[...] Οι απεργίες
εργατριών των εργοστασίων
Το 1914 ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ των εργατών βυρσοδεψείων και των καπνεργατών και,
πράγμα πρωτοφανές, των γυναικών εργατριών των κλωστηρίων και υφαντουργείων.
Ίσως ανάμεσα τους να ήταν και η μητέρα του Βαμβακάρη, η αγία Ελπίδα
Προβελεγγίου. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ειδικά οι απεργίες των βυρσοδεψών έχουν
προϊστορία στην Ερμούπολη. Να σκεφτούμε μόνο ότι ήταν οι πρώτοι έλληνες εργάτες
που απεργήσανε το 1879.
«Εν έτει 1879 δύο
των μεγίστων της Ερμουπόλεως κλάδων της Βυρσοδεψικής και της Ναυπηγικής κοινή
συστάσει ενήργησαν απεργίαν επιδιώκοντες αύξησιν των εργατικών μισθωμάτων. Το
γεγονός τούτο, πρώτη εκδηλωθείσα εν Ελλάδι απαρχή της συγκρούσεως της εργασίας
προς το κεφάλαιον, κατετάραξε την κοινωνίαν της Ερμουπόλεως».
Χρόνια αργότερα η εφημερίδα Ο Εργάτης της
Ερμούπολης δημοσίευσε και τούτη την πικρή είδηση:
«Παρά
τίνων εργατών και εργατίδων εμάθομεν ότι ο ιδιοκτήτης κάποιου υφαντήριου αντιληφθείς
ότι το γυναικείο προσωπικό του όσον ούπω θα τεθή με αποφασιστικότητα υπό την
Κόκκινην Σημαίαν του Εργατικού Αγώνος, διέθεσε το βαλάντιο του υπέρ των εργατίδων του,
προσθέσας εις το μικρούτσικο ημερομίσθιο των κοριτσιών μία
πεντάρα, υπό τον όρον όπως μη καταρτίσουν Σωματείο»! Και λίγο αργότερα: «Τις
από τους "αφρόκρεμα" ησθάνθη ή εγεύθη ποτέ το θανατηφόρον μπαμπάκι
των κλωστοϋφαντουργείων». Ολόκληρα τα σημειώματα δημοσιεύονται σε άλλη ενότητα.
Στις 11
Ιανουαρίου 1914, ασφαλώς
θα δούλευε ακόμη η μητέρα του στο κλωστήριο Δηλιγιάννη, δημοσιεύτηκε επίσης ένα
αιχμηρό σχόλιο σχετικό με απεργίες των εργατριών:
«Ως να μη
ήρκει η πρώτη απεργία των υπερτριακοσίων εργατών βυρσοδεψείων, μέγα μέρος των εργατίδων των υφαντήριων και κλωστηρίων.μη θέλουσαι να συμμορφωθώσι προς την αξίωσιν των
εργοστασιαρχών εις ων τα εργοστάσια ειργάζοντο, οίτινες ηξίωσαν από τας
εργατίδας των να διαγραφώσιν εκ του Συλλόγου των Εργατίδων, ον κατήρτισαν,
άλλως ν' απελθώσι των εργοστασίων των, εν οις δεν θα εδέχοντο πλέον ως
εργατίδας τα μέλη του νεοσυνιστωμένου συλλόγου, επροτίμησαν να εγκαταλείψωσι
την εργασίαν των και να υψώσωσι την σημαίαν του Συλλόγου...»
Το «σπάσιμο» της απεργίας από τις άτυχες και φτωχές
εργάτριες ήταν δικαιολογημένο, αφού κρεμόταν πάνω από το κεφάλι τους ο πέλεκυς
της απόλυσης. ,
