Ως
Δελφικό χρησμό χαρακτηρίζει ο Πολ Κρούγκμαν τη συμφωνία του χθεσινού
Eurogroup και υποστηρίζει ότι η συμφωνία είναι ήττα για την Ελλάδα μόνο
εάν οι Έλληνες την αντιμετωπίσουν ως τέτοια.
«Εντάξει, έχουμε μια συμφωνία εκ νέου την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία όμως ... τι;» γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος στη στήλη του στους New York Times. “Έχουμε τέσσερις μήνες χρηματοδότησης, και επιπλέον κάτι που μοιάζει με μια συμφωνία ώστε να μην τηρηθούν από την Ελλάδα, για την ώρα, οι δημοσιονομικοί στόχοι, στο πλαίσιο της αποτροπής της επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης. Το θέμα είναι ποιες είναι ποιες «αλυσίδες» συνοδεύουν τη συμφωνία» συμπληρώνει.
«Η Ελλάδα» προσθέτει «έδωσε φαινομενικά πολύ έδαφος στις λεκτικές διατυπώσεις: Η δέσμευση σχετικά με τη δημοσιονομική προσαρμογή, σύμφωνα με το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 είναι πίσω, όπου η Γερμανία πιθανώς να εγείρει αξιώσεις να μείνει με το 4,5% του στόχου για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Αλλά προφανώς Ελλάδα ισχυρίζεται ότι η συμφωνία προσφέρει νέα ευελιξία, πράγμα που σημαίνει ότι θα υποστηρίξει ότι δεν έχει συμφωνήσει με κάτι τέτοιο».
«Έτσι, είμαστε σε μια περίεργη θέση: αυτό μοιάζει με μια ήττα για την Ελλάδα, αλλά από τη στιγμή που τίποτα ουσιαστικό δεν επιλύθηκε, αυτό είναι μόνο μια ήττα, αν οι Έλληνες τη δέχονται ως τέτοια» επισημαίνει ο Κρούγκμαν και συμπληρώνει «πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει σαφώς επιλυθεί. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα καλό αποτέλεσμα – και θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να συντονίσει τις ενέργειές της».
Στη συνέχεια ο Πολ Κρούγκμαν γράφει ότι ανακάλεσε στο μυαλό του ένα παλιό ανέκδοτο το οποίο λειτουργεί για την περίπτωση της Ελλάδας, Τι θα επιλέγατε από μία προσφορά ενός νονού και μιας ομάδας υπουργών οικονομικών και απαντά: εκείνη την προσφορά που είναι λιγότερο κατανοητή.
[--->]
«Εντάξει, έχουμε μια συμφωνία εκ νέου την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία όμως ... τι;» γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος στη στήλη του στους New York Times. “Έχουμε τέσσερις μήνες χρηματοδότησης, και επιπλέον κάτι που μοιάζει με μια συμφωνία ώστε να μην τηρηθούν από την Ελλάδα, για την ώρα, οι δημοσιονομικοί στόχοι, στο πλαίσιο της αποτροπής της επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης. Το θέμα είναι ποιες είναι ποιες «αλυσίδες» συνοδεύουν τη συμφωνία» συμπληρώνει.
«Η Ελλάδα» προσθέτει «έδωσε φαινομενικά πολύ έδαφος στις λεκτικές διατυπώσεις: Η δέσμευση σχετικά με τη δημοσιονομική προσαρμογή, σύμφωνα με το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 είναι πίσω, όπου η Γερμανία πιθανώς να εγείρει αξιώσεις να μείνει με το 4,5% του στόχου για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Αλλά προφανώς Ελλάδα ισχυρίζεται ότι η συμφωνία προσφέρει νέα ευελιξία, πράγμα που σημαίνει ότι θα υποστηρίξει ότι δεν έχει συμφωνήσει με κάτι τέτοιο».
«Έτσι, είμαστε σε μια περίεργη θέση: αυτό μοιάζει με μια ήττα για την Ελλάδα, αλλά από τη στιγμή που τίποτα ουσιαστικό δεν επιλύθηκε, αυτό είναι μόνο μια ήττα, αν οι Έλληνες τη δέχονται ως τέτοια» επισημαίνει ο Κρούγκμαν και συμπληρώνει «πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει σαφώς επιλυθεί. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα καλό αποτέλεσμα – και θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να συντονίσει τις ενέργειές της».
Στη συνέχεια ο Πολ Κρούγκμαν γράφει ότι ανακάλεσε στο μυαλό του ένα παλιό ανέκδοτο το οποίο λειτουργεί για την περίπτωση της Ελλάδας, Τι θα επιλέγατε από μία προσφορά ενός νονού και μιας ομάδας υπουργών οικονομικών και απαντά: εκείνη την προσφορά που είναι λιγότερο κατανοητή.
[--->]
