Και απολυμένος και απαγορευμένος

Γράφει: Ηρακλής Οικονόμου - Kοινωνία + Κινήματα - 29/04/2014

Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή. Γνωστή αλυσίδα καφετεριών υποχρεώνει τους εργαζόμενούς της να υπογράφουν ρήτρα εμπιστευτικότητας, στην οποία περιλαμβάνεται και η υποχρέωσή τους να μην εργαστούν σε ανταγωνίστρια εταιρεία για ένα χρόνο από την ημέρα που αποχωρήσουν ή απολυθούν από την εταιρεία.

Την υπόθεση, έβγαλε στο φως με καταγγελία του το ΠΑΜΕ, και μπράβο του. Σε ανακοίνωσή του, αναφέρει: «Η υπογραφή αυτών των συμφωνητικών είναι άκρως αντιδραστική, ισοδυναμεί με αλλαγή της σύμβασης εργασίας και ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην ενεργήσουν οποιαδήποτε ανταγωνιστική προς την εταιρία πράξη, χωρίς να διευκρινίζεται τι είδους είναι αυτή πράξη.

[…]

Το παραπάνω συμφωνητικό προσβάλλει βασικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, καθώς τους καθιστά ομήρους της επιχείρησης ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί απολυθούν από την εν λόγω επιχείρηση. Είναι αδιανόητο να απειλούνται οι εργαζόμενοι με αποζημίωση προς την επιχείρηση αν πιάσουν δουλειά μέσα σε ένα χρόνο από την απόλυση ή την αποχώρησή τους. Και μάλιστα με κριτήρια που είναι εντελώς αυθαίρετα και εναπόκεινται αποκλειστικά στην κρίση της εταιρίας».

Μου έτυχε και μένα μια φορά η ίδια ιστορία. Όταν λύθηκε η συνεργασία μας, ιδιοκτήτης κέντρου ξένων γλωσσών ήρθε και μου μόστραρε ένα χαρτί που έγραφε πάνω-κάτω τα ίδια, ότι δεν μπορώ πλέον να εργασθώ για ένα χρόνο σε φροντιστήρια, σε ανταγωνιστές, κλπ. κλπ. Η απάντησή μου – αφού πρώτα έκατσα για κάνα πεντάλεπτο να χαζεύω το χαρτί έκπληκτος χωρίς να πιστεύω στα μάτια μου – ήταν ότι την υπόθεση θα την αναλάμβανε ο δικηγόρος μου. Σε χρόνο dt, το εν λόγω χαρτί είχε πεταχτεί στα σκουπίδια από τον ίδιο τον πρώην εργοδότη.

Έχει και την πλάκα της όλη αυτή η ιστορία με τη ρήτρα εμπιστευτικότητας: σε κάνει να νιώθεις λίγο σαν Τζέιμς Μποντ, ή σαν πυρηνικός φυσικός που κατέχει τα πυρηνικά μυστικά του Ισραήλ και της Βόρειας Κορέας. Υπάρχει κάτι το φαινομενικά παράλογο στην υπόθεση – τι στο καλό, τέτοια ιδιαίτερη τεχνογνωσία απαιτεί το να φτιάξεις καφέ ή να διδάξεις TOEFL σε φοιτητές; Όχι βέβαια. Το νόημα τέτοιων περιοριστικών ρητρών είναι η «προστασία» έναντι του ανταγωνισμού. Σημαίνει αυτό ότι ο ανταγωνιστής δεν ξέρει να φτιάχνει καφέ ή να μιλάει αγγλικά; Μωρέ ξέρει και παραξέρει!

Αλλά όλη η ιστορία είναι να μη μάθει ο ανταγωνιστής τα κόλπα με τα οποία η επιχείρηση μειώνει το κόστος, τα κόλπα με τα οποία προωθεί τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της, και τα κόλπα με τα οποία εκμεταλλεύεται αποτελεσματικότερα την εργατική δύναμη.Το άγρια χυδαίο στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι όμως ότι το κεφάλαιο ξεχνάει – για την ακρίβεια, κάνει πως ξεχνάει – ποιος φτιάχνει τους καφέδες του. Έτσι, ο κάτοχος των μέσων παραγωγής καταλήγει να απαγορεύει από τον κατεξοχήν παραγωγό να παράγει. Αυτός είναι ο ορθολογικός παραλογισμός της σάπιας κοινωνίας μας: να ορίζει αυτός που δεν παράγει το τι και το πώς (και το αν) θα παράγει αυτός που πραγματικά παράγει. Και έτσι καταπατάται σκανδαλωδώς από τον κεφαλαιοκράτη το δικαίωμα στην εργασία. Χρησιμοποιώντας στυγνό εκβιασμό – ή υπογράφεις, ή άντε γεια – η ιδιωτική «επιχειρηματικότητα» προσπαθεί να εκφοβίσει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, να περιορίσει ακόμα περισσότερο τη διαπραγματευτική τους ισχύ, να συνθλίψει με τρομοκρατικές μεθόδους το ηθικό τους.

Βέβαια, πριν γίνει πουρές ο εργαζόμενος, έχει γίνει πουρές η συνείδησή μας, στην οποία το προϊόν έχει αποσυνδεθεί πλήρως από τον παραγωγό του. Ποιος φτιάχνει άραγε τον καφέ σου, ο τύπος στο λογότυπο τής κάθε αλυσίδας καφέ, ή αυτός  που λειώνει εννιάωρο πάνω από τη μηχανή του καφέ; Και ποιος έφτιαξε άραγε το iPhone ή το tablet απ’ το οποίο (ελπίζω ότι) με διαβάζεις, αγαπητή μου αναγνώστρια; Ο Στιβ Τζομπς και ο Μπιλ Γκέιτς, ή οι στρατιές του κινεζικού προλεταριάτου που βγάζουν τα μάτια τους πάνω από τα τσιπ;

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση βεβαίως ότι το θέμα θάφτηκε από τα μέσα ενημέρωσης, ενώ όσα ασχολήθηκαν μαζί του το παρουσίασαν ως επί το πλείστον σαν μια κόντρα μεταξύ δύο περίεργων τύπων, θάβοντας το κοινωνικό και ταξικό «ζουμί» της ιστορίας. Ευρύτερα όμως, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το βαθμό στον οποίο ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να μην συζητιέται καθόλου στη δημόσια σφαίρα αυτό που πρωτίστως μας απασχολεί στην ιδιωτική – δηλαδή οι συνθήκες και οι όροι εργασίας μας. Πραγματικό σιωπητήριο! Σαν να μην υπάρχει ρε παιδί μου το ζήτημα, σαν να επιτρέπεται να θίγεις τα πάντα εκτός από αυτό.

