των Nicola
Casale, Raffaele Sciortino
Αυτή του Χονγκ Κονγκ είναι εμφανώς μια «έγχρωμη επανάσταση». Αλλά,
όπως κάθε έγχρωμη επανάσταση, έτσι κι αυτή, έχει υλικές βάσεις.
Το πρώτo
είναι
προφανές. Το δείχνει η σαφής υποστήριξη των Αμερικάνων πολιτικών - από τον
Τραμπ μέχρι την Κλίντον - και των Βρετανών, η φωτογραφία ηγετών της εξέγερσης
με αξιωματούχο του αμερικανικού προξενείου που ανήκει σίγουρα στο προσωπικό της
CIA (βλ. Φωτογραφία δίπλα από https://www.zerohedge.com/news/2019-08-08/evidence-cia-meeting-hk-protest-leaders-china-summons-us-diplomats-over-viral-photo
Μια «διαβούλευση» την οποία οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι δεν μπόρεσαν
να διαψεύσουν, τις αμερικανικές σημαίες στις διαδηλώσεις και τη σημαία της
βρετανικής αποικίας του Χονγκ Κονγκ που υψώθηκε κατά την επιδρομή στο τοπικό
κοινοβούλιο ενώ στην επίθεση της 21ης Ιουλίου στο διπλωματικό γραφείο του
Πεκίνου η σημαία της Κίνας καταστράφηκε (βλέπε φωτογραφία από: https: //www.scmp.com/news/hong-kong/politics/article/3023817/are-hong-kong-protesters-pro-american-or-british-when-they
και φωτογραφίες από: https://www.workers.org / 2019/08/16 /whats-behind-hong-kong-protests /), τις συνεχείς βίαιες προκλήσεις που αποσκοπούσαν
σαφώς στην πρόκληση σκληρής αντίδρασης από την πλευρά της αστυνομίας ( θα εμφανιστεί και κάποιος
ελεύθερος σκοπευτής της Cia που, όπως και στη πλατεία Μαϊντάν, θα πυροβολεί διαδηλωτές
και αστυνομικούς ,την υποστήριξη των δυτικών μμε, φτάνει να δούμε τον τρόπο μηντιακής
κάλυψης των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων ή, για να μείνουμε στους δικούς
μας, την «αδικαιολόγητη βία» των NoTav - ενάντια στον «αυταρχισμό του Πεκίνου»,
την υποστήριξη των Facebook, Twitter, κλπ. και φυσικά την όχι και τόσο καλυμμένη
δράση των χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ, ακόμη περισσότερο από ό, τι στο Κίνημα της Ομπρέλας, το φθινόπωρο του 2014, από τη National Endowment of Democracy (το
Εθνικό Ταμείο Δημοκρατίας), όργανο της μαλακής εξουσίας του Αμερικανικού Πενταγώνου
(https: //www.strategic-culture.org/news/2019/08/17/the-anglo-american-origins-of-color-revolutions-ned/).
Εν ολίγοις, ο Συνασπισμός των Πολιτικών Δικαιωμάτων διαθέτει στηρίγματα με κάποιο ειδικό βάρος ...
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κι άλλο, αλλά, όπως λέγαμε, κάθε
έγχρωμη επανάσταση, έτσι και αυτή δεν είναι απλώς μια κατασκευή των μμε ή των ΜΚΟ,
αλλά έχει υλική βάση, με το παρόν να συνδέεται με ένα βαρύ ιστορικό παρελθόν.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να διερευνηθούν οι παράγοντες αυτοί,
τόσο για να αναλυθούν οι επιπτώσεις στο επίπεδο της αλληλεπίδρασης της ταξικής
πάλης και της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης ΗΠΑ / Κίνας, όσο και για να
εντοπιστούν ορισμένα στοιχεία που θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε ένα ποιοτικά
διαφορετικό αγώνα. Αποφεύγοντας έτσι τις αντίθετες και υποθετικές αναπαραστάσεις
μιας «αυθόρμητης και καθαρής» κοινωνικής κινητοποίησης, που, όμως, την εκμεταλλεύεται
η Δύση, και μιας συνηθισμένης ετεροκατευθυνόμενης συνωμοσίας.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ, θα πρέπει βασικά να
ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία. Το Χονγκ Κονγκ, δημιούργημα της αγγλική
αποικιακή κατοχής μετά τους πολέμους οπίου (ναι, όπιου!) στα μέσα του δέκατου
ένατου αιώνα, έκανε την τύχη του χάρη ακριβώς στη συνδυασμένη και άνιση
ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού.
