Από τις Σκουριές στην ΕΡΤ χωρίς 2,80

 

Του Γιώργου Καραμέρου*

Αποστασιοποιημένος το λένε κάποιοι, μπαϊλντισμένος το λέω εγώ, από την εσωστρέφεια των Οικολόγων Πράσινων, ανηφόρισα την Τετάρτη στην Ιερισσό και στις Σκουριές. Μαζί με όλους τους κατοίκους του χωριού υποδεχτήκαμε τον Δημήτρη και τον Γιάννη που αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους από τις «χρυσές» δυνάμεις καταστολής. Ανάμεσα σε αγκαλιές, δάκρυα και όρκους ανυποχώρητου αγώνα από μικρούς και μεγάλους.

Πριν καν ξεκινήσω από την Αθήνα είχα πάρει κλίμα προσπαθώντας να μιλήσω με κατοίκους στο τηλέφωνο.

Με τα κινητά τους να αναβοσβήνουν μόνα τους, να ανεβοκατεβαίνει η ένταση του ήχου και ενίοτε να ακούγονται άγνωστες φωνές ανάμεσα στις συνομιλίες, καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι ζουν σε κλίμα δίωξης.

 

Φτάνοντας, μια ερώτηση άκουγα σε όποια πλευρά του πλήθους κι αν βρέθηκα: «Σου μοιάζουμε εμείς για τρομοκράτες; Το νερό, το δάσος και τα χωράφια μας θέλουμε».

Η υποδοχή έγινε χωρίς κάμερες και δημοσιογράφους. «Ούτε ένα τοπικό μέσο;» ρώτησα.

Μου απάντησαν τρίβοντας τον αντίχειρα με τον δείκτη. Ντράπηκα, αλλά πήρα θάρρος όταν ένας 30άρης κτηνοτρόφος με ψημένο πρόσωπο και δουλεμένα χέρια μου έσφιξε το χέρι και μου είπε κοιτώντας με ευθεία στα μάτια: «Ξέρω ότι θα τα βγάλεις όσα βλέπεις εδώ».

Μετρώντας ήδη δύο απολύσεις σε ενάμιση χρόνο για το θέμα των εξορύξεων δεν είχα να του απαντήσω κάτι πέρα από ένα πικρό χαμόγελο. Το γλέντι για την απελευθέρωση του Δημήτρη και του Γιάννη είχε ούτως ή άλλως ξεκινήσει και τα όργανα θα κάλυπταν τη φωνή ό,τι κι αν απαντούσα.

Διακριτικό σε μια γωνία της πλατείας εντόπισα τον πρόεδρο του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, Τόλη Παπαγεωργίου. Τον άνθρωπο που η αστυνομία φωτογραφίζει ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης επειδή κατέγραψε (η αστυνομία) έντεκα συνεντεύξεις του με δημοσιογράφους για το θέμα και μια παραγγελία για δύο πίτσες και δύο μπίρες, που οι «συνεργάτες των επενδυτών» ευφάνταστα ερμηνεύουν ως διακίνηση οπλισμού.

Αστεία και κυρίως επικίνδυνα πράγματα.

Πρώτη φορά είδα τέτοια… εγκληματική οργάνωση με μέλη τον πληθυσμό ολόκληρων χωριών. Με κορίτσια 13 και 14 ετών και με γυναίκες 60 και 65 ετών δακρυσμένες κάτω από τη βροχή κρατώντας πανό που έγραφαν «Το νερό μας δεν το χαρίζουμε ούτε για όλο το χρυσό του κόσμου».

Προτίμησα να συζητήσουμε με τον πρόεδρο για τις μετρήσεις στην ατμόσφαιρα, το έδαφος και το νερό της περιοχής. Τρομακτικές οι προοπτικές της Χαλκιδικής αν γίνουν οι εξορύξεις όπως τις προγραμματίζουν.

Η νύχτα έπεφτε και παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα πέρασα μέσα από το δάσος. Σκίουροι, αλεπούδες, λαγοί και σκαντζόχοιροι σχεδόν με αποχαιρετούσαν περνώντας μπροστά από το αυτοκίνητο με μεγάλη συχνότητα ή ευρισκόμενα στα πρανή του στενού δρόμου.

 Μοναδική βιοποικιλότητα ενός αρχέγονου δάσους.

 Υστερα από ώρες οδήγησης και μπαίνοντας στην Αττική από τη Βαρυμπόμπη για να αποφύγω τα 2,80 της Αττικής οδού (τόσα χρυσωρυχεία των ίδιων «επενδυτών» δεν αντέχονται) χτύπησε το τηλέφωνο. 

«Πριν πέντε λεπτά μπήκαν τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ».

 Και εδώ παίζεται το… «χρυσάφι» των ψηφιακών συχνοτήτων μεταξύ άλλων.

 Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις τα ίδια συμφέροντα συναντάς. Από χρυσωρυχείο σε χρυσωρυχείο.

 Μέχρι να φτάσω στην ΕΡΤ μια σκέψη κυριαρχούσε: πόσο απαραίτητη είναι μια αληθινά ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή! Με συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και της Οικολογίας. Οχι μόνο για την έξοδο από την κρίση και την αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας, αλλά κυρίως για τον επαναπροσδιορισμό του τρόπου της παραγωγής του πλούτου και της νομής του σε όλα τα μέτωπα της οικονομίας και της κοινωνίας.

* Μέλος των Οικολόγων Πράσινων

Aπό την «Εφημερίδα των Συντακτών»

[--->]