Η ηγεσία πρόδωσε τη βάση

Κατώτερη των προσδοκιών των εκπαι­δευτικών (και γενικότερα της κοινω­νίας) αποδείχτηκε η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης με την εισήγηση της περί αναστολής της απεργίας κατά τη διάρ­κεια των πανελλαδικών. Για να αναδειχτεί γι' ακόμη μία φορά, δυστυχώς για πολλούς που εμπλέκονται και υποστηρίζουν το συνδικα­λιστικό κίνημα, ότι είναι τεράστιο το χάσμα μεταξύ της βάσης αυτού του κινήματος και της ηγεσίας του. Το αντισυνταγματικό μέτρο της επίταξης, τελικά λειτούργησε καταλυτικά για το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, προκαλώντας όμως θυμό και οργή στις τοπικές ενώσεις τους, που επέδειξαν πρωτοφανή συμμετοχή στις γενικές συνελεύ­σεις τους.

Οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ που πρόσκεινται πολιτικά σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ρώτησαν ουσιαστικά τους καθηγητές (στο δεύτερο σκέλος της ψη­φοφορίας) εάν συντρέχουν εκείνες οι προϋπο­θέσεις, μετά την επίταξη, για να προχωρήσουν σε μαζική απεργία η οποία θα ακύρωνε την επίταξη. Και το αμήχανο (;), δειλό (;), υπο­κριτικό (;), ανεύθυνο (;) αποτέλεσμα ήταν το εξής: Οι ι8 είπαν ναι, ότι είναι έτοιμοι δηλα­δή παρά την επίταξη και παρά τις απειλές να «σπάσουν» την επίταξη, 9 τάχθηκαν κατά και 57 (0 ψήφισαν λευκό στέλνοντας την αγωνιστι­κότητα, που έως τότε έδειχναν, στον ύπνο του δικαίου. Ψηφοφορία-φιάσκο μια και τα λευκά προσμετρούνται στο «κατά» της συνέχισης της απεργίας! Κρίμα για τους καθηγητές της βά­σης, που έδειξαν μια μαχητικότητα την οποία είχαν «ξεχάσει» τις τελευταίες δεκαετίες.

Πρέπει, όμως, να σημειωθεί ότι και η βάση έδειξε κάποια ανακούφιση έστω και αν δεν το ομολογεί, διότι απαλλάχτηκε από τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Διότι ήσαν αρκετοί και απ' αυτούς ακόμη που ψήφισαν υπέρ της απεργίας που θεωρούσαν εαυτούς πρόβατα επί σφαγήν. Και είχαν βέβαια τους λόγους τους. Πρώτον, απογοητεύτηκαν από τη μη στήριξη του αγώνα τους εκ μέρους των Ι"ΣΕ-Ε-ΑΔΕΔΥ. Δεύτερον, δεν πήραν την πολιτική δέσμευση του Αρβανιτόπουλου για συνέχιση του διαλόγου για τη νέα εξεταστική περίοδο. Και τρίτον, διαπίστωσαν ότι για τη συνέχιση του αγώνα τους χρειαζόταν απόλυτη (ιοο%) συμμετοχή στην απεργία, γεγονός που θα πα­ρέσυρε και την υπόλοιπη κοινωνία να τους συ­μπαρασταθεί στην άμεση αντιπαράθεση τους με την κυβέρνηση.

Ο φόβος και η τρομοκρατία που χρησιμο­ποίησε η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τα πολι­τικά παιχνίδια της ανώτατης συνδικαλιστικής ηγεσίας, κατάφεραν να πλήξουν και τα τελευ­ταία απομεινάρια του συνδικαλισμού. Τίποτε πλέον δεν θα είναι ίδιο στο μέλλον.

το  editorial του σημερινού φύλλου (16/5/2013) της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Η “αρπαγή” γης εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη με την είσοδο στη γεωργία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων

Το Δικαίωμα στη γη δεν είναι πια ένα ζήτημα που αφορά μόνο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, αφού οι κρατικές ενισχύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση βοηθούν τις  εταιρείες να ιδιοποιούνται τεράστιες εκτάσεις γης.

John Vidal guardian.co.uk, 17 Απριλίου 2013

http://www.guardian.co.uk/global-development/2013/apr/17/land-grabs-europe-big-business-farming

Σύμφωνα με πρόσφατη επιστημονική έρευνα, στην Ευρώπη τεράστιες εκτάσεις γης καταλήγουν σε μεγάλες εταιρείες, σε  κερδοσκόπους, σε πλούσιους ξένους αγοραστές και συνταξιοδοτικά ταμεία όπως ακριβώς και στις αναπτυσσόμενες χώρες,.

Κινέζικες εταιρείες, κρατικά κεφάλαια από τη Μέση Ανατολή, hedge funds, ρώσοι ολιγάρχες και μεγάλες επιχειρήσεις του αγροτικού τομέα έχουν εντείνει την τελευταία δεκαετία τις προσπάθειες τους για αγορά γης, σε μια διαδικασία που,όπως αναφέρεται στη μελέτη, είναι πλέον εντελώς ασύμφορο στους απλούς ανθρώπους να ζήσουν σαν γεωργοί και έτσι  γεωργική παραγωγή και  ιδιοκτησία αγροτικής γης συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων.

Σύμφωνα με μία έρευνα του  Transnacional Institute (TNI) for European Coordination, της Via Campesina και άλλων http://www.eurovia.org/IMG/pdf/Land_in_Europe.pdf, τα μισά  γεωργικά εδάφη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκουν σήμερα στο 3% των μεγάλων εταιρειών, με  πάνω από 100 εκτάρια.

Σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, η ιδιοκτησία της γης είναι τόσο άνιση όσο στη Βραζιλία, την Κολομβία και τις Φιλιππίνες.

Ενώ οι μικροκαλλιεργητές εγκαταλείπουν τη γη τους εδώ και δεκαετίες, οι κερδοσκόποι και οι παραγωγοί των αγροτικών επιχειρήσεων ιδιοποιούνται τεράστιες εκτάσεις γης, σύμφωνα με αυτή την πολυσέλιδη μελέτη.

Αυτό το βλέπουμε να γίνεται ευρύτατα στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως υποστηρίζουν οι 25 συγγραφείς της μελέτης,από 11 χώρες.

Στην Ουκρανία, 10 γίγαντες της βιομηχανίας μεταποίησης αγροτικών προϊόντων ελέγχουν σήμερα περίπου 2,8 εκατομμύρια εκτάρια.

Ένας ολιγάρχης, από μόνος του, κατέχει πάνω από 500.000 εκτάρια. Κινεζικές εταιρείες έχουν εξαπλωθεί παντού στη Βουλγαρία και εταιρείες από τη Μέση Ανατολή είναι  σήμερα μεγαλοπαραγωγοί στη Ρουμανία.

Επιταχύνεται η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας της γης. Στη Γερμανία, 1,2 εκατομμύρια γεωργικές εκμεταλλεύσεις το 1966-67 έγιναν 299.100  το 2010. Από αυτές, οι κάτω από 2 εκτάρια μειώθηκαν από 123.670 εκτάρια το 1990, σε μόλις 20.110 το 2007.

Στην Ιταλία, 33000 γεωργικές επιχειρήσεις κατέχουν σήμερα 11 εκατομμύρια εκτάρια, ενώ στη Γαλλία περισσότερα από 60.000 εκτάρια γεωργικής γης χάνονται κάθε χρόνο για να γίνουν δρόμοι, υπεραγορές και την επέκταση των πόλεων.

Στην Ανδαλουσία, στην Ισπανία, ο αριθμός των γεωργικών εκμεταλλεύσεων μειώθηκε πάνω από τα δύο τρίτα και ήταν λιγότερο από 1 εκατομμύρια το 2007. Το 2010, το 2% των γαιοκτημόνων κατείχαν τα μισά εδάφη.

Η έρευνα δεν έγινε στην Αγγλία, η οποία εμφανίζει  από τα μεγαλύτερα ποσοστά συγκέντρωσης της γης στον κόσμο, με το 70% του συνόλου της γης, σύμφωνα με τους ερευνητές να το κατέχει μόνο το 1% του πληθυσμού.

“Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου τάση συγκέντρωσης της γης στα χέρια λίγων και αντανακλά μια τρομακτική αύξηση της αρπαγής της γης. Αυτό επιδείνωσε την υφιστάμενη κατάσταση όπου πολλοί νέοι άνθρωποι,που θα ήθελαν να παραμείνουν στις καλλιέργειες τους ή να ξεκινήσουν να εργάζονται στη γεωργία, δε καταφέρνουν να τις διατηρήσουν ή να έχουν πρόσβαση στη γη”,δήλωσε ο καθηγητής Δρ Jan Douwe van der Ploeg του Πανεπιστημίου του Wageningen, και μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Οι συντάκτες της μελέτης υποστηρίζουν ότι αυτή η αρπαγή της γης προωθήθηκε από την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), που κάθε χρόνο μοιράζει το ένα τρίτο του συνόλου των επιδοτήσεων της ΕΕ, αλλά τα κονδύλια αυτά καταλήγουν στις μεγάλες γεωργικές επιχειρήσεις.

“Στην Ιταλία, το 2011, το 18% του συνόλου των επιδοτήσεων της ΚΑΠ κατέληξαν στο 0,29% των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και στο 0,0001 από αυτές, δηλαδή 150 αγροτικές εταιρείες το 6% των  αγροτικών επιδοτήσεων.

Στην Ισπανία, το 75% του συνόλου των επιδοτήσεων πήγε στο 16% των μεγάλων παραγωγών. Στην Ουγγαρία, το 2009, το 8 .6% του συνόλου των γεωργικών εκμεταλλεύσεων πήρε το 72% των επιδοτήσεων”, λέει ο Van der Ploeg.

"Σήμερα,τα τρία πιο πιεστικά ζητήματα στην Ευρώπη είναι η συγκέντρωση της γης στα χέρια λίγων, η αρπαγή της  γης και η αδυναμία των νέων ανθρώπων να κρατηθούν στη γη τους ή να έχουν πρόσβαση στη γη και στην αειφόρο γεωργία, ένα τρίγωνο ζητημάτων αλληλένδετων και πολύ σχετικών με όσα  παρατηρούνται σήμερα στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία".

Η μελέτη αναφέρει ότι, όπως σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες,έτσι  και στην Ευρώπη υπάρχει μια έντονη αντίθεση στην αρπαγή της γης.

Υπάρχουν αναφορές για κοινότητες που προχωρούν σε καταλήψεις γης. Στην Ανδαλουσία, ακτήμονες αγρότες καταλαμβάνουν και καλλιεργούν τη γη συλλογικά.

Στη Βιέννη, νέοι καλλιεργούν τη γη σε εύφορα εδάφη της πόλης.


“Τη γη πρέπει να την δούμε και πάλι σαν κοινό αγαθό.Πρέπει να μειώσουμε την εμπορευματοποίηση της και να προωθήσουμε τη συλλογική διαχείριση αυτού του κοινού αγαθού από το οποίο εξαρτιόμαστε όλοι, δήλωσε ο Jeanne Verlinden  του Ευρωπαϊκού Συντονιστικού της Via Campesina. Θα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στη χρήση της γης στους μικρούς αγρότες και στη γεωργία παραγωγής τροφίμων, αντί να την παραδίνουμε σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.

The Greek government denies secondary education teachers the right to strike

By Panagiotis Sotiris [1]

In the past three years Greek society has gone through a series of extremely aggressive austerity measures, under the terms dictated by the EU-IMF-ECB Troika that have led to a severe deterioration of living conditions. It has also been experiencing a constant erosion of democratic rights and basic civil liberties. Part of it is the attempt by the Greek government to practically abolish the right to strike in many sectors. Government representatives have repeatedly insisted that it is time to get rid of the “anomic” forms of protest and struggle that have been the main legacy of post-1974 radicalism.

The latest such example is the decision of A. Samaras, the Greek Prime Minister, to issue “civil mobilization” orders for all secondary education teachers, because OLME, the Secondary Education Teachers Confederation, has announced that it proposes to its member unions to stage a strike during the University Entry Exams beginning May 17. The order issued by the Prime Minister includes references to a potential “important disruption of the social and economic life of the country” and to “grave dangers for public order and the health of candidates taking the university entry exams”, and was issued as a preemptive measure before the strike is even decided by the local secondary education unions on Tuesday May 14.

“Civil Mobilization” is an authoritarian special legislation which gives government authorities the right to commandeer services, vehicles and equipment in order to deal with national emergencies, such as wars or natural disasters. Any person receiving a “civil mobilization” order has to immediately comply, or face prison and losing his work. However, Greek governments have used it in recent years as a means to deal with militant strikes. Recently, “civil mobilization” orders have been issued for public transport workers and mariners. It is important to note that a “civil mobilization” order, unless revoked, also prohibits any future strike action.

Unions and many legal experts have called this practice unconstitutional and in sharp violation of national and international laws and regulations safeguarding the right to strike. It is interesting to note that one of these experts is no other than the current Minister of Justice in the Samaras Government, Antonis Roupakiotis, a former president of the Athens Bar Association, who as recently as 2006 voiced his expert opinion that the use of “civil mobilization” orders in response to strikes goes against the Greek constitution that explicitly forbids any form of compulsory offering of services with the exception of states of emergency such as wars and natural disasters, and also violates more recent legislation that attempt to define “states of emergency” in ways that obviously make it non-applicable to a labour strike.

Secondary education teachers have decided to stage their strike in protest at recent legislation, which was issued in compliance with demands by the EU-IMF-ECB Troika to reduce public sector expenses and personnel. It includes the prospect of mass lay-offs of thousands of substitute teachers, the ability of the Ministry to transfer teachers to a different area of Greece each year and an increase in teachers’ workload, measures that seem like another step towards a further undermining of public education. Teachers in Greece have already suffered heavy wage reductions of up to 30% and the school system has suffered budget cuts and school mergers and closures as a result of the austerity measures. 

The government, with the help of corporate media, has tried to demonize teachers, presenting them as lazy, selfish and insensitive to the anxiety of their students before the exams. This is very cynical, if we take into consideration that the main reasons of anxiety of youths in Greece today, who are facing a 60% youth unemployment rate, are exactly the policies of the Greek government and the Troika that have imposed a “death spiral” of austerity, recession and unemployment. In the sense, the Secondary Education teachers’ strike is fully justified; it is a struggle defending public education, against the violence of neo-liberal cuts.

Hopefully, there has been a wave of protest and solidarity to striking teachers. OLME is calling for a big rally on Monday 13 May to protest to “civil mobilization” order, and the confederation of parents’ associations and many unions have announced that they will take part in these protests. 

It is obvious that current struggles in Greece are not simple protests against austerity. They are struggles for democracy and resistance to the imposition of a neo-liberal authoritarian “state of emergency.” Greek teachers need all the solidarity they can get. 

[1] Panagiotis Sotiris is an adjunct lecturer in the Department of Sociology of the University of the Aegean

[--->]

…under control !

[--->]

Επιστρατεύθηκαν πριν ακόμα αποφασίσουν να απεργήσουν

Προληπτικά. Πριν καν ,δηλαδή,διαπραχθεί το "αδίκημα" της απεργίας.

Προληπτικά  Οπως παλιότερα (όχι και τόσο) με τις μαζικές προληπτικές συλλήψεις.

Είναι νόμιμη (η επιστράτευση),όπως αποφάσισε η αδέκαστη Δικαιοσύνη.

Οπως τότε (επί "Επαναστάσεως")  για τη νομιμότητα της οποίας,  η αδέκαστη και τυφλή Δικαιοσύνη απεφάνθη και πάλι θετικά.