Στην αρχή ως λιμάνι ελεύθερων συναλλαγών για
εμπορεύματα προς πώληση στην Κίνα και κόμβο διανομής των κινέζικων προϊόντων προς
μεταφορά στην Ευρώπη που παραλάμβαναν οι βρετανικοί εμπορικοί οίκοι, σταδιακά ανάπτυξε τη δική
του παραγωγική βάση, βασικά εργασίες συναρμολόγησης, χάρη στη μεταφορά
πληθυσμού και κεφαλαίων από την Κίνα μετά τις εξεγέρσεις των Ταϊπίνγκ, των Μπόξερ
και τέλος την επανάσταση του Μάο.
Μετά την επανάσταση του Μάο και το επίσημο
κλείσιμο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το Χονγκ Κονγκ έγινε ακόμα πιο
πλούσιο και μεγάλης ζωτική σημασία, λειτουργώντας ως υποχρεωτικός και
συχνά παράνομος μεσάζοντας στις οικονομικές συναλλαγές με τη Δύση (η
πλευρά της παρανομίας δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί ενώ παίζει το δικό της ρόλο
ακόμα και σήμερα : το σημερινό κίνημα ξεκίνησε, όχι τυχαία, ενάντια σε ένα νόμο
που επιχειρεί να ακυρώσει το πραγματικό ιστορικό δικαίωμα στην ατιμωρησία που
συνδέεται με την εμπορική και χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση, θεμελιώδους
σημασίας για την ανάπτυξη του Χονγκ Κονγκ, ως φορολογικού παραδείσου, κάτι που σήμερα
δεν γίνεται και τόσο αποδεκτό από το Πεκίνο, στον συνεχιζόμενο εμπορικό πόλεμο
με την Ουάσινγκτον, είτε λόγω του μόνιμου κινδύνου εισόδου ζεστού χρήματος
για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους, είτε λόγω του κινδύνου φυγής κεφαλαίων).
Οσο η
Κίνα ανέπτυσσε τη δική της παραγωγική βάση , μένοντας, όμως, αποκλεισμένη από την άμεση
πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά, τόσο ενισχυόταν ο ρόλος του Χονγκ Κονγκ ως μεσάζοντας για χιλιάδες κινέζικα προϊόντα που έφθαναν στις αγορές της Δύσης με το εμπορικό
σήμα του Χονγκ Κονγκ, με την ιδιαίτερη ταύτιση συμφερόντων της δυτικής νεοαποικιοκρατίας και των λεγόμενων Κινέζων του εξωτερικού.
Με το άνοιγμα, όμως, της Κίνας του Ντενγκ στην παγκόσμια αγορά
το '79 - μετά την επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας και τη
συμφωνία Νίξον-Μάο το 1972 - τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Το Χονγκ Κονγκ έμελλε
να χάσει το ρόλο του ενδιάμεσου και,
στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το Λονδίνο συμφωνεί να το επιστρέψει
στην Κίνα. Αλλά ακόμα κι αν δεν λειτουργούσε πλέον ως εμπορικός κόμβος, θα
μπορούσε να χρησιμεύσει ως πολιτική σφήνα στα πλευρά της Κίνας. Αυτός είναι ο λόγος που η Μεγάλη
Βρετανία αγωνίστηκε να περιληφθεί στη συμφωνία επιστροφής του 1997 η ρήτρα των πενήντα
χρόνων «διπλού συστήματος», διατηρώντας υπέρ της Δύσης τη δυνατότητα της
πολιτικής και οικονομικής επιρροής. Ρήτρα προφητική, όπως βλέπουμε σήμερα.
Από το 1997,έτος επιστροφής του στην Κίνα, το Χονγκ Κονγκ βίωσε μια περίοδο ευημερίας, χάρη κυρίως στον ρόλο του ως χρηματοπιστωτικού
κόμβου και εμπορικών υπηρεσιών στην κίνηση κεφαλαίων που εισέρχονται και
εξέρχονται από μια Κίνα που βυθίστηκε απότομα στις δίνες της παγκοσμιοποίησης. Αν και
το Πεκίνο διατήρησε ένα αυστηρό έλεγχο στη ροή των κεφαλαίων, εντούτοις, επέτρεψε
στο Χονγκ Κονγκ να έχει μια μεγάλη ελευθερία κινήσεων, υπό την προϋπόθεση ότι
δεν θα υπονόμευε αυτήν την πολιτική ελέγχου.
Αν με την επιστροφή του Χονγκ Κονγκ η Κίνα σχεδίαζε να του
αφήσει το ρόλο του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κέντρου για τα δικά
της αποκλειστικά συμφέροντα, ωστόσο την ίδια χρονιά μια μεγάλη οικονομική κρίση έπληξε τις ασιατικές
τίγρεις, και το Χονγκ Κονγκ . Σύμφωνα με πολλούς
αναλυτές, η κρίση αυτή δημιουργήθηκε τεχνητά με στόχο, συγκεκριμένα, τη
χειραγώγηση της αξίας του δολαρίου – κάτι που είχε γίνει ήδη με τις νομισματικές
συμφωνίες τις οποίες η Ουάσιγκτον είχε υποχρεώσει την Ιαπωνία να υπογράψει την
προηγούμενη δεκαετία. Ωστόσο, οι τίγρεις είδαν ξαφνικά να εκτινάσσεται
στα ύψη το χρέος τους που είχαν συνάψει σε δολάρια και οι οικονομίες
τους έγιναν αντικείμενο ''φροντίδας'' του ΔΝΤ.
Η Νότια Κορέα σκλαβώθηκε, η Ταϊλάνδη προσπάθησε να απελευθερωθεί τα χρόνια που ακολούθησαν , από τη θηλιά των χρεών της στο ΔΝΤ. Το Χονγκ Κονγκ υπέφερε πολύ και η κινεζική κεντρική κυβέρνηση χρειάστηκε να παρέμβει για να στηρίξει το νόμισμα του Χονγκ Κονγκ , που είχε γίνει στόχος μιας βίαιης υποτίμησης. Εν ολίγοις, ο κινεζικός στόχος για ένα δικό της χρηματοπιστωτικό κέντρο μιας κάποιας αξίας αποδείχτηκε προβληματικός πριν καν αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά.
Παρόλα αυτά, τη δεκαετία πριν την παγκόσμια κρίση, το Χονγκ Κονγκ, χάρη πάντα στη κινεζική βοήθεια, ανέκτησε
σημαντικό μέρος του οικονομικού του ρόλου. Ωστόσο, για το Πεκίνο, έγινε πλέον σαφής
η επιτακτική ανάγκη να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική πρόσβασης στην
κεφαλαιαγορά, ώστε να μην εκτίθεται υπερβολικά η Κίνα ως κράτος στο διεθνή
δανεισμό. Έκτοτε,και ενώ συνέχισε να χρησιμοποιεί το Χονγκ Κονγκ , το Πεκίνο επικεντρώθηκε στην οικοδόμηση
μιας δικής του χρηματιστηριακής και χρηματοπιστωτικής βάσης, με κέντρο κυρίως την
αγορά της Σαγκάης.
Για της επιλογή αυτή, μπορεί να έπαιξε ρόλο και η έλλειψη
αξιοπιστίας του Χονγκ Κονγκ λόγω των ατελείωτων φιλοδοξιών του για ανεξαρτησία.
Γεγονός είναι ότι τώρα η κατάσταση έγινε πλέον ξεκάθαρη σε όλους: το μέλλον για
το Λιμάνι των Αρωμάτων (στμ η ονομασία του Χονγκ Κονγκ) δεν προδιαγράφεται
διόλου ευοίωνο λόγω της απώλειας της ιδιαίτερης οικονομικής του θέσης στο
δίκτυο της (νέο ) αποικιοκρατίας αρχικά και της παγκοσμιοποίησης στη συνέχεια.
Αυτή είναι η υλική βάση των σημερινών δυσχερειών της κοινωνίας
του Χονγκ Κονγκ . Επομένως, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση άλλαξε ριζικά,
όχι λόγω μιας «αυταρχικής» πολιτικής επιλογής του Πεκίνου για πλήρη
αφομοίωση του Χονγκ Κονγκ στις
οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της Κίνας, αλλά λόγω μιας σαφούς αλλαγής
του ρόλου του στην παγκόσμια οικονομία. Πολύ περισσότερο σήμερα, με την εν
εξελίξει αναδιάρθρωση των δομών της παγκοσμιοποίησης, που προκαλεί η επίθεση των
ΗΠΑ στις κινεζικές φιλοδοξίες για μια καπιταλιστική ανάπτυξη λιγότερο εξαρτημένη από
τον ιμπεριαλισμό.
Οι οικονομικές ολιγαρχίες του Χονγκ Κονγκ αυτό το γνωρίζουν:
για να διατηρήσουν τουλάχιστον ένα μέρος του ρόλου τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ελπίζουν στην διαθεσιμότητα της Κίνας να τους αφήσει κάποιο χώρο στο
πλαίσιο της εδραίωσή της ως παγκόσμια οικονομική δύναμη (οι τρέχουσες δυσκολίες
της διεθνούς τράπεζας HSBC στις σχέσεις της με το Πεκίνο περιγράφουν πολύ καλά
αυτή την πλευρά : https://wolfstreet.com/2019/08/19/hsbc-runs-into-buzzsaw-in-hong-kong-china-its-home-market-generating-75-of-its-profits/ ). Αλλά γνωρίζουν επίσης ότι είναι αναπόφευκτο να γίνουν πολλά βήματα
προς τα πίσω σε σύγκριση με το ένδοξο αλλά όχι πλέον επαναλαμβανόμενο παρελθόν:
Δεν είναι τυχαίο ότι η συνεισφορά του Χονγκ Κονγκ στο κινεζικό ΑΕΠ έχει μειωθεί
τα τελευταία είκοσι χρόνια από το ένα τρίτο περίπου, στο 3%.
Οι προλεταριακές τάξεις, ειδικά οι κατώτερες τάξεις, μεγάλες σε αριθμό, με την πλήρη αφομοίωση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα, μπορεί να έχουν κάποια ελπίδα βελτίωσης της θέσης τους . Στo Χονγκ Κονγκ , οι κοινωνικές ανισότητες είναι πολύ πιο έντονες από αυτές που το
κινεζικό κράτος επιτρέπει να υπάρχουν στο εσωτερικό της Κίνας - το ένα πέμπτο του
πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (https: / /social-article / 2174006 / record-13-million-people-living-below-poverty-line-hong-kong ) -
και μερικοί από τους προλετάριους του Χονγκ Κονγκ ζουν σε συνθήκες ακόμη
χειρότερες από αυτές των mingong (των Κινέζων εσωτερικών μεταναστών εντός της κινέζικης επικράτειας) (https://www.lastampa.it/topnews/primo-piano/2019/08/20/news/i-filo-cinesi-della-citta-ribelle-hong-kong-ingrata-con-pechino-1.37361377).
