπε να ξυπνήσει η Γαλλία από το νήδυμο ύπνο της και να αρχίσει να διεκδικεί ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρασύροντας και την Ιταλία σε μια τροχιά σύγκρουσης.
♦ Ακολουθούμε πιστά τη συμβουλή του Μακιαβέλι ότι είναι προτιμότερο για τον Ηγεμόνα να προκαλεί τον φόβο παρά την αγάπη. Και επειδή η πολιτική μας δεν μπορεί να προκαλέσει την αγάπη των Ευρωπαίων ας συνεχίσουμε να τους τρομάζουμε.
Όπως έχουμε μάθει από την ιστορία, η αλαζονεία είναι ένα από τα σοβαρά λάθη των ηγεμόνων. Υπερεκτιμούν την ισχύ τους και υποτιμούν τη δύναμη των υποτελών. Το συνειδητοποιούν όταν είναι πολύ αργά γι' αυτούς...

Τάσος Παππάς – efsyn.gr

[--->]

Οι προτάσεις της κυβέρνησης για την απομείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους.

1.       Το πρώτο που χρειάζεται να αναδειχθεί είναι το ότι για πρώτη φορά, δημοσίως και ευθαρσώς ελληνική κυβέρνηση (στα χρόνια του Μνημονίου) καταθέτει την πρότασή της για ελάφρυνση του χρέους της χώρας. Μέχρι σήμερα οι προηγούμενες κυβερνήσεις φαίνεται ότι  αποδέχονταν ασθμαίνως  τις προτάσεις των δανειστών.

2.       Η πρόταση ή μάλλον το λογικό πλαίσιο της κινείται απολύτως στη σωστή κατεύθυνση τόσο από πολιτικής όσο και από οικονομικής σκοπιάς. Εξηγούμε: από πολιτικής πλευράς εξουδετερώνει σε μεγάλο βαθμό το προβαλλόμενο (έντεχνα κατασκευασμένο προπαγανδιστικά  )επιχείρημα από πολλές πλευρές ,ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώσουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι την όποια απομείωση   του ελληνικού δημοσίου χρέους.

  

3.        Από οικονομικής πλευράς κινείται εντός  δοκιμασμένων  ατραπών παρεμφερών περιπτώσεων  άλλων χωρών.  Δεν πρόκειται για πρόταση που βρίσκεται εκτός της πραγματικότητας που διέπει τις  αναδιαρθρώσεις δημοσίου χρέους. Εφάπτεται δηλαδή με τις συνήθεις πρακτικές που έχουν χρησιμοποιηθεί στο πρόσφατο αλλά και στο απώτατο παρελθόν.

4.       Ας δούμε όμως περισσότερο συγκεκριμένα ορισμένες πτυχές της πρότασης.  Η ανταλλαγή χρέους  , ομόλογο έναντι  των διακρατικών δανείων  (52,9 δις ευρώ)  και δανείων   EFSF ( 143,8 δις ευρώ) με ρήτρα ανάπτυξης (ονομαστικός ρυθμός μεγέθυνσης) , θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή με σχετική ευκολία διότι αφενός εξασφαλίζει στους πιστωτές την επιστροφή των χρημάτων τους  ενώ παράλληλα δίνει τη δυνατότητα σε μια οικονομία που υποφέρει από δραματική απώλεια του 25,0% του εισοδήματός της και έχει δραματική ανάγκη χρησιμοποίησης των  παραγομένων πλεονασμάτων της για την ανάπτυξή της.  Η εκροή  των υψηλών πλεονασμάτων, όπως είχαν υπολογισθεί με το προηγούμενο πρόγραμμα , επέτεινε την ασφυξία μιας ήδη κατατονικής οικονομίας. Βεβαίως μένει να διατυπωθούν οι τεχνικές λεπτομέρειες  (πχ ποιο θα είναι το ύψος του ρυθμού μεγέθυνσης ) της πρότασης για να είμαστε σε θέση να προβούμε σε πληρέστερη αξιολόγηση. Πάντως  επαναλαμβάνω είναι μια ακριβοδίκαιη πρόταση.

5.    

            Η ανταλλαγή χρέους , διηνεκές ομόλογο έναντι των διακρατούμενων ομολόγων της ΕΚΤ (ύψους περίπου 27 δις ευρώ) ενώ βρίσκεται εντός της  προηγούμενης  σωστής  λογικής,  φαίνεται  ότι θα αντιμετωπίσει περισσότερες ενστάσεις για να μην πω δυσκολίες , δεδομένου ότι ο αντισυμβαλλόμενος φορέας , εν προκειμένω η ΕΚΤ, όχι τόσο λόγω του καταστατικού της, αλλά κυρίως διότι μια τέτοια ενέργεια θα σηματοδοτήσει μια στροφή 180^ο μοιρών στην ακολουθούμενη μέχρι τώρα πολιτικής της. Αν στη θέση της βρισκόταν η FED ή η Τράπεζα της Αγγλίας η λύση αυτή θα είχε ήδη πραγματοποιηθεί. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι η ανταλλαγή χρέους με το διηνεκές ομόλογο έχει εξαιρετική σημασία για την ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους , αφενός μεν γιατί στην ουσία θα «παγώσει» το συγκεκριμένο χρέος  κάτι που ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει , αφετέρου δε διότι τα συγκεκριμένα ομόλογα (για τα οποία το ελληνικό δημόσιο δεν καταβάλλει ούτε τοκομερίδια ούτε κεφαλαιακά κέρδη με απόφαση της ΕΚΤ) ωριμάζουν  μέχρι το 2020, περίοδο που η ελληνική οικονομία χρειάζεται να μεγεθυνθεί  με υψηλούς ρυθμούς και έχει ανάγκη  όλων των παραγομένων πλεονασμάτων  για να εξυπηρετήσουν μόνο αυτό το σκοπό.

      Θα πρέπει να σημειώσω ότι η Μεγάλη Βρετανία έχει εκδώσει τέτοιου είδους ομόλογα κατά τακτά χρονικά διαστήματα την περίοδο 1751 μέχρι και το 1923 (η έκδοση αυτή βρίσκεται ακόμη σήμερα εν ενεργεία). Επίσης τα τελευταία χρόνια τέτοιου είδους εκδόσεις πραγματοποιούν διάφορα τραπεζικά ιδρύματα. Μάλιστα συμπεριλαμβάνονται στα κεφάλαια που συμπεριλαμβάνονται στο δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας Tier-1.

6.   

            Η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων σε επίπεδα «φυσιολογικά» στην παρούσα συγκυρία αποτελεί αναγκαία συνθήκη για   χωρίς να επιδρά αρνητικά στις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας.

7.     Η πρόταση της νέας κυβέρνησης επίσης απομειώνει  σημαντικά το δημόσιο χρέος  σε  όρους παρούσας αξίας αλλά και σε πραγματικούς όρους αν ληφθεί υπόψη το «πάγωμα» του χρέους προς την ΕΚΤ. Καθιστά παράλληλα  διαχειρίσιμη  την εξυπηρέτησή του  με τρόπο αμοιβαία επωφελή για όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.

8.    Σηματοδοτεί , τέλος, μια οικονομία απαλλαγμένη από το βάρος ενός μη διαχειρίσιμου χρέους επιτρέποντας υψηλότερες αξιολογήσεις  από το διεθνές περιβάλλον.

[--->]

Βλέπε και : Grèce: le plan de Lazard pour alléger le dette de 100 milliards d'euros  Ελλάδα: Το σχέδιο της Lazard για απομείωση του χρέους  κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