Ηθικό δίδαγμα: οργανωνόμαστε χωρίς φόβο και χωρίς δικαιολογίες. Αν βρίσκουμε σωματείο, γινόμαστε μέλη. Αν δεν βρίσκουμε, το φτιάχνουμε. Και δεν υπογράφουμε κανένα μπακαλόχαρτο κανενός startup (ή …startdown) επιχειρηματία.

[--->]

Δάκτυλος Λαφαζάνη :"Με έξοδο από την ευρωζώνη απείλησε ο Ολλανδός πρωθυπουργός"

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Ολλανδικής εφημερίδας De Volkskrant, ο Μαρκ Ρούτε εξέφρασε την απειλή του σε μία συνάντηση που είχε στο γραφείο του στη Χάγη με τον Βαν Ρομπάι. 

et

Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε απείλησε το 2012 να βγάλει τη χώρα του από την Ευρωζώνη, εάν οι Βρυξέλλες προωθούσαν το σχέδιο τους για την επιβολή «μεταρρυθμιστικών συμβολαίων» στα κράτη μέλη, αποκαλύπτει δημοσίευμα της ημερήσιας ολλανδικής εφημερίδας De Volkskrant.

Στους Ευρωπαίους ηγέτες παρουσιάσθηκαν το 2012 σχέδια προτάσεων που υπεδείκνυαν την υπογραφή από τα κράτη – μέλη δεσμεύσεων «συμβατικής μορφής», οι οποίες αφορούσαν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να εφαρμόσουν για να διασφαλίσουν τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Οι προτάσεις επεκτείνονταν πέρα από τις υφιστάμενες υποχρεώσεις, όπως τα κριτήρια του Μάαστριχτ που δεσμεύουν τις χώρες να έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα χαμηλότερο από το 3% του ΑΕΠ, επιβάλλοντας εξειδικευμένη για κάθε χώρα νομοθετική ατζέντα, με την οποία θα υποχρεώνονταν να θεσπίσουν συγκεκριμένες οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Η ιδέα αυτή δεν ήταν δημοφιλής για τους ηγέτες των χωρών – μελών και δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Χέρμαν Βαν Ρομπάι δήλωσε στην εφημερίδα ότι ήταν σοκαρισμένος από το πόσο ευρύτατα μη δημοφιλή ήταν τα συγκεκριμένα σχέδια. Η Ολλανδία ήταν εναντίον των συμβολαίων, αλλά δεν ήταν μόνο η Ολλανδία: Ήμουν έκπληκτος από το εύρος της αντίδρασης», δήλωσε.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, ο Ρούτε εξέφρασε την απειλή του σε μία συνάντηση που είχε στο γραφείο του στη Χάγη με τον Βαν Ρομπάι. «Δεν αισθάνθηκα μετά ποτέ ότι η απειλή ήταν πραγματικά μία απειλή», δήλωσε ο Βαν Ρομπάι, προσθέτοντας ότι κανείς άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν απείλησε ποτέ να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. «Ήταν περισσότερο μία ισχυρή δήλωση σχετικά με τα συμβόλαια, την οποία έπρεπε πράγματι να λάβω σοβαρά υπόψη», συνέχισε ο Βαν Ρομπάι.

Το κλίμα έναντι των Βρυξελλών στην Ολλανδία – που ήταν επί μακρόν μία χώρα με ενθουσιασμό υπέρ της Ευρώπης – ψυχράνθηκε τα τελευταία χρόνια, εν μέρει ως αποτέλεσμα του κόστους για τους Ολλανδούς φορολογούμενους από τη διάσωση των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης. Τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα αναμένεται να έχουν καλές αποδόσεις στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Τον περασμένο μήνα , ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Ολλανδίας κ. Κλάας Κνοτ δήλωσε στη δημόσια τηλεόραση ότι η τράπεζα είχε καταρτίσει έκτακτα σχέδια για το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης στο ζενίθ της κρίσης της το 2012.

efsyn.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ 

[--->]

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού Έκκληση για βοήθεια!

04/05 Ρεσιτάλ Πιάνου για την υποστήριξη του ιατρείου μας

- Τελευταίες Ανακοινώσεις -

Η απάντηση του ΜΚΙΕ σε άρθρο της εφημερίδας «Η Καθημερινή»

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ: Έχεις ηπατίτιδα και είσαι ανασφάλιστος; Ας πρόσεχες! 

Ελληνικό: Επένδυση ή κάτι άλλο;

- Σημαντικές ανακοίνωσεις -

Το Υπουργείο Υγείας παραπέμπει ανασφάλιστους ασθενείς στο ΜΚΙΕ

Ψήφισμα κόλαφος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ελλάδα και την Τρόικα

Επένδυση ελλειμμάτων στο μέλλον – Μελέτη κόστους περίθαλψης ανασφάλιστων ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη

[--->]

O φούρνος του Τσίπρα

Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, έγραφε ο Ελύτης. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ ο μικρός ο μέγας, κοπιάρει ο Λυγερός. Δεν θα το έκανα θέμα, αν δεν ανίχνευα σ’ αυτό ένα σύνδρομο της μόδας, το οποίο θα ονομάσουμε «Φούρνος του Χότζα».

Διάβασα το χθεσινό άρθρο του Σταύρου Λυγερού στη Real News, με τίτλο «Όταν ο ‘μικρός ΣΥΡΙΖΑ’ πυροβολεί τον ‘μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ’», με το οποίο επαναφέρει το θέμα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά.