Και σε αυτούς απευθύνεται, η εφημερίδα Global
Times , η κινεζική αγγλόφωνη εφημερίδα από θέσεις σαφώς εθνικιστικές, της
13ης Αυγούστου, όταν γράφει: «Όλες οι έγχρωμες επαναστάσεις έχουν εσωτερικά
αίτια, όπως η κακή διαβίωση και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Μια έγχρωμη επανάσταση είναι μια δυστυχία αφού εκλαμβάνει γελοιωδώς τη
«δημοκρατία» ως συνταγή για σοβαρά οικονομικά προβλήματα»
(http://www.globaltimes.cn/content/1161356.shtmlhttp://www.globaltimes.cn/content/1161356 .shtml).
Το πρόβλημα,λοιπόν, αφορά κυρίως τις μεσαίες τάξεις (σε
μεγάλο βαθμό μισθωτοί), ειδικά τις επίδοξες μεσαίες τάξεις του μέλλοντος,
δηλαδή τους νέους με μέσο και ανώτατο επίπεδο εκπαίδευσης (για το κοινωνικό
προφίλ της νεανικής ψυχής των διαμαρτυριών, βλ. ένα ενδιαφέρον άρθρο στη
διεύθυνση: https://www.scmp.com/magazines/post-magazine/long-reads/article/3019591/why-hong-kongs-angry-and-disillusioned-youth-are).
Για αυτούς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μέλλον θα είναι χειρότερο από αυτό των γονιών τους. Καλές θέσεις εργασίας και
εισοδήματα θα είναι μόνο για λίγους. Για τους υπόλοιπους προβλέπεται
μια σίγουρη επιδείνωση της θέσης τους, ακόμη και η αβεβαιότητα ότι θα μπορέσουν να παραμείνουν
στον τομέα των γνωστικών και των οικονομικών υπηρεσιών, με κίνδυνο να πέσουν
χαμηλά στην κοινωνική κλίμακα της «υλικής» εργασίας.
Η εξέγερσή τους γίνεται στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας - Ελεύθερο Χονγκ Κονγκ είναι το κύριο σύνθημα των διαδηλωτών - αλλά η πραγματική του βάση είναι η απόρριψη αυτού του προβλέψιμου μέλλοντος. Ωστόσο, για να αντιστραφεί η προοπτική, η ελευθερία και η δημοκρατία δεν αρκούν, θα έπρεπε το Χονγκ Κονγκ να επιστρέψει στην προηγούμενη εισοδηματική του θέση, στις άνισες συνθήκες της σχέσης της Κίνας με την παγκόσμια αγορά. Ένα μεγάλο μέρος των εξεγερμένων φαίνεται να έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος και αυτό το αποδεικνύει - καθώς στεγανοποιεί αυστηρά διεκδικήσεις και διαδηλώσεις σε σχέση με την προλεταριακή κοινωνική θέση των ντόπιων και των μεταναστών - ανεμίζοντας τις σημαίες της αποικιοκρατίας και ζητώντας βοήθεια από τις ΗΠΑ.
Το οποίο σημαίνει,
είτε αρέσει είτε όχι, υποστήριξη στην πολιτική της Ουάσινγκτον να σπρώξει
την Κίνα πίσω, στη θέση μιας πλήρους εξαρτημένης και υποταγμένης χώρας στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Με άλλα λόγια,
υποστήριξη της πολιτικής Ομπάμα περί Στροφής στην Ασία ( Pivot to Asia ) με την ανάσχεση
της κινέζικης ανάπτυξης και τη συνέχιση αυτής της πολιτικής επί Τραμπ με ταχύτερους ρυθμούς και τόνους. (Ας αφήσουμε τώρα
κατά μέρος κατά πόσο οι Αμερικάνοι θέλουν και είναι ακόμα σε θέση να ανταμείψουν τους
χρήσιμους ηλίθιους ... οι Ιταλοί κάτι ξέρουν παραπάνω). Η φύση και τα
προγράμματα των πολιτικών δυνάμεων που καθοδηγούν τις κάθε άλλο παρά ανοργάνωτες διαδηλώσεις , παρά τον οριζόντιο τρόπο οργάνωσης τους και με την ευρεία υποστήριξη
ακόμη και από λιγότερο νέους σε ηλικία από τις μεσαίες τάξεις - είναι αρκετά χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή, με ένα φάσμα απόψεων που περιλαμβάνει από υπέρμαχους της ανεξαρτησίας και αντι-κινέζους ξενόφοβους («τοπικιστές») μέχρι
μετριοπαθείς υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων και οπαδούς φιλοδυτικών
εκκλησιών.
Τώρα, η απόρριψη της επισφάλειας θα μπορούσε να αποτελέσει,
από μόνη της, μια τρομερή βάση για την έναρξη μιας σοβαρής ταξικής πάλης. Αλλά
για να γίνει αυτό, δεν θα πρέπει να γίνονται εκκλήσεις στον Τράμπ και στην πρώην
αποικιοκρατική δύναμη, αλλά να ζητούν συμπαράσταση από τη μάζα όλων των
επισφαλώς εργαζόμενων, στο Χονγκ Κονγκ και στην Κίνα. Η ίδια η απόρριψη της
προοπτικής της χειρωνακτικής εργασίας θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνη της
μια βάση ακόμα πιο σοβαρή για ένα κίνημα πραγματικά αντισυστημικό που θα
μπορούσε να αμφισβητήσει μια κοινωνία στην οποία η τεράστια παραγωγικότητα της
εργασίας που επιτεύχθηκε από το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να συνθλίβει με
την ποινή της εργασίας δισεκατομμύρια εργάτες. Αλλά και πάλι, το κίνημα θα
πρέπει να αναζητήσει τους συμμάχους του στη μάζα στην οποία έχει επιβληθεί αυτή
η τιμωρία και σίγουρα όχι σε αυτούς που θέλουν να την επιβάλλουν και να την κάνουν
ακόμα πιο σκληρή για τους προλετάριους της Κίνας και όλου του κόσμου. Τα
αιτήματα για στέγαση και κοινωνικές υπηρεσίες είναι δίκαια - τα νοίκια είναι
από τα ακριβότερα στον κόσμο
(https://www.scmp.com/magazines/post-magazine/long-reads/article/3019591/why-hong-kongs-angry-and-disillusioned-youth-are-
αλλά θα πρέπει να στραφούν ενάντια στην χρηματιστικοποίηση της οικονομίας της
πόλης, η οποία αυξάνει τα νοίκια των ακινήτων και γενικά τις τιμές όλων των
υπηρεσιών, αντί να ταμπουρώνονται πίσω από την ταυτότητα «πολίτης του Χονγκ
Κονγκ» που δεν θέλουν να τους μπερδεύουν με «αυτούς της ηπειρωτικής Κίνας».
