περγάδι (το): Γαλλία :Διαδηλώσεις για το νέο κώδικα εργασίας

Γαλλία :Διαδηλώσεις για το νέο κώδικα εργασίας

Ο νέος νόμος για την εργασία που συζητείται αυτές τις μέρες στη Γαλλία προκαλεί έντονες διαμαρτυρίες ιδίως μεταξύ των νεαρών φοιτητών του Παρισιού. Αν δεν έχετε καμία ενημέρωση από τα μμε,εδώ ένα άρθρο της γαλλικής Huffington Post με βίντεο από τα γεγονότα και πιο κάτω κάποιες σκέψεις του Ζακ Σαπίρ για το νόμο, που δεν στρέφεται μόνο κατά της εργασίας αλλά και κατά της αρχής της κοσμικότητας.

ΠΑΡΙΣΙ – Στα ύψη η οργή των μαθητών λυκείου και των Γάλλων φοιτητών. Την Πέμπτη, 24 Μαρτίου ξέσπασαν νέες διαδηλώσεις ενάντια στο σχέδιο μεταρρύθμισης του κώδικα εργασίας που παρουσίασε η υπουργός Myriam El-Khomri. Μια μέρα ιδιαίτερα έντονων κινητοποιήσεων των νέων του Παρισιού και κλείσιμο πολλών σχολείων. Και μπροστά σε ένα από αυτά, το Λύκειο Ανρί Μπερξόν, στο δέκατο ένατο διαμέρισμα, γυρίστηκε το βίντεο σοκ.

Στο βίντεο εικόνες, ένας νεαρός που τον σταμάτησε η αστυνομία χτυπιέται στο πρόσωπο από έναν αστυνομικό. Μια σκηνή βίας για την οποία ο εισαγγελέας του Παρισιού έδωσε την εντολή έρευνας ,αλλά κυρίως, το βίντεο ήταν η αιτία να ξεσηκωθούν πολλοί νέοι, οι οποίοι βρέθηκαν έξω από το σχολείο σήμερα το πρωί στις 25 Μαρτίου για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην αστυνομική βία.
Πολύ γρήγορα δεκάδες νέοι κατέβηκαν στους δρόμους και επιτέθηκαν σε δύο αστυνομικά τμήματα, στο X° e XIX° διαμέρισμα. Όπως φαίνεται και από το βίντεο στο κύριο άρθρο,οι σκηνές που τραβήχτηκαν ήταν λίγες. Σε μερικές, για παράδειγμα, βλέπουμε δύο νεαρούς να χτυπάνε μια πόρτα εισόδου με ένα αυτοσχέδιο πολιορκητικό κριό, σε μία άλλη αντικείμενα όλων των τύπων να πέφτουν πάνω στην πρόσοψη.

Ο νόμος για την εργασία στη Γαλλία: επίθεση στους εργαζομένους και την εκκοσμίκευση

Ζακ Σαπίρ, 25 Μαρτίου 2016

Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο «Νόμο για την εργασία», συνεχίζονται, όπως είδαμε με τα γεγονότα της Πέμπτης 24 Μαρτίου. Μοναδικός σκοπός αυτής της κινητοποίησης θα πρέπει να είναι η συνολική απόσυρση του νόμου και των «τροπολογιών», που δεν θα αλλάξουν σε τίποτα το νόημα του κειμένου. Τα τελευταία στοιχεία για τα άτομα «σε αναζήτηση εργασίας», τα οποία δείχνουν μια σημαντική αύξηση, αποδεικνύουν ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση του εργατικού δικαίου, είτε αυτή προέρχεται από «αριστερές» κυβερνήσεις, όπως η σημερινή, είτε από μελλοντικές κυβερνήσεις της δεξιάς (και σ’αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούμε στις δηλώσεις του Allain Juppe ή του Hervé Mariton), δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού στη Γαλλία.

Οι επιχειρήσεις, όταν απαντούν σε ερωτήματα της INSEE,της στατιστικής υπηρεσίας της Γαλλίας ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της ζήτησης, και όχι της προσφοράς, είναι αυτό που τις οδηγεί στη μείωση της απασχόλησης. [1] Πρέπει να πάρουμε υπόψη όλες τις αρνητικές συνέπειες των πολιτικών που αποκαλούνται «φιλελεύθερες», και στην πραγματικότητα, δεν είναι, παρά η γαλλική μετάφραση των μέτρων που ζητούν οι Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Ένωση. [2]

Γι αυτές τις κινητοποιήσεις, όμως, υπάρχουν τρεις σημαντικές επιφυλάξεις.

Η «εργασία» δεν είναι εμπόρευμα (αλλά η «εργατική δύναμη» είναι το αντικείμενο «αγοράς»).

Ο νόμος αυτός θεωρεί την «εργασία» σαν μια «υπηρεσία», όπως τόσες άλλες, που την «προσφέρουν» τα άτομα (οι μελλοντικοί μισθωτοί), ενώ άλλοι (οι εταιρείες), ζητούν αυτή την υπηρεσία. Η άποψη αυτή, που είναι η κυρίαρχη άποψη, όχι μόνο στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και σε μέρος της «ακαδημαϊκής» κοινότητας, βασίζεται σε διάφορες παρερμηνείες. Η πρώτη είναι ότι οι «μισθωτοί» δεν προσφέρουν την «εργασία» τους, αλλά τη διαθεσιμότητα της εργατικής τους δύναμης (σωματικής ή ψυχικής, και σήμερα συχνά και τα δύο). Ο εργαζόμενος δεν «πουλάει» την εργασία του, αλλά νοικιάζει την εργατική του δύναμη για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Γι 'αυτό και το ζήτημα του «χρόνου εργασίας» παίζει κεντρικό ρόλο σ’ αυτή την «ενοικίαση». Μόνο στη δουλοκτητική κοινωνία η εργασία «πουλιόταν»! Σ’ αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες πραγματοποιείται ουσιαστικά η πλήρης αποξένωση της εργατικής δύναμης σε σχέση με τον εργαζομένου. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα του φαντασιακού τόσο των αφεντικών, όσο και κάποιων οικονομολόγων, που δεν το αντιλαμβάνονται.

Αλλά, ακόμα, αυτή η «ενοικίαση» της εργατικής δύναμης δεν μας λέει τίποτα για τις συνθήκες καταναγκασμού στις οποίες πραγματοποιείται. Ο εργοδότης θα προσπαθήσει να βγάλει όσα περισσότερα μπορεί από τους εργαζόμενους του, και γιαυτό το λόγο θεσπίζει ένα ειδικό κανονιστικό ρυθμιστικό πλαίσιο (η «πολιτική της επιχείρησης») και προσπαθεί με κάθε μέσο οι συνθήκες χρήσης του εργάσιμου χρόνου που προβλέπει η σύμβαση να μην υπόκεινται στο κοινό νομικό πλαίσιο, αλλά στην «πολιτική της επιχείρησης».

Αυτό, μόνο αν δεν έχεις δουλέψει ποτέ σε μια επιχείρηση, μπορεί να το αγνοείς. Το γεγονός αυτό καθιστά το συσχετισμό δυνάμεων σε μια επιχείρηση ένα ζήτημα ιδιαίτερα σημαντικό, και αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αντιτάξουν ένα κανονιστικό πλαίσιο ή εθνική νομοθεσία σε μια πιθανή κατάχρηση της «πολιτικής της επιχείρησης». Έτσι, όλα τα μέτρα που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το νόμο, και έχουν την τάση να δίνουν προτεραιότητα στο επιχειρηματικό περιβάλλον προσβλέπουν στην αποδυνάμωση του συσχετισμού δυνάμεων.

Η ενότητα των εργαζομένων στο χώρο εργασίας

Είναι σαφές, από όσα έχουν ειπωθεί, ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα μπορούσαν να διχάσουν το μέτωπο των εργαζόμενων κατά της επιχείρησης, να βλάψουν το συσχετισμό δυνάμεων, και να επιδεινώσουν τη θέση ΟΛΩΝ των εργαζομένων μιας επιχείρησης. Να γιατί ήμουν πάντα αντίθετος με την ιδέα μιας εθνικής προτιμησιακής μεταχείρισης των επιχειρήσεων, κάτι που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου.

Αλλά ο «νόμος για την εργασία» είναι ακόμη χειρότερος! Συγκεκριμένα, το άρθρο 6 του κεφαλαίου 1 (ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ) έχει ως εξής:

«Η ελευθερία του εργαζομένου να εκφράζει τις πεποιθήσεις του, και τις θρησκευτικές, δεν μπορεί να υπόκειται σε περιορισμούς, πέρα από αυτούς που δικαιολογούνται από την άσκηση των ελευθεριών και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των άλλων εργαζομένων,ή τις ανάγκες για την καλή λειτουργία της επιχείρησης και πάντα εφόσον είναι αναλογικός ο επιδιωκόμενος στόχος».

Ο νόμος El Khomri

Το άρθρο αυτό εισάγει το «θρησκευτικό ζήτημα» στα πλαίσια της επιχείρησης, και δημιουργεί έτσι μια νέα αιτία διχασμού των εργαζομένων. Η ισχύουσα νομοθεσία περιορίζει την έκφραση των θρησκευτικών προτιμήσεων και θεωρεί την επιχείρηση ως μέρος της «δημόσιας» σφαίρας, όπου η έκφραση αυτή πρέπει να είναι αυστηρά περιορισμένη. Η προηγούμενη νομοθεσία θεωρούσε το χώρο εργασίας σαν ένα χώρο «ουδετερότητας» ως προς το θέμα της θρησκείας, [3], κυρίως από την πλευρά της ενότητας των εργαζομένων. Σήμερα, αυτό αμφισβητείται βάναυσα .

Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει τώρα να ταξινομούνται σύμφωνα με τη «θρησκεία» τους, με συνέπειες που μπορούμε να φανταστούμε, και όχι μόνο από την ικανότητά τους να σχηματίζουν κοινό μέτωπο ενάντια στην εργοδοσία, αλλά και τις θρησκευτικές τους προτιμήσεις για ορισμένες θέσεις. Το άρθρο αυτό εισάγει τον κοινοτισμό στο εργατικό δίκαιο.

Πρόκειται λοιπόν για μια συνολικότερη επίθεση στους εργαζόμενους, αλλά και στην αρχή της εκκοσμίκευσης, τα όσα περιλαμβάνονται σε αυτό το νόμο. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτός ο νόμος, φυτεύει το σπόρο του διχασμού στους εργαζόμενους σε ένα επίπεδο υψηλότερο απ’ ότι ο νόμος περί εθνικής προτιμησιακής μεταχείρισης των επιχειρήσεων, ο οποίος - τουλάχιστον - σε καμία περίπτωση δεν αφορούσε τις θρησκευτικές προτιμήσεις.

Οι κινητοποιήσεις ή θα έχουν πολιτικό χαρακτήρα ή δεν θα έχουν

Η τρίτη διευκρίνηση που πρέπει να κάνουμε είναι να θυμόμαστε ότι η κινητοποίηση ενάντια σε αυτό το νόμο θα πρέπει βασικά να είναι πολιτική, διαφορετικά θα ανοίξει ο δρόμος για όλες τις καθυστερήσεις και όλους τους πιθανούς συμβιβασμούς. Αυτό που διακυβεύεται είναι ένα ζήτημα αρχής, όχι σκοπιμότητας. Αγώνας ενάντια στο «νόμο για την εργασία» σημαίνει αγώνας κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ευρωζώνης, αλλά και τη κατάλυση του κοσμικού πλαίσιου της δημοκρατίας μας. Αυτά είναι επομένως τα προβλήματα.