Το θέμα κατά την άποψή μου έχει κλείσει. Δεν αρνούμαι να πάρω θέση, το έχω άλλωστε ήδη κάνει, και μάλιστα εγκαίρως. Αλλά η συνεχής αναμόχλευσή του μονάχα την κυβερνητική ατζέντα εξυπηρετεί.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι σ’ αυτό το άρθρο εντόπισα την επανάληψη ενός συνδρόμου πολύ του συρμού, το οποίο αποκαλώ «φούρνο του Χότζα». Σύμφωνα με το σύνδρομο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που σύμφωνα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις διεκδικεί την πρώτη θέση στις Ευρωεκλογές, βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση στασιμότητας και πρέπει πάραυτα ν’ αλλάξει πολιτική και να υιοθετήσει την πολιτική που του υπαγορεύεται έξωθεν, αν θέλει να πάρει την εξουσία.

«Η θεμελιώδης αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ» αναφέρει ο Λυγερός, «είναι ότι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στην Κουμουνδούρου αντανακλούν τους συσχετισμούς στην παραδοσιακή εκλογική βάση του 4%. Δεν εκφράζουν, όμως, τους εκλογικούς πρόσφυγες (κυρίως κεντροαριστερούς) που το 2012 έδωσαν το 27%. Η στρατηγική πρόκληση για την Κουμουνδούρου είναι να υπερβεί την παραδοσιακή ιδεολογικοπολιτική περιχαράκωση του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, να αποκτήσει αίσθηση εθνικής ευθύνης και να μετεξελιχθεί σε αξιόπιστο κόμμα εξουσίας».

Η κριτική είναι πάντα χρήσιμη, πολύ περισσότερο για την ελληνική Αριστερά που βρίσκεται σήμερα σε σταυροδρόμι και ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της, να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου στην τόσο κρίσιμη αυτή συγκυρία. Δεν θα το έκανα ζήτημα, λοιπόν, αν δεν είχα ανιχνεύσει το σύνδρομο που προανέφερα. Δεν έχει σημασία τι λέτε εσείς, ποια είναι η παράδοσή σας, τι λένε οι αποφάσεις των συνεδρίων σας, κάντε αυτό που σας λέω εγώ και να δείτε πώς θα απογειωθείτε αυτομάτως.

Ας δούμε άλλο παράδειγμα έκφρασης του συνδρόμου. Κώστας Λαπαβίτσας, στην ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο ThePressProject και στη Βασιλική Σιούτη την περασμένη εβδομάδα, όπου κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για την απουσία εναλλακτικού σχεδίου σε σχέση με την παραμονή στο ευρώ, και γενικότερα για έλλειψη ριζοσπαστικής πνοής. «Για να πάρει την εξουσία και να αλλάξει τα πράγματα η Αριστερά πρέπει να έχει δυναμική, να διαμορφώνει την ατζέντα, να γεννάει όραμα. Ε, αυτό το πράγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει καταφέρει και ο λόγος είναι ότι δεν έχει κυριαρχήσει η ριζοσπαστική πλευρά στη διαμόρφωση των θέσεων του».

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, αρχικά ψάρωσα. Λες, είπα μέσα μου, να υπάρχει τόσο εύκολος δρόμος να ηγεμονεύσει η αριστερά, κι εκείνη να μην το καταλαβαίνει και να εμμένει σε ηττοπαθείς πολιτικές; Έπειτα όμως είδα μπροστά μου το ίδιο μοτίβο, είδα πάλι το σύνδρομο με τον «φούρνο του Χότζα».

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά στο περιοδικό Άρδην-Ρήξη. «Και ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποπνέει αυτό το ισχυρό ‘άρωμα’ του εθνομηδενισμού, δεν κατορθώνει να μεταβληθεί σε πραγματικά πλειοψηφική πολιτική δύναμη. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, γι’ αυτό και είναι συνυπεύθυνος, όπως όλοι οι εθνομηδενιστές *, για την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, διότι εγκαταλείπει τον πατριωτισμό και τα εθνικά συμφέροντα στη ρητορική των φασιστών».

(* Εθνομηδενιστής: Ο ευγενικός τρόπος να αποκαλέσεις τον άλλο προδότη της πατρίδας).

Φυσικά, υπάρχουν και πολλοί άλλοι καλοθελητές που έχουν κατά νου ο καθένας από ένα διαφορετικό -αλλά πάντα απόλυτο- φάρμακο κατά της υποτιθέμενης στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος καλεί τον Τσίπρα να κάνει στροφή προς το κέντρο και άλλος να εντείνει τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του χώρου, τα οποία του εξασφάλισαν τα αυξημένα ποσοστά. Άλλος ζητάει περισσότερη Ευρώπη και ευρώ και άλλος μεγαλύτερο ευρωσκεπτικισμό, σχέδιο Β και δραχμή. Άλλος θέλει περισσότερη κινηματική λογική και άλλος πιο ευέλικτη κοινοβουλευτική στάση.

Πολλά απ’ αυτά μπορεί να είναι σωστά, αρκετά άλλωστε δεν αλληλοαποκλείονται. Το θέμα είναι ότι προβάλλονται ως γιατροσόφια που θα επιδράσουν άμεσα και θα κάμψουν τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προσωπικά δεν κατανοώ από πού προκύπτει, δεδομένου ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά τα διλήμματα που αντιμετωπίζει και τις όποιες ολιγωρίες ή ερασιτεχνισμούς, κρατάει καλά. Διατηρείται σε πολύ υψηλά ποσοστά. Διεκδικεί ευθέως την εξουσία. Βελτιώνει τη διεθνή του θέση, ιδίως με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα ως κοινού υποψηφίου της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν. Και, πάνω απ’ όλα, συμμετέχει με ενεργό τρόπο σε όλα τα μεγάλα μέτωπα του καιρού μας, σε χιλιάδες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα και σε εκατοντάδες δομές αλληλεγγύης και κινήματα.

Η στήλη αυτή, παρά τον υποκειμενισμό της και τον πολιτικό χρωματισμό που ποτέ δεν έκρυψε, δεν έχει διστάσει να ασκήσει συχνά κριτική σε αποφάσεις και παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων πολιτικών σχηματισμών, και ασφαλώς θα συνεχίσει να το κάνει. Δεν είμαστε παπαγαλάκια, είμαστε ενεργά πολιτικά υποκείμενα.

Στην κρίσιμη όμως περίοδο που διανύουμε, προσυπογράφω μια αποστροφή από το άρθρο του Λυγερού: «Το ζητούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά των μνημονιακών πολιτικών και να οικοδομήσει μια οικονομικά εύρωστη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά ισχυρή Ελλάδα».

Πολύ σωστά, αυτό είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι να επιλύσουμε το μειονοτικό, το οποίο με ευθύνη των διαδοχικών κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχει πάρει στραβό δρόμο και μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει δρόμους για την εξομάλυνσή του, γι’ αυτό άλλωστε και οι επιλογές του πολεμιούνται με τόση ένταση. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι να λύσουμε το Σκοπιανό ούτε καν το Κυπριακό, παρά τη σημασία που έχει το καθένα εξ αυτών. Το ζητούμενο δεν είναι καν να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό, παρότι αυτός βρίσκεται στη ρίζα όλων των προβλημάτων της χώρας, της ηπείρου και του πλανήτη.

Το ζητούμενο σήμερα είναι να ηττηθεί το πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Το ζητούμενο είναι να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές. Το ζητούμενο είναι να προλάβουμε να περισώσουμε ό,τι σώζεται από την ανθρωπιστική καταστροφή, την ανεργία και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Το ζητούμενο είναι να ξαναστήσουμε στα πόδια τους τα εργασιακά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία και την υγεία. Το ζητούμενο είναι να ξαναμπεί η χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης, αναθεωρώντας με φαντασία, φρόνηση και πειθώ, τόσο τα παραγωγικά όσο και τα καταναλωτικά πρότυπά της. Το ζητούμενο είναι να στριμώξουμε στη γωνία τις ακροδεξιές και ρατσιστικές πρακτικές, τόσο στο πολιτικό πεδίο όσο και στο πεδίο των μηχανισμών του κράτους.

Όλ’ αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μονάχα αν η Αριστερά ενώσει τον κόσμο, αν ξεφύγει από ιδεοληψίες που διχάζουν, από μαγαζάκια, αστερίσκους, υποσημειώσεις, αποκλεισμούς και στενές υποκειμενικές εμμονές, αν διαμορφώσει ένα ευρύ πολιτικό πρόγραμμα με επίκεντρο τη δημοκρατία και τη σωτηρία της χώρας, με βάση το οποίο θα συναρθρωθούν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Χριστόφορος Κάσδαγλης 

[--->]

Τα πάντα για τη Σαμπιχά, το ΣΥΡΙΖΑ και ο ασκός του Αιόλου

Η αντίστροφη μέτρηση για τις ευρωεκλογές έχει αρχίσει και εντελώς απροσδόκητα μαζί με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου άνοιξε και το θέμα της μειονότητας της Θράκης, που είχε πολλά χρόνια να εμφανιστεί στο δημόσιο διάλογο.

Της Βασιλικής Σιούτη

Το θέμα, αναμφισβήτητα άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους χειρισμούς του και τώρα επιχειρεί να το κλείσει. Πρωταγωνίστρια εξίσου απροσδόκητα και μάλλον παρά τη θέλησή της , καθώς στοχοποιήθηκε άγρια, μία νέα γυναίκα Ρομά, η Σαμπιχά Σουλειμάν. Και από δίπλα, ο άλλος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος, που δήλωσε ότι δύσκολα θα μπορούσε να είναι μαζί της στο ίδιο ψηφοδέλτιο και του οποίου οι θέσεις για τα μειονοτικά και εθνικά ζητήματα προκαλούν νέες αναταράξεις στο εσωτερικό του κόμματος.

Η Κουμουνδούρου επισήμως δηλώνει ότι θέμα αυτό έχει κλείσει, παρά τους κλυδωνισμούς που προκαλούσε μέχρι χθες. Δεν είναι ωστόσο καθόλου σίγουρο ότι το θέμα αυτό θα υποχωρήσει, ή αν υποχωρήσει , ότι δεν θα ξαναεμφανιστεί πάλι μέχρι τις 25 Μαΐου. Κι αυτό γιατί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, φανερώνοντας την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα, για τα οποία δεν υπάρχουν με σαφήνεια διατυπωμένες θέσεις για πολλά κρίσιμα ζητήματα. Είναι γνωστό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) πλευρές με αντικρουόμενες απόψεις. Με την είσοδο των «προσφύγων» του ΠΑΣΟΚ, η πλάστιγγα έγειρε πιο πολύ στη μια πλευρά, καθώς τα περισσότερα στελέχη και οι ψηφοφόροι που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν κυρίως στην πάλαι ποτέ αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ (Σακοράφα, Κουρουπλής, Νέος Αγωνιστής κ.α) που έχει ψηλά στην ατζέντα της τα θέματα εθνικής ανεξαρτησίας. Η άλλη πλευρά, του πάλαι ποτέ Συνασπισμού όμως, (που ενισχύθηκε με στελέχη σαν τον Χριστόπουλο, της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς) και παθαίνει αλλεργία με τον προσδιορισμό «εθνικό», έχει μικρή επιρροή αριθμητικά, αλλά διαθέτει μεγάλη ισχύ στην κομματική γραφειοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφύγει να ξεκαθαρίσει τις θέσεις του στα θέματα αυτά, ακριβώς επειδή διχάζουν το εσωτερικό του.

Αυτό όμως καθόλου δεν καθησυχάζει τους ψηφοφόρους του 2012, που διαπιστώνουν αυτές τις μέρες την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ η Ν.Δ δείχνει διατεθειμένη να αξιοποιήσει το αναπάντεχο δώρο που της έκανε ο αντίπαλος.