Πρέπει να πούμε ότι η πορεία του κινήματος του Χονγκ Κονγκ δεν
δείχνει ότι επιδιώκει ή ότι μπορεί να εξελιχθεί προς αυτές τις
κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, ο συσχετισμός του με τις κινητοποιήσεις της
πλατείας Ταχρίρ θα πρέπει να θεωρηθεί ως εκτός τόπου και χρόνου: Το Χονγκ Κονγκ οικονομικά
είναι περισσότερο συγκρίσιμο, για παράδειγμα, με το Κατάρ απ 'ό, τι με την Αίγυπτο αλλά κυρίως η αιγυπτιακή εξέγερση δεν είχε μόνο γενεαλογικά χαρακτηριστικά, αλλά
,βασικά, προλεταριακά και εργατικά και τα δημοκρατικά αιτήματά της τεκμηριώνονταν
από το ταξικό-οικονομικο-κοινωνικό περιεχόμενό τους και στρεφόντουσαν ενάντια
σε μια κλίκα εξουσίας στενά συνδεδεμένη με τον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Τα όρια της
πλατείας Ταχρίρ - αν και ιδιαίτερης σημασίας, όπως φάνηκε δυστυχώς από την κατάληξή της – είναι ωστόσο πολύ πάνω από τις λιγότερο συμβιβαστικές πτυχές των κινητοποιήσεων στο Χονγκ
Κονγκ. Η οποία, αν μη τι άλλο, θυμίζει κάποιες γνωστές αποσχιστικές περιπτώσεις
στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια, μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, βλέπουμε να υπάρχουν ελάχιστες αμφισημίες δυνητικά
παραγωγικές.
Η συνέχιση των κινητοποιήσεων – και όπως είδαμε, υπάρχουν όλες
οι αιτίες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό - δημιουργεί και προφανώς θα
δημιουργήσει προβλήματα στο Πεκίνο. Όλοι οι εχθροί της Κίνας, οι οποίοι στη
χώρα τους δεν διστάζουν και δεν θα διστάσουν να καταπιέσουν χωρίς όρια τα
κινήματα διαμαρτυρίας (όπως γίνεται ήδη στη Γαλλία με το Κίνημα των Κίτρινων
Γιλέκων και στην Ιταλία με το No Tav), περιμένουν την καταστολή του κινήματος ώστε
να αρχίσουν να γαυγίζουν για την αγιάτρευτη δικτατορική φύση του Πεκίνου και να
νομιμοποιηθούν έτσι στα μάτια της κοινής γνώμης των χωρών τους, προκειμένου να
συνεχίσουν τις πολιτικές ανάσχεσης και αντίθεσης στην προσπάθειά της Κίνας να
απεμπλακεί από την ασυμμετρία απέναντι στα κεφάλαια και τις πρωτεύουσες της
Δύσης. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι η Κίνα θα εξαπολύσει κατασταλτικά μέτρα μεγάλης
κλίμακας. Θα μπορούσε να αφήσει το Χονγκ Κονγκ να κατέβει και άλλα σκαλοπάτια αστάθειας και αξιοπιστίας, με ακόμη πιο
σοβαρές κοινωνικές συνέπειες για τις εξεγερμένες τάξεις...
Η Ουάσινγκτον, ωστόσο, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να
εκμεταλλευτεί την κατάσταση όχι μόνο για να στριμώξει την Κίνα στην τρέχουσα
σύγκρουση των εμπορικών δασμών, αλλά για να χρησιμοποιήσει το Χονγκ Κονγκ ως
μόνιμο μοχλό πίεσης κατά του εχθρού, ο οποίος τώρα δέχεται επίθεση ακόμα
και μέσα στο έδαφός του στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης που σπρώχνει τα πράγματα
προς μια ολοκληρωτική σύγκρουση. Μετά είναι η σειρά του Ξιντζιανγκ με την καταπίεση των Ουιγούρων, το Θιβέτ με τους
μοναχούς που τόσο εκτιμούν οι new age δυτικοί ... Αυτό δεν σημαίνει ότι η
εικόνα της Αμερικής στην Ασία δεν γίνεται όλο και πιο θολή. Μπορεί να συνεχίσει να είναι το πιο ισχυρό έθνος, αλλά όλο και λιγότερο θεωρείται το καλύτερο.
Και μόνο η αδιόρθωτη ευρωκεντρική μυωπία που παγιδεύει τα δυτικά μμε δεν μπορεί
να το δει.
Βέβαια, αν το Πεκίνο δεν καταφέρει να
εξισσοροπήσει έγκαιρα και με τον κατάλληλο τρόπο, στην εσωτερική αγορά και με
τους νέους Δρόμους του Μεταξιού, το προοδευτικό κλείσιμο των δυτικών αγορών, τότε το καμπανάκι κινδύνου που σήμερα χτυπά στο Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να γίνει η αρχή για σοβαρά προβλήματα και για τον μέχρι σήμερα λειτουργικό συμβιβασμό μεταξύ κινεζικού κράτους και μεσαίων τάξεων στο εσωτερικό της χώρας (που
εξαρτάται, προσέξτε, από ένα συμβιβασμό με το προλεταριάτο και τους αγρότες). Τότε,
το παλιό όνειρο, από τον Νίξον μέχρι τον Ρέιγκαν, από τον Κλίντον μέχρι τον Μπους
και τον Ομπάμα, της απελευθέρωσης των κινεζικών πολιτικών σχέσεων για να
ανοίξει ο δρόμος της μόνιμης χειραγώγησης της Κίνας από τις πολύ ισχυρότερες
δυνάμεις των δυτικών αγορών, θα είχε λίγο περισσότερες πιθανότητες να γίνει
πραγματικότητα. Μια «δημοκρατική Κίνα» θα ακύρωνε την κεντρική διαχείριση των
πολιτικών επιλογών του κράτους, καθιστώντας τη χώρα ασθενέστερη έναντι της
Δύσης, οπότε θα ήταν ένα ταξικό σημάδι σαφώς αντίθετο με τη δημοκρατική διεκδίκηση
του κινέζικου προλεταριάτου, μια διεκδίκηση δηλαδή εξουσίας ενάντια στον κάτοχο
της πραγματικής εξουσίας, τον ιμπεριαλισμό και, ενάντια στην κινέζικη
κεφαλαιοκρατία και το κράτος της.
Ετσι, λοιπόν, στο άμεσο μέλλον δεν διαφαίνεται κάποια αρμονική εξέλιξη για την Κίνα. Ωστόσο οι Δυτικοί, λόγω των αντιποίνων, δεν θα χαρούν ιδιαίτερα με τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει ο Δράκος αν φανεί ότι οι μελλοντικές
αναταράξεις δεν μπορεί παρά να θέσουν και πάλι σε κίνηση την ταξική πάλη σε όλα
τα επίπεδα. Η οποία ταξική πάλη είναι σίγουρο ότι δεν θα σταματήσει από αυτή την πλευρά του κινεζικού
τείχους και το ζήτημα των «δικαιωμάτων» - ένα σύνθημα αδιαμφισβήτητο, πλέον, όλων
των αριστερών ρευμάτων της Δύσης, που αδυνατούν να σταθούν μπροστά στα
κοινωνικά κινήματα και να ρωτήσουν: Ποιοι είστε; τι θέλετε; Ανίκανα
να προσεγγίσουν τα διαφορετικά οικονομικά και κοινωνικά περιεχόμενα των
δημοκρατικών διεκδικήσεων. Η σύγκρουση αυτή θα θέσει και πάλι υπό αμφισβήτηση, πέρα από
την εσωτερικές ταξικές ισορροπίες στην Κίνα, και τα ληστρικά υπερκέρδη από τα οποία εξαρτάται ο δυτικός ιμπεριαλισμός προκειμένου να διατηρήσει την πολύ επισφαλή οικονομική
και κοινωνική ισορροπία - η οποία εξάλλου έχει διαταραχθεί από την εμφάνιση των
νέων λαϊκισμών : ( //www.asterios.it/catalogo/i-dieci-anni-che-sconvolsero-il-mondohttp://www.asterios.it/catalogo/i-dieci-anni-che-sconvolsero-il-mondo) . Ο
κόσμος έχει γίνει μικρός, υποκατάστατα του σώματος – κάθε άλλο παρά υποταγμένο,
ωστόσο - του κινέζικου και του ασιατικού προλεταριάτου, δεν βλέπουμε να υπάρχουν
τριγύρω. Προσέξτε μήπως το ξυπνήσετε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου