Οι συνταγές
της Τρόικα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Τίποτα απολύτως απ’ όσα ισχυρίζονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ
για να δικαιολογήσουν τις "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" δεν αληθεύει.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αυτό που παρατηρείται είναι μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."
Αυτό αναφέρει στο χθεσινό φύλλο της, η Wall Street Journal μαζί με μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει την παραγωγή παιδικών πανών στην Ευρώπη, λόγω της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,όπως και η Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, πρόσφατα ανακοίνωσε την περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.
"Από την αρχή του χρόνου είχαμε σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - ενώ η αποχώρηση των επενδυτών από την Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "
Ένας μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν ακριβώς το ίδιο : οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποστηρίζει η τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).
Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν για δύο βασικούς λόγους:
- Για τον ισοσκέλιση των προυπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοπροϋσίου.
- Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις χώρες των PIIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).
Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές ήταν οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν απόλυτα προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (ξεκινώντας από τον ΦΠΑ).
Η τοπική αυτή ύφεση,που συνοδεύτηκε από την πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της θέσης τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;
Η οικονομία στην πραγματικότητα είναι ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι ηλίθιοι "εξαρτημένοι" από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα θα είναι μια επένδυση. Κανενας στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Η περιοχές αυτές ήδη υπάρχουν εντός και λίγο πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη, Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν και άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών που θα εξάγεται ένα μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού.
[--->]
Αυτό που παρατηρείται είναι μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που "χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση."
Αυτό αναφέρει στο χθεσινό φύλλο της, η Wall Street Journal μαζί με μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει την παραγωγή παιδικών πανών στην Ευρώπη, λόγω της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,όπως και η Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, πρόσφατα ανακοίνωσε την περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.
"Από την αρχή του χρόνου είχαμε σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη τους πρώτους έξι μήνες του έτους - αναφέρει η Wall Street Journal - ενώ η αποχώρηση των επενδυτών από την Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. "
Ένας μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν ακριβώς το ίδιο : οι "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις" παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποστηρίζει η τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).
Ας μη ξεχνάμε ότι επισήμως οι άγριες περικοπές των δαπανών του δημοσίου και η διακηρυγμένη "ανάγκη" μείωσης του "κόστους εργασίας" (μείωση μισθών, επισφαλείς συμβάσεις, κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των μισθωτών) έγιναν για δύο βασικούς λόγους:
- Για τον ισοσκέλιση των προυπολογισμών του κράτους και για να καταστούν βιώσιμες σε μακροπρόθεσμη βάση οι δαπάνες του δημοπροϋσίου.
- Για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων στις χώρες των PIIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία).
Και οι δύο αυτοί στόχοι απέτυχαν. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα αυξήθηκε σε όλες αυτές τις χώρες (εν μέρει εκτός από την Ιρλανδία), παρά τις περικοπές, και μάλιστα όσο πιο σκληρές ήταν οι περικοπές, τόσο περισσότερο επιδεινώθηκε το χρέος. Ο λόγος ήταν απόλυτα προβλέψιμος: μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες μειώνετε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, επιβραδύνεται ραγδαία κάθε οικονομική δραστηριότητα, και, μειώνονται τα έσοδα από τους φόρους (ξεκινώντας από τον ΦΠΑ).
Η τοπική αυτή ύφεση,που συνοδεύτηκε από την πλήρη ανατροπή της εργατικής νομοθεσίας, η οποία στερεί από τη σημερινή γενιά και κυρίως από τις μελλοντικές γενιές την όποια ελπίδα βελτίωσης της θέσης τους, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη δημιουργία "ευνοϊκού περιβάλλοντος" για τις επενδύσεις (ξένες ή εγχώριες δεν υπάρχει καμία διαφορά ) αλλά δημιουργεί ένα περιβάλλον ερημοποίησης, απ’ όπου ακόμη και οι πολυεθνικές αναγκάζονται να φύγουν. Το παράδειγμα της Decathlon είναι χαρακτηριστικό: σε ποιον θα πουλήσω αθλητικό εξοπλισμό χαμηλού κόστους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μέχρι το τέλος του μήνα;
Η οικονομία στην πραγματικότητα είναι ένα σύστημα. Η κατάργηση ή η περικοπή κάποιων πυλώνων - σε αντίθεση με ό, τι νομίζουν οι ηλίθιοι "εξαρτημένοι" από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που διαμορφώθηκε σε πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Bocconi - αποθαρρύνει την παραγωγική δραστηριότητα. Όσο πιο χαμηλό είναι το εισόδημα σε μια χώρα, τόσο λιγότερο κερδοφόρα θα είναι μια επένδυση. Κανενας στους πάνω ορόφους των διοικητικών συμβουλίων των πολυεθνικών εταιρειών,δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μετατρέψει τις προηγμένες χώρες σε μεξικάνικες "maquilladoras" που παράγουν φτηνά προϊόντα για να τα πουλήσουν αλλού. Η περιοχές αυτές ήδη υπάρχουν εντός και λίγο πιο έξω από την ευρωζώνη (Ανατολική Ευρώπη, Μαρόκο, ακόμα και η Τουρκία) και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν και άλλοι "φτωχοί σε ανταγωνισμό." Αν μη τι άλλο, υπάρχει έλλειψη πλούσιων αγορών που θα εξάγεται ένα μέρος από τα πλεονάζοντα αγαθά που θα παράγονται λίγο πολύ παντού.
[--->]