Υπόθεση Σαμπιχά Σουλειμάν

Η Σαμπιχά Σουλειμάν, δεν ήταν μια άγνωστη γυναίκα για τους δημοσιογράφους που έχουν ασχοληθεί με τα θέματα της μειονότητας. Έγινε όμως διάσημη εδώ και λίγες μέρες καθώς κατηγορήθηκε από τα τουρκογενή στελέχη της μειονότητας στη Θράκη και την «αντιπατριωτική» ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ως πράκτορας του ελληνικού κράτους στη μειονότητα και με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ είχε ψηφιστεί, βγήκε από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από την επίσημη ανακοίνωση του κόμματος, ωστόσο, προηγήθηκαν δημόσιες δηλώσεις του –μέχρι τότε συνυποψηφίου της- Δημήτρη Χριστόπουλου, ο οποίος αποκάλυψε ότι εργάστηκε για την καθαίρεσή της, επειδή ήταν δύσκολο να συνυπάρχει μαζί της. (εδώ)

Ο Δ.Χριστόπουλος όπως επίσης ανέφερε, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που φούντωσε τη διένεξη, θεωρεί τη μειονότητα ένα συμπαγές «τούρκικο πράμα», ενώ η Σαμπιχά εναντιώνεται στο να θεωρούνται όλοι οι μειονοτικοί Τούρκοι και δηλώνει «Ελληνίδα Ρομά».

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει δραστηριοποιηθεί και για τη δημιουργία σχολείων στα οποία τα παιδιά των τσιγγάνων θα μαθαίνουν ελληνικά και όχι υποχρεωτικά τουρκικά. Αυτή η δράση της έχει ενοχλήσει, όχι μόνο το τουρκικό προξενείο στην Ξάνθη, αλλά και τα στελέχη της μειονότητας που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι και αποκαλούν όλη τη μειονότητα τουρκική (σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάννης, πάντως, είναι μουσουλμανική και όχι τουρκική). Η Σαμπιχά Σουλειμάν έχει κατηγορηθεί ότι προπαγανδίζει την ελληνική συνείδηση στους Ρομά και ότι η δράση της λειτουργεί διασπαστικά στη μειονότητα. Την άποψη αυτή συμμερίζονται και οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη και στην Ξάνθη. Δεν τη συμμερίζεται όμως, μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ , αν και την υποστηρίζει ένα άλλο κομμάτι, που στηρίζει και τον Δ.Χριστόπουλο, ( ο οποίος ανήκει στον κύκλο Ροζάκη, Καμίνη, Αλιβιζάτου κ.α , ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται «παιδί» του Γιάννη Μηλιού-, γνωστός για τις παρόμοιες απόψεις που εκφράζει στα εθνικά ( σχέδιο Ανάν, μακεδονικό κτλ).

Η κατηγορία του «πράκτορα της Ελλάδας» για τη Σαμπιχά, δεν ελήφθη στα σοβαρά στην αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι , το κατηγορητήριο διευρύνθηκε με τους αντιπάλους της να μη διστάσουν να φτάσουν στα άκρα: εθνικίστρια, ακροδεξιά, έμμισθη του Εμφιετζόγλου, μέλος του Δικτύου 21 , άνθρωπος του Σαμαρά, χρυσαυγίτισσα… «Κάποιες λέξεις, όπως «Δίκτυο 21» τις άκουγε για πρώτη φορά, καθώς δεν είχε ιδέα περί τίνος πρόκειται» σχολιάζει άνθρωπος που έχει συνεργαστεί μαζί της.

Η δράση της Σαμπιχά είχε φιλοξενηθεί αρκετές φορές στον τύπο, διατυπώνοντας τα αιτήματα της για ελληνικά σχολεία και παιδικούς σταθμούς και παρουσιάζοντας τις δραστηριότητες για τις οποίες κατηγορήθηκε.

Ποιες «κατηγορίες» για τη Σαμπιχά επαληθεύονται

Από όλες τις κατηγορίες, πάντως, που διατυπώθηκαν για τη Σαμπιχά, από το ρεπορτάζ επαληθεύεται μόνο μία: ότι όντως οι δράσεις του συλλόγου της Σαμπιχά χρηματοδοτήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση. Ότι τα ελληνικά σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί έγιναν με κυβερνητικά κονδύλια. . Πιο συγκεκριμένα: το 2004 στη διαχείριση των συγκεκριμένων κονδυλίων για τη μειονότητα βρέθηκε ένας δημοκρατικών πεποιθήσεων διπλωμάτης, που αρνήθηκε να ακολουθήσει την πεπατημένη, μοιράζοντας χρήματα στα γνωστά κέντρα και στα πατριδοκάπηλα ΜΜΕ. Προτίμησε τα κονδύλια αυτά να γίνουν ελληνικά σχολεία στις υποβαθμισμένες περιοχές της μειονότητας. Ανταποκρίθηκε λοιπόν θετικά στα αιτήματα του συλλόγου γυναικών Ρομά της Σαμπιχά, που έγινε το όχημα για τη δημιουργία τους. Τόσο ο συγκεκριμένος διπλωμάτης (που καμία σχέση δεν έχει με τη δεξιά και την ακροδεξιά) όσο και ο σύλλογος της Σαμπιχά, δέχθηκαν μεγάλο πόλεμο, πρώτα από ελληνικά κέντρα εξουσίας επειδή τα κονδύλια που σταμάτησαν να πηγαίνουν σε αυτούς που πήγαιναν . Στη συνέχεια κατηγορήθηκαν από τουρκικά κέντρα εξουσίας επειδή παρεμπόδιζαν τον εκτουρκισμό, πράγμα που εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ήταν μάλλον αλήθεια. Στη συνέχεια στο χορό αυτό μπήκαν κι άλλοι, επηρεαζόμενοι από τη μια ή την άλλη πλευρά, χωρίς οπωσδήποτε να εξυπηρετούν συμφέροντα όλοι. Στη συνέχεια, όταν ο συγκεκριμένος διπλωμάτης έφυγε από το πόστο αυτό, γρήγορα σταμάτησε η χρηματοδότηση του συλλόγου και έκλεισε ακόμα και ο ελληνικός παιδικός σταθμός για τα τσιγγανόπουλα. Όλα επέστρεψαν στην προηγούμενη κατάσταση και την «εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων» ανέλαβε η Θάλεια Δραγώνα, η οποία ανέλαβε τη διαχείριση του πρότζεκτ (αρκετών εκατομμυρίων) του υπουργείου Παιδείας επί Γιώργου Παπανδρέου.

Η Σαμπιχά κυνηγήθηκε και στοχοποιήθηκε από στελέχη της τουρκογενούς μειονότητας , καθώς η τελευταία με τη συνδρομή του τουρκικού προξενείου στη Θράκη, επιδιώκει τον εκτουρκισμό όλης της μειονότητας, τσιγγάνων και πομάκων (με τους τελευταίους το έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό). Έχει σημασία να επισημανθεί ότι οι τουρκογενείς αποτελούν την «ελίτ» της μειονότητας –που υποστηρίζεται από την Τουρκία- και διαθέτει τη μεγαλύτερη ισχύ.

Τα παλιότερα χρόνια, ειδικά επί δεξιών κυβερνήσεων, οι μειονοτικοί όχι μόνο στερούνταν στοιχειωδών δικαιωμάτων, αλλά είχαν υποστεί και διώξεις. Η συμπεριφορά αυτή, όπως είναι λογικό, οδήγησε μεγάλο μέρος της μειονότητας στην αγκαλιά της Τουρκίας και έθρεψε τον τουρκικό εθνικισμό στην περιοχή. Από τότε βέβαια μέχρι σήμερα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, με τους Ρομά να παραμένουν πάντα οι πιο κατατρεγμένοι. Η Σαμπιχά Σουλειμάν δεν ήταν η πρώτη που μίλησε για την καταπίεση των Ρομά από την «ελίτ» της τουρκογενούς μειονότητας και για τον εξαναγκασμό τους σε εκτουρκισμό. Ήταν όμως η πρώτη φορά που ακούστηκε η φωνή μιας Ρομά από τη Θράκη στο Ευρωκοινοβούλιο και τον ΟΗΕ. Φτάνοντας εκεί που μέχρι τότε πήγαιναν μόνο μέλη της μειονότητας που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι για να καταγγείλουν την Ελλάδα. Λογικό λοιπόν και απολύτως αναμενόμενο η Σαμπιχά μετά από αυτά, να γίνει για τους Τούρκους κόκκινο πανί.

Οι υπόλοιπες κατηγορίες πάντως, δεν τεκμηριώνονται. Καμία από τις δηλώσεις της Σουλειμάν κατά το παρελθόν δεν περιέχουν ακροδεξιές ή ρατσιστικές θέσεις, ή έστω βάσιμες υπόνοιες (όπως π.χ με τον Καρυπίδη).

Το ότι η Σαμπιχά είναι μέλος του Δικτύου 21 (που δεν υπάρχει) δεν στηρίζεται πουθενά και απορεί κανείς πως εκτοξεύονται τέτοιες κατηγορίες με ελαφριά καρδιά, μόνο και μόνο για να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο (αφού έτσι τη βλέπουν) και μάλιστα μια γυναίκα Ρομά.

Σχετικά με τον χαρακτηρισμό της «ακροδεξιάς», πέρα από τη δική της κατηγορηματική διάψευση, κανείς δεν προσκόμισε ποτέ την παραμικρή δήλωση που να έχει κάνει και να παραπέμπει σε κάτι τέτοιο.

Όσο αφορά τη «σχέση» με τον Τέρενς Κουίκ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες - η οποία ούτε μεμπτή θα μπορούσε να είναι ούτε να αποτελεί ένδειξη «ακροδεξιάς ταυτότητας» (εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποκλείσει συνεργασία μαζί τους), αυτό που υπάρχει είναι ότι της είχε ζητηθεί μια συνάντηση από τον βουλευτή των ΑΝΕΛ, ώστε να ενημερωθεί για τη δράση της, την οποία είχε εξάρει στη Βουλή.
Η Σαμπιχά, άλλωστε, όπως και η Κούνεβα, δεν ήταν στην αριστερά. Ως ακτιβίστριες επιλέχθηκαν για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Για σχέση με τον Εμφιετζόγλου η ίδια το διαψεύδει και αυτοί που το ισχυρίζονται δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα στοιχείο. Πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι έχει μάλλον κακές σχέσεις με το ίδρυμά του, γιατί όταν τους είχε ζητήσει να διαθέσουν ένα γυμναστήριο που είχαν για να κάνουν εκεί διάφορες δραστηριότητες και οι Ρομά , της το αρνήθηκαν.

Οι κατήγοροι της Σαμπιχά

Ποιοι είναι οι κατήγοροι της όμως; Γιατί και αυτό έχει σημασία. Το μεγάλο βάρος αρχικά το σήκωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ξάνθη, Χουσείν Ζειμπέκ, ο οποίος είναι πομάκος, αλλά προτιμά να δηλώνει Τούρκος και διατηρεί άριστες σχέσεις με το τουρκικό προξενείο. Για τη ακρίβεια, θεωρείται πως είναι το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με τις στενότερες σχέσεις, ενώ αντιστρόφως ανάλογη, είναι η σχέση του στο παρελθόν με την αριστερά (κάτι που δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί για άλλα στελέχη, όπως τον Αιχάν Καραγιουσούφ και κυρίως τον Μουσταφά Μουσταφά).

Ο Ζειμπέκ Χουσείν αμέσως μετά την υπερψήφιση της υποψηφιότητας της Σαμπιχά Σουλειμάν από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, απείλησε ότι αν δεν την αποσύρουν θα φύγει αυτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέχεια προέβη στους γνωστούς ισχυρισμούς και στις αστήρικτες κατηγορίες, για τις οποίες δεν προσκόμισε το παραμικρό στοιχείο.
«Προσωπικά εννοείται ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την γυναίκα, όμως πολιτικά ανήκει στον ακροδεξιό χώρο, είχε σχέση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τον Τέρενς Κουΐκ και όλους αυτούς και δεν ήταν ποτέ στον δικό μας χώρο» δήλωσε σε τοπικά ΜΜΕ.
« Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτή την εξέλιξη ακόμη, όμως από αυτά που έμαθα υπήρξε μία λανθασμένη πληροφόρηση που οδήγησε σε λάθος εκτίμηση. Η ουσία είναι ότι τελικά δεν θα συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές» είπε προκαταβάλλοντας την απόφαση του κόμματος του .

Ο κ.Ζειμπέκ παρότι είναι υπέρ του αυτοπροσδιορισμού και κατά του ετεροπροσδιορισμού, χαρακτηρίζει την Σαμπιχά Σουλειμάν ακροδεξιά, αν και εκείνη το αρνείται. Η Σαμπιχά υποστηρίζει ότι ο Ζειμπέκ ξέρει ότι αν πει μόνο αυτά που θεωρεί κατηγορίες για εκείνη, «ότι δηλαδή θέλω ελληνικά σχολεία για τα παιδιά μας και να μην μας αναγκάζουν να γίνουμε Τούρκοι» δεν θα προκληθούν αρνητικές αντιδράσεις. «Με λέει «ακροδεξιά» για να με μισήσει η αριστερά» πιστεύει και υποστηρίζει ότι αν του ζητηθεί να το αποδείξει, δεν θα έχει τι να πει. Ως απόδειξη «παρουσιάζει μόνο ότι θέλω ελληνικά σχολεία. Μάλλον το να προωθείς τον εκτουρκισμό είναι αριστερό για τον Ζειμπέκ και το να ζητάς ελληνικά σχολεία, δεξιό».

Πολέμιος της υποψηφιότητας της Ρομά Σαμπιχά, όπως μόνος του έκανε γνωστό, ήταν και ο συνυποψήφιος της –μέχρι τότε- Δημήτρης Χριστόπουλος, που όπως αποκάλυψε εργάστηκε για την απόσυρσή της. Ο ίδιος μίλησε για τη μειονότητα ως ένα «συμπαγές τούρκικο πράμα». Η Σαμπιχά υπερασπίζεται το αντίθετο . Αρνείται να χαρακτηρίζουν τους τσιγγάνους Τούρκους. Η ίδια δηλώνει ελληνίδα Ρομά. Ο Δ.Χριστόπουλος πάντως, δεν υιοθέτησε τις κατηγορίες περί ακροδεξιάς κτλ. Υπήρξε σαφώς πιο προσεκτικός από τον Ζειμπέκ, ακόμα και από τον αρθρογράφο της Αυγής που υιοθέτησε άκριτα τις κατηγορίες.

Ο διευθυντής της Αυγής Νίκος Φίλης που ανήκει στην «αντιπατριωτική» πλευρά του παλιού Συνασπισμού-η οποία παθαίνει αλλεργία με απόψεις σαν της Σαμπιχά, αλλά και της πατριωτικής πτέρυγας που την πρότεινε, μπήκε και αυτός στον πόλεμο εναντίον της υποψηφιότητας της και των υποστηρικτών της στον ΣΥΡΙΖΑ.(βλέπε εδώ)

Ποια είναι η Σαμπιχά Σουλειμάν

Στο βιογραφικό της γράφει : «Γεννήθηκα τον Ιανουάριο του 1977 στο Δροσερό, οικισμό Ρομά στην πόλη της Ξάνθης. Μέχρι τα 14 μου χρόνια οπότε και παντρεύτηκα, ταξίδεψα σε όλη τη Ελλάδα με την οικογένεια μου, πουλώντας λουλούδια σε εποχιακά πανηγύρια και γιορτές. Από το 2006 είμαι πρόεδρος του «Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Ρομά η Ελπίδα» που έχεις ως βασικό στόχο τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για τους κατοίκους του Δροσερού. Έκτοτε έχω συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά συνέδρια και φόρουμ υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα των γυναικών Ρομά για μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή».

Η δράση της Σαμπιχά, την περίοδο που κατηγορείται από τους επικριτές της ως «πράκτορας του ελληνικού κράτους» στη μειονότητα, επικεντρώθηκε στην εκπαίδευση των παιδιών των Ρομά και στην ίδρυση ελληνικών παιδικών σταθμών, αλλά και στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των Ρομά - ειδικά των γυναικών. Για τη δράση της αυτή πήρε πολλά βραβεία από διάφορους οργανισμούς.

Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή της ήταν η ομιλία της στο 5ο συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες, στη Γενεύη το 2012. Ομιλία που την κατέστησε οριστικά ανεπιθύμητο πρόσωπο για τους Τούρκους, που την κατηγόρησαν ότι ήταν βαλτή από το ελληνικό κράτος, Η Σαμπιχά Σουλειμάν κατήγγειλε στον ΟΗΕ τον υποχρεωτικό εκτουρκισμό των μουσουλμάνων της Θράκης , προκαλώντας έντονη ενόχληση στην Τουρκία:

«Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είμαι Μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη στην Ελλάδα και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα». Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απ’ ευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο συνέδριο αλλά δεν τις έμαθα ποτέ. Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός της μειονότητας. Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους. Ξοδεύουν πολλά λεφτά για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία όχι τζαμιά που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά. Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν "τουρκικά". Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι. Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία. Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος. Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας».

Σήμερα πρόσωπο που συνεργάστηκε μαζί της στη δημιουργία σχολείων για τους Ρομά λέει για αυτήν: «Η Σαμπιχά δεν είχε φιλοδοξία να εκπροσωπήσει καμία μειονότητα. Ήταν κοινωνικός ακτιβιστής του τόπου της. Κατάφερε για λίγο να στήσει στα πόδια της μια κοινωνία που κατέρρεε γύρω της. Ήταν συνεπώς «κακό παράδειγμα». Διότι δεν αποδέχθηκε το ρόλο του ανδράποδου που της επεφύλασσαν οι τοπικές αρχές της Ξάνθης και του μπαλώματος στη μειονότητα που της επεφύλασσε το προξενείο. Πέτυχε εκεί που όλοι απέτυχαν. Σήκωσε το κεφάλι στις αρχές που απλώς προσπαθούσαν να εξαγοράζουν την ψήφο των Ρομά στις εκλογές, αλλά και στο προξενείο. Διότι λειτουργούσε ως ερινύα στους πολιτικούς παράγοντες. Διότι ήταν γυναίκα».

Σήμερα η Σαμπιχά Σουλειμάν είναι 37 χρονών και τελειώνει το γυμνάσιο.
(εδώ η δημόσια δήλωσή της μετά την απόσυρση της υποψηφιότητας της)

Πως ξεκίνησαν όλα…

Στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο αντίπαλες τάσεις σχετικά με τα εθνικά θέματα. Μία ας πούμε πιο «πατριωτική» και μία «αντιπατριωτική» οι οποίες βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμμετέχει όλος ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή. Η πρώτη μιλάει για τη συνέχεια της αριστερής παράδοσης του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, η άλλη προτάσσει τον διεθνιστικό της χαρακτήρα. Η μία αγαπά να μιλά για «εθνική ανεξαρτησία-λαϊκή κυριαρχία», η άλλη αγαπά να καταγγέλλει τον «ελληνικό εθνικισμό».

Η ηγεσία προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε -όχι μόνο διαφορετικές, αλλά συχνά εχθρικές μεταξύ τους απόψεις. Όπως τότε με το σχέδιο Ανάν, που η μία πλευρά ήταν κατά και η άλλη υπέρ. Αντίθετες θέσεις όμως, έχουν και στα ελληνοτουρκικά, στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και σε πολλά άλλα.

Με το που ξεκίνησαν οι διεργασίες για τις υποψηφιότητες στο Ευρωψηφοδέλτιο, οι πιο ενεργοί των δύο πλευρών, (αμφότεροι στην προεδρική πλευρά) ετοίμασαν τις δικές τους προτάσεις. Οι δύο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις των απέναντι «στρατοπέδων» είναι αυτές που έγιναν και η πέτρα του σκανδάλου. Η Σαμπιχά Σουλειμάν που προτάθηκε από την «πατριωτική» πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και ο Δημήτρης Χριστόπουλος που προτάθηκε από την «αντιπατριωτική».
Η δεύτερη ομάδα -όπως εκ των υστέρων έγινε γνωστό- εξαρχής εργάστηκε όχι μόνο για την προώθηση της δικής της, αλλά και εναντίον της υποψηφιότητας της Σαμπιχά. Ωστόσο, όσο κόκκινο πανί ήταν η Σαμπιχά για τους τουρκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ και τους «αντιπατριώτες» που την αποκαλούν «εθνικίστρια», τόσο κόκκινο πανί αποτελεί και για τους άλλους και ο Χριστόπουλος, που τον αποκαλούν «εθνομηδενιστή».

Συγκεκριμένα, η Σαμπιχά λέγεται ότι ήταν πρόταση μέλους της Πολιτικής Γραμματείας, προσκείμενου στον Αλέξη Τσίπρα, που είχε και την υποστήριξη συμβούλου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χριστόπουλος θεωρείται παιδί του Γιάννη Μηλιού, με τον οποίο έχουν παρόμοιες θέσεις.

Η κομματική εφημερίδα Αυγή του Νίκου Φίλη, που ανήκει στην πλευρά που πολέμησε τη Σαμπιχά, σε άρθρο της προέβη σε πολύ βαριές κατηγορίες για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους συνεργάτες του Α.Τσίπρα που τη στήριξαν (για τους οποίους οι πληροφορίες λένε ότι τα τουρκογενή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Θράκης ζητάνε «την κεφαλή τους επί πινακι» Στο άρθρο με τίτλο ¨Εκεί ψηλά στη Θράκη» έγραφε χαρακτηριστικά: «Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας - Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιάς;». Ο αρθρογράφος μάλιστα, υιοθετεί και τους αστήριχτους χαρακτηρισμούς περί ακροδεξιάς και αφήνει υπόνοιες περί νοοτροπίας ΕΥΠ για τον διπλωματικό σύμβουλο του Α.Τσίπρα, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, που φωτογραφίζει.

Τα στελέχη που «κατηγορούνται» από την Αυγή προτίμησαν να μην απαντήσουν επιθετικά, αλλά ήταν οι Πασοκογενείς που έθεσαν θέμα Χριστόπουλου, χαρακτηρίζοντας τις απόψεις του «επικίνδυνες και ακραίες» και προειδοποιώντας ότι θα στοιχίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο δικός τους κόσμος «δεν τις αποδέχεται». Τελευταίο επεισόδιο, ήταν αυτό με τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται από το ΔΗΚΚΙ, τον συνταγματολόγο Ηλία Νικολόπουλο, ο οποίος δηλώνει ότι ανήκει στην «πατριωτική αντιιμπεριαλιστική αριστερά». Ο κ.Νικολόπουλος ζήτησε από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν οριστικοποιηθεί η υποψηφιότητα του, να του απαντήσουν αν υιοθετούν τις θέσεις Χριστόπουλου για την μειονότητα, καθώς σε αυτή την περίπτωση, θα αποσυρόταν. Ο ίδιος είπε στους συντρόφους του ότι τον διαβεβαίωσαν πως πρόκειται για προσωπικές απόψεις κι έτσι δέχθηκε τελικά.

Η αρχή του μπλεξίματος με τη μειονότητα βρίσκεται στην τελευταία επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Θράκη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στις συνομιλίες του με τα στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι τους υποσχέθηκε ότι στο ευρωψηφοδέλτιο θα έβαζε κι έναν δικό τους. Στη συνέχεια έκπληκτοι άκουσαν ότι επέλεξε τη Ρομά Σαμπιχά που ήταν για αυτούς κόκκινο πανί. Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν το έκανε για να τους προκαλέσει, αλλά από άγνοια για την κατάσταση εκεί.

Επικράτησε πανικός και παρότι πιο ψύχραιμες φωνές πρότειναν να προστεθεί άλλη μία υποψηφιότητα τουρκογενούς, ώστε να τηρηθεί η υπόσχεση, επιλέχθηκε ο δρόμος που υπέδειξε η «αντίπαλη» ομάδα, να εξοστρακιστεί η Ρομά και να μπει στη θέση της ο βοηθός του Χουσείν Ζειμπέκ, όπως τους πρότεινε ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τους χειρισμούς του πέτυχε να αλλάξει την ευνοϊκή μέχρι πρότινος για εκείνον ατζέντα, στρέφοντας τη δημόσια συζήτηση στα θέματα της μειονότητας που αποτελούν για εκείνον αδύνατο σημείο. Σήμερα επιχειρεί πανικόβλητος να το κλείσει, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρει γιατί μόλις άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Βασιλική Σιούτη 

[--->]