Τετάρτη 14/3 η εκδίκαση του αιτήματος έκδοσης Τουρκάλας αγωνίστριας

 

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές!

Την Τετάρτη 14 Μάρτη εκδικάζεται το αίτημα της Τουρκίας για έκδοση της αγωνίστριας Hazal Secer, η οποία έχει ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.

Είναι η τρίτη αγωνίστρια που απειλείται με έκδοση και ήδη επίκειται ο ορισμός της δίκης και τέταρτου αγωνιστή του οποίου η έκδοση έχει ζητηθεί από την Τουρκία.

[--->]

Ποδόσφαιρο: Οι κυβερνητικές παράγκες…

του Δημήτρη Μηλάκα

Στο ποδόσφαιρο- ως μαζική εμπορική δραστηριότητα- αποτυπώνονται ως σύμπτωμα τα χαρακτηριστικά που επικρατούν σε μια δεδομένη στιγμή της οικονομικής-κοινωνικής- πολιτικής πραγματικότητας.  Και την εποχή διάλυσης των πάντων, όπως αυτή που ζούμε,  δεν θα μπορούσε να την αποτυπώσει και να την εκφράσει με πιο παραστατικό τρόπο τίποτε άλλο (εκτός ίσως από την τέχνη) εκτός από το ποδόσφαιρο.

Δεν οφείλονται στον ΣΥΡΙΖΑ – ούτε ξεκίνησαν επί των ημερών του- οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η «κυβερνώσα αριστερά» ευθύνεται γιατί αφομοιώθηκε από την ποδοσφαιρική «παράγκα». Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντί  να προσπαθήσει να εξυγιάνει το βαριά άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο  υπέκυψε στον πειρασμό να «ελέγξει»  προς όφελός τους διαβρωμένους μηχανισμούς του, την «παράγκα». Στον ίδιο πειρασμό του «ελέγχου» υποδόριων μηχανισμών εξουσίας (όπως είναι το ποδόσφαιρο) υπέκυψε η «αριστερά» και στον χώρο των media. Τα αποτελέσματα αυτού του «ελέγχου» είναι πια ολοφάνερα και στο ποδόσφαιρο και στα media…

Η σφαγή της Αφρίν, και η σιωπή της Δύσης

 

του Giovanni Di Fronzo

Λίγες ώρες πριν την καταστροφή της Αφρίν. Το τελευταίο διάστημα, η άμυνα των κουρδικών Μονάδων Προστασίας του λαού( YPG / YPJ , και των Δυνάμεων Εθνικής Αμυνας (NDF) που συνδέονται με τη συριακή κυβέρνηση, έχει καταρρεύσει μπροστά στην προέλαση του τουρκικού στρατού και των συμμάχων του, και το  σφυροκόπημα της τουρκικής αεροπορίας για την κατάληψη του λεγόμενου καντονιού της Αφρίν και τη συντριβή του συριακού κλάδου του ΡΚΚ. Οι φιλο-τουρκικές δυνάμεις βρίσκονται στις πύλες της Αφρίν (800 μέτρα, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, 2 χλμ σύμφωνα με άλλους) και είναι έτοιμες να διασπάσουν τις κουρδικές δυνάμεις.

Με μισθό μόλις 349,53 ευρώ καλούνται να… ζήσουν 607.906 εργαζόμενοι!

Τα δεδομένα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών, αναδεικνύοντας μια ζοφερή πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στη χώρα μας. Πλέον η ατάκα ότι «θέλουν να μας κάνουν Βουλγαρία», που ακούγεται όλα τα χρόνια της κρίσης, επιβεβαιώνεται από όλα τα στοιχεία και καταρρίπτει πανηγυρικά την πολυδιαφημισμένη από κυβερνητικά χείλη ανάκαμψη, ενώ κάνει να μοιάζουν με κυνική ειρωνεία οι αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας που ανακοινώνουν οι οίκοι της παγκόσμιας οικονομικής αφαίμαξης ολόκληρων χωρών.

Και η ορθότητα των στοιχείων που παρουσιάζει το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ μπορεί να αμφισβητείται από την κυβέρνηση ως προς την πρωτοκαθεδρία των «ευέλικτων» μορφών εργασίας σε ό,τι αφορά τις νέες προσλήψεις (δείτε εδώ τα τελευταία στοιχεία), ωστόσο τα στοιχεία του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), τα οποία προέρχονται από τις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις (ΑΠΔ), αναδεικνύουν την τραγική πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία όσων «τυχερών» έχουν ακόμα δουλειά.

Σύμφωνα, λοιπόν με τις ΑΠΔ που κατατέθηκαν στον ΕΦΚΑ τον προηγούμενο Αύγουστο, από το σύνολο των 2.112.252 ασφαλισμένων μισθωτών, οι 607.906, δηλαδή, ποσοστό 28,8%(!) εργάζονται με «ευέλικτες» μορφές εργασίας και καλούνται να… ζήσουν με μισθό 416,09 ευρώ μικτά, που σημαίνει καθαρά κάτω από 350 ευρώ, όταν το επίδομα ανεργίας φτάνει τα 360 ευρώ.

Νίκη ενός υπαρκτού «λαϊκισμού»

Πλήρης μετάλλαξη του ιταλικού πολιτικού τοπίου

του Ερρίκου Φινάλη 

Οι  βουλευτικές  εκλογές  της  περασμένης Κυριακής στην Ιταλία αποτέλεσαν  καταρχήν  μια  δυσάρεστη έκπληξη για το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης  στην  Ευρώπη  –  αν  υποθέσουμε  ότι  πίστεψε  κι  αυτό  τις  δημοσκοπήσεις. Διότι, όπως επισημαίναμε πρόσφατα, «η Ιταλία αποτελεί υπόδειγμα του πώς αυτές μετατρέπονται, από αποτυπώσεις  των  διαθέσεων  του  εκλογικού  σώματος, σε εργαλεία για τον επηρεασμό του.  Οι  τωρινές  δημοσκοπήσεις  μάλλον  φουσκώνουν τα ποσοστά του Ρέντσι, κυρίως, και δευτερευόντως του Μπερλουσκόνι»*. Δηλαδή των δύο πολιτικών που εξέφραζαν τις φρούδες ελπίδες των ελίτ για  το  σχηματισμό  ενός  ιταλικού  τύπου  «μεγάλου συνασπισμού», με διακηρυγμένη νομιμοφροσύνη στις επιταγές της Ε.Ε. και στο στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Όμως οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες.