Η παλαιστινιακή αντίσταση αλλάζει την ιστορία της Μέσης Ανατολής

 

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η παλαιστινιακή επίθεση είχε τέτοια αρτιότητα, πολυπλοκότητα και επιτυχία (σε βαθμό που ακόμη και το απόγευμα του Σαββάτου να μαίνονται μάχες σε 22 σημεία βάσει ανακοίνωσης των κατοχικών δυνάμεων) που δεν θύμιζε σε τίποτε τις επιθέσεις αυτοκτονίας ή τις σποραδικές εκτοξεύσεις πυραύλων εναντίον των εποίκων που πραγματοποιεί σταθερά η παλαιστινιακή αντίσταση για να κρατάει αναμμένη την φλόγα του αγώνα. Κι αν κάτι διαφοροποιούσε την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δεν ήταν το θάρρος ούτε η αυτοθυσία των αγωνιστών. Και τα δύο αυτά στοιχεία ανέκαθεν περίσσευαν στην Παλαιστίνη!

 

 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ :

https://www.kommon.gr/paremvaseis/item/7387-i-palaistiniaki-antistasi-allazei-tin-istoria-tis-mesis-anatolis-tou-leonida-vatikioti?fbclid=IwAR15U1ii38_Bg9d21zpyhzHTt9iAa9BOjX9zlLK6VgB9bbY5uuHRZRd6SHY

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ MANUAL, ΤΟ ΛΥΓΙΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΤΥΧΙΕΣ

 

Οι ατυχίες ξεκίνησαν πολύ πριν τους Ολυμπιακούς αλλά ας είναι αυτό το χρονικό ορόσημο για να ξεδιπλωθούν.

• Η ΠΕΡΓΚΟΛΑ ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ και λοιπά φαραωνικά κόστισαν 13 δις, έκαναν τη χώρα διάσημη – όχι πια μόνο για το μουσακά της -  κι έπνευσαν ούριο άνεμο για το χάρτινο καραβάκι της τελετής λήξης. Από μια ατυχία χάθηκαν τα manual, οι φαραωνικές παράγκες είναι ετοιμόρροπες, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη, αλλά θα μένει πάντα ζωντανή στις καρδιές μας η θριαμβική εθνική υπερηφάνεια της Γιάννας, και τη στιγμή της ανακήρυξης του the winner is και μετέπειτα ως  καραγκούνας των 200 χρόνων της εθνικής παλιγγενεσίας. Κι επειδή είμαστε κιμπάρηδες και γαλαντόμοι και ανοιχτοχέρηδες, χαλάλι και τα 13 δις και οι 12 νεκροί εργάτες και η ετοιμόρροπη πέργκολα.

• Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ – η προηγούμενη, όχι η επερχόμενη – παρά τη χρηστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πού αλλού να αποδοθεί, εκτός από μια  ατυχία; Η ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε» του αείμνηστου κήτους, απάλλαξε δικαίως την καθεστωτική κλεπτοκρατία και τη δημόσια ρεμούλα κι έφερε τον Γιωργάκη ως το Καστελόριζο, να αναγγέλλει την παράδοσή μας στη στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ. Κι έτσι, από μια ατυχία περάσαμε στη δυστυχία, που κόστισε 6000 αυτοκτονημένους, 500.000 νέους εμιγκρέδες και μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και η επερχόμενη χρεοκοπία, είναι πια βέβαιο, πως πάλι σε ατυχία θα οφείλεται.

• Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ κόστισε άλλες 50.000 νεκρούς από μια ατυχία. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το μαζικό θανατικό, που μας έδωσε παγκόσμια πρωτιά, με τόσο παραδειγματική πρωτοβάθμια υγεία, επανδρωμένα όλα τα νοσοκομεία, στελεχωμένες τις ΜΕΘ, τόσα sms νόμιμης εξόδου, με το σκύλο ή τα σκουπίδια και τόσους νεοπροσληφθέντες προστάτες του πολίτη να σπάνε χέρια παιδιών στις πλατείες;

• ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, η «κακιά στιγμή» δηλαδή πάλι μια ατυχία έσπρωξε 57 νέους ανθρώπους στο θάνατο. Όταν όλα λειτουργούν ρολόι, η άρτια και υπερσύγχρονη ηλεκτρονική τηλεδιοίκηση, η επίσης άρτια ενδοεπικοινωνία μηχανοδηγών και του άρτι προσληφθέντα σταθμάρχη – φύλακα βιβλίων, τα καλολαδωμένα κλειδιά των διασταυρώσεων, πώς να προβλέψει κανείς την «κακιά στιγμή»;  

• Ο ΒΟΛΟΣ, βίωσε το τελευταίο διάστημα μεγάλη ατυχία, κατά δήλωση του τσεκουράτου χουντάρα υπουργού. Με ολοκληρωμένα όλα τα αντιπλημμυρικά έργα, καθαρισμένα τα φρεάτια, ξεμπαζωμένες τις κοίτες των ποταμών κι έναν δημαρχίδη Πέος και αρχισκουπιδιάρη της Lafarge, η ατυχία μοιάζει απίθανη αλλά δυστυχώς διαφέρει μόνο κατά δυο γράμματα από την ευτυχία. Πάνω στο μπορδούκλωμα δυο γραμμάτων, ο τροφοδότης της άτυχης χώρας έγινε βάλτος, τα δάση στάχτη και κάρβουνο οι μαυρόγυπες.

• ΤΟ ΛΥΓΙΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ του καταπέλτη είναι μια ακόμη άτυχη στιγμή, μια ακόμη κακιά ώρα που φταίει για τον πνιγμό του Αντώνη Καρυώτη, κατά δήλωση του δικηγόρου του, καθόλα ευγενούς, εξυπηρετικού και καθόλου φονικού υπαρχίδη. Οι ατυχίες σ’ αυτή τη χώρα-κατάντια δεν έχουν τελειωμό.

• Ο ΧΑΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΜΑΤΑΤΖΗΣ που ποζάρει ως κολοσσός (κώλος ος) με τα σκέλη ανοιχτά  για να χωράνε τα μεγάλα ούμπαλα που γαμάνε και δέρνουν, αποτελεί επίσης κλασική περίπτωση ατυχίας. Με τέτοια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, την ησυχία την τάξη και την ασφάλεια, με τέτοια αυταπάρνηση στο νυχτοκάματο του τρόμου, η ατυχία του χακαρίσματος θυμίζει τους κατά καιρούς  προστάτες του πολίτη, που ατυχώς επίσης δείχνουν τα μεγάλα τους ούμπαλα στους διαδηλωτές, υπογραμμίζοντας την ποιότητα των οργάνων.

Οι ατυχίες μας δεν έχουν τελειωμό. Μοιάζει να είμαστε πια ματιασμένοι.

Και καθώς το πιο απλό ξεμάτιασμα είναι το φτύσιμο, ας συμβάλουμε όλοι με μεγάλη ροχάλα στην εθνική μας βασκανία.

[----->]

Μαρτυρία

 

Ник Скопл:

*...Ναζισταριά μέσα στον πυρήνα του κράτους, με στολή και νομιμοποιημένη ασυδοσία, σακατεύουν τα όμορφα και ευγενικά παιδιά μας κι έπειτα φωτογραφίζονται με σχόλια που ξεχειλίζουν φρίκη και ύβρη.

Στ' αλήθεια, θέλετε να μιλήσουμε για "Βαϊμάρη", ακροκεντρώοι;

Μα, ούτε και τους μουλωχτούς ψευτοεστέτ ευρωπαϊστές ακούω να λένε κάτι για τις τρισβάρβαρες εκκενώσεις ιστορικών καταλήψεων. Μέσα στον μπουκωμένο φιλοκυβερνητισμό τους, μέσα στην έκσταση για το ειδύλλιο του εκλεκτού τους, Μητσοτάκη, με τα φασισταριά του Βελόπουλου και των "Σπαρτιατών", ξέχασαν ότι εστίες πολιτισμού και άμεσης δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά τον Μάη του '68 είναι οι αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις. Βεβαίως, από την Ευρώπη του Χάινριχ Μπελ και του Ρούντι Ντούτσκε προτιμούν την Ευρώπη του Πεταίν, του συνταγματάρχη Λαδά και της Μελόνι, οπότε λογικό είναι να μην το θυμόντουσαν καν.

Κάτω τα χέρια από τα παιδιά.

Μόνο οι χουντάρες κάνουν το ανθρώπινο κορμί κουρέλι.

Κι αυτό δεν το διάβασα μονάχα στον Καμί, αλλά και στον Κανελλόπουλο.

Μαρτυρία

Είμαι ένας από τους έντεκα που συνελήφθησαν κατά την διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης στην κατάληψη Ευαγγελισμού τα ξημερώματα του Σαββάτου 30/09. Η πτώση του Α., νεαρού μεταπτυχιακού στο ΠΚ έγινε μπροστά στα μάτια μου. Εκείνη την στιγμή ένοπλος αστυνομικός της ΕΚΑΜ πίεζε με το γόνατο του την πλάτη μου εμποδίζοντας με να αναπνεύσω, ενώ ήδη φορούσα πισθάγκωνα χειροπέδες. Ο νεαρός που έπεσε είχε δεχθεί ήδη ξυλοδαρμό από τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας καθώς τον έσερναν από τα μαλλιά στη μισή ταράτσα μέχρι να του φορέσουν χειροπέδες. Κόσμος από τα γειτονικά μπαλκόνια είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται και εκείνη την στιγμή ο Α. βρέθηκε στο χείλος της ταράτσας του κτηρίου και στην συνέχεια σε δευτερόλεπτα στο κενό. Την ίδια στιγμή τα ΕΚΑΜ παρότι ήμουν χειροπεδημένος και μπρούμυτα με κλωτσούσαν στο κεφάλι φωνάζοντας μου στο αυτί ¨βούλωσε το γιατί και εσύ θα βρεθείς στο νεκροτομείο¨.Αυτό το τρομακτικό γεγονός, η πτώση ενός ανθρώπου από τα δώδεκα μέτρα ύψος ενώ φορούσε πισθάγκωνα χειροπέδες, καθαρά από τύχη δεν οδήγησε στον θάνατο.

Αυτή την στιγμή ο Α. Βρίσκεται νοσηλευόμενος στο ΠΑΓΝΗ καθώς είναι με σπασμένα τα πόδια του και έχει ρωγμώδη κατάγματα στην σπονδυλική του στήλη. Από θαύμα ζει και δεν έμεινε παράλυτος. Το βασανιστήριο του όμως συνεχίστηκε καθώς είχε την ατυχία να πέσει σε βάρδια γιατρού από το Βενιζέλειο που προσπάθησε να κουκουλώσει την υπόθεση, ξαναστέλνοντας τον πίσω στην Αστυνομική διεύθυνση. Εκεί για περίπου δέκα ώρες βρίσκονταν ακινητοποιημένος σε αμαξίδιο καθώς η υποδιευθύντρια της υπηρεσίας ισχυριζόταν ότι είναι καλυμμένη από το εξιτήριο του Βενιζελείου και η μόνη της υποχρέωση είναι να του δίνει κανένα ντεπόν. Μετά από πολύ έντονες διαμαρτυρίες, δεκατρείς ώρες αργότερα τον παρέλαβε το ΕΚΑΒ και τον εισήγαγε στο ΠΑΓΝΗ όπου με τις πρόσθετες εξετάσεις έγινε γνωστό το πλήρες εύρος των τραυματισμών.

Θα ήθελα να επίσης να επισημάνω κάτι ανατριχιαστικό. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Κοντάκης αντιδεοντολογικά επισκέφτηκε χθες τον πολυτραυματία Α. για να του ανακοινώσει ότι θα είναι ο θεράπων ιατρός του και ότι αυτός δεν κάνει διακρίσεις με τους ασθενείς.

Λένε ότι και ο Μένγκελε χαμογελούσε υπέροχα. Δεν είναι δυνατόν ο υπαίτιος του παραλίγο θανάτου του ασθενούς, να βρίσκεται ως θεράπων ιατρός πάνω από το προσκέφαλο του από θέση ισχύος καθώς η υπόθεση πολύ πιθανόν να προχωρήσει στα δικαστήρια. Επιβάλλεται οι ιατρικοί και φοιτητικοί σύλλογοι αλλά και τα όργανα του Πανεπιστημίου να πάρουν θέση. Για του λόγου το αληθές, υπήρξε και δημοσίευμα στο cretalive για το γεγονός το οποίο κατέβηκε στα γρήγορα όταν κατάλαβαν τι ανοησία έχουν κάνει. Να συμπληρώσω ότι για το πρώτο συμβάν με το εξιτήριο στο Βενιζέλειο έχει γίνει ήδη παρέμβαση της ΟΕΝΓΕ και ψάχνουν να βρουν τι έγινε, ίσως τα αρμόδια όργανα να πρέπει να ασχοληθούν και με την συμπεριφορά του κ. Κοντάκη.

Θέλω να ενημερώσω ότι εγώ και οι άλλοι δέκα, έχουμε αφεθεί ελεύθεροι με προφορική εντολή εισαγγελέα. Μαζί με εμένα είναι συλληφθείς ακόμα ένας υποψήφιος διδάκτορας, ο οποίος όμως δεν δύναται αυτή τη στιγμή να τρέξει την υπόθεση. Εκτιμώ ότι υπάρχει λόγος. Το πλήρες κατηγορητήριο θα μας ανακοινωθεί μόλις απολογηθούμε στον ανακριτή μέσα στην εβδομάδα.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι χθες στην διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης στο στέκι του αθλητικού σωματείου Τηγανήτη, προσήχθην ενώ περπατούσα στο δρόμο από την ασφάλεια ηρακλείου καθώς όπως μου είπαν “με γνωρίζουν”.

Προς έκπληξη μου στην Ασφάλεια, συνάντησα άλλες δύο υποψήφιες διδακτόρισσες οι οποίες είχαν επίσης προσαχθεί. Αν αυτό δεν μας προβληματίζει, δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Το πανεπιστήμιο είμαστε εμείς και όχι η ΟΠΠΙ ή οι διάφοροι κυβερνητικοί εγκάθετοι σε συγκλητικούς θώκους. Την ευθύνη για ότι έχει συμβεί αλλά και για ότι θα συμβεί την φέρει πλήρως ο Πρύτανης κ. Κοντάκης και η Σύγκλητος με την ομόφωνη έγκριση της επιχείρησης στις 20/07/23. Το ΣΕΕΕΗ σε συνεργασία με φοιτητικούς συλλόγους και άλλους φορείς πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση για αυτά τα γεγονότα, καθώς ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για εμάς.

Γιάννης Στεφανής

μέλος του ΣΕΕΕΗ

Υποψ. Διδάκτορας ΗΜΜΥ στο ΕΛΜΕΠΑ

μέλος του εργαστηρίου Βιοϊατρικής Πληροφορικής στο ΙΤΕ

[----->]

Αναλώσιμοι είμαστε, θα αντικατασταθούμε

 

Ήταν 27 χρονών έβαλε τη στολή, έκανε εργασίες σε ένα παλιό φρεάτιο βάθους 7 μέτρων στον Πειραιά, θυμήθηκαν οι δήμαρχοι ξαφνικά, βλέπεις, τα αντιπλημμυρικά έργα, στο όπως όπως, στις καθυστερήσεις του αγώνα. Η δουλειά θα γινόταν με σύμπραξη του Δήμου με έναν εργολάβο. Το έδαφος ξαφνικά υποχωρεί και βρίσκεται καταπλακωμένος από πέτρες και χώματα, χρειάστηκαν 3 ώρες για να τον βγάλουν ειδικά κλιμάκια της ΕΜΑΚ, κατέληξε στο Τζάνειο, δε γινόταν να τα καταφέρει, δεν είναι πια μαζί μας. Θυμάσαι τον εαυτό σου 27 χρονών; Θυμάσαι τα όνειρα, τα πιώματα, τους έρωτες;

Ήταν 50 ετών, μετανάστρια, δούλευε σε ένα κρεοπωλείο στο Μεσολόγγι. Την κάλεσαν να καθαρίσει μέσα στο βράδυ, εκτός ωραρίου, είναι προς το συμφέρον του εργάτη να μην υπάρχουν ωράρια, το ψήφισε ο υπουργός Εργασίας. Εκεί που καθάριζε τις μηχανές, πιάστηκαν τα μαλλιά της, δε μπορούσε να απεγκλωβιστεί, βάζει τα χέρια της για να τα καταφέρει, μπλέκεται χειρότερα, η γυναίκα παρασέρνεται πλήρως από την μηχανή, η συνέχεια φρικτή. Πάλεψε η πυροσβεστική να την απεγκλωβίσει. Το κοριτσάκι της, 17 ετών, ήταν μπροστά, είδε τη μάνα της να χάνεται με τον πιο σκληρό τρόπο, αυτό το κορίτσι πρέπει να συνεχίσει να ζει και να στηρίξει και τον μικρότερο αδερφό της. Θυμάσαι να είσαι 17; Θυμάσαι που κοίταγες σχολές, που ονειρευόσουν να πας σε άλλη πόλη να μην έχεις τη μάνα σου πάνω από το κεφάλι σου;

Ήταν 52 ετών, δούλευε ακόμα εργάτης, στα ναυπηγεία της Σαλαμίνας, 10 ώρες δουλειά την ημέρα, χωρίς ρεπό, σε μια τέτοιων απαιτήσεων δουλειά, στα όρια του μεσήλικα. Ο εργολάβος τον έστελνε σε 2 εταιρείες, οι υπερωρίες γράφονταν στο χιόνι, 7 ημέρες την εβδομάδα, για πολύ καιρό. Η ζωή του ήταν κάθε γράμμα από το τελευταίο εργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Τέρμα «φιλεργατικό» το είπε ο υπουργός, καθώς έτσι θα μπορούσε να έβγαζε παραπάνω λεφτά, «αριστερό» νομοσχέδιο συμπλήρωναν οι δημοσιογράφοι. Η κούραση τον λύγισε, τραυματίστηκε, μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας, έχασε τα δάκτυλά του, ποιος θα τον προσλάβει τώρα, ιδιαζόντως άτυχος θα έλεγε ένας άλλος υπουργός. Θυμάσαι τον πατέρα να γυρίζει σπίτι με μαυρισμένα χέρια να πηγαίνει να τα πλύνει άρον άρον για να κάνετε μαζί κατασκευές, για να σε βοηθήσει να φτιάξεις το κάστρο της πλειμομπίλ;

Ήταν 25 ετών με καταγωγή από την Αλβανία, ήταν η πρώτη μέρα εργασίας του, θα ξεκινούσε εργασίες στο αποχετευτικό δίκτυο της ΔΕΥΑΑ στο Αγρίνιο. Κάποια στιγμή και κατά τη διάρκεια των εργασιών ο εκσκαφέας κατά την περιστροφή του τον παρασέρνει και τον εγκλωβίζει σε μια κολόνα, μέσα σε λίγα λεπτά χάνει τις αισθήσεις του, δε θα τις ξαναβρεί ποτέ. Θυμάσαι την λαχτάρα και το καμάρι όταν έστελνες το παιδί σου πρώτη μέρα για δουλειά; Το τηλέφωνο που περίμενες ότι όλα πήγαν καλά; Την χαρά που σε κέρναγε με το πρώτο του μεροκάματο;

Αυτά αν ήταν τα δυστυχήματα και τα ατυχήματα ενός χρόνου θα μπορούσε ίσως κάποιος να μιλήσει για κακή τύχη, κάθε ζωή μετράει, κάθε ζωή έχει αξία κι αξίζει να εξαλείψεις κάθε ενδεχόμενο κάτι να βάλει σε κίνδυνο μια ζωή, αλλά ας δεχτούμε ότι το εργασιακό περιβάλλον έχει πολλούς παράγοντες και κάτι μπορεί να ξεφύγει και στα πλαίσια του πιο σοβαρού πλάνου. Έλα όμως που όλα αυτά έγιναν μέσα σε λίγες ημέρες, σε μια εβδομάδα, έλα που την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε άλλους 2 νεκρούς εργάτες στο Βόλο, 2 ακόμα ναύτες προχτές στον Πειραιά έπεσαν στη θάλασσα την ώρα που καθάριζαν ένα πλοίο και γλίτωσαν το θάνατο από καθαρή τύχη.

Η εργασία στον καπιταλισμό είναι ένας ακροβατισμός, πρέπει να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα κέρδη τους και τη ζωή μας. Να δουλέψουμε τόσο ώστε να μην πεθάνουμε για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε, να ζούμε και να ξεκουραζόμαστε τόσο ώστε ίσα ίσα να γεμίσουν οι μπαταρίες μας, να φτάσουν το 20%, το 30% για να είμαστε τόσο αποδοτικοί ώστε να βγει η δουλειά. Κι αν καμιά φορά στραβώσει η φάση, δεν πειράζει, αναλώσιμοι είμαστε, θα αντικατασταθούμε. Είμαστε όλοι σχοινοβάτες, περπατάμε σε μια λεπτή γραμμή, κάτω μας το χάος, γύρω μας απαιτήσεις, deadlines, φωνές, απειλές, κερδοφόροι ορίζοντες και ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας ο ουρανός που αν τον κοιτάξεις έστω για λίγο θα χάσεις την ισορροπία σου και θα γκρεμοτσακιστείς.

Έχετε δίκιο, ξεπερασμένος ο μαρξισμός, αφορούσε άλλους αιώνες, σήμερα δεν υπάρχουν πια εργάτες, εκμετάλλευση, κερδοφορία με κάθε τρόπο, με κάθε ρίσκο, ταξικός πόλεμος. Όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όταν πηγαίνετε στη δουλειά σας μην ξεχνάτε να λέτε ένα «σ’ αγαπώ» στους δικούς σας, είναι αρκετές οι πιθανότητες να μην τους ξαναδείτε.

[---